Ο Ντανταϊσμός και ο νταταϊσμός της κλεισούρας: η απρόσμενη συντροφιά του αλγόριθμου

Παράλογο. Αυτό σκεφτόμουν όσο παρακολουθούσα από βαρεμάρα τα βιντεάκια που έστελνε η δασκάλα καλλιτεχνικών στη μικρή μου κόρη κατά τη διάρκεια της πρώτης μαζικής καραντίνας ολόκληρου του πλανήτη. Κάντε τέχνη με ό,τι έχετε, ζωγραφίστε με ό,τι σας βρίσκεται σπίτι, μην παραγγέλνετε υλικά, δε θα φτάσουν ποτέ στην πόρτα σας. Και αν ακόμη σας τελειώσουν τα χαρτιά, κάντε γλυπτική κήπου με χώματα και πέτρες. Δίπλα σ’ εκείνο το όπως-να -ναι της τέχνης, υπήρχε βέβαια και το ό,τι -να-ναι στην τηλεεργασία (η γνωστή ζουμ περιβολή, πάνω κοστούμι κάτω ξεβράκωτοι), το όποτε-να-ναι στην κατανάλωση αλκοόλ, το όπου-να-ναι για τη γυμναστική.

Η ανθρώπινη δημιουργία, έλεγε ο Τριστάν Τζαρά (Μανιφέστο του Ντανταϊσμού, υπάρχει μόνο για να διαλυθεί η βαρεμάρα. Υποθέτω θα ένιωθε τρελή ικανοποίηση για τούτη την απουσία νοήματος στον άναρχο, ασυνάρτητο έγκλειστο βίο.

Η ίδια μου η ύπαρξη, καρέ καρέ, έμοιαζε παράλογη. Κι αν εγώ είχα παραιτηθεί από τη δημιουργία νοήματος, αμφέβαλα αν θα νοιαζόταν κανείς για τη συνείδηση μέσα μου που κατέρρεε.

Μέχρι που ένα βράδυ, κουκουλωμένη και μνησίκακη απέναντι στο Νετφλιξ που μου απάντησε ότι αυτό που ήθελα να δω συμφωνούσε μόνο κατά 56% με το προφίλ μου, αποφάσισα να κοιμηθώ χωρίς να παρακολουθήσω τίποτα, όσο ανάγκη και αν το είχα, όχι τόσο από περιφρόνηση για το προφίλ που είχε το άβατάρ μου αλλά από απογοήτευση που δεν κατάφερα να επιβληθώ σε αυτά που ο αλγόριθμος της συνδρομητικής είχε διαλέξει για μένα. Δεν πάτησα το κουμπί. Κοιτούσα το ταβάνι ως τις πρώτες πρωινές ώρες, με δευτερεύουσες σκέψεις γύρω από άλλους αλγόριθμους, τον βιολογικό για παράδειγμα, που θα έκρινε αν θα πέθαινα ή όχι από το χτικιό, ή τον ανελέητο και σαρκαστικό εκείνον αλγόριθμο που επικαιροποιεί την ενημέρωση των αρνητών.

Να τη η συνοχή που γύρευα. ΄Άπειροι υπολογιστές, συνδεδεμένοι εικονικά, ανταλλάσσουν μεταξύ τους πληροφορίες. Η ψυχρή θέα των ηλεκτρικών καλωδίων γίνεται θερμική ενέργεια από την επεξεργασία δεδομένων, αδιανόητο, υπάρχει ζεστασιά και ζωή, ακόμη και χωρίς την παρουσία του ανθρώπου. Οι αλγόριθμοι είναι εκεί εξαιτίας μας και συνεχίζουν να υπάρχουν για εμάς ακόμη και όταν ολόκληρος ο πλανήτης κλείνει. Κανείς δε μας ξέρει τόσο καλά. Δεν είναι καλοί ή κακοί, είναι οι δείκτες της ζωής μας. Για πρώτη φορά εδώ και αιώνες, ίσως πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, εδώ που φτάσαμε, ίσως η δύναμη δεν είναι πια στη γνώση, αλλά στο να επιλέγουμε να σταθούμε στην άκρη να ακούσουμε τη φωνή μας. Επείγων απολογισμός.

Στο πρώτο της μυθιστόρημα «Θα Σου Δείξω τον Φόβο», η Ματίνα Ευαγγέλου, μας καλεί να ακολουθήσουμε τις ηρωίδες της σ’ ένα ταξίδι εξέλιξης και αυτογνωσίας. Να τις γνωρίσουμε, να τις νιώσουμε, να δούμε το φως και τα σκοτάδια τους, και έπειτα ν’ αναρωτηθούμε οι ίδιοι: Αν το τέλος ήταν αύριο, τι θα θέλαμε από τη ζωή ακόμη; Τι δεν έχουμε κάνει; Ποια κομμάτια λείπουν από το παζλ μας;

Εκδόσεις: Επίμετρο