Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Η Δάφνη Μανούσου μας ανοίγει το καμαρίνι της

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μέλι, καραμέλες για το λαιμό, ένα μπουκαλάκι νερό τουλάχιστον, κάτι φαγώσιμο, το κείμενό μου και μια κάρτα για καλή επιτυχία που μου έδωσε η αδερφή μου όταν έπαιξα για πρώτη φορά και γράφει «Break a leg».

To πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι ως χώρος ήταν αυτό που είχα στην παράσταση «Ιnsenso», στο πλαίσιο του  Φεστιβάλ Αθηνών. Είχε συνέχεια φρούτα και ξηρούς καρπούς, είχα πάρει δύο κιλά, έτρωγα συνέχεια!

Με όλους τους συναδέλφους περνάω καλά στα καμαρίνια, αλλά ξεχωρίζω το καμαρίνι που είχαμε όταν κάναμε τον «Θεό της Σφαγής», με την Ιωάννα Σταυροπούλου, τον Γιάννη Λασπιά και τον Αργύρη Θανάσουλα (τα μέλη της Square Theatre Company, της ομάδας στην οποία είμαι μέλος), γιατί γελούσαμε πάρα πολύ με τα αστεία που λέγαμε πριν βγούμε στη σκηνή.

FullSizeRender.jpg

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει στη ζωή μου.

Δεν νομίζω πως έχω δει ακόμα κάποιο που να τρελαθώ. Θα το θυμόμουν σίγουρα!

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Όταν παίζαμε πάλι το «Camille Claudel: Mudness» στο Αγγέλων Βήμα. Τότε μοιραζόμασταν με τη Στέλλα Μπούρου, την άλλη κοπέλα που συμμετέχει στην παράσταση, το ίδιο καμαρίνι με την Κωνστάντια Τάκαλου, που τότε έπαιζε στο «Όταν η Marilyn Monroe μένει μόνη της», και θυμάμαι ένα βράδυ λίγο πριν βγούμε στη σκηνή μάς είπε κάτι για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε το κοινό που νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου!

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Κάνω το σταυρό μου και λέω «Αφέσου».

IMG_7434.JPG

H Δάφνη Μανούσου πρωταγωνιστεί μαζί με την  Στέλλα Μπούρου στο έργο του Γιάννη Λασπιά "Camille Claudel Mudness" που σκηνοθετεί ο ίδιος στο ΠΟΛΥΧΩΡΟ VAULT Theatre Plus