Συνήθως επιλέγω μια φράση από κάθε θεατρικό έργο και η επιλογή είναι δύσκολη, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με σπουδαία κείμενα. Ο Συρανό ντε Μπερζεράκ του Εντμόν Ροστάν, που γράφτηκε το 1897, είναι ένα από πιο συναρπαστικά και δημοφιλή έργα του παγκόσμιου δραματολογίου, μια αριστουργηματική έκφανση του ρομαντισμού του 19ου αιώνα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για κινηματογραφικές ταινίες, έργα όπερας και μπαλέτου, μουσικές συνθέσεις, ακόμα και σειρές κόμικς.

 

Ο Γιάννης Κακλέας επέλεξε για το σκηνοθετικό του ανέβασμα την εξαιρετική έμμετρη μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου, δίνοντας έμφαση στο λόγο του κειμένου και αναδεικνύοντάς το με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

 

Δεν μιλάμε φυσικά για μια παράσταση που ανέβηκε τώρα, αλλά για μια δουλειά που μετρά πολλές αυλαίες και πολλούς ηθοποιούς που εναλλάσσονται στους κεντρικούς ρόλους, με εξαίρεση το βασικό πρωταγωνιστή.

 

Αυτό το καλοκαίρι όμως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής πήραν την απόφαση να γίνουν και παραγωγοί και να συστήσουν τον Συρανό τους σε όλη την Ελλάδα.

 

Σε αυτό το ανέβασμα δεν έγιναν σκηνικές εκπτώσεις, δείχνοντας έμπρακτα το σεβασμό τους στο κοινό της περιοδείας. Τα εξαιρετικά σκηνικά του Μανόλη Παντελιδάκη προσαρμόστηκαν χωρίς να χάσουν την αίγλη τους, τα πλούσια κοστούμια της Εύας Νάθενα έντυσαν μοναδικά τη νέα Ρωξάνη και όσους ηθοποιούς χρειάστηκαν αλλαγές και ο θίασος διατηρήθηκε στο σύνολό του.

 

Τα παραπάνω νιώθω την ανάγκη να τα αναφέρω καθώς ζούμε σε μια εποχή της «αρπαχτής», οπότε καλό είναι να θυμόμαστε ότι είναι ενδιαφέρουσα και αναγκαία –καμιά φορά και η μόνη διέξοδος– η αφαίρεση στην τέχνη, αλλά θέατρο δεν είναι μόνο ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης! Από μια παράσταση πολλές φορές έχουμε και την ανάγκη της απόλαυσης ενός συνολικού θεάματος.

 

 

Η παράσταση, όπως ήταν φυσικό, δεν θα μπορούσε να έχει τη ζωντανή ορχήστρα που έπαιζε στο Παλλάς ή στο Πάνθεον, άρα χρειάστηκε να προσαρμοστεί και η παρουσία της Βασιλικής Μαζαράκη, που έπαιζε βιολί, αντικαθιστώντας την Ευανθία Ρεμπούτσικα, μοιάζοντας κάπως εκτός συνόλου – ακόμα και ενδυματολογικά.

 

Η ψυχή της παράστασης είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος –τo καλλιτεχνικό alter ego του Κακλέα–, στην καλύτερη ίσως ερμηνεία του τα τελευταία χρόνια. Συγκινεί, συναρπάζει και υπάρχουν στιγμές που τολμώ να πω καθηλώνει. Γιατί δεν παίζει τον Συρανό. Είναι ο Συρανό!

 

Ο ηθοποιός κατάφερε να τονίσει εξαιρετικά το αίσθημα της αξιοπρέπειας του ήρωα: «Δεν πολεμάω, φίλε μου, μονάχα για τη νίκη. Εγώ θα αγωνίζομαι και ας ξέρω ότι θα χάσω». Γίνεται φανερό πόσο αντικομφορμιστής είναι: «Εγώ ηλίθιος χαιρετισμούς σπάνια επιτρέπω…» Πόσο γενναία αγωνίζεται για τη ζωή και την αγάπη: «Δεν μπορώ ό,τι αισθάνομαι πάντα να το πνίγω». Ο Συρανό του δεν είναι μόνο ένας ποιητής, είναι μια ιδιοφυΐα, ένας χειμαρρώδης ψυχισμός που ξεχειλίζει συναίσθημα και πάθος, ωστόσο παραμένει πάντα ένα παιδί κρυμμένο πίσω από τη μεγάλη του μύτη, πληγωμένο, φοβισμένο και παραγκωνισμένο. Λυτρώνεται με το θάνατό του γιατί εξομολογείται τον έρωτά του. Όλα αυτά όχι μόνο τα είδα αλλά και τα ένιωσα παρακολουθώντας τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στη σκηνή. Μαζί με λεπτές νότες αλαζονείας, αυτοσαρκασμού και τάσεις κατάθλιψης, έδωσε ένα σπουδαίο πορτρέτο του ομότιτλου εκκεντρικού ήρωα. Είθε αυτή να είναι η αρχή για μια στροφή και σε ρόλους όχι αμιγώς κωμικούς.

 

 

Η Ρωξάνη της Δήμητρας Ματσούκα ήταν εξωτερικά τουλάχιστον εντυπωσιακή με τα πριγκιπικά φορέματα της Εύας Νάθενα. Η ερμηνεία της είχε αρκετές δυνατές στιγμές, με πιο συγκινητική την ωρίμανση που διαφάνηκε στην ηρωίδα της στη σκηνή της ερωτικής εξομολόγησης.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Γιώργος Παπαγεωργίου και Κώστας Μπερικόπουλος.

 

Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της παράστασης οφείλεται και στον υπόλοιπο θίασο (Ιφιγένεια Αστεριάδη, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Στέλιος Ξανθουδάκης, Θάνος Κοντογιώργης, Αγγελική Τρομπούκη, Στράτος Τρογκάνης, Λάμπρος Κτεναβός, Θάνος Μπίρκος, Κωστής Μπούντας, Αλέξιος Φουσέκης), τα μέλη του οποίου με μεγάλη επιτυχία και συγχρονισμό εναλλάσσονταν στους πολλούς περιφερειακούς ρόλους που είχαν αναλάβει.

 

 

Ο Συρανό θα κάνει ένα μεγάλο ταξίδι σε όλη την Ελλάδα. Σίγουρα κάποια μέρα θα έρθει και από τα μέρη σας. Θα ήταν μια όμορφη πρόταση για ένα ρομαντικό καλοκαιρινό βράδυ με το έτερον ήμισυ, για να θυμηθούμε λίγο ότι υπάρχει και ρομαντισμός σε μια εποχή που τα συναισθήματα δηλώνονται με emoticons…

 

Φυσικά η παράσταση προτείνεται ανεπιφύλακτα και για παρέες ή οικογένειες, αφού αρέσει πολύ και στα παιδιά! Το δοκιμάσαμε!