Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Στο καμαρίνι έχω πάντα μόνο αυτά που μου χρειάζονται στην παράσταση. Δε φέρνω πράγματα απ’ έξω, εκτός από την τσάντα μου και το μπουφάν μου. Κλείνω το κινητό νωρίς και μπαίνω στη διαδικασία της μεταμόρφωσης. Συνήθως, φοράω το κοστούμι μου πολύ αργά, έως και τελετουργικά, καθώς αρχίζω να σκέφτομαι το ρόλο μου. Το ίδιο αργά μου αρέσει και να βάφομαι. Έπειτα τακτοποιώ τα πράγματα της παράστασης. Αυτός είναι ο τρόπος μου να συγκεντρωθώ και να μπω στην ατμόσφαιρα του έργου. Αν όλη την παραπάνω διαδικασία αναγκαστώ να την κάνω βιαστικά, δεν προλαβαίνω να «μεταφερθώ» στο κλίμα της παράστασης. Γι’ αυτό για μένα είναι σημαντικό να είμαι αρκετές ώρες πριν στο θέατρο.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ
α) ως χώρο
Επειδή τις πιο πολλές φορές στη ζωή μου έπαιζα σε κάπως ανορθόδοξους χώρους, δεν θα περιγράψω το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ μου, αλλά το πιο πρωτότυπο. Τις σαιζόν 2001-2003 παίζαμε σαν Ομάδα «Πλάνη» την παράσταση «Μια μπύρα με τον Χένρυ» στη μουσική σκηνή «Κέλσος». Ο «Κέλσος» στεγαζόταν στο ισόγειο ενός παλιού, νεοκλασσικού σπιτιού, με αυλή στο πίσω μέρος και είχε κι έναν όροφο πάνω από το ισόγειο στον οποίο ανέβαινες με μία εξωτερική, πέτρινη σκάλα. Το ένα δωμάτιο του πάνω ορόφου είχε διαμορφωθεί σε καμαρίνι με μεγάλους καθρέφτες και φώτα, αλλά είχαν παραμείνει κάποια παλιά έπιπλα του σπιτιού: μια παλιά ντουλάπα, ένα τραπέζι, κάποιες καρέκλες, κλπ. Εννοείται πως επειδή ο πάνω όροφος ήταν από καιρό εγκαταλελειμμένος, το κρύο έμπαινε από παντού. Για να μπεις στο μπαρ να παίξεις, έπρεπε να κατέβεις από την πέτρινη σκάλα στον κήπο, να διασχίσεις έναν μικρό διαδρομάκο, να μπεις στον προθάλαμο του μαγαζιού όπου ήταν και το ταμείο που έκοβαν εισιτήριο οι θεατές και να ανοίξεις τη μεγάλη, βαριά πόρτα για να μπεις στο μπαρ και να αρχίσει η «δράση» του έργου.
β) με ποιους συναδέλφους
Γενικά, είμαι άνθρωπος που δυσκολεύομαι κάπως να μοιράζομαι το καμαρίνι με άλλους συναδέλφους και γι’ αυτό, είναι πολύ σημαντικό για μένα να υπάρχει ένα ευχάριστο και φιλικό κλίμα μέσα στο καμαρίνι πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος της παράστασης. Αλλά επειδή τα τελευταία δέκα χρόνια συνεργάζομαι μόνο με «δικούς» μου ανθρώπους, δηλαδή με συναδέλφους με τους οποίους κάνω παρέα και στη ζωή μου και έχουμε κοινούς θεατρικούς κώδικες, η ατμόσφαιρα στο καμαρίνι είναι πολύ «οικογενειακή» και εύθυμη. Επικρατεί ηρεμία, καλή επικοινωνία και ομαδικό πνεύμα και αυτά τα στοιχεία δημιουργούν μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα πριν την παράσταση.
Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι
Μια βραδιά που είχε χιονίσει πάρα πολύ, είχα ντυθεί για την πρώτη σκηνή του έργου – χαρακτηριστικά, φορούσα πιτζάμες και παντόφλες – και ανοίγοντας την πόρτα του καμαρινιού διαπιστώνω ότι το κεφαλόσκαλο και η σκάλα είναι γεμάτα χιόνι και γλιστράει πολύ. Κατεβαίνω σιγά – σιγά, με τις πιτζαμούλες μου και τις παντοφλίτσες μου, κρατώντας τη χιονισμένη κουπαστή για να μη γλιστρήσω και πέσω, διασχίζω ένα μέρος του κήπου πατώντας πάνω στο χιόνι, μπαίνω στον προθάλαμο, ανοίγω την πόρτα, μπαίνω στο μπαρ και παίρνοντας θέση για την πρώτη σκηνή, διαπιστώνω ότι οι παντόφλες μου είναι γεμάτες χιόνι! Μου φάνηκε τόσο αστείο και τόσο χαριτωμένο όλο αυτό, που ακόμη το θυμάμαι ως μια από τις πιο ωραίες θεατρικές μου αναμνήσεις!
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ήταν το καμαρίνι της Νίκης Τριανταφυλλίδη στο σημερινό θέατρο «Προσκήνιο». Ήταν ένα σχετικά μικρό καμαρίνι, όμως πάρα πολύ «ζεστό». Θυμάμαι πως είχε έναν κλασσικό καθρέφτη καμαρινιού με φώτα επάνω, δίπλα κρεμασμένα τα κοστούμια της παράστασης και από την άλλη ένα μικρό κρεβάτι για ανάπαυση. Για μένα που περνώ πολλές ώρες μέσα σ’ ένα θέατρο, αυτό θα ήταν το ιδανικό καμαρίνι. Θα μπορούσα να ζω εκεί μέσα!
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Κάθε βράδυ, πριν ξεκινήσει η παράσταση, το τελευταίο πράγμα που κάνω είναι ένας γενικός έλεγχος στο καμαρίνι για να σιγουρευτώ ότι όλα τα πράγματα της παράστασης είναι στη θέση τους, ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και στέκομαι πίσω από την κουρτίνα ή το σπετσάτο που με χωρίζει από τη σκηνή. Μόλις γίνει σκοτάδι και ακουστεί η μουσική της παράστασης, πάντα παίρνω μια βαθιά ανάσα και λέω μέσα μου: «πάμε!» Ξέρω πως εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει πια επιστροφή, όλα έχουν μπει σε τροχιά και τώρα είναι η σειρά μου! Είναι η στιγμή που αποχωρίζομαι την ασφάλεια του καμαρινιού και βγαίνω να εκτεθώ κάτω από τους αμείλικτους προβολείς του θεάτρου. Είναι η πιο δύσκολη, αλλά ίσως και η πιο δυνατή στιγμή της παράστασης!
Η Άννα Ετιαρίδου παίζει κάθε Σάββατο στις 9:00μμ και Κυριακή στις 18:30 στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής (τηλ. 2103425637), στην παράσταση «Οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου», έργο που έγραψε η ίδια το 2017.
Η επίσημη σελίδας της παράστασης: https://goo.gl/bs8XKn