Αντικείμενα που εχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Εγώ δεν είμαι τόσο πολύ καλοπιστικός τύπος.Οπωσδήποτε κάτι που να μπορώ να τιθασεύω τα μαλλιά μου,που ακόμα σε αυτήν την ηλικία με ταλαιπωρούν.Ο καθρέφτης πάντα υπάρχει,δεν είναι αντικείμνο που το μεταφέρω μαζί μολύβια,πούδρα και σκιές εάν ο ρόλος τα απαιτεί.Κουβαλάω τα βιβλία μου παντού ,γιατί έρχονται στο καμαρίνι και μου τα ζητάνε.Δεν είχα ποτέ μου αμπιγιέζ ή αμπιγιέρ,δεν ήθελα, οπότε όλα τα κάνω μόνος μου.Θα ήθελα να πω ότι το καμαρίνι είναι ένας χώρος που με ελκύει και θέλω να είναι τόπος χαλάρωσης και ξεκούρασης.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Δεν θα ήθελα να προσβάλω κανέναν αλλά ένα ωραιότατο καμαρίνι το είχα στο Εθνικό Θέατρο και ήμουν μόνος μου.Θα μπορούσα όμως να πω ότι κάποτε είχα μια ευχάριστη συνύπαρξη και συγκατοίκηση με τον Χρήστο Πολίτη.Περάσαμε θαυμάσια.Ήταν στο Θέατρο Κάππα σε ένα έργο του Όσκαρ Ουάιλντ.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Όταν έχεις στην πλάτη σου τόσα πολλά χρόνια θητείας στον χώρο δεν μπορείς να ξεχωρίσεις μια ανάμνηση.Πολλά τα καμαρίνια,εντός και εκτός Ελλάδας.Πολλές οι περιοδείες εκτός απο τα θέατρα της Αθήνας.Πώς να καταγραφούν εδώ,είναι αδύνατο...
Το τελευταίο πράγμα, κίνηση- σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Ελέγχω το φερμουάρ του παντελονιού μου και μάλιστα στα χρόνια θητείας μου ως δάσκαλος σε δραματικές σχολές έλεγα στους μαθητές μου να κάνουν το ίδιο.Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να βγεις εκτεθειμένος πάνω στη σκηνή.
Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σκηνοθετεί και ερμηνεύει τον μονόλογο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μαρξ στο Σόχο », στην κεντρική σκηνή του θεάτρου Άλμα, με αφορμή τα 200 χρόνια από την γέννηση του Καρλ Μαρξ . Η αυλαία ανοίγει την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2018.
