Από την Αριλένα Δημητρίου
Το 1999 η ταινία «Μία πορνογραφική σχέση» του Φρεντερίκ Φοντέιν έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες αποσπώντας βραβεία και διθυραμβικές κριτικές. Λίγα χρόνια αργότερα ο σεναριογράφος της, Φιλίπ Μπλασμπάντ, διασκεύασε ο ίδιος το σενάριο του για να ανέβει στο θεατρικό σανίδι. Σήμερα, στο «Από Μηχανής Θέατρο» ο Βαγγέλης Παπαδάκης και η Χριστίνα Δενδρινού πρωταγωνιστούν στην ομώνυμη παράσταση, ενσαρκώνοντας αυτούς του δύο ήρωες που αποζητούνε μόνο την σαρκική απόλαυση, μακριά από συναισθηματικούς δεσμούς και έρωτες. Το ζευγάρι συναντιέται αποκλειστικά σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για να εκπληρώσει τις σεξουαλικές του φαντασιώσεις. Όμως η μια συνάντηση διαδέχεται την άλλη και μία ερωτική ιστορία ξετυλίγεται. Ξεκινώντας από την σεξουαλική επιθυμία, το έργο εξερευνεί την άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής και ανακαλύπτει το αναπάντεχο του έρωτα. Οι δυο πρωταγωνιστές μιλάνε στο Texnes-Plus για την παράσταση, τα ακραία συναισθήματα και ξεχωρίζουν ατάκες που τους έφεραν πιο κοντά στους ήρωες που υποδύονται.
Τι σας γοήτευσε στη ταινία του Φρεντερίκ Φοντέιν και αποφασίσατε να μας την παρουσιάσετε στη σκηνή;
Βαγγέλης Παπαδάκης: Αρχικά το γεγονός ότι μόλις είδα την ταινία πάγωσα για κάποια λεπτά χωρίς να καταλάβω ακριβώς γιατί. Δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί μου συνέβη κάτι τέτοιο. Υπήρχε κάτι στην ταινία που λειτουργούσε υπόγεια. Σαν να εμπεριείχε ένα μυστικό. Ήθελα να το αποκαλύψω… Τελικά, μέσα από την συγκεκριμένη θεατρική δουλειά, μου αποκαλύφθηκε ένας ολόκληρος κόσμος, ο οποίος λειτουργεί πέρα και πίσω από τις λέξεις.
Η ταινία συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Βενετίας 1999, όπου η πρωταγωνίστρια (Ναταλί Μπάι)τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας (Coupe Volpi). Αυτό πόσο ψηλά έχει ανεβάσει το πήχη για εσάς ή δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με την ταινία;
Χριστίνα Δενδρινού: Όποτε αναλαμβάνω έναν ρόλο ανεβάζω τον πήχη ψηλά.. ακόμα και αν μιλάμε για ρόλο σε παιδική παράσταση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορείς να αποφύγεις τη σύγκριση με την ταινία. Αυτή την ταινιάρα! Πρώτον γιατί το θεατρικό είναι κινηματογραφικά γραμμένο (το θεατρικό γράφτηκε μετά από το σενάριο) και δεύτερον γιατί η ίδια η ταινία έκανε αίσθηση. Ακόμα και αυτοί που δεν την έχουν δει, έχουν ακούσει τον τίτλο. Και επειδή μου άρεσε πολύ και η ταινία, και το θεατρικό στην εξαίρετη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου αλλά και ο ρόλος «Εκείνης» ανέβασα τον πήχη ακόμα πιο ψηλά.
Κύριε Παπαδάκη, η παράσταση είναι το πρώτο σας σκηνοθετικό εγχείρημα, ενώ παράλληλα πρωταγωνιστείτε σ’ αυτήν. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε και τι σας γοητεύει σ’ αυτό το ταξίδι;
Βαγγέλης Παπαδάκης: Δεν είναι το πρώτο μου σκηνοθετικό εγχείρημα η αλήθεια είναι αλλά είναι η πρώτη φορά που χρειάζεται να παίζω και να σκηνοθετώ παράλληλα με τόσο σημαντική σε διάρκεια παρουσία μου στην σκηνή. Κατά συνέπεια, ήταν πολύ δύσκολο πχ. να εστιάσω μόνο στην ιδιότητα μου ως ηθοποιός ενώ δουλεύαμε κάποια σκηνή με την παρτενέρ μου, την υπέροχη Χριστίνα Δενδρινού. Εδώ κατάλαβα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αφεθείς στον άλλον. Να τον εμπιστευτείς περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Να δεχθείς απόλυτα αυτή την σκηνική εξάρτηση με τον άλλον κι όχι να επιτηρείς ως σκηνοθέτης τα τεκταινόμενα. Αυτό είναι ένα ωραίο ταξίδι λοιπόν… Η απώλεια του «εγώ» σου και η ανακάλυψη νέων «τόπων». Ζορίστηκα η αλήθεια είναι. Αλλά είχα τους κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου. Τους ευχαριστώ πολύ.
Ποιο είναι για εσάς το μήνυμα του έργου του Φρεντερίκ Φοντέιν;
Χριστίνα Δενδρινού: Την αγάπη τη βρίσκεις στα πιο απίθανα μέρη. Η αγάπη είναι ελευθερία. Η αγάπη είναι το σπάσιμο των ορίων, των συμβάσεων. Τα όρια φόβου και αγάπης είναι μια πολύ λεπτή γραμμή. Όμως συνυπάρχουν και χρειάζονται το ένα το άλλο, όπως το φως και το σκοτάδι.
Άρα, μπορεί μια σχέση από πορνογραφική να γίνει άκρως συναισθηματική και αναγκαία;
Βαγγέλης Παπαδάκης: Φυσικά. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στους ήρωες του έργου. Αυτήν ακριβώς την πορεία παρακολουθεί ο θεατής. Αυτό μου έχει συμβεί κι εμένα. Είναι ένα ταξίδι ανεπανάληπτο.
Ποια ατάκα του έργου είναι πιο κοντά στον εαυτό σας;
Βαγγέλης Παπαδάκης: «απλώς…ήταν, έτσι!»
Χριστίνα Δενδρινού: «Τελοσπάντων, το σεξ στον κινηματογράφο είναι ή πανωλεθρία ή νιρβάνα, δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στα δύο. Στη ζωή όμως είναι ανάμεσα στα δύο. Αλλά στην περίπτωσή μας, μαζί του ήταν τέλεια.. ήταν όσμωση.»
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να κάνει δική του παραγωγή στην Ελλάδα του σήμερα;
Βαγγέλης Παπαδάκης: Ποτέ δεν ήταν. Και στην πραγματικότητα ποτέ δεν θα είναι. Όμως οι καλλιτέχνες είναι τολμηροί από την φύση τους. Θα διεκδικήσουν κάπου έναν χώρο, με όποιον τρόπο, για να ακουστούν. Να μιλήσουν. Θα αφιερώσουν χρόνο, ενέργεια, χρήματα, θα παλεύουν με τους δαίμονες τους από όραμα, από ανάγκη. Αν η ανάγκη αυτή παραμένει ισχυρή θα τους οδηγήσει και στα επόμενα βήματα. Βρίσκουν πάντα τον τρόπο αυτοί οι νέοι καλλιτέχνες.
Και τελικά, τι χρειάζεται για να επιβιώσει;
Χριστίνα Δενδρινού: Γερό στομάχι, υπομονή και πάντα να διαθέτει αγάπη και αφοσίωση σε αυτό που κάνει.
Η παράσταση παίζεται στο «Από Μηχανής Θέατρο» (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 9:30 μ.μ. μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου.
