Από τον Γιάννη Καφάτο
Η Ζαν ντ’ Αρκ είναι πάντα το κορίτσι που ακούει φωνές, εμπνέει και στο τέλος πεθαίνει.
Η εξαιρετική παράσταση με την ιστορία της, ελαφρώς πειραγμένη, που είδα όμως στο Θέατρο Φούρνος δεν έχει καθόλου φωνές!
Μπορεί ο κάθε θεατής ήρεμα και καλά να βασανίζεται από τις φωνές μέσα στο δικό του κεφάλι, επί σκηνής όμως δεν ακούς τίποτα.
Η παράσταση είναι μια παντομίμα! Και ήταν μια σπουδαία παράσταση!
Μια ιδέα – για μένα που πρώτη φορά βρέθηκα στην παράσταση της ομάδας Splish–Splash pantomime+more – πρωτότυπη, μια θεατρική εμπειρία πρωτόγνωρη, και ένα αποτέλεσμα μοναδικό.
Οι ηθοποιοί της παράστασης Αλέξης Βιδαλάκης, Βασίλης Ζαϊφίδης, Ευγενία Μαραγκού, Γιάννης Φιλίππου, Νάνσυ Χρυσικοπούλου και Johnny O καταφέρνουν με τις κινήσεις τους, την ενέργεια, το βλέμμα και τις εκφράσεις του καλομακιγιαρισμένου προσώπου τους να μεταφέρουν στον θεατή το έργο στην ολότητα του.
Μετά το πρώτο σάστισμα, δεν σου λείπει η ομιλία. Βλέπεις τους ηθοποιούς να τρώνε ένα μήλο και ακούς στ’ αυτιά σου τον θόρυβο που κάνει η σάρκα του μήλου όταν της μπήξεις τα δόντια. Σχεδόν βλέπεις το κατακκόκινο ζουμερό μηλό που …παριστάνουν ότι κρατάνε.
Κι εδώ νομίζω είναι η μαγεία: Οι ηθοποιοί δεν παριστάνουν. Ζουν ό,τι κάνουν. Περνάει σε κάθε μυ του προσώπου και του σώματός τους. Γι’ αυτό και ως θεατής ζεις ό,τι υφίστανται κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Α, κάνουν ότι μιλάνε: κουνάνε τα χείλη τους δηλαδή, όπου το απαιτεί η σκηνοθεσία. Δεν κουνάνε απλώς τα χείλη. Μιλάνε τη γλώσσα της ηρωίδας: Γαλλικά.
Η ευρηματική σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Οικονόμου που έχει επιμεληθεί και τις βίντεο – προβολές σε συνδυασμό με τους σωστούς για την ατμόσφαιρα φωτισμούς του Αποστόλη Τσατσάκου συμβάλουν στη δημιουργία ενός εξαιρετικού θεάματος, που επαναλαμβάνω ακόμη και η απουσία ομιλίας είναι τελικά μια αμελητέα λεπτομέρεια!
Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr