Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Αποσμητικό, νερό, λακ, χτένα, τα αξεσουάρ του ρόλου, κάτι για να τσιμπολογάω και φέτος πέρα από τα καλλυντικά που παραμένουν σταθερά στα δύο θέατρα που παίζω, μεταφέρω ένα νεσεσέρ με όσα δεν μπορώ να έχω διπλά. Επίσης ένα σωρό άλλα πράγματα που μαζεύονται στη διάρκεια της σεζόν και κάθε φορά στην τελευταία παράσταση ταλαιπωρούμαι να τα μαζέψω.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α) Ως χώρο Στη Δράμα, σε περιοδεία, στηριζόταν σε ξύλινα δοκάρια είχε ξύλινο πάτωμα κι από κάτω περνούσε ένα ποτάμι.

β) Με ποιους συναδέλφους. Στο καμαρίνι ακόμα και με την πιο περίεργη σύνθεση ανθρώπων περνάω καλά. Απλώς θυμάμαι διαφορετικές ατμόσφαιρες, κάπου ήταν πιο κατανυκτικά, κάπου πιο ζωηρά. Νομίζω όμως ότι πιο οικεία είναι στο Πρόβα και στο Στοά.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Του David Suchet στο Vaudeville theatre στο Λονδίνο. Είχε στον τοίχο ένα χάρτη που σημείωνε από πού ήταν ο κάθε θεατής.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Είναι παρά πολλές, πολλά γέλια, πειράγματα, εκπλήξεις, εξομολογήσεις, κρυώματα που κολλάει ο ένας στον άλλο, συμβουλές στα πεταχτά, ένα τεράστιο συμμετοχικό τσιμπούσι ανάμεσα σε δύο παραστάσεις, εκείνη η συζήτηση που δεν προλαβαίνεις να συνεχίσεις γιατί πρέπει να βγεις στη σκηνή, και φυσικά η επαφή με τους θεατές μετά την παράσταση.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Τουαλέτα, νερό και τσεκάρισμα στον καθρέφτη.

Η Κοραλία Τσόγκα πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αναζήτηση» από το καινούριο θεατρικό έργο του Παναγιώτη Μέντη στο θέατρο Πρόβα κάθε Δευτέρα και Τρίτη ενω από Τετάρτη ως και Κυριακή στην «Λωξάντρα», βασισμένη στο συναρπαστικό μυθιστόρημα της Μαρίας Ιορδανίδου στο Θέατρο Βεάκη.

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Το καμαρίνι είναι σαν δεύτερο σπίτι. Το σπίτι του ρόλου. Περνώ εκεί πολλές ώρες της μέρας. Οπότε φαντάζεσαι… Ρούχα κι φροντιστήριο, τα βαφτικά μου, ενθύμια, κουτάκια, χτένες, βούρτσες, τσιμπιδάκια, κεριά, βιβλία, ραφτικά, φάρμακα ακόμα και φαγώσιμα. Ποτέ βέβαια δε λείπει η τσάντα της προθέρμανσής μου με το στρωματάκι, τα βαράκια, τα λάστιχα.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. 

α)Ως χώρο

Έχω παίξει σε πολλά θέατρα και εντός και εκτός του κλεινούς άστεως. Σε περιοδείες καλοκαιρινές και χειμωνιάτικες. Είχα καμαρίνια από το Μέγαρο Μουσικής με όλες τις ανέσεις μέχρι σε αποδυτήρια γυμναστηρίων ή σε τάξεις σχολείων. Τα ωραιότερα καμαρίνια είναι τα αυτοσχέδια. Αυτά που φτιάχνεις μόνος σου (συνήθως καλοκαίρια) πίσω απ’ το σκηνικό ή σ’ έναν ευκάλυπτο. Να κρεμάς τον καθρέφτη σ’ ένα κλαδί ελιάς ή να ακουμπάς τα βαφτικά σε πέτρες αρχαίων θεάτρων

β) Με ποιους συναδέλφους.

Με τον πατέρα μου!

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Έχω ακόμα τη μυρωδιά του καμαρινιού του πατέρα μου. Μύριζε… θέατρο. Μακιγιάζ, κόλλα για τις περούκες και τα μουστάκια. Ήταν όπως κι ό ίδιος. Απλό κι αυθεντικό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι μονόλογοι των φλερτ πίσω απ’ τις κουίντες.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Αν έχει κόσμο! Ξέρεις όλο αυτό το κάνουμε για να το δούνε. Τους το προσφέρω μαζί με το άγχος που κρύβω. 

Η Αλεξάνδρα Καρακατσάνη συμμετέχει στην παράσταση «Λωξάντρα», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη με την Ελένη Κοκκίδου στον ομώνυμο ρόλο, στο θέατρο Βεάκη από Τετάρτη έως και Κυριακή.

Η Άννα Ετιαρίδου παίζει κάθε Σάββατο στις 9:00μμ και Κυριακή στις 18:30 στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής (τηλ. 2103425637), στην παράσταση «Οι επισκέπτες του Δεκαπενταύγουστου», έργο που έγραψε η ίδια το 2017.

Η επίσημη σελίδας της παράστασης: https://goo.gl/bs8XKn

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου

Δεν συνηθίζω να έχω δικά μου πράγματα στα καμαρίνια που βρίσκομαι. Μόνο αντικείμενα που χρησιμοποιώ στην εκάστοτε παράσταση.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.

α)Ως χώρο   β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω βρεθεί είναι αυτό του θεάτρου Αμόρε.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω υπάρξει με συναδέλφους είναι όλα τα καμαρίνια στα οποία βρεθήκαμε στην καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης "Οιδίπους Τύραννος" σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει είναι στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο ωραία ανάμνηση που έχω είναι σε ένα καμαρίνι στο ανοιχτό θέατρο της Αλεξανδρούπολης (η παράσταση τελικά ακυρώθηκε λόγω βροχής) με τον Αλμπέρτο Φάις, τον Γιάννη Τσεμπερλίδη, τον Τζεφ Μαράουι και τον Ονικ Κετσογιάν. Ευτυχώς υπάρχει και σε βίντεο. Νόμιζα πως από το πολύ γέλιο θα λιποθυμήσω.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν φύγω από το καμαρίνι είναι να βεβαιωθώ ότι έχω μαζί μου ό,τι θα χρειαστώ στην παράσταση.

Ο Παναγιώτης Εξαρχέας παίζει στη Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στην παράσταση "Υμπύ Τύραννος" και στο "Μεγάλο Κρεβάτι" σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη. 

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ένα μπουκάλι νερό, τα καλλυντικά μου και το κείμενο του έργου, το οποίο δεν αποχωρίζομαι μέχρι να τελειώσουν οι παραστάσεις.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Το πιο ωραίο καμαρίνι από άποψη χώρου χωρούσε πολύ λιγότερους από πέντε ηθοποιούς, που συγκατοικούσαμε τότε. 

Παρ’ όλα αυτά εκεί μοιραστήκαμε πολλούς προβληματισμούς, ευχάριστες, δημιουργικές και αστείες καταστάσεις, και προέκυψε μια δυνατή φιλία η οποία κατέληξε και σε κουμπαριά – κάποιος εκ των ηθοποιών μού βάφτισε το γιο.

Όσο για τους συναδέλφους, τι να πω; Φυσικά η περίπτωση που προανέφερα, ενώ πολύ ωραία έχω περάσει και σε περιοδείες. Γενικά έχω συνεργαστεί με καλούς συναδέρφους και έχω κάνει καλά καμαρίνια.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Τα ωραιότερα είναι μπροστά μας, έρχονται!

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Οι κουβέντες που γίνονται ανάμεσα στις διπλές παραστάσεις, οι συγκινήσεις και το αίσθημα της οικογένειας που δημιουργείται ορισμένες φορές.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Μια ανάσα για να πάρω δύναμη και πάντα το σταυρό μου .

Ο Κατερίνα Μάντζιου συμμετέχει στην παράσταση «Οκτώ τρόποι για να πεις αντίο» της Καναδής συγγραφέως Mieko Ouchi, σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου και σκηνοθεσία Γιάννη Καλατζόπουλου.

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Ζεστό καφέ, ένα μπουκάλι νερό, τσιγάρα, μακιγιάζ.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου, β) Με ποιους συναδέλφους.

α) Στο Βασιλικό Θέατρο, το οποίο ανήκει στο ΚΘΒΕ.

Ευρύχωρο, με μια αίσθηση ζεστασιάς και κρυμμένες φωνές πολλών ηθοποιών που είχαν περάσει από εκεί.

β) Με τις συναδέλφους μου, Λορίνα Κατσιώτη και Νάταλι Δήμου, από την παιδική παράσταση «Ψαρόσουπα» στο Θέατρο Ακροπόλ. Ανυπομονούσα να ξυπνήσω και να τις συναντήσω για τον πρωινό καφέ μας πριν από την παράσταση.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στο θέατρο της Royal Academy of Dramatic Arts (RADA).

Θυμάμαι είχα μπει μέσα και σκέφτηκα: «Ποπό, θα μπορούσα να μένω εδώ!»

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η απάντηση είναι δύσκολη. Είναι τόσες οι στιγμές χαράς, συγκίνησης, γλυκιάς αγωνίας... Τόσες ωραίες συζητήσεις και αγκαλιές. Το καμαρίνι με ωραίους συναδέλφους είναι ένα δεύτερο σπίτι.

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Πίνω μια γερή γουλιά νερό, παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκέφτομαι τη μητέρα μου.

Η Βιργινία Ταμπαροπούλου πρωταγωνιστεί στο "Μαυροπούλι" του David Harrower  μαζί με τον Αλέξανδρο Μυλωνά στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας β' σκηνή.