Aντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Μoυ αρέσει το καμαρίνι να το νοιώθω σαν το σπίτι μου, να φτιάξω μια αίσθηση οικειότητας, γιατί για μένα το καμαρίνι δεν είναι απλά ο χώρος που θα ντυθώ, είναι ο χώρος στον οποίο θα προετοιμαστώ ψυχολογικά, σωματικά και πνευματικά πριν βγώ στη σκηνή, εκεί θα συνδεθώ με τους συναδέλφους μου, εκεί θα νοιώσω την ασφάλεια να αποθέσω το τρακ και τους φόβους μου.
Έτσι, πάντα υπάρχει εκεί η πετσέτα μου, οι πάτοι της πλατυποδίας μου, ένα ρεσώ που συχνά ανάβω ενώ προετοιμάζομαι, μια εικόνα, πρόσφατα μου έκαναν δώρο μια εικόνα του αγίου Πορφυρίου του μίμου που ήταν ηθοποιός και τον έχω για προστάτη στα θεατρικά μου. Σίγουρα βάζω μουσική που να με εμπνέει, ένας φελλός για το φωνητικό ζέσταμα που κάνω στο λόγο μου, και πάντα ένα άρωμα, σε κάθε μου ρόλο βάζω ένα διαφορετικό άρωμα πριν βγω στη σκηνή. Πλέον δε βάφομαι, αν δεν το απαιτεί ο ρόλος. Μ αρέσει που μεγαλώνω, κι όσο τα βρίσκω με τον εαυτό μου, τόσο πιο αληθινός θέλω να βγαίνω στη σκηνή.
Σε φιλω,
Μιχάλης
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Το πιο όμορφο καμαρίνι, σαν χώρος, ήταν στο θέατρο του Νέου Κόσμου, δεν υπάρχει θέατρο που να νοιώθω πιο άνετα και σαν το σπίτι μου πιο πολύ απ αυτό, συνήθως σε κάποιο διπλανό καμαρίνι είναι πάντα άλλος θίασος που ετοιμάζεται για άλλο έργο. Είναι όμορφος αυτός ο συγχροτισμός, και αισθητικά ο χώρος είναι πολύ όμορφος.
Πέρα όμως απ αυτό, το καμαρίνι γίνεται ωραίο όταν η παρέα είναι όμορφη, και σε οδηγεί σε μια ακόμα πιο όμορφη και θερμή παράσταση. Το καμαρίνι, ακόμα και σήμερα του Αρίστου στο θέατρο Άνεσις, με τη Φιλαρέτη, το Γιάννη και τον Αλκιβιάδη, αλλά και του Art στο Μικρό Παλλάς, το έχουν αυτό. Καθόμαστε πάντα με τον Θοδωρή και τον Άλκι στο καμαρίνι του πρώτου, και πίνουμε μαζί τον καφέ μας, ακούγοντάς μουσική και λέγοντας τα νέα της ημέρας πριν πάει ο καθένας στο δικό του να ετοιμαστεί, αυτό είναι το πιο σημαντικό ζέσταμα. Παλιότερα, ήμουν πολύ πιο μονόχνωτος, καθόμουν μονάχος μου κάπως απομονωμένος, σήμερα καταλαβαίνω τη σημασία της επαφής με τους ανθρώπους στο καμαρίνι, πριν συναντηθούμε στη σκηνή.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Τα καμαρίνια του θεάτρου του Ήλιου, της Αριάν Μνουσκίν είναι τα πιο ονειρικά που έχω δεί. Σε όλες τις παραστάσεις είναι στημένα σαν καταυλισμός νομάδων που ταξιδεύουν, σαν μια κοινότητα, κάτω από πολύχρωμες τέντες, και μάλιστα φανέρα στους θεατές που περνάνε από δίπλα τους καθώς πάνε για τις θέσεις τους. Δεν τους νοιάζει να προδώσουν την έκπληξη της προετοιμασίας, γιατί ούτως ή άλλως η έκπληξη συμβαίνει σε αυτό που διαμείβεται μεταξύ κοινού και ηθοποιών επί σκηνής.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς! Ας πάρω το πρώτο που μου ‘ρχεται. Με τον «Κυκλισμό του Τετραγώνου» του Δ. Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά είμαστε στη Λισαβόνα και ετοιμαζόμαστε για παράσταση σε ένα φανταστικό θέατρο , το Gulbekian Foundation, που η σκηνή του βλέπει σε μια λίμνη. Υπάρχει εκεί ένα πιάνο και ο Γιάννης ο Κλίνης αν θυμάμαι καλά, αρχίζει να παίζει τραγουδάμε, χοροπηδάμε, και γελάμε όλοι, μια παρέα, με μια απίστευτη ανεμελιά, σαν παιδιά, λίγο πριν βγούμε στη σκηνή. Το καλύτερο ζέσταμα.
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Κάνω το σταυρό μου, παίρνω μια βαθειά ανάσα χαμογελώντας, και πάντα, μα πάντα τσεκάρω αν είναι κλειστό το φερμουάρ μου (η σταθερή μου ανασφάλεια).