Σε μια κοινωνία στην οποία κανένας δεν είναι ελεύθερος, στην οποία η Αστυνομία της Σκέψης παρακολουθεί τα πάντα, στην οποία τα 20 γραμμάρια σοκολάτας δίνονται ως δώρο από το καθεστώς και ο σεξουαλικός οργασμός τιμωρείται ως έγκλημα, τα Δελτία Μίσους είναι συνεχώς παρόντα για να υπενθυμίζουν σε όποιον τολμά να φέρει αντίρρηση στον Μεγάλο Αδερφό ότι η τιμωρία παραμονεύει και είναι αδυσώπητη.

Σε μια κοινωνία στην οποία «Ο πόλεμος είναι ειρήνη και η άγνοια είναι δύναμη» η ψυχολογία της μάζας χειραγωγεί τα πλήθη και οι λέξεις χάνονται γιατί οι περιγραφές δεν έχουν σημασία, όπως και τα συναισθήματα. Ο έρωτας τιμωρείται.

Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ  Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του. Δυστυχώς κουνάς το κεφάλι αναλογιζόμενος πού οδήγησαν τα καθεστώτα και οι πολιτικές ιδεολογίες τους λαούς, και το κυριότερο αναρωτιέσαι πόσο ελεύθερος είναι κανείς. Ή μάλλον «είναι όσο ελεύθερος νομίζει πως είναι;»

Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/ Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.

Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Σκηνές ιδιαίτερα σκληρές, που δεν βλέπουμε εύκολα και που ομολογώ ότι με δυσκόλεψαν.

Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο), που ήταν αποκάλυψη και χάρισαν στην παράσταση, κατά την άποψή μου, την πιο δυνατή στιγμή της, τη στιγμή της εισβολής των αστυνομικών στο παλαιοπωλείο.

Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τον Αργύρη Πανταζάρα να προσθέτει στο ενεργητικό του μια ακόμα σπουδαία ερμηνεία που θα θυμόμαστε. Ουσιαστικά παρών στη σκηνή κάθε λεπτό, δομεί έναν ολοκληρωμένο χαρακτήρα και διανθίζει την ερμηνεία του με λεπτομέρειες που λατρεύεις να προσέχεις… Πώς τα δάχτυλά του σφίγγουν το πλαστικό κουτάλι από αγωνία ή ζαρώνουν από φόβο τις πιτζάμες.

Ο Νίκος Κουρής στο ρόλο του βασανιστή, ανακριτή, ψυχιάτρου επιβεβαιώνει με την αρτιότητα της ερμηνείας του για μια ακόμα φορά πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι.

Η Λένα Δροσάκη ως Τζούλια επιτυγχάνει να παίξει με το μυαλό του ήρωα και του θεατή. Τροφοδοτεί την ηρωίδα με μυστήριο και αποτελεί μια άκρως ενδιαφέρουσα σκηνική φιγούρα.

Δίπλα τους, πολύ καλοί επίσης, ο Σωτήρης Τσακομίδης, ο Νίκος Πυροκάκος, η Σεραφίτα Γρηγοριάδου, ο Ερρίκος Μηλιάρης και ο Αγησίλαος Μικελάτος.

Συνολικά πρόκειται για μια παράσταση γροθιά στο στομάχι, υψηλής αισθητικής, δουλεμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια από όλους τους συντελεστές. Μια παράσταση τροφή για σκέψη και προβληματισμό.