Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Τα βαφτικά μου, τα ξεβαφτικά μου, ένα μεγάλο καθρέφτη, φωτογραφίες των αγαπημένων μου ανθρώπων – των γονιών μου και του άντρα μου. Εάν το καμαρίνι είναι δικό μου, το στολίζω με αφίσες που αγαπώ.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου, β) Με ποιους συναδέλφους.

Από άποψη χώρου το πιο ωραίο καμαρίνι ήταν στο Εθνικό Θέατρο, πριν ανακαινιστεί, όπου υπήρχαν παράθυρα –κάτι που λείπει από τα ελληνικά καμαρίνια– και καναπές. Όσον αφορά τους συναδέλφους, το καμαρίνι που είχαμε στο «Θείο Βάνια», στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, το οποίο μοιραζόμουν με τη Λυδία Κονιόρδου, τον Νίκο Μαστοράκη, την Όλια Λαζαρίδου και τη Μελίνα Βαμβακά.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στη Νέα Υόρκη, στο City Center Theater, όπου πήγαμε με τη «Λυσιστράτη» και το Εθνικό Θέατρο, το 2004, σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα. Το καμαρίνι είναι το σπίτι του ηθοποιού. Είναι ο πιο προσωπικός του χώρος, δεν μπορείς να απαγορεύσεις το κάπνισμα εκεί. Η ιδανική λύση είναι ο διαχωρισμός σε καμαρίνια καπνιστών και μη καπνιστών.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Όταν έπαιζα στην κεντρική σκηνή του θεάτρου της Μτέττυ Αρβανίτη, στο έργο «Των Αγίων Πάντων». Υπήρχε μια σκηνή στην οποία έπρεπε να δείχνω το στήθος μου. Ντρεπόμουν και φοβόμουν πολύ. Στο διάλειμμα ήρθε στο μισοσκόταδο στο καμαρίνι ένας πανέμορφος άντρας, άγνωστος σε μένα, με φίλησε τρυφερά στο στήθος και μου είπε: «Μη φοβάσαι, όλα πάνε καλά». Ήταν ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Λέω στον εαυτό μου: «Προσπάθησε να είσαι ανοιχτή, χαλαρή, να έχει ενέργεια και δύναμη»

H Αλεξάνδρα Παντελάκη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «H παράλειψη της οικογένειας Κόλεμαν» του Κλαούντιο Τολκατσίρ

Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή

Κεφαλληνίας 16-18 Κυψέλη

Πληροφορίες – κρατήσεις : 210 8838727