Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου», εξομολογείται η Ράνια Οικονομίδου επί σκηνής και μοιράζεται με το κοινό την τυχαία συνάντησή τους, η οποία στάθηκε ο λόγος να γίνει από αρχιτέκτονας, ηθοποιός. Λίγο αργότερα, θα διαμαρτυρηθεί για τη στάση πολλών σκηνοθετών οι οποίοι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «μας επιλέγουν ως ταλαντούχους, αλλά δεν θέλουν να έχουμε άποψη».

Σε μια άλλη σκηνή οι νεότεροι συνάδελφοί της Εύα Οικονόμου-Βαμβακά και Κωνσταντίνος Αρνάκουρος θα δηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους για το κόψιμο μιας σκηνής για να λάβουν την αποστομωτική απάντηση του σκηνοθέτη τους, Δημήτρη Μαυρίκιου, από το ηλεκτρολογείο: «Θέλετε να παίξετε σε περισσότερες σκηνές ή σε καλύτερη παράσταση;» και να δώσουν, με τη σειρά τους, την ειλικρινή απάντηση: «Σε περισσότερες σκηνές».

Στη συνέχεια η φωνή της Λυδίας Φωτοπούλου, στον ρόλο της Ιουλιέτας, πριν 30 χρόνια (σε μια, όπως λένε, σπουδαία παράσταση του Μαυρίκιου το 1989 στο Εθνικό) θα συνοδεύει την εικαστική απόλαυση ενός αγάλματος από την ομώνυμη τραγωδία του Σαίξπηρ.

Η Γιούλικα Σκαφιδά, δεν θα αντέξει την πίεση της πρόβας και ψυχολογικά μπερδεμένη από τα πολλά επίπεδα του έργου θα λιποθυμήσει στη σκηνή.

Ο Γιάννης Βογιατζής θα μας ανατριχιάσει με την εξομολόγησή του: «Ο μόνος τρόπος για να μην πεθάνω είναι να βρίσκομαι στη σκηνή. Αυτή μου δίνει ζωή!»

Ειδική μνεία θα γίνει και για τους συντελεστές εκτός σκηνής :«Εκείνος ο ωραίος ηλεκτρολόγος, ο Γιάννης, που σκοτώθηκε βάζοντας φώτα».

Τα παραπάνω σκηνικά περιστατικά είναι μερικές μόνο από τις προσωπικές πινελιές που καταθέτουν οι ηθοποιοί στην παράσταση «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» σε σκηνοθεσία και διασκευή του Δημήτρη Μαυρίκιου, την οποία απολαμβάνουμε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Προσθήκες, οι οποίες μπόλισαν το έργο με μια σπάνια αμεσότητα κι έστρεψαν το ενδιαφέρον, όχι τόσο στη συνθήκη της παράστασης μέσα στην παράσταση, όπως συμβαίνει στο κείμενο του Πιραντέλλο, αλλά στο ζωτικό κομμάτι της ίδιας της τέχνης: στον άνθρωπο-καλλιτέχνη-ηθοποιό και την ψυχοσύνθεσή του.

Τα θεατρικά έργα δεν είναι παρά, κείμενα –από το αρχαίο ρήμα κεῖμαι= κοιμάμαι, αναπαύομαι- και το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εκάστοτε δραματουργός και σκηνοθέτης θα τα «επαναγράψει» στην εποχή του. Το ζήτημα είναι η αισθητική κι ο τρόπος με τον οποίο θα καταφέρει να το υλοποιήσει.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένα έργο γραμμένο εννέα δεκαετίες πριν, καταφέρνει μέσα από ένα άλλοτε ρεαλιστικό κι άλλοτε ποιητικό ανέβασμα να αναδείξει τις ποιότητές του και τα βαθύτερα υπαρξιακά του διλήμματα. Ακόμα σημαντικότερο, όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι όταν το ανέβασμα θίγει, εμμέσως, συμπεριφορές της εποχής του, χωρίς να τις υπογραμμίζει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή με τα προσωπεία, η οποία δεν μπορεί παρά να παραπέμψει στη στάση, την οποία υιοθετούμε μέσω των διαδικτυακών μας προφίλ.

Βέβαια, υπήρξαν κάποιες στιγμές, όπου μερικές προσθήκες δεν λειτούργησαν, και δεν κατάφεραν να μας πείσουν για την αλήθεια τους, χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήθεν λιποθυμία της Γιούλικας Σκαφιδά, η οποία σαφέστατα, αν και δεν υπάρχει στο έργο, εδώ προοικονομεί το τραγικό φινάλε της ηρωίδας ταυτίζοντας την ηθοποιό με τον ρόλο της.

Στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» ο Λουίτζι Πιραντέλλο καταπιάνεται με την αγαπημένη του συνθήκη, αυτή της θεατρικής ψευδαίσθησης - τη βλέπουμε και στο «Έξι πρόσωπα αναζητούν συγγραφέα», που είχε σκηνοθετήσει ο Μαυρίκιος το 2003 και στο «Καθένας με τον τρόπο του» -πρόκειται για ένα έργο θεάτρου μέσα στο θέατρο και μέσα στο θέατρο. Όπου επικρατεί η θεωρητική προϋπόθεση, ότι η αλήθεια είναι σχετική κι ότι η προσωπικότητα ενός ατόμου δεν είναι μοναδική κι αμετάβλητη, αλλά πολύμορφη και ρευστή.

Η υπόθεση λίγο –πολύ γνωστή: ένας θίασος καλείται να ζωντανέψει επί σκηνής το διήγημα του Πιραντέλο, «Λεονόρα, αντίο!». Ο σκηνοθέτης καλεί τους ηθοποιούς, με τα πραγματικά τους ονόματα, από τις θέσεις των θεατών, στη σκηνή κι η διαδικασία του στησίματος του έργου ξεκινά με πολλά ευτράπελα και πρόβες.

Θέμα του έργου που καλούνται να παίξουν η ερωτική ζήλια. Πρωταγωνιστές η Μομμίνα (Γιούλικα Σκαφιδά) κι ο σύζυγός της Ρίκο Βέρρι ( Αλέξανδρος Βάθρης). Η Μομμίνα παντρεύεται τον Βέρρι μετά τον θάνατο του πατέρα της Παλμίρο (Γιάννης Βογιατζής).

Αφήνει πίσω τη μητέρα της (Λυδία Φωτοπούλου) και τις αδερφές της, μια οικογένεια που είχε ξεστρατήσει από τις κοινωνικές συμβάσεις και παντρεύεται τον μόνο άνθρωπο που την δέχθηκε κοντά του. Ο Ρίκο την κλειδώνει μέσα στο σπίτι κι εκείνη κρυφά ερμηνεύει ρόλους και τραγούδια στον γιο τους, όπως έκανε και παλιά, όταν εκπαιδευόταν από τη μητέρα της να γίνει ηθοποιός.

Από τα πιο δυνατά χαρτιά της παράστασης αναδεικνύεται η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, την οποία συνέθεσε για το πρώτο ανέβασμα του έργου στην Ελλάδα (το 1961, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ) αντικαθιστώντας τον Βέρντι στο πρωτότυπο και χαρίζοντάς μας τραγούδια μοναδικής ευαισθησίας, όπως τον «Ταχυδρόμο», το «Μαντολίνo» και την «Πέτρα» που, τώρα, τα ενορχηστρώνει ο Νίκος Κηπουργός.

Επιπλέον, τα εξαιρετικής αισθητικής βίντεο, τα οποία κι  ο ίδιος ο συγγραφέας πρότεινε στο έργο του εν έτει 1929, την εποχή του βωβού κινηματογράφου, βοηθούν μοναδικά τη δράση, αλλά και τη ροή της παράστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα επιτυχημένης σύζευξης σινεμά και θεάτρου η σκηνή, όπου την ερμηνεία του Νίκου Καραθάνου στον «Ταχυδρόμο» ακολουθεί η συγκλονιστική εξομολόγηση του Γιάννη Βογιατζή, ο οποίος στα 92 του χρόνια καταφέρνει να μας συγκινεί ακόμα.

Γενικότερα, όλα όσα συνθέτουν το εικαστικό κομμάτι της παράστασης: οι φωτισμοί (Λευτέρης Παυλόπουλος), τα κουστούμια (Νίκη Ψυχογιού) και τα απίστευτα σκηνικά του Δημήτρη Πολυχρονιάδη είναι υπέροχα. Ειδική μνεία για την έμπνευση με τους καθρέφτες και την εξέδρα των θεατών, η οποία για λίγα δευτερόλεπτα σε κάνει να νομίζεις ότι βλέπεις  πάλι μέσα από καθρέφτη.

«Η παράσταση όμως, δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικά, είναι οι άνθρωποι», όπως μας θυμίζουν τα λόγια του Χατζιδάκι, που τα μοιράζεται μαζί μας σαν καλός παραμυθάς ο Δημήτρης Μαυρίκιος στον ρόλο του σκηνοθέτη από την πρώτη σκηνή της παράστασης, η οποία σίγουρα δεν θα είχε αυτή την επιτυχία χωρίς αυτόν τον ξεχωριστό θίασο.

Το εγχείρημα και για τους 16 στη σκηνή είναι πολύ δύσκολο, λόγω της πολυπλοκότητας των ρόλων τους. Παρ’ όλα αυτά ανταποκρίνονται και με το παραπάνω.

Για τον Γιάννη Βογιτατζή αναφέρθηκα και παραπάνω, καθώς χάρισε στην παράσταση μια από τις σπουδαιότερες σκηνές της.

Απολαυστική η Παράβαση της Ράνιας Οικονομίδου, ένας σπαρταριστός μονόλογος για τα 7 δυσκολοχώνευτα επίπεδα που πρέπει να παίξουν στο έργο.

Σπάνια η σκηνή με τη Λυδία Φωτοπούλου, να προσπαθεί να «γεράσει» με το μακιγιάζ την κόρη της, κι άκρως συγκινητική η ίδια όταν απευθύνεται στον εγγονό της (ο μικρος Βαγγέλης Λυκούδης). Παρακολουθώντας τον μικρούλη σκεφτόμουν τη φράση του Γούντι Άλεν: «Δεν παίζω ποτέ με σκυλιά και παιδιά, σου κλέβουν την παράσταση». Πραγματικά και μόνο η παρουσία του μικρού στη σκηνή ενέδιδε μια δυναμική. Το ίδιο κι η φωνούλα του στο φινάλε: «Μαμά, κοίτα το θέατρο!»

Η Γιούλικα Σκαφιδά, στη μελοδραματική σκηνή του φινάλε, αφοπλίζει με την αμεσότητα της. Λίγο περισσότερο υπερβολικός ο, κατά τα άλλα πολύ καλός στην παράσταση, Αλέξανδρος Βάθρης.

Έξυπνη η χιουμοριστική αυτοβιογραφική σκηνή με την ταλαντούχα Εύα Οικονόμου-Βαμβακά να απελπίζεται, όταν ο σκηνοθέτης της δεν καταδέχεται να την ακούσει.

Απολαυστική η ερμηνεία της Λιλής Νταλανίκα στο «Μαντολίνο».

Σε μια παράσταση απαιτήσεων και συνόλου, όμως, αξίζει να μνημονεύσει κανείς και τους νεότερους: Κωνσταντίνο Αρνόκουρο, Γιάννη και Μιχάλη Αρτεμισιάδη, Στέφανο Παπατρέχα, Νεκτάριο Φαρμάκη και Μαρία Βαρδάκα.

Μια παράσταση ύμνος στο θεάτρο και τους ανθρώπους του. Αν το αγαπάτε μην τη χάσετε!

φωτογραφίες:Πάτροκλος Σκαφιδάς

 

 

 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Τι κι αν βρίσκονται ή έχουν ξεπεράσει την όγδοη δεκαετία της ζωής τους; Μοιάζουν τόσο ακμαίοι στη σκηνή, συνεχίζοντας να μας χαρίζουν στιγμές συγκίνησης αλλά και γέλιου. Καλλιτέχνες, οι οποίοι επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την άποψη ότι: «Η ηλικία είναι για να γράφεται στην ταυτότητα, για κανέναν άλλο λόγο».

Ξεχωρίσαμε εφτά ενεργούς ηθοποιούς, οι οποίοι δεν θέλουμε να συνταξιοδοτηθούν ποτέ.

 

Άγγελος Αντωνόπουλος

Ένα μικρό και ταυτόχρονα σπουδαίο μάθημα για τη σκηνική αμεσότητα, δίνει ο Άγγελος Αντωνόπουλος με την ερμηνεία του στον μονόλογο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μάρξ στο Σόχο», ο ίδιος αυτή τη φορά υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Άμα τη εμφανίσει στη σκηνή του θεάτρου Άλμα, δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει με το πηγαίο χιούμορ του και τη συγκινητική ερμηνεία του.

Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Δεν είναι τυχαίο ότι το «Τίμημα» του Α. Μίλλερ από την περσινή σεζόν σπάει τα ταμεία. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έχει εξαργυρώσει και μόνο με τη συμμετοχή του σε μια παράσταση την προσέλευση των θεατρόφιλων.

Ως Γκρέγκορι Σόλομον μοιάζει να ζει τον ρόλο του ηλικιωμένου εκτιμητή επίπλων υιοθετώντας την απαραίτητη ειρωνεία και τον σαρκασμό του ανθρώπου που τα έχει δει και τα ξέρει όλα, εκφράζοντας έτσι τις αλήθειες χωρίς περιστροφές κι αποζητώντας, παράλληλα, να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα ζωής.

Κρατάμε τη συμβουλή, που ο ίδιος δίνει στους νέους ηθοποιούς στο υπέροχο «γράμμα σε ένα νέο ηθοποιό» : «Η κάθε παράστασή σου πρέπει να κρύβει ένα ξεχωριστό ταξίδι, που ξέρεις, έχεις διαβάσει τους χάρτες σου αλλά δεν πρέπει να ξεχάσεις στη διαδρομή σου, να τους πετάξεις μαζί με τις πυξίδες σου και να κρατήσεις μόνο για οδηγό και συντροφιά σου τα άστρα, τους ανέμους που θα συναντήσεις. Τότε θα είσαι δημιουργικός, πειθαρχημένος, απρόβλεπτος»

Γιάννης Φέρτης

Οι θαυμάστριές του συνεχίζουν να δηλώνουν «ερωτευμένες» μαζί του, μοιάζει σαν τη τετριμμένη φράση που λέμε για το «παλιό καλό κρασί»: δεν μεγαλώνει, ωριμάζει και παραμένει γοητευτικός.

Την προηγούμενη σεζόν τον απολαύσαμε στους «Ήρωες» του Γάλλου δραματουργού Gerald Sibleyras σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.

Εκεί με τον ρόλο του απόστρατου στρατιωτικού Φερνάν κερδίζει με ευκολία το κοινό χάριν της λιτής κι άμεσης ερμηνείας του.

Νικήτας Τσακίρογλου

Γιάννης Φέρτης και Νικήτας Τσακίρογλου ήταν χάρμα οφθαλμών και στο έργο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη», του Λεωνίδα Προυσαλίδη, μια παράσταση που σκηνοθέτησε η Λίλλη Μελεμέ. Η εμπειρία τους μαζί με την εξαιρετική τους χημεία είχε αποδώσει ένα αξιομνημόνευτο θεατρικό αποτέλεσμα.

Η «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη παίχτηκε για δύο καλοκαιρινές σεζόν σ’ όλη την Ελλάδα. Εκεί ο Νικήτας Τσακίρογλου μας χάρισε έναν στιβαρό Κρέοντα, αποδίδοντας αριστοτεχνικά τον αλαζόνα και στην συνέχεια χαμένο βασιλιά, αποδεικνύοντας το υποκριτικό του κύρος.

Από τις 7 Νοεμβρίου θα τον απολαύσουμε στην «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά στο Από Μηχανής Θέατρο.

Θανάσης Παπαγεωργίου

Θα ήταν πρακτικά αδύνατον, έστω και να αναφέρουμε όλες τις σπουδαίες ερμηνείες του. Αυτό που μπορούμε να τονίσουμε όμως είναι πως, αν δεν είδατε ακόμη τον μονόλογο «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», όπου ο Θανάσης Παπαγεωργίου αυτοσκηνοθετείται στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Στοά. Σπεύσατε!

Χωρίς υπερβολή ο σημαντικός θεατράνθρωπος προσφέρει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Η ζωή του σπουδαίου ρεμπέτη ζωντανεύει κι ο ίδιος με αφοπλιστική σκηνική απλότητα, έχοντας ως μοναδικό συμπρωταγωνιστή το μπουζούκι του φωτίζει άγνωστες στιγμές από την προσωπική ζωή του μουσικού.

«Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να έρχεται στη θέση του άλλου, του ομοίου του», θα πει μεταξύ άλλων ο Μάρκος, ο οποίος «υπόφερνε» στη ζωή και το έβγαζε στην «πενιά»…

Γιάννης Βογιατζής

Νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νεανική ορμή και τη χαρά που σου μετέδιδε, όταν πριν μερικά χρόνια έτρεχε ως Τάσος, στους διαδρόμους του REX στη μαγική «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου. Από τότε δεν σταμάτησε να μας εκπλήσσει και μ’ άλλες ερμηνείες του, στο Εθνικό, στη Στέγη, στην Επίδαυρο. Από τις 10 Νοεμβρίου, θα τον απολαύσουμε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου.

Γιώργος Μπινιάρης

Στην ίδια παράσταση είχαμε απολαύσει και τον νεότερο συνάδελφό του Γιώργο Μπινιάρη, ο οποίος πέρσι μας συγκίνησε ως παππούς Έκνταλ στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Δύσκολα, όμως, ξεχνάει κανείς και την καθηλωτική ερμηνεία του στο αργολικό κοίλον της Επιδαύρου στην παράσταση «Άσκηση Επίδαυρος - Σύσσημον» του Σίμου Κακάλα, όταν εισήρθε στη σκηνή για να αφηγηθεί ένα παραμύθι για το Άρς Αρσινό.

Από τις 24 Οκτωβρίου αναμένουμε να τον δούμε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, που θα σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο Θέατρο Χόρν.

Μιαν άλλη θα μπορούσε να την αγαπήσει κανείς σ’ έξι μήνες. Εγώ σας αγάπησα εσάς σ’ ένα τέταρτο.

Επίσκεψη στο μύθο του Δον Ζουάν και στο κείμενο του Μολιέρου.

 

Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου, αυτό το αριστούργημα του κλασικού ρεπερτορίου, το έργο που πολεμήθηκε στην εποχή του όσο κανένα, έρχεται να μας «σαγηνέψει» στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, από 25 Ιανουαρίου έως 19 Φεβρουαρίου, σε μια σύγχρονη εκδοχή από τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, ενσωματώνοντας γύρω από τον πυρήνα του θραύσματα κι από άλλους Δον Ζουάν της παγκόσμιας λογοτεχνίας και ακροβατώντας στα σύνορα δύο γλωσσών: του σινεμά και του θεάτρου. 

Τι είναι τελικά ο Δον Ζουάν; Ο μεγαλύτερος αλήτης που πέρασε ποτέ από τη Γη, ένας αφηνιασμένος, ένας διάβολος, ένας αιρετικός, ένας ασεβής χωρίς όρια, ένας αληθινός Σαρδανάπαλος, ο νυμφίος του ανθρώπινου γένους, όπως πιστεύει ο υπηρέτης του, Σγαναρέλ; Είναι αυτός που οι γυναίκες θέλουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους να πιστέψουν, αν και φοβούνται μην είναι κόλακας και έχει στο νου του μόνο να εξαπατά κορίτσια, όπως φοβούνται διάφορες νεαρές; Είναι η θλίψη και τα βάσανα της ζωής, όπως πιστεύει ο πατέρας του;

Ή μήπως έχει δίκιο ο ίδιος ο Δον Ζουάν, ένας άντρας που παντρεύεται περίπου κάθε μήνα, ένας άντρας που η ζωή του σκανδαλίζει, ένας αθεράπευτα ρομαντικός καρδιοκατακτητής που καταφέρνει να παίρνει χάρη ακόμα και για θανάτους που προκάλεσε; Μήπως είναι λογικό να μην μπορεί να αρνηθεί την καρδιά του σε καθετί αξιαγάπητο που βλέπει, που και δέκα χιλιάδες καρδιές αν είχε, θα τις έδινε όλες; Έχουν ανεξήγητα θέλγητρα οι νεογέννητες ορμές και όλη η απόλαυση του έρωτα συνίσταται στην αλλαγή;

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, με μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών, τους ηθοποιούς Ilya Algaer, Γιάννη Βογιατζή, Έφη Γούση, Adrian Frieling, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Τάσο Καραχάλιο, Ντένη Μακρή, Έλενα Μαυρίδου, Γιάννο Περλέγκα, Χάρη Φραγκούλη, μαζί με τη σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, τον σολίστ Στέλιο Κατσατσίδη στο ακορντεόν και την εικόνα χορωδίας γυναικών, καταπιάνονται με την ιστορία του Δον Ζουάν, αυτού του αιώνιου εραστή, που ζει μέσα από τα πάθη του, που είναι σε διαρκή κίνηση, που αδημονεί να γευτεί τις χαρές της ζωής, αυτού του σκεπτικιστή, που δεν αρνείται να διαπραγματευτεί με το μεταφυσικό, που προκαλεί τη συντηρητική κοινωνία της κάθε εποχής αμφισβητώντας κανόνες, αναδεικνύοντας την υποκρισία, παραβιάζοντας κοινωνικά ταμπού. Με την αξεπέραστη γοητεία του, την αίσθηση ελευθερίας που τον διαποτίζει και το οξύ πνεύμα του, εκθέτει τους εχθρούς του αλλά και τον εαυτό του.

Ένας ήρωας-μύθος και ένα έργο-αίνιγμα που θίγει μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης: την επιθυμία, το φόβο, την ελευθερία. «Ένα πρόσωπο-σημείο μέσα στο χάρτη του ανθρώπινου πόθου, του ανθρώπινου φόβου, τόσο φαντασιακό όσο ένα μετείκασμα, τόσο πραγματικό όσο ένα ποίημα» σημειώνει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός. «Μια ουτοπική επανάσταση του ανθρώπου απέναντι σε ό,τι υποδύεται σταθερότητα, γεμάτη θύματα, πραγματικά και φανταστικά.»

Συντελεστές

Μετάφραση κειμένου Μολιέρου: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Έρι Κύργια

Μουσική – Μεταγραφή Don Giovanni του Μότσαρτ: Δημήτρης Καμαρωτός

Διαμόρφωση Χώρου: Kenny McLellan

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Φωτογραφίες – Video γυναικών: Έφη Γούση

Επιμέλεια Κίνησης: Τάσος Καραχάλιος

Σχεδιασμός Ήχου: Κώστας Μπώκος

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου, Ιωάννα Μπιτούνη

Υπεύθυνη Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη

 

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):

Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ)

Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν)

Έλενα Μαυρίδου (Ελβίρα)

Γιάννης Βογιατζής (Δον Κάρλος)

Ευαγγελία Καρακατσάνη (Σαρλότ)

Τάσος Καραχάλιος (Πιερρό)

Έφη Γούση (Ματιουρίν)

Adrian Frieling (Δον Λουίς)

Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ, ένας φτωχός)

Ilya Algaer (Δον Αλόνς)

 

Χορός

Χορωδία γυναικών

 

Σοπράνο: Μυρσίνη Μαργαρίτη

Ακορντεόν: Στέλιος Κατσατσίδης

 

Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

 

Η παράσταση θα παρουσιαστεί με αγγλικούς υπέρτιτλους τα Σαββατοκύριακα 4-5, 11-12 και 18-19 Φεβρουαρίου 2017 (Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

 

Διαβάστε περισσότερα

Ο Μολιέρος (1622-1673), ένας από τους πιο σπουδαίους συγγραφείς του παγκόσμιου ρεπερτορίου, υπήρξε δραματουργός, ηθοποιός και θιασάρχης. Έζησε το «μεγάλο αιώνα» της γαλλικής κλασικής δραματουργίας. Στα έργα του στηλιτεύει την υποκρισία και, μέσα από μοναδικές κωμικές καταστάσεις, εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Η φήμη των ηρώων του ξεπερνά συχνά τα στενά όρια των έργων, περνώντας πια στη σφαίρα του μύθου: Δον Ζουάν, Ταρτούφος, Μισάνθρωπος.

 

Ο Δον Ζουάν ανέβηκε για πρώτη φορά στις 15 Φεβρουαρίου 1665 στο Παλαί Ρουαγιάλ. Το έργο προκάλεσε φοβερές αντιδράσεις. Ο Μολιέρος κατηγορήθηκε ως άθεος και αναγκάστηκε να προχωρήσει σε περικοπές του κειμένου. Ο βασιλιάς, ο οποίος θαύμαζε μεν τον συγγραφέα αλλά δεν κατάφερε να διαχειριστεί τις αντιδράσεις, ζήτησε από τον Μολιέρο να αποσύρει το έργο, ανανεώνοντας ταυτόχρονα τη δημόσια υποστήριξή του σε αυτόν: αποδέχτηκε να γίνει ο ανάδοχος του πρώτου παιδιού του Μολιέρου και πίστωσε το θίασό του με μια γενναία επιχορήγηση και με τον τίτλο του «Βασιλικού Θιάσου». Ο Μολιέρος απέσυρε την παράσταση και δεν εξέδωσε ποτέ το κείμενο. Από τότε και για σχεδόν δύο αιώνες, το έργο έμεινε στην αφάνεια. Το πλήρες κείμενο παρουσιάστηκε ξανά στη Γαλλία μόλις το 1841 στο Θέατρο Οντεόν και στην Κομεντί Φρανσαίζ το 1847. Ακόμη και το 1947, όταν το ανέβασε ο Λουί Ζουβέ, ο Δον Ζουάν μετρούσε μόλις 100 παραστάσεις στην Κομεντί Φρανσαίζ – ενώ, για παράδειγμα, ο Ταρτούφος πλησίαζε τις 2.500. Από τότε, όμως, ο Δον Ζουάν δεν εγκατέλειψε τη σκηνή: αυτό το απαγορευμένο έργο, το έργο-θύμα των «ορθώς σκεπτόμενων» θεατών, καταγράφεται πια στον 20ό αιώνα ως κορυφαίο του γαλλικού κλασικού θεάτρου.

 

Ο Δον Ζουάν γεννήθηκε από την πένα του Ισπανού δραματουργού Τίρσο ντε Μολίνα, αλλά η φήμη του εξαπλώθηκε στα πέρατα του κόσμου. Ο Μολιέρος μας έχει δώσει ίσως τον πιο γνήσιο, τον πιο ασεβή Δον Ζουάν απ’ όλους. Η μορφή του Δον Ζουάν έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον σημαντικών δραματουργών, ποιητών, πεζογράφων και φιλόσοφων ανά τους αιώνες: οι Μπωντλέρ, Μυσσέ, Σταντάλ, Πούσκιν, Βύρων, Χόρβατ, Κίργκεργκωρ, Νίτσε, Καμύ, Μαξ Φρις, Μοντερλάν προσέγγισαν εκ νέου τον αμετανόητο άθεο, τον αδίστακτο καρδιοκατακτητή, με στόχο να τον «αναστήσουν» ανάλογα με την επιθυμία ή τη φαντασία τους.

 

«O Δον Ζουάν είναι ένας μύθος και η λειτουργία του μύθου είναι να μας παρουσιάζει σε καθαρή, πυρακτωμένη μορφή αυτό που κινείται μέσα μας, ανάμεσα σε κάθε είδους σκουριές και συμβιβασμούς.» – Jean Massin

 

«Το μεγαλείο του Δον Ζουάν δεν είναι μόνο γήινο. Εκδηλώνεται παράλληλα σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, μέσα από την επιθυμία της πρόκλησης, της περιφρόνησης και της αντιπαράθεσής του με το θεϊκό στοιχείο, γεγονός που κάνει απαραίτητη μια υπερφυσική εξέλιξη. Υπάρχει κάτι στον Δον Ζουάν που ξεπερνά τα συνήθη όρια της ανθρώπινης υπόστασης.» – Paul Bénichou

 

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός σπούδασε βιολογία, υποκριτική και θέατρο. Το 1983-84 ίδρυσε την εταιρεία Θεάτρου «διπλούς Έρως», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε "Theseum Ensemble" και χρησιμοποίησε ως βάση της το «Θησείον – ένα θέατρο για τις Τέχνες». Από τις πρώτες του παραστάσεις, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με σταθερή συνεργάτιδα την Αμαλία Μουτούση, μέχρι τα κορυφαία θεάματα Ρομαντισμός και Άμλετ τη δεκαετία του 1990 και από τα περίφημα έργα-σταθμούς Εθνικός Ύμνος (2002) και Ρομέο και Ιουλιέτα (2004) έως τις μνημειώδεις και site-specific περφόρμανς Πεθαίνω σαν χώρα και Insenso του Δημήτρη Δημητριάδη, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και τον Ηρακλή Μαινόμενο, τη Νέκυια, σε συνεργασία με τον Rokuro Gensho Umewaka και το ιαπωνικό Θέατρο Νο, και τη Λυσιστράτη στο Φεστιβάλ Επιδαύρου, ο Μαρμαρινός παραμένει σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Έχει σκηνοθετήσει σε κορυφαία θέατρα της Ευρώπης, όπως στη Volksbühne του Βερολίνου, και έχει ανεβάσει παραστάσεις του στα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Στη Στέγη, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είχε αναλάβει την τελετή των εγκαινίων της σε δική του σύλληψη και σκηνοθεσία και έχει σκηνοθετήσει τον Φάουστ του Γκαίτε, σε μια παράσταση που πυροδότησε μια συζήτηση για αυτό το έργο-μύθο της νεότερης ευρωπαϊκής σκέψης.

 

Στο Παρίσι, και μάλιστα στο φημισμένο θέατρο της Κομεντί Φρανσαίζ, είχε την τιμή να βρεθεί ο Μιχαήλ Μαρμαρινός το Μάρτιο του 2013, όπου σκηνοθέτησε τη Φαίδρα του Ρακίνα με το ανσάμπλ του ιστορικού γαλλικού θεάτρου. Ο Μαρμαρινός είχε παρουσιάσει για πρώτη φορά δουλειά του στο γαλλικό κοινό, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, το 2007, όταν ανέβασε στο θέατρο Οντεόν, στο πλαίσιο του Festival d’Automne, το Πεθαίνω σαν χώρα του Δημητριάδη. Κατά καιρούς έχει συνεργαστεί με σημαντικούς δημιουργούς, όπως ο Heiner Goebbels και οι Rimini Protokoll.

 

Η δουλειά του Μιχαήλ Μαρμαρινού διατρέχεται από δύο επίμονες παραδοχές: (α) Θέατρο είναι η τέχνη πάνω στην ιστορία των ανθρώπων. (β) Δεν υπάρχει στιγμή στην καθημερινότητα που να μην είναι «θέατρο» μόλις υπάρξει το κατάλληλο βλέμμα.

 

 

 

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

25 Ιανουαρίου – 19 Φεβρουαρίου 2017 | 20:30

Κεντρική Σκηνή

 

Εισιτήρια

Κανονικό: 7 - 10 - 15 - 20 - 25 €

Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 8 - 12 - 16 - 20 €

Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 7 - 11 - 14 - 18 €

ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 € / Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €

 

Ομαδικές κρατήσεις στο T. 213 017 8176 και στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Γραμμή εισιτηρίων

Τ.: 210 900 5 800

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-21:00

Γραμμή Φίλων της Στέγης

Τ.: 213 017 8200

ΔΕ-ΚΥΡ 09:00-20:00

 

Οι Φίλοι της Στέγης πραγματοποιούν τις αγορές των εισιτηρίων τους μέσα από το ηλεκτρονικό προφίλ τους, κάνοντας login με τον προσωπικό τους κωδικό χρήστη και το password τους, για να ξεκλειδώσουν τις εκπτώσεις και τις προπωλήσεις τους.