Πριν 15 χρόνια. Σαν σημέρα.

Σαν μεσούσης μιας ιδιότυπης εφηβείας. Έτσι άλλωστε θα ήθελε να τον θυμόμαστε ο «Θείος».

Σαν έναν αιώνιο έφηβο, σαν ένα νέο και αεικίνητο άνθρωπο. Έφυγε αφήνοντας τεράστια παρακαταθήκη. Χιλιάδες μαθητές, συνεργάτες και ανθρώπους που δούλεψαν και μαθήτευσαν δίπλα του. Πληθώρα έργων που πρώτος αυτός έφερε στην Ελλάδα. Μια δραματική σχολή που συνεχίζει να τιμάει το θέατρο. Επιθυμία του υπήρξε πάντα η ευχαρίστηση όσων κάνουν και βλέπουν θέατρο. Η σημερινή μέρα, για όλους εμάς που γνωρίσαμε αυτό τον υπέροχο άνθρωπο, δεν είναι μέρα θλίψης. Είναι μέρα ευτυχίας και χαράς που τον συναντήσαμε και συνεχίζουμε να πορευόμαστε στα βήματα και τα διδάγματά του.