Το «Ένας γιος», του Αλεχάντρο Παλόμας (Εκδόσεις Opera,  σε μετάφραση Αλεξάνδρας Γκολφινοπούλου) είναι το τελευταίο βιβλίο που ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του το 2018 κι ευτύχησα να είναι ένα από τα καλύτερα αναγνώσματα που έκανα μέσα στη χρονιά που τελειώνει!

Ο Αλεχάντρο Παλόμας έγραψε ένα βιβλίο ωδή για κάθε γονιό που αγωνιά για το παιδί του με τα λάθη και τις παραλήψεις του. Ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη αλλά και απόγνωση.

Ο μικρός Γκίγε με τις αγωνίες του ενσαρκώνει το παιδί που έχουμε και δεν καταλαβαίνουμε, το παιδί που θέλουμε να προστατέψουμε, το παιδί που ξέρει να επιβιώνει και να κάνει τα πάντα αποζητώντας την σιγουριά της αγάπης του πατέρα του.

Η ιστορία του Γκίγε είναι η ιστορία κάθε παιδιού που στα μάτια των άλλων φαντάζει διαφορετικό. Το ίδιο και η καλύτερή του φίλη, η Ναζία, από Πακιστάν που οι γονείς της την έχουν τάξει σε έναν κύριο που ζει ακόμη στην πατρίδα και θα γίνει ο σύζυγός της.

Διαφορετικά παιδιά σε έναν κόσμο που ισοπεδώνει ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει στα μέτρα του.

Ο Γκίγε θέλει να γίνει η Μαίρη Πόπινς! Θέλει να πει τη μαγική λέξη: «Σουπερκαλιφραντζαλιστικεξπιαλιντόσιους» για να σώσει τη φίλη του, και τον εαυτό του.

Πόσο αντέχει μια οικογένεια, ένα σχολείο, μια γειτονιά τα διαφορετικά παιδιά και ένας πατέρας εν τέλει τη διαφορετικότητα του γιου του;

Η γραφή του Παλόμας θυμίζει μια καλοκουρδισμένη κινηματογραφική ταινία. Βλέπουμε την ιστορία ως υποκειμενικό «πλάνο» ενός εκάστου εκ των ηρώων. Η ιστορία φωτίζεται μέσα από τη ματιά του κάθε ήρωα. Οι αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο βάζουν τον αναγνώστη ακόμη περισσότερο μέσα στα συναισθήματα όλων των ηρώων του βιβλίου.

Διαβάστε την υπόλοιπη βιβλιοκριτκή του Γιάννη Καφάτου εδώ.