Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

 

«Τι υπέροχο, αυτοί οι άνθρωποι με θεωρούν πραγματικά ξεχωριστή!»

 

Ένα κορίτσι πέφτει, πέφτει, πέφτει…Αυτό το κορίτσι είναι η δεκαεννιάχρονη Μάρτα (Αναστασία Κονίδη)που ένα βράδυ τα πνευμόνια της φουσκώνουν από τις υποσχέσεις της φωτεινής και πανέμορφης πόλης και αρχίζει ένα μεγάλο ταξίδι αιωρούμενη από έναν ουρανοξύστη. Στους ορόφους του, θα δούμε και θα ακούσουμε όσα εκείνη δεν θα προλάβει, γιατί ο χρόνος είναι λίγος και οι στάσεις απαγορευμένες.

Ο  Ιταλός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και ζωγράφος, Ντίνο Μπουτζάτι (1906-1972) του οποίου τα διηγήματα δραματοποιήθηκαν γι’ αυτή την παράσταση από τον Κώστα Φιλίππογλου και την ίδια τη σκηνοθέτη, είχε ως σημείο αναφοράς του τον Κάφκα. Έτσι, αν και «παραμυθάς», στερείται μιας αίσθησης ρεαλισμού, απέχει από την πραγματικότητα, χωρίς ελπίδα φυγής, όπως και ο Κάφκα. Τα κείμενά του έχουν μια ατμόσφαιρα μαγείας, ίσως αναγκαία για την ψυχοσύνθεσή του μετά από όσα φρικιαστικά βίωσε ως ανταποκριτής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παράλληλα όμως υπάρχει μια αμφιβολία για το τι είναι πραγματικό και τι παραίσθηση. Τι στα αλήθεια βιώνει ο ήρωας και τι ονειρεύεται. 

Αυτά τα στοιχεία του συγγραφέα νομίζω πως αναδείχθηκαν εξαιρετικά σε μια εμπνευσμένη παράσταση, τρυφερή, ευαίσθητη, με χιούμορ και με άποψη που η Λίλο Μπάουρ σκηνοθέτησε με βάση τη σωματικότητα επιτυγχάνοντας υπέροχες σκηνές που στην ανάμνησή τους ένα μειδίαμα έρχεται στα χείλη.   

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ζαν Λεκόκ που ξεκίνησε την μέθοδο του Θεάτρου Complicité στη Γαλλία δούλευε ως δάσκαλος σε κέντρο αποκατάστασης αθλητών και ενδιαφερόταν για το σώμα και την αποκατάστασή του. Ενώ ο Μοσέ Φελντεκράινς, άλλο σημαντικό μέλος του Θεάτρου, είχε ο ίδιος τραυματιστεί και παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι μύες αλλά και πως το μυαλό και η μνήμη των κινήσεων του σώματος μπορούν να κάνουν τα μέλη να δουλέψουν ξανά. Το σώμα και οι λειτουργίες του λοιπόν αποτελούν το βασικό εργαλείο γι’ αυτή τη μέθοδο, σε σημείο που οι άνθρωποι έρχονται σε επικοινωνία, χωρίς λόγια, μόνο με τη σωματικότητά τους. Έτσι η γλώσσα του σώματος γίνεται μια διεθνής γλώσσα. Ίσως γι’ αυτό και η Λίλο Μπάουρ για χρόνια συνεργάτης της ομάδας,,όπως και ο Φιλίππογλου, κατάφερε να επικοινωνήσει τόσο ουσιαστικά με τους Έλληνες ηθοποιούς - Μαρία Καλλιμάνη, Κώστα Φιλίππογλου, Γιώργο Συμεωνίδη, Εριφύλη Στεφανίδου, Καλλιρρόη Μυριαγκού, Τάσο Δημητρόπουλο, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Θάνο Λέκκα, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη και Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη.

Όλοι, ανεξαιρέτως θεατρικής εμπειρίας, λειτούργησαν εξαιρετικά σαν ένα σώμα στη σκηνή, χαρακτηριστική είναι η σκηνή του γυμναστηρίου, πόσο εντυπωσιακά με μόνο τα σώματά τους παρουσίασαν μια αίθουσα με όργανα γυμναστικής. Συγχρονισμός, ταχύτητα, συγκέντρωση, εξαίσια δουλειά συνόλου. 

Το θέατρο φόρμας θριάμβευσε. Εύκολες σκηνικές λύσεις δεν επιλέχθηκαν από την Λίλο Μπάρουρ, ακόμη και οι ανυψώσεις του κοριτσιού γίνονταν από κάποιον συνάδελφό της επί σκηνής, και όχι από τεχνητό μέσο. Οι ηθοποιοί έπαιξαν και τα βίντεο με τους αστροναύτες στη Σελήνη. Όλα χειροποίητα, οι ίδιοι και τα σώματά τους δημιουργοί καθημερινών σκηνικών και λυρικών εικόνων. Το παραμύθι ξεγλιστρούσε εμβόλιμα στον ρεαλισμό και το πραγματικό με το ονειρικό μάχονταν στη σκηνή του Rex με μια μοναδική τέχνη σαν επιδέξιοι ξιφομάχοι. 

Η συμβολή του Κώστα Φιλίππογλου στη δραματουργία ήταν καθοριστική και για την εντοπιότητα της παράστασης. Όπως τα χαρακτηριστικά ταπεράκια της μαμάς, το ελληνικό καμάκι, το fenistil για τα κουνούπια κ.λ.π. 

Στη δραματουργία όμως, σαν να χάθηκε ένας βασικός πυρήνας της  αφήγησης, έλειψε το κεντρικό πρόσωπο- ίσως ένας αφηγητής- ή μια αναγκαία δομή να την κρατήσει, σαν να μην καταλαβαίναμε γιατί παρακολουθούσαμε όλες αυτές, τις πραγματικά πολύ ωραίες σκηνές, ποιοι ήταν όλοι αυτοί και γιατί μιλούσαν. Θα μπορούσαν να μιλούν για τα πάντα. Από τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής και τον έρωτα, μέχρι την επιστήμη και την πολυσημία ενός γεγονότος. Ενώ οι μονόλογοι του κοριτσιού που πέφτει έκαναν ακόμα πιο συγκεχυμένη την κατάσταση. Μια σύνδεση ή έστω ένας ομόκεντρος κύκλος που να οδηγεί σε ένα στόχο ήταν αυτό που μου έλειψε από την ιστορία. Σαν να είδα τους πρίγκιπες και τις νεράιδες του όμορφου παραμυθιού  που με επιτυχία στήθηκε, αλλά να μην κατάλαβα ποτέ που καταλήγει και που αποσκοπεί αυτό το «Μια φορά και έναν καιρό…» του Μπουτζάτι. 

Στο υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα της παράστασης συνέβαλαν τα έξυπνα και πολυμορφικά σκηνικά και κουστούμια  της Όλγας Μπρούμα που έδιναν τη δυνατότητα για πολλές χρήσεις και γρήγορες εναλλαγές, ενώ με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα και την αξιοποίηση των φώτων led, επιτεύχθηκε μια αίσθηση αιώρησης τόσο της κοπέλας, όσο και των αντικειμένων γύρω της. Σημαντική και η συμβολή της μουσικής του Daniel Freitag.

Το κορίτσι έπεφτε, έπεφτε, έπεφτε μπροστά μας και η πιο σπαρταριστή επίγευση που αποκομίσαμε ήταν δέκα ηθοποιοί που όρμησαν στη σκηνή με σαρωτική ενέργεια δίνοντας τον καλύτερο τους εαυτό, έτοιμοι να βουτήξουν σ’ αυτό το συναρπαστικό, παραμυθένιο ταξίδι με μάτια ορθάνοιχτα και χωρίς μπρατσάκια, κολυμπώντας ελεύθερα αλλά στην ίδια πάντα παραλία. 

 

Εθνικό θέατρο – Rex / σκηνή Κοτοπούλη, 4-6 Ιουλίου 2017, 21:00

Κλείστε θέσεις εδώ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία