Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Η Ράνια Παπαδάκου μας ανοίγει το καμαρίνι της

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Γενικώς δεν έχω φετίχ  με αντικείμενα (με «υποκείμενα» πάλι ... πολλά χαχα) !!! Όσο μεγαλώνω, νομίζω ότι απλοποιώ τα πάντα. Κάποτε, που  η θεατρική σεζόν ήταν μεγαλύτερη και  ξέραμε ότι για κάποιο σεβαστό διάστημα, είχαμε την αποκλειστική χρήση του χώρου, όταν αυτή τελείωνε, ήθελα container για να το αδειάσω, μετακόμιση κανονική! Φέτος που στο Θέατρο Τέχνης παίζω Δευτερότριτα κ μοιράζομαι το καμαρίνι με συναδέλφους άλλων εξαιρετικών παραγωγών,που παίζουν τις υπόλοιπες μέρες, η μόνη μου έννοια είναι ο σεβασμός σ’εκείνους κ τα αντικείμενα τους, ν’αφήσω το χώρο καθαρό κ λειτουργικό, οπότε περιορίζομαι στα απολύτως απαραίτητα, που τα πηγαινοφέρνω. Τα καλλυντικά μου, ένα μπουκάλι νερό, καραμελίτσες για το λαιμό κ μια –σε αλυσίδα περασμένη-γαλάζια χάντρα, που όσο φοράω το κοστούμι του ρόλου,με περιμένει στο καμαρίνι για τη φορέσω μετά ξανά, που μου έκανε δώρο η φίλη κ συνάδελφος Βίβιαν Κοντομάρη κ έχει vibesαγαπησιάρικα.

kamarini 3 2

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο, θυμάμαι το καμαρίνι που είχα στο Εθνικό Θέατρο, στο Rex, που είχε κρεβάτι να ξαπλώσεις, καναπέ για τους φίλους που σ’επισκέπτονται κ ευρύχωρο μπάνιο με ντους απέναντι, οθόνη που παρακολουθούσες σε ποιο σημείο βρίσκεται η παράσταση κ άλλα πολλά που σ’έκαναν να αισθάνεσαι αξιοπρεπής επαγγελματίας. Και στον «Ελληνικό Κόσμο» επίσης, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές, αν κ για να είμαι ειλικρινής δίνω περισσότερη σημασία στο έμψυχο υλικό κ λιγότερη στο άψυχο. Έχω κάνει επίσης πολλές περιοδείες σε συνθήκες  ευρείας γκάμας, από απολύτως κυριλέ έως εντελώς τριτοκοσμικές,οπότε μπορώ πλέον να πω με σιγουριά ότι ...«δεν μασάω»

β) Με ποιους συναδέλφους: Έχω  συνυπάρξει με ανθρώπους πολύ διαφορετικούς. Και μεταξύ τους και με εμένα. Αν όχι με όλους, με τη συντριπτική πλειοψηφία, μετά απ’αυτό το «μοίρασμα» αναπτύξαμε δεσμούς κ κρατάμε ακόμα επαφές, αν κ  ξέρουμε  όλοι πόσο  δύσκολο είναι αυτό σε βάθος χρόνου. Ίσως γιατί –κόντρα στη συνθήκη της ανάγκης της συνύπαρξης στον ίδιο χώρο- επενδύαμε σε μακροσκελείς συζητήσεις, εμβαθύνσεις κ ενδοσκοπήσεις, κυρίως ανάμεσα σε διπλές παραστάσεις  που υπάρχει χρόνος κ  πάντα  κάποιο κουδούνι  διέκοπτε στο καλύτερο σημείο. Είναι αρκετοί κ αγαπημένοι κ κρατάω διαφορετικά πράγματα από τον καθένα. Γέλια,κλάματα,αγωνίες, έρωτες,μυστικά. Είναι απίστευτο,  πόσα καθοριστικά πράγματα,μπορεί να μοιραστείς μ’ έναν –μέχρι χθες -άγνωστο σου άνθρωπο, πράγματα που μπορεί να μην έχεις μοιραστεί με τον κολλητό σου.

kamarini 5 2

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Ήμουν 19 χρονών κ είχα ελάχιστες εικόνες από καμαρίνια, όταν είδα στο Παρίσι ,σ’ ένα μικρό Θέατρο στην κρύπτη της Αγίας Αγνής, τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου. Όταν τελείωσε η παράσταση κ με τους Έλληνες φίλους μου κοιταζόμασταν μεταξύ μας, μην ξέροντας αν πρέπει να πάμε να συγχαρούμε τους ηθοποιούς ή όχι (αφενός δεν ξέραμε κανέναν, αφετέρου τα γαλλικά μας δεν ήταν κ για Sorbonne ΙΙ), οδηγούμενοι τελικά προς την έξοδο, αναγκαστικά βρεθήκαμε σ’έναν  χώρο μέσα σε μια σπηλιά, όπου υπήρχαν πολύχρωμα κοστούμια κρεμασμένα με σχοινιά, σαν από τον ουρανό,  ένας  καθρέφτης, που για να είμαι ειλικρινής, μου φάνηκε τότε παραμορφωτικός, ένα μπλε νύχτας φως παντού, νερό τριγύρω σαν από πηγή κι  όλοι αυτοί οι ηθοποιοί ν’αλλάζουν πίσω από ένα παραβάν τσουβάλι,ο  καθένας το δικό του.  Δεν ξέρω γιατί, αλλά τότε αυτό μου’χε φανεί μαγικό, σχεδόν παραμυθένιο κ  έχει γράψει μέσα μου γλυκά σαν το πιο  αλλόκοτο κ superκαμαρίνι. Τώρα βέβαια, αν το δω ρεαλιστικά ως ηθοποιός, μπορεί οι άνθρωποι να ζούσαν ένα θρίλερ.

Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Δεν ξέρω αν είναι η πιο ωραία, καθώς είναι συνδεδεμένη με μια  τραγική μου στιγμή, είναι σίγουρα όμως η πιο συγκινητική κ θα  μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.

Είναι πάλι στο Εθνικό, στο «Παιδικό Στέκι» αυτή τη φορά κ  εγώ  έρχομαι να κάνω παράσταση μετά  από μια πολύ δύσκολη για μένα  μέρα, απ’ αυτές που πρέπει να σφίξεις τα δόντια. Μπαίνω στο καμαρίνι, το οποίο μοιραζόμουν  με τον Νίκο το Σταυρακούδη (λατρεμένο μου καμαρίνι, είναι απερίγραπτο το γέλιο που  είχαμε ρίξει, σε μια περίοδο της ζωής μου, που το είχα τεράστια ανάγκη) κι αντικρίζω ένα καμαρίνι στολισμένο με φωτάκια, λουλούδια σκορπισμένα, ένα cd  που περιείχε ένα τραγούδι –υπαρξιακό δράμα-hitτης εποχής κ ένα περιοδικό με δώρο μια τεράστια μπλε ελεκτρίκ τσάντα-σακίδιο, για να τα βάλω μέσα όλα αυτά να τα πάρω σπίτι μου. Κλαίω,γελάω, τον αγκαλιάζω,συγκινούμαι κ νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη κάθε φορά που το λέω, ο Νίκος μπορεί να μην το θυμάται καν, εγώ όμως υποκλίνομαι στους ανθρώπους με ευαισθησίες κ χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να το καταθέσω κ δημόσια.

kamarini 2

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Φέτος, έχω να κάνω μ’έναν καταιγιστικό μονόλογο, στον οποίο εμπεριέχονται λέξεις σύνθετες, οι λεγόμενες «σιδηρόδρομοι», νοήματα σουρεαλιστικά που πρέπει  κάθε λέξη ν’αρθρώνεται τέλεια, ώστε να μη χαθούν κ όλο αυτό σε ρυθμούς ιλιγγιώδεις μεν, γεμάτο από κατάσταση δε.Οπότε η σκέψη,η ευχή κ η προσευχή μου είναι  να θυμηθώ κ να μην  μπερδέψω τα λόγια μου,να μην πνιγώ, να κάνω σωστή χρήση αναπνοών κ παράλληλα να μην γκρεμοτσακιστώ με τα τακούνια.  

kamarini 4 1

____________________________________________________________________________

Η Ράνια Παπαδάκου πρωταγωνιστεί στο «ΟΛΟ ΣΠΙΤΙ,ΚΡΕΒΑΤΙ Κ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»που παίζεται  κάθε Δευτέρα κ Τρίτη στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου και σε περιοδεία σε επιλεγμένες πόλεις, στο πλαίσιο της επικοινωνίας του Θεάτρου Τέχνης με το κοινό εκτός Αθηνών.

Συγγραφείς : Φράνκα Ράμε & Ντάριο Φο

Μετάφραση : Αχιλλέας Καλαμάρας

Σκηνοθεσία : Κωστής Καπελώνης

Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης

Σκηνικά και κοστούμια : Έλλη Λιδωρικιώτη

Επιμέλεια κίνησης : Φαίδρα Σούτου

Πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης) :

Τζένη Κόλλια : Μία γυναίκα μόνη

Αντωνία Καμπάκου : Το ξύπνημα

Γιάννα Μαλακατέ : Η μαμά-φρικιό

Ράνια Παπαδάκου : Έχουμε όλες την ίδια ιστορία

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία