Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

5 + 5 : Οι παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσεις!

 Η θεατρική σεζόν 2016-2017 ξεκίνησε πολύ δυναμικά και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Δεκάδες παραστάσεις έχουν ήδη ανέβει, ενώ πρεμιέρες πραγματοποιούνται κάθε βδομάδα. Δύο δημοσιογράφοι του texnes-plus επιλέγουν εν όψει των εορτών τις παραστάσεις που ξεχώρισαν μέχρι τώρα. Διαβάστε το top 5 του Δημήτρη Χαλιώτη και της Γιώτας Δημητριάδη. Όπως θα διαπιστώσετε, υπάρχει και ταύτιση απόψεων!

 

Top 5: Δημήτρης Χαλιώτης

 

korea.jpg

 1. H ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ 

Μια συναρπαστική παράσταση-στοχασμός πάνω στην έννοια της αγάπης. O Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί υποδειγματικά το έργο του Ζοέλ Πομερά, μιας από τις σημαίνουσες μορφές της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, έχοντας στη διάθεσή του ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών. Η ανάγκη του καθενός μας να νοηματοδοτήσει την αγάπη με έναν εντελώς διαφορετικό και αυστηρά προσωπικό τρόπο καθιστά την ίδια την έννοια της αγάπης έωλη. Τι είναι αυτό λοιπόν που το λέμε αγάπη; Ένα συναίσθημα ή μήπως μια έμμονη ιδέα; Ένστικτο που μας χάρισε η ίδια η φύση ή μια ανθρώπινη κατασκευή για να αισθανθούμε πλήρεις και ασφαλείς; Ποιον αγαπάμε όταν αγαπάμε, τον άλλον ή κατά βάση τους εαυτούς μας; Ένα σπονδυλωτό κείμενο, εξαιρετικά δουλεμένο στη δομή και στη φόρμα, παρουσιάζεται πραγματικά εμπνευσμένα από τον Μαστοράκη στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης δίνοντας την ευκαιρία σε όλους τους ηθοποιούς του θιάσου (Κ. Τάκαλου, Χ. Φραγκούλης, Μ. Καλλιμάνη, Ι. Μαυρέα, Κλ. Γρηγοριάδης, Δ. Πασσάς, Κ. Λυπηρίδου, Χρ. Παπατριανταφύλλου, Α. Σαββάκη) να ξεδιπλώσουν το εκρηκτικό τους ταλέντο.

 Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

 

fausta-texnes-plus.jpg

 2. ΦΑΥΣΤΑ 

Το βιτριολικό –και κλασικό πια– έργο του Μποστ παρουσιάζεται με έναν αναπάντεχα διαφορετικό, αλλά καθ’ όλα ταιριαστό στην ουσία του κείμενου, τρόπο μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της Μάρθας Φριντζήλα. Πίσω από τη βιτρίνα της «ιλαροτραγωδίας» και της ανάλαφρης σουρεαλιστικής μουσικής κωμωδίας ο Μποστ στη «Φαύστα» ασκεί μια οξεία και ουσιαστική κριτική στην κουλτούρα του Έλληνα. Κατανοώντας το αυτό η Φριντζήλα έφτιαξε μια «Φαύστα» πιο αφαιρετική, που με έναν αλλόκοτο τρόπο διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του νεοελληνικού κράτους καυτηριάζοντας τη βαθύτερη νοοτροπία του Έλληνα. Αυτή την κουλτούρα που χωράει από φουστανέλες, «Μεγάλες Ιδέες» και επικλήσεις στο αρχαίο κάλλος μέχρι «χριστιανούς-ταλιμπάν», χούντες και σκυλάδικα. Μέσα από ένα αλλόκοτο τούνελ-σκουληκότρυπα (μια ευφυέστατη σκηνική κατασκευή του Άγγελου Παπαδημητρίου) ξεπηδούν όλοι οι ήρωες του έργου, όλο αυτό το «τσίρκο» που ήταν, είναι και θα είναι η Ελλάδα. Η Ελένη Κοκκίδου ως Φαύστα είναι απολαυστική. Το ίδιο υψηλές ερμηνευτικές αποδόσεις πετυχαίνουν και οι Τάσος Γιαννόπουλος (Γιάννης), Βαγγέλης Χατζηνικολάου (Ριτσάκι), Μενέλαος Χαζαράκης (κος Ιατρού), Γιώργος Γιαννακάκος (κα Ιατρού) και Γιώργος Οικονόμου (Υιός Ιατρού). Αυτός όμως που πραγματικά κλέβει την παράσταση είναι ο Κώστας Μπερικόπουλος ως Μαριάνθη. Αυτή η «Φαύστα» θα σας χαρίσει πολύ γέλιο, αλλά το γέλιο αυτό δεν θα είναι καθόλου αθώο.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

 

 

florens.jpg

 3. ΦΛΟΡΕΝΣ ΦΟΣΤΕΡ ΤΖΕΚΙΝΣ – ΕΝΘΥΜΙΟ 

Η Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς έχει μείνει στην ιστορία ως η πιο φάλτσα σοπράνο. Πίσω όμως από το κωμικό του πράγματος βρίσκεται μια τραγική φιγούρα. Ο Γιάννος Περλέγκας, ο οποίος σκηνοθέτησε το έργο του Στίβεν Τέμπερλεϊ στο Θέατρο Θησείον, έσκαψε βαθιά στο δραματικό υπόβαθρο αυτής της γυναίκας, που χτυπημένη από τη σύφιλη σε νεαρή ηλικία πάλεψε μέχρι τέλους στα ίσα τη φθορά και το θάνατο με όπλο της την τέχνη. Ποιο είναι το νόημα της πίστης στη ζωή μας; Ποιος βάζει τα όρια ανάμεσα στο σωστό και το λάθος στην τέχνη; Πώς η τελευταία αναμετριέται με το θάνατο; Πώς η μουσική λειτούργησε ως καταφύγιο για τη Φλόρενς και τον έμπιστο πιανίστα της, το έτερο πρόσωπο του θεατρικού αυτού έργου; Ο Περλέγκας αποκρυπτογραφεί αυτή τη μυστηριώδη –τρελή στα μάτια των πολλών– γυναίκα μέσα από τη μάχη της με τη σύφιλη αφήνοντας στην άκρη την κωμική πλευρά της ιστορίας της. Η Ναταλία Τσαλίκη πετυχαίνει στο ρόλο της Φλόρενς την πληρέστερη, κατά τη γνώμη μου, ερμηνεία της μέχρι σήμερα, ενώ δίπλα της στέκεται υποδειγματικά –σχεδόν αγνώριστος– ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος. Μια πολύ δυνατή σκηνική εμπειρία.

 Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

 

leoforeio.jpg

 

4. ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ 

 Το αριστούργημα του Τενεσί Ουίλλιαμς σε μια υποδειγματική παράσταση, που πατάει γερά στις ρεαλιστικές καταβολές του έργου. Η Ελένη Σκότη, βαθιά γνώστρια του αμερικανικού θεάτρου και του σκηνικού ρεαλισμού, επέλεξε τους ηθοποιούς της με βάση όχι μόνο το ταλέντο τους, αλλά και την ηλικία των ηρώων που υποδύονται. Έτσι την τριαντάχρονη Μπλανς δεν την ερμηνεύει για ακόμα μια φορά μια ηθοποιός που έχει ξεπεράσει ή πλησιάζει τα πενήντα. Την ίδια στιγμή η Σκότη αφήνει στην άκρη τη μυθολογία που ακολουθεί τους κεντρικούς ρόλους του έργου –την οποία διαμόρφωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό η κινηματογραφική ταινία του Καζάν το ’51 με τη Βίβιαν Λι και τον Μάρλον Μπράντο– και τους ξαναβλέπει ως απλούς ανθρώπους σε μια υποβαθμισμένη συνοικία της Νέας Ορλεάνης του 1948. Η σκηνοθεσία σε εντάσσει ομαλά στη δράση, σε αφήνει να ταυτιστείς με στοιχεία των ηρώων, χαρίζει μια αναπάντεχη αλήθεια σε πολλές από τις σκηνές του έργου και σε εμπλέκει ασυνείδητα στο όλον, με αποτέλεσμα, όταν η «τρέλα» της Μπλανς παίρνει το πάνω χέρι στο μυαλό της, εσύ να μένεις καρφωμένος να παρακολουθείς με την καρδιά σου να χτυπά ασταμάτητα και τα μάτια σου να βουρκώνουν. Η σκηνή του βιασμού της Μπλανς από τον Στάνλεϊ είναι, κατά τη γνώμη μου, σκηνή ανθολογίας. Το ίδιο και η επόμενη και τελευταία που κορυφώνει το έργο. Η Κόρα Καρβούνη πετυχαίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως Μπλανς. Δίπλα της στέκονται επάξια όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί του θιάσου (Γ. Τσορτέκης, Η. Μαυρομάτη, Α. Αλεξοπούλου, Γ. Δάμπασης, Γ. Γερωνυμάκης, Μ. Γιαννικάκης, Γ. Δαμάλας, Χ. Δημητριάδη, Β. Κουντουριώτης).

 

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης.

diki.jpg

 5. Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ Κ.

Το εμβληματικό μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα μεταφέρεται στη σκηνή μέσα από μια εξαντλητικά δουλεμένη και άρτια παράσταση. «Κάποιος θα έπρεπε να είχε συκοφαντήσει τον Γιόζεφ Κ., καθώς, χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, ένα ωραίο πρωί συνελήφθη». Έτσι ξεκινάει το έργο του Κάφκα. Το παράδοξο είναι ότι ο Γιόζεφ Κ. δεν ξέρει για ποιο πράγμα ακριβώς κατηγορείται. Κανένας δεν του λέει. Ίσως κανένας να μην ξέρει. Πιθανότατα να έχει και ελάχιστη σημασία. Συλλαμβάνεται και ύστερα αφήνεται ελεύθερος να συνεχίσει να ζει τη ζωή του με μια δίκη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Μια δίκη που θα γίνει κάποια στιγμή. Και όσο εκείνος αναζητά το πώς και το γιατί τόσο βυθίζεται σε έναν παράλογο εφιάλτη, που όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση. Είναι ο Γιόζεφ Κ. αθώος ή ένοχος; Ο Γιόζεφ Κ. είναι ένα μικρό γρανάζι ενός πελώριου, αφανούς συστήματος, που ενώ μέχρι χθες τον ήθελε ανώτερο τραπεζικό στέλεχος, ξαφνικά τον βάζει στο στόχαστρο. «Α, τώρα κατάλαβα! Εσείς είστε του συστήματος!» φωνάζει ο Γιόζεφ Κ. σε μια ομάδα ανθρώπων σε κάποια σκηνή του έργου. Έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτός δεν ανήκει στο σύστημα. Όμως τι θα ήταν το σύστημα χωρίς εμάς; Ποιο είναι το σύστημα αν δεν είμαστε εμείς; Ο Γιόζεφ Κ. είναι απλώς ένας από εμάς. Και όχι, δεν είναι καθόλου αθώος. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, που διασκεύασε και σκηνοθέτησε το έργο στο Θέατρο Πόρτα, επέλεξε να κινήσει την παράσταση μέσα από μια έντονη φόρμα, η οποία όμως δεν είχε ως στόχο της να τη σκοτεινιάσει βυθίζοντας τη στο μαύρο ενός εφιάλτη χωρίς τέλος, αλλά το αντίθετο, να τη φωτίσει αποκαλύπτοντας το υποδόριο χιούμορ του κειμένου. Άλλωστε το χιούμορ ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο όπλο για να παλέψεις την… «καφκική» πραγματικότητα. Η κινησιολογία της Σοφίας Πάσχου είναι ένα πραγματικό επίτευγμα, αφού το 90% της παράστασης είναι χορογραφημένο, ενώ εντυπωσιακή είναι και η λειτουργία των ηθοποιών επί σκηνής ως μιας απίστευτα δεμένης ομάδας. Από αυτές που σπάνια συναντάς.

 Top 5: Γιώτα Δημητριάδη

pomera-2.jpg

1. H ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ
Μια παράσταση ύμνος στην αγάπη. Μη σας μπερδεύει το τίτλος και πάει το μυαλό σας σε κάποιο ιστορικό ή πολιτικό έργο. Ο Ζοέλ Πομερά γράφει για όλα αυτά που θέλουμε να πούμε, γι’ αυτά που νιώθουμε και κρύβουμε στην ψυχή μας. Τι είναι άραγε η αγάπη; Η παράσταση σίγουρα δεν απαντά σε αυτό το ερώτημα, αλλά σε γεμίζει. Ο Νίκος Μαστοράκης έχει κάνει για μια ακόμα φορά το θαύμα του και το επιτελείο των ηθοποιών του είναι σπουδαίο! (Κ. Τάκαλου, Χ. Φραγκούλης, Μ. Καλλιμάνη, Ι. Μαυρέα, Κλ. Γρηγοριάδης, Δ. Πασσάς, Κ. Λυπηρίδου, Χρ. Παπατριανταφύλλου, Α. Σαββάκη).

 

1984.jpg

 2. 1984 

Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του.

Δυστυχώς κουνάς το κεφάλι αναλογιζόμενος πού οδήγησαν τα καθεστώτα και οι πολιτικές ιδεολογίες τους λαούς, και το κυριότερο αναρωτιέσαι πόσο ελεύθερος είναι κανείς. Ή μάλλον «είναι όσο ελεύθερος νομίζει πως είναι;» Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.

Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Σκηνές ιδιαίτερα σκληρές, που δεν βλέπουμε εύκολα και που ομολογώ ότι με δυσκόλεψαν. Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο), που ήταν αποκάλυψη και χάρισαν στην παράσταση, κατά την άποψή μου, την πιο δυνατή στιγμή της, τη στιγμή της εισβολής των αστυνομικών στο παλαιοπωλείο.

Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τους εξαιρετικούς Αργύρη Πανταζάρα, Νίκο Κουρή και Λένα Δροσάκη στους κεντρικούς ρόλους, αλλά και έναν υπέροχο θίασο.

 Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

august_omadiki.jpg

 

3. ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ & ΦΛΟΡΕΝΣ ΦΟΣΤΕΡ ΤΖΕΚΙΝΣ – ΕΝΘΥΜΙΟ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Μπορεί το θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς «Αύγουστος» να έχει κάνει θραύση στις αμερικανικές και τις βρετανικές σκηνές, στην Ελλάδα όμως ανεβαίνει για πρώτη φορά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Στη χώρα μας η ιστορία είναι γνωστή από την επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία με τη Μέριλ Στριπ και την Τζούλια Ρόμπερτς.

Η σκηνοθεσία κατάφερε να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο τις βαθύτερες πληγές της οικογένειας, τα ψυχικά τραύματα των ηρώων, ισορροπώντας παράλληλα μοναδικά το δραματικό και το κωμικό στοιχείο. Στον «Αύγουστο» και οι έντεκα ηθοποιοί χαρίζουν στο κοινό σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές. Από τη Μαρία Πρωτόπαππα που καθηλώνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι την Ορόρα Μαριόν στο ρόλο της βοηθού-νοσοκόμας.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

 

florens.jpg

ΦΛΟΡΕΝΣ ΦΟΣΤΕΡ ΤΖΕΚΙΝΣ – ΕΝΘΥΜΙΟ
Στο νούμερο 3 λοιπόν δύο παραστάσεις με ένα κοινό σημείο. Ποιο είναι αυτό; Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον κινηματογράφο ερμήνευσε η Μέριλ Στριπ. Και στο «Ενθύμιο» η Ναταλία Τσαλίκη σε κάνει να την ξεχνάς! Χαρίζοντας μια απολαυστική ερμηνεία σε μια παράσταση διαμάντι. Ύμνο για την ανθρώπινη θέληση. Ο Γιάννος Περλέγκας μετά τον υπέροχο «Αδαή και Παράφρονα» αποδεικνύει για μια ακόμα φορά τις σκηνοθετικές του ικανότητες. Όσο για τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, είναι ένας μοναδικός παρτενέρ σε αυτό το απολαυστικό ταξίδι.

 Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

 

deipno.jpg

 4. ΔΕΙΠΝΟ ΗΛΙΘΙΩΝ 

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επιλέγει τη γνωστή ιστορία του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Φρανσίς Βεμπέρ «Δείπνο ηλιθίων» («Le dîner de cons», 1998), διάσημη από τον κινηματογράφο, και σκηνοθετεί μια απολαυστική παράσταση, που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις χαρίζει αβίαστο γέλιο, ενώ παράλληλα προβληματίζει και συγκινεί βαθιά.

Με αρωγό του την εύστοχη μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου επιτυγχάνει το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μου, ατού σε μια κωμική παράσταση, ένα μοναδικό ρυθμό. Κουρδίζει εξαιρετικά το θίασό του, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν μοιάζει υπερβολικό. Αναδεικνύει ευφυέστατα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις δημιουργώντας στο θεατή το αίσθημα της ταύτισης. Παράλληλα, με την εμπειρία του σε αυτό το είδος της κωμωδίας, δεν αφήνει ατάκα να πάει χαμένη – ακόμα και οι ηχογραφημένες που ακούγονται στα τηλεφωνήματα εκμαιεύουν το γέλιο της πλατείας.

Όλα αυτά μπορεί να τα περιμένει κάποιος από μια δυνατή κωμωδία, αλλά αυτά που κάνουν, κατά την άποψή μου, τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει είναι οι διαρκείς εναλλαγές, η σαφής ανάγνωση του κειμένου και μια υποβόσκουσα μελαγχολία που εξελίσσεται σε μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές της φετινής θεατρικής σεζόν στο φινάλε του έργου. «Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να πεθαίνει κανείς από έρωτα…» θα πει το θύμα στο θύτη του.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ένας απολαυστικός Φρανσουά και η χημεία του με τον Πιερ, τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, είναι σπάνια.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

kataleifos_sakellaropoulou239.jpg

5. ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
Μπορούν τα συγκαλυμμένα μυστικά και τα ψέματα μιας οικογένειας να απειλήσουν το μέλλον της και να αποβούν καταστροφικά; Αρκεί η αγάπη για να επέλθει η συγχώρεση; Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Άρθουρ Μίλλερ «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» ένα τραγικό λάθος ενός βιομήχανου πατέρα, του Τζο Κέλλερ, οδηγεί στο θάνατο είκοσι έναν ανθρώπους και διαλύει τις ζωές των αγαπημένων του για πάντα.

Η σκηνοθετική πρόταση του Γιάννη Μόσχου, που υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, είναι σαφέστατη: μια καθαρή ανάγνωση του εκπληκτικού κειμένου, την οποία στηρίζει ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών.

Πρωτεργάτης ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος υποδύεται υπέροχα τον Τζο Κέλλερ, με απίστευτη εσωτερική ροή, που όχι μόνο απογειώνει το συγκλονιστικό μονόλογο του ήρωα, αλλά κάνει ακόμα και τις καθημερινές στιγμές του να φαντάζουν απαράμιλλα γοητευτικές. Επίσης εξαιρετική στο ρόλο της συζύγου η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μάνα που είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική της παράστασης. 

 

Top 3 επαναλήψεις
Από τις παραστάσεις σε επανάληψη ξεχωρίσαμε το «Κουκλόσπιτο», τον «Άγριο Σπόρο» και τον «Θεό της Σφαγής».

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία