Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα την παράσταση «La cocinera» («Η μαγείρισσα») στο Αγγέλων Βήμα

«Η επανάσταση λες και έγινε ένα σφουγγάρι μέσα στο μυαλό του και τα έσβησε όλα».

 

«Τόσες δεκαετίες δικτατορίας ή επανάστασης;» Αυτό θα μπορούσε να είναι το μεγάλο ερώτημα του έργου «La cocinera» («Η μαγείρισσα») του Εντουάρντο Ματσάντο που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρώτη στο Αγγέλων Βήμα. Την παράσταση σκηνοθετεί με μαεστρία και έμπνευση ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος, σχολιάζοντας-υπογραμμίζοντας σε σημεία όσα τον ενδιαφέρουν καλλιτεχνικά, προσδίδοντάς της έτσι μια σαφέστατη ταυτότητα. 

Θα αδικούσαμε όμως το πολυσήμαντο και πολύπλευρο έργο του Κουβανού συγγραφέα αν μέναμε μόνο στο παραπάνω ερώτημα. Πολύ απλά γιατί ο Ματσάντο κατάφερε μέσα σε 80 λεπτά να χωρέσει 40 χρόνια κουβανικής ιστορίας, που δυστυχώς ο αντίκτυπός τους παραπέμπει σε ένα τρομακτικό κοντινό σενάριο(;), ενίοτε υπαρκτό στη σύγχρονη Ελλάδα. 

Όμως αυτό είναι ένα πρώτο επίπεδο του έργου. Το πιο ουσιαστικό, στα δικά μου μάτια, είναι ότι οι άνθρωποι, σαν άλλοι χαμαιλέοντες, βρίσκουμε τρόπους να κάνουμε «γλυκές πίτες από καλαμπόκι», όπως η μαγείρισσα, για να επιβιώσουμε. Και, αν τυχόν ξυπνήσει και καμιά φωνή που τη λένε συνείδηση, πάντα, μα πάντα, της λέμε «καληνύχτα» με την ιδανικότερη δικαιολογία. 

 Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου γίνεται η πρώτη Ελληνίδα «Cocinera» και μένει πιστή στον όρκο που έδωσε στην κυρία της, όταν η τελευταία έφυγε με το σύζυγό της παραμονή Πρωτοχρονιάς από την Κούβα. Υποσχέθηκε να φυλά το σπίτι τους και να το παραδώσει ανέπαφο. Θα περάσουν 13 ολόκληρα χρόνια και απίστευτες δυσκολίες για να φορέσει το πρώτο φουστάνι της Αντρίας. «Μιλάς για τη σενιόρα μου, αλλά δεν ορκίστηκε εκείνη. Εγώ ορκίστηκα».

Μια ερμηνεία ειλικρινής και ουσιαστική, με αμεσότητα, που σε κερδίζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Σε συγκινεί για την αλήθεια της και γιατί ξέρεις ότι κάπου δίπλα σου υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ταγμένοι σε μια ιδέα, σε ένα «πιστεύω», σε ένα ιδανικό για μια ολόκληρη ζωή. Είναι αυτοί που σήμερα στην καλύτερη περίπτωση τους αποκαλούμε «ρομαντικούς».

 Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος βρήκε το ιδανικό καστ για την παράσταση. Ξέχωρα από την ομώνυμη ηρωίδα. Ο Μπάμπης Χατζηδάκης είναι εύστοχος στο ρόλο του συζύγου που γίνεται υπουργός του καθεστώτος και στη συνέχεια αποδιοπομπαίος τράγος του. Εντυπωσιακές οι εσωτερικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα στην πολυκύμαντη ιστορία της Κούβας αυτά τα 40 χρόνια που περνούν μπροστά από τα μάτια μας. Ίσως ο ηθοποιός που αλλάζει πιο έντονα σε κάθε πράξη. Ενδιαφέρουσα και η αλληλεπίδραση του ζευγαριού τόσο με το χρόνο όσο και με τα γεγονότα που επηρεάζουν τις ζωές του. Ξεκάθαρη η σκηνική χημεία. 

 Ο Μίλτος Σαμαράς συγκινεί στο μονόλογό του λίγο πριν από τη σύλληψή του. «Τα καλύτερα πράγματα είναι αυτά που έχουμε εγκαταλείψει…» θα μας πει μεταξύ άλλων και η αίσθηση της σκηνής και του λόγου του Ματσάντο σε αυτό το σημείο παραπέμπει στον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και στο «Θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». 

Η Δώρα Θωμοπούλου στη διπλή διανομή της μητέρας και της κόρης, μια σκηνοθετική επιλογή καθαρά συμβολική, αποπνέει αριστοκρατική φινέτσα. Πείθει περισσότερο ως μητέρα. 

Χαριτωμένη και δυναμική η Μαρία Δερεμπέ ως θετή κόρη της μαγείρισσας.

Το εμπνευσμένο σκηνικό της Όλγας Ντέντα, με τα έντονα χρώματα και τη σαφή αναφορά στα playmobil, είναι ένας υπαινιγμός για τον κόσμο της ηρωίδας, που, όπως και η ίδια θα ομολογήσει, «Παντού εκεί έξω είμαι δούλα. Εδώ μέσα όμως είμαι ελεύθερη». Μια κουζίνα βασίλειο λοιπόν, αλλά κουβανική ατμόσφαιρα. Υψηλής αισθητικής και τα κοστούμια της παράστασης (Αλέξης Φούκος), στα χρώματα της σημαίας της Κούβας. Το ίδιο ισχύει και για τους φωτισμούς (Βαγγέλης Μούντριχας) αλλά και για τα βίντεο (Νικήτας Χάσκας).

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία