Συνέντευξη και φωτογραφίες: Σπύρος Σιακαντάρης
Αντικείμενα που εχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Τα τελευταία χρόνια σε όλους τους ρόλους που παίζω φοράω γένια, μουστάκια, περούκες, οπότε δε λείπει ποτέ ένα ψαλιδάκι με το οποίο κόβω περιττές τρίχες και περιποιούμαι τα γένια μου.
Ένα βασικό εργαλείο του ηθοποιού είναι και τα καλλυντικά για το μακιγιάζ.
Έχω μια ποικιλία καλλυντικών για να κάνω το ¨σχηματισμό" από το πρόσωπο μου σε κάτι άλλο, με χρώματα και πούδρα. Πάντοτε έχω ένα μπουκαλάκι ανδρικής κολώνιας.
Μου έχει μείνει συνήθεια από παλιά γιατί με βοηθάει να ξεφεύγω από τη μυρωδιά που παίρνουν τα ρούχα από τη σκηνή. Αυτό το μπουκαλάκι που χρησιμοποιώ τώρα είναι δώρο από μια μαθήτρια μου.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Αυτό που έχω τώρα είναι το καλύτερο.
Όταν νοικιάσαμε με τη Γιούλη το θέατρο αυτό για να κάνουμε εδώ τις παραστάσεις μας, αυτός ο χώρος που είμαστε τώρα ήταν μια αποθήκη.
Η Γιούλη, με δική της σκέψη, ανέλαβε και μου το έφτιαξε γραφείο και καμαρίνι. Εδώ έχω μια άνεση. Έχω έπιπλα για να υποδέχομαι φίλους και συνεργάτες για συνομιλίες
αλλά και απαραίτητα έγγραφα, χαρτιά, φακέλους, στυλούς, κτλπ. Έχω και μια μικρη βιβλιοθήκη. Δεν έρχομαι εδώ για να διαβάσω αλλά αν χρειαστώ κάτι έχω πολλά βιβλία που μου είναι χρήσιμα.
Για είκοσι ολόκληρα χρόνια είχα το ίδιο καμαρίνι στο "Θέατρο Τέχνης". Εκεί ήταν πολύ μικρό έμπαινες μέσα και έβγαινες με την όπισθεν.
Το μόνο πράγμα που έκανα ήταν να αγοράσω έναν μεγαλύτερο καθρέφτη για να μπορώ να κοιτάζομαι ολόκληρος.
Κάθε φορά που έπαιζα σε άλλο θέατρο το πρώτο πράγμα που κοιτούσα ήταν το καμαρίνι. Για εμάς τους ηθοποιούς είναι το δεύτερο σπίτι μας.
Κάποια θέατρα από την κατασκευή τους έχει γίνει πρόβλεψη και φτιάχνουν άνετα καμαρίνια.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Μου αρέσει να είμαι με άλλους συναδέλφους αλλά δεν είναι βολικό για να είμαι ειλικρινής. Πολλές φορές δημιουργούνται προβλήματα με τα πολλά ρούχα και αρκετές φορές επικρατεί συνωστισμός.
Στο θέατρο "Τέχνης", επειδή τα καμαρίνια ήταν πολύ μικρά και τα έργα που παίζαμε πολυπρόσωπα, πολλές φορές σε καμαρίνια που χωρούσαν δυο άτομα έφτανε να είμαστε ακόμη και δέκα!
Όταν είχαμε πολλές αλλαγές ρόλων μπερδεύαμε τα ρούχα λόγω ταχυτητας.
Θυμάμαι μια φορά που παίζαμε το "Παιχνίδι της σφαγής" του Ιονέσκο, στο οποίο υποδυόμουν οκτώ ρόλους, και οι υπόλοιποι ηθοποιοί επίσης πολλούς ρόλους, έψαχνα να βρω το παντελόνι μου και το είχε φορέσει κάποιος συνάδελφος. Δε ξέρω πως τα κατάφερε και χώρεσε γιατί δεν του έκανε. Αντιθέτως το δικό του ήταν πολύ φαρδύ! Δεν είχε ζώνη και δεν ήξερα πως να το κρατήσω πάνω μου αφού με το που θα έβγαινα στη σκηνή θα μου έπεφτε.
Τη στιγμή που λεώ τι θα κάνω τώρα και είχα απελπιστεί βρήκα μια μεγάλη παραμάνα και μαζί με το παντελόνι καρφίτσωσα και λίγο κρέας.
Το τελευταίο πράγμα, κίνηση- σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Πριν βγω από το καμαρίνι στέκομαι και ελέγχω ένα προς ένα αν έχω απάνω μου ολα τα αντικειμενα που χρειάζομαι για τη σκηνή.
Αλίμονο αν ξεχάσεις κάποιο πολύ σημαντικό αντικείμενο, γιατί μετά δε θα μπορείς να παίξεις.
Φεύγοντας κλείνω τα φώτα. Έχει τη σημασία του γιατί όταν φεύγω από το καμαρίνι δεν υπάρχει κάποιος άλλος στο χώρο και μπορεί να συμβεί κάποιο βραχυκύκλωμα η οτιδήποτε άσχημο.
Με αφορμή τη συνάντηση μας για τη στήλη μας για το καμαρίνι, θα ήθελα να μου μιλήσετε για την παράσταση "Η Γκιλοτίνα", που παρουσιάζεται φέτος. Τι πραγματεύεται το έργο;
Είναι ένα σύγχρονο έργο αλλά με κάτι το συγκλονιστικό γιαυτό και το επέλεξα με μεγαλή χαρα και το έκανα παράσταση.
Το συγκλονιστικό είναι οτι απευθύνεται σε θεατές που οπωσδήποτε θα βασανίσουν το μυαλό τους. Δεν έχει το χαρακτήρα της απλής ψυχαγωγίας με την έννοια να περάσουμε καλά δυο ώρες.
Πρέπει να κάνω το θεατή από τη στιγμή που θα αρχίσει το έργο μέχρι να τελειώσει και μετά που θα φύγει να σκέφτεται αυτό που είδε για πολλές ημέρες.
Είναι θετικά όλα τα μυνήματα της παράστασης αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε μια δεύτερη σκέψη για να μπείς στο νόημα του έργου.
Και αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί και με ενθουσιάζει και για αυτό παλεύω άλλωστε. Το θέατρο έτσι το βλέπω.
Πρόκειται για μια σύγχρονη ιλαροτραγωδία, που οι χαρακτήρες του έργου ενώ μεταξύ τους δεν έχουν καμία σχέση κάπου ενώνονται και λένε μια περίφημη φράση ¨Τώρα πρέπει να ειμαστε ενωμένοι".
Αυτό δίνει το ευρύτερο νόημα της παράστασης αυτής οτι τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν είναι πολύ δύσκολα και χρειάζεται ενότητα.
Τρομερά επίκαιρο γιατί είμαστε σε ένα σταυροδρόμι πολύ δύσκολο σαν κράτος, σαν έθνος, σαν κοινωνία και θα εξαρτηθεί πάρα πολύ η καλή συνέχεια με την ενότητα μόνο.
Το θεωρώ απαραίτητο. Αλλιώς υπάρχουνε κίνδυνοι μεγάλοι να πάθουμε όχι μόνο οικονομική καθίζηση, αλλά κοινωνική διάλυση. Η οποία έχει ξεκινήσει αλλά πρέπει να την προλάβουμε.
Ο Γιάννης Μόρτζος σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο «Η Γκιλοτίνα» του βραβευμένου συγγραφέα Γιώργου Α. Χριστοδούλου. Δίπλα στον σπουδαίο θεατράνθρωπο συμπρωταγωνιστούν η Γιούλη Ζήκου, ο Πασχάλης Τσαρούχας και ο Γιάννης Πολιτάκης. Η παράσταση παρουσιαζεται από Πέμπτη έως και Κυριακή στο Θέατρο "Τέσσερις εποχές - Γιάννης Μόρτζος" .
Περισσότερες πληροφορίες εδώ