Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα την «Οπερέττα» του Βίτολντ Γκομπρόβιτς στο Εθνικό Θέατρο

Ο Νίκος Καραθάνος μας χαρίζει ένα σπαρακτικά αστείο σκηνικό ποίημα για το βαθύ αδιέξοδο της ανθρωπότητας μέσα από μία παράσταση πολυσήμαντη και εξαντλητικά δουλεμένη.

«Θα ξεράσω τον εαυτό μου» λέει κάποια στιγμή ο Νίκος Καραθάνος ως Καθηγητής, που πάσχει από χρόνιο σύνδρομο εμετού. Κι αυτή η φράση μοιάζει ως η μοναδική επιλογή για να σωθεί οτιδήποτε, αν σώζεται. Η «Οπερέττα», η παράσταση του Νίκου Καραθάνου βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Βίτολντ Γκομπρόβιτς που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο (Σκηνή Κοτοπούλη), είναι ένα σπαρακτικά αστείο σκηνικό ποίημα για το βαθύ αδιέξοδο της ανθρωπότητας. Ή τουλάχιστον έτσι μπορεί κάποιος να το διαβάσει, αλλά στην ποίηση – κι αυτή η παράσταση είναι ξεκάθαρα ποίηση – είναι παράτολμες (αν όχι παρωχημένες) οι αναλύσεις. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να σωπάσεις και να νιώσεις τους κραδασμούς της. Μην βιαστείς να τους εξηγήσεις.

Η «Οπερέττα» αργεί να σου επιτρέψει την είσοδο στο σύμπαν της. Το παράλογο  σε γοητεύει και σε ξενίζει συνάμα. Η πειραγμένη φόρμα της οπερέτας εμποτισμένη με ένα απύθμενο δραματουργικό βάθος σε αποσυντονίζει. Δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς την α-νοησία. Πασχίζεις να την μεταφράσεις κάπως, γιατί εσύ ξέρεις. Κι όταν χαλαρώνεις και καταλαβαίνεις ότι δεν ξέρεις τίποτα, τότε μ’ ένα μαγικό τρόπο η παράσταση του Καραθάνου σου ανοίγει το σύμπαν της. Οι λέξεις χάνουν και ξαναβρίσκουν το νόημά τους. Η Μόδα γίνεται (ή μάλλον είναι) Ιστορία. Η επίκληση και μόνο της γύμνιας προκαλεί ανατριχίλα, ίσως γιατί ό,τι κατέκτησε ο Άνθρωπος μέσα στις χιλιετίες το κατέκτησε φορώντας τη μάσκα του. Πίσω από αυτή το Ζώο. Πίσω απ’ αυτή μόνο «κώλοι και βλάκες», όπως θα παραδεχτούν κυνικά κάποια στιγμή ο Πρίγκιπας και η Πριγκίπισσα.

Κάτω από την επιφανειακή ελαφράδα και χαριτωμενιά του είδους της οπερέτας, το σκέρτσο, το λίκνισμα του γοφού, την «ιερή της ηλιθιότητα», ο Γκομπρόβιτς ζωγραφίζει το χάος, το σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης, το τέλμα του ανθρώπινου πολιτισμού. «Αν έχετε κάποια ιδέα να μας την πείτε. Ξέρετε πόσο καιρό έχουμε να ακούσουμε μία ιδέα!» αναφωνεί ο Πρίγκιπας. Αλλά κανείς δεν έχει μία ιδέα. Ένα τσούρμο γελοίοι. Οι μισοί με γυαλιστερά κολάν, παραφουσκωμένες τουαλέτες, ξασμένες περούκες και οι άλλοι μισοί πίθηκοι εγκλωβισμένοι μέσα στα κοστούμια τους. Οι μεν, άρχοντες, εκφραστές μίας ανώτερης (;) τάξης φλυαρούν ακατάπαυστα, ερωτοτροπούν με στυλ, χορεύουν και γελάνε μηχανικά, ντύνονται το σπουδαίο πασχίζοντας να φτιασιδώσουν και την τελευταία λεπτομέρεια που προδίδει τη γυμνότητά τους, αλλά μάταια. Οι δε, υπηρέτες, πιθηκόμορφοι, παρατηρητές, σιωπηλοί, σχεδόν αποχαυνωμένοι, σκαρφαλωμένοι στο βραχώδες σκηνικό της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου, που παραπέμπει στις σπηλιές απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Όλοι «κώλοι και βλάκες». Όχι, κανείς δεν έχει μία ιδέα.

Ή μάλλον κάποιος έχει. Η Αλμπερτίνα. Αυτή η αιθέρια γυναικεία ύπαρξη, που διεκδικούν ο Αρισταίος και ο Φιρουλέ. Αυτή η γυναίκα που δεν θέλει να τη ντύσουν, αλλά να τη γδύσουν. «Γυμνή! Γυμνή!» φωνάζει εκστασιασμένη παρασυρμένη από ένα ζωώδες ένστικτο. Και το οικοδόμημα αρχίζει να παρουσιάζει ρωγμές. Και καταρρέει. Κι ο Αρισταίος και ο Φιρουλέ απελευθερώνουν επιτέλους τα αλυσοδεμένα τους ζώα. Μέσα τους και έξω τους. Επανάσταση. Μία επανάσταση εκτός πλαισίου. Μία επανάσταση που μας επιστρέφει στις ρίζες. Όλα από την αρχή. Ξανά στις σπηλιές. Ξανά ζώα. Μόνο έτσι. Αλλά και πάλι; Ο πόνος δεν απαλύνεται. Μάλλον είναι σύμφυτος με την ανθρώπινη φύση. Αυτή η απεγνωσμένη κραυγή του Γορίλλα – Θεού στο τέλος της παράστασης το επιβεβαιώνει.

Ο Νίκος Καραθάνος, ο σπουδαιότερος σκηνικός μας ποιητής, μας προσκαλεί για ακόμα μία φορά σε ένα ταξίδι σε έναν άλλον τόπο, αφήνοντας «τις μάσκες της οπερέτας που καλύπτουν το πρόσωπο της ανθρωπότητας, ματωμένο και παραμορφωμένο από έναν πόνο γελοίο» να πέσουν. Δεν πρόκειται για ένα ταξιδάκι αναψυχής. Μοιάζει με διαδικασία επώδυνη, απέναντι στην οποία πολλοί θα υψώσουν τα τείχη τους, πιθανότατα να εγκαταλείψουν. Η παράσταση του Καραθάνου, ιδιοφυώς σκηνοθετημένη, αλλά χωρίς πάντα αίσθηση του μέτρου, μπορεί να σε κουράσει αν της αντισταθείς. Το μαγικό είναι να της αφεθείς. 

Πληθωρικός και αταξινόμητος ο Καραθάνος συνεχίζει το θεατρικό του ταξίδι με μόνη πυξίδα το ένστικτό του. Η διασκευή του, μαζί με τον Γιάννη Αστερή, στο ούτως ή άλλως υπερρεαλιστικό έργο του Γκομπρόβιτς, κρύβει υπέροχες στιγμές, αν και φλυαρεί σε κάποια σημεία. Δεν χάνει όμως ποτέ την άγρια (και αγοραία ενίοτε) ποιητικότητα της. Η Έλλη Παπαγεωργοκοπούλου μεγαλουργεί στα κοστούμια της – ένα ολόκληρο σύμπαν – ενώ και το σκηνικό της αποδεικνύεται εξαιρετικά καίριο και λειτουργικό. Η ευφυής μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, η οποία εκτελείται εξαιρετικά από 8μελή ορχήστρα, είναι δομικό στοιχείο της παράστασης και ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά της. Η κίνηση της Αμάλια Μπένετ λειτουργεί ουσιαστικά συμπληρωματικά με τη σκηνοθεσία απογειώνοντας την παράσταση. Τολμώ να πω ότι είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχουμε δει από εκείνη. Οι άκρως ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Νίκου Βλασσόπουλου ολοκληρώνουν ένα άψογο εικαστικό αποτέλεσμα.

Η παράσταση είναι μία πραγματική πρόκληση για τους ηθοποιούς της. Ένας αγώνας αντοχής, ένα πραγματικά απαιτητικό στοίχημα, που κερδίζουν όλοι ανεξαιρέτως. Ο Χάρης Φραγκούλης είναι χάρμα οφθαλμών στον Αρισταίο του αποκαλύπτοντας και άλλες πλευρές του σπάνιου ταλέντου του. Ο Μιχάλης Σαράντης τον αντιγράφει εσκεμμένα – λόγω ρόλου – παραμένοντας κι αυτός σαρωτικός. Η Γαλήνη Χατζηπασχάλη είναι απολαυστική (ως συνήθως) και την ίδια στιγμή διαπνέεται από μία τραγικότητα υποδυόμενη τη Φιορ, την ιέρεια της μόδας. Η Λυδία Φωτοπούλου και ο Κώστας Μπερικόπουλος φέρουν στις ερμηνείες τους όλο το γελοίο των περσόνων του Πρίγκιπα και της Πριγκίπισσας που υποδύονται. Η Ευαγγελία Καρακατσάνη και η Νάντια Κοντογεώργη καταφέρουν να ξεχωρίσουν από το ensemble με τις αιθέριες φωνές τους και την έντονη σκηνική τους παρουσία, ενώ η Εύη Σαουλίδου φέρει εύστοχα όλο αυτό το απόκοσμο και απελπισμένο της ηρωίδας της. Τέλος, ο βαρύτονος Χάρης Αδριανός, αν και υστερεί ελαφρώς υποκριτικά, υποστηρίζει εξαιρετικά τον τραγουδιστικό του ρόλο.  

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία