Ένα σημαντικό καλλιτεχνικό γεγονός του καλοκαιριού, η παράσταση της Comédie- Française με τον Ivo van Hove, αναμένεται να προκαλέσει συζητήσεις και να παραμείνει στην ιστορία του θεσμού ως σημείο αναφοράς. Για πρώτη φορά, ο πιο παλιός θίασος εν ενεργεία στον κόσμο θα παίξει στο μοναδικό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Ο σπουδαίος βέλγος σκηνοθέτης Ίβο βαν Χόβε προσεγγίζει τον Ευριπίδη, καταθέτοντας μαζί με τους γάλλους ηθοποιούς μία ρηξικέλευθη και προκλητική ματιά πάνω σε δύο έργα του, που παρουσιάζονται σε μία ενιαία παράσταση. Η παράσταση Ηλέκτρα/Ορέστης έκανε πρεμιέρα στα τέλη Απριλίου στο θέατρο Ρισελιέ στο Παρίσι, αποσπώντας ενθουσιώδεις κριτικές. «Ξεχάστε το Game of Thrones. Κανένας δεν ξέρει τη βία καλύτερα από τον Ευριπίδη», γράφουν οι New York Times για την παράσταση.

Λίγα λόγια για την Κομεντί Φρανσαίζ
Ιδρυμένη το 1680 από τους ηθοποιούς του Μολιέρου, η Κομεντί Φρανσαίζ είναι από τα παλαιότερα και διασημότερα θέατρα στον κόσμο. Με το πλούσιο αυτό φορτίο τριών αιώνων ιστορίας, ο μόνιμος θίασός της δίνει ζωή σ’ ένα ρεπερτόριο κλασικό και σύγχρονο, γαλλικό και ξένο (που μετρά σήμερα γύρω στα 3.000 έργα, 800 περίπου συγγραφέων). Περισσότερα από 400 άτομα εργάζονται ώστε να σηκώνεται κάθε βράδυ η αυλαία στην κεντρική σκηνή της στην καρδιά του Παρισιού (το Palais Royal). Η Κομεντί Φρανσαίζ είναι ο μόνος θεατρικός οργανισμός στη Γαλλία σήμερα που εφαρμόζει την πρακτική του εναλλασσόμενου ρεπερτορίου. Διαθέτει δύο ακόμα αίθουσες στο Παρίσι (το Θέατρο του Vieux-Colombier και το Studio-Théâtre) και παρουσιάζει συστηματικά τις παραγωγές της σε περιοδείες τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς.

Το ρητό στο οικόσημο του θιάσου, Simul et singulis (Όλοι μαζί και ο καθένας μοναδικός), ερμηνεύει τη δύναμη και τη διάρκειά της: το σύνολο τρέφει το άτομο, που με τη σειρά του εμπλουτίζει το σύνολο. Το μελίσσι, ως σύμβολο του οικοσήμου, υποδηλώνει μια πληθωρική δημιουργικότητα που ολοένα ανανεώνεται, καθιστώντας ταυτόχρονα το «Σπίτι του Μολιέρου» σχολείο των τεχνών του λόγου, χώρο ωρίμανσης και εστία δημιουργίας.

H Comédie-Française για τη συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών

Μετά τη μεγάλη επιτυχία των Καταραμένων, που έκαναν πρεμιέρα στην Αυλή των Τιμών του Παλατιού των Παπών ανοίγοντας το Φεστιβάλ της Αβινιόν 2016, και επαναλήφθηκαν στην Αίθουσα Ρισελιέ, ο Ίβο βαν Χόβε ξανασυναντά τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ με μια νέα μεγάλη τοιχογραφία, που αυτή τη φορά συνδέεται με την οικογένεια των Ατρειδών. Ετούτη η δεύτερη συνεργασία της Κομεντί Φρανσαίζ με έναν από τους σημαντικότερους μαέστρους της θεατρικής σκηνοθεσίας διεθνώς, πάνω σε μια αρχαία ελληνική τραγωδία, προσέφερε την ιδανική ευκαιρία στον Éric Ruf, γενικό διευθυντή της Κομεντί Φρανσαίζ, και στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, να ενώσουν τους δύο αυτούς μεγάλους οργανισμούς του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Η παράσταση
Διευκρινίζοντας ότι όλες του οι συνεργασίες γεννιούνται από «κεραυνοβόλο έρωτα» για ένα κείμενο, ο Ίβο βαν Χόβε, που άνοιξε και το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2018 με την πολύ δυνατή σκηνική μεταφορά των έργων του Μπέργκμαν Περσόνα / Μετά την πρόβα, συναρθρώνει εδώ δυο κείμενα του Ευριπίδη τα οποία αφηγούνται την ιστορία της Ηλέκτρας και του Ορέστη στη συνέχειά της ή το πώς τα δυο αδέρφια ξαναβρέθηκαν και συμμάχησαν για να εκδικηθούν τη μητέρα τους, Κλυταιμνήστρα, και τον εραστή της, Αίγισθο. Η παράσταση σηματοδοτεί την υποδοχή της Ηλέκτρας του Ευριπίδη στο ρεπερτόριο της Κομεντί Φρανσαίζ, ενώ η τελευταία παρουσίαση του Ορέστη στην Αίθουσα Ρισελιέ χρονολογείται από το 1923.

Αναγνωρισμένος για τη δεινότητά του να «ξεδιπλώνει» τα κείμενα επί σκηνής, ο σκηνοθέτης του Toneelgroep Amsterdam ανανεώνει διαρκώς την αισθητική του και τη σχέση του με τους ηθοποιούς. Παρότι αποκηρύσσει τη σχολή της «μεθόδου», επανέρχεται στο αρχαίο δράμα τιμώντας την κοινωνική διάσταση αυτού του θεάτρου και φωτίζει τον μύθο με έντονη συναίσθηση του πόσο επίκαιρος παραμένει.

Η υπόθεση, από τον Ίβο βαν Χόβε
Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης είναι αδέρφια. Νέοι, πληγωμένοι, εύθραυστοι και ευάλωτοι,μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Στην πραγματικότητα δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους, που είχε φύγει ως αρχιστράτηγος του στρατού των Αργείων στον πόλεμο της Τροίας. Η απουσία του τον καθιστά ήρωα στα μάτια τους. Η μητέρα τους, η Κλυταιμνήστρα, είναι ο εχθρός. Το σπίτι, το πεδίο της μάχης. Αποδιωγμένοι, η Ηλέκτρα και ο Ορέστης γίνονται, από παιδιά βασιλέων, πρόσφυγες στην ίδια τους την οικογένεια, στην ίδια τους την πατρίδα.

Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Ivo van Hove
Σκηνική εκδοχή: Bart Van den Eynde και Ivo van Hove
Μετάφραση στα γαλλικά: Marie Delcourt-Curvers
Σκηνογραφία και σχεδιασμός φωτισμού: Jan Versweyveld
Κοστούμια: An D’Huys
Πρωτότυπη μουσική - Ηχητική σύλληψη: Eric Sleichim
Χορογραφία: Wim Vandekeybus
Δραματουργία: Bart Van den Eynde
Βοηθός σκηνοθέτη: Laurent Delvert
Βοηθός σκηνογράφου:Roel Van Berckelaer
Βοηθός ενδυματολόγου: Sylvie Lombart
Βοηθός φωτιστή: François Thouret
Βοηθός ήχου: Pierre Routin
Βοηθός χορογράφου: Laura Aris

Με τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ: Claude Mathieu (Κορυφαία), Cécile Brune, Sylvia Bergé, Julie Sicard (Χορός) , Éric Génovèse (Φρύγας υπηρέτης) , Bruno Raffaelli (Γέρος Μυκηναίος), Denis Podalydès (Μενέλαος) , Elsa Lepoivre (Κλυταιμνήστρα / Ελένη), Loïc Corbery (Πυλάδης) , Suliane Brahim (Ηλέκτρα), Benjamin Lavernhe (Μυκηναίος), Didier Sandre (Τυνδάρεως), Christophe Montenez (Ορέστης), Rebecca Marder (Ερμιόνη), Gaël Kamilindi (Απόλλων).

Και τους ηθοποιούς της Ακαδημίας της Κομεντί Φρανσαίζ: Peio Berterretche (Αίγισθος), Pauline Chabrol, Olivier Lugo, Noémie Pasteger, Léa Schweitzer (Χορός) και οι Adélaïde Ferrière, Emmanuel Jacquet, Rodolphe Théry - Trio Xenakis, Othman Louati, Romain Maisonnasse, Benoît Maurin (κρουστά)

Η γαλλική μετάφραση κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Gallimard
Παραγωγή Comédie-Française
Πρεμιέρα Αίθουσα Richelieu 27 Απριλίου 2019
Σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου
Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας
Αναλυτικές πληροφορίες και εισιτήρια για την παράσταση στο:
http://greekfestival.gr/festival_events/ilektra-orestis/
Εισιτήρια στο greekfestival.gr, στο ticketmaster.gr, στα καταστήματα Public και στο 210 8938112

Θέατρο, χορός, φιλοσοφικοί περίπατοι, παραστάσεις σε απροσδόκητους χώρους, ξεναγήσεις στην κρυμμένη πλευρά της Αθήνας, μουσική κάτω από το καλοκαιρινό φεγγάρι, είναι μονάχα μερικές από τις πολλές ευκαιρίες που θα έχουν οι φίλοι του Φεστιβάλ Αθηνών να παρακολουθήσουν φέτος το καλοκαίρι και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο.

Άνοιγμα στην πόλη

Για τρίτη χρονιά το «Άνοιγμα στην πόλη», ένα μίνι φεστιβάλ μέσα στο Φεστιβάλ, που έχει ως στόχο να μας ξεναγήσει σε διάφορες γωνιές της πόλης μας, ξετυλίγεται στην Αθήνα και τον Πειραιά στηρίζοντας την τέχνη και τον πολιτισμό πέρα από τα συνηθισμένα. Η μεγάλη επιτυχία του Ανοίγματος φάνηκε από την ανταπόκριση του κοινού που έδειξε την αγάπη του συμμετέχοντας σε περιπατητικές παραστάσεις, ανοιχτές συζητήσεις και πολλές άλλες εκδηλώσεις σε κάθε σημείο της πόλης. Ακόμη και για τις παραστάσεις χωρίς ελεύθερη είσοδο, το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι πολύ χαμηλό δίνοντας την ευκαιρία σε όλους να συμμετέχουν στο Φεστιβαλικό καλοκαίρι.

Άνοιγμα στην πόλη – Αθήνα, με ελεύθερη είσοδο

(σε συγκεκριμένες εκδηλώσεις είναι απαραίτητο δελτίο εισόδου που μπορείτε να προμηθευτείτε από τα Ταμεία του Φεστιβάλ).

Θέατρο

• Ζωή Ξανθοπούλου, Μάριος Χάκκας: «Κανένα ρετούς. Θέλω την πραγματικότητα» (Από το θεατρικό έργο Αναζήτηση). Περιπατητική παράσταση που θα ζωντανέψει τον κόσμο του λογοτέχνη Μάριου Χάκκα σε σύνδεση με την πόλη που αγάπησε και θα ξεκινήσει από την πλατεία «Εργατικά» στην Καισαριανή - 6-8 Ιουνίου, 21:00
• Lotuseaters – Πάνος Δεληνικόπουλος, «Amicamea»

(Με αφετηρία επιστολές ηρωίδων του Οβιδίου και επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογιάς). Ο Οβίδιος επινοεί ένα νέο λογοτεχνικό είδος, την επιστολογραφία. Μύθοι για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, την απουσία και τον θάνατο, αναπτύσσονται με έναν τρόπο διαφορετικό με μέσο την επιστολογραφία.

Αρχαιολογικός Χώρος Κεραμεικού, 24 -27 Ιουνίου, 18:30 (Το κοινό επιβαρύνεται μόνο με το εισιτήριο εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο)

Πλατφόρμα: Διαφορετικότητα

• Ηλίας Πούλος, «Αυτό που δεν βλέπουμε μάς κοιτάζει»

Εικαστική εγκατάσταση για τους τοξικομανείς του Μεσοπολέμου. Ο εικαστικός Ηλίας Πούλος προσκαλεί τον επισκέπτη σε μια συνομιλία με το αποξενωμένο πρόσωπο του εξαρτημένου. Στη διάρκεια της εγκατάστασης θα γίνουν δύο ανοιχτές συζητήσεις, στις 8 Ιουνίου, 21:00 και στη συνέχεια θα ακολουθήσει βραδιά με ρεμπέτικα τραγούδια που αναφέρονται στη χρήση απαγορευμένων ουσιών και στις 26 Ιουνίου, 21:00 με προβολή του ντοκιμαντέρ του Γιώργου Χρ. Ζερβά «Τώρα κάνω όνειρα».

Victoria Square Project, Ελπίδος 13, Πλ.Βικτωρίας, 8-30 Ιουνίου στις 21:00

• Αφροδίτη*

η μαγεία της*, το έργο της*, η επιθυμία της*, η δύναμή της*, η φροντίδα της* Aphrodite*

her*magic, her*work, her*desire, her*power, her*care.

Η πλατφόρμα Αφροδίτη* επικεντρώνεται στην κουίρ φεμινιστική τέχνη φέρνοντας σε επαφή τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα με νέα ακροατήρια στην Αθήνα. *Στη σύγχρονη θεωρία του φύλου, ο αστερίσκος υποδηλώνει τη διεύρυνση των ταυτοτήτων του φύλου.

Θερινός Κινηματογράφος Λαΐς, AMOQA, BEAVER, 14-23 Ιουνίου, 21:00

• ΠαντελήςΦλατσούσης, Κυψέλη – New Kids On the Block.

Παράσταση θεάτρου ντοκουμέντου βασισμένη σε συνεντεύξεις κατοίκων της Κυψέλης. Αφηγήσεις παιδιών που μένουν στην Κυψέλη εμπλουτίζονται με συνεντεύξεις ενήλικων κατοίκων. Η παράσταση φιλοξενείται στο ιστορικό κτήριο του 15^ου Γενικού Λυκείου Αθηνών και η ιστορία της γειτονιάς ξετυλίγεται μέσα από τα παιδικά μάτια διαφόρων εθνικοτήτων. 15o Λύκειο Κυψέλης, 1-4 Ιουλίου, 21:00

Χορός

• CompagniePernette, Χορός Περνέτ (BalPernette), Με τη συμμετοχή των Polkar.

Η χορογράφος Ναταλί Περνέτ επινοεί ένα είδος χορού – συλλογικού παιχνιδιού στο οποίο συμμετέχουν επαγγελματίες και ερασιτέχνες χορευτές δημιουργώντας μια γιορτή μέσα στην πόλη.

Πεδίον του Άρεως, 21 Ιουνίου,20:00

• Aterballetto, In/Finito, Χορός και φωτογραφικό πρότζεκτ για αστικούς, φυσικούς ή ιστορικούς χώρους. Έξι χορογραφίες από ισάριθμους νέους χορογράφους πραγματοποιούνται σε αστικούς χώρους με ιστορική σημασία. Συγχρόνως, ένας φωτογράφος τις απαθανατίζει σε φωτογραφίες που κατόπιν σε εκτεθούν για να διαγράψουν τον δικό τους κύκλο ζωής.

Ο χώρος θα ανακοινωθεί, 11 Ιουλίου, 21:00

• Έλενα Αντωνίου, Insitu. Μια περφόρμανς μακράς διάρκειας που επιχειρεί να αναγάγει το ανθρώπινο σώμα σε αέναο έργο τέχνης.

Ο χώρος θα ανακοινωθεί, 4-11 Ιουνίου, 21:00 (Το κοινό επιβαρύνεται μόνο με το εισιτήριο εισόδου στον χώρο)

• Γιάννης Μανταφούνης, OneOneOne, με τη συμμετοχή χορευτών της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ).

Δύο καρέκλες περιμένουν δύο θεατές, προσκαλώντας τους να ζήσουν μια μοναδική στιγμή, καθώς ένας ερμηνευτής θα χορέψει γι’ αυτούς.

Πεζόδρομος Ερμού (Θησείο), 7 Ιουλίου, 19:00

Μουσική

• Θοδωρής Οικονόμου, Ανάσα – solopiano.

Ένα αυτοσχεδιαστικό ταξίδι κάτω από τ’ αστέρια με απρόσμενα ηχητικά τοπία εμπνευσμένα από τον μινιμαλισμό αλλά και από κλασικές, τζαζ και παραδοσιακές φόρμες.

Αστεροσκοπείο Αθηνών – Τηλεσκόπιο Δωρίδη, 18 – 20 Ιουνίου, 22:00

Κινηματογράφος

• Σε συνεργασία με την Ταινιοθήκη της Ελλάδος Οι περιπέτειες του Βιλλάρ (Ζωντανή μουσική επένδυση Μηνάς Αλεξιάδης) / Άνθρωποι την Κυριακή (Ζωντανή μουσική επένδυση Μηνάς Αλεξιάδης) / Κοινωνική σαπίλα (Ζωντανή μουσική επένδυση Κωνσταντίνος Βήτα).

Τρεις βωβές ταινίες από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30 παρουσιάζονται αποκατεστημένες και με ζωντανή μουσική.

Θερινός Κινηματογράφος “Λαΐς”, 29 – 30 Ιουνίου, 21:00

Περίπατοι

• Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Αθήνα – Τόποι μνήμης:
  • Περίπατος στη Ρωμαϊκή Αγορά και τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού με τον καθηγητή Μανόλη Κορρέ.

Ρωμαϊκή Αγορά, 3 Ιουνίου, 18:15 (Το κοινό επιβαρύνεται μόνο με το εισιτήριο εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο)

• «Η στράτα του Στράτη στην Αθήνα»: Λογοτεχνικός περίπατος στα βήματα του Στράτη Μυριβήλη.

Εκκίνηση από το σπίτι του Μυριβήλη στην οδό Ερεσσού, 11 Ιουνίου, 18:15

• «Από την Ομόνοια στο Σύνταγμα: στοές και πλατείες» με τον καθηγητή Παναγιώτη Τουρνικιώτη.

Συνάντηση: Πλατεία Ομονοίας, γωνία με οδό Σταδίου, 2 Ιουλίου, 18:00

• Ένωση Ξενοδόχων Αθηνών – Αττικής & Αργασαρωνικού, «Οι πέτρες μιλούν».

Ο λόγος αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, ποιητών και πολιτικών παρουσιάζεται σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά) με τη μορφή θεατρικών δρώμενων σε σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας.

Ο χώρος θα ανακοινωθεί, 7-14 Ιουλίου, 11:00

Εκδηλώσεις στο Άνοιγμα στην πόλη με χαμηλό εισιτήριο

• Θανάσης Χαλκιάς, Σινε-παρμένη του HernánRiveraLetelier

Η ιστορία ενός φτωχού κοριτσιού που οι δικοί της μη μπορώντας να πληρώσουν περισσότερα από ένα εισιτήριο, στέλνουν εκείνη να παρακολουθεί ταινίες, ώστε μετά να τους τις αφηγείται. Η θαυμαστή αφηγηματική ικανότητα του κοριτσιού μαγεύει σιγά-σιγά όλο το χωριό. Μια site-specific παράσταση σε τρεις συνεχόμενες Τρίτες σε τρεις αγαπημένους κινηματογράφους της Αθήνας. 4/6 «Ζέφυρος», 11/6 «Βοξ», 18/6 «Στέλλα» (τιμή εισιτηρίου 5 €)

• Stereo Nero Dance Co. Φθογγικά πάθη

Τα πάθη της γυναικείας ύπαρξης αποτυπώνονται επί σκηνής μέσα από μια σόλο περφόρμανς. Second Skin (Δαμοκλέους 8), 9-11 Ιουνίου, 20:00 & 22:00 (τιμή εισιτηρίου 5 €)

• YoungGreekClassics 2019 Αφιέρωμα στο τσέλο – 4 νέοι Έλληνες τσελίστες

Τρεις συναυλίες από νέους Έλληνες μουσικούς με σπουδαίες σολιστικές διακρίσεις σε ένα ποικιλόχρωμο πρόγραμμα ιδιαίτερων απαιτήσεων και υψηλού καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Ωδείον Αθηνών – Αίθουσα «Άρης Γαρουφαλής», 1,3 & 4 Ιουλίου (τιμή εισιτηρίου 5 €)

• Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου, ANewEra (?) / Μια νέα εποχή (;) Μια παράσταση – διάλογος

Ομοφοβία, αμφιφοβία και τρανσφοβία: πώς τις βιώνουν οι άνθρωποι που είναι ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς; Τι σκέφτεται και πώς ζει η νέα γενιά των ΛΟΑΤΚΙ+; Λόγος, μουσική, χορός, ντραγκ σόου μπλέκονται σ’ ένα παζλ αφηγήσεων και σκηνικών δράσεων συνδέοντας δημιουργικά το θέατρο με την κοινωνική παρέμβαση. Six d.o.g.s. 27-30 Ιουνίου, 21:00 (τιμή εισιτηρίου 5 €)

• Αόρατες διαδρομές

Μια ιδιαίτερη αστική περιήγηση με το περιοδικό δρόμου Σχεδία

Νυν και πρώην άστεγοι συμπολίτες μας, μέλη του δικτύου διανομής της Σχεδίας, μας ξεναγούν σε μερικές από τις σημαντικότερες κοινωνικές δομές του κέντρου της Αθήνας: συσσίτια, υπνωτήρια, κέντρα απεξάρτησης και κέντρα ημέρας. Εκκίνηση από τα γραφεία της Σχεδίας, Κολοκοτρώνη & Νικίου 2 – Ολοκλήρωση διαδρομής στην Ομόνοια (αφετηρία πούλμαν για Πειραιώς 260), Δε & Τε 18:00 – 20:00 & Κυ 11:00 – 13:00, 2 Ιουνίου – 17 Ιουλίου, Ομάδα 3-15 ατόμων, απαραίτητη κράτηση θέσεων (εισιτήριο 8 €)

Άνοιγμα στην πόλη – Πειραιάς, με ελεύθερη είσοδο

Σε συνεργασία με το ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

• 18 - 25 Ιουνίου - Ανθρωπότητες 7 ημέρες, 7 βιβλικά κείμενα, 7 επικράτειες ανθρώπων. Καλλιτεχνικές ομάδες από διαφορετικούς δημιουργικούς χώρους (θέατρο, λογοτεχνία, μουσική, εικαστικά, καλλιτεχνική εκπαίδευση) συνεργάζονται με κοινωνικές δομές της πόλης του Πειραιά, ώστε να προσεγγίσουν επιλεγμένες κοινωνικές ομάδες και, από κοινού με τους συμμετέχοντες, να σχεδιάσουν και να παρουσιάσουν ένα έργο το οποίο να εκφράζει τη «θέαση της ζωής» μέσα από τη δική τους οπτική.
  • «Ζωή» − Η αντίληψη του κόσμου μέσα από το άγγιγμα
    Δομές: «Μαργαρίτα», Εργαστήρι ειδικής αγωγής – Ειδικό Σχολείο Αυτιστικών Πειραιά. Ομάδα: Παιδιά με νοητική στέρηση και παιδιά στο φάσμα του αυτισμού. Συνεργάτης Ανδρέας Κολίσογλου. Ένα βιωματικό έργο που ωθεί τους επισκέπτες να προσεγγίσουν τον κόσμο μέσα από το άγγιγμα των παιδιών.

Ειδικό Σχολείο Αυτιστικών Πειραιά, 18 Ιουνίου, 11:00

• «Μοναξιά» − Η γενναιοδωρία του ανθρώπου που ζει ανέστιος.

Δομή: Όμιλος για την Unesco Πειραιώς και Νήσων. Ομάδα: Άστεγοι του Πειραιά. Συνεργάτες Πέρης Μιχαηλίδης, Ομάδα Coeval: Άννα Δανέζη – Κωνσταντίνα Βισβιροπούλου. Εγκατάσταση και δράση σε δημόσιο χώρο που διερευνά την έννοια της «οικίας» όπως γίνεται αντιληπτή από τα πρόσωπα που έχουν απολέσει αυτό το αγαθό. Όμιλος για την Unesco Πειραιώς και Νήσων, 19 Ιουνίου, 19:00

• «Τροφή» − Η ιστορία αποτυπωμένη στα δόντια της εργατικής τάξης.

Δομή: Οδοντιατρικός Σύλλογος - Ομάδα: Κινητές δομές οδοντιατρικής φροντίδας στον Πειραιά. Συνεργάτες Μαρία Κουλούρη, Λευτέρης Παπακώστας. Με τη συνδρομή κινητής ομάδας οδοντιατρικής φροντίδας θα δημιουργηθεί μια παράσταση με μαρτυρίες επαγγελματιών για την κοινωνικό-οικονομική ιστορία μέσω της στοματικής υγείας.

2^η ΥΠΕ Μονάδα Υγείας Πειραιά, 20 Ιουνίου, 12:00

• «Βοήθεια» − Η προσπάθεια για επικοινωνία μέσα από την ομίχλη της ψυχικής ασθένειας.

Δομή: «Πυξίδα», φορέας ψυχικής και κονωνικής υποστήριξης. Ομάδα: Οικότροφοι ψυχικά ασθενείς. Συνεργάτες Χρήστος Χρυσόπουλος – Δανάη Παπουτσή. Δράση και επίσκεψη στους χώρους της «Πυξίδας», κατά τη διάρκεια της οποίας οι οικότροφοι ασθενείς θα παρουσιάσουν επιστολές σε προσφιλή τους πρόσωπα. Η «ομίχλη» της ψυχικής ασθένειας γίνεται το μέσον μετάδοσης του κόσμου των ασθενών και αποδοχής τους.

Πυξίδα, 21 Ιουνίου, 12:00

• «Χαρά» − Η χαρά των παιδιών στους δρόμους της πόλης.

Δομή: Καλός Ποιμένας – Στέγη Ανηλίκων Πειραιάς. Ομάδα: Οικότροφοι ανήλικοι. Συνεργάτες Μαρία Ρεντίφη – Πειραϊκός Σύνδεσμος – Μουσικό Σχολείο Πειραιά. Μαθητές και μαθήτριες από τα μουσικά σχολεία του Πειραιά μαζί με τα παιδιά που φιλοξενούνται στο οικοτροφείο δημιουργούν μια πομπή και προσκαλούν τους διαβάτες να μοιραστούν την παιδικότητα της αυθόρμητης χαράς.

Πλατεία Κοραή, 22 Ιουνίου, 12:00

• «Καρτερία» − Η ζωή και η αντοχή της, διαμέσου του χρόνου, στις εργατικές πολυκατοικίες.

Δομή: Εργατικές πολυκατοικίες της Κοκκινιά. Ομάδα: Ένοικοι διαμερισμάτων. Συνεργάτες Καλλιόπη Παναγιωτίδου – Μαρίνα Κανελλοπούλου. Περφόρμανς στον χώρο των πολυκατοικιών: προσωπικές μαρτυρίες των κατοίκων μαζί με μουσικές μαρτυρίες, μιλούν για την ιστορία των εργατικών κατοικιών και την ανθρώπινη επιμονή στην αναζήτηση της ευτυχίας.

Εργατικές Πολυκατοικίες Κοκκινιάς, 23 Ιουνίου, 20:00

• «Αγάπη» – Η φιλία και η αδελφοσύνη των παιδιών που ζουν κάτω από την ίδια στέγη.

Δομή: Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας. Ομάδα: Φιλοξενούμενα παιδιά. Συνεργάτες Γεράσιμος Δεστούνης – Βίλμα Ανδριώτη. Τα παιδιά του ιδρύματος γίνονται οι οικοδεσπότες ενός γεύματος φροντίδας και ανταπόδοσης.

Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα Παιδικής Προστασίας, 24 Ιουνίου, 19:30

          Ημέρα παρουσίας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Όλες οι δράσεις του προγράμματος “Ανθρωπότητες” θα εκπροσωπηθούν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με τον κατάλληλο τρόπο για την κάθε δράση και δομή. Εκτός από την παρουσία των συμμετεχόντων θα υπάρχουν ηχογραφήσεις, βίντεο, αναγνώσεις, και παιχνίδια με σκοπό να μην επαναληφθούν οι δράσεις αλλά να παρουσιαστούν σε μια αποχαιρετιστήρια γιορτή αποφεύγοντας βαρυσήμαντες χειρονομίες. Συνεργάτης Παρασκευάς Τερεζάκης,

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 25 Ιουνίου, 21:00

• Εικαστική έκθεση «Τα πετεινά».

Σε συνεργασία με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά θα φιλοξενήσει έκθεση του ποιητή και φωτογράφου Κώστα Ζαφειρόπουλου. Πορτρέτα που αποτυπώνουν μέσα από το βλέμμα τον εσωτερικό πόνο, την αγωνία και το βίωμα δυσμενών καταστάσεων. Ο ουμανισμός, κύριο μήνυμα των δράσεων Ανθρωπότητες, διατυπώνεται με έναν μεταφορικό τρόπο σε αυτή την έκθεση που διαρκεί παράλληλα με τις δράσεις. Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, 18-25 Ιουνίου,                11:00 – 20:00

Αφιέρωμα στα παιδιά

Το Φεστιβάλ Αθηνών φιλοξενεί έξι εκδηλώσεις (εκθέσεις, εργαστήρια, ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό πρόγραμμα, μάθημα χορού, εγκατάσταση) αφιερωμένες στα παιδιά, όλες με ελεύθερη είσοδο.

• Μαρκ Χατζηπατέρας, BuildingHope.

Ένα διαδραστικό έργο τέχνης και ταυτόχρονα ένα μεγάλο παιχνίδι, στήνεται στο προαύλιο της Πειραιώς 260. Παιδιά με τους συνοδούς τους καλούνται να συναρμολογήσουν, οικοδομήσουν και να συνθέσουν μόνοι τους και συλλογικά, γέφυρες, κτήρια, πολιτείες και κάθε είδους περιβάλλοντα.

Πειραιώς 260 – Προαύλιο, 30 Μαΐου – 30 Ιουνίου στις 19:30

• Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Πικάσο και αρχαιότητα, Γραμμή και πηλός.

Σπάνια έργα του Πικάσο με θαλάσσια όντα, τετράποδα και μυθολογικές σκηνές, στήνουν έναν ολόκληρο κόσμο εμπνευσμένο από αρχαιότητες που είδε ή που διάβασε γι’ αυτές ο ίδιος καλλιτέχνης. Επιμέλεια: Καθηγητής Ν. Χρ. Σταμπολίδης – Olivier Berggruen.

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, 20 Ιουνίου – 30 Οκτωβρίου, Δε – Τε – Πα – Σα: 10:00 – 17:00, Πε: 10:00 – 20:00, Κυ: 11:00 – 17:00. Τρ: κλειστό

• Εκπαιδευτικό εργαστήρι για παιδιά στο πλαίσιο της έκθεσης Πικάσο και αρχαιότητα. Γραμμή και πηλός.

Μια συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Τα παιδιά μαζί με εθελοντές φοιτητές της ΑΣΚΤ θα έχουν την ευκαιρία να φτιάξουν δικά τους έργα αντιστοιχίζοντας αρχαία με μοντέρνα έργα και ανακαλύπτοντας θραύσματα έργων σαν αρχαιολόγοι. Στο τέλος θα στήσουν τη δική τους έκθεση σαν επιμελητές. Σχεδιασμός – υλοποίηση εργαστηρίου: Δάφνη Κουρή – Χριστίνα Νάκου.

Πειραιώς 260, Προαύλιο, 8-9 Ιουνίου & 22-23 Ιουνίου, 18:30 (συμμετοχή με δελτίο προτεραιότητας).

• Over the rainbow – ΔώραΑνδρουλιδάκη, Drag Queen Story Hour – Athens Chapter.

Ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό πρόγραμμα στο οποίο ντραγκ καλλιτέχνες αφηγούνται ιστορίες με θέμα τη διαφορετικότητα και στόχο την καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων. Η αφήγηση είναι προσιτή σε παιδιά κάθε ηλικίας αλλά και σε ενήλικες, γεγονός που καθιστά το πρόγραμμα κατάλληλο για όλη την οικογένεια.

Πειραιώς 260, Προαύλιο, 29-30 Ιουνίου, 19:15

• Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Τα παιδιά ζωγραφίζουν και κατασκευάζουν εμπνευσμένα από την παραστάσεις που θα παρουσιαστούν φέτος στην Επίδαυρο. Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στην Πειραιώς 260 και στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν εικαστικά δρώμενα για παιδιά και ενήλικες με ζωγραφική παρέμβαση σε εξωτερικούς τοίχους των χώρων του Φεστιβάλ στην οδό Πειραιώς, με διοργάνωση του μουσείου και με τη συμμετοχή νέων εικαστικών καλλιτεχνών. Επιμέλεια – Συντονισμός για το ΜΕΠΤ: Ίρις Κρητικού – Αθανασία Σκληρού.

• Έκθεση παιδικής ζωγραφικής

Πειραιώς 260, Κτίριο Β, 30 Μαΐου – 17 Ιουλίου, ανοιχτή καθημερινά                    19:00 – 21:00

• Εργαστήριο γκράφιτι για παιδιά

Πειραιώς 260, Παρασκευές 7 Ιουνίου & 14 Ιουνίου, 18:00 – 21:00

• Εργαστήρια στο Μουσείο παιδικής τέχνης

Σάββατα 15,22,29 Ιουνίου και 5 Ιουλίου, 11:00 – 12:30

Ελεύθερη συμμετοχή, με δελτίο προτεραιότητας. Απαραίτητη η προεγγραφή.

• Οι δράκοι που χορεύουν – Dancingdragons.

Ένα κινητικό μάθημα με την Ιωάννα Τουμπακάρη για παιδιά 6 – 12 ετών στο πλαίσιο της ημέρας χορού. Το παιδί έρχεται σε επαφή με βασικές ιδέες του σύγχρονου χορού ενώ παράλληλα προσεγγίζει ποιότητες του παραδοσιακού κουνγκ φου. Γνωρίζει το σώμα του και τις ποικίλες δυνατότητες του μέσα από ετερογενή στοιχεία με στόχο μια διαφορετική συνειδητοποίηση και έκφραση. Μετακίνηση στον χώρο, μουσικότητα, συντονισμός, ταχύτητα, έκρηξη καθώς και παιχνίδι μας περιμένουν για εξερεύνηση στο Φεστιβάλ Αθηνών!

Πειραιώς 260, 11:00 – 12:30

Χορός, Εικαστικά, Περφόρμανς και Ημερίδα στην Πειραιώς 260:                                                   6 ξεχωριστές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών με ελεύθερη είσοδο

• Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, Growing!

Ο Γιάννης Μανταφούνης, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Φωνιαδάκης και ο Cyril Baldy συναντούν τους χορευτές της ΚΣΟΤ.

Το μέλλον του σύγχρονου χορού της χώρας επί σκηνής! Διεθνείς έλληνες χορογράφοι, νέοι χορευτές, σπουδαστές, τελειόφοιτοι και απόφοιτοι της ΚΣΟΤ ετοιμάζουν μια μοναδική παράσταση που αποτυπώνει τη μοναδική στιγμή, στην πορεία ενός χορευτή, αυτήν ακριβώς πριν από την εκτίναξή του στον επαγγελματικό στίβο. Ο νέος χορευτής εκτινάσσεται με όλα τα εφόδια που του έχει δώσει η σπουδή του, μαζί με την ορμή και τη φρεσκάδα αυτής της ηλικίας, ιδανικά συνδυασμένη με την ωριμότητα των χορογράφων που διαπρέπουν στον διεθνή χώρο.

Η παράσταση ξεκινά στις 21:00 στον χώρο Δ. Όσοι θεατές το επιθυμούν, μπορούν να συμμετάσχουν προηγουμένως, από τις 20:00, στο One One One, στον Κήπο της Πειραιώς 260. Το ίδιο έργο θα παρουσιαστεί στις 7 Ιουλίου στον πεζόδρομο της Ερμού, στο πλαίσιο της ενότητας Άνοιγμα στην Πόλη.

Οι παραστάσεις εντάσσονται στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ - με τη συγχρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης.

Πειραιώς 260, Κτίριο Δ, 4-6 Ιουλίου, 21:00

• Ημέρα Xορού, 8 Ιουλίου

Η Πειραιώς 260 για μια ακόμα φορά «καταλαμβάνεται» από τον χορό. Μετά την πολύ επιτυχημένη πρώτη απόπειρα στο περσινό Φεστιβάλ, το εγχείρημα συνεχίζεται. Εναλλακτικές μορφές παρουσίασης, συλλογικές δράσεις, χορευτικές εμπειρίες και καλλιτεχνικά πειράματα δημιουργούν έναν χώρο συνάντησης, διαλόγου και συνύπαρξης καλλιτεχνών και κοινού. Επιμέλεια: Στεριανή Τσιντζιλώνη.

Η Ημέρα Χορού ξεκινά με ένα κινητικό μάθημα για παιδιά (βλ. παραπάνω – Αφιέρωμα στα παιδιά) και συνεχίζεται με πολλές άλλες εκδηλώσεις:

• 17:00-18:30 Αφρικάνικος Χορός για άτομα με και χωρίς αναπηρία με τη συνοδεία ζωντανών κρουστών. Κινητικό μάθημα με τη Στέλλα Σπύρου. Μπορούν να συμμετάσχουν άτομα με προβλήματα κίνησης, όρασης ή ακοής. Μουσικοί: Ακριβή Μπερδεμπέ, Μαριλίζα-Σμαράγδα Νικολαΐδου. Διερμηνέας της νοηματικής γλώσσας: Γιώργος Στάθης.
• 13:00 – 15:30 Χορογραφικά Aποτυπώματα / Infinite Potentials: Choreographic Traces. Σύλληψη Ιδέας / Συντονισμός: Έλενα Νοβάκοβιτς & Ροδιά Βόμβολου. Ένα εργαστήριο στο οποίο χορογράφοι, θεωρητικοί του χορού, δραματουργοί, επιμελητές, καθώς και θεατές προσκαλούνται να αποτυπώσουν σε έναν ‘χάρτη’ ίχνη χορογραφικών πρακτικών.
• 19:00 – 21:00 Return Trip Παρουσίαση του εκπαιδευτικού/καλλιτεχνικού προγράμματος. Ο Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Χορού Aterballetto (Ιταλία) και χορογράφοι που συμμετείχαν στο εκπαιδευτικό και καλλιτεχνικό πρόγραμμα Return Trip παρουσιάζουν το προγράμμα και συζητούν με το κοινό. Μια συνεργασία του Φεστιβάλ Αθηνών με το Fondazione Nazionale della Danza / Aterballetto. Το Return Trip εντάσσεται στο πρόγραμμα ≪Tempo Forte Italia – Ελλάδα 2019≫, μια πρωτοβουλία του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών, της Πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα και του Υπουργείου Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Δραστηριοτήτων της Ιταλίας, Γενική Διεύθυνση Θεαμάτων.
• 21:30 – 22:30 Γνωριμία με χορογράφους – μια διαφορετική παράσταση. Μετά την περσινή πετυχημένη απόπειρα, το πείραμα συνεχίζεται! Μια μοναδική ευκαιρία γνωριμίας με έλληνες σύγχρονους χορογράφους μέσα από μια οργανωμένη, παιγνιώδη «παράσταση» Συμμετέχοντες χορογράφοι: Αναστασία Βαλσαμάκη, Βιτόρια Κοτσάλου, Άρης Παπαδόπουλος & Μάρθα Πασακοπούλου (Άρης & Μάρθα), Μαριέλα Νέστορα, Εύη Σούλη & Κατερίνα Φώτη (Στέρεο Νερό), Κώστας Τσιούκας.

Είσοδος ελεύθερη για όλες τις εκδηλώσεις χορού

Για τα μαθήματα είναι απαραίτητη η προεγγραφή στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πειραιώς 260, 8 Ιουλίου, 12:00

• nora chipaumire, #PUNK

Με αφετηρία το προβοκατόρικο τραγούδι της Πάττι Σμιθ “Rock ‘n roll nigger”, η χορογράφος Νόρα Τσιπομίρ (nora chipaumire) δημιουργεί οπτικά και ηχητικά τοπία σε μία περφόρμανς που μιλάει για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία όπως τις βίωσε η Τσιπομίρ στις δεκαετίες του ’70 και ’80 στη Ζιμπάμπουε. Στη περφόρμανς #PUNK η έννοια «μέλλον» μεταλλάσσεται: δεν υπάρχει μέλλον, το μέλλον ενυπάρχει στο παρόν.

Πειραιώς 260, Κτίριο Α2, 30 Μαΐου – 1 Ιουνίου, 23:00

• Ημερίδα,Το καθ’ ημάς κουίρ

Η ελληνική κουίρ σκηνή παίρνει θέση για τη διαφορετικότητα, τον ριζοσπαστισμό και την «παρέκκλιση» σε μια ημερίδα όπου θεωρητικοί και καλλιτέχνες συνομιλούν για αιρετικές αισθητικές και έμφυλες ταυτότητες.Είναι το κουίρ μια αντικοινωνική δυστοπία ή μια νέα «κανονικότητα»; Υπάρχει μια ελληνική κουίρ αισθητική; Συντονίζει η Τζωρτζίνα Κακουδάκη

Πειραιώς 260, Κτίριο Α2, 27 Ιουνίου, 17:00 – 20:00

• Candice Breitz, Love Story

Στην βίντεο-εγκατάσταση της νοτιοαφρικανής Κάντις Μπράιτς (Candice Breitz) οι προσωπικές μαρτυρίες άγνωστών μας προσφύγων, προσώπων που συνήθως μένουν στη σκιά, αντιδιαστέλλονται με τη γοητεία που μας ασκούν οι διασημότητες. Οι ηθοποιοί Τζούλιαν Μουρ και Άλεκ Μπόλντουιν αναπαριστούν αποσπάσματα συνεντεύξεων προσφύγων μετατρέποντας τις ιστορίες σε προϊόν μαζικής κατανάλωσης. Στη συνέχεια ο θεατής βλέπει τις πραγματικές ιστορίες διαπιστώνοντας το βάθος τους και τις αποχρώσεις τους.

Πειραιώς 260, Κτίριο Α2, 30 Μαΐου – 30 Ιουνίου, ώρες λειτουργίας 19:00 – 24:00

• Παύλος Τσάκωνας, Two, Hands

To πασίγνωστο έργο – mural του εικαστικού Παύλου Τσάκωνα εμπνευσμένο από το σχέδιο του Άλμπρεχτ Ντύρερ Χέρια σε προσευχή που βρίσκεται στην αρχή της Πειραιώς, κοντά στην Ομόνοια, παραλλάσσεται σχεδιαστικά σε ένα νέο έργο, το Two, Hands, και γίνεται μια μεγάλων διαστάσεων τοιχογραφία στην κεντρική είσοδο της Πειραιώς 260, με την επιμέλεια της αρχιτέκτονος-ηθοποιού Βάσιας Χρήστου.

Πειραιώς 260, 30 Μαίου – 17 Ιουλίου, 19:00

Μουσική στο Ηρώδειο

Σινεμά στη Μικρή Επίδαυρο και στην Πειραιώς 260

• Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα ΕΡΤ - Αναστάσιος Συμεωνίδης

Παγκόσμια ημέρα μουσικής

Έργα Σκαλκώτα, Μέντελσον και Προκόφιεφ

Το 2019 έχει ανακηρυχθεί έτος Νίκου Σκαλκώτα, με αφορμή τη συμπλήρωση 70 ετών από τον θάνατό του. Τιμώντας τον μεγάλο έλληνα συνθέτη, η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ θα ερμηνεύσει το λαϊκό μπαλέτο Η θάλασσα. Το έργο εμπνέεται από τη ζωή του κόσμου της θάλασσας και τη λαϊκή θαλασσινή παράδοση και με την απουσία του μπαλέτου μετατρέπεται σε μία συμφωνική σουίτα. Στο πρόγραμμα της συναυλίας περιλαμβάνονται δύο από τα πιο σημαντικά έργα του Μέντελσον και αυτά με θέμα τη θάλασσα και τις εναλλαγές της από την ηρεμία στη θαλασσοταχή. Μουσική διεύθυνση Αναστάσιος Συμεωνίδης. Σολίστ Βασίλης Βαρβαρέσος

Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 21 Ιουνίου, 21:00

• 9^ο Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας
  • Ο Μάγειρας, ο Κλέφτης, η Γυναίκατου και ο Εραστής της (TheCook, theThief, HisWifeandHerLover, 1989) του Πήτερ Γκρήναγουεϊ

Στο προαύλιο της Πειραιώς 260 θα προβληθεί η κορυφαία δημιουργία του βρετανού σκηνοθέτη, εικαστική, αποστομωτική και αδιαπραγμάτευτα προκλητική, με το αξέχαστο σάουντρακ του Μάικλ Νάιμαν

Πειραιώς 260, Προαύλιο, 13 Ιουνίου, 21:00

• Δεσμώτης του ιλίγγου (Vertigo, 1958) του Άλφρεντ Χίτσκοκ

Το μικρό θεατράκι της Επιδαύρου μετατρέπεται για μια μονάχα βραδιά σε θερινό σινεμά για να παρακολουθήσουμε το αριστούργημα του Άλφρεντ Χίτσκοκ, Δεσμώτης του ιλίγγου.

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, 22 Ιουνίου, 21:30

Το καλοκαίρι πλησιάζει… Και το Φεστιβάλ επίσης…

Έφτασε η στιγμή να σας παρουσιάσουμε το τρέιλερ του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου για το 2019!

Χορός, μουσική, θέατρο, περφόρμανς, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα, που μας κάνει να ανυπομονούμε για τις καλοκαιρινές φεστιβαλικές βραδιές που έρχονται.

Σας περιμένουμε όλες και όλους στο Ηρώδειο, στη Μικρή και Μεγάλη Επίδαυρο, στην Πειραιώς 260 και στους απρόσμενους χώρους του Ανοίγματος στην πόλη!  

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κωνσταντάτος

Animation: bestbefore

Graphics Υokanima

Μουσική: Γιώργος Μπακαλάκος

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

21 και 22 Ιουνίου

Οιδίπους

Η αρχετυπική ιστορία του Οιδίποδα ξεδιπλώνεται μέσα από τα εκπληκτικά, χαρακτηριστικά tableau vivant του Ρόμπερτ Γουίλσον. Ο κορυφαίος δημιουργός ακολουθεί την ιστορία του Οιδίποδα χρονολογικά, χωρίς να συμπίπτει απολύτως με τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, από τη στιγμή της γέννησής του και της εγκατάλειψής του ως βρέφους, μέχρι τη στιγμή της τύφλωσής του, αφού έχουν προηγηθεί οι φρικτές αποκαλύψεις: από το πρώτο φως της ζωής στο τελευταίο φως που αντικρίζει. Δύο «μάρτυρες», ένας άντρας και μια γυναίκα, μας μεταφέρουν αυτά που βλέπουν, τον βίο και την πολιτεία του Οιδίποδα, σαν να μιλάνε διαμέσου των αιώνων.

Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Φωτισμοί: Ρόμπερτ Γουίλσον

Συν-σκηνοθεσία: Ann Christin Rommen

Δραματουργία: Konrad Kuhn

Πρωτότυπη μουσική: Dickie Landry, Kinan Azmeh

Κοστούμια: Carlos Soto

Συνεργάτης σκηνογράφος: Annick Lavallée-Benny

Συνεργάτης σχεδιαστής φωτισμών: Solomon Weisbard

Σχεδιασμός ήχου: Dario Felli

Προγραμματισμός και επίβλεψη φωτισμών: Marcello Lumaca

Μακιγιάζ: Manu Halligan

Ηχοληψία: Marco Olivieri

Τεχνικός διευθυντής: Enrico Maso

Μηχανικός: Adriano Pernigotti

Μοδίστρα: Lara Friio

Σκηνικός σχεδιασμός: Cecilia Sacchi

Χειρίστρια follow spot: Isadora Giuntini

Κομμώσεις - Μακιγιάζ: Nicole Tomaini

Βίντεο: Andrea Villa

Βοηθός σκηνοθέτη: Sara Thaiz Bozano

Με τους: Angela Winkler, Λυδία Κονιόρδου, Μιχάλης Θεοφάνους, Casilda Madrazo, Kayije Kagame, Αλέξης Φουσέκης, Dickie Landry

Με τη συμμετοχή των: Meg Harper, Laila Gozzi, Alessandro Anglani, Marcello di Giacomo, Gaetano Migliaccio, Francesco Roccasecca, Annabella Marotta, Francesca Gabucci

Με τις φωνές των: Ρόμπερτ Γουίλσον, Λυδίας Κονιόρδου, Christopher Knowles

Οργάνωση παραγωγής: Virginia Forlani

Βοηθοί παραγωγής: Maddalena Papagni, Elisa Crespi

Ανάθεση - Συμπαραγωγή: ConversAzioni - Teatro Olimpico Vicenza - Pompeii Theatrum Mundi - Teatro Stabile di Napoli

28 και 29 Ιουνίου

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

Ορέστεια του Αισχύλου

Μια καινοτόμα πρόταση από το Εθνικό Θέατρο: Τρεις σκηνοθέτιδες στην πρώτη τους εμφάνιση στην Επίδαυρο παρουσιάζουν σε ενιαία παράσταση την Ορέστεια, τη μοναδική σωζόμενη τριλογία του αρχαίου δράματος, με την ίδια δημιουργική ομάδα ηθοποιών και συντελεστών. Τον Αγαμέμνονα σκηνοθετεί η Ιώ Βουλγαράκη, τις Χοηφόρους η Λίλλυ Μελεμέ και τις Ευμενίδες η Γεωργία Μαυραγάνη.

Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης

Σκηνικά: Πάρις Μέξης

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Παίζουν (αλφαβητικά): Δημήτρης Γεωργιάδης, Στεφανία Γουλιώτη, Στέλιος Ιακωβίδης, Μαρία Κίτσου, Φιλαρέτη Κομνηνού, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Αργύρης Ξάφης

Αγαμέμνων

Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη

Το πρώτο έργο της τριλογίας της Ορέστειας αφηγείται την επιστροφή του βασιλιά Αγαμέμνονα στο Άργος, μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου. Ο Αγαμέμνων μπαίνει θριαμβευτικά στην πόλη και στο παλάτι, φέρνοντας μαζί του, αιχμάλωτη, την τρωαδίτισσα πριγκίπισσα, ιέρεια του Απόλλωνα και μάντισσα Κασσάνδρα. Η Κλυταιμνήστρα υποδέχεται τον σύζυγό της με στόμφο και τιμές, ωστόσο πολύ γρήγορα αποκαλύπτεται πως η ενθουσιώδης της υποδοχή υποκρύπτει ένα οργανωμένο σχέδιο εκδίκησης για τον φόνο της κόρης τους, Ιφιγένειας, που ο Αγαμέμνονας θυσίασε στην Αυλίδα, προκειμένου να ξεκινήσουν τα πλοία της εκστρατείας, δέκα χρόνια πριν. Το κόκκινο χαλί που στρώνει η Κλυταιμνήστρα για να τον δεχτεί οδηγεί σ’ ένα λουτρό αίματος όπου, με τη συνέργεια του εραστή της Αίγισθου, θα πνιγούν και ο βασιλιάς και η ερωμένη του.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο Αγαμέμνων, το πρώτο έργο της Ορέστειας, είναι η αρχή μιας πολυεπίπεδης θεατρικής σύλληψης του Αισχύλου που, με όχημα το μύθο του Τρωικού πολέμου, χαράχτηκε βαθιά στο δικό του παρόν, την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ., και από τότε σε κάθε παρόν μέχρι σήμερα. Μετά από δέκα χρόνια στην Τροία, ο βασιλιάς επιστρέφει από τον τρομερότερο των πολέμων νικητής για να δολοφονηθεί στο σπίτι του από τη γυναίκα του. Δέκα χρόνια αναμονής για ένα τέτοιο έγκλημα. Σ’ ένα τέτοιο ποιητικό σύμπαν, όπου ο άνθρωπος αποτελεί άλυτο αίνιγμα και η ανθρώπινη πράξη δεν διαδραματίζεται κάτω από άδειους ουρανούς, θύτης και θύμα ανταλλάσσουν ρόλους. Την ανταλλαγή αυτή ρόλων παρακολουθεί μια άρχουσα τάξη που σιωπά, ώσπου χάνει τελικά όχι μόνο τη δύναμή της, αλλά και την ίδια την υπόστασή της. Ποιος έχει δικαίωμα στο έγκλημα και από πού αντλεί το δικαίωμα αυτό;

Η παράσταση θα συνομιλήσει με τις άλλες δύο (Χοηφόροι και Ευμενίδες) σε μια πρωτότυπη συνεργασία, εξερευνώντας έναν δραματουργό που «εφηύρε» το θέατρο, τουλάχιστον το δικό μας, δυτικό θέατρο.

Χοηφόροι

Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ

Στο δεύτερο έργο της τριλογίας κυριαρχεί η φιγούρα της Ηλέκτρας, που πενθεί τον δολοφονημένο πατέρα της προσμένοντας εμμονικά ως μόνο φως σωτηρίας την επιστροφή του αδερφού της, Ορέστη, προκειμένου να σχεδιάσουν μαζί την εκδίκηση. Στο ξεκίνημα του έργου η Ηλέκτρα θρηνεί πάνω απ’ τον τάφο του πατέρα της και οι Χοηφόρες, οι γυναίκες του χορού που τη συντροφεύουν, μεγεθύνουν τον θρήνο της ενώ προσφέρουν τις χοές τους. Εκεί την αντικρίζει πρώτη φορά ο αδερφός της που έχει επιστρέψει μετά από χρόνια για να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα του μαζί με τον πιστό σύντροφό του Πυλάδη, μεταμφιεσμένοι σε ξένους για μην τους αναγνωρίσουν. Βλέποντάς την να θρηνεί, συνειδητοποιεί ότι θα την έχει σύμμαχο στο ιερό αυτό έργο και της αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Η δράση κατόπιν εξελίσσεται καταιγιστικά. Ορέστης και Πυλάδης με την κάλυψη της Ηλέκτρας προφασίζονται ότι είναι δύο ξένοι που φέρνουν τις στάχτες του πεθαμένου Ορέστη στην Κλυταιμνήστρα. Η Κλυταιμνήστρα υποδέχεται τον Ορέστη και τότε εκείνος, αφού της αποκαλύπτει την ταυτότητά του, την εκτελεί ενώ κατόπιν εκτελεί και τον εραστή και συνένοχό της Αίγισθο. Η τραγωδία κλείνει με τις Ερινύες να καταφθάνουν, καταδιώκοντας ανελέητα τον Ορέστη ως τη στιγμή της αθώωσής του από τον Άρειο Πάγο.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Το δεύτερο μέρος της Ορέστειας τοποθετείται χρονικά δέκα χρόνια περίπου μετά το τέλος του Αγαμέμνονα. Εδώ χτυπά η αιμάτινη καρδιά της τριλογίας. Το έδαφος έχει ήδη προετοιμαστεί για την έλευση του Ορέστη, του νεαρού εκδικητή που οφείλει να ανταποκριθεί στον πανάρχαιο νόμο του καθήκοντος και να ανταποδώσει αίμα στο αίμα. Ο νεκρός πατέρας ζητά εκδίκηση και η παρουσία του στο έργο είναι εξίσου ισχυρή, με διαφορετικό τρόπο φυσικά, όπως και στον Αγαμέμνονα. Το τοπίο στις Χοηφόρους είναι ζοφερό και απειλητικό. Στο νέο κράτος κυριαρχεί καθεστώς βίας, τρομοκρατίας και φοβικής σιωπής −το ζευγάρι των σφετεριστών και παράνομων εραστών, που έχει κλέψει με δόλο την εξουσία από τον νόμιμο βασιλιά, έχει βάψει τα χέρια του με αίμα κι έχει βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι και το χάος.

Ο παλαιός κόσμος έχει φτάσει σε τραγικό αδιέξοδο και έχει χρεοκοπήσει, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά. Η αποτρόπαιη πράξη που θα διαπράξει ο  Ορέστης  είναι επιβεβλημένη από τους θεούς και το ίδιο το σύμπαν. Η βία θα απαντήσει στη βία και οι Ερινύες παραμονεύουν. Το λαμπρό φως της νέας Δικαιοσύνης, που θα συμφιλιώσει τον παλαιό με τον καινούριο κόσμο που ανατέλλει, βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά και ο δρόμος που θα πρέπει να διανυθεί προς αυτήν την κατεύθυνση είναι εξαιρετικά επώδυνος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Η επανάληψη του εγκλήματος γίνεται τελετουργία εξαγνισμού μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία θα μεταβεί απ’ το σκοτάδι στο φως.

Ευμενίδες

Σκηνοθεσία: Γεωργία Μαυραγάνη

Το τρίτο μέρος της αισχύλειας τριλογίας έχει ως θέμα την καταδίωξη του Ορέστη από τις Ερινύες και την ιερή δοκιμασία που θα πρέπει να περάσει προκειμένου να εξευμενιστούν και να μετατραπούν σε Ευμενίδες, αθωώνοντας το έγκλημά του. Στο θεωρούμενο αυτό ιδρυτικό έργο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας θεσμοθετείται για πρώτη φορά ο Άρειος Πάγος.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

O Oρέστης βρίσκεται στους Δελφούς καταδιωκόμενος από τις Ερινύες. Είναι ικέτης στο ιερό του Απόλλωνα ζητώντας την προστασία του θεού. Ακολουθώντας τις συμβουλές του έρχεται στην Αθήνα, όπου προσπέφτει ικέτης στο άγαλμα της Αθηνάς. Οι εξαγριωμένες Ερινύες, παρακινημένες από το φάντασμα της Κλυταιμνήστρας τον ακολουθούν. Η λύση θα δοθεί στον Άρειο Πάγο, το δικαστήριο των Αθηνών. Ο Χορός των Ερινύων και ο Ορέστης θα υπερασπιστούν τα πιστεύω τους. Η ισοψηφία που προκύπτει με την ψήφο της Αθηνάς κηρύσσει αθώο τον Ορέστη, ο οποίος εξυμνεί την Πόλη των Αθηνών και διακηρύσσει ότι στο εξής συμμαχία ακατάλυτη θα δένει την πατρίδα του με την Αθήνα. Η Αθηνά καθιερώνει τιμές για τις Ερινύες και τις ανακηρύσσει αγαθοποιές θεότητες: Ευμενίδες.

Η τριλογία κλείνει με την αποκατάσταση της ισορροπίας, σε μια ατμόσφαιρα συμφιλίωσης. Λίγο αργότερα, το 462 π.Χ., με τη μεταβολή του πολιτεύματος, η δικαιοδοσία των φονικών υποθέσεων μεταφέρεται στον Άρειο Πάγο.

5 και 6 Ιουλίου

ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ - ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ικέτιδες του Ευριπίδη

Μετάφραση: Γιώργος Κοροπούλης

Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός

Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Στην παράσταση θα συμμετέχουν Έλληνες και Κύπριοι ηθοποιοί.

Συμπαραγωγή: Εθνικό Θέατρο - Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου

Η διανομή βρίσκεται σε εξέλιξη.

12 και 13 Ιουλίου

Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή

Μετάφραση: Γιάννης Λιγνάδης

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Με τον Δημήτρη Λιγνάδη στο ρόλο του Οιδίποδα και την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Ιοκάστης.

Παραγωγή: Αθηναϊκά Θέατρα - ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης

Το τελειότερο έργο του Σοφοκλή και κατά γενική ομολογία η πλέον υποδειγματική αρχαία τραγωδία ξεκινά με ένα μυστήριο. Η πόλη της Θήβας πλήττεται από λοιμό και ο βασιλιάς Οιδίποδας ζητά να εξακριβώσει τον λόγο. Ο χρησμός του Απόλλωνα παραγγέλνει ότι για να καθαρίσει η πόλη πρέπει πρώτα να τιμωρηθεί ο φόνος του Λάιου. Ο βασιλιάς αποφασίζει να εξιχνιάσει το αίνιγμα και ξετυλίγει ένα κουβάρι φρικτών αποκαλύψεων.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Έχω συναντηθεί με τον Οιδίποδα στη σκηνή δύο φορές: την πρώτη, παίζοντας τον επώνυμο ρόλο, στην παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου, και τη δεύτερη παίζοντας την Ιοκάστη, τον Τειρεσία και τον Βοσκό, στην παράσταση του Τσέζαρις Γκραουζίνις.

Υπάρχουν δύο άξονες στο έργο αυτό, το τελειότερο του αρχαίου δράματος, τουλάχιστον απ’ τα σωζόμενα, που δρουν συμπληρωματικά:

Ο ένας είναι η τέλεια πλοκή του: το έργο αυτό είναι το πρώτο στην παγκόσμια δραματουργία θρίλερ με σασπένς (whodunit play τα αποκαλούν οι Αγγλοσάξωνες).  Ξετυλίγοντας το κουβάρι των γεγονότων, ο ήρωας, με αριστοτεχνικό τρόπο, φτάνει στο κέντρο του λαβυρίνθου, όπου διώκτης και διωκόμενος είναι ο ίδιος. Κι αν συχνά υποτιμούμε τον άξονα αυτόν, γυρεύοντας δίκαια άλλες ποιότητες, δεν μπορώ να μη θυμάμαι το ρίγος που μου προκαλούσε το ομαδικό επιφώνημα του κοινού από το κοίλον στη φράση «Ο Πόλυβος δεν ήτανε πατέρας σου».

Ο δεύτερος άξονας, αυτός που κάνει τον Οιδίποδα το πρώτο υπαρξιακό έργο στην παγκόσμια δραματουργία,  είναι η ίδια η ερώτηση που τίθεται: «Ποιος είμαι;». Και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο ήρωας για να την απαντήσει: τα εργαλεία που ο άνθρωπος –ειδικά ο Δυτικός– έχει θεοποιήσει: τον ορθό λόγο, τη σκέψη, τη λογική. Είναι τα μόνα που έχουμε, έχουν εκτοξεύσει το είδος μας, όμως δεν αρκούν. Γιατί αν αποφασίσεις να θέσεις τη συγκεκριμένη ερώτηση, οφείλεις να είσαι έτοιμος και για την απάντηση. Και η αλήθεια, όπως λέει ο ποιητής, «μόνον έναντι θανάτου δίδεται».

19 και 20 Ιουλίου

ΚΘΒΕ

Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας

Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός

Από τα οψιμότερα έργα του Ευριπίδη η Ιφιγένεια εν Αυλίδι γράφτηκε μεταξύ 408 και 406 π.Χ. και παρουσιάστηκε μετά τον θάνατό του στα Μεγάλα Διονύσια, όπου και κέρδισε το πρώτο βραβείο. Η τραγωδία εστιάζει στην απόφαση του Αγαμέμνονα, αρχιστράτηγου των Αχαιών, να θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια στην Αυλίδα. Στην αρχή του έργου, ο ελληνικός στόλος, ενώ σχεδιάζει να σαλπάρει για την Τροία, έχει ακινητοποιηθεί λόγω άπνοιας στην Αυλίδα. Ο μάντης Κάλχας αποκαλύπτει ότι αιτία είναι ο θυμός της θεάς Άρτεμης, την οποία έχει προσβάλει ο Αγαμέμνονας και ότι μόνος τρόπος να εξευμενιστεί είναι η θυσία της κόρης του, Ιφιγένειας. Έτσι, ο Αγαμέμνονας καλεί την Ιφιγένεια στην Αυλίδα, με το πρόσχημα του γάμου της με το πρωτοπαλίκαρο των Αχαιών, τον Αχιλλέα, προτού αναχωρήσουν για τον πόλεμο. Παρά το φρικτό δίλημμα που αντιμετωπίζει, αφού καλείται να επιλέξει μεταξύ της κόρης και της πατρίδας του, ο Αγαμέμνονας αποφασίζει να προχωρήσει στη θυσία, αγνοώντας τις ικεσίες της Κλυταιμνήστρας, της Ιφιγένειας, του Αχιλλέα, του στρατού που απειλεί με στασίαση, ακόμα και του ίδιου του Μενέλαου. Η ευγενική Ιφιγένεια τελικά συμφιλιώνεται με την τραγική μοίρα της και τον ηρωικό θάνατό της υπέρ της πατρίδας. Στο τέλος του έργου, ένας άγγελος ανακοινώνει στην Κλυταιμνήστρα ότι το σώμα της Ιφιγένειας εξαφανίστηκε από τον βωμό προτού λάβει το θανάσιμο χτύπημα.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο Ευριπίδης, στο τέλος της ζωής του, μας δίνει ένα έργο μεταπτώσεων και συνεχόμενων διλημμάτων, γεμάτο ειρωνεία και αναπάντεχες κωμικές στιγμές. Ένα κείμενο που, αν και ανεβαίνει αρκετά συχνά, συνεχίζει να τροφοδοτεί πληθώρα φιλολογικών, δραματολογικών και θεατρολογικών συζητήσεων. 

Όπως και τα υπόλοιπα έργα που πραγματεύονται τα του Οίκου των Ατρειδών, η Ιφιγένεια εν Αυλίδι περιέχει πρόσωπα στιγματισμένα με μια προγονική κατάρα. Άρα γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως τα πράγματα είναι πιθανόν να μην εξελιχθούν ομαλά.

Εμποτισμένο από την ατμόσφαιρα της εποχής του, με την Αθηναϊκή δημοκρατία να παραπαίει και την ήττα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο να πλησιάζει, το έργο αποτυπώνει έναν κόσμο όπου η πίστη στον ηρωισμό και στις πατριαρχικές αξίες έχει κλονιστεί. Έναν κόσμο στον οποίον ο όχλος ανάγεται σε πρωταγωνιστή της δράσης, την ίδια στιγμή που οι ήρωες, γεμάτοι αδυναμίες, μικροπρεπείς, δειλοί, κατακρημνίζονται.  Είναι ασταθείς και αλλάζουν γνώμη. Μόνη σταθερά παραμένει ο αγώνας για την εξουσία, σε διαφορετική κάθε φορά μορφή. Η διαμάχη του δημόσιου με το ιδιωτικό, του άνδρα με τη γυναίκα, της πόλης με την οικογένεια, γεννούν πρόσωπα που δεν διστάζουν να υπερβούν τα εσκαμμένα.

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια ρομαντική ιστορία αυτοθυσίας, ούτε με ένα πατριωτικό δράμα, αλλά με μια περίπτωση διαρκούς πάλης και ανισορροπίας, μια ιστορία ανατροπών.

Στην Αυλίδα δεν έχει σταματήσει μόνο ο άνεμος, αλλά η ίδια η ζωή. Όλοι περιμένουν να συμβεί κάτι. Και πολύ σύντομα, αυτό θα είναι η κατάλυση της λογικής.

26 και 27 Ιουλίου

Κομεντί Φρανσαίζ  / Comédie-Française

Ηλέκτρα / Ορέστης του Ευριπίδη

Σκηνοθεσία: Ίβο βαν Χόβε (Ivo van Hove)

Σκηνική εκδοχή: Βαρτ Βαν ντεν Εντε (Bart Van den Eynde) και Ίβο βαν Χόβε (Ivo van Hove)

Μετάφραση στα γαλλικά: Μαρί Ντελκούρ-Κυρβέρ (Marie Delcourt-Curvers)

Σκηνογραφία και Σχεδιασμός φωτισμού: Γιαν Βερσβάιφελντ (Jan Versweyveld)

Κοστούμια: Αν Ντ’ Υίς (An D’Huys)

Πρωτότυπη μουσική: Ερίκ Σλεσίμ (Eric Sleichim)

Χορογραφία: Βιμ Βαντεκέιμπους (Wim Vandekeybus)

Δραματουργία: Βαρτ Βαν ντεν Έντε (Bart Van den Eynde)

Βοηθός σκηνοθέτη: Λωράν Ντελβέρ (Laurent Delvert)

Βοηθός σκηνογράφου: Ροέλ Βαν Μπερκελέρ (Roel Van Berckelaer)

Βοηθός φωτιστή: Φρανσουά Τουρέ (François Thouret)

Με τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ: 

Κλωντ Ματιέ (Claude Mathieu), Χορός, Σεσίλ Μπρυν (Cécile Brune), Χορός, Sylvia Bergé (Σύλβια Μπερζέ), Χορός, Ερίκ Ζενοβέζ (Éric Génovèse), Φρύγας υπηρέτης, Μπρυνό Ραφαελί (Bruno Raffaelli), Γέρος υπηρέτης της Ηλέκτρας και ένας χωρικός, Ντενί Πονταλυντές (Denis Podalydès), Μενέλαος, Ελζά Λεπουάβρ (Elsa Lepoivre), Κλυταιμνήστρα και Ελένη, Λοΐκ Κορμπερύ (Loïc Corbery), Πυλάδης, Σουλιάν Μπραΐμ (Suliane Brahim), Ηλέκτρα, Μπενζαμέν Λαβέρν (Benjamin Lavernhe), Μυκηναίος, Ντιντιέ Σάντρ (Didier Sandre), Τυνδάρεως, Κριστόφ Μοντενέζ (Christophe Montenez), Ορέστης, Ρεμπεκά Μαρντέρ (Rebecca Marder), Ερμιόνη, Ντομινίκ Μπλαν (Dominique Blanc), Κορυφαία, Γκαέλ Καμιλιντί (Gaël Kamilindi), Απόλλων.

Και τους ηθοποιούς της Ακαδημίας της Κομεντί Φρανσαίζ: Peio Berterretche (Πέιο Μπερτερέτς), Pauline Chabrol (Πωλίν Σαμπρόλ), Thomas Keller (Τομά Κελλέρ), Olivier Lugo (Ολιβιέ Λυγκό), Noémie Pasteger (Νοεμί Παστεζέ), Léa Schweitzer (Λεά Σβάιτσέρ)

Παραγωγή Comédie-Française

Πρεμιέρα Αίθουσα Richelieu 27 Απριλίου 2019

Ζωντανή αναμετάδοση από την Αίθουσα Richelieu / Pathé Live 23. 5. 2019

Σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου 

Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας

H Comédie-Française για τη συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών

Μετά την μεγάλη επιτυχία των Καταραμένων, της παράστασης που έκανε πρεμιέρα στην Αυλήτων Τιμών του Παλατιού τωνΠαπών ανοίγοντας το Φεστιβάλ της Αβινιόν 2016 και επαναλήφθηκε στην Αίθουσα Ρισελιέ, ο Ίβο βαν Χόβε ξανασυναντιέται με τον θίασο της Κομεντί Φρανσαίζ με μια νέα μεγάλη τοιχογραφία, που συνδέεται αυτή τη φορά με την οικογένεια των Ατρειδών. Αυτή η δεύτερη συνεργασία της Κομεντί Φρανσαίζ μ’ έναν από τους σημαντικότερους μαέστρους της θεατρικής σκηνοθεσίας διεθνώς, πάνω σε μια αρχαία ελληνική τραγωδία, προσέφερε την ιδανική ευκαιρία στον Éric Ruf, γενικό διευθυντή της Κομεντί Φρανσαίζ και στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, να ενώσουν τους δύο αυτούς μεγάλους οργανισμούς του ευρωπαϊκού θεάτρου.

Για πρώτη φορά, ο πιο παλιός θίασος εν ενεργεία στον κόσμο θα παίξει στο μοναδικό Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. 

Διευκρινίζοντας ότι όλες του οι συνεργασίες γεννιούνται από «κεραυνοβόλο έρωτα» για ένα κείμενο, ο Ίβο βαν Χόβε, που άνοιξε και το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2018 με την πολύ δυνατή σκηνική μεταφορά των έργων του Μπέργκμαν Περσόνα / Μετά την πρόβα, συναρθρώνει εδώ δυο κείμενα του Ευριπίδη που αφηγούνται την ιστορία της Ηλέκτρας και του Ορέστη στη συνέχειά της ή το πώς δυο αδέρφια ξαναβρίσκονται και συμμαχούν για να εκδικηθούν τη μητέρα τους, Κλυταιμνήστρα, και τον εραστή της, Αίγισθο. Η σκηνοθεσία του σηματοδοτεί την υποδοχή της Ηλέκτρας του Ευριπίδη στο ρεπερτόριο της Κομεντί Φρανσαίζ, ενώ η τελευταία παράσταση του Ορέστη στην Αίθουσα Ρισελιέ χρονολογείται από το 1923.

Αναγνωρισμένος για τη δεινότητά του να «ξεδιπλώνει» τα κείμενα επί σκηνής, ο σκηνοθέτης του Toneelgroep Amsterdam ανανεώνει διαρκώς την αισθητική του και τη σχέση του με τους ηθοποιούς. Παρότι αποκηρύσσει την έννοια της «μεθόδου», επανέρχεται στο αρχαίο δράμα τιμώντας την κοινωνική διάσταση αυτού του θεάτρου και φωτίζει τον μύθο με έντονη συναίσθηση του πόσο επίκαιρος παραμένει.

Η υπόθεση, από τον Ίβο βαν Χόβε

Η Ηλέκτρα και ο Ορέστης είναι αδέρφια. Νέοι, πληγωμένοι, εύθραυστοι και ευάλωτοι, μετατρέπονται σε άγρια ζώα. Στην πραγματικότητα δεν γνώρισαν ποτέ τον πατέρα τους, που είχε φύγει ως αρχιστράτηγος του στρατού των Αργείων στον πόλεμο της Τροίας. Η απουσία τον καθιστά ήρωα στα μάτια τους. Η μητέρα, η Κλυταιμνήστρα, είναι ο εχθρός. Το σπίτι, το πεδίο της μάχης. Αποδιωγμένοι, η Ηλέκτρα και ο Ορέστης γίνονται από παιδιά βασιλέων, πρόσφυγες στην ίδια τους την οικογένεια, στην ίδια τους την πατρίδα.

Αποσπάσματα συνέντευξης του σκηνοθέτη

Η οικογένεια είναι ο «γόρδιος δεσμός» της κοινωνίας, και ως τέτοιος, γεννά μια σειρά προβλήματα. Βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα καθρέφτη που αντανακλά το αρνητικό είδωλο των ίδιων μας των παρορμήσεων. Πρόκειται άραγε για μια αιμομικτική οικογένεια; Όχι κυριολεκτικά (ή τουλάχιστον, όχι μόνο), αλλά με την έννοια ότι αποτελεί πεδίο μάχης: όπου, αφενός επιλύονται τα προβλήματα, και όπου, αφετέρου, ξεχωρίζουν εκείνοι που έχουν επιλεγεί για να μείνουν, από τους άλλους, που θα εκδιωχθούν οριστικά.  

Για το Ηλέκτρα / Ορέστης, το στοίχημα είναι να αναπαραστήσουμε έναν κόσμο μεγάλης σκληρότητας, έως και νατουραλιστικά, επί σκηνής. Η αλήθεια είναι ότι βλέπω την παράσταση ως ένα Gesamtkunstwerk, ένα καθολικό έργο τέχνης με τη βαγκνερική σημασία του όρου, με την αίσθηση ίσως ότι μετέχουμε σε μια τελετουργία.

Θεωρώ τον εαυτό μου Βέλγο, αλλά και ευρωπαίο και πολίτη του κόσμου. Το να μιλάς για την κοινωνία, σημαίνει να μιλάς για τον κόσμο.

Οι Έλληνες θέτουν ένα θεμελιώδες ερώτημα: τι μας ενώνει αντί να μας χωρίζει; Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα στο Ηλέκτρα / Ορέστης.

Εκτίμησα σε τεράστιο βαθμό τη δουλειά με τους ηθοποιούς του Θιάσου. Αισθάνθηκα ότι έχουν μια ζωική επιθυμία να κάνουν θέατρο, μια ανάγκη μες απ’ τα σωθικά τους να ασπαστούν μια καλλιτεχνική περιπέτεια. Μπορώ να πω σήμερα ότι η Κομεντί Φρανσαίζ και ο θίασος του Toneelgroep στο Amsterdam αποτελούν τις δυο καλύτερες εμπειρίες μου ως σκηνοθέτη. Όταν ο Ερίκ Ρυφ μάς πρότεινε να ανεβάσουμε μια ακόμα παράσταση, αμέσως δέχτηκα.

Λίγα λόγια για την Κομεντί Φρανσαίζ

Ιδρυμένη το 1680 από τους ηθοποιούς του Μολιέρου, η Κομεντί Φρανσαίζ είναι από τα παλαιότερα και τα πιο διάσημα θέατρα στον κόσμο.  Μ’ ένα πλούσιο φορτίο τριών αιώνων ιστορίας, ο μόνιμος θίασός της δίνει ζωή σ’ ένα ρεπερτόριο κλασικό και σύγχρονο, γαλλικό και ξένο (γύρω στα 3000 έργα 800 περίπου συγγραφέων είναι σήμερα εγγεγραμμένα στο ρεπερτόριό της). Περισσότερα από 400 άτομα εργάζονται ώστε να σηκώνεται κάθε βράδυ η αυλαία στην κεντρική σκηνή της (που βρίσκεται στην καρδιά του Παρισιού, στο Palais Royal). Η Κομεντί Φρανσαίζ είναι ο μόνος θεατρικός χώρος στη Γαλλία σήμερα που εφαρμόζει την πρακτική του εναλλασσόμενου ρεπερτορίου. Διαθέτει δύο ακόμα αίθουσες στο Παρίσι (το Θέατρο του Vieux-Colombier και το Studio-Théâtre) και ταξιδεύει συστηματικά τις παραγωγές της σε περιοδείες τόσο στη Γαλλία όσο και διεθνώς. 

Το ρητό στο οικόσημο του θιάσου, simul και singulis (μαζί και ο καθένας μοναδικός), αποδίδει τη δύναμη και τη διάρκειά της: το σύνολο τρέφει το άτομο, που με τη σειρά του εμπλουτίζει το σύνολο. Το μελίσσι ως σύμβολο του οικοσήμου υποδηλώνει μια πληθωρική δημιουργικότητα που ολοένα ανανεώνεται, καθιστώντας ταυτόχρονα το Σπίτι του Μολιέρου σχολείο των τεχνών του λόγου, χώρο ωρίμανσης και εστία δημιουργίας.

2 και 3 Αυγούστου

Νεφέλες του Αριστοφάνη

Μετάφραση: Γιάννης Αστερής

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Συνεργάτης στη δραματουργία: Θεοδώρα Καπράλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Γκέλυ Καλαμπάκα

Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Με τους: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιώργο Γάλλο, Νίκο Καραθάνο, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Γιάννη Κλίνη, Έμιλυ Κολιανδρή, Χρήστο Λούλη, Ελίνα Ρίζου, Θεοδώρα Τζήμου, Αινεία Τσαμάτη, Λυδία Φωτοπούλου κ.ά.

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

Η αριστοτεχνική κωμωδία του Αριστοφάνη παρουσιάστηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 423 π.Χ. και διακωμωδεί τη διδασκαλία του Σωκράτη και τις ιδέες των σοφιστών της εποχής. Ο ηλικιωμένος, απαίδευτος Αθηναίος Στρεψιάδης, καταχρεωμένος από τις σπατάλες και τις ασωτείες του καλοαναθρεμμένου γιου του, Φειδιππίδη, προσπαθεί να τον πείσει να φοιτήσει στο φροντιστήριο του Σωκράτη, όπου θα μάθει τη διαφορά μεταξύ δίκαιου και άδικου λόγου και θα μπορεί να υπερασπίζεται καλύτερα τον εαυτό του στο δικαστήριο απέναντι στους δανειστές του. Όταν ο Φειδιππίδης αρνείται, ο Στρεψιάδης αποφασίζει να σπουδάσει ο ίδιος, παρά την ηλικία του. Στο φροντιστήριο, έρχεται σε επαφή με τον κόσμο των ιδεών και πολύ γρήγορα εντυπωσιάζεται και ζητά να γνωρίσει τον δάσκαλο. Ο Σωκράτης παρουσιάζεται αυτοπροσώπως και ξεκινά η τελετή μύησης του γηραιού σπουδαστή. Ωστόσο, ο Στρεψιάδης αποδεικνύεται ανεπίδεκτος μαθήσεως. Εντέλει, ο Φειδιππίδης υποκύπτει στις απειλές του πατέρα του και έρχεται με το ζόρι στο διδασκαλείο για να σπουδάσει. Πατέρας και γιος παρακολουθούν τη σύγκρουση μεταξύ Δίκαιου και Άδικου Λόγου, με τον καθένα να υποστηρίζει ότι μπορεί να προσφέρει την καλύτερη εκπαίδευση στον Φειδιππίδη. Ο Άδικος Λόγος αναδεικνύεται νικητής. Ο Στρεψιάδης επιστρέφει αργότερα για να παραλάβει τον γιο του, ο οποίος έχει πλέον μεταμορφωθεί σε έναν υποδειγματικό διανοούμενο. Ο Στρεψιάδης διοργανώνει μια γιορτή στο σπίτι του για να πανηγυρίσει τη μεταμόρφωση του γιου του, ενώ διώχνει δύο δανειστές που παρουσιάζονται στη γιορτή ζητώντας από τον Φειδιππίδη να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. Όταν ο Φειδιππίδης απειλεί να ξυλοφορτώσει τον πατέρα του στο πλαίσιο μιας αντιδικίας, καταφεύγοντας μάλιστα στα επιχειρήματα που έχει διδαχθεί, ο Στρεψιάδης, όλο οργή, αποφασίζει να καταστρέψει το φροντιστήριο.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες προτείνει τη χειραφέτηση από τον λογοκεντρισμό και μια ευθεία σύγκρουση με την ένδεια ιδεών. Σ’ αυτήν την τραγικωμωδία βάζει στο επίκεντρο ένα πρότυπο «καθημερινού ανθρώπου», τον Στρεψιάδη, να έρχεται σε επαφή με τον Σωκράτη και τις μεγάλες ιδέες, που είναι άυλες, τις Νεφέλες. Ο Σωκράτης, σαν άλλος Μεσσίας, και μέσω του «θιάσου» του −των Νεφελών− μυεί τον Στρεψιάδη σε μια νέα πίστη, σ’ ένα νέο τρόπο θέασης του κόσμου χωρίς Θεούς, σε μια πνευματική ουτοπία. Όταν η θεωρία και η ακεραιότητα της διδασκαλίας του Σωκράτη καταρρέει, ο Στρεψιάδης βρίσκεται εγκαταλειμμένος και αποφασίζει να καταστρέψει το διδασκαλείο του Σωκράτη σ’ ένα απο τα πιο αινιγματικά και τραγικά φινάλε στην αριστοφανική δραματουργία. Τότε και οι δύο πόλοι του έργου βρίσκονται προδομένοι μπροστά σε ένα απελπιστικό κενό.

Πιστή στο καυστικό πνεύμα του ποιητή που στηλιτεύει τη στείρα γνώση και τις πελατειακές σχέσεις σοφιστών και δασκάλων με τους μαθητές τους, η παράσταση χρίζει πρωταγωνίστριες τις ίδιες τις Νεφέλες, που έρχονται να κηρύξουν την αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της λογικής και την επιστροφή σε μια χαμένη πνευματικότητα.

9 και 10 Αυγούστου

ΔΗΠΕΘΕ ΠΑΤΡΑΣ

Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Σταύρος Σ. Τσακίρης

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Κίνηση: Marcellο Magni

Σκηνικά: Κώστας Βαρώτσος

Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ

Με την: Kathryn Hunter (Κάθρην Χάντερ) στο ρόλο του Προμηθέα.

Ο Προμηθέας τιμωρείται από τον Δία επειδή έδωσε τη φωτιά στους ανθρώπους. Ο Ήφαιστος έχει αναλάβει να τον δέσει σφιχτά με αλυσίδες πάνω σε απόκρημνους βράχους. Το Κράτος και η Βία επιθεωρούν τον απρόθυμο Ήφαιστο. Στον βράχο καταφθάνουν οι κόρες του Ωκεανού, οι Ωκεανίδες, θρηνώντας για το μαρτύριο του ήρωα. Κι ενώ ο Προμηθέας και ο Ωκεανός μιλούν για τη σκληρότητα του Δία, επί σκηνής εμφανίζεται ένα ακόμη πλάσμα που υποφέρει από την εκδικητικότητα των θεών: η Ιώ, ερωμένη του Δία, που εκείνος μεταμόρφωσε σε δαμάλα για να τη γλιτώσει από τη ζήλεια της Ήρας, χωρίς όμως να το καταφέρει, καθώς η πανούργα εκείνη έχει στείλει για να την βασανίζει τον Οίστρο, μια ενοχλητική βοϊδόμυγα, που την ακολουθεί ανελέητα ως τα πέρατα του κόσμου. Ο Προμηθέας προφητεύει το μέλλον της, που συνδέεται και με τη δική του μοίρα, καθώς κάποιος μακρινός απόγονός της, πολλά πολλά χρόνια μετά, θα τον απελευθερώσει. Προφητεύει επίσης την πτώση του Δία, αρνείται όμως πεισματικά να φανερώσει στον απεσταλμένο Ερμή το πώς θα εκπέσει ο βασιλιάς. Η τραγωδία τελειώνει με τους μανιασμένους κεραυνούς του Δία ενάντια στον κρατούμενο με την ελεύθερη συνείδηση, που αντιστέκεται.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ίσως η αρχαιότερη τραγωδία. Ίσως το πιο φωτισμένο κείμενο όλων των εποχών. Ίσως το πιο κρυπτικό κείμενο του κόσμου. Ίσως το πιο βλάσφημο κείμενο που γράφτηκε ποτέ. Ίσως το πιο ευσπλαχνικό κείμενο γι’ αυτό το ον που σπαράζει ανάμεσα στο πολύ φως του σύμπαντος και το βαθύ σκοτάδι που προσπαθούν να του επιβάλουν. 

Θεοί, μεγάλοι ή μικροί, προκαταλήψεις και φόβοι.

Μέγας τυραννισμένος ο Άνθρωπος και νυν και αεί.

Κείμενο ιερατικό ή απελευθερωτικό μανιφέστο; Οργή ή σοφία το συνεγείρει; Θρήνο ή εκδίκηση κρύβουν οι λέξεις; Παραίτηση ή επιμονή είναι τα πολλά επιφωνήματα που ξεστομίζουν τα πρόσωπα του Δράματος;

Το θέμα του, έξω από τους συνήθεις επικούς κύκλους. Ο ρυθμός του κειμένου ασθματικός, διακεκομμένος, ελλειπτικός, ακόμη και στους μακροσκελείς μονολόγους. Μοιάζει με παραλήρημα, εφιάλτη ή όνειρο για το μέλλον. Αναρωτιέσαι αν η ζωή είναι μια τιμωρία που ακολούθησε το προπατορικό αμάρτημα ή μια επιλογή να ορίσει ο ίδιος ο άνθρωπος τη γήινη μοίρα του.

Μια παράσταση του Προμηθέα σήμερα δεν μπορεί να είναι αλληγορία, ούτε παραβολή. Δεν μπορεί να στηρίζεται σε συμβολισμούς, ούτε να υποκύπτει στον εξωτισμό που η φαντασία γεννάει, προσπαθώντας να εικονοποιήσει τις απαρχές του κόσμου.

Μόνο ένας Προμηθέας εξορισμένος στην ερημιά των μεγαλουπόλεων, δυστυχώς, μόνο ένας αποσυνάγωγος των σημερινών κοινωνιών μπορεί να μας συγκινήσει, περιμένοντας κι αναζητώντας τη λύτρωσή του. Αν οι μικροί ρόλοι της Βίας και του Κράτους, των δορυφόρων του αόρατου Δία, πάρουν τη διάσταση του Φόβου, που πια εγκαταστάθηκε γύρω μας και μέσα μας, τότε η αγωνία για ζωή γίνεται δράση με νόημα κι ο Προμηθέας ένας ήρωας «χρήσιμος». Η φωτιά που έκλεψε ο Προμηθέας είναι το φως που καίει.

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

22 Ιουνίου

9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΡΙΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου συνεχίζει την επιτυχημένη συνεργασία με το Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας, που πέρυσι για πρώτη φορά υποδεχτήκαμε στη Μικρή Επίδαυρο με την Ηλέκτρα του Μιχάλη Κακογιάννη. Παραμένοντας και φέτος πιστό στο σινεφιλικό ραντεβού του, το Φεστιβάλ Αθηνών προγραμματίζει μια προβολή-έκπληξη στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 22 Ιουνίου.

28 και 29 Ιουνίου

ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ - Εναλλακτική Σκηνή

Μουσικό θέατρο της πρωτοπορίας και αρχαίοι μύθοι

Έργα Ξενάκη, Χρήστου, Κουμεντάκη

Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Ζιάβρας

Σκηνικό-κοστούμια: Πέτρος Τουλούδης

Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης

Συμμετέχει το Ergon ensemble

Παραγωγή: Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ

Διεύθυνση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης

Υπεύθυνος Επικοινωνίας: Βάιος Μαχμουντές

Εκτέλεση παραγωγής: Λίλα Καραγγέλου, Σταυρούλα Μπαρούτσα, Μαριάννα Τζανή

Οδηγοί σκηνής: Αλέξης Ζερβάνος, Βίκυ Καλαϊτζίδου

Ιδρυτικός δωρητής Εναλλακτικής Σκηνής ΕΛΣ Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Η Εναλλακτική Σκηνή, η μικρή σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Μικρή Επίδαυρο, για να δώσει το στίγμα της δραστηριότητάς της, παρουσιάζοντας τρία εμβληματικά έργα μουσικού θεάτρου Ελλήνων συνθετών της πρωτοπορίας, που εμπνέονται από αρχαίους μύθους. Μετά τις ιστορικές παραστάσεις του 1960 και 1961 με πρωταγωνίστρια την Μαρία Κάλλας ως Νόρμα και Μήδεια, η Εθνική Λυρική Σκηνή επισκέπτεται για πρώτη φορά ξανά τον ιερό τόπο του θεάτρου.

Το αρχαίο δράμα υπήρξε αστείρευτη πηγή έμπνευσης για δύο από τις πιο εμβληματικές μορφές της μουσικής του 20ού αιώνα: τον Ιάννη Ξενάκη και τον Γιάννη Χρήστου. Έχοντας και οι δύο συνθέσει, στην αρχή της καριέρας τους, μουσική για παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο, εμπνεύστηκαν έργα σύγχρονου μουσικού θεάτρου που αντλούν την πρώτη ύλη τους από το αρχαίο δράμα. Τόσο η Κασσάνδρα του Ιάννη Ξενάκη (το τελευταίο χρονολογικά κομμάτι που συνέθεσε για την Ορέστειά του), όσο και το έργο Αναπαράστασις Ι: Ο βαρύτονος του Γιάννη Χρήστου έχουν ως σημείο εκκίνησης τον Αισχύλο, ενώ και τα δύο έργα χρησιμοποιούν ατόφιο το αρχαίο κείμενο.

Το πρωτότυπο κείμενο, όχι του Αισχύλου, αλλά του Ομήρου, χρησιμοποιεί και ο Γιώργος Κουμεντάκης στη σύντομη, νεανική όπερά του Έσσεται ήμαρ..., ένα έργο στο οποίο βρίσκονται κατασταλαγμένες οι κατακτήσεις της avant-garde των προηγούμενων δεκαετιών, σε ένα υψηλών μουσικών και φωνητικών απαιτήσεων έργο.

Και στα τρία έργα της ελληνικής παραγωγής μουσικού θεάτρου της πρωτοπορίας, το υλικό της αρχαιότητας είναι το εφαλτήριο μιας ταυτόχρονης κατάδυσης στο αρχετυπικό, αλλά και ενός χωρίς προϋποθέσεις ανοίγματος στο μέλλον.

Στην πρώτη αυτή παρουσία της Εναλλακτικής Σκηνής στη Μικρή Επίδαυρο συμβάλλουν ο αναγνωρισμένος σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος, ο οποίος έχει δύο φορές παρουσιάσει δουλειά του στην Επίδαυρο, ο ανερχόμενος αρχιμουσικός Γιώργος Ζιάβρας, με σημαντικές διεθνείς επιτυχίες, αλλά και σημαντικοί ερμηνευτές, όπως ο Γιάννης Στάνκογλου, στην πρώτη αναμέτρησή του με το σύγχρονο μουσικό θέατρο, και οι πρωταγωνιστές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Διονύσης Σούρμπης και Μυρσίνη Μαργαρίτη. Τη σκηνοθετική επιμέλεια των πρώτων δύο έργων του προγράμματος έχει αναλάβει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Εναλλακτικής Σκηνής της ΕΛΣ, Αλέξανδρος Ευκλείδης. Συμμετέχει το Ergon ensemble, ένα από τα πλέον καταξιωμένα σύνολα σύγχρονης μουσικής, με σημαντική παρουσία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Την απαιτητική παρτιτούρα των κρουστών στην Κασσάνδρα ερμηνεύει ο κορυφαίος μουσικός της Ορχήστρας της ΕΛΣ, Μαρίνος Τρανουδάκης.

Κασσάνδρα του Ιάννη Ξενάκη

Σκηνοθετική επιμέλεια: Αλέξανδρος Ευκλείδης

Σολίστ: Διονύσης Σούρμπης (βαρύτονος), Μαρίνος Τρανουδάκης (κρουστά)

Η Ορέστεια του Ξενάκη δημιουργήθηκε το 1966 και ολοκληρώθηκε το 1987 με την προσθήκη της σκηνής της Κασσάνδρας. Δεν πρόκειται για ακριβή μεταγραφή της τραγωδίας του Αισχύλου, αλλά για μια ιδιοσυγκρασιακή αντίδραση στην ποιητική δύναμη του έργου και τον σημαντικότερο, ίσως, καρπό της βαθιάς σχέσης του συνθέτη με την αρχαιότητα. Η Κασσάνδρα είναι η μοναδική περίπτωση (μαζί με τον μονολόγο της Αθηνάς, επίσης γραμμένο για τον βαρύτονο Σπύρο Σακκά) που ο Ξενάκης επέστρεψε σε ένα παλιότερο έργο του για να το συμπληρώσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια σπουδή πάνω στην προσωδία του αρχαίου κειμένου, την οποία με φανατισμό χρησιμοποιεί ως βάση της συνθετικής του προσέγγισης ο Ξενάκης, εξωθώντας τον τραγουδιστή σε ακραίες φωνητικές ακροβασίες, με τη συνοδεία μόνο σολιστικών κρουστών και ενός ψαλτηρίου (ενός εικοσάχορδου νυκτού οργάνου που παίζεται από τον βαρύτονο).

Αναπαράστασις Ι: Ο βαρύτονος του Γιάννη Χρήστου

Σκηνοθετική επιμέλεια: Αλέξανδρος Ευκλείδης

Με τον Γιάννη Στάνκογλου

Το έργο γράφτηκε το 1968. Το κείμενο του Βαρύτονου είναι οι στίχοι 1-7 από την τραγωδία του Αισχύλου Αγαμέμνων. Ξεκινά με έναν εξουθενωμένο και ανήσυχο φρουρό, ο οποίος περιμένει για έναν χρόνο στη στέγη του παλατιού στο Άργος ένα σημάδι που θα σημάνει την πτώση της Τροίας στα χέρια των Αχαιών. Στόχος δεν είναι να υποδυθεί με ακρίβεια ο σολίστας τον φρουρό, ούτε να μεταφερθούμε στο σκηνικό της αισχύλειας τραγωδίας. Το κείμενο χρησιμοποιείται περισσότερο ως όχημα, με τον σολίστα να πασχίζει να ξεστομίσει τις λέξεις, σαν να έχουν μαγικές ιδιότητες. Αντίστοιχα, το σύνολο δεν τον συνοδεύει, αλλά συμμετέχει ενεργά στην ιεροτελεστία.

Έσσεται ήμαρ... του Γιώργου Κουμεντάκη

Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος

Με τους: Διονύση Σούρμπη (Τυφλός αοιδός), Μυρσίνη Μαργαρίτη (Ωραία Ελένη)

Η όπερα Έσσεται ήμαρ..., (ο τίτλος σημαίνει «θα έρθει η μέρα της καταστροφής με το ζόφο του πολέμου»), με επεξηγηματικό υπότιτλο «μίμηση πράξεως σε έξι επεισόδια», έχει γραφτεί δυο φορές: το 1986 για να παιχτεί στο Ηράκλειο και το 1995 για το φεστιβάλ του Άργους. Η πρώτη γραφή δεν περιλάμβανε χορωδιακά μέρη, τα οποία προστέθηκαν (κείμενο και μέλος) στη β ́ γραφή. Το θέμα της όπερας στρέφεται γύρω από την πτώση της Τροίας χάρη στο τέχνασμα του Δούρειου Ίππου και την ψυχραιμία του Οδυσσέα, όπως αυτά παρουσιάστηκαν από τον Μενέλαο και την Ελένη στον Τηλέμαχο στη δ’ ραψωδία της Οδύσσειας. Στην αρχική εκδοχή, η όπερα περιλαμβάνει έξι επεισόδια: Πόλεμος και θάνατος στο Ίλιον - Προφητεία για την πτώση της Τροίας - O θάνατος του Έκτορα - O Δούρειος Ίππος - H καταστροφή της Τροίας - Έξοδος. Η ανθρώπινη Μοίρα. Από αυτά, τα τέσσερα (πρώτο έως τρίτο και πέμπτο) αντλούν το περιεχόμενό τους εξ ολοκλήρου από την Ιλιάδα, το τέταρτο επεισόδιο από την Οδύσσεια, ενώ το έκτο και από τα δύο ομηρικά έπη.

5 και 6 Ιουλίου

Θεογονία του Ησιόδου
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Δραματουργική επεξεργασία: Patari Project

Επιμέλεια κίνησης: Εριφίλη Στεφανίδου

Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού

Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ

Μουσική: Νίκος Γαλενιανός

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Η διανομή βρίσκεται σε εξέλιξη.

Το επικό, αφηγηματικό ποίημα του Ησίοδου, θεμελιώδες κείμενο της αρχαίας γραμματείας που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα π.Χ., περιγράφει τη γένεση του κόσμου και τη γενεαλογία των θεών της ελληνικής μυθολογίας, επιχειρώντας μια δυναμική σύνθεση των πολλών διαφορετικών μυθολογικών παραδόσεων. Επικαλούμενος τη θεία έμπνευση που έχει λάβει απευθείας από τον Δία και τις Μούσες, ο Ησίοδος παραδίδει 1.022 στίχους που αντλούν από πρώιμες παρατηρήσεις της φύσης και του κόσμου, της γης, του ουρανού, των αστεριών, της θάλασσας. Ξεκινώντας από το Χάος, απ’ όπου γεννιούνται οι πρώτες θεότητες, ο Έρωτας, το Έρεβος και η Νύχτα,  το ποίημα περιγράφει κατόπιν την ένωση της Γης με τον Ουρανό, τον ευνουχισμό του τυράννου Ουρανού από τον γιο του, Κρόνο, την εμφάνιση των Ολύμπιων θεών, τους μύθους του Προμηθέα και της Πανδώρας, την Τιτανομαχία, την εκ νέου κατάρριψη της πατρικής εξουσίας όταν ο Δίας εκθρονίζει τον Κρόνο.

Το φαντασμαγορικό σύμπαν της Θεογονίας, γεμάτο ερωτικές ενώσεις, γάμους και γεννήσεις, συγκρούσεις και κατορθώματα, αποτυπώνει πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι διαδοχής, τη διαδικασία μετάβασης της εξουσίας από τη μια γενιά στην άλλη: από τη Γη στον Ουρανό, στον Κρόνο και τελικά στον Δία, ο οποίος παρουσιάζεται ως η νομοτελειακή κατάληξη των πραγμάτων, το σημείο όπου η εξουσία βρίσκει την απόλυτη δικαίωσή της. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ο Δίας παρουσιάζεται ως ο σοφός και δίκαιος πατέρας-ηγεμόνας που απολαμβάνει τη στήριξη των υπηκόων του. Οι ήπιες γυναικείες θεότητες που τον πλαισιώνουν μοιάζουν να έχουν πάρει τη θέση των απειλητικών θηλυκών μορφών των πρώιμων χρόνων.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Ησιόδου Θεογονία, ένα μεγάλο γλέντι

Σε μια περίοδο κατά την οποία καλούμαστε να ξεκινήσουμε από το «μηδέν», έχοντας για στήριγμα μόνο τους εαυτούς μας, βλέπουμε τον κόσμο να έχει όλο και περισσότερο την ανάγκη να κατανοήσει τις ρίζες του.

Όπως τα μικρά, έτσι και τα «μεγάλα» παιδιά έχουν την ανάγκη να ακούσουν ένα παραμύθι πριν κοιμηθούν. Ένα παραμύθι που να δικαιολογεί όσα με το μυαλό δεν μπορούν να εξηγήσουν.

Η Θεογονία είναι μια από τις πρώτες απόπειρες εξήγησης των καταβολών της ανθρώπινης ύπαρξης, ένα από τα πρώτα μεγάλα παραμύθια. Ξεκινώντας από ένα μεγάλο γλέντι, η παράσταση εμπνέεται από ένα μεγάλο κείμενο του αρχαίου κόσμου.

Όπως ο Ησίοδος επιστρέφει στα πρώτα υλικά, τις πρώτες ρίζες του κόσμου, έτσι και η παράσταση χρησιμοποιεί σαν πρώτο υλικό και μέσο αφήγησης το ίδιο το σώμα, τις ιδιότητες και τις ικανότητές του.

Μια παράσταση ζωντανή, διασκεδαστική, συγκινητική, που θα μας κάνει να αναρωτηθούμε ποια είναι η δική μας Γη, ο δικός μας Ουρανός, το δικό μας Χάος.

12 και 13 Ιουλίου

Ομάδα χορού Griffón

KAOS

Χορογραφία: Ιωάννα Πορτόλου

Χορεύουν: Ιωάννα Αποστόλου, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιάννης Νικολαΐδης, Ηλίας Χατζηγεωργίου κ.α.

Μουσική σύνθεση: Αντώνης Παλάσκας

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Διεύθυνση παραγωγής & Επικοινωνία: Γιώργος Κατσώνης

Η ομάδα χορού Griffón της Ιωάννας Πορτόλου επιστρέφει στην Επίδαυρο με την παράσταση KAOS, βασισμένη στον σωματοποιημένο λόγο της τραγωδίας, κλείνοντας έτσι τον κύκλο της ερευνητικής και καλλιτεχνικής διαδικασίας του εργαστηρίου «Χάος & Τάξη» που άνοιξε κατά τη διάρκεια του Λυκείου Επιδαύρου 2018. Η παράσταση εστιάζει στην ατέρμονη προσπάθεια του ανθρώπου να δημιουργήσει μία έννομη τάξη ορίων και συλλογικοτήτων, όπως αποτυπώθηκε στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Θεοί, ημίθεοι και άνθρωποι βιώνουν το χάος και την πάλη για την συλλογική αρμονία, ανασυγκροτούνται και αναζητούν την κάθαρση ως σημείο ισορροπίας και τοποθέτησής τους μέσα στο σύνολο. Προσεγγίζοντας αρχέτυπα και σύμβολα με όρους σημερινούς, η δημιουργός της παράστασης εμπνέεται από τους μυθολογικούς κύκλους των τραγωδιών αλλά και βιβλικές εικόνες, ανασυστήνοντας επί σκηνής τους δικούς της πρωτόπλαστους που περιπλανώνται στη γη μιας σύγχρονης Βαβέλ. 

19 και 20 Ιουλίου

Δάφνις + Χλόη του Λόγγου

Un amore bucolicο

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπογδάνος

Μετάφραση: Τζιάνα Τσαϊλακοπούλου

Η διανομή βρίσκεται σε εξέλιξη.

Από τις πιο διάσημες και αρχετυπικές ιστορίες αγάπης όλων των εποχών, το βουκολικό ειδύλλιο Δάφνις και Χλόη αποτελεί ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ και το μοναδικό σωζόμενο έργο του Λέσβιου συγγραφέα Λόγγου, για τη ζωή του οποίου γνωρίζουμε ελάχιστα. Κυριαρχεί η εξιδανικευμένη και γεμάτη ευαισθησία περιγραφή της φύσης της Λέσβου και η εναλλαγή των τεσσάρων εποχών, με τις ανατροπές της πλοκής –τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν οι δυο εραστές προτούν τελικά καταφέρουν να είναι μαζί– να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Η κάθε εποχή του χρόνου συμπίπτει και με ένα διαφορετικό κεφάλαιο στον έρωτα των δύο νέων και αντικατοπτρίζει τις συναισθηματικές διακυμάνσεις τους.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Η ρομαντική ιστορία Δάφνις και Χλόη του Λέσβιου συγγραφέα της αρχαιότητας, Λόγγου, γράφτηκε κατά τα ρωμαϊκά χρόνια και έκτοτε ενέπνευσε πληθώρα δημιουργών των εικαστικών αλλά και των παραστατικών τεχνών. Ο Δημήτρης Μπογδάνος και η δημιουργική ομάδα των συντελεστών του επανέρχονται σ’ αυτό το κείμενο του 2ου αιώνα μ.Χ − που μεταφράζει ειδικά για τις ανάγκες της παράστασης η Τζιάνα Τσαϊλακοπούλου − και το αφήνουν να αλληλεπιδράσει με ένα σύγχρονό του χώρο: το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Θέατρο που χρονολογείται από την εποχή της ρωμαιοκρατίας, η Μικρή Επίδαυρος αποτελεί ιδανικό χώρο σύλληψης μιας site sensitive παράστασης για τον έρωτα του αιώνιου αυτού ζευγαριού στους αγρούς της ελληνικής επαρχίας. 

Σε αυτό το σπάνιο ανοικτό μουσείο, δημιουργείται για τους θεατές ένας ξεχωριστός χωροχρόνος, ώστε ταυτόχρονα με την αφήγηση να επανατοποθετηθούν σε φυσικό σκηνικό οι δύο αρχετυπικοί αυτοί εραστές. Το κοινό προσκαλείται να βιώσει θεατρικά την ιστορία ενός από τους πρώτους μυθιστοριογράφους της ανθρωπότητας και να αφεθεί στους ποικίλους παραλληλισμούς του με τα βουκολικά δράματα των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Από πηγές θεατρικές, όπως o Αγαπητικός της Βοσκοπούλας ή από τις πρώτες ελληνικές κινηματογραφικές απόπειρες, όπως η Αστέρω, ο μύθος του Λόγγου εμποτίζεται με χορικά και μουσικές δομημένα πάνω σε υλικό ποιμενικών δραμάτων και βουκολικών κωμειδυλλίων. Τόσο οι δραματουργικοί όσο και οι χωρικοί συνειρμοί δημιουργούν δυναμικές συνδέσεις, ενώ παράλληλα η παράσταση συνομιλεί με τα έργα των Μαρκ Σαγκάλ, Φρανσουά Ζεράρ και Ζαν - Πιέρ Κορτό, σχολιάζοντας την οπτική της Ευρώπης πάνω στην cultura greca.

26 και 27 Ιουλίου

Φαίδρα του Ρακίνα

Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης                                                                                                       Σκηνοθεσία: Έφη Θεοδώρου                                                                                                               Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη                                                                                                                          Κοστούμια: Άγγελος Μέντης                                                                                                        Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής                                                                                                                     Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης                                                                                                                        Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου 

Με τους: Μαρία Σκουλά (Φαίδρα), Γιάννο Περλέγκα (Θησέας), Γιάννη Παπαδόπουλο (Ιππόλυτος), Γιωργή Τσαμπουράκη (Θηραμένης), Πηνελόπη Τσιλίκα (Αρικία), Ελένη Μπούκλη (Ισμήνη/Πανόπη)

Η ηθοποιός που θα υποδυθεί την Οινώνη θα ανακοινωθεί.

Το έργο βασίζεται στο γνωστό μύθο του Ιππόλυτου και της Φαίδρας, που έχει συγκινήσει λογοτέχνες και τραγικούς ποιητές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από τον Ευριπίδη και τον Σενέκα ως τη Σάρα Κέιν. Σε αντίθεση με τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, η τραγωδία του Ρακίνα (1677) εστιάζει στο πρόσωπο της ερωτοχτυπημένης Φαίδρας, μητριάς του Ιππόλυτου, και στο βίωμα της ερωτικής απόρριψης. Στην αρχή του έργου, ο Ιππόλυτος, εκμεταλλευόμενος την απουσία του πατέρα του, Θησέα, σχεδιάζει να το σκάσει με την Αρικία, κόρη αντίπαλου οίκου, την οποία σκοπεύει να παντρευτεί. Στο μεταξύ η Φαίδρα εκμυστηρεύεται στην τροφό της, Οινώνη, τον έρωτά της για τον Ιππόλυτο, ενώ λίγο αργότερα η είδηση του θανάτου του Θησέα την ωθεί να κάνει εξομολόγηση και στον ίδιο τον Ιππόλυτο ο οποίος όμως την αποκρούει με ψυχρότητα. Τα πάντα ανατρέπονται όταν η είδηση του θανάτου του Θησέα αποδεικνύεται ψευδής και ο βασιλιάς επιστρέφει στην πόλη. Ελπίζοντας να προλάβει τη καταστροφή της κυράς της, η τροφός λέει στον βασιλιά ότι ο Ιππόλυτος αποπειράθηκε να βιάσει τη μητριά του. Αντιμέτωπος με τον πατέρα του, ο Ιππόλυτος φανερώνει τον έρωτά του για την Αρικία, ενώ συγχρόνως αρνείται να εκθέσει τη Φαίδρα. Εξόριστος και κουβαλώντας την κατάρα του πατέρα του, ο Ιππόλυτος κατακρημνίζεται από το άρμα του. Εντέλει, η Φαίδρα αποκαλύπτει την αλήθεια και κατόπιν αυτοκτονεί. Το έργο τελειώνει μέσα σε ατμόσφαιρα θλίψης και εξιλέωσης: έχοντας καταστρέψει τον οίκο του, ο Θησέας λαμβάνει υπό την προστασία του την Αρικία, τιμώντας έτσι τη μνήμη του νεκρού γιου του.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

                     Η ανόητη, πού είμαι; Τι έχω πει;                                                                                       Πού έχω αφήσει ο πόθος μου κι ο νους να πλανηθεί;                                                                    Τα’χω χαμένα, οι θεοί πήραν το λογικό μου.                                                                                   Οινώνη, κόκκινο η ντροπή βάφει το πρόσωπό μου.

Η κλασική τραγωδία του Ρακίνα Φαίδρα, αριστούργημα του γαλλικού 17^ου αιώνα, που αντλεί τις πηγές της από τον Πλούταρχο και τον Βιργίλιο και εμπνέεται τη θεματική της από τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη και τη Φαίδρα του Σενέκα, παρουσιάζεται στο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου − πολύ κοντά στην Τροιζήνα, όπου διαδραματίζεται η πλοκή.

«Δεν ξέρω, αλλά τη Φαίδρα νιώθω να τη στοιχειώνει το ελληνικό τοπίο», σχολιάζει ο ποιητής και μεταφραστής Στρατής Πασχάλης, που σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη εκδοχή της μετάφρασης σε ελεύθερο στίχο, επανέρχεται με μια νέα μεταφραστική εκδοχή που αποδίδει σε γλώσσα σύγχρονη τη μορφολογία του πρωτότυπου έργου με μέτρο και ομοιοκαταληξία, όσο το δυνατόν πιο πιστά στις τονικότητες και τους ρυθμούς του.

Η νέα αυτή μετάφραση, που αναδεικνύει τη μουσικότητα του πρωτότυπου κειμένου και παρουσιάζεται για πρώτη φορά, επιτρέπει μια νέα δραματουργική, σκηνοθετική και ερμηνευτική προσέγγιση του έργου, που στοχεύει να προβάλει το διάλογο ανάμεσα στη μουσική των γλωσσών,  ενισχύοντάς τον με θραύσματα του κειμένου που θα ακουστούν ηχογραφημένα στα γαλλικά από ηθοποιούς που ανήκουν στο δυναμικό του θιάσου της  Κομεντί Φρανσαίζ.

2 και 3 Αυγούστου

Δαναΐδες του Ανδρέα Κάλβου

Μετάφραση: Δημήτρης Αρβανιτάκης

Σκηνοθεσία: Νατάσα Τριανταφύλλη

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Μonika

Δραματουργία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Οργάνωση παραγωγής: Μανόλης Σάρδης / Pro 4

Με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο, τη Λένα Παπαληγούρα και τον Άρη Μπαλή.

Τραγουδάει η  Άρτεμις Μπόγρη.

Επιστέγασμα της λογοτεχνικής πορείας του Ανδρέα Κάλβου, η τραγωδία Δαναΐδες, η μόνη που κατάφερε να ολοκληρώσει και να εκδώσει ο ίδιος ο δημιουργός (1818), αποτελεί υπόδειγμα κλασικιστικού έργου, το οποίο αναπαράγει αλλά και επικαιροποιεί τη φόρμα του αρχαίου προτύπου, ενώ συγχρόνως αποτίνει φόρο τιμής στην τραγική παράδοση και στη διαμόρφωση της τραγωδίας ως θεάτρου της πολιτικής κοινότητας, δημιουργώντας ένα σύμπαν δραματικών αντιθέσεων, συναισθηματικών αντιφάσεων και μοιραίων επιλογών.

Η τραγωδία αντλεί από τον μύθο των Δαναΐδων, που έφτασε σ’ εμάς αποσπασματικά μέσα από διάφορες μυθολογικές και φιλολογικές πηγές, μεταξύ αυτών την τραγωδία Ικέτιδες του Αισχύλου. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Άργος, όπου οι πενήντα γιοι του Αίγυπτου, αδελφού του βασιλιά του Άργους, Δαναού, ζητούν σε γάμο τις πενήντα κόρες του Δαναού. Ο βασιλιάς φοβάται ότι ένας από τους γαμπρούς του θα τον εκθρονίσει, έχοντας λάβει μάλιστα σχετικό χρησμό από το μαντείο. Σε μια προσπάθεια να αποφύγει το μοιραίο, ο Δαναός δίνει εντολή στις κόρες του να δολοφονήσουν τους συζύγους τους τη νύχτα του γάμου. Η μόνη που παραβαίνει την εντολή του αλλά και αρνείται τον χρησμό είναι η Υπερμνήστρα, η οποία είναι ερωτευμένη με τον άντρα της, τον Λυγκέα, όπως και εκείνος μαζί της.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

H δραματοποίηση του μύθου των Δαναΐδων από τον Ανδρέα Κάλβο μας χάρισε μια τραγωδία που επικεντρώνεται στον τραγικό πυρήνα τριών προσώπων, της Υπερμνήστρας, του αγαπημένου της Λυγκέα και του βασιλιά-πατέρα Δαναού, και στον λυρικού ύφους στοχασμό από τον χορό. Το καλβικό κείμενο, γραμμένο στα ιταλικά, παρέμενε σιωπηλό εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, περιμένοντας υπομονετικά τον χρόνο να αναδείξει την ποιητική του και να τη ζωντανέψει στη σκηνή. Με κεντρικά θέματα την ανειρήνευτη σύγκρουση ανάμεσα σε συγγενικά πρόσωπα, τον εμποδιζόμενο γάμο και την αναμέτρηση της ηθικής φιλοσοφίας με την αστείρευτη θέληση για εξουσία, το έργο ανεβαίνει φέτος για πρώτη φορά στο θέατρο με αφετηρία τη Μικρή Επίδαυρο.

Η θρησκεία μιας αληθινής γυναικείας καρδιάς, της Υπερμνήστρας, ενεργοποιεί τον φόβο απώλειας της εξουσίας του βασιλιά-πατέρα Δαναού, και τον ηρωικό έρωτα του νεαρού Λυγκέα. Τα πρόσωπα ωθούνται δαιμονικά προς πράξεις που υπόσχονται απελευθέρωση έξω από «τα τείχη που εντός τους μεγαλώσαμε» («quelle mura fra cui crescemmo»), όμως ανεπαισθήτως συναντιούνται με τα πιο καλά κρυμμένα σκοτεινά τους ένστικτα και με τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο χορός, συμπονετικός και ευχητικός, κρατά τον τόνο και την ατμόσφαιρα του μελοδράματος, ενώ ατενίζει γενναία την αχτίδα που στέλνει από τα σύννεφα η ειρήνη γελαστή («or che Pace dai nembi manda ridente un raggio»), αναφωνώντας «Ποτέ να μην ξανάρθει η θλίψη!» («Deh non ritorni il lutto!»)

Στην ορχήστρα της Μικρής Επιδαύρου, τρεις ηθοποιοί και μια μεσόφωνος αναμετρώνται με το καλβικό σύμπαν, όπου συγκατοικούν, σε μια ευαίσθητη ισορροπία, η δραματουργία και η ποίηση. Ζητούν να σπάσουν τα δεσμά της εγκλωβισμένης αυτής τραγωδίας, των μυθικών προσώπων, και, γιατί όχι, ακόμα και της ίδιας τους της ύπαρξης.