Λίγο προτού ανέβει στη σκηνή του Θεάτρου Βέμπο και μας κάνει για άλλη μια φορά να σκάσουμε από τα γέλια, συνάντησα τον σαρωτικό Ζήση Ρούμπο και ανακάλυψα ότι το μεγάλο του ταλέντο δεν εξαντλείται στη σκηνή… Με αφορμή την επιθεώρηση «Τι ζούμε» σε κείμενα του Λάμπρου Φισφή και σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνης στην οποία και πρωταγωνιστεί μου αποκάλυψε τον τρόπο που η τηλεόραση επηρέασε τη ζωή του, τι τον ενοχλεί γενικά αλλά και ειδικά στους συναδέλφους του αλλά και το «τι ζει» ο ίδιος αυτήν την περίοδο….
Πες μας λίγα λόγια για την παράσταση.
H παράσταση λέγεται «Τι ζούμε», είναι μία επιθεώρηση, η οποία είναι γραμμένη από τον Λάμπρο Φισφή και την σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης, που παντρεύει το stand up, sketch comedy θα το έλεγε κανείς. Είναι μια ιστορία που ασχολείται με διάφορα σκετσάκια και με θέματα που απασχολούν την καθημερινότητά μας μέσα από ένα κωμικό πάντα πρίσμα.
Τι διαφορετικό θεωρείς ότι έχει αυτή τη παράσταση από τις προηγούμενες που σ’ έχουμε δει;
Είναι η τέταρτη φορά που συμμετέχω σε σπονδυλωτή παράσταση με σκετσάκια και το ενδιαφέρον με αυτές τις παραστάσεις και τα sketch comedy που είναι ένα πολύ διαδεδομένο είδος στο εξωτερικό, είναι οτι συνεχώς αντιμετωπίζουν την πρόκληση ότι πρέπει να ανανεώνουν το ενδιαφέρον του θεατή με κάθε σκετσάκι που παρουσιάζεται, και εμένα μ’αρέσει πάρα πολύ αυτό γιατί είναι πάρα πολύ φρέσκο και κάθε κομμάτι έχει διαφορετική πρόκληση και συνθήκη.
Έχετε επιλέξει να μην υπάρχει κανένα πολιτικό σχόλιο στην παράσταση, Με αυτόν τον τρόπο προσπαθείτε απαξιώνετε τον πολιτικό κόσμο;
Όχι δεν νομίζω. Καταρχάς τα κείμενα τα έχει γράψει ο Λάμπρος οπότε είναι το στυλ του Λάμπρου, αλλά κατ΄επέκταση και εγώ όπως και ο Λάμπρος, που είμαστε φίλοι και συνεργάτες χρόνια, η κωμωδία που κάνουμε δεν έχει μέσα πολιτική, όπως δεν έχει και επικαιρότητα πολύ. Εγώ ειδικά στο stand up μου δεν ασχολούμαι καθόλου με πολιτική και επικαιρότητα γιατί δεν είναι αυτό το στυλ της κωμωδίας που μας αρέσει. Όχι οτι είναι μια στάση ή οτι είναι αποχή ή καταξίωση απλά δεν είναι αυτό το στυλ μας και το χιούμορ μας.
Πιστεύεις ότι καταφέρατε να κάνετε ένα νέο είδος επιθεώρησης με τη αυτή τη δουλειά;
Γενικά είναι μεγάλη κουβέντα να πεις ότι επαναπροσδιορίζεις ένα είδος ή ότι ανακαλύπτεις από την αρχή κάτι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν νομίζω οτι σκοπός μας ήταν να ξαναφέρουμε την επιθεώρηση, γιατί έτσι και αλλιώς δανειζόμαστε πάρα πολλά στοιχεία από αυτήν. Απλά πολλές φορές στα media έχει κυκλοφορήσει ο όρος μέτα-επιθεώρηση γιατί ακριβώς παντρεύει και το stand up του Λάμπρου και γιατί ουσιαστικά εισάγουμε το δικό μας στυλ και το δικό μας χιούμορ, το οποίο μπορεί να είναι κάτι καινούριο για τον μέσο θεατή που ακούει επιθεώρηση και σκέφτεται ένα κλασσικό είδος που γνωρίζει.
Τι θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό; Να παίζει σε μια κωμωδία ή να κάνει ένα stand up comedy;
Επειδή έχω κάνει και τα δύο νομίζω οτι το πιο δύσκολο πράγμα για μένα είναι το stand up comedy. Το stand up comedy δεν έχει να κρυφτείς πίσω από σενάριο, ρόλο, σκηνικά ή άλλους ηθοποιούς, είσαι εσύ με το χιούμορ σου απέναντι σε ένα κοινό και είτε θα αποτύχεις, είτε θα πετύχεις. Και η αποτυχία στο stand up comedy έχει τεράστια διαφορά από το να μην πάει καλά μια κωμωδία, είναι πολύ πιο δύσκολο. Είναι οτι πιο δύσκολο έχω κάνει.
Έχεις πει ότι ενώ έκανες θέατρο δέκα χρόνια, έγινες γνωστός σε μια νύχτα λόγω της τηλεόρασης. Σε ενόχλησε αυτό;
Δεν με ενόχλησε, αλλά με σόκαρε πάρα πολύ γιατί έκανα όντως δέκα χρόνια θέατρο και ξαφνικά μέσα σε μια νύχτα με το πρώτο επεισόδιο του «Κάψε το Σενάριο» με είδαν 700.000 άνθρωποι. Και στα δέκα χρόνια με είχαν δει 20.000. Και όταν έβαλα κάτω τα νούμερα σοκαρίστηκα, δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα, Αλλά δεν με ενόχλησε γιατί αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά τη δύναμη που έχει η τηλεόραση αλλά και κατ'επέκταση πόσο λάθος χρησιμοποιείται.
Από το «Κάψε το Σενάριο» τι κρατάς και τι αφήνεις;
Κρατάω την παρέα με τα παιδιά , με τα οποία είμαστε ακόμα φίλοι και συνεργάτες. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στη δική μου πορεία το να γνωρίσω αυτά τα παιδιά, εκ των οποίων με τον Δημήτρη και τον Λάμπρο είμαστε ακόμα στη σκηνή μαζί. Κρατάω την αναγνώριση, το γεγονός οτι συμμετείχα σε μια δουλειά, η οποία έτυχε να είναι και η πρώτη μου μεγάλη δουλειά στην τηλεόραση, που ήτανε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί ο αυτοσχεδιασμός είναι κάτι που αγαπάω. Υπάρχουν μόνο θετικά γενικά.
Μέχρι τώρα με ποιόν ή με ποια ηθοποιό είχες μεγαλύτερη χημεία στη σκηνή;
Σίγουρα με τον Λάμπρο και με τον Δημήτρη και με τον Γιώργο τον Αγγελόπουλο που κάναμε και παράσταση πέρσι μαζί.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στίγμα που έχει αφήσει η οικονομική κρίση στο θέατρο;
Επηρέασε πάρα πολύ την προσέλευση του κόσμου. Δηλαδή, ο κόσμος πια το θέατρο το θεωρεί μια πολυτέλεια πολύ περισσότερο από ότι στο παρελθόν, οπότε αυτό κατάφερε ένα πολύ μεγάλο χτύπημα στον αριθμό των ανθρώπων που πηγαίνουν θέατρο με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλά θέατρα, να μείνουν χωρίς δουλειά πολλοί άνθρωποι, γιατί δυστυχώς όπως είπα θεωρείται μια πολυτέλεια. Νομίζω ότι όταν ξεκίνησε η κρίση, ήμασταν από τα πρώτα επαγγέλματα, που όταν έγινε το μπραφ και φοβηθήκαμε όλοι, νιώσαμε αυτό το χτύπημα. Γιατί ο κόσμος άρχισε να μαζεύει από παντού, οπότε η πολυτέλεια δηλαδή το θέατρο, οι τέχνες, κοπήκανε. Μετά επανήλθε κάπως η κατάσταση, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που ήταν στο παρελθόν.
Πόσο δύσκολος είναι ο αυτοσχεδιασμός για έναν ηθοποιό;
Είναι πολύ δύσκολος. Επειδή τώρα τυχαίνει και να τον διδάσκω, είναι πολύ δύσκολος γιατί δυστυχώς βγαίνουν από τι σχολές χωρίς να έχουν κάποια βασικά εργαλεία όπως είναι η ετοιμότητα, η απαλλαγή από τον φόβο στην έκθεση και η ομαδικότητα, που είναι απαραίτητα στοιχεία του αυτοσχεδιασμού. Είναι τελειόφοιτοι και δεν ξέρουν να συνυπάρχουν με τον άλλον και αυτό είναι πολύ βαρύ. Τα μαθαίνουμε όλα θεωρητικά και πρακτικά λείπει ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι.
Υπάρχει κάτι που έχει κάνει κάποιος συνάδελφός σου κατά τη διάρκεια της συνεργασίας σας και σε έχει ενοχλήσει πολύ;
Ήμουν σε μια δουλεία όπου υπήρχε ένα συνάδελφος, ο οποίος δεν με άφηνε να μιλήσω, να τελειώσω τα λόγια μου πάνω στη σκηνή και πάταγε πάνω μου επίτηδες και ήταν πολύ ενοχλητικό Αυτά γίνονται πολύ στο χώρο μας. Δεν ήταν η μόνη φορά, το έχω αντιμετωπίσει και άλλες φορές. Δυστυχώς αυτή η ομαδικότητα που λέγαμε λείπει από την παιδεία κάποιων ηθοποιών.
Πολλοί κωμικοί ηθοποιοί δεν αντιμετωπίζουν με το ίδιο χιούμορ την προσωπική τους ζωή και συχνά τους βλέπουμε πιο αυστηρούς. Που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Δεν ξέρω αλήθεια που οφείλεται. Εγώ πάντως σαν άνθρωπος δεν είμαι έτσι. Με μένα μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, μάλλον φέρνω το γέλιο που έχω μέσα μου και στη ζωή μου και πάνω στη σκηνή. Έχω σαν πολιτική και σαν ιδεολογία ότι η μέρα χωρίς γέλιο, είναι μια μέρα χαμένη και προσπαθώ να αντιμετωπίζω με πάρα πολύ αισιοδοξία ότι συμβαίνει, γιατί ξέρω και έχω μάθει πως για να ασχολείσαι με την κωμωδία πάει να πει οτι έχεις γνωρίσει και έχεις βιώσει το αντίθετο της στη ζωή σου, οπότε αντλείς από αυτό για να δημιουργείς την κωμωδία. Επειδή έχω αποδεχθεί ότι η ζωή είναι δύσκολη διαλέγω συνειδητά να είμαι αισιόδοξος και χαρούμενος και να γελάω πολύ, να χρησιμοποιώ σαν ευκαιρία για γέλιο το οτιδήποτε. Γιατί θεωρώ ότι οι στιγμές που πρέπει κάποιος να είναι σοβαρός θα έρθουν έτσι και αλλιώς, δεν έχω λόγο να το παίζω σοβαροφανής είτε σε συνεντεύξεις είτε με τον κόσμο έξω είτε γενικά στους δικούς μου ανθρώπους. Τώρα γιατί το κάνουν κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρω.
Ο Ζήσης Ρούμπος «τι ζει» αυτή τη περίοδο;
Θα το πω με κίνδυνο να ακουστώ πολύ γραφικός, αλλά ο Ζήσης Ρούμπος αυτή τη στιγμή ζει ένα παραμύθι. Με πετυχαίνεις σε μια πάρα πολύ ωραία περίοδο της ζωής μου, είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί έχω ένα παιδάκι 15 μηνών. Είμαστε με τη γυναίκα μου πάρα πολύ καλά, είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε τον γιο μας, επαγγελματικά είμαι επίσης πολύ ωραία γιατί ξεκινάει και μια καινούρια σειρά που έγραψα στο Netwix, το «Athens Dark», η οποία είναι η πρώτη σειρά με βρικόλακες, σοβαρή και όχι κωμωδία. Θα ξεκινήσει το Φεβρουάριο.