Ένα σύμπαν όπου ενεργοποιείται το συνειδητό και το ασυνείδητο χτίζει η Χρύσα Καψούλη σκηνοθετώντας το έργο του Τσιμάρα Τζανάτου «Δεσποινίς Δυστυχία» που ανέβηκε στις 25 Απριλίου στο Θέατρο Φούρνος. Μέσα σε ένα περιβάλλον αντίστιξης, σώμα, λόγος, κινούμενες εικαστικές προβολές και μουσική συνηχούν για να ενισχύσουν το παράλογο, να επανασυνθέσουν τα θραύσματα ενός αποδομημένου κόσμου, και να οδηγήσουν στη λύτρωση.

Ένας Άντρας κάπου στον Κόσμο. Η ζωή του σαν να μην υπάρχει. Χωρίς συναισθήματα. Φανερά δημοσιογραφεί, διαχειρίζεται πληροφορίες από έναν Κόσμο που καταγράφει και φανερώνει την ίδια ώρα που αυτός ο Κόσμος καταρρέει. Γύρω του παρελαύνει ένας μικρόκοσμος, ένας Χορός προσώπων: Ο αρχισυντάκτης του, μια κυνική εκδοχή της κανονικότητας. Η Μάνα του, μια άνευ ηλικίας γυναίκα που εξισορροπεί τη ζωή. Η Γιαγιά, φορέας ζωής που ξεχάστηκε και ζητάει να δικαιωθεί. Ο Άλλος εαυτός, μια σκιά, επίγειος ψυχοπομπός. Και μια γυναίκα αλλόκοτη, που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή του και στη ζωή των άλλων- γύρω του, σαν θάλασσα που πλημμυρίζει ό,τι σταθερό, ανατρέποντας τα πάντα. Την λένε Δυστυχία. Δεσποινίς Δυστυχία.

Όλα θα μπερδευτούν στο πέρασμά της: Παρόν, μέλλον, παρελθόν. Άνθρωποι. Ζωές. Μνήμες. Ο Κόσμος. Και οι μικρόκοσμοι. Μέχρι να συντονιστούν σε ένα τέλος οριστικό.

Κείμενο: Τσιμάρας Τζανάτος

Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη

Σκηνικά Κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου

Visual Art: COM.ODD.OR

Μουσική: Μιχάλης Τσίχλης

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Παίζουν: Γεράσιμος Μιχελής (ο Χ), Λευτέρης Παπακώστας (o Ψ), Βάλια Παπαχρήστου (η Δεσποινίς Δυστυχία), Νάνα Παπαδάκη (η Μητέρα), Μαίρη Νάνου (η Γιαγιά), Νίκος Παντελίδης (ο Αρχισυντάκτης), Σπύρος Μπέτσης (Άνδρας)

Βοηθοί σκηνοθέτη: Σπύρος Μπέτσης, Κατερίνα Παρισσινού

Επικοινωνία - ΜΜΕ: Αγλαΐα Παγώνα

Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης

Οργάνωση παραγωγής: Άρης Σομπότης

Παραγωγή: Playroom, Dameblanche

ΘΕΑΤΡΟ ΦΟΥΡΝΟΣ, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα

Παραστάσεις: κάθε Τετάρτη και Πέμπτη από 2 Μαΐου έως 14 Ιουνίου

Ώρα έναρξης: 9:15

Εισιτήρια: 15, 12 (φοιτητικό), 10 (ανέργων και 65+)

Πληροφορίες-κρατήσεις: 2106460748

Διάρκεια 80’ (χωρίς διάλειμμα)

Η παραγωγή επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ο Φετιχιστής είναι ο τίτλος του ενός και μοναδικού θεατρικού έργου του Μισέλ Τουρνιέ. Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο, όπου ένας τρόφιμος ψυχιατρικής κλινικής, ο Μαρτέν, διηγείται για πρώτη φορά την ιστορία του. Μιλάει για τη ζωή του πριν τον εγκλεισμό και τη σχέση του με την Αντουανέτ, ενώ αποκαλύπτει και το πάθος του για τα γυναικεία εσώρουχα. Με χιούμορ, τρυφερότητα και αγωνία περιγράφει από καρδιάς τη λατρεία του για το ντυμένο σώμα αποθεώνοντας το «φραμπαλά». Επαναπροσδιορίζει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο το ρόλο των δύο φύλων και, με μια αφοπλιστική αφέλεια, φωτίζει παραδειγματικά τη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ εκκεντρικότητας και τρέλας. Εντέλει, ο Μαρτέν υποτάσσεται στο πεπρωμένο του, ταράσσοντας την ισορροπία του τι είναι κοινωνικά αποδεκτό και τι όχι.

Ο Φετιχιστής είναι ένα έργο μύησης στον έρωτα. Ο συγγραφέας του καθιστά το θεατή συνένοχο, δίνοντάς του ρόλο ισότιμο με αυτόν του ομιλούντα στο ιδιαίτερο τρίγωνο που σχηματίζεται μέσω της εξομολόγησης. Σε μια πραγματικότητα σκληρή που μας συνθλίβει, η ευτυχία μπορεί να κρύβεται σε ένα δαντελένιο κιλοτάκι;

Κάθε Παρασκευή από 23 Φεβρουαρίου έως 30 Μαρτίου στις 21:15

Μία παραγωγή της ομάδας Αστροναύτες

Μετάφραση: Θανάσης Χατζόπουλος

Σκηνοθεσία: Νίκος Αρμάος

Σκηνικά κοστούμια: Γιώργος Βαφιάς

Μουσική : Πλάτων Ανδριτσάκης

Επιμέλεια Κίνησης: Μαριάννα Τσαγκαράκη

Βίντεο, φωτογραφίες & βοηθός σκηνοθέτης: Φάνης Βλασταράς

Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος

Παίζει ο Ντίνος Ποντικόπουλος

Διάρκεια:90 λεπτά

Τιμή εισιτηρίου: 10€

Φοιτητικό- άνω των 65: 8€

Ατέλειες-ανέργων: 5€

"D apres Le Fetichiste de Michel Tournier c Editions Gallimard pour la version originale”

Στο θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168 Αθήνα

Τηλ κρατήσεων: 210 6460748

Ένα αμαξίδιο διασχίζει το δρόμο για να βρεθεί στη σκηνή, δυο χέρια σε θέση υπτίου ετοιμάζονται για την τελευταία διαδρομή στην πισίνα,  δυο αβέβαια πόδια έχουν βάλει σκοπό να εξομολογηθούν ένα έρωτα, τα κουρασμένα δάχτυλα 45 χρόνων γάμου καθαρίζουν το ψάρι του μεσημεριανού φαγητού, δυο κορμιά πνίγονται από πόθο, δυο μάτια γράφουν αυτά που δεν λέγονται…

Αυτά τα μικρά ξεκινήματα, αυτές τις μικρές αδιόρατες κινήσεις που μεγαλώνουν μέσα μας και μας «ψηλώνουν» παρακολουθεί η παράσταση «50μ ελεύθερο» της ομάδας ARTimeleia, σε σκηνοθεσία της Αννίτας Καπουσίζη,  που παρουσιάστηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού, και τώρα επιστρέφει στο θέατρο Φούρνος για δύο μόνο παραστάσεις στις 7 και 8 Οκτωβρίου. 

Η ομάδα ARTimeleia έχει κάτι που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες θεατρικές ομάδες της πόλης. Σε αυτή συμμετέχουν άτομα με νευρομυϊκές παθήσεις, αλλά και περιπατητικοί ηθοποιοί. Επιθυμία όμως της Αννίτας Καπουσίζη, της ψυχής της ομάδας, είναι να έρχεται κάποιος στην παράσταση χωρίς να χρειάζεται να του διευκρινίσει ότι οι άνθρωποι που παίζουν έχουν νευρομυϊκή πάθηση. «Να καταφέρουμε να γίνουμε όλοι μέρος του όλου όπως είναι η φυσική διάταξη των πραγμάτων».

Είχα τη χαρά να δω το «50μ ελεύθερο» τον περασμένο Ιούνιο. Η παράσταση της ομάδας ARTimeleia είναι σαν ένα ποίημα. Περισσότερο τη νιώθεις, παρά την κατανοείς. Σου δημιουργεί κραδασμούς. Θέλω όμως να σταθώ σε μία σκηνή της, που λειτούργησε πραγματικά αποκαλυπτικά για μένα και τη σχέση μου με το θέατρο. Σε ένα σημείο της παράστασης ένας από τους ηθοποιούς, ο Δημήτρης Αγγελόπουλος, που μέχρι τότε κάθεται πλάτη στο κοινό, ουσιαστικά στην πρώτη σειρά με τους θεατές, σηκώνεται και πάει και κάθεται δίπλα σε μία άλλη ηθοποιό, τη Μαριλιάνα Λυγερή, σε έναν καναπέ. Κρατάει μία ανθοδεσμή στα χέρια του. Εξαιτίας του προχωρημένου σταδίου της νευρομυϊκής πάθησης από την οποία πάσχει όταν ξεκινάει να μιλάει δεν καταλαβαίνεις τίποτα, σχεδόν ούτε μία λέξη. Και όμως, είναι σαν να τα καταλαβαίνεις όλα! 

Ήταν κάτι το μαγικό. Ήταν τέτοια η ενέργειά του, τέτοια η έκφραση του προσώπου του, τέτοια η ανάγκη του να σου μεταδώσει αυτό που άρθρωνε, που ξαφνικά νόμιζες πως ακούς την κάθε του λέξη πεντακάθαρη στα αυτιά σου. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Δεν νομίζω ότι κανείς μας μπορεί να το κάνει. Ούτε κάποιος επαγγελματίας ηθοποιός. Και κάθισα και σκέφτηκα... Κοίτα να δεις, το θέατρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από λόγος. Είναι έκφραση, μία πολύ σύνθετη μορφή έκφρασης που χωράει τα πάντα. Και μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε αρκεί να είναι αληθινός. Να βρει την αλήθεια του. Να μην καμώνεται. Είναι τρομακτικό και άκρως σκοταδιστικό που τόσα χρόνια όλα αυτά τα παιδιά είναι εξορισμένα από τις δραματικές σχολές. Νομίζω ότι έχουμε χάσει σκηνές ανθολογίας στο θέατρο μας. Όπως αυτή. Μακάρι να τη δείτε αυτή την παράσταση.

 Μπορείτε να διαβάσετε εδώ τη συνέντευξη της Αννίτας Καπουσίδης στη Δημήτρη Χαλιώτη. 

Info παράστασης:

Σκηνοθεσία: Αννίτα Καπουσίζη

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Κωνσταντινίδου

Παίζουν: Δημήτρης Αγγελόπουλος, Φανή Ζαφειροπούλου, Κόνυ Ζήκου, Εύα Λαμπάρα, Μαριλιάνα Λυγερή, Γιώργος Σταυριανός.

Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος

Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Νίκος Συμβουλίδης

Ζωντανή λήψη:Ζαφείρης Χαϊτίδης

Επιμέλεια βίντεο: Κυρηναίος Παπαδημάτος

Φωτογραφίες παράστασης: Αντώνης Προβιάς

Παραστάσεις: 7 & 8 Οκτωβρίου

Θέατρο ‘ΦΟΥΡΝΟΣ’

 Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα

Τηλ. Κρατήσεων: 2106460748

Τιμές εισιτηρίου: 10ευρώ, 5ευρώ (μειωμένο)

 Τα ρούχα ως οικειότητα, ως συναίσθημα και ως μνήμη. Ως εργαλεία για μεταμόρφωση, ως ένδειξη θριάμβου, ως σημάδι συγγένειας και επαφής.  

Τα αφουγκραστήκαμε, γιατί τα ρούχα λένε ιστορίες. 

 «Η Γυναίκα / Το Ρούχο» είναι ο τίτλος της performance που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Όλγας Ποζέλη στο Θέατρο Φούρνος, από το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9:15μμ.  Το έργο ανεβαίνει από την βραβευμένη ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, η οποία τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό όπου διακρίνεται σε σημαντικά διεθνή Φεστιβάλ, σε χώρες όπως Η.Π.Α., Ιράν, Λουξεμβούργο, Βουλγαρία, Λιθουανία, Ουκρανία, Γερμανία, Αγγλία, Βιετνάμ κ.ά.

«Η Γυναίκα / Το Ρούχο»

Αν έπρεπε να πετάξεις όλα σου τα ρούχα και να κρατήσεις μόνον ένα, ποιο θα ήταν αυτό;

Τι θα φορούσες για να ξεχωρίσεις;

Τι θα ‘βαζες για να περάσεις απαρατήρητη;

Θα μπορούσες να ζεις σε ένα σπίτι χωρίς καθρέφτη;

Θα ήθελες να μπορούσες να κυκλοφορείς γυμνή στον δρόμο;

Έχασες ποτέ το ένα γάντι, το ένα σκουλαρίκι, τη μία κάλτσα; 

Όταν είναι να πετάξεις ένα ρούχο, μην πονάς για τον αποχωρισμό, απλά ευχαρίστησέ το για τη χαρά που σου πρόσφερε και γιόρτασε την νέα του ζωή.

Ποτέ μα ποτέ, μη δένεις τα καλσόν! Ποτέ, μα ποτέ, μην κάνεις τις κάλτσες σου κουβαράκια.  Ήρθε η ώρα κι αυτές  να ξεκουραστούν... Όλη τη μέρα ήταν στους δρόμους.

Να τις φυλάξεις όλες τις φωτογραφίες σου που δεν σου αρέσεις. Σε είκοσι χρόνια θα τις βλέπεις και θα λες, «τι όμορφη που ήμουν τότε!».

Η Όλγα Ποζέλη μιλάει για την παράσταση:

Οι ιστορίες που διηγούμαστε στην παράσταση αφορούν τα ρούχα ως οικειότητα, ως συναίσθημα και ως μνήμη.  Τα ρούχα ως εργαλεία για μεταμόρφωση. Ως ένδειξη θριάμβου.  Ως σημάδι συγγένειας και επαφής. 

Είναι σαν να μιλούν 328 γυναίκες… Γιατί το υλικό μας ήταν πλούσιο και ετερογενές: μοιράσαμε ερωτηματολόγια, πήραμε συνεντεύξεις, διαβάσαμε μελέτες και ποιήματα, κρυφακούσαμε συνομιλίες, αναζητήσαμε αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ξεφυλλίσαμε περιοδικά, ακούσαμε τραγούδια, ξετρυπώσαμε παλιές φωτογραφίες και… και… και…

Η σχέση ειδικά των γυναικών με το ντύσιμο είναι μια σχέση εξαιρετικά λεπτή, πολυσήμαντη και συχνά αποκαλυπτική - μια σχέση με πολλές πτυχές: άλλοτε φανερές και ερμηνεύσιμες, άλλοτε σκοτεινές και δυσερμήνευτες.

Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι οι ενδυματολογικές μας επιλογές μας καθορίζουν. Μας προσδίδουν ή μη κύρος, αντικατοπτρίζουν την ιδεολογία μας, προσδιορίζουν τον επαγγελματικό χώρο στον οποίο ανήκουμε, εκφράζουν τη σεξουαλικότητά μας, απηχούν την ηθική μας, μας εντάσσουν σε ομάδες ή μας διαφοροποιούν... Τα κάνουμε εργαλείο, πανοπλία, μάσκα μας. 

Στην παράστασή μας κάποια στιγμή, αφήσαμε τα ρούχα στην άκρη και αφουγκραστήκαμε. Γιατί τα ρούχα λένε ιστορίες. 

Ταυτότητα της παράστασης

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Όλγα Ποζέλη

Σύνθεση κειμένων: Όλγα Ποζέλη & η ομάδα

Σκηνικά: Κωστής Δάβαρης 

Κοστούμια: Κωστής Δάβαρης & η ομάδα

Μουσική επιμέλεια & κίνηση: Όλγα Ποζέλη

Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Βάσια Λακουμέντα, Σοφία Λιάκου, Όλγα Ποζέλη

Βοηθοί σκηνοθέτη: Λίνα Παπανικολάου, Αλεξάνδρα Ασσαντουριάν, Τερέζα Βονάτσου

Βοηθοί σκηνογράφου: Ελευθερία Αραούζου, Μυρτώ Κοκκίνου

Βοηθός παραγωγής: Χριστίνα Καλπογιαννάκη

Παραγωγή: ομάδα θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ (http://noitigrammi.gr)

Επιμέλεια ήχου: Θέμης Βασιλείου

Trailer παράστασης: Σπύρος Τσιφτσής

INFO

Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 9:15

Από 3 Δεκεμβρίου 2016 έως 12 Φεβρουαρίου 2017. 

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος), 5 ευρώ (άνεργοι & ατέλειες)

Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Θέατρο Φούρνος

Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα ΤΚ 11472

Τηλ κρατήσεων : 210-6460.748

Ώρες ταμείου 9μμ-11μμ

H Ομάδα Θεάτρου ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

Ιδρύθηκε το 1999 από την Όλγα Ποζέλη. 

Εναρκτήρια παράσταση της ομάδας ήταν Η μεγάλη της ευκαιρία του Alan Bennett και το Ένα κήρυγμα του David Mamet, στον Τεχνοχώρο Υπό Σκιάν.

Ακολούθησε το Dο you love me?, παράσταση devised theatre βασισμένη στη ζωή και τα κείμενα του ψυχίατρου R. D. Laing, στον Άδειο Χώρο της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου (Ιούν. 2001), στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ (Οκτ.-Δεκ. 2001), στο Δημοτικό Θέατρο ΑΝΕΤΟΝ της Θεσσαλονίκης (Φεβρ. 2002) και στο Φεστιβάλ Πειραματικού Θεάτρου της Τρίπολης (Ιούλ. 2002). Το Do you love me? ήταν υποψήφιο για δύο βραβεία του περιοδικού «ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ», ενώ η Όλγα Ποζέλη ήταν υποψήφια για το βραβείο Νέου Δημιουργού της Ένωσης Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.

Το Μάρτιο του 2003 ανέβασε στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ το έργο του Steven Berkoff Kβετς. Υποψήφιο για έξι βραβεία του περιοδικού «ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ», μεταξύ των οποίων καλύτερης παράστασης και σκηνοθεσίας.

Τον Απρίλιο του 2004, ανέβασε στο θέατρο ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ το έργο Το πουλί της ηδονής, παράσταση devised εμπνευσμένη από το διήγημα του βραβευμένου Αυστραλού συγγραφέα Peter Carey, ‘Exotic Pleasures’.

Τον Μάϊο του 2007, ανέβασε στο θέατρο ΑΡΓΩ Studio την παράσταση devised Όλα όσα έχω ξεχάσει μπορούν να γεμίσουν ένα σπίτι; (εμπνευσμένη από μια εικαστική εγκατάσταση των Peter Fischli & David Weiss) και τον Δεκέμβριο του 2008 το devised Ποτέ μην πας απ' τις σκάλες (με αφορμή διηγήματα του Haruki Murakami). Ακολούθησε το Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του (peformance εμπνευσμένη από την εικαστική εγκατάσταση του Ilya Kabakov με τίτλο 10 Albums), που παρουσιάστηκε στο Θέατρο ΦΟΥΡΝΟΣ (2010-2011) και ταξίδεψε στο Fadjr International Theatre Festival στην Τεχεράνη, Ιράν.

Το 2012-13 η ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ασχολείται για πρώτη φορά με το μονόδραμα, ανεβάζοντας τη δίγλωσση παράσταση (ελληνικά & αγγλικά) Όταν το κόκκινο Toyota ξέφυγε απ’ τον δρόμο και βυθίστηκε στα μαύρα νερά | When the red Toyota went off the road and sank in black water, βασισμένη σε μια πραγματική ιστορία. Η παράσταση ταξίδεψε σε πλήθος διεθνών φεστιβάλ μονοδράματος: Fundamental Monodrama Festival (Luxembourg, 27/6-7/7/2012), Global Forum of the Arts – To the Stars (Varna, Bulgaria, 1-7/8/2012), Between the Seas Festival of Mediterranean Performing Arts (New York, USA, 20-26/8/2012), Aspindys International Festival of Monoperformances (Visaginas, Lithuania, 10-13/10/2012), Thespis International Monodrama Festival (Kiel, Germany, 9-16/9/2012) και International Festival of Monoperformances Vidlunnja (Kiev, Ukraine, 12-17/7/2013), όπου απέσπασε Βραβείο Σκηνοθεσίας (Festival Directors’ Award).  Τέλος, ανέβηκε και στην Αθήνα, στο Θέατρο Φούρνος (Δεκ. 2012 – Φεβρ. 2013).

Τον Ιούνιο του 2014 και σε συμπαραγωγή με το Fundamental Monodrama Festival του Λουξεμβούργου, παρουσίασε τη δεύτερη δίγλωσση παραγωγή της, την διαδραστική performance/εγκατάσταση I remember | Θυμάμαι, εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο του Joe Brainard, η οποία παρουσιάστηκε επίσης στο Face to Face Festival, που διοργάνωσε το Lost Theatre στο Λονδίνο (13/7/2014), καθώς και στα 49α ΔΗΜΗΤΡΙΑ της Θεσσαλονίκης (4-5/10/2014).  

Τον Νοέμβριο του 2016 η παράσταση I Remember παρουσιάστηκε στο 3rd International experimental Theatre Festival, στο Ανόι του Βιετνάμ, στο οποίο η Όλγα Ποζέλη έλαβε το Βραβείο Πειραματικής Καινοτομίας.

Έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, ενώ παραστάσεις της έχουν ανέβει με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου.