Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα τον «Ριχάρδο Γ’» του Σαίξπηρ στο Σύγχρονο Θέατρο

Μία παράσταση – πρόταση στο αριστούργημα του Σαίξπηρ, που αξίζει την προσοχή σας.

«Αποφάσισα να γίνω κακός» λέει ο Ριχάρδος στον εναρκτήριο μονόλογο του, με τον Σαίξπηρ να μην αφήνει περιθώρια παρερμηνείας του ήρωά του. Ο Ριχάρδος δεν είναι ένας ήρωας κακός από τη φύση του, ούτε η ενσάρκωση του απόλυτου Κακού, όπως έχει κατά καιρούς παρουσιαστεί. Είναι ένας δαιμονισμένα ευφυής άνθρωπος, που έχει έναν και μόνο στόχο: την εξουσία. Και το παιχνίδι για την κατάκτηση της εξουσίας είναι ένα παιχνίδι χωρίς ηθική. Αυτό το γνωρίζει καλά ο Ριχάρδος, όπως γνωρίζει παράλληλα και την κενότητα της εξουσίας. Το γιατί, παρά τη γνώση του αυτή, συνεχίζει να την αποζητά με τέτοια μανία είναι κάτι που θα συνεχίσει να μας απασχολεί μέσα στους αιώνες, αφού μοιάζει  να αφορά τον πυρήνα της ανθρώπινης φύσης.

Ο αριστουργηματικός «Ριχάρδος ο Γ’» του Σαίξπηρ ουσιαστικά ακολουθεί τη διαδρομή του ομώνυμου ήρωα από ένα τεράστιο θέλω, η διεκδίκηση του οποίου προϋποθέτει την απουσία φραγμών, στη στιγμή που βρίσκεται ενώπιον της συνείδησης του και συντρίβεται υπό το βάρος αυτής. Σε όλο το πρώτο μέρος του έργου ο Ριχάρδος είναι σχεδόν άτρωτος. Είναι τέτοια η εμμονή του με τον θρόνο της Αγγλίας, τέτοιος ο πόθος του και η στοχοπροσήλωσή του, τέτοια η απουσία οποιουδήποτε ηθικού φραγμού από πλευράς του, που μοιάζει να έχει ταυτίσει την κατάκτηση της εξουσίας με την ίδια την ύπαρξή του. Αυτό όμως είναι ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα του. Διότι μόλις καταφέρνει να κερδίσει τελικά τον θρόνο και να γίνει Βασιλιάς το παιχνίδι γι’ αυτόν έχει πια τελειώσει. Ο υπέρτατος στόχος του έχει εκπληρωθεί. Η ζωή του δεν έχει πια νόημα. Και κάπου εκεί το μυαλό του αρχίζει να του παίζει ένα περίεργο παιχνίδι. Η συνείδηση του ξυπνά και μαζί ξυπνούν και οι αμφιβολίες για τον ίδιο του τον εαυτό. Μέχρι τότε ο Ριχάρδος δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ αν είναι κακός. Αρκείται σε αυτό το «αποφάσισα να γίνω κακός» που τακτοποιεί τα πάντα μέσα του. Τώρα, στην τελευταία σκηνή του έργου, με τις ψυχές όλων αυτών που σκότωσε για να κατακτήσει τον θρόνο να τον καταδιώκουν – στο φαντασιακό του προφανώς – ο ίδιος δεν είναι σίγουρος αν «ο Ριχάρδος αγαπάει τον Ριχάρδο». Αυτή η αμφιβολία είναι και η ταφόπλακα του.

Ο Τάκης Τζαμαργιάς, που σκηνοθέτησε το έργο στο Σύγχρονο Θέατρο, ως ένας άριστα θεατρολογικά καταρτισμένος σκηνοθέτης που είναι, έχει βαθιά γνώση όλων των παραπάνω. Αυτό είναι σαφές στην παράστασή του. Η κεντρική σκηνοθετική του γραμμή ωστόσο ορίζεται από ένα επιπλέον στοιχείο. Ο Τζαμαργιάς βλέπει στο πρόσωπο του Ριχάρδου τον απόλυτο θεατρίνο και σκηνοθέτη συνάμα. Αυτός στήνει το παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα. Αυτός κινεί τα νήματα. «Τώρα!» φωνάζει στην αρχή της παράστασης ο Ριχάρδος κοιτώντας το κοινό, αλλά ουσιαστικά απευθύνεται στον «θίασο» του. Αυτός αποφασίζει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει η παράσταση. Αυτός σκηνοθετεί τους πάντες, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.

Κάπως έτσι ο Ριχάρδος του Τζαμαργιά μας προσκαλεί σε ένα σκοτεινό παιχνίδι με έναν θύτη και πολλά θύματα. Ένα show δολοφονιών και δολοπλοκιών με φόντο την εξουσία. Ένα γκόθικ πάρτυ. Με μία «ντισκομπάλα – νεκροκεφαλή» να κρέμεται στο κέντρο της σκηνής πάνω από τα κεφάλια των ηθοποιών. Μία glam νότα στο total black του εξαιρετικού σκηνικού, που έφτιαξε για την παράσταση η Ελένη Μανωλοπούλου. Γιατί ο Ριχάρδος απολαμβάνει αυτό το παιχνίδι. Γι’ αυτόν είναι γιορτή όλη αυτή η διαδρομή ανέλιξής του στον θρόνο.

Έχοντας σαν όχημα την εξαιρετική μετάφραση του Κ. Καρθαίου, που δεν φέρει τίποτα παρωχημένο παρά το γεγονός ότι έχει γίνει 70 και πλέον χρόνια πριν, ο Τζαμαργιάς έσφιξε το έργο, ώστε ο θεατής να μην χάνεται στη δαιδαλώδη πλοκή του και να μένει στην ουσία του. Η παράσταση του κρατάει κάτι λιγότερο από δύο ώρες χωρίς να κουράζει, ενώ υποβάλλει κατά διαστήματα τον θεατή μέσα από έξυπνες σκηνοθετικές λύσεις, τις καίριες μουσικές στίξεις του Κώστα Βόμβολου και τους πετυχημένους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου.

Το μεγάλο στοίχημα βέβαια παίχτηκε στις ερμηνείες των ηθοποιών. Εκεί το αποτέλεσμα μοιάζει λίγο άνισο. Η Καίτη Κωνσταντίνου στέκεται επάξια απέναντι σε αυτόν τον ρόλο – μεγαθήριο. Αποφεύγοντας τις όποιες «ευκολίες» της και έχοντας τον έλεγχο των εκφραστικών της μέσων μας χαρίζει έναν Ριχάρδο άκρως πειστικό, με σαρδόνιο χιούμορ. Δεν σκέφτεσαι στιγμή ότι ο ήρωας δεν ερμηνεύεται από έναν άνδρα ηθοποιό. Θα την ήθελα ωστόσο με λίγη περισσότερη ενέργεια σε κάποιες στιγμές. Η σκηνοθεσία ζητάει μία περίεργη ισορροπία ανάμεσα στην αποστασιοποίηση και την εμπλοκή του Ριχάρδου στο παιχνίδι του, κάτι που πιστεύω ότι ελαφρώς την αποσυντονίζει σε μερικές σκηνές εμποδίζοντας την να απογειώσει τον ρόλο.

Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη ως Βασίλισσα Ελισάβετ και η Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου ως Λαίδη Άννα βιώνουν με ένταση το δράμα των ηρωίδων τους, αλλά ενίοτε θα τις ήθελα λιγότερο υπερβολικές. Ο Γιάννης Λεάκος στον ρόλο του Μπάκιγχαμ έχει πολύ καλές στιγμές, αλλά νομίζω ότι το υποκριτικό του επίπεδο – δεδομένου του ταλέντου του  - είναι πιο υψηλό από την απόδοση του στην παράσταση. Ο Γιώργος Βουβάκης δεν καταφέρνει να πείσει εξίσου σε όλες του τις μεταμορφώσεις, ενώ ο Μιχάλης Μουλακάκης είναι επαρκής. Αυτόν που προσωπικά ξεχώρισα από τους δεύτερους ρόλους είναι ο Θωμάς Γκαγκάς, που ειδικά στον ρόλο του Κέιτσμπυ είναι εξαιρετικός.

Παρ’ όλα αυτά – και ανεξαρτήτως των όποιων αδυναμιών της – η παράσταση του «Ριχάρδου Γ’» στο Σύγχρονο Θέατρο αξίζει την προσοχή σας. Κυρίως γιατί συνιστά μία διαφορετική, αλλά όχι αυθαίρετη, ανάγνωση αυτού του σπουδαίου κειμένου. Κι  αυτές τις αναγνώσεις τις έχουμε ανάγκη.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία