Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τον «Παπαγάλλο μου» της Σοφίας Τρικούπη στο θέατρο Σφενδόνη

Ένα βαθιά εξομολογητικό, συναισθηματικά παλλόμενο κείμενο, που δεν έχει γραφτεί για το θέατρο, ζωντανεύει μέσα από μία αισθαντική και εικαστικά άρτια παράσταση.

Η Σοφία Τρικούπη δεν υπήρξε θεατρική συγγραφέας ούτε ποτέ διεκδίκησε αυτόν τον τίτλο. Κόρη του Σπυρίδωνα και αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη, δύο εμβληματικών προσωπικοτήτων της πολιτικής ζωής της Ελλάδας κατά τον 19ο αιώνα, μεγάλωσε μέσα σε ένα αμιγώς αστικό περιβάλλον, όπως αυτό του Λονδίνου, στο οποίο διέμενε τα πρώτα χρόνια της ζωής της καθ’ ότι ο πατέρας της διατελούσε πρέσβης της Ελλάδας εκεί. Άνθρωπος εξαιρετικά καλλιεργημένος και ευφυής κέρδισε το σεβασμό πολλών Ελλήνων και ξένων προσωπικοτήτων, αν και παρέμεινε ηθελημένα στη σκιά του Χαρίλαου Τρικούπη, τον οποίο και λάτρευε.

Το κείμενό της «Ο Παπαγάλλος» μου γράφεται το 1903, επτά χρόνια μετά τον θάνατο του πολυαγαπημένου της αδελφού. Αφορμή στέκεται ο χαμός του μοναδικού φίλου που της είχε απομείνει, του  παπαγάλου της, αν και είναι σαφές ότι στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα βαθιά εξομολογητικό κείμενο που αγγίζει έννοιες όπως η αφοσίωση και η αγάπη , την ίδια στιγμή που φωτίζει πτυχές της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής της Ελλάδας του 19ου αιώνα.

Παρά τα όποια δραματουργικά του προβλήματα, που νομίζω ότι δεν κατάφερε να εξαλείψει πλήρως η δραματουργική επεξεργασία της Άννας Κοκκίνου και του Νίκου Φλέσσα, κάτι το οποίο ωστόσο μου φαίνεται άκρως λογικό αφού το κείμενο της Τρικούπη δεν έχει γραφτεί για το θέατρο αλλά για να εκδοθεί, ο «Παπαγάλλος μου» παραμένει ένα παλλόμενο συναισθηματικά έργο, μία κατάθεση ψυχής με μία ακριβή γλώσσα, που δεν χορταίνεις να ακούς.

Ίσως όμως κι αυτά τα παραπάνω να μην ήταν αρκετά για να σταθεί το έργο θεατρικά εάν η ευφυής Άννα Κόκκινου, μία από τις πιο σημαντικές μονάδες του θεάτρου μας, δεν επινοούσε ένα σκηνοθετικό εύρημα που χαρίζει στο κείμενο μία συναρπαστικά διαφορετική διάσταση. Η Κοκκίνου τοποθετεί την ηρωίδα του κειμένου, δηλαδή την ίδια την Τρικούπη, μέσα σε μία σκηνή από μαύρα πέπλα, που παραπέμπει ευθέως στο κλουβί του παπαγάλου, την ίδια στιγμή που χαρίζει στην αινιγματική αυτή, μαυροφορεμένη, πενθούσα γυναίκα μία κινησιολογία – η Αγγελική Στελλάτου έχει κάνει υποδειγματική δουλειά επιμένοντας στη λεπτομέρεια – με σαφείς αναφορές στο εξωτικό πουλί. Κάπως έτσι η Τρικούπη δεν μιλά απλώς για τον αδικοχαμένο παπαγάλο της, αλλά ταυτίζεται εν μέρει με αυτόν. Ένας άνθρωπος εγκλωβισμένος στον μικρόκοσμό του, στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού – κλουβιού του, εκεί που η ίδια η Τρικούπη είχε καταδικάσει τον εαυτό της τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της μετά τον θάνατο του αδελφού της. 

Η μνήμη ξυπνά και επιστρέφει ωσάν θραύσματα από το παρελθόν. Αυτό το σπίτι είχε κάποτε ζωή, αυτό το σπίτι δεν ήταν πάντα φυλακή. Η ηρωίδα της παράστασης της Κοκκίνου είναι ένα πλάσμα – κάτι ανάμεσα σε γυναίκα και πουλί - που θρηνεί για την απώλεια, που είναι σύμφυτη με τη ζωή, για την ευτυχία που χάθηκε, για το φως που έσβησε. Με φόντο τη σκοτεινή θάλασσα της μνήμης, που ανά στιγμές φωτίζεται αναπάντεχα σαν κάποιος να κάνει βουτιές με τον φακό του αναζητώντας μαργαριτάρια στο βυθό. Κι όλο αυτό, χάρη στη περίτεχνη, λογοτεχνίζουσα γλώσσα του κειμένου και την εσωτερική, αλλά πάλλουσα, ερμηνεία της Κοκκίνου, δεν γλιστράει ούτε στιγμή στο μελό. Αντιθέτως χαρακτηρίζεται από μία κομψότητα, που αντανακλάται εύστοχα και στο εικαστικό μέρος της παράστασης, που απαρτίζεται από το total black αλλά πανέξυπνο σκηνικό του Δημήτρη Ταμπάκη το πίσω μέρος του οποίου νομίζω ότι επιτηδευμένα μένει υποφωτισμένο και ασαφές, τη μοναδικής αισθητικής μαύρη τουαλέτα της Δέσποινας Μακαρούνη, τους διακριτικούς φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα, την εξαιρετική και άκρως υποβλητική μουσική της Στέλλας Γαδέδη και το εύστοχο ηχητικό περιβάλλον του Μηνά Εμμανουήλ, που αποτελεί σημαντικό ατού της παράστασης.

Φυσικά η απουσία σοβαρής δραματουργικής δομής – το κείμενο μοιάζει να επαναλαμβάνεται συχνά, ενώ στερείται μίας αποτελεσματικής κορύφωσης – σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική προσέγγιση, που με εξαίρεση το αρχικό πολύτιμο εύρημα και την άρτια αισθητική της δεν μοιάζει να κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις και ανατροπές για τον θεατή, κινδυνεύει ενίοτε να καταστήσει το θέαμα μονότονο λειτουργώντας πέραν του δέοντος υπνωτιστικά για τον θεατή. Όμως έχω την αίσθηση ότι εκεί που πάει να σε χάσει η παράσταση σε ξανακερδίζει. Και στο τέλος μένουν στο μυαλό σου οι αρετές αυτής της παράτολμης και άκρως ιδιαίτερης θεατρική δουλειάς, που εκπέμπει όντως την επιζητούμενη αισθαντικότητα που διαπερνά και το ίδιο το κείμενο.  

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία