Στην οδό Βεΐκου στο αγαπημένο μου Κουκάκι, στο νούμερο 79, έχει στηθεί μια φωλιά αλληλεγγύης, ένα διαφορετικό παντοπωλείο που σήμερα στηρίζει 19.000 άτομα με όλα τα είδη πρώτης ανάγκης, ανάμεσά τους 4.752 άπορες οικογένειες με ανήλικα παιδιά.

Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε το 2007. Τότε – που ακόμη η κρίση όπως τη ζούμε σήμερα, ερχόταν αλλά ακόμη δεν είχε γίνει η σημερινή λαίλαπα – οι πρώτοι εθελοντές αποφάσισαν να βοηθάνε ψυχολογικά εφήβους που είχαν να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες της ηλικίας, τους νταήδες, αλλά και θέματα ενδοοικογενειακής βίας.

Ένα από τα πρώτα περιστατικά που αντιμετώπισαν ήταν ένα παιδί που αυτοτραυματιζόταν, κάπως έτσι ξεκίνησαν μια σειρά από δράσεις: Ψυχολογική στήριξη, συνεδρίες με ειδικούς, εργαστήρια τέχνης με στόχο πάντα την σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών.

Ο καιρός περνούσε και η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έβαλε τους δικούς της «όρους» στην καθημερινότητα των ανθρώπων, χιλιάδων ανθρώπων κι έτσι η ομάδα Kid & Family άνοιξε περισσότερο τις δράσεις της πάντα με στόχο να στηρίζει οικογένειες, παιδιά και εφήβους που η ζωές τους «αναδιαρθρώθηκαν» (για να χρησιμοποιήσω τον …πολιτικό όρο για την καταστροφή που επήλθε!)

Διαβάστε στο viewtag την συνέντευξη του Γιάννη Καφάτου στην Πηνελόπη Σωτηρίου

Την είδα την τελετή, από το ξεκίνημά της έως το τέλος της μαζί με τις διαφημίσεις, δίχως να χάσω τίποτα από την λαμπρή αυτή γιορτή. 

Δεν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες που έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο τού θεάματος. Είναι εξάλλου το δημοφιλέστερο θέαμα παγκοσμίως για τους θαυμαστές τής 7ης τέχνης. Απ’ ότι μαθαίνω, θα δούμε καλό κινηματογράφο από τις τελευταίες παραγωγές. Τα πρώτα βραβεία δείχνουν πως ο κινηματογράφος εξελίσσεται ταχύτατα σε όλες τις διαστάσεις του (σενάριο-τεχνικά μέσα-εφέ-νέοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες-θέαμα-φαντασία-ομαδική δουλειά κλπ), δημιουργώντας μια κραταιά παγκόσμια δύναμη-βιομηχανία που συνυπάρχει με όλες τις Τέχνες, τις Επιστήμες και τα Γράμματα, αντιδρώντας κι αυτή στην παγκόσμια πολιτική ανοησία και κουτοπονηριά…

Η 89η Τελετή Απονομής των Βραβείων Όσκαρ θα μας απασχολήσει...

H συνέχεια στο viewtag.gr

Ήμουν πολύ τυχερός που δούλεψα για ένα φεγγάρι στην τηλεόραση με τον Ντίνο Πετράτο ως σκηνογράφο. Γιατί ο Ντίνος δεν ήταν ο σκηνογράφος που έφτιαξε ένα ντεκόρ, ήρθε το έστησε, επιμελήθηκε τον φωτισμό πληρώθηκε κι έφυγε. Ήταν εκεί μαζί μας. 

Σκάι, μέσα της δεκαετίας του 90, η εκπομπή "Πυρ Γυνή και Θάλασσα" με την Νανά Παλαιτσάκη παρουσιάστρια σε ένα μεσημεριανό μαγκαζίνο. Είμαι πολύ περήφανος για τη δουλειά μας αυτή. Εγώ ήμουν ο αρχισυντάκτης. Και πριν μπω στο θέμα μου να σου πω: ξέχνα ό,τι έχεις στο μυαλό σου από τα σημερινά μεσημεριανά. Η δουλειά αυτή είχε ήθος, κέφι, τρελό κέφι, ρεπορτάζ, θέματα και καλεσμένους. Κοκκινίζω από τη μια και φουσκώνω από περηφάνια να λέω ότι δούλεψα με τον καλύτερο σκηνογράφο της τηλεόρασης. 
Τέλος πάντων, ο Ντίνος Πετράτος είναι το θέμα μας. 
Τις προάλλες ο Ντίνος ανέβασε στο Facebook κάποιες φωτογραφίες. Αποκριάτικα πάρτι μιας άλλης εποχής. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

anagitsa-Parking. Τόσο αυθόρμητα μου βγήκε αυτός ο γκρίκλις τίτλος! 

Αυτή που βλέπεις είναι Παναγίτσα, έτσι λέμε τον «Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου» εμείς οι ιθαγενείς του Παλαιού Φαλήρου.

Ακόμα δεν βγήκε ο ήλιος και μόλις ένιωσα μία μικρή άνοδο της θερμοκρασίας με πιάσαν τα μεράκια μου! Δεν ξέρω αν θα θεωρηθεί γκρίζα ή ροζ ή πουά διαφήμιση αλλά εγώ θα τα γράψω τα πράγματα όπως ακριβώς έγιναν ξεκινώντας από μία νοσταλγική διάθεση παιδικών γεύσεων παγωτών και μια επιπρόσθετη διάθεση καλοκαιριού!

O Θοδωρής Σουρβίνος κάθε μήνα μας συστήνει μέσα από μια μικρή συνέντευξη, τον πιο καλό νέο καλλιτέχνη για τον μήνα, που μόλις έχει τελειώσει.

Νέος καλλιτέχνης για το μήνα Ιανουάριο του 2017, είναι η νεαρή Σκωτσέζα τραγουδοποιός- παραγωγός Charlotte Brimner και η μπάντα της, οι Be Charlotte.

• Πότε αρχίσατε τους Be Charlotte?

Βγάλαμε το πρώτο μας single τον Απρίλη του 2015. Ήταν σε φυσικό format, ένα 7’’ με το τραγούδι μας “DISCOVER”.

• Πως θα περιγράφατε τη μουσική σας?

Για να είμαστε ειλικρινείς, είναι μια μίξη ήχων. Υπάρχουν στοιχεία pop, spoken word και hip hop, μέσα στα κομμάτια.

• Γιατί πιστεύετε πως πρέπει κάποιος ν’ακούσει τη μουσική σας?

Για να ακούσει pop μουσική με κάποιο νόημα. Με νοιάζει να κάνω μουσική, που δεν έχει ξαναγίνει.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Έρχεται μια στιγμή που η οικογένεια αλλάζει μορφή, τα παιδιά ενηλικιώνονται, κάνουν τα δικά τους σχέδια, τη δική τους ζωή, τη δική τους οικογένεια, το δικό τους σπίτι. Και οι γονείς γίνονται παππούδες, ξαναμένουν μόνοι και η ζωή συνεχίζεται…

Η βραδιά στο Διογένης Studio ήταν εκρηκτική. 
Οι Locomondo ξέρουν να κάνουν Live, ξέρουν να πέρνουν μαζί τους τον κόσμο, να τον ξεσηκώνουν, να τον απογειώνουν όπου κι αν κάνουν Live.

Το κοινό ετερόκλητο. Υπήρχαν οι οπαδοί που τα είχαν χαμένα χωμένοι στο υπόγειο άντρο της προκάτ διασκέδασης. Υπήρχαν αυτοί που ήθελαν να δουν τον Carotone, υπήρχαν και κάποιοι – λίγοι ομολογώ – που εντόπισα να θέλουν περισσότερο να τους δούνε παρά να μπουν στο κλίμα. 

Ο Μάρκος Κούμαρης και η παρέα που σχημάτισαν οι Locomondo πριν από 13 χρόνια, συνεπείς σε αυτό που κάνουν έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και κατάφεραν να σηκώσουν το μαγαζί στο πόδι. 

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι ένας χαμογελαστός άνθρωπος. Όσες φορές έχουμε βρεθεί παρατηρώ πάντα ότι έχει μια ευγένεια, φυσική, σαν το νερό που αναβλύζει.Είναι μια ντελικάτη γυναίκα, σπουδαία επιστήμονας και ως συγγραφέας καταφέρνει πάντα να πιάνει την εποχή της με έναν ξεχωριστό τρόπο. Η παθογένεια της κάθε εποχής που περιγράφει στα βιβλία της μοιράζεται με τόσο φυσικό τρόπο στους ήρωες της, και κυρίως στις ηρωίδες της, κάνοντας έτσι τα λογοτεχνικά της έργα "εγχειρίδια" για σκέψη και εσωτερικό διάλογο. 

Πολλές φορές έχω πει στον εαυτό μου: αυτό το βιβλίο "ήρθε" στα χέρια σου την κατάλληλη ώρα. Με τα βιβλία της Φωτεινής Τσαλίκογλου αισθάνομαι πάντα έτσι. 

Όμως οι σκέψεις των ηρώων της έχουν ακόμη ένα θετικό: προσφέρουν μια ασφάλεια, ακόμη και αν αγωνιάς. Σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον ευαυτό σου, με αλήθειες που τις ξέρεις και σε πονάνε - ακόμη κι αν δεν τις έχεις εκφέρει φωναχτά. Έχουν την σκληρή ειλικρίνεια!

Ακόμη κι αν οι ήρωές της συνθλίβονται πάντα υπάρχει μια χαραμάδα αισιοδοξίας κι έτσι εγώ ως αναγνώστης γλιτώνω με αμυχές και πλήθος σκέψεων. Άρα γίνομαι πιο δυνατός.

Αυτά σκεφτόμουν όταν έφτασα στην τελευταία σελίδα του νέου της έργου: Η Μετακόμιση. 

Μια μάχη δίνει η ηρωίδα της. Όχι μόνο τις τελευταίες ώρες πριν αφήσει για πάντα τη ζωή της για να μπει σε έναν οίκο φροντίδας ηλικιωμένων. Δίνει μάχες από τα μικράτα της. Όπως όλοι μας! 

Κατά την προσφιλή μου τατκτική δεν θα σου μιλήσω για την υπόθεση του βιβλίου. 

Θα σε αφήσω να γνωρίσεις την συγγραφέα  - ελπίζοντας ότι θα το καταφέρω - μέσα από την κουβέντα που κάναμε.

Φωτεινή, ξεγελάει το θάνατο με τις λέξεις ένας συγγραφέας;

Αυτό είναι το εξωφρενικό στοίχημα της γραφής.  Η αίσθηση ότι ξεγελάς το θάνατο. Η έστω ότι για μια φευγαλέα στιγμή του κλείνεις συνωμοτικά το μάτι.

Η ηρωίδα σου είναι ένας μοναχικός άνθρωπος, είναι πιο πολλοί οι μοναχικοί άνθρωποι σήμερα γύρω μας;

Πως να ορίσουμε τον μοναχικό άνθρωπο; Ποιος δεν έχει νιώσει μοναχός μέσα στον συνωστισμό μιας  γιορτής; Μέσα σε μια οικογένεια, Μέσα σε μια σχέση; Ποιος δεν έχει νιώσει μοναξιά αναζητώντας τη συντροφιά του δυσεντόπιστου και ακατάδεχτου εαυτού του; Η ηρωίδα μου σε κάθε περίπτωση έχει μείνει μόνη στη ζωή αλλά σου δίνει την εντύπωση ότι η μοναχικότητά της δεν την βυθίζει σε μια παρατεταμένη θλίψη. Αντίθετα βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς επαγρύπνησης. Με το μυαλό και τις αισθήσεις της βρίσκεται  σε μια γοητευτική εγρήγορση.

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr

Χθες ο γιος μου με ρώτησε τι σημαίνει “feminism” .

Τι να απαντήσεις σε ένα αγόρι 13 ετών σ’αυτήν την ερώτηση; 

Εντάξει, μπήκε το 2017 αλλά όχι με όλες αυτές τις ευχές που στείλαμε να φαίνεται ότι θα υλοποιηθούν…έστω και κατά το ήμισυ! Κι εδώ ακριβώς παίρνω τη σκυτάλη, τώρα που είναι ακόμα αρχή του έτους, για να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα από οτιδήποτε άλλο! Να σας γλυκάνω! Όπως τα έχω τα πράγματα στο τρικυμιώδες μυαλό μου, τολμώ να πω πως κάθε μήνας του έτους θα μπορούσε για κάποιους λόγους να παραλληλιστεί με ένα γλυκό!
Ας τολμήσουμε, το λοιπόν, ένα τέτοιο γλυκό καλαντάρι…όχι τίποτα άλλο, μπας και γλυκαθούν οι μήνες και μας χαμογελάσουν!

Η Αθήνα έχει γεμίσει από «καρδιές», έχει γεμίσει από πρόχειρα καταλύματα, που είναι τα σπίτια των αστέγων.

Καρδιές, σαν ανοιχτή πληγή. Που γεμίζουν δηλητήριο την καθημερινότητα μας.
Δεν αντέχουμε να βλέπουμε τους άστεγους, όπως δεν αντέχουμε να αντικρίζουμε τους ζητιάνους.
Κοιτάμε χωρίς να  βλέπουμε τις ιστορίες πίσω από κάθε ανήμπορο που έχει κάνει σπίτι του γωνιές της πόλης.

Η μοναξιά είναι το χειρότερο δηλητήριο που κατακλύζει αυτή την πόλη, όλους μας. Γι’ αυτό δεν αντέχουμε τους παρίες της διπλανής πόρτας.  Η συνέχεια στο viewtag.gr

Καθημερινά η ανάγκη η πίκρα ή κάποια έλλειψη σε κάνει να ανατρέξεις στο χτες και να χαθείς σε στιγμές από αγαπημένες δεκαετίες όπως εκείνη του ' 80.

Έστω και ετεροχρονισμένα, θα αναφερθώ στη συγκλονιστική, σε παγκόσμιο επίπεδο, είδηση για το αεροπορικό δυστύχημα που συνέβη στις 25/12/2016 με 93 επιβάτες, πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα και οδήγησε στην απόφαση για τριήμερο πένθος στη Ρωσία και ο θρήνος να είναι ανείπωτος…

Σκεφτείτε: μέσα στα 93 άτυχα θύματα, τα 64 ήταν μέρος από τα 200 μέλη τής ξακουστής χορωδίας Αλεξαντρόφ τού Ρωσικού Κόκκινου Στρατού η οποία κρατάει τη φήμη της ήδη από την ίδρυσή της (το 1928) από τον στρατηγό και συνθέτη Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς Αλεξαντρόφ (1883-1946), ο οποίος έγραψε και τον Εθνικό ύμνο τής Σοβιετικής Ένωσης που ισχύει ακόμα και σήμερα στη Ρωσία (με διαφορετικούς στίχους βεβαίως).

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Δεν είναι μόνο η εικόνα της πόλης που σε κοιτάει στα μάτια με το χέρι απλωμένο.

Θέλω να πω, ότι δεν είναι μόνο οι ζητιάνοι στις γωνιές, στα φανάρια,  ή πεζή και  σου ζητάνε κάτι που δημιουργούν την αίσθηση ότι ζούμε στην εποχή της ζητιανιάς. 

Διαβάστε τη συνέχεια και το κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ στο viewtag.gr

Τα τελευταία χρόνια τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς  λιγότερα  παιδιά και περισσότεροι γονείς λένε τα κάλαντα.

Λίγο το γεγονός ότι «οι καιροί έχουν αλλάξει και είναι πιο πονηροί» , λίγο οι ειδήσεις  ότι κυκλοφορούν ομάδες που κλέβουν τα λεφτά των παιδιών, λίγο το ότι από μόνοι μας οι γονείς δεν τα αφήνουμε από τα μάτια μας, έχουμε φτάσει και τα παιδιά λένε τα κάλαντα παρέα με τους γονείς τους. Και τουλάχιστον αυτά τραγουδούν κιόλας , ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες στις πολυκατοικίες ενώ την ίδια  ώρα οι γονείς παγώνουν στην είσοδο και αναρωτιούνται πόση ώρα θα χρειαστούν τα καμάρια τους για μία πολυκατοικία με δώδεκα  κουδούνια και ποια είναι η στιγμή που πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν.

Έτσι  όταν  τα παιδιά είναι μικρά, οι γονείς  είναι ακροβολισμένοι  στις γειτονιές και περιμένουν. Άλλοι δυο-δυο  για να περνάει λίγο ο χρόνος κουβεντιάζοντας και άλλοι εκ περιτροπής , ο ένας την παραμονή των Χριστουγέννων ο άλλος  την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Άτυχοι οι της Πρωτοχρονιάς φέτος που η μετεωρολογική προβλέπει χιόνια!!!

Τα μεγαλύτερα παιδιά βέβαια δεν θέλουν παρέα , αλίμονο αν τους δουν οι φίλοι τους με την μαμά από πίσω. Εχουν και κινητά και ξεκινούν αγέρωχα αν και λίγο υποψιασμένα «μην μοιράζετε λεφτά στο δρόμο» , «να είστε  στους κεντρικούς δρόμους» , «καλύτερα να πάτε στα μαγαζιά», «έχετε το κινητό στην τσέπη  ανοιχτό» αφήνοντας τους γονείς να ανησυχούν, όπως ΠΑΝΤΑ  αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.  

Πάντως λένε τα κάλαντα που είναι και λίγο μάθημα ζωής. Γιατί:

Διαβάστε το άρθρο από το Girl on the Spot στο Viewtag.gr

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, στην Πανηγυρική Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών γίνεται κατά παράδοση η απονομή τιμητικών διακρίσεων που αφορούν λογοτεχνικά έργα της προηγούμενης χρονιάς. Ανάμεσα στα βιβλία που διακρίθηκαν είναι και η Πρωινή Γαλήνη τουΗλία Μαγκλίνη, που απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, μία ακόμα σημαντική λογοτεχνική διάκριση μετά το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Ο Αναγνώστης» και το Βραβείο Πεζογραφίας του περιοδικού «Κλεψύδρα» με τα οποία τιμήθηκε φέτος το βιβλίο. Δείτε τη συνέντευξη στο viewtag.gr

Πριν από αρκετά χρόνια το CNN είχε μια εκπομπή του λεγόταν The Music Room η οποία κάποια στιγμή έκανε ένα αφιέρωμα στα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όλων των εποχών και καθώς προχώραγε η λίστα, διαπιστώνω πως όλες οι προφανείς επιλογές είχαν εξαντληθεί μέχρι το νούμερο 2-CNN έβλεπα άλλωστε, όχι τίποτα εξειδικευμένο. Το Νο 1 ήταν έκπληξη, αλλά  απόλυτα δικαιολογημένη.  Fairytale Of New York-The Pogues and Kirsty MacColl.

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr

Να πω την αλήθεια τη "Μάσκα" δεν τη διάβαζα, και έτσι δεν είχα λόγο να ξέρω ποιος την έγραφε. 
Όταν στις αρχές Νοεμβρίου πήρα στα χέρια μου το βιβλίο "Ίντριγκα στο Ιόνιο" (Μεταίχμιο) κι άρχισα να το διαβάζω η μόνη διακοπή που έκανα ήταν για να βρω στοιχεία για τον συγγραφέα. 
Κι έτσι άρχισα να γνωρίζω τον Τζίμμυ Κορίνη. 

Έναν πιτσιρικά που στα 14 του έγραφε αστυνομικές ιστορίες, στα 16-17 έγραφε και πληρωνόταν αδρά, για την εποχή, σε εφημερίδες τις ιστορίες που δεν μπορούσε να τις κρατήσει μέσα του.
Πηγαίος και πάντα πιστός στο σασπένς, στο νουάρ. 
Η "Ίντριγκα στο Ιόνιο" είναι ένα παλιομοδίτικο αστυνομικό μυθιστόρημα, εντελώς διαφορετικό από τα best seller της Σκανδιναυικής σχολής, μακριά από τα κοινωνικά σχόλια, με ήρωα έναν κυνικό δημοσιογράφο, γρήγορη δράση, δυναμική πλοκή, κι όμως απολύτως σύγχρονο. 
Φυσικά υπάρχει μια γυναίκα με παρελθόν και μια νεαρή κοπέλα που άθελά της μπλέκει σε έναν λαβύρινθο που καταλήγει σε ένα σπιράλ που φλερτάρει με τον θάνατο. 

Ο Τζίμμυ Κορίνης έχει γράψει για την ελληνική τηλεόραση πολλές αστυνομικές σειρές και μάλιστα μια από αυτές μπορεί να θεωρηθεί ο "μπαμπάς" του CSI. 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο και ακούστε τον ίδιο τον συγγραφέα σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο viewtag.gr

"Κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ξεχωριστό αποτύπωμα και κάπως μέσα στο χωροχρόνο συναντιέται με έναν άλλο άνθρωπο και η χημεία είναι μαγικά εκρηκτική. Το μυστήριο αυτής της χημείας έχει προσπαθήσει να λύσει ανά του αιώνες η ψυχολογία, η λογοτεχνία, η βιολογία.

Το ''Λέων με Κριό'' είναι ένα αισιόδοξο, μελωδικό τραγούδι που λέει πως όταν δυο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί,  μπορούν να αψηφήσουν τους νόμους οποιασδήποτε επιστήμης, ακόμη και αυτής των αστεριών.."

Διαβάστε τη συνέχεια στο viewtag.gr