Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είδα το «Μια τεράστια έκρηξη» του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο θέατρο Skrow

Μία παράσταση με παιδική καρδιά, εφηβική ορμή και έναν εξαιρετικό Ορφέα Αυγουστίδη.

 

«Μια παιδική καρδιά χτυπάει και ψάχνει μες στο πουθενά» λέει το τραγούδι στο τέλος της παράστασης «Μια τεράστια έκρηξη», που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου στο θέατρο Skrow. Και ουσιαστικά αυτός ο στίχος αντικατοπτρίζει και όλο το έργο του Μαυρογεωργίου, που παρουσιάζεται ξανά, επτά χρόνια μετά το ντεμπούτο του στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, αυτή τη φορά μέσα από μία εντελώς διαφορετική σκηνοθετική οπτική.

Το «Μια τεράστια έκρηξη» είναι μία ιδιόμορφη ιστορία ενηλικίωσης. Το ταξίδι του Γιώργου για να βρει τον ήρωα μέσα του σε έναν κόσμο που αν και λατρεύει τους σούπερ ήρωες τούς θέλει πάντα σε μία απόσταση από εμάς. Ο Γιώργος μεγάλωσε διαβάζοντας He-man και βλέποντας «Πόλεμο των Άστρων». Πίστεψε ότι θα γίνει ο σωτήρας του σύμπαντος, αλλά ξέχασε να σώσει πρώτα τον εαυτό του. Γιατί πώς να σώσεις τον κόσμο ολόκληρο αν ο ίδιος παραμένεις χαμένος; Και κάπως έτσι, αν και αλλιώς τα είχε ονειρευτεί ο μικρός Γιώργος, βγαίνοντας στον πραγματικό κόσμο άρχισε να τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο, κόλλησε πάνω του την ταμπέλα του «αποτυχημένου» και βούλιαξε στην κατάθλιψη. Μέχρι που στη ζωή του εμφανίστηκε μια κοπέλα, που έμελλε να γίνει η καλύτερη του φίλη…

Όλο αυτό τώρα μην το διαβάσετε σαν ένα υπαρξιακό δράμα, ούτε σαν μία ουσιαστική ενδοσκόπηση στη ψυχολογία του ατόμου στη σύγχρονη κοινωνία. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου φροντίζει να αποτινάξει από το έργο του οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και να κανιβαλίσει σχεδόν το θέμα του με εφηβική ορμή και ένα βιτριολικό χιούμορ, που ενίοτε – για να είμαστε ειλικρινείς – μοιάζει λίγο σχολικό, σαν αυτές τις πλάκες που κάναμε στο σχολείο και που καμία αίσθηση μέτρου και λεπτού γούστου δεν είχαν. Όμως όλη αυτή η «παιδικότητα» του ίδιου του κειμένου έρχεται να ταιριάξει αρμονικά με την παιδική καρδιά του Γιώργου, που αρνείται να μεγαλώσει και να γίνει… «κανονικός» άνθρωπος.

Η σκηνοθεσία του Μαυρογεωργίου θεωρώ ότι είναι ευφυέστερη του κειμένου, το αναδεικνύει σαφώς μέσα από έναν δαιμόνιο ρυθμό, ενώ εκμεταλλεύεται έξυπνα τον σκηνικό χώρο και τα επίπεδα της σκηνής και παίζει εύστοχα με την πρωτότυπη μουσική του Φοίβου Δεληβοριά, που εκτελείται ζωντανά στη σκηνή από τον Δημήτρη Τάσαινα. Η παράσταση προσφέρει απλόχερα το γέλιο, αν χαλαρώσεις και μπεις στη λογική του όλου εγχειρήματος, που μοιάζει περισσότερο με ένα παιχνίδι, σαν αυτά που σκαρώνουν οι νεανικές παρέες για να περάσουν ωραία, παρά με ένα ολοκληρωμένο θεατρικό έργο με βαθύτερες προεκτάσεις ικανό να εκφράσει το αδιέξοδο μίας ολόκληρης γενιάς, κάτι που νομίζω δεν ήταν και η πρόθεση του ίδιου του δημιουργού του. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν προτιμότερο, πιστεύω, κάποιες σκηνές – όπως αυτή με τον Θάνατο ας πούμε – να  είχαν μικρύνει.

Το σημαντικότερο ατού της παράστασης όμως είναι οι ηθοποιοί της και κυρίαρχα ο πρωταγωνιστής της, διότι το να ξέρεις να παίζεις την κωμωδία μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι. Ο Ορφέας Αυγουστίδης είναι ένας συναρπαστικά ταλαντούχος ηθοποιός και μας το έχει αποδείξει πολλάκις. Είναι εξίσου καλός και στο δράμα, αλλά νομίζω ότι η κωμωδία είναι ο φυσικός του χώρος. Έχει μία σκηνική σπιρτάδα, μία φοβερή αίσθηση του ρυθμού και του μέτρου, βιώνει ολοκληρωτικά τον ρόλο του και αναπτύσσει μία ξεχωριστή επικοινωνία με το κοινό χωρίς κανένα σχεδόν στοιχείο πραγματικής διάδρασης. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η παράσταση χωρίς αυτόν κι αυτό νομίζω λέει πολλά.

Δίπλα του η Άννα Καλαϊτζίδου και η Αριάδνη Καβαλιέρου, που ουσιαστικά κρατάνε όλους τους υπόλοιπους ρόλους, έχουν απολαυστικές στιγμές με κάποιες μεταμορφώσεις τους να είναι εξαιρετικά πετυχημένες, ενώ άλλες μάλλον υπερβολικές. Όμως σε γενικές γραμμές κερδίζουν εξίσου το στοίχημα και ομολογώ ότι στο τέλος της παράστασης οφείλεις να αναγνωρίσεις ότι το αποτέλεσμα που είδες οφείλεται σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό σε αυτούς τους τρεις ανθρώπους, που υποστηρίζουν με όλο τους το είναι επί σκηνής τόσο το κείμενο και τους ήρωες τους, όσο και τη σκηνοθετική γραμμή.

 

Αν επιθυμείτε να γελάσετε και να περάσετε μία ευχάριστη, διασκεδαστική βραδιά να πάτε στο Skrow, με την επιφύλαξη πάντα ότι το χιούμορ είναι πολύ προσωπική υπόθεση του καθενός.