Από τον Γιάννη Καφάτο
Το «Πείραμα» είναι μια οπτική εμπειρία υψηλής ποιότητας με καλές θεατρικές προθέσεις!
Στη σκηνή του υπογείου η τεράστια σφαίρα που αναλόγως του φωτισμού άλλοτε γίνεται διάφανη, άλλοτε βρώμικη, άλλοτε ένας σκούρος όγκος και η Μυρτώ Αλικάκη που κυκλοφορεί στη σκηνή με τα ρόλερ της μέχρι να αρχίσει η παράσταση αμέσως κεντρίζουν τον θεατή.
Το έργο είναι μια παραβολή, ένα πείραμα που σε όλη του τη διάρκεια μας εξηγεί ο επιστήμονας (Μενέλαος Χαζαράκης) . Ο επιστήμονας μιλάει για τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου που οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αντιδρά στην παρατήρηση. Μέσα στη σφαίρα όμως κατοικεί μια οικογένεια. Μια υστερική μάνα (Φαίη Ξυλά), ένας παραδομένος πατέρας ( Πέτρος Λαγούτης), κι ένας γιος (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου) που φαίνεται ότι ασφυκτιά. Η οικογένεια έχει και την υπηρέτριά της (Μυρτώ Αλικάκη) – ο καταλύτης; Ναι θα μπορούσε με τους «επιστημονικούς όρους να έχει αυτόν τον ρόλο.
Η οικογένεια άλλοτε ξέρει ότι την παρακολουθεί ο επιστήμονας άλλοτε όχι. Και η συμπεριφορά της εξαρτάται από την έξωθεν παρατήρηση.
Η παράσταση (Σκηνοθεσία: Ανδρέας Φλουράκης) είναι, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μια οπτική εμπειρία υψηλού επιπέδου και αισθητικής χάρις στη δουλειά των Χριστόφορου Κώνστα – Χρήστου Μαγγανά _Xsquare DesignLab (Σκηνικό|Video Art) και του Γιώργου Τέλλου που έχει κάνει τον σχεδιασμό των φωτισμών.
https://www.viewtag.gr/wp-
Οι δύο άντρες της οικογένειας, Λαγούτης και κυρίως ο Ελματζίοφγλου αποδίδουν πολύ καλά τους ρόλους τους. Το κρεσέντο των συναισθημάτων του γιου μέχρι το φινάλε είναι καλοδουλεμένο και πραγματικά κερδίζει τον θεατή.
Ενώ η ιδέα είναι λαμπρή, το κείμενο (Ζέτη Φίτσιου) βρίσκω ότι είναι αρκετά προσχηματικό και και σε μερικά σημεία – ειδικά στον τρόπο συμπεριφοράς της μητέρας – επιτηδευμένο. Ίσως και αναμενόμενο.
Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο του Γιάννη Καφάτου εδώ.