«Δεν θέλω να βλέπω στον ύπνο μου κατασκευαστικές και έργα. Θέλω να βλέπω τον ουρανό».  

Το έργο του Αλεξάντερ Γκέλμαν σκηνοθετεί στο Θέατρο Μουσούρη ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος ερμήνευσε το ρόλο του Αντρέι το 1997. Στη συγκεκριμένη παράσταση προσεγγίζει και πάλι το κείμενο, με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τη Λυδία Κονιόρδου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Όλη η δράση εκτυλίσσεται στην κρεβατοκάμαρα των Γκλάντκοφ. Συγκρούσεις, υποσχέσεις, εξομολογήσεις, μια ολόκληρη ζωή περνά μπροστά από τα μάτια των θεατών. Ο Αντρέι και η Νατάσα, σαν άλλοι ήρωες του Τσέχοφ –δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Γκέλμαν τους δίνει τα όνομα των ηρώων από τις «Τρεις Αδερφές»–, μιλούν για φιλοσοφικά ζητήματα, τα οποία εντάσσονται στην τρέλα της καθημερινότητας και καλύπτονται από τη σκιά μιας μεγάλης τραγωδίας. Ο γιος τους έχει χάσει και τα δυο του χέρια εξαιτίας της επεκτατικής μανίας του πατέρα του, που δεν βλέπει τίποτα και πέρα από την επαγγελματική του ανέλιξη.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, λιτή και ουσιαστική, στηρίχτηκε στο δυνατό ζευγάρι των πρωταγωνιστών. Με σαφέστατες αναφορές στο πρώτο μέρος –και μέσα από τα πλάνα της τηλεόρασης– στην παγκοσμιοποίηση, στην αλλοτρίωση του σύγχρονου ανθρώπου, στην οικολογική καταστροφή, στην τρομοκρατία, σε κοινωνικά ζητήματα που ταλανίζουν τον πλανήτη και το σύγχρονο άνθρωπο.

Κινούμενοι στο υψηλής αισθητικής σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, οι ήρωες μίλησαν για τις ζωές τους και το δράμα του παιδιού τους. 

Τρεις διαφορετικές θεατρικές σχολές συναντήθηκαν στη σκηνή του Θεάτρου Μουσούρη.

Το αποτέλεσμα; Είχα την αίσθηση ότι κάτι συνέβη στη διαδρομή και άλλαξαν πορεία. Δεν ένιωσα ότι η κυρία Κονιόρδου και ο κύριος Φιλιππίδης ήταν ζευγάρι ούτε για μια στιγμή. Ούτε όταν λογομαχούσαν ούτε όταν συνευρέθηκαν ερωτικά ούτε όταν υπέφεραν για το μέλλον του παιδιού τους.

Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον άστοχο, κατά τη γνώμη μου, χαρακτηρισμό που έχει αποδοθεί στον κύριο Φιλιππίδη, αυτόν του «κωμικού» ηθοποιού. Υπάρχουν καλοί και κακοί ηθοποιοί, σπουδαίοι και λιγότερο σπουδαίοι. Ένας μεγάλος ηθοποιός μπορεί να παίξει σχεδόν τα πάντα, όπως αποδείχθηκε και στην πρόσφατη παράσταση του «Θανάτου του Εμποράκου», όπου συμπρωταγωνίστησε με την Πέγκυ Σταθακοπούλου.

Παρ’ όλα αυτά, ο καθένας ξεχωριστά μας χάρισε κάποιες σπουδαίες υποκριτικά στιγμές. Χαρακτηριστικά αξίζει να αναφερθεί το δυνατό φινάλε με τον Πέτρο Φιλιππίδη καθισμένο στο πάτωμα με το ακουστικό στο χέρι, καθώς και η στιγμή που η Λυδία Κονιόρδου περιγράφει ολοζώντανο το όνειρο της προηγούμενης νύχτας.«Τρία χρόνια φροντίζω το σακάτη σας, το διαμέρισμα είναι δικό μου, εγώ το αγόρασα»!

Οι ερμηνευτικές τους προσεγγίσεις είχαν ενδιαφέρον και από ψυχαναλυτική άποψη. Φρικιαστικά ανατριχιαστικό να μιλούν για ένα παιδί χωρίς χέρια και να κάνουν συνεχώς όσο περισσότερες κινήσεις μπορούν, προσδίδοντας επί τούτου στις θεατρικές τους περσόνες μια σκηνική φλυαρία που είχε μεγάλο ενδιαφέρον.