Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Τάσος Νούσιας: «Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τις ζωές μας πρέπει να παραμείνει δικός μας» Κύριο

συνέντευξη στον Γιάννη Παναγόπουλο // πηγή:eretikos.gr/fragilemag

Αν ο λόγος σου είναι αυθεντικός, θα πάρεις την απάντηση που αξίζεις. Δίκαιο. Και σωστό. Αν η ερώτησή σου πυροδοτήσει τη σκέψη του, θα στο πει. Δίκαιο και αυτό. Αν του πεις για τον χαρακτήρα του άτεγκτου, εντελώς χειριστικού μπάτσου που ερμήνευσε στο “Έτερος Εγώ”: “Φίλε σου άξιζαν δυο καλές μπουνιές” θα σου απαντήσει: “Δεν είσαι ο πρώτος που το λέει αυτό”.  Ο Τάσος Νούσιας είναι αυτό που λέμε ελεύθερο πνεύμα. Ο πρώην πρωταθλητής στίβου, πρωταγωνιστής πια στο θέατρο, ανυπομονεί. Σε λίγες ώρες θα καεί από έρωτα ερμηνεύοντας από σκηνής τον Ίωνα Δραγούμη. Στην παράσταση “Ιστορία χωρίς όνομα” κρατά τον ρόλο του Έλληνα διπλωμάτη – πολιτικού που αγάπησε και αγαπήθηκε παράφορα από την Πηνελόπη Δέλτα. Πριν γίνει αυτό, ήπιαμε καφέ. Ήταν αρκετά νωρίς το πρωί, αλλά οι καλές κουβέντες δεν έχουν ωράριο. Έτσι δεν είναι; Μετά από πολλούς μήνες αναγκαστικής σιωπής, επιτέλους, στα θέατρα ξανακούγονται φωνές, θα ακουστούν ξανά κουδούνια και χειροκροτήματα. Ο Τάσος που γνώρισα πάει κάπως έτσι. 
 
-Θα πιούμε καφέ μαζί; 
Ναι. Θα πιούμε έναν καφέ μαζί και μετά θα χαθούμε στη μέρα.
 
-Σε λίγο θα ανάψω και τσιγάρο. Το πρώτο τσιγάρο της μέρας. 
Είμαι ομοιοπαθής.
 
-Εσύ, ο πρώην δρομέας, ο πρωταθλητής του στίβου, ομοιοπαθής;  
Ξέρεις πώς είναι αυτά. Όταν τελειώνει η υγεία αρχίζει η αμαρτία. Πρέπει να τα κάνεις όλα σε αυτή τη ζωή.
 
-Πότε ξεκίνησες το τσιγάρο;
Αμέσως μετά τον πρωταθλητισμό. Το πρώτο τσιγάρο το έκανα για πλάκα. Σε ένα κλαμπ, ένα βράδυ, είπα να καπνίσω ένα. Ε, ξέρεις πώς πάνε αυτά. Με έπιασε η πρώτη σούρα που λένε. Πρέπει να το θυμάσαι και εσύ αυτό. Τα πρώτα τσιγάρα δεν πήγαιναν μόνα τους. Είχανε και μια ζαλάδα όταν τα έκανες. Τελικά επικράτησε αυτή η σούρα και εκεί έδεσε η όλη ιστορία. Κάπνιζα ένα τσιγάρο μέρα παρά μέρα και μετά δύο τσιγάρα μέρα παρά μέρα και μετά τρία. Το πράγμα μαζί μου πήγε σιγά – σιγά.
 
-Κάπως έτσι πάει με όλους τους καπνιστές. 
Πάντως εδώ και τρία χρόνια κάνω αυτά τα Heet. Στα προτείνω. Έχουν καθαρίσει τα πνευμόνια μου. Άρχισα να τρέχω ξανά, οκτώ, δέκα χιλιόμετρα χωρίς πρόβλημα. Άσε που κόπηκε ο πρωινός βήχας. Και καπνίζω πολύ από δαύτα. Δύο, τρία πακέτα. Είμαι με ένα τσιγάρο διαρκώς στο στόμα. Είμαι νικοτινομανής.
 
-Έστω και έτσι, θεωρείς τον εαυτό σου ακόμα καπνιστή;  
Ναι. Ναι φυσικά. Η όλη ιστορία του τσιγάρου είναι η νικοτίνη. Το εθιστικό του κομμάτι εκείνη είναι. Πια όμως δεν μπορώ με τίποτα να καπνίσω από το άλλο το κανονικό τσιγάρο. Δεν μπορώ να το αναπνεύσω.
-Υπάρχει πια ένα ερώτημα που απολαμβάνω τις απαντήσεις του. Κάθε φορά που ρωτώ: “Πώς πέρασες στον εγκλεισμό;” παίρνω και μια διαφορετική απάντηση. Η δική σου απάντηση στο ίδιο ερώτημα ποια είναι;
Η πρώτη καραντίνα με βρήκε μετά από πολλή δουλειά. Μετά από συνεχόμενες παραστάσεις. Στην πρώτη καραντίνα ξεκουράστηκα. Το περιβάλλον δίπλα μου ησύχασε. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλους. Από άκρη σε άκρη σε όλη την πόλη υπήρχε μια τρομερή ησυχία και μια καθαρότητα. Αυτό ήταν κάτι που το δεχτήκαμε όλοι. Όμως υπήρξαν και τα παρελκόμενα. Οι εγκλεισμοί  έφεραν μαζί τους και μια έντονη αγωνία για το μέλλον. Οι εξαντλητικές πολιτικές σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο λοκάλ, παρόλο που ήμασταν τα παιδιά που έδειξαν τον μεγαλύτερο ζήλο στην εφαρμογή των μέτρων άρχισε να μου δημιουργεί υποψίες, να αναρωτιέμαι. Μετά άρχισα να ενημερώνομαι. Έφταναν ολοένα και περισσότερα δεδομένα γύρω από τον πανδημία, την Covid-19. Στην αρχή όμως ήμασταν ψαρωμένοι όλοι. Καθαρίζαμε και τις σακούλες από το σούπερ μάρκετ.
 
-Το θυμάσαι αυτό; 
Αν το θυμάμαι; Καθαρίζαμε τα πάντα. Πιάναμε πέντε ευρώ στα χέρια μας και τρέχαμε να πλυθούμε. Γρήγορα άρθηκαν αυτές οι φοβίες μέσα μου. Πια θεωρώ υπάρχει μια “ατζέντα” που καλπάζει με φρενήρεις ρυθμούς.
 
-Το κορυφαίο θέμα αυτής της ατζέντας ποιο είναι; 
Η καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον πυρήνα τους. Βλέπουμε επιβολές σε όλα τα επίπεδα, σε παγκόσμια κλίμακα. Βιώνουμε φραγή στις ανθρώπινες σχέσεις. Φραγή στις ψυχικές και σωματικές επαφές. Φραγή στη διάδραση της κοινωνίας. Υπάρχουν μόνο απαγορεύσεις σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Αυτό είναι ένα πράγμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Όλοι είναι ενήμεροι. Όλοι γνωρίζουν πώς να προφυλαχθούν. Δεν είμαστε όλοι μωρά παιδιά και όμως αντιμετωπιζόμαστε έτσι. Έκλεισαν τα σχολεία και μετατρέψαμε τα παιδιά σε τζάνκια μπροστά στα κομπιούτερ. Τα οποία παιδιά ποτέ δεν κινδύνευσαν από την Covid-19 αλλά υπήρχε η δικαιολογία να μη μεταφέρουν τον ιό στους μεγάλους. Είπαμε: “ανοίγω τα μαγαζιά αλλά χωρίς μουσική” για να μη μιλάμε δυνατά, γιατί αν μιλάμε δυνατά θα φτυνόμαστε και έτσι θα ταξιδέψει ο ιός. Μιλάμε για παράλογα μέτρα που δεν βγάζουν γινόμενο. Δεν είμαι αρνητής της πανδημίας. Απλώς θέλω να μη σταματήσω να σκέφτομαι, να μπαίνω σε διάλογο, να ακούω όλες τις απόψεις ψύχραιμα. Είναι ηλίου φαεινότερο σε μένα πια πως πηγαίνουμε στον μετά άνθρωπο, στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Γίνεται μια αναπροσαρμογή στην κοινωνία των ανθρώπων με τον πιο βίαιο τρόπο. Αυτό που μένει στον κόσμο είναι να αφυπνιστεί, να αντισταθεί και να μην αγοράσει αυτή την ιστορία που του πουλούν άκριτα. Πλέον η κύρια οφειλή που έχουμε απέναντι στους εαυτούς μας είναι να ερευνούμε. Να αναζητούμε όλα τα διαθέσιμα επιστημονικά δεδομένα και να σταθούμε σκωπτικά στην προπαγάνδα των μίντια και συγκεκριμένης ομάδας επιστημόνων. Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που είναι διδάκτορες, που είναι στις επιτροπές των εμβολιασμών και στέκονται κριτικά στο όλο πράγμα. Ο Δημήτρης Κούβελας, ο καθηγητής φαρμακολογίας στο ΑΠΘ είναι ένα παράδειγμα. Τον ακούω. Λέει πως εδώ βιώνουμε μια καταστροφή. Τις προάλλες άκουγα τον νομπελίστα Λουκ Μοντανιέ. Δήλωνε πως είναι εγκληματικό να γίνεται οριζόντιος εμβολιασμός, όταν μια πανδημία “τρέχει”. Επαναλαμβάνω, δεν είμαι αρνητής του ιού. Λέω πως οι πολιτικές που εφαρμόζονται με κάνουν δέκα φορές πιο σκεπτικό, πιο υποψιασμένο για το τι πραγματικά συμβαίνει.

“Θα πρέπει να υπάρχει σύνδεση, απόλυτη σύνδεση σκηνής και πλατείας για να λειτουργήσει μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή ο ηθοποιός θα πρέπει να βρει τα κανάλια που θα ενεργοποιηθεί ο θεατής. Μαζί κάνουν το έργο. Η παράσταση είναι μια συνεργατική πράξη.”

-Ο υποψιασμένος μπορεί να είναι ψύχραιμος;
Επιμένω σε αυτό. Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τις ζωές μας πρέπει να παραμείνει δικός μας. Εδώ δυνητικά, εμείς που δεν έχουμε εμβολιαστεί ακόμα, είμαστε υπεύθυνοι για την κατάντια της ανθρωπότητας και τον αφανισμό της. Πάει να περάσει αυτό το αφήγημα. Όπα ρε παιδιά, δεν πάει έτσι το πράγμα. Είναι μια περίοδος που έχω περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις σε σχέση με τις ζωές μας.
-Η επομένη μέρα μιας κοινωνίας που πλέει στην ανασφάλεια ποια μπορεί να είναι;
Εδώ πάει να δημιουργηθεί, σε άλλες χώρες έχει συμβεί ήδη, μια διαίρεση. Το old classic μοτίβο τού διαίρει και βασίλευε. Βάζεις τον έναν απέναντι στον άλλον και σιγά – σιγά ενισχύεις αυτή την αντιπαλότητα. Αυτό μόνο επιζήμιο είναι για την κοινωνία.
 
-Τα θέατρα ανοίγουν. Σύντομα θα ξαναβρεθείς στη σκηνή. Δεν έχω ιδέα για το πώς μπορεί να αισθανθεί ένας άνθρωπος αντικρίζοντας θεατές. Στη σκηνή παράγεται τέχνη. Στην πλατεία όμως; Ποια είναι η τέχνη του θεατή; Πόσο τέχνη μπορεί να είναι να παρακολουθείς μια παράσταση ή μια συναυλία ή να παρατηρείς ένα γλυπτό; 
Να το πάρουμε από την αρχή. Από την αξιωματική αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων. Θα πρέπει να υπάρχει σύνδεση, απόλυτη σύνδεση σκηνής και πλατείας για να λειτουργήσει μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή ο ηθοποιός θα πρέπει να βρει τα κανάλια που θα ενεργοποιηθεί ο θεατής. Μαζί κάνουν το έργο. Η παράσταση είναι μια συνεργατική πράξη. Με αυτή την έννοια είμαστε συμπαίκτες και συνένοχοι και συνουσιαζόμενοι, ανταλλάσσουμε δηλαδή την ίδια ουσία. Σε αυτή τη βάση ναι, μπορείς να πεις πως υπάρχει τέχνη στον θεατή. Κάθε θεατής έχει το σπέρμα που οφείλεις να πυροδοτήσεις σε παραστάσιμο χρόνο.
 
-Έχει ενδιαφέρον αυτό που λες περί ισότητας και συγκοινωνούντων δοχείων. Αν επιστρέψω νοητά στις παραστάσεις που χάρηκα, ήταν εκείνες που οι αποστάσεις ανάμεσα στη σκηνή και την πλατεία έμοιαζαν αμελητέες. Ξέρεις ποια λέξη μου έρχεται τώρα στο μυαλό; 
 
Ποια;
 
-Μέθεξη.
Θα έβαζα και τη λέξη λύτρωση. Γιατί η ψυχή πεταρίζει όταν υπάρχει τέτοια σύμπραξη, τέτοια σύνδεση. Το λέω ως τραγωδιακό μέγεθος, γιατί η επινόηση του θεάτρου έρχεται 2500 – 3000 χρόνια πριν. Είναι μυητική η σχέση του ηθοποιού με τον θεατή και μάλιστα σε ένα πολύ ολιστικό μοτίβο. Δυστυχώς αυτή η διάσταση έχει εκλείψει προς στιγμή, αλλά θα πρέπει να την επανενεργοποιήσουμε. Είναι σπουδαία ιστορία το θέατρο γι’ αυτό και μιλάμε για ψυχαγωγία, για αγωγή της ψυχής. Καταλήξαμε να συγκεράσουμε τη διασκέδαση που είναι διασκορπίζω με την ψυχαγωγία. Τα έχουμε κάνει λίγο αχταρμά ενώ είναι εντελώς διαφορετική η έννοια της ψυχαγωγίας από εκείνη της διασκέδασης. Πρέπει να είναι ψυχαγωγός ο καλλιτέχνης.

Μπέτυ Λιβανού
 και Τάσος Νούσιας στην παράσταση “Ιστορία Χωρίς Όνομα”

-Ετοιμάζεστε να ανεβάσετε την “Ιστορία Χωρίς Όνομα” ξανά. Για ποιο πράγμα είσαι πεισμένος γύρω από αυτή την παράσταση; 

Εδώ έχεις ένα ιστορικοπολιτικό μοτίβο. Τον αγώνα και την αγωνία, έναν αιώνα πριν, δύο ανθρώπων που δοκίμασαν να ενεργοποιήσουν από άκρη σε άκρη τον Ελληνισμό. Ειδικά ο Ίωνας μπήκε στα βαθιά στην υπηρεσία αυτής της ιδέας. Οι δύο ήρωες, εκείνος και η Πηνελόπη Δέλτα, είχαν ένα όραμα. Κάτι που λείπει σήμερα, σε αυτό το στείρο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που δεν κοιτά τις τοπικές αγωνίες των ανθρώπων που διατηρούνται σε έναν χώρο. Σαν άνθρωπος είμαι πεπεισμένος για τις βλέψεις και την αγωνία αυτών των δύο ανθρώπων. Όπως είμαι πεπεισμένος και για το ακραίο πάθος τους. Το οποίο σπαράσσεται γύρω από το αν υπάρξουν μαζί ή διαρραγούν πλήρως. Συμβαίνει το δεύτερο. Παρ’ όλα αυτά κουβαλά ο ένας τον άλλον μέσα του πολύ βαθιά. Ο ένας πέθανε πρώιμα, το 1920 στα τριανταεννιά του. Και η άλλη μαυροφορέθηκε μέχρι το 1941, όταν αυτοκτονεί με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα για λογαριασμό του. Μιλάμε για έναν έρωτα, ο οποίος δρα συνεχώς και είναι συνεχώς παρόν. Ο τρόπος γραφής του κειμένου είναι ανεπανάληπτος, γλαφυρός, καθαρός, όμορφος, τεχνικά γεμάτος εικόνες, αποδείξεις. Μιλάμε για το καθαρό κομμάτι των ανθρώπων που νοιάζονται για τον χώρο τους. Προσπαθούν να κρατήσουν την ταυτότητά τους, όχι με τον τρόπο που μεταβάλλει, μεταποιείται και μεταχειρίζεται ο εθνικοσοσιαλισμός της Γερμανίας με τον Χίτλερ ή ο αντιστοίχως καταστροφικός σοσιαλισμός του πατερούλη Στάλιν ή του Μάο. Μιλάμε για ανθρώπους πρεσβευτές της ελευθερίας, της συγκίνησης που στέκεται ως πινελιά στον μεγάλο πίνακα που λέγεται γη, της συμβίωσης με τους υπόλοιπους ανθρώπους και τις υπόλοιπες φυλές με απόλυτο σεβασμό ο ένας για τον άλλο. Όλο αυτό έχει μια υγεία που βλέπω σιγά σιγά να καταστρατηγείται.
 
-Το υπόλοιπο καλοκαίρι τι έχει για σένα;
Δεν ξέρω πού αλλού θα μπλέξω.
 
-Έτσι όπως το λες ακούγεται λες και ανυπομονείς για μπλεξίματα;
Είμαι έτοιμος να απεμπλακώ.
 
-Τι εννοείς. 
Θέλω να φύγω, είμαι κουρασμένος. Δε σταμάτησα να δουλεύω. Η δεύτερη καραντίνα ήταν δωδεκάωρα δουλειάς και ειδικά το τελευταίο τετράμηνο – πεντάμηνο, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα, εργαζόμασταν σκληρά. Τελειώσαμε την προετοιμασία μιας θεατρικής παράστασης. Πιστεύω πως θα μπορέσουμε να την ενεργοποιήσουμε την ερχόμενη σεζόν καλώς εχόντων των πραγμάτων. Ακόμα δεν μπορώ να πω γι’ αυτό. Πρόκειται για τη Μαρία Στούαρτ του Σίλερ που δουλέψαμε μαζί με τη γυναίκα μου. Την ολοκληρώσαμε, την έχουμε στο συρτάρι μας. Παράλληλα δουλέψαμε και μια διαφήμιση που άφησε και εκείνη το στίγμα της.
 
-Ένα τελευταίο. Κάτι για το “Έτερος Εγώ”.
Σπουδαία δουλειά.
 
-Υπήρξαν φορές που ήθελα να μπω στην τηλεόραση και να σε πλακώσω στις μπουνιές.  
Μου το έχουν πει και άλλοι αυτό.
-Πόσο εσύ ήσουν εκείνος ο ρόλος; Διαπραγματεύεσαι τις αποφάσεις σου, μπαίνεις σε διάλογο, είσαι άνθρωπος που η διαλεκτική τού είναι έννοια γνωστή; Θεωρείς πως η δημιουργία της άποψής σου μπορεί να προκύψει μέσα από μια διαφωνία;
 
Είμαι πολύ διαλλακτικός και συζητήσιμος και πρόθυμος να ακούσω. Βέβαια, αν είμαι σίγουρος πολύ για κάτι, θα το πράξω στο ακέραιο, αλλά θα έχει προηγηθεί ζύμωση. Το λίντερσιπ, το οποίο βγαίνει κάποιες στιγμές, είναι σαν τον σεβασμό, κερδίζεται. Αν είσαι επικεφαλής μιας ομάδας, κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρεις εσύ την απόφαση γιατί διακρίνεις πως αυτό που θα κάνεις είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Ένα τρίχρονο παιδί δεν μπορεί να έχει την εμπειρία του τριαντάρη. Μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του μέχρι ενός σημείου. Τι εννοώ στην προκειμένη περίπτωση τρίχρονο; Όταν είσαι στον χώρο τρία χρόνια και εγώ είμαι 30, ουσιαστικά είναι μια σχέση τριαντάρη με ένα τρίχρονο παιδί. Ο ένας έχει τον ενθουσιασμό γιατί ελευθερώνεται από το μπουσούλισμα, γιατί αρχίζει να πατάει στα πόδια του, αλλά στη φόρα που παίρνει δεν έχει στοπ, δεν έχει κόφτη. Αυτός που οφείλει να φρενάρει την ορμή του γιατί μπορεί να πέσει σε γκρεμό, είναι ο μεγαλύτερος. Εκεί, σε αυτές τις περιπτώσεις σταματάει η διαλλακτική στάση. Πρέπει να τον φρενάρει γιατί αλλιώς θα σκοτωθεί και θα συμπαρασύρει μια ολόκληρη ομάδα στον όλεθρο. Στο Έτερος Εγώ συζητήσαμε πολύ με τον Σωτήρη Τσαφούλια για τον τρόπο που ένα νέο πιόνι θα έμπαινε στο παιχνίδι. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, ο νέος υπαρχηγός του τμήματος ανθρωποκτονιών, είναι ένας άνθρωπος καριέρας. Έχει μεγάλη εμπειρία, με έντονα συγκρουσιακά κομμάτια στον χαρακτήρα του. Εισάγεται ως επικεφαλής σε μια ομάδα ανθρώπων που είχε ήδη καταγράψει τη δική της πορεία. Θα μπορούσε να είναι πιο διαλλακτικός,  αλλά είχαμε τον Μάνο τον Βακούση που προϋπήρχε στην ομάδα και ήταν ο συνεργάσιμος. Ήταν ο πρώην διοικητής, άρα το προφίλ του επόμενου έπρεπε να φέρει μια δυσκολία. Κάναμε τον διοικητή της ομάδας που υποδύομαι πιο τζόρα, άτεγκτο, αλλά πολύ καθαρό στις γραμμές του. Αυτό τον οδήγησε σε ένα πολύ μοιραίο λάθος. Εγώ όμως οφείλω να ομολογήσω πως δεν ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για την καταστροφή. Κανείς δεν τον ενημέρωσε για την ύπαρξη του κοριτσιού που συνομιλούσε ο Λαγούτης. Εγώ τα πλήρωσα όλα. Αυτή η κουφαλίτσα, όμως, την έβγαλε καθαρή.
 
 –Θα υπάρξει συνέχεια στο “Έτερος Εγώ”; 
Έτσι λέμε. Και νομίζω πως αυτή τη στιγμή η σειρά γράφεται. Δηλαδή περιμένουμε να δούμε το μαγείρεμα που θα κάνει ο Τσαφούλιας. Κρατάμε σαν επτασφράγιστο μυστικό τα όσα πρόκειται να συμβούν. Αυτή η σειρά παίζει με το μυαλό του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το σίγουρο είναι πως θα κυνηγήσουμε τον μαέστρο του εγκλήματος.
 
-Τάσο, τι θα κάνεις μετά από αυτή τη συνέντευξη; 
Θα πιω έναν καφέ ακόμα και μετά θα χαθώ στη μέρα.
 
-Καλή τύχη. 
Επίσης.
Η «Ιστορία χωρίς όνομα», ο θυελλώδης έρωτας της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη, επιστρέφει στη θεατρική σκηνή στις 28 Μαΐου για 8 παραστάσεις. 28, 29, 30, 31 Μαΐου στο Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, 11 και 12 Ιουνίου στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, 18 και 19 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων στο Δήμο Βύρωνα.
 
Με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Κώστα Γάκη, το βραβευμένο με τρία βραβεία κοινού βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου «Ιστορία χωρίς όνομα» (εκδ. Ψυχογιός), εξελίχθηκε σε μία παράσταση φαινόμενο μέσα από τη θεατρική διασκευή της Ανθής Φουντά και του Κώστα Γάκη. Λατρεύτηκε από το κοινό, απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και διακρίθηκε ως «Η παράσταση της χρονιάς» από τα θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης, μεταξύ άλλων.

Ο Τάσος Νούσιας, ενσαρκώνει τον εμβληματικό και για πολλούς αμφιλεγόμενο διπλωμάτη, λόγιο και πολιτικό Ίωνα Δραγούμη. Η εξαιρετική Μπέτυ Λιβανού και η αποκαλυπτική Μαρία Παπαφωτίου μοιράζονται δύο διαφορετικές εποχές της σπουδαίας συγγραφέως και ιστορικής προσωπικότητας, Πηνελόπης Δέλτα ενώ ο Νίκος Ορφανός αναλαμβάνει τον ρόλο του Στέφανου Δέλτα.
Η παράσταση ξεκίνησε την επιτυχημένη της πορεία από το Θέατρο Αριστοτέλειον στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 2019, ενώ από τις 17 Ιανουαρίου 2020, ο θρίαμβος συνεχίστηκε στην Αθήνα, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με συνεχόμενες sold out παραστάσεις. H υποδοχή της παράστασης ήταν διθυραμβική και στην καλοκαιρινή περιοδεία της στην Κύπρο, την ίδια χρονιά.
 

Η «Ιστορία χωρίς όνομα» είναι η παράσταση που σάρωσε στα θεατρικά βραβεία Θεσσαλονίκης αποσπώντας 4 βραβεία, μεταξύ των οποίων και αυτό της Καλύτερης  Παράστασης της χρονιάς. Τιμήθηκε επίσης, με το Βραβείο Σκηνοθεσίας (Κώστας Γάκης), με το Βραβείο Ερμηνευτικού συνόλου (Τάσος Νούσιας, Μπέτυ Λιβάνου, Μαρία Παπαφωτίου, Στάθης Μαντζώρος, Αργύρης Γκαγκάνης, Στέλιος Γιαννακός, Ανθή Φουντά, Μιχάλης Κωτσόγιαννης) και με το Βραβείο Σκηνικών (Κωνσταντίνος Ζαμάνης).
 
Συντελεστές:
Συγγραφέας του έργου «Ιστορία χωρίς Όνομα»: Στέφανος Δάνδολος
Θεατρική Διασκευή: Ανθή Φουντά –Κώστας Γάκης
Σκηνοθεσία-Μουσική: Κώστας Γάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Σχεδιασμός Ήχου: Μιχάλης Κωτσόγιαννης

Ηair and makeup artist: Άννα Μαρία Προκοπίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσα – Φαίη Κοσμίδου
Φωτογράφιση: Σταύρος Χαμπάκης
 
Παίζουν:
 Ίωνας Δραγούμης: Τάσος Νούσιας
, Πηνελόπη Δέλτα: Μπέτυ Λιβανού
, Νεαρή Πηνελόπη Δέλτα: Μαρία Παπαφωτίου
, Στέφανος Δέλτα: Νίκος Ορφανός
, Γιατρός Φρίντμαν: Αργύρης Γκαγκάνης
, Γραμματέας Γιατρού: Στέλιος Γιαννακός
, Μαριάνθη: Ανθή Φουντά
, Μουσικός: Κώστας Λώλος