Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Είδα τους 12 ενόρκους στο Αλκμήνη

 

πρώτη δημοσίευση στο texnes-plus.blogspot.gr στις 12/11/15 

«Αφήστε το παιδί να ζήσει»

 

Μπορεί η μειοψηφία να κάνει τη διαφορά; Στη συγκεκριμένη περίπτωση μία ψήφος αρκεί για να σωθεί η ζωή ενός ανθρώπου! Αν το έργο ιδωθεί σαν μια αλληγορία για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας την εποχή της κυριαρχίας της μάζας, θα αποκαλυφθούν και άλλες κρυφές πτυχές του και ίσως επιχειρηθεί και μια μικρή αυτοκριτική.

Ο λόγος για τους 12 ενόρκους, τη θεατρική μεταφορά της ταινίας 12 angry men του Σίντνεϊ Λιούμετ, με πρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Άρκτο και ήταν υποψήφια για πολλά Όσκαρ. Παράλληλα, ριμέικ της ταινίας έγιναν σε πολλές χώρες.

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη μετέφρασε και σκηνοθέτησε την παράσταση, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλκμήνη και είναι ατμοσφαιρική, έχει  σασπένς και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Οι θεατές είναι μέσα στην αίθουσα των ενόρκων και αποτελούν κομμάτι της υπόθεσης. 

Από σκηνοθετική άποψη είναι πολύ πετυχημένη η άρτια τοποθέτηση των ηθοποιών στο μικρό, αλλά υπέροχο, αισθητικά και λειτουργικά σκηνικό του θεάτρου, που κατασκεύασε ο Ντέιβιντ Νεγκρίν και μοιάζει με μαύρο καρτ ποστάλ εποχής. Οι μοναδικοί φωτισμοί ανήκουν στον Αλέξανδρο Αλεξάνδρου.

Εμπνευσμένο και το εύρημα του WC, όπου μπορούν να λάβουν χώρα οι συζητήσεις του παρασκηνίου μεταξύ των ενόρκων ή οι ιδιωτικές τους σκηνές.

Η αυστηρή και αποφασιστική φωνή της Νένα Μεντή μας εισάγει στην υπόθεση. Μια έξυπνη αντίθεση να ακουστεί γυναικεία φωνή μέσα σε αυτόν τον ανδροκρατούμενο χώρο.

Οι δώδεκα ηθοποιοί που υποδύονται τους ενόρκους παρέχουν με τη σειρά τους δώδεκα ψυχογραφήματα ανθρώπων, που στο πλαίσιο μιας δύσκολης απόφασης σκιαγραφούνται η ζωή και ο χαρακτήρας τους. Από τις πιο δυνατές τους στιγμές είναι εκείνες στις οποίες βουβοί παρακολουθούν τις σκηνές των υπολοίπων, οι σκηνές που δεν παίζουν οι ίδιοι.

Ο Χριστόδουλος Στυλιανός, που από την αρχή υποστηρίζει την αθωότητα του παιδιού, χτίζει μια ερμηνεία μεστή και άμεση. Ο πιο σκληρός του «αντίπαλος», ο Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, είναι ένας άνθρωπος με απωθημένα, του οποίου η σκηνική αποδόμηση του ρόλου παρουσιάζεται σταδιακά. Στο τέλος όμως κάτι συμβαίνει και ο πολύ καλός ηθοποιός δεν μας συγκινεί όπως θα περιμέναμε με το μονόλογό του. Ο Γιώργος Γιαννόπουλος μάλλον χάνεται στο «φαίνεσθαι» του λαϊκού τύπου.  

Ο Αλέξανδρος Πέρρος είναι ο ένορκος που βιάζεται να ξεμπερδέψει με την υπόθεση και μας το δείχνει υποκριτικά με κάθε τρόπο. Με σκηνική ευφυΐα και εμπειρία αξιοποιεί την ηλικία του ρόλου του ο Τρύφων Καρατζάς. Από τις πιο δυνατές στιγμές της παράστασης είναι η «ανάκριση» του Βασίλη Παλαιολόγου, ενός εξαιρετικού ηθοποιού στη ρωγμή του ρόλου του. Ο Περικλής Λιανός αποδίδει με τις κωμικές νότες και την ειλικρίνεια του χαρακτήρα του τον ένορκο. Πειστικοί είναι ο Κωνσταντίνος Μουταφτσής ως υπεύθυνος για τη διεξαγωγή της όλης διαδικασίας της ψηφοφορίας, ο Αυγουστίνος Κούμουλος ως μικροαστικός τύπος και οι Μανώλης Ιωνάς, Χάρης Μαυρουδής και Απόλλων Μπόλλας με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τους σε κάθε νέο δεδομένο.

Πέρα από κάθε προσωπική κρίση και άποψη για τις ερμηνείες των ηθοποιών, αυτό που αξίζει να σημειωθεί και να χειροκροτηθεί είναι ότι κατάφεραν να χτίσουν μια παράσταση συνόλου! Μια παράσταση που χωρίς να κουνά το δάχτυλο στα 90 λεπτά που διαρκεί προβληματίζει για ζητήματα ουσίας.