Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Είναι ο 5ος χρόνος που συγκατοικούμε με την Μαρία Σκούντζου στο ίδιο καμαρίνι στο θέατρο Radar. Γενικά δεν έχουμε πολλά αντικείμενα. Τα απολύτως απαραίτητα για το μακιγιάζ. Μερικές φορές μάλιστα ξεχνάμε κάτι και τότε δανείζει η μια την άλλη. Απλά επειδή εμένα "πιάνουν τα χέρια μου" έχω και κάποια αντικείμενα παραπάνω για να αντιμετωπίσω το απρόοπτο, μια πένσα ένα κατσαβίδι μια δερματόκολα.. Για παράδειγμα στο «φαινόμενο Ρασομόν» που είχαμε μεσαιωνικά κοστούμια, και μάχες επί σκηνής, όλο και κάτι συνέβαινε, κάτι χάλαξε κάτι σκιζόταν, οπότε για τις επισκευές περνούσαν από το καμαρίνι μου. Η Μαρία με πείραζε και γινόταν μεγάλη πλάκα.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
α)Ως χώρο
Είναι αυτό που έχω τώρα. Από την αρχή που φτιαχνόταν έχω φροντίσει να είναι ένας φιλόξενος ζεστός και ατμοσφαιρικός χώρος. Να έχει κάποιες μικρές ανέσεις θέρμανση, νυπτήρα και άλλα απλά πράγματα που όμως κάνουν τον ηθοποιό να αισθάνεται καλά, να μην τον απασχολούν τα εξωτερικά στοιχεία στην μετάβαση από την καθημερινότητα στον ρόλο του.
β) Με ποιους συναδέλφους.
Όποτε είχα την δυνατότητα να επιλέξω, προτιμούσα να είμαι μόνη, μου αρέσει η ησυχία. Την ομορφιά της παρέας στο καμαρίνι την ανακάλυψα με την Μαρία Σκούντζου. Μπορούμε να είμαστε και μαζί και μόνες. Εκείνης της αρέσει να αποδομεί τον ρόλο της πριν βγει στην σκηνή, να αυτοσαρκάζεται να αστειευεται ενώ εμένα μου αρέσει να μεταφέρομαι στον ρόλο μου με άλλο τρόπο. Πάντως και οι δυο μας βρίσκουμε τον προσωπικό μας χώρο στο καμαρίνι.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Όταν κάνω flash back διαπιστώνω ότι οι εντυπώσεις μου δεν αποτυπώνονται από τον εξωτερικό διάκοσμο. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι το δέος που ένοιωσα όταν έπαιξα στην Επίδαυρο με τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Ήταν η περίοδος που διευθύντρια του Εθνικού ήταν η Ντόρα Τσάτσου. Τα καμαρίνια δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο, όμως η ενέργεια που μεταφέρουν είναι απίστευτη. Και μόνο στην σκέψη ότι βρισκόμουν στο ίδιο καμαρίνι από όπου πέρασαν όλες οι μεγάλες προσωπικότητες του θεάτρου μας με έκανε να το βλέπω σαν το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα δει ποτέ στη ζωή μου.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Δεν ήταν ακριβώς καμαρίνι. Ήταν ένας αυτοσχέδιος χώρος στον Λόφο του Στράνη στην Ζάκυνθο πίσω από το μικρό αμφιθέατρο που υπάρχει εκεί. Παίζαμε την παράσταση «Η Ζάκυνθος Ομιλεί» με την Τζένη Ρουσέα, την Γεωργία Ζώη, τον Κώστα Καποδίστρια τον Γιώργο Βούτο, την Κατερίνα Τσάβαλου. Εκεί είχα πολλαπλές ιδιότητες, έγραφα σκηνοθετούσα, έπαιζα αλλά είχα και την ευθύνη του θιάσου. Καμαρίνι δεν υπήρχε, επομένως κάτι έπρεπε να κάνω για να γίνει η παράσταση. Είχα κοντά μου την σκηνογράφο και ενδυματολόγο Ειρήνη Παγώνη, οπότε ανασκουμπωθήκαμε κλαδέψαμε μερικά φυτά, καθαρίσαμε τα χορτάρια, στήσαμε τραπεζάκια και καθρέφτες και φωτίσαμε το «καμαρίνι» με κεριά και φακούς. Αυτό δεν θα το ξεχάσω.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τίποτα.
Info:
«Καληνύχτα Μητέρα»: για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Radar