Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τη «Φαύστα» του Μποστ στο θέατρο Προσκήνιο

Η Μάρθα Φριντζήλα κοιτάζει τη «Φαύστα» μέσα από ένα αναπάντεχα διαφορετικό πρίσμα που απογειώνει το έργο.

«Στη Φαύστα θέσις δεν υπάρχει» γράφει ο ίδιος ο Μποστ για το έργο του. Φυσικά δεν πρέπει να πάρουμε τα λόγια του τοις μετρητοίς. Ο Μποστ αυτοσαρκάζεται με το γνωστό βιτριολικό του χιούμορ. Η αλήθεια είναι ότι στη «Φαύστα» ο συγγραφέας παίρνει σαφέστατη θέση απέναντι σε αυτό που αποκαλούμε ελληνική πραγματικότητα. Μόνο που το κάνει μέσα από το σχήμα ενός φαινομενικά ακραίου σουρεαλισμού. Προφανώς όχι τυχαία. Η «Φαύστα» γράφεται από τον Μέντη Μποσταντζόγλου (Μποστ) το καλοκαίρι του 1963, δηλαδή σε μία εποχή που τα μετεμφυλιακά πάθη δεν έχουν κοπάσει, το παρακράτος ζει και βασιλεύει και η ελευθερία της έκφρασης μόνο αυτονόητη δεν είναι. Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να μιλήσει ο συγγραφέας γι’ αυτά που θέλει είναι μέσα από το γέλιο και το παράλογο. Πίσω από τη βιτρίνα της «ιλαροτραγωδίας» και της ανάλαφρης σουρεαλιστικής μουσικής κωμωδίας ο Μποστ στη «Φαύστα» ασκεί μία οξεία και ουσιαστική κριτική απέναντι στην κουλτούρα του Έλληνα. 

Η Μάρθα Φριντζήλα, που σκηνοθέτησε τη «Φαύστα» στο θέατρο Προσκήνιο, νομίζω ότι διάβασε σωστά τις βαθύτερες προθέσεις του δημιουργού της. Καταφέρνοντας να απεγκλωβιστεί ολοκληρωτικά από την αισθητική της θρυλικής παράστασης του θεάτρου Στοά, που άφησε εποχή και επηρέασε καταλυτικά όλα τα ανεβάσματα του έργου από το 1987 μέχρι σήμερα, η Φριντζήλα έφτιαξε μία «Φαύστα» πιο αφαιρετική, που  με έναν αλλόκοτο τρόπο διατρέχει ολόκληρη την ιστορία του νεοελληνικού κράτους καυτηριάζοντας τη βαθύτερη νοοτροπία του Έλληνα. Αυτή την κουλτούρα που χωράει από φουστανέλες, «Μεγάλες Ιδέες» και επικλήσεις στο αρχαίο κάλλος μέχρι «χριστιανούς – ταλιμπάν», χούντες και σκυλάδικα.

Αυτό που βιώνουμε σήμερα έχει σίγουρα στοιχεία από το σουρεαλιστικό σύμπαν της Φαύστας. Όμως η ελληνική πραγματικότητα ήταν πάντα βουτηγμένη στον σουρεαλισμό. Όλο αυτό το νεοελληνικό αλαλούμ βρίσκεται στο στόχαστρο της Φριντζήλα, που χωρίς να αλλάξει λέξη από το κείμενο του Μποστ (με εξαίρεση μία μικρή προσθήκη στο τέλος) μας χαρίζει μία φρέσκια ματιά στο έργο του, που την είχαμε ανάγκη.

Μέσα από ένα αλλόκοτο τούνελ – σκουληκότρυπα (μία ευφυέστατη σκηνική κατασκευή του Άγγελου Παπαδημητρίου) ξεπηδούν όλοι οι ήρωες του έργου, όλο αυτό το «τσίρκο» που ήταν, είναι και θα είναι η Ελλάδα. Μία Φαύστα μεγαλοπιασμένη κατίνα, ένας Γιάννης επιρρεπής στα εθνικιστικά παραληρήματα, μία Μαριάνθη θεούσα χουντικιά με καταπιεσμένη λίμπιντο, ένα Ριτσάκι… χίπικων αναφορών, ένας Κύριος Ιατρού σοβαροφανής τζιτζιφιόγκος, μία Κυρία Ιατρού wanna be μαζορέτα και ένας  Νέος στο όριο της λοβοτομής. 

Τα κοστούμια του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι χάρμα οφθαλμών – θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η μισή παράσταση! - , ενώ μουσική του Βασίλη Μαντζούκη υπηρετεί με συνέπεια και έμπνευση τη σκηνοθετική γραμμή.

Η παράσταση ευτυχεί και στην επιλογή των ηθοποιών της. Η Ελένη Κοκκίδου είναι σπουδαία ως Φαύστα, τόσο υποκριτικά όσο και τραγουδιστικά. Ζει την – χαμένη στη μετάφραση – ηρωίδα της μέχρι το μεδούλι της προσφέροντας αβίαστα γέλιο. Ο Τάσος Γιαννόπουλος, ηθοποιός σπάνιας κωμικής κλάσης,  δένει εξαιρετικά μαζί της ως Γιάννης. Ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου μας χαρίζει ένα απολαυστικό, παραζαλισμένο Ριτσάκι, ενώ οι Μενέλαος Χαζαράκης, Γιώργος Γιαννακάκος και Γιώργος Οικονόμου ερμηνεύουν υποδειγματικά τα μέλη της οικογένειας Ιατρού. Αυτός όμως που, κατά τη γνώμη μου, κλέβει την παράσταση είναι ο Κώστας Μπερικόπουλος ως Μαριάνθη. Μία φιγούρα ψηλή, στεγνή, αυστηρή και μαυροντυμένη που διχάζεται ανάμεσα στην πίστη της στον Θεό και τον κρυφό της έρωτα για το αφεντικό της, τον Γιάννη. Παίζει με το βλέμμα και την ελάχιστη κίνηση του κορμιού. Στη σκηνή που… έρχεται επικίνδυνα κοντά με τον Γιάννη είναι συναρπαστικός.

Η «Φαύστα» της Φριντζήλα δεν προδίδει σε τίποτα το πνεύμα και την ουσία του έργου του Μποστ. Απλά το κοιτάζει μέσα από ένα αναπάντεχα διαφορετικό πρίσμα, που μοιάζει να φωτίζει τις αιχμές του κειμένου. Θα γελάσετε πολύ, αλλά το γέλιο αυτό δεν θα είναι καθόλου αθώο.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία