Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Κώστας Αρκουδέας:«Ο Καζαντζάκης ενοχλεί ακόμη και σήμερα»

Ξεκίνησα να διαβάζω «Το Χαμένο Νόμπελ – Μια αληθινή ιστορία» του Κώστα Αρκουδέα, με τον Νίκο Καζαντζάκη στο εξώφυλλο με μεγάλη προσμονή να μάθω για τον Καζαντζάκη, που έχω διαβάσει μόνο τρία βιβλία του, πολλά χρόνια πριν, αλλά πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κάτι πρέπει κάνω ακόμη για να τον γνωρίσω.

Άρχισα την ανάγνωση και μόνο για τον Καζαντζάκη δεν διάβαζα.  Φυλλομέτρησα το βιβλίο να σιγουρευτώ. Ο Καζαντζάκης ήταν το θέμα, όμως ο συγγραφέας κατάφερε – κι αυτό το ζούσα σελίδα σελίδα – να φτιάξει όλο το περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε, έγραψε και κυνηγήθηκε ο μεγάλος κρητικός συγγραφέας.

Το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα είναι μια «βιογραφία» του εικοστού αιώνα, με ιδιαίτερη έμφαση στην πολιτική ιστορία, την ιστορία της λογοτεχνίας, και τελικά μια ξεχωριστή παρουσίαση του μεγάλου έλληνα συγγραφέα με όλα τα πλεονεκτήματα του μυθιστορηματικού λόγου αλλά και τις αρετές ενός πολυδιάστατου συναρπαστικού δοκιμίου.

Ένα βιλίο - αφορμή για τον αναγνώστη που δεν έχει μπει ακόμη στον συγκλονιστικό κόσμο του Νίκου Καζαντζάκη, αλλά και ένα "εγχειρίδιο" για όποιον θέλει να γνωρίσει καλύτερα τον "ενοχλητικό" για πολλούς - ακόμη και σήμερα συγγραφέα!

Λίγο πριν φτάσω στις τελευταίες σελίδες τον πήρα στο τηλέφωνο να του ζητήσω συνέντευξη και μόλις πέρασε ένα εικοσιτετράωρο από την τελευταία σελίδα συναντηθήκαμε στο Παγκράτι και μιλήσαμε για βιβλία, για τα παιδιά μας , τον Καζαντζάκη, την Αθήνα, το σήμερα.
Είναι ακόμη, τόσους μήνες μετά από την συγγραφή του βιβλίου του, μέσα στην ιστορία, όπως είμαι κι εγώ ως αναγνώστης. Η γραφή και ο τρόπος που αποφάσισε να μας αφηγηθεί ένα πραγματικό περιστατικό εξαιρετική.

-Πώς αποφάσισες να γράψεις με αυτόν τον τρόπο το βιβλίο σου;

Η λογοτεχνία είναι το κεντρικό όχημα. Το θέμα γεννήθηκε από ένα άρθρο στην εφημερίδα, έμεινε μέσα μου καιρό και κάποια στιγμή, και αφού είχα συγκεντρώσει πολύ υλικό,  είπα τώρα πρέπει να το γράψω.
Είναι ένα χρονικό που όμως δεν μένει στα στενά όρια αλλά επεκτείνεται και σε πολλούς άλλους τομείς όπως ιστορία, η πολιτική, τα κοινωνικά κινήματα και όλα αυτά.

Διάβαζα βιβλία που ήταν στεγνά: ασχολούνται πολύ σωστά με ένα θέμα αλλά δεν με άγγιζαν. Μόνο πληροφορία. Το όνειρο μου ήταν να γράψω ένα βιβλίο που θα κέρδιζε τον αναγνώστη να το ρουφήξει. Όχι με βαρύ τρόπο, όσο γίνεται πιο απλό αλλά με τρόπο που θα τραβούσε το ενδιαφέρον.

Αυτή ήταν η πυξίδα μου.
Το χαμένο νόμπελ του Καζαντζάκη ήταν η αφορμή για να μιλήσω για ολόκληρο τον εικοστό αιώνα και να φτάσω μέχρι τις μέρες μας.


Να αυτό πάλι: διάβαζα βιβλία για ένα συγκεκριμένο θέμα αλλά δεν ήξερα τον περίγυρο. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί ώστε να φτάσουμε στην κατάσταση και το κυριότερο δεν μου λέγανε τίποτα για το μετά! Τις συνέπειες του γεγονότος στο σήμερα.

Η έκπληξη για τον αναγνώστη είναι ότι διαβάζει το πρώτο μέρος του βιβλίου, που αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια και δεν βλέπει καθόλου Καζαντζάκη.

Ξεκίνησα  να γράφω για τον Άλφρεντ Νόμπελ, πώς θέσπισε τα βραβεία γιατί νομίζω λίγος κόσμος γνωρίζει την ιστορία του. Όλοι ξέρουν ότι ο Νόμπελ ήταν ένας πολεμικός βιομήχανος.
Όλα ξεκίνησαν από ένα δημοσιογραφικό λάθος: όταν πέθανε ο αδερφός του, οι εφημερίδες της Γαλλίας τον μπέρδεψαν με τον Άλφρεντ. Έγραψαν λοιπόν με πηχυαίους τίτλους: ΠΕΘΑΝΕ Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Τον συντάραξε αυτό και τότε αποφάσισε να αλλάξει τη διαθήκη του και να θεσπίσει τα βραβεία. Είναι πέντε και πρόσφατα μπήκε ακόμη ένα της Οικονομίας. Τα αρχικά νόμπελ ήταν: Ιατρικής, Φυσικής, Χημείας, και τα δύο τελευταία που είναι αμφιλεγόμενα, αυτό της Λογοτεχνίας και της Ειρήνης. Ε, για το Νόμπελ Ειρήνης δεν χρειάζεται να πούμε πολλά: από τη στιγμή το πήρε ο Κίσιγνκερ και δεν το πήρε ο Γκάντι, αυτό τα λέει όλα. Μόνο αυτό τα απαξιώνει αρκετά στα μάτια μου.

Το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι επίσης αμφιλεγόμενο γιατί κατά καιρούς έχει δοθεί σε πολύ σημαντικούς λογοτέχνες αλλά έχει απονεμηθεί και σε πολύ αμφιλεγόμενους λογοτέχνες που δεν αναφέρονται ούτε καν στις χώρες τους. Μην πάμε μακριά: πρόπερσι απονεμήθηκε στον Πατρίκ Μοντιανό, από τη Γαλλία. Και δεν το πήρε ο Μίλαν Κούντερα. Έχουν εμμονές εκεί στη Σουηδική Ακαδημία.
Οι τέσσερις μεγαλύτεροι λογοτέχνες του εικοστού αίωνα δεν πήραν ποτέ Νόμπελ: Ο Ναμπόκοφ, ο Τζόις, ο Προυστ και ο Χόρχε Λουίς Μπορχες.

Πέρσι το πήρε η Αλεξίεβιτς, αλλά αυτή κάνει ρεπορτάζ, είναι μάχιμη αλλά δεν τη θεωρώ λογοτέχνη, και φέτος  το πήρε ο Ντίλαν.

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στον Ντίλαν, μεγάλωσα με τα τραγούδια του, αλλά δεν είναι λογοτέχνης. Υπάρχουν και σημαντικότεροι λογοτέχνες που περιμένουν χρόνια μια βράβευση: για παράδειγμα ο Φίλιπ Ροθ.
Ο μακαρίτης ο Λεονάρντ Κοέν το είπε πολύ καλά για  αυτό το Νόμπελ: είναι σαν να καρφώνεις μια σημαία στο Εβερεστ που να λέει ότι είναι η ψηλοτερη κορυφή του κόσμου. Δεν έχει νόημα. Είναι κορυφή.

-Ας ξαναγυρίσουμε στον δικό μας κορυφαίο, λοιπόν, τον Καζαντζάκη.

Δείχνω πώς προσπάθησε να γίνει μέλος της Ακαδημίας Αθηνών για να λύσει το οικονομικό του πρόβλημα, και δεν τα κατάφερε για δύο ψήφους. Αντ’ αυτού Σκίππης. Εκείνη τη χρονιά δεν μπήκαν ούτε ο Βάρναλης ούτε ο Σικελιανός, γι’ αυτό και υπάρχει μέσα στο βιβλίο η «ορατή» και η «αόρατη» Ακαδημία.

Κι αυτή η «αόρατη» Ακαδημία είναι πολύ πιο σημαντική γιατί σ’ αυτήν υπάρχουν: ο Καβάφης, ο Καρυωτάκης, ο Σικελιανός, ο Καζαντζάκης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, όλα αυτά τα τεράστια μεγέθη δεν έγιναν ποτέ μέλη της Ακαδημίας!

...

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Κώστα Αρκουδέα στο viewtag.gr

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία