Ένας μονόλογος που μιλάει με τρόπο γλυκό και τρυφερό για την αγάπη, το παιδί μέσα μας, αλλά πάνω απ’ όλα το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ορίζει τον εαυτό του και τη ζωή του.

«Ο πρώτος μου έρωτας όταν ήμουν μόλις 2 ετών ήταν ένας λύκος. Ένας αληθινός λύκος». Έτσι ξεκινάει την αφήγηση της η νεαρή Λουσί, ένα κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε σαν παιδί σε ένα τσίρκο, που περιόδευε στη γαλλική επαρχία. Η Ειρήνη Φαναριώτη και η ομάδα της Terre de Semis μεταφέρουν στο μικροσκοπικό Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου την ιστορία αυτής της ιδιαίτερης κοπέλας, όπως την εμπνεύστηκε ο Κριστιάν Μπομπέν στο μυθιστόρημά του “La folle allure”.

Ένα κορίτσι με τάσεις φυγής. Ένα κορίτσι που δεν χωράει στο καλούπι που θέλουν να του φορέσουν. Ένα κορίτσι που βρίσκει στα κίτρινα μάτια ενός λύκου το δικό του παραμύθι, τη δική του περιπέτεια, αλλά παράλληλα και την αγάπη και την ασφάλεια που δεν του πρόσφερε ποτέ ουσιαστικά η οικογένειά του. Κι όταν εκείνος θα χαθεί από τη ζωή – όταν η Λουσί είναι μόλις 8 χρονών – το κορίτσι θα τολμήσει να ανατρέψει τις ισορροπίες διεκδικώντας με πάθος τη μόνη αξία που ορίζει την ύπαρξή του: την ελευθερία του.

Το μυθιστόρημα του Μπομπέν, διασκευασμένο θεατρικά από την Δήμητρα Μητροπούλου, την Παρασκευή Λυπημένου και την Ειρήνη Φαναριώτη σε έναν μονόλογο που ακροβατεί ανάμεσα στις πολύχρωμες εικόνες του εξωτερικού κόσμου της ηρωίδας και τις ασπρόμαυρες του βαθύτερου εγώ της, μιλάει με τρόπο γλυκό και τρυφερό για την αγάπη, το παιδί μέσα μας, αλλά πάνω απ’ όλα το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ορίζει τον εαυτό του και τη ζωή του.

«Φεύγω και επιστρέφω έχοντας φιλήσει το λύκο μου, έχοντας εξασκήσει το πρωταρχικό δικαίωμα του κάθε ανθρώπου που ζει σ' αυτή τη γη: να εξαφανίζεται χωρίς να δίνει λογαριασμό για την εξαφάνισή του» μονολογεί η Λουσί λυτρωμένη από τα «πρέπει» που θέλουν να της επιβάλλουν οι γύρω της. Ο λύκος μέσα της θα αγρυπνά πάντα. Μόνο έτσι θα είναι ευτυχισμένη. Πόσο απλό και πόσο δύσκολο συνάμα πράγμα είναι αλήθεια η ευτυχία;

Η Ειρήνη Φαναριώτη γοητευμένη από το μυθιστόρημα του Μπομπέν πήρε ένα τεράστιο ρίσκο. Αυτοσκηνοθετήθηκε σε έναν μονόλογο. Νομίζω ότι το τόλμησε, γιατί η ίδια η ηρωίδα του βιβλίου τής ενέπνευσε μία ασφάλεια και μια σιγουριά. Ακούμπησε πάνω της, την κατάλαβε βαθιά. Δεν θα μπορούσε εύκολα να την εμπιστευτεί σε κάποιον άλλον. Το πήρε πάνω της και κέρδισε το στοίχημα. Το «Κορίτσι του λύκου» είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο προσωπική της δουλειά. Η Φαναριώτη βουτάει στο σύμπαν της Λουσί και γίνεται ένα μαζί της. Μέσα από απλές, αλλά ευφυείς, σκηνοθετικές λύσεις ζωντανεύει το σύμπαν της ηρωίδας της, ακτινογραφεί την ψυχή της, συμπάσχει με τα αδιέξοδά της, μοιράζεται τους πόθους της. Ο μονόλογος της κινείται στην περιοχή ενός μαγικού ρεαλισμού, που υποστηρίχθηκε καταλυτικά από τα λιτά, αλλά εξαίσια, σκηνικά και κοστούμια της Τίνας Τζόκα, τη μουσική του Κωστή Μαραβέγια, την επιμέλεια κίνησης της Χαράς Κότσαλη και κυρίαρχα από τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου.

Το μοναδικό μειονέκτημα του κειμένου  - και κατ’ επέκταση της παράστασης – είναι ότι αρκετές φορές γίνεται περισσότερο διδακτικό απ’ όσο θα το ήθελα. Θα μπορούσε η θεατρική διασκευή να έχει ακόμα μεγαλύτερη οικονομία. Η ιστορία της Λουσί και κυρίως αυτό που συντελείται βαθιά μέσα στη ψυχή της συνιστούν από μόνα τους μία συναρπαστική αφήγηση. Δεν χρειάζονται επεξηγήσεις και περαιτέρω σχόλια από τον συγγραφέα. Παρ’ όλα αυτά θα είναι άδικο να σταθεί κάποιος σε αυτό και να αγνοήσει την ειλικρινή και από καρδιάς δουλειά των συντελεστών αυτής της παράστασης.