Πόση βία μπορεί να αντέξει ένα νέο παιδί; Πόση απόρριψη, πόση απογοήτευση; Και πού μπορεί να οδηγηθεί εξ΄ αιτίας όλων αυτών;

Ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, στο "Καρφίτσες στην Άμμο" (Εκδ. Καστανιώτη), γράφει ένα έπος για τη χαμένη νεότητα στην Λίμα του Περού τη δεκαετία του 90, παράλληλα όμως τιμάει όλες τις νιότες που χάνονται που σε μεγαλουπόλεις που απλώς συνθλίβουν τα νεανικά όνειρα.

Οι τέσσερις ήρωές του είναι όλοι οι νέοι άνθρωποι, σε όλον τον κόσμο, που τα όνειρά τους μπαίνουν στη μέγγενη της «κανονικότητας».
Το βιβλίο είναι γραμμένο με έναν αριστοτεχνικό τρόπο: Δυνατός λόγος, κινηματογραφική λογική. Βλέπεις το κάθε γεγονός μέσα από το υποκειμενικό πλάνο – όπως το αντιλαμβάνεται και το βιώνει ο κάθε ήρωας. Λεπτομέρειες φωτίζονται σαν από strobo lights.

Ο ρυθμός φρενήρης, τα συναισθήματα  ξεχειλίζουν. Η μετάφραση του Κώστα Αθανασίου είναι έξοχη.

Το «Καρφίτσες στην Άμμο» θα μπορούσε να γίνει το My own Private Idaho, και το Stand By Me με άρωμα Trainspotting της εποχής μας. Ένας θρήνος για τη χαμένη νεότητα.

Με αυτά στο μυαλό μου, αλλά και τις εικόνες της Λίμα που είχα την ευκαιρία να δω με τα μάτια μου, πριν από πολλά χρόνια, έκανα μια κουβέντα με τον Σαντιάγο Ρονκαλιόλο για να γνωρίσω καλύτερα έναν εξαιρετικό, πολιτικό εν τέλει , συγγραφέα.

Τι κάνει σήμερα τους νέους ανθρώπους να αισθάνονται σαν «καρφίτσες στην άμμο», στο Περού και την Ευρώπη;

Διαβάστε την υπόλοιπη συνέντευξη στο viewtag.gr