Η παράσταση «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0», 41 χρόνια μετά τον θάνατο του Μενέλαου Λουντέμη, και 71 χρόνια από την λειτουργία της Μακρονήσου ως στρατόπεδο συγκέντρωσης «εθνικής αναμόρφωσης», ανεβαίνει στις 9 Φεβρουαρίου στο θέατρο Olvio.
Με αυτή την αφορμή είπα να κάνω μια κουβέντα με τον ηθοποιό και συμπαραγωγό της παράστασης, Χάρη Μαυρουδή. Φυσικά η συζήτηση δεν έμεινε αυστηρά σε μια παρουσιάση της παράστασης αλλά – ευτυχώς – ξεστράτισε και σε άλλα θέματα που προκύπτουν όταν μιλάς με ενδιαφέροντες ανθρώπους όχι μόνο για την τέχνη που εξασκούν αλλά και για την πολιτική τους συγκρότηση και την εθελοντική προσφορά τους (και ο Χάρης Μαυρουδής τα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά!)
Το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά σε αθηναϊκή σκηνή σε θεατρική διασκευή από την Σοφία Αδαμίδου, και σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη.
Ο Μενέλαος Λουντέμης στο μυθιστόρημα «Οδός Αβύσσου, Αριθμός 0» περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο τις συνθήκες κράτησης κάτω από το εγκληματικό καθεστώς «πειθαρχημένης διαβίωσης» και βασανιστηρίων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μακρονήσου, όπου κυριαρχούσε η ωμή βία, ο τρόμος και η απελπισία, αλλά και η λεβεντιά και η αξιοπρέπεια των εξορισθέντων.
«Το νησί αυτό, που διαδραματίζεται σήμερα η ιστορία μας» γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης- «είναι το τοπίο όπου το έγκλημα δοξάστηκε σαν ύψιστη αρετή. Όπου μέσα απ’ το λαρύγγι του ανθρώπου πέρασαν -για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας- φθόγγοι άγνωστοι…
Πάμε λοιπόν στην κουβέντα μας με τον Χάρη Μαυρουδή:
Γιατί Λουντέμης, σήμερα, το 2018. Δεν φαντάζει «ντεμοντέ» σε μια Αθήνα που οι θεατρικές της σκηνές διαγκωνίζονται για νεωτερισμούς;
Τι σημαίνει ντεμοντέ στην τέχνη; Κάθε χρόνο ανεβαίνουν παραστάσεις με έργα κλασικά τα οποία έχουν μια διαχρονική αξία και τα οποία μαγεύουν το κοινό. Τώρα ως προς τον Λουντέμη και την παράστασή μας, να σου πω πως πρόκειται για ένα εμβληματικό βιβλίο, το οποίο για πρώτη φορά ανεβαίνει στο σανίδι. Η σκηνοθετική ματιά της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη, είναι μια φρέσκια ματιά, το σκηνικό του Ντέιβιντ Νεγρίν, τα κουστούμια της Μαρίας Παπαδοπούλου και η όλη προσέγγιση της παράστασης είναι με μια σύγχρονη ματιά, γιατί είναι ένα έργο που μπορεί να μιλάει για το χθες και την μετεμφυλιακή Ελλάδα, τις σχέσεις των ανθρώπων σε χρόνια και στιγμές δύσκολες και διχαστικές αλλά με μια ευρύτερη προσέγγιση θα συμφωνήσεις ίσως μαζί μου πως και σήμερα ζούμε αν όχι στην Ελλάδα, σίγουρα σε άλλα μέρη, τέτοιες στιγμές και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν εκτοπισμένοι συνάνθρωποί μας, σήμερα στην Ελλάδα ο φασισμός και η μισαλλοδοξία σηκώνουν κεφάλι και ο διχαστικός λόγος με κάνει να νιώθω πως ο εμφύλιος φωλιάζει ακόμα στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων.
Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr