Από τη Γιώτα Δημητριαδη

Από τη μια το γεγονός ότι κάποια θεατρικά κείμενα είναι κλασικά και γι’ αυτό κι εμπορικά, από την άλλη οι προσωπικές φιλοδοξίες σκηνοθετών, ίσως ακόμα κι η έλλειψη έμπνευσης σε κάποιες περιπτώσεις είχαν ως αποτέλεσμα, μέσα στην ίδια σεζόν, να δούμε τουλάχιστον δέκα ίδια έργα σε δύο ή και τρεις εκδοχές.

Αν συμπεριλάβει κανείς και τις διασκευές γνωστών έργων ή και τις συρραφές κειμένων το μέτρημα χάνεται…

Ποιοι, όμως, έβαλαν το ίδιο έργο στο στόχαστρο αυτήν τη σεζόν;

«Περιμένοντας τον Γκοντό» επί 3

Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία διαφορετικά ανεβάσματα για το γνωστό έργο του Σάμουελ Μπέκετ, το οποίο παρακολουθούμε συχνά στην Ελλάδα, παρουσιάζονται παράλληλα αυτήν την περίοδο.

Ο Σάββας Στρούμπος κι η ομάδα Σημείο Μηδέν συνεχίζουν τις παραστάσεις τους για δεύτερη σεζόν στο Θέατρο Άττις- Νέος Χώρος, με κάποιες αλλαγές στη διανομή (Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Χρήστος Κοντογεώργης)

Διαβατήριο για δεύτερη σεζόν πήρε κι η παράσταση του Γιάννη Αναστασάκη, η οποία ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου στο Κρατικό Θέατρο της Βορείου Ελλάδος με τον Γιώργο Καύκα στον ρόλο του Βλαδίμηρου και τον Κωνσταντίνο Χατζησάββα στο ρόλο του Εστραγκόν.

Παράλληλα με το κλασικό μπεκετικό αριστούργημα κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο η ηθοποιός Έλενα Μαυρίδου στο θέατρο Χώρος με νέους ηθοποιούς ανάμεσά τους οι: Ανδρέας Κανελλόπουλος, Κίμωνας Κουρής, Νατάσα Εξηνταβελώνη, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιάννης Λεάκος κ.α

«Δούλες» με γυναίκες κι άνδρες πρωταγωνιστές

Εγκλωβισμένες στο πολυτελές σπίτι οι δύο αδελφές κι υπηρέτριες, η Σολάνζ και η Κλερ, δοκιμάζουν βελούδινα φορέματα και στήνουν έναν φανταστικό κόσμο με τις δύο τους να ζουν, έστω και για λίγο, όπως η «κυρία» τους. Το παιχνίδι, όμως, θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Το έργο του Ζαν Ζενέ φαίνεται ότι γοητεύει ιδιαίτερα τους Έλληνες καλλιτέχνες, γι’ αυτό και έχουμε δει πάρα πολλές εκδοχές του τα τελευταία χρόνια.

Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει το έργο του Ζενέ να ανεβαίνει τόσο συχνά στην παγκόσμια σκηνή από το 1947 που γράφτηκε μέχρι τις μέρες μας; Σίγουρα: «Δεν πρόκειται για ένα έργο που θέλει να υπερασπιστεί τη μοίρα της τάξης των υπηρετών. Υπάρχει συνδικάτο που ασχολείται με τα ζητήματα αυτών των ανθρώπων. Πρόκειται για μια αλληγορική ιστορία…», διευκρινίζει ο ίδιος ο Ζενέ.

Φέτος, ο Τσέζαρις Γκραουζίνις επιλέγει, όπως κι ο ίδιος ο συγγραφέας άλλωστε προτείνει, τρεις άνδρες για να ερμηνεύσουν τους ομώνυμους ρόλους.

Ο Δημήτρης Ήμελλος, ο Κώστας Μπερικόπουλος κι ο Αργύρης Ξάφης μπλέκονται σ’ ένα επικίνδυνο «παιχνίδι», μέχρι τελικής πτώσεως, στο θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ενώ, από τις αρχές του 2018 αναμένεται να ανέβει, για δεύτερη σεζόν, η εκδοχή της Μαριάννας Κάλμπαρη. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Τέχνης, μάλιστα, πρωταγωνιστεί στην παράσταση μαζί με την Κάτια Γέρου και την Κωνσταντίνα Τάκαλου.

«Η Χριστουγεννιάτικη ιστορία» ή «Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία»;

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μόσχος καταπιάνεται για πρώτη φορά με το μιούζικαλ και διασκευάζει τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», προσκαλώντας μας να αφεθούμε στο όνειρο και τη φαντασία. Στο ρόλο του Εμπενέζερ Σκρουτζ θα απολαύσουμε τον Αλέξανδρο Μυλωνά μαζί μ’ έναν δυνατό θίασο. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Δεκεμβρίου στο Θέατρο REX Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» με πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου.

Χριστούγεννα, όμως, έχουν μυρίσει και στην οδό Ιπποκράτους και το θέατρο Διάνα από την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς το ίδιο έργο του Κάρολου Ντίκενς, με τίτλο «Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία» επέλεξε κι η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Τσιγκούνης Σκρουτζ ο ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς, μαζί του ένας 15μελής θίασος, ενώ σε ρόλο έκπληξη ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

«Ο Κήπος» σε ελληνική κι αγγλική version

Ο Κήπος (Tangled Garden) είναι το τελευταίο έργο του Bruce Gooch, σημαντικού ηθοποιού και συγγραφέα με επιτυχίες σε πολυάριθμες παραγωγές σε Η.Π.Α και Καναδά κι ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας Θεάτρου NewFangledStages, η οποία εδρεύει στο Τορόντο.

Αυτή την περίοδο το έργο ανεβαίνει σε παγκόσμια πρεμιέρα και σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά με τον Στέλιο Μάινα και την Κάτια Σπερελάκη στο Από Μηχανής Θέατρο.

Προς το τέλος της σεζόν, στο ίδιο θέατρο και σε συνεργασία με την NewFangledStages θα δούμε και την αγγλική παραγωγή του έργου « ο Κήπος» με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον Bruce Gooch και την Lynn Voght.

Σύμφωνα με την ιστορία, ο Μπάρι, βετεράνος του Βιετνάμ κι οικοδόμος, τώρα, στο επάγγελμα, αναρρώνει μετά από εγχείρηση στο γόνατό του, όταν ξαφνικά εμφανίζεται στο σπίτι του η Λουίζ. Καθώς πρέπει, άψογη επαγγελματίας και με ποιητικές ανησυχίες, έχει προσληφθεί από τον ανιψιό της πρώην γυναίκας του Μπάρι για να τον φροντίζει. Ο άξεστος χαρακτήρας του την τρέπει σε άτακτη φυγή, όμως η συνέχεια τούτης της γνωριμίας κάθε άλλο παρά αναμενόμενη αποδεικνύεται. Ο Μπάρι δείχνει αποφασισμένος να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ενώ η Λουίζ, στο πρόσωπο του, θα αναζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθεια.

«Στη «ξηρή» ζωή των δύο ηρώων, ο Κήπος είναι μία όαση. Στον Κήπο θα συναντηθούν, εκεί θα προσπαθήσουν να αρθρώσουν μια κοινή γλώσσα, εκεί θα αναζητήσουν ρωγμές για να εισχωρήσουν και να τολμήσουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Παρά τις αντιθέσεις τους. Παρά τις αποτυχίες που κουβαλάνε. Παρά τον δισταγμό.

«Το γαϊτανάκι του έρωτα» για δύο και για δέκα ηθοποιούς

Το γνωστό έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ θα δούμε σε δύο διαφορετικές εκδοχές και με άλλους τίτλους, τη φετινή θεατρική σεζόν. Γραμμένο το 1900 στη Βιέννη, απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία κι έγινε αιτία να κατηγορηθεί ο συγγραφέας από την κοινή γνώμη ως «Εβραίος πορνογράφος», με συνέπεια να το αποσύρει ο ίδιος από τις γερμανόφωνες χώρες.

Μόλις το 1982, 40 χρόνια μετά τον θάνατο του Σνίτσλερ, ο γιος του κυκλοφόρησε το έργο του πατέρα του στη Γερμανία.

Παραλίγο, μάλιστα, να είχαμε και τρίτη εκδοχή στη θεατρική Αθήνα, αλλά η παράσταση της Αλίκης Δανέζη στο «Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες με το τίτλο «REIGEN-Δέκα διάλογοι για το Σεξ» ακυρώθηκε.

Έτσι στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα παρακολουθούμε μια διασκευή με δύο ηθοποιούς. Τη μετάφραση, υπογράφει η ψυχή του θεάτρου, Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Θοδωρής Βουρνάς. Η παράσταση κρατάει τον γαλλικό τίτλο: «La Ronde» που μπορεί να σημαίνει οποιοδήποτε από τα ακόλουθα: περιφέρεται γύρω, κάνει γύρους, γύρο ποτών, κυκλικό χορό.

Η Τζούλι Τσόλκα κι ο Αποστόλης Ψαρρός αλλάζουν επί σκηνής προσωπεία και διαθέσεις συνθέτοντας ένα ρεαλιστικό πορτραίτο ανθρώπων κι ανθρώπινων σχέσεων, όπως τους συναντάμε αναλλοίωτους μέσα στον χρόνο και τις εποχές. Βιώνοντας την αλήθεια της κάθε συγκυρίας, οι χαρακτήρες αποκαλύπτουν εναλλακτικές πτυχές του εαυτού τους μέσα από τον εκάστοτε «ρόλο».

Από το έργο του Άρτουρ Σνίτσλερ, φαίνεται να γοητεύτηκε κι ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο οποίος θα το σκηνοθετήσει στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά τον Μάιο. Στην παράσταση με τίτλο «Το γαϊτανάκι» θα δούμε έναν εξαιρετικό θίασο με τους Στεφανία Γουλιώτη, Χάρη Φραγκούλη, Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Άννα Μάσχα, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Σίσσυ Τουμάση κι Αλέξανδρο Χρυσανθόπουλο να υποδύονται τα πέντε ζευγάρια στις δέκα σπονδυλωτές σκηνές.

Η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1890 στη Βιέννη. Η δομή είναι σπονδυλωτή κι αποτελείται από δέκα σκηνές που αλληλοσυνδέονται και που, στην κάθε μία, πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι εραστών. Τα ζευγάρια είναι: Η πόρνη κι ο στρατιώτης, ο στρατιώτης κι η υπηρέτρια, η υπηρέτρια κι ο νεαρός κύριός της, ο νεαρός κύριος κι η παντρεμένη γυναίκα, η παντρεμένη γυναίκα κι ο σύζυγός της, ο σύζυγος κι η νεαρή κοπέλα, η νεαρή κοπέλα κι ο ποιητής, ο ποιητής κι η ηθοποιός, η ηθοποιός κι ο κόμης, ο κόμης κι η πόρνη.

Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

«Γυάλινος Κόσμος» 

Πόσους «Γυάλινους Κόσμους» έχει δει ο μέσος θεατρόφιλος; Συνήθως δεν φτάνουν τα δάκτυλα των δύο χεριών για να μετρήσεις τις παραστάσεις. Όταν, όμως, το αριστούργημα του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά και με ηθοποιούς όπως η Μπέττυ Αρβανίτη, ο Χάρης Φραγκούλης, η Ελίνα Ρίζου κι ο Έκτορας Λιάτσος, τότε μια επίσκεψη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας είναι επιβεβλημένη.

Παράλληλα, οι Θεσσαλονικείς παρακολουθούν για δεύτερη σεζόν, το αυτοβιογραφικό έργο του Ουίλιαμς με τη σκηνοθετική υπογραφή της Γλυκερίας Καλαϊτζή. Στο θέατρο Τ , τον ρόλο της Αμάντας ερμηνεύει η έμπειρη Γιώτα Φέστα. Μαζί της στη σκηνή οι νεότεροι Χρήστος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Συναπίδου και Δημήτρης Κρίκος.

«Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» και για εφήβους

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια, δεν θα σκηνοθετήσει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κι αυτό γιατί όπως εξήγησε και στη συνέντευξη Τύπου του θεάτρου το πολυβραβευμένο έργο Μαρκ Χάντον σε διασκευή Σάιμον Στήβενς είχε ανάγκη από μια μεγαλύτερη σκηνή. Έτσι, θα το παρακολουθήσουμε, τελικά, στο Τζένη Καρέζη. Στο θέατρο της οδού Ακαδημίας θα ζωντανέψει μια γλυκόπικρη ιστορία για τον αυτισμό, την εφηβεία, την οικογένεια, τα μαθηματικά και τα χρώματα.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών έχει επιλέξει έναν διαλεχτό θίασο: Γιάννη Νιάρρο, Μαρία Καλλιμάνη, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Θέμη Πάνου κ.α

Παράλληλα, στη Θεσσαλονίκη και τη νεανική σκηνή του Κ.Θ.Β.Ε. η Ελεάνα Τσίχλη σκηνοθετεί ίδιο έργο στοχοπροσανατολισμένο για το εφηβικό κοινό.

Τον ρόλο του Κρίστοφερ έχει αναλάβει ο Βασίλης Ντάρμας, ο οποίος υποδύεται έναν «ιδιόρρυθμο» δεκαπεντάχρονο του οποίου το μυαλό του λειτουργεί μ’ έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, είναι εκπληκτικός αριθμομνήμων, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και την αστρονομία. Δεν ανέχεται να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα. Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό τον σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Αυτή η αναζήτηση τον παρασέρνει σε μονοπάτια δύσβατα, αλλά τον οδηγεί, κιόλας, στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει παραπανίσια μυστήρια, εκείνα του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό: «Ποιος σκότωσε τον σκύλο».

Τελειώνει η μια εκδοχή… ξεκινάει η επόμενη

Πριν λίγες μέρες έριξε αυλαία η «Hedda Gabler» στο Μπάγκειον σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Παράλληλα το ίδιο έργο του Ίψεν έχει ήδη ανέβει και παίζεται με τον γνωστό ελληνικό τίτλο στο «Έντα Γκάμπλερ» στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα σε σκηνοθεσία Γιάννη Δρίτσα.

Ίδιο έργο από την ανθολογία του Νορβηγού συγγραφέα, επέλεξαν κι η Δανάη Σπηλιώτη με την Βαλεντίνη Λουρμπά. Ο λόγος για την «Κυρά της Θάλασσας». Η πρώτη παρουσίασε το έργο για λίγες παραστάσεις και δεύτερη σεζόν στο Tempus Verum, ενώ η δεύτερη κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο θέατρο Εκάτη.

Τέλος, λίγο πριν την εκπνοή της παράστασης «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού στο Studio Κυψέλης, έκανε πρεμιέρα του ίδιο έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου, στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου μ’ έναν εξαιρετικό θίασο και τον ίδιο τον σκηνοθέτη επί σκηνής!

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Θέλω να μείνω και εγώ στην ιστορία».

Πώς είναι τα παιδιά σήμερα; «Φανταστικά!» αναφωνεί ο Ορέστης Τζιόβας ως Μιγκέλ, «Ακόμη πιο φανταστικά», συμπληρώνει ο Πάτρικ του Σταύρου Σβήγκου. Η κυρία Κ. (Νικολέτα Παπαδοπούλου), ένα ρομπότ τελευταίας τεχνολογίας, έχει μπει στο ξεχωριστό δωμάτιό τους, στο ίδρυμα, όπου ζουν έγκλειστοι τα τελευταία δέκα χρόνια και τους σερβίρει, για μια ακόμη μια μέρα, το μεσημεριανό τους σε χρωματιστά χαπάκια. Το μοβ χαπάκι, είναι κιμάς, το κίτρινο μακαρόνι, ενώ κάθε γεύμα περιλαμβάνει κι ένα χαπάκι –σαλάτα.

Οι δύο τους μοιάζουν να περιμένουν κάτι, σαν τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν του Μπέκετ στο «Περιμένοντας τον Γκοντό».

Έξω, μαίνεται πόλεμος, ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, της Ευρασίας και της Αμερικής, κι ένας πύραυλος απειλεί να τον καταστρέψει.

Οι δύο ήρωες αποφασίζουν να παραβούν τους κανόνες του ιδρύματος, να πάρουν και πάλι στα χέρια τους τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αντικείμενο από το οποίο προσπαθούν να απεξαρτηθούν, και να γράψουν την ιστορία με τον δικό τους τρόπο.

Έτσι, από έγκλειστοι τρόφιμοι θα γίνουν δύο Θεοί και θα ξαναγράψουν την ιστορία με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Στόχος τους να γίνουν γνωστοί στις επόμενες γενιές που θα κατοικήσουν τον πλανήτη.

Όσο μεγαλόπνοο κι αν είναι, όμως, το σχέδιό τους υποκύπτει, τελικά, στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Άλλωστε οι δύο φίλοι, στη διάρκεια της αναζήτησης στοιχείων για το φιλόδοξο έργο τους, ανακαλύπτουν ότι η διάσωση των ιστορικών δεδομένων είναι υπόθεση άκρως υποκειμενική. Κι άκρως διασκεδαστική βέβαια. Όσο για τα θρησκευτικά δόγματα, οι ορθολογικές εξηγήσεις περισσεύουν τόσο πολύ, ώστε ακόμα κι οι ίδιοι μπορούν να εμφανιστούν στην Ιστορία ως Θεοί. Ο κόσμος έχει πιστέψει και χειρότερα…

Στη διάρκεια της εργασίας τους ακόμα κι ο άλλοτε σκληρός διευθυντής (Σωκράτης Πατσίκας) θα υποταχθεί μπροστά τους για να πάρει μια θέση στην ιστορία και να γίνει ο Τζόνυ Βαΐσμίλερ. Ενώ ο φοβισμένος Τζο (Παύλος Παυλίδης) θα γίνει ο δίαυλος των αιτημάτων των υπολοίπων «παιδιών» του Μπάμπη του Χοντρού, ο οποίος θέλει να γίνει ο Σωκράτης, του Ζήρο-Ζήρο, ο οποίος διεκδικεί τον Σοπέν και του Έντυ του Γιατρού, ο Παστέρ.

Αυτή η αλληγορία του σήμερα, δύο δεκαετίες μετά τη συγγραφή του έργου, από τον Λένο Χρηστίδη, μας κάνει να σκεφτούμε το κλισέ: «πιο σύγχρονο από ποτέ» ανεβαίνει στο θέατρο Ροές και σε σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.

Έργο που τιμήθηκε με το «Βραβείο Κουν»,ανέβηκε για πρώτη φορά σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, εγκαινιάζοντας τον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου και πριν οκτώ χρόνια το είδαμε και στο Studio Μαυρομιχάλη σε σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή.

Ο Παντελής Δεντάκης στήνει μια ενδιαφέρουσα παράσταση. Δουλεύει με προσήλωση πάνω στους ελλειπτικούς διαλόγους του έργου, αναδεικνύοντας, αβίαστα, το μαύρο χιούμορ του, χωρίς να υπογραμμίζει τα αυτονόητα, αλλά δίνοντας στο κοινό τροφή για σκέψη.

Αρωγοί του σ’ αυτή την προσπάθεια είναι το άκρως λειτουργικό κι εμπνευσμένο σκηνικό του Νίκου Δεντάκη, το οποίο μαζί με τα έξυπνα κουστούμια της Ιφιγένειας Νταουντάκη και τους φωτισμούς του Σάκη Μπιρμπίλη συνθέτουν ένα γοητευτικό σύμπαν, συνεισφέροντας με θετικό πρόσημο στο εικαστικό κομμάτι της παράστασης.

Η παράσταση, όμως, οφείλει αδιαμφισβήτητα την επιτυχία της στη δυνατή πεντάδα των ηθοποιών της, την οποία κίνησε λειτουργικά, μέσα στον περιορισμένο χώρο, η Σεσίλ Μικρούτσικου.

Ο Σταύρος Σβήγκος κι ο Ορέστης Τζιόβας με υποκριτική άνεση και σκηνική χημεία γίνονται ένα δυναμικό ντουέτο, το οποίο αναδεικνύει τις κωμικές σκηνές του έργου, αποφεύγοντας τον σκόπελο της υπερβολής. Οι συνέπειες του ιδρυματισμού υπάρχουν στις συμπεριφορές τους, αλλά, εντέχνως, οι δύο ηθοποιοί δεν τις βάζουν στο επίκεντρο, μετατρέποντας του ήρωες τους, σ’ ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ο Σωκράτης Πατσίκας με τη γνώριμη σκηνική του πληθωρικότητα πείθει στον ρόλο του Διευθυντή, ο οποίος δίνει τα πάντα για μια θέση στην ιστορία.

Ο Παύλος Παυλίδης, με αμεσότητα, υποκριτική ευστροφία κι εξαιρετική κινησιολογική ικανότητα κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον κερδίζοντας το γέλιο του κοινού άμα τη εμφανίσει.

Απολαυστική κι η κυρία της παρέας, η Νικολέτα Παπαδοπούλου, αντιμετώπισε τον ρόλο του ρομπότ, της κυρίας Σίγμα, μ’ έναν ευφυή κι ευαίσθητο τρόπο, αναδεικνύοντας μια σημαντική προέκταση του κειμένου: πώς ένα εξελιγμένο ανδροειδές, μπορεί να έχει βαθύτερα συναισθήματα από τους ανθρώπους.

Ένα σύγχρονο σκηνικό ανέβασμα, που διασκεδάζει, ενώ παράλληλα προβληματίζει με την μοναδική ειρωνεία και τον σαρκασμό του, καλώντας μας να δούμε κατάματα στον καθρέφτη.

«Εσύ, πρέπει να προχωρήσεις πολύ περισσότερο από εμένα, αλλιώς, ποιό το νόημα;» φράση, η οποία αν δεν έχει ακουστεί από τα χείλη κάθε μητέρας, έχει γίνει τόσο εμφανής με τη συμπεριφορά και τη στάση της, ακόμα κι ασυνείδητα, που πολύ συχνά νιώθεις το βάρος της να στοιχειώνει κάθε σου βήμα.

Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση μάνας, η οποία επενδύει υλικά και συναισθηματικά στα παιδιά της, ώστε αυτά να ζήσουν «καλύτερα» απ’ ότι εκείνη προβάλλοντας, ουσιαστικά, τα προσωπικά απωθημένα, τους στόχους και τα όνειρά της σε αυτά.

Αυτή η προσδοκία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, είναι ένα από τα βασικά θέματα του έργου «Μη σκοτώνεις τη μαμά» της Σαρλότ Κήτλυ, το οποίο ανεβαίνει στο θέατρο Olvio, σε μια ευέλικτη μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν.

Γραμμένο το 1985, πρωτοπαρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Contact Theatrer του Μάντσεστερ το 1987, αποσπώντας το βραβείο Royal Court / George Devine και το βραβείο Manchester Evening News για το καλύτερο νέο έργο.

Ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με μεγάλη επιτυχία, το 1995 από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (με τις Λυδία Φωτοπούλου, Ελένη Δημοπούλου, Έφη Σταμούλη, Κυριακή Ματσακίδου).

Στο θεατρικό έργο της Βρετανίδας συγγραφέως η σχέση μητέρας - κόρης μπαίνει στο επίκεντρο και ψυχογραφείται, λεπτομερώς, μέσα από καταστάσεις της καθημερινότητας. Παρακολουθούμε τέσσερις γενιές γυναικών - γιαγιά, μητέρα, κόρη κι εγγονή - που αλληλεπιδρούν μέσα στο πέρασμα του χρόνου, από τη δεκαετία του ’40 μέχρι τη δεκαετία του ’80, στην Αγγλία.

Μια επισκόπηση της γυναικείας ζωής, με τη μητρότητα, την καριέρα, την οικογένεια, τους έρωτες, τη σεξουαλική απελευθέρωση και, πάνω απ’ όλα, το παιδί που κρύβει μέσα της, να προβάλλονται αποσπασματικά, φωτίζοντας παράλληλα τις σχέσεις, που δημιουργούνται μέσα στα χρόνια. Στο έργο δεν υπάρχει χρονολογική σειρά. Μεταφερόμαστε από το μέλλον στο παρελθόν κι αντίστροφα με πολλές εγκιβωτισμένες αφηγήσεις.

Το ζήτημα του χρόνου κι η σκηνοθετική προσέγγισή του είναι ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα της σκηνοθεσίας. Η Ρέινα Εσκενάζυ, όμως, παρά την τηλεοπτική και κινηματογραφική της εμπειρία, μοιάζει αμήχανη στη διαχείριση της κινηματογραφικής δομής του έργου.

Έτσι τα μεσοδιαστήματα μεταξύ των σκηνών, έχουν μεγάλη διάρκεια, κουράζουν τον θεατή δίνοντας την αίσθηση, ότι ακόμα κι οι τέσσερις ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν στην παράσταση με άγχος, χάνοντας χρόνο στο πολλαπλό ερμηνευτικό στοίχημα του κατακερματισμού των ηρωίδων τους και στην απόδοση των συναισθηματικών απαιτήσεων της κάθε ηλικίας, που καλούνται να υποδυθούν .

Ο χρόνος προσχεδιασμού στερεί από την παράσταση τη ροή της κι η απουσία σκηνοθετικής λύσης για ένα έργο τέτοιας δομής, μοιραία, επηρεάζει αρνητικά το συνολικό αποτέλεσμα.

Αντίθετα, η επιλογή των ηθοποιών, μάλλον, σώζει την κατάσταση: η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, η Πέγκυ Σταθακοπούλου, η Ισιδώρα Δωροπούλου κι η Ελίνα Γιαννάκη μοιάζουν να δένουν ως ομάδα και, παρά τις επιμέρους υπερβολές κι υποκριτικές εξάρσεις, δίνουν ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, με την πρώτη να ξεχωρίζει για τη δωρικότητα της ερμηνείας της.

Τα σκηνικά του Μιχάλη Σδούγκου είναι λειτουργικά χωρίς, όμως, να δίνουν μια ουσιαστική σκηνογραφική πρόταση. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τα κουστούμια. Η αισθητική ακόμα και των σκηνικών αντικειμένων, όπως για παράδειγμα του παιδικού καροτσιού ή του χαρταετού, μοιάζει φτωχή και πρόχειρη.

Ακόμα κι οι μουσικές επιλογές, όπως το «All we need is love», δεν έχουν σαφή προσανατολισμό, σαν να επιστρατεύονται, απλώς, για να καλύψουν τα χρονικά κενά.

Όλα τα παραπάνω κάνουν ένα έργο, που σ’ άλλη περίπτωση θα μπορούσε να μας αφορά, να μοιάζει σαν συμπαθητικό μελόδραμα, μιας ιστορίας, την οποία έχουμε δει και διαβάσει, πάρα πολλές φορές. Η ανύπαντρη κόρη, μετά από πιέσεις της μητέρας της να βάλει σε προτεραιότητα την καριέρα της, της παραδίδει το τριών μηνών βρέφος της, όπου το παιδί μεγαλώνει θεωρώντας τη γιαγιά του ως μητέρα του. Μετά από χρόνια η μητέρα-γιαγιά πεθαίνει κι εκείνη ανακαλύπτει τυχαία σε κάποια έγγραφα το πιστοποιητικό της γέννησής της.

Μέσα στη λέξη μητέρα ακούγεται η λέξη τέρας αλλά και το μη, το αποτρεπτικό του τέρατος, η ασφάλεια από την απειλή, όπως και στο mother ακούγεται το other, το άλλο, ένα άλλο που, όμως, είναι σε συνεχή γειτνίαση με το όμοιο.

Η σχέση με τη μητέρα μας δεν συνίσταται μόνο από το εδώ και το τώρα, από το τρέχον, από το παρόν, το πιο καθοριστικό της κομμάτι έχει να κάνει με ό,τι παραμένει ψυχικά ενεργό από το παρελθόν.

Όλες αυτές τις ισορροπίες ζωής, που δομούν τη πιο σημαντική σχέση της ζωής μας, δεν καταφέραμε να τις δούμε στο έργο της Σαρλότ Κήτλυ. Με τον τρόπο που ανεβαίνει η παράσταση στο Olvio, ο θεατής εισπράττει μόνο ένα πρώτο επίπεδο, τελείως, επιφανειακό.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η ιστορία της πάντα συγκινεί, όχι μόνο για το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της στην όπερα, αλλά και για την πολυτάραχη ζωή της, καθώς και για τον κατά πολλούς, αδιευκρίνιστο θάνατό της. Τέσσερις δεκαετίες μετά τον θάνατό της, η ζωή και το έργο της Μαρίας Κάλλας συνεχίζουν να απασχολούν όλες τις μορφές Τέχνης και, φυσικά, το θέατρο.

Πέρσι, είδαμε μια ενδιαφέρουσα έκθεση «Maria Callas Αιώνια Πηγή Έμπνευσης» στο Ίδρυμα Ευγενίδου, η οποία έκλεισε με μια δημοπρασία με στόχο τα έσοδά της να βοηθήσουν το νέο μουσείο «Μαρία Κάλλας», τα εγκαίνια του οποίου αναμένονται το 2019, με στέγη στο τετραώροφο νεοκλασικό κτίριο 1.070τ.μ., επί της οδού Μητροπόλεως 44, ιδιοκτησίας του Δήμου Αθηναίων.

Τον Ιανουάριο του 2018, στο Θέατρο Αργώ ανέβηκε με τη σκηνοθετική υπογραφή της διακεκριμένης Ελληνίδας υψιφώνου, Τζένης Δριβάλα, η παράσταση «Κάλλας: Η Ζωή μου, η Τέχνη μου».

Τη φετινή σεζόν, η ζωή της απόλυτης ντίβας του λυρικού θεάτρου, θα απασχολήσει τρεις σκηνές της πόλης με έργα που εστιάζουν σε διαφορετικές ιστορίες φανταστικές και μη.

Το «MasterClass» και η απίστευτη μεταμόρφωση της Μαρίας Ναυπλιώτου

Το θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα TerrenceMcNally, βασισμένο στο περίφημο σεμινάριο της Μαρία Κάλλας στη Μουσική Σχολή Τζούλλιαρντ της Νέας Υόρκης στις αρχές της δεκαετίας του '70, είδαμε για πρώτη φορά στη χώρα μας, πριν 20 χρόνια σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη και μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη, με την Κάτια Δανδουλάκη στον ρόλο της Κάλλας.

Η Κάτια Δανδουλάκη ως Μαρία Κάλλας

Από τις 9 Νοεμβρίου στο νέο «Μικρό Χορν» (πρώην Αμιράλ) τον ομώνυμο ρόλο αναλαμβάνει η Μαρία Ναυπλιώτου σε μια παράσταση που φέρει την υπογραφή του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Η καλλιτεχνική τους συνεύρεση αλλά κι η εντυπωσιακή μεταμόρφωση της ηθοποιού (με το μακιγιάζ του Αχιλλέα Χαρίτου και τα κουστούμια του Βασίλη Ζούλια) μας έχουν, ήδη, δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες. Η παράσταση θα ανέβει με νέα μετάφραση του Στρατή Πασχάλη.

Με ραγισμένη φωνή και καρδιά η Μαρία Κάλλας, στα χρόνια του '70, λίγο μετά το γάμο του άλλοτε πολυαγαπημένου της Ωνάση με τη Τζάκι Κέννεντι και τη δική της εμβληματική εμφάνιση στην άτυχη, ωστόσο, εμπορικά κινηματογραφική «Μήδεια» του τραγικού Παζολίνι, που η ίδια τον ερωτεύτηκε απελπισμένα, η μεγάλη αοιδός αποφασίζει να δώσει αυτά τα μαθήματα φωνητικής σε νέους τραγουδιστές. Κινήσεις απόγνωσης λίγο πριν την καταβάλει η κατάθλιψη και τη θερίσει πρόωρα ο θάνατος, πριν καν κλείσει τα πενήντα τέσσερα χρόνια της. Τα μαθήματα αυτά μαγνητοσκοπούνται κι οι φωτογραφίες της ίδιας, με παντελόνια και γυαλιά να διδάσκει, κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Τον ρόλο της Μαρίας Κάλλας, έχουν ερμηνεύσει στο παρελθόν: η Φαίη Ντάναγουέι, αλλά κα η Φανή Αρντάν στο Παρίσι σκηνοθετημένη από τον Ρομάν Πολάνσκι.

«ΑΚΡΟΠΟΛ ’61-Κάλλας –Βέμπο»: Μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ

Ο Βασίλης Αναστασίου εμπνέεται από τις δύο κυρίες και γράφει, ενώ παράλληλα σκηνοθετεί την παράσταση στο Half Note Jazz Club, από την Τρίτη 13 Νοεμβρίου και κάθε Τρίτη.

Στη σκηνή θα παρακολουθήσουμε μια φανταστική συνάντηση της Μαρίας Κάλλας, φωνή του κόσμου, με τη Σοφία Βέμπο, φωνή της Ελλάδας, μια βραδιά με διαδηλώσεις για το «Ένα-Ένα Τέσσερα»- «Βία και νοθεία», στο πιάνο – μπαρ του ξενοδοχείου της οδού Πατησίων “Ακροπόλ Παλλάς”.

Στο μπαρ του θρυλικού ξενοδοχείου ο πιανίστας παίζει ένα νωχελικό σκοπό . Απ΄ έξω ακούγονται συνθήματα μιας διαδήλωσης που πλησιάζει. Σε λίγο εισβάλλει στο μπαρ μια κυρία φανερά αναστατωμένη κι έπειτα μια άλλη…

Έτσι, μια σημαντική βραδιά του ’61 η Κάλλας θα συναντήσει τη Βέμπο. Οι άριες της ντίβας θα δέσουν αρμονικά με τα τραγούδια της μεγάλης ερμηνεύτριας. Δύο παράλληλοι δρόμοι που συναντώνται σε μια φανταστική συνάντηση. Μια βραδιά γεμάτη μουσική… Μια μουσική περιπέτεια ξεκινά.

Η σοπράνο Κάτια Πάσχου θα ερμηνεύσει την Μαρία Κάλλας κι η Αργυρώ Καπαρού, τη Σοφία Βέμπο.

«Όταν η Κάλλας συνάντησε τη Μονρόε»: Ένας φανταστικός διάλογος για μια πραγματική συνάντηση

Η Μαρία Κάλλας κι η Μέριλιν Μονρόε είχαν συναντηθεί, στις 19 Μαίου του 1962, στα γενέθλια του Τζον Κέννεντυ στο Madisson Square Garden της Νέας Υόρκης. Η μέρα έχει περάσει στην ιστορία με το αισθησιακό Happy Βirthday Mr. President, που ερμήνευσε η ξανθιά ηθοποιός.

Λίγα γνωρίζουμε για το τι κουβέντες αντάλλαξαν, εάν αντάλλαξαν, οι δυο τους εκείνο το βράδυ. Τι θα μπορούσαν να είχαν πει δυο γυναίκες φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετες;Τι σχέση μπορεί να έχουν οι παραπάνω ερωτήσεις με τη συνάντηση αυτών των δυο;

Από τον Ιανουάριο στο Bar του Θεάτρου «Άλφα. Ιδέα» η ομάδα Dots θα μας βάλει στο κλίμα αυτής της συνάντησης. Στην παράσταση θα δούμε τη Δανάη Σταματοπούλου και τη Τζελέπη Αναστασία.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Καταλαβαίνεις πόσο γενναιόδωρος και σπουδαίος είναι ένας καλλιτέχνης, όταν μετά από μια συνέντευξη μαζί του, σχεδόν αδυνατείς, να ξεχωρίσεις μόνο μια φράση του για τίτλο.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου, δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις κι όταν το κάνει, προτιμά να το βλέπει σαν μια κουβέντα, όπου με απλότητα κι αφοπλιστική ειλικρίνεια σου αποκαλύπτει την αλήθειά της. Την ίδια αλήθεια, που επιδιώκει να ανανεώνει κάθε βράδυ στη σκηνή.

Φέτος, έρχεται αντιμέτωπη με δύο ρόλους στο θέατρο και πρωταγωνιστεί σε καθημερινή τηλεοπτική σειρά, μετά από μια δεκαετή απουσία από τη μικρή οθόνη. Μ’ αφορμή τη δυναμική της επιστροφή κάναμε μια κουβέντα για το θέατρο, την τηλεόραση, τους ρόλους, τους φόβους, τα φαινόμενα βεντετισμού, τη σχέση μητέρας-κόρης, την αγάπη, τα όνειρα, την υστεροφημία και την αυτογνωσία.

Παρόντες νοερά o Λευτέρης Βογιατζής , ο Μάνος Κατράκης , η Αλίκη Βουγιουκλάκη , η Βέρα Ζαβιτσιάνου , ο Αλέκος Αλεξανδράκης : «Μεγάλοι ηθοποιοί, που ήταν παιδιά, μαθητές που έτρεμαν για κάθε ατάκα» , όπως θα μου επισημάνει την ίδια, συνειδητοποιώντας από τα πρώτα της βήματα, ότι βλέπει «το θέατρο σαν κάτι ιερό, αλλά όχι σαν καριέρα ή τακτική» .

Έχω την αίσθηση ότι δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις…

Αλήθεια είναι αυτό.

Γιατί;

Εδώ και αρκετά χρόνια, όταν δίνω μια συνέντευξη έχω περισσότερο την αίσθηση ότι κουβεντιάζω με κάποιον, παρά ότι υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες ερωτήσεις, οι οποίες πρέπει να απαντηθούν κάπως. Δηλαδή το σχήμα μιας κλασικής συνέντευξης, δεν μου πολύ αρέσει. Η κουβέντα, όμως, μου αρέσει. Δεν μιλάω συχνά, γιατί τα τελευταία χρόνια δεν δουλεύω κάθε σεζόν. Γενικότερα, πιστεύω, ότι δεν είναι πάντα κατάλληλη στιγμή να μιλάς είτε για τη δουλειά σου, είτε για τα προσωπικά σου. Υπάρχουν εποχές που δεν κομίζεις κάτι νέο και αυτό είναι κουραστικό και για σένα και για τους άλλους.

Κάνετε συχνά διαλείμματα, αλλά φέτος επιστρέψατε δριμύτερη με δύο θεατρικές παραστάσεις και μια καθημερινή σειρά!

Ναι, φέτος έγινε το αντίθετο. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια κάνω μεγάλα διαλείμματα κι όταν επιστρέφω συγκεντρώνομαι σ’ ένα πράγμα. Ανεξάρτητα μ’ αυτό που συμβαίνει φέτος, νομίζω ότι αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να δουλεύω, να αφοσιώνομαι σε ένα έργο και μέσα σ’ αυτό να ταξιδεύω.

Αυτή τη σεζόν, ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ. Πρώτα έγινε μια θεατρική πρόταση για το «Μη σκοτώνεις τη μαμά» και διαβάζοντας το έργο δεν μπορούσα να πω όχι. Το βρήκα εξαιρετικά τρυφερό κι επειδή και σε προσωπικό επίπεδο, μ’ αφορά η σχέση της μαμάς –κόρης, με συγκίνησε κι είπα έτσι απλά: «Θέλω!». Στην πορεία ήρθε η πρόταση του Μάνου Καρατζογιάννη γι’ αυτό το σπουδαίο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη («Ο ήχος του όπλου»), που δεν πιστεύω ότι μπορείς να πεις «όχι» σ΄ αυτό και σε συνδυασμό ότι η κάθε παράσταση είναι τρεις μέρες την εβδομάδα, σκέφτηκα να δεχθώ και τις δύο προτάσεις.

Και κάπου εκεί ήρθε κι η τηλεοπτική πρόταση;

Ναι, είχα δέκα ολόκληρα χρόνια να κάνω τηλεόραση.

Γιατί;

Την τηλεόραση την αγαπώ πάρα πολύ και μου έχει λείψει όλα αυτά τα χρόνια. Σαν μεγαλύτερη είχα ζήσει άλλες εποχές της τηλεόρασης κι οι προτάσεις, που έρχονταν τα τελευταία χρόνια δεν αντιστοιχούσαν σ’ αυτά που ονειρευόμουν να κάνω τηλεοπτικά.

Από την άποψη του σεναρίου και της παραγωγής εννοείτε;

Από όλες τις απόψεις. Έτσι, όταν διάβασα το σενάριο για τον «Πρίγκιπα της φωτιάς», λαχτάρησα να παίξω! Είδα μια ιστορία με ενδιαφέρον και μια ηρωίδα, η οποία είναι γραμμένη εξαιρετικά από τον Γιώργο Κυρίτση και την ομάδα του. Μου δίνεται η ευκαιρία να την εξελίξω υποκριτικά.

Επίσης, το γεγονός ότι ήταν ο Χρήστος Δήμας στη σκηνοθεσία, στον οποίο έχω μια τρομερή αδυναμία, με έκανε να πω ακόμα πιο εύκολα το «ναι». Δίπλα στον Χρήστο, είναι δύο εξαιρετικοί σκηνοθέτες, ο Βασίλης ο Τσελεμέγκος, με τον οποίο έχω κάνει τρία σίριαλ και τον λατρεύω αλλά κι ο Κώστας Βαρελίδης, που δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί αλλά μου αρέσει πολύ η δουλειά του. Τέλος, στη σειρά παίζουν πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι από το θέατρο, οι οποίοι ξέρω ότι δεν κάνουν εύκολα τηλεόραση.

Έτσι, λοιπόν, δέχτηκα κι αυτή την πρόταση και τώρα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο! (γέλια). Όχι, επειδή δεν περνάω καλά, αλλά επειδή και τα τρία είναι πολύ απαιτητικά και δεν πρέπει το ένα να υπάρχει εις βάρος του άλλου. Σίγουρα, αυτή η κατάσταση είναι μια άσκηση πειθαρχίας για μένα και με ιντριγκάρει πολύ το γεγονός, ότι έχω τρεις τελείως διαφορετικές γυναίκες να ερμηνεύσω.

Έχοντας, όμως, βιώσει τις εποχές, όπου κάνατε εννέα μήνες πρόβα, αναφέρομαι για παράδειγμα στο «Bella Venezia» και τον Λευτέρη Βογιατζή, πώς προσαρμόζεστε, σήμερα, σ’ αυτή τη fast-forword εποχή;

Σ’ αυτά τα μικρά θέατρα, που δουλεύω τώρα, δεν είχα ξαναδουλέψει τα τελευταία χρόνια. Ο τελευταίος μικρός χώρος που με φιλοξένησε ήταν το θέατρο Τέχνης, όπου κι εκεί ίσχυαν τότε, και φαντάζομαι και σήμερα, αυτά που έχω μάθει εγώ ως γενιά, ότι έχουμε το θέατρο δικό μας όλη μέρα και μπορούμε να μπούμε ανά πάσα στιγμή μέσα να κάνουμε πρόβα, ότι ξέρουμε που βρίσκονται, ανά πάσα στιγμή, τα πράγματά μας και τα φροντιστηριακά μας είδη κ.λ.π. Μπαίνοντας σ’ αυτή τη διαδικασία, τώρα, βλέπω πως λειτουργούν αυτοί οι νέοι χώροι, στους οποίους γίνονται πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα για να επιβιώσουν. Ταυτόχρονα, όμως, αυτό φέρνει μια φοβερή ανατροπή σε μια σειρά από δεδομένα που έχουμε στο θέατρο. Αυτό, για να είμαι ειλικρινής, με έχει τρομάξει και μ’ έχει αποπροσανατολίσει πολλές φορές. Από την άλλη, όμως, δεν είναι μια πρόκληση να προσπαθείς, ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες, να βρεις την αυτοπειθαρχία σου και την ισορροπία σου και να μην χαθεί η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις; Νομίζω είναι.

Επομένως, σ’ αντίθεση με την Κάτια στον «ήχο του όπλου», η οποία θέλει να αλλάξει τα πάντα, αλλά δεν μπορεί, εσείς προσαρμόζεστε εύκολα στις αλλαγές;

Δεν είμαι εύκολη στις μεγάλες αλλαγές, στις βαθιά συναισθηματικά αλλαγές. Προσαρμόζομαι όμως σ’ άλλα πράγματα. Δεν δένομαι με τα αντικείμενα και τις μικρές καθημερινές συνήθειες, μου αρέσει να αλλάζουν τα προγράμματά μου και να μπαίνουν καινούργια ενδιαφέροντα στη ζωή μου, νέοι συνεργάτες και φίλοι.

Είμαι πάρα πολύ ανασφαλής, αλλά μ’ έναν υπόγειο τρόπο, όσο μεγαλώνω πιο πολύ συμβαίνει αυτό, μου αρέσει να αισθάνομαι ότι όλα εκκρεμούν μ’ έναν τρόπο. Δεν μου δημιουργεί τους τρόμους που μου δημιουργούσε νεότερη. Ίσως, αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι η συνεργασία μου με τον Λευτέρη Βογιατζή μου έμαθε μερικά πράγματα πάρα πολύ σοβαρά. Φυσικά, μου δημιούργησε καινούργιες αγωνίες, γιατί κατάλαβα για παράδειγμα τι σημαίνει κάθε βράδυ να γεννιέται μια αλήθεια, η οποία είναι συνεπής με τον ρόλο, τον χαρακτήρα και τη δουλειά που έχει γίνει αλλά, ταυτόχρονα, να είναι και καινούργια αλήθεια.

Πόσο εφικτό είναι αυτό;

Είναι δύσκολο κι όταν ο εαυτός μου με προδίδει και δεν συμβαίνει αυτό, είμαι πάρα πολύ δυστυχισμένη, γιατί τώρα πια έχω συνείδηση ότι λέω ψέματα.

Είναι σαν αυτό που λέει η Νίνα στον μονόλογό της στον «Γλάρο», ότι είναι άσχημο να ξέρεις ότι δεν παίζεις καλά;

Ναι, και πάλι θα πω κάτι που έλεγε ο Λευτέρης, ο οποίος μου λείπει πολύ και σαν άνθρωπος, γιατί μπορεί να μην ήμασταν κολλητοί φίλοι, αλλά μου έδωσε πολλά και τον αγάπησα πολύ. Έλεγε ότι παίζουμε για όλους τους θεατές, αλλά θα πρέπει να μας απασχολεί ο ένας ευφυής θεατής, ο οποίος θα καταλάβει το ψέμα που βγάλαμε από την τσέπη μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μόνο ένας ευφυής θεατής, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι. Εμείς νομίζουμε ότι μπορούμε να τους ξεγελάσουμε. Πιστεύω, ότι ένας ευαίσθητος άνθρωπος, μπορεί να μην ξέρει να σου πει τι ακριβώς του φταίει στην ερμηνεία σου, αλλά διαισθάνεται πότε η απόλυτη αλήθειά σου έρχεται στη σκηνή και πότε κάνεις σκόντο.

Επομένως, αυτό κρατάτε από τον Λευτέρη Βογιατζή;

Και άλλα πολλά… Κρατάω αυτό που έλεγε: «Μη φοβάσαι να κρεμαστείς στο κενό, γιατί μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να μάθεις κάτι, να δοκιμάσεις κάτι καινούργιο και να μην είσαι μια συνεχής επανάληψη του εαυτού σου». Δεν είναι εύκολο, είναι πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό. Όταν, καμιά φορά, σου συμβαίνει πραγματικά αισθάνεσαι πολύ απελευθερωμένος ως προς την εικόνα σου. Γιατί το πρόβλημα στο θέατρο είναι ότι δεν έχουμε εικόνα του εαυτού μας, πλάθουμε μια εικόνα του εαυτού μας για εμάς την ώρα που ερμηνεύουμε έναν ρόλο κι αυτή κυνηγάμε κάθε βράδυ να αναπαράξουμε. Αυτό είναι λάθος γιατί κάθε βράδυ η στιγμή είναι διαφορετική, οι θεατές άλλοι, επομένως άλλη ατμόσφαιρα κι είσαι άλλος κι εσύ, γιατί έχουν μεσολαβήσει γεγονότα από την μια μέρα στην άλλη. Επομένως, αυτή την αλήθεια οφείλεις να την ανανεώνεις, να της επιτρέπεις να ανανεώνεται για να ακριβολογήσω.

Πέρα από το σκηνικό φόβο, τι άλλο φοβάστε;

Φοβάμαι τις απώλειες σημαντικών σχέσεων κι αγαπημένων ανθρώπων. Φοβάμαι μήπως κάποτε αλλάξει τόσο πολύ η σχέση μου με την κόρη μου, που χάσει αυτό το ιερό και πολύτιμο που έχει για μένα. Ξέρω, ότι θα αλλάξει όσο μεγαλώνει, και πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν θέλω να χαθεί τίποτα από αυτό το πολύτιμο που μας δένει. Γιατί για μένα η σχέση μου με τη Χριστίνα είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω. Όχι, τόσο με την έννοια της μάνας – κόρης, όσο ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος στη ζωή μου, που μ’ έχει αγαπήσει με τον τρόπο που εγώ έχω ανάγκη να αγαπιέμαι.

Με ποιο τρόπο έχετε ανάγκη να αγαπιέστε;

Δεν ξέρω, οι άλλοι το ξέρουν. Εννοώ, αυτό είναι που σε συνδέει βαθιά μ’ έναν άνθρωπο, όταν ανακαλύπτεις τον τρόπο που εκείνος έχει ανάγκη να τον αγαπάς κι εκείνος είναι εκεί για σένα. Δεν ορίζεται πάντα με λόγια, σίγουρα μ’ ενδιαφέρει να αποδέχεται τη διαφορετικότητά μου, να μπορεί να καταλάβει τις στιγμές της δικής μου απομόνωσης, την ελευθερία που έχω ανάγκη να έχω, το να μου επιτρέπει να αλλάζω και, κυρίως, να μην φοβόμαστε να λέμε αλήθειες.

Έχετε εκφράσει ένα γλυκό παράπονο για τη μητέρα σας που δεν είχε χρόνο να παίξει μαζί σας…

Ναι, η μητέρα μου ήταν μια σκληρά εργαζόμενη γυναίκα, η οποία κατάφερε πολλά πράγματα, χωρίς τις ευκολίες που έχουμε σήμερα. Τη θαυμάζω πάρα πολύ και την αγαπώ πάρα πολύ. Είναι αλήθεια ότι μου έλειψε η παρουσία της, γιατί απλώς δεν μπορούσε να σπαταλήσει χρόνο μ’ εμάς, με το παιχνίδι, με τη σκανταλιά, τη χαζομάρα… Τέτοια πράγματα που τα παιδιά έχουν ανάγκη.

Να φανταστώ ότι γι’ αυτό κι εσείς κάνετε αυτά τα μεγάλα διαλείμματα για να είστε κοντά στη Χριστίνα;

Ακριβώς, εγώ επειδή έκανα τη Χριστίνα σε μεγάλη σχετικά ηλικία και με πολύ κόπο, ήταν τόσο σημαντικό και μοναδικό γεγονός για μένα, που δεν ήθελα να χάσω καμία στιγμή της. Ακόμα κι όταν ξεκίνησα τη συνεργασία με τον Λευτέρη (Βογιατζή), την εποχή που η Χριστίνα ήταν τεσσάρων μηνών και τα ωράρια ήταν τρομακτικά, προτιμούσα να κοιμάμαι δύο με τρεις ώρες για να είμαι μαζί της.

Αισθάνεστε ότι σας έχει μετατοπίσει κι υποκριτικά η μητρότητα;

Με έχει μετατοπίσει ως άνθρωπο πολύ, οπότε σίγουρα και στην υποκριτική μου. Νομίζω όμως, ότι ο τρόπος που μεγαλώνω, κυρίως, με επηρεάζει περισσότερο ο τρόπος που δέχομαι τον χρόνο ή δεν τον δέχομαι, πολλές φορές, μερικές φορές , όλα αυτά που με τρομάζουν και όλη η προσπάθεια να δω πολλές πλευρές του εαυτού μου, νομίζω ότι αυτά με μετακινούν συνεχώς. Είναι ένα σύνολο εργαλείων αυτογνωσίας που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Δεν είναι μόνο η σχέση μας με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, δεν είναι μόνο η δουλειά μας, τα διαβάσματά μας, τα ταξίδια μας, η ψυχοθεραπεία, ακόμα και πρακτικά καθημερινά πράγματα είναι και άλλα πολλά τα εργαλεία που κανείς χρειάζεται για να καταλάβει λίγο καλύτερα τον εαυτό του. Νομίζω, όμως, ότι αυτό το σύντομο ταξίδι, που είναι η ζωή, μόνο γι’ αυτό τον λόγο έχει τόση αξία, να καταλάβεις λίγο από εσένα και λίγο από τον κόσμο.

Όλα αυτά τα δύσκολα που έχετε περάσει κι αναφέρομαι και στην περιπέτεια υγείας του συζύγου σας, αισθάνεστε ότι σας έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο ή ενδεχομένως σας έχουν κάνει πιο κλειστή, πιο επιφυλακτική;

Νομίζω ότι με γέμισαν πάρα πολλά στίγματα, μ’ έκαναν να αισθάνομαι πάρα πολύ εύθραυστη, μερικές φορές, ευάλωτη, πέρασα από στάδια φόβου, τρόμου και ταυτόχρονα έπρεπε να κρατηθώ στα πόδια μου, να βοηθήσω και να βοηθηθώ. Τελικά,πιστεύω, πως ό,τι άντεξα, ό,τι πέρασα και ό,τι έμεινε πίσω, μόνο για καλό έγινε, ή τουλάχιστον εγώ προσπάθησα να το δω έτσι….

Είστε φύσει αισιόδοξη, δηλαδή;

Ναι, υπάρχουν στιγμές που μελαγχολώ και κλείνομαι στον εαυτό μου. Μπορώ, όμως, να πω ότι αγαπώ πάρα πολύ τη ζωή και τους ανθρώπους και, ιδιαίτερα, τους νέους ανθρώπους πάρα πολύ, γι’ αυτό και θα διδάξω από τον άλλον μήνα.

Είχατε κι εσείς σπουδαίους δασκάλους στο Εθνικό Θέατρο…

Πολύ σπουδαίους κι η αλήθεια είναι ότι λείπουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα.

Πολύ νέα παίξατε με τον Μάνο Κατράκη στην τελευταία του παράσταση. Τι θυμάστε από εκείνη τη συνεργασία;

Θυμάμαι, πόσο αθώα με την έννοια, πόσο αδαής ήμουν. Αν κι ήμουν μόλις εννέα μηνών ηθοποιός κι ο Κατράκης ήταν ένα σύμβολο, δεν ήταν μόνο ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός, ήταν ένα αερικό παρ’ όλα αυτά, δεν μ’ έκανε ποτέ να φοβηθώ δίπλα του.

Κατά έναν παράξενο τρόπο, όλο αυτό το δέος, το οποίο λογικά, θα προκαλούσε σ’ ένα νέο ηθοποιό, δεν υπήρχε. Αντίθετα, υπήρχε ένα αίσθημα ασφάλειας δίπλα του, ένα αίσθημα ότι πρέπει να παρακολουθώ είτε αυτό που λέει, είτε αυτό που μου ζητάει, είτε αυτό που ο ίδιος κάνει πάνω στη σκηνή. Αλλά όλο αυτό δεν γινόταν με τεράστιο κόπο, δεν ξέρω πώς να το πω… Επίσης, ήταν ένας πάρα πολύ τρυφερός και γενναιόδωρος άνθρωπος.

Θυμάμαι, μια φορά, είχα πάει στο θέατρο, πάρα πολύ λυπημένη και στενοχωρημένη, για προσωπικούς μου λόγους, και με το που με είδε είπε στη Λίντα Άλμα, η οποία ήταν πάντα μαζί στις πρόβες, «Λίντα, παίρνουμε το παιδί και πάμε για ψάρι τώρα».

Ο Κατράκης είχε ένα βάρος, ένα μέγεθος τεράστιο, αλλά δεν είχε τίποτα από βεντετισμούς, τους οποίους συνάντησα πολύ συχνά αργότερα στο θέατρο.

Πιστεύετε ότι οι βεντετισμοί είναι πιο έντονοι σήμερα;

Βεντετισμοί για το τίποτα κι από το τίποτα! Από ανθρώπους που είναι τίποτα δημιουργούνται κάτι απίστευτες συνήθειες και βεντετιστικές συμπεριφορές, και άνθρωποι που είχαν το μέγεθος, το ταλέντο, τη λάμψη ήταν οι πιο εργατικοί, οι πιο μεθοδικοί, οι πιο σοβαροί. Το ίδιο ίσχυε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Βέρα Ζαβιτσιάνου, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Νικήτα Τσακίρογλου στα νεότερα χρόνια. Μεγάλοι ηθοποιοί, οι οποίοι ήταν παιδιά, μαθητές που έτρεμαν για κάθε ατάκα. Δεν είναι έτσι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει και το λέω επειδή δουλεύω με νέα παιδιά ότι δεν έχουν λαχτάρα. Νομίζω, όμως, ότι υπάρχει ένα κενό του τι γίνεται με τα παιδιά, όταν μπαίνουν στις σχολές. Εκεί μέσα χτίζεται μ’ άλλους όρους από αυτούς που δημιουργούσαν σ’ εμάς μια τεράστια αίσθηση ευθύνης.

Αν σας ζητούσα να συλλέξετε κάποιες στιγμές από τη ζωή σας στο θέατρο και να τις βάλετε σ’ ένα μαγικό μπαούλο για να τις θυμάστε πάντα, ποιες θα επιλέγατε;

Όσον αφορά στο θέατρο, δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα. Σίγουρα, θα έπαιρνα στιγμές από τη ζωή μου με τον Κατράκη, από τις στιγμές μου με την Αλίκη, από τα βράδια μου με τη Ζαβιτσιάνου, από τον Λευτέρη Βογιατζή, από τη γαλήνη και την ομορφιά που υπάρχει στο Υπόγειο του Κουν κι από τα διαβάσματά μου με την Πηνελόπη Δέλτα, την οποία αγάπησα πολύ κι ως προσωπικότητα και σαν ρόλο, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία.

Από την προσωπική μου ζωή, θα έβαζα τις δυνατές ερωτικές στιγμές που είχα, την κόρη μου πάνω απ’ όλα, τη σχέση μου με τον αδερφό μου και τη μητέρα μου, κάτι από τα λουλούδια μου, που τους μιλάω κι ασχολούμαι πολύ μαζί τους και σίγουρα κάτι από τα όνειρά μου.

Τα διαλείμματα που συχνά κάνετε μου δίνουν μια αίσθηση ότι δεν ενδιαφέρεστε και τόσο για την υστεροφημία σας. Ισχύει αυτό;

Ναι, ούτε για την καριέρα με την έννοια ότι εγώ πριν φύγω από αυτή τη ζωή πρέπει να παίξω, αυτούς τους ρόλους. Πρέπει να παίξω μια Μπλανς για παράδειγμα. Ποτέ δεν το είχα αυτό και νομίζω ότι, στη δική μου περίπτωση, αυτό ήταν ζήτημα ατολμίας, όχι τόλμης. Γιατί δεν ένιωθα ποτέ πάρα πολύ σίγουρη ως ηθοποιός, ώστε να διεκδικήσω μεγάλους ρόλους. Να πάρω εγώ μια θεατρική αίθουσα και να παίξω τον ρόλο που θέλω.

Μου κάνει εντύπωση να το λέτε αυτό, μετά από τόσα χρόνια διαδρομής.

Κι όμως δεν έφτασα πότε στο σημείο να πω, για παράδειγμα: «εγώ θα πάρω αυτό το έργο, αυτό το θέατρο, θα ζητήσω να μου βάλει λεφτά ο συγκεκριμένος άνθρωπος, θα οργανώσω έναν θίασο και θα πάω να το κάνω». Ήμουν άτολμη. Γενικά στη ζωή μου, ενώ είμαι πολύ τολμηρή, έχω κι ένα κομμάτι πολύ άτολμο. Επίσης, νομίζω ότι σχετικά νωρίς συνειδητοποίησα, ότι το θέατρο, το αγαπάω κι είναι για μένα πολύ ιερό, αλλά δεν μπορώ να το δω σαν καριέρα και σαν τακτική. Βάζω στόχους και πάω για τον επόμενο, ήταν σαν πολλές φορές να καθόμουν στην άκρη και να περίμενα τι θα έρθει να με συναντήσει. Και όλοι αυτοί οι ρόλοι ήρθαν και με βρήκαν, αν θέλεις το πιστεύεις.

Εντάξει, δεν πιστεύω ότι ήταν μόνο τύχη….

Θέλω να πω ότι υπήρχαν ρόλοι, που ήθελα να παίξω νέα και ήρθαν και με βρήκαν μετά από δέκα χρόνια, όπως ήταν η Ρωξάνη ή έργα όπως ήταν το «Ψηλά από τη Γέφυρα» κι «Ο θάνατος του Εμποράκου». Κάπως μεταφυσικά συνέβη όλο αυτό, σαν να ήρθαν όταν ήμουν έτοιμη.

Τώρα υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να παίξετε;

Θα ήθελα να παίξω έναν ρόλο, που έχει περάσει η ηλικία μου, αλλά θα ήθελα πολύ να αναμετρηθώ μαζί του. Μιλάω για την Άλμα, στο «Καλοκαίρι και Καταχνιά» του Τένεσι Ουίλιαμς. Δεν έχει σημασία που έχω μεγαλώσει, μπορείς να προσεγγίσεις κι έναν τέτοιο ρόλο, αρκεί να υπάρχει η άποψη που θα τον δικαιολογήσει. Θα μου άρεσε πολύ να παίξω και στο «Σκηνές από ένα γάμο» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, μου αρέσει πολύ ως έργο, όχι για τον ρόλο. Ναι, υπάρχουν πράγματα που τα αγαπάω αλλά δεν τα προγραμματίζω, θα έρθουν στην ώρα τους.

Οι 3 πρώτες φωτογραφίες είναι του Νίκου Πανταζάρα

Η Πέγκυ Σταθακοπουλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μη Σκοτώνεις τη Μαμά» της Σαρλότ Κήτλυ, η οποία παρουσιάζεται στο θέατρο Olvio σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν, σκηνοθεσία της Ρέινας Σ. Εσκενάζυ.

Από τις 9 Νοεμβρίου θα την απολαύσουμε και στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη.

Ενώ κάθε πρωταγωνιστεί και στην καθημερινή σειρά του Open TV «Ο Πρίγκιπας της Φωτιάς», σε σενάριο Γιώργου Κυρίτση και σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου». Οδυσσέας Ελύτης

Μητέρα: η πιο όμορφη λέξη στα χείλη της ανθρωπότητας. Η πιο σημαντική, αλλά και δύσκολη σχέση στις ζωές όλων μας, ζωντανεύει και φέτος στις αθηναϊκές σκηνές.

Μπορεί στα περισσότερα θεατρικά έργα να υπάρχει ή να αιωρείται η μητρική σχέση και τα ψυχολογικά επακόλουθά της στην ενήλικη ζωή των ηρώων, από τον Σαίξπηρ μέχρι την Αναγνωστάκη, η παγκόσμια δραματουργία, ανά τους αιώνες, εμπνεύστηκε από αυτή τη σχέση ζωτικής σημασίας για το άτομο και την εξέλιξή του, τέσσερις, όμως, παραστάσεις της πόλης τη βάζουν στο επίκεντρο και την εξιχνιάζουν άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με συγκίνηση, όπως άλλωστε επιτάσσουν κι οι τίτλοι των έργων, που την κάνουν πρωταγωνίστρια.

«Μαμά, κι εγώ δεν σ' αγαπώ»

Για δεύτερη σεζόν ανεβαίνει στο θέατρο Επί Κολωνώ η σκηνική μεταφορά του αφηγήματος της Μαργαρίτας Φρανέλη, που πραγματεύεται άλλοτε με λυτρωτικό χιούμορ κι άλλοτε με αγωνιώδη ενδοσκόπηση το πάντα επίκαιρο και συχνά ακανθώδες ζήτημα των ενδοοικογενειακών σχέσεων.

Οι σχέσεις μητέρας-κόρης ξετυλίγονται στον χρόνο καλύπτοντας τρεις διαφορετικές γενιές. Η προσπάθεια να φωτιστεί το σκοτεινό παρελθόν, συχνά, επισκιάζει το εύθραυστο παρόν. Πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας; Πώς θα αποφύγουμε τα λάθη τους; Πόσο μας ακολουθούν τα παιδικά τραύματα; Πώς να αγαπήσουμε τα παιδιά μας; Πώς να καταλάβουμε τους γονείς μας; Το αφήγημα της Μαργαρίτας Φρανέλη (Εκδόσεις Πατάκη, 2009) αναζητά, εν τέλει, τη λύση του μέσα στη θεατρική πραγματικότητα.

Τη σκηνοθεσία και τη θεατρική διασκευή υπογράφει ο Θανάσης Χαλκιάς και πρωταγωνιστούν η Ηλέκτρα Γεννατά και η Μαρία Θρασυβουλίδη.

«Μη Σκοτώνεις τη Μαμά»

Το πιο διάσημο θεατρικό έργο της Σαρλότ Κήτλυ, παρουσιάζεται στο θέατρο Olvio σε μετάφραση του Αλέξανδρου Κοέν, σκηνοθεσία της Ρέινας Σ. Εσκενάζυ και πρωταγωνίστριες: την Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, την Πέγκυ Σταθακοπούλου, την Ισιδώρα Δωροπούλου και την Ελίνα Γιαννάκη.

Το έργο διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). Πρόκειται για ένα σύγχρονο ψυχογράφημα των σχέσεων μητέρας – κόρης. Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία, για την εξέλιξη του ανθρώπου, σχέση όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της.

«Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες»

Στις 23 Νοεμβρίου αναμένεται να κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Χυτήριο, η παράσταση «Τι τραβάμε και εμείς οι μάνες», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Κατερίνας Μανανεδάκη. Το σπαρταριστό best seller της Κατερίνας Μανανεδάκη που, καταρρίπτοντας τον μύθο της τέλειας μάνας, θα σας κάνει γελάσετε με την αλήθεια του.

Ο Πάνος Αμαραντίδης και η Ελένη Λευθεριώτη υπογράφουν τη θεατρική απόδοση κι η Βάσια Παναγοπούλου συν-σκηνοθετεί με τον Πάνο Αμαραντίδη την ξεκαρδιστική κωμωδία.

Το βιβλίο θα ζωντανέψει σκηνικά μέσα από τις ερμηνείες: του Τόνυ Δημήτριου, της Κατερίνας Δημητρόγλου, της Σόφης Ζαννίνου, της Ελένης Καρακάση, της Νικολέττας Καρρά, του Γιώργου Μπανταδάκη και της Ελένης Τζώρτζη.

«ΜΑΝΑ»

Στο Θέατρο Faust παρουσιάζεται το θεατρικό έργο «ΜΑΝΑ» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Σταμάτη Πακάκη. Πρόκειται για ένα μουσικό σκοτεινό κοινωνικό παραμύθι για ενήλικες. Όλα μπερδεύονται κατά τη διάρκεια του Ύπνου. Ύπνος με «Ύ» διότι είναι ο μικρός γιος της Νύχτας, φίλος των μικρών παιδιών, καθώς και σύμμαχος της Μάνας. Ποιας Μάνας; Της δικής σου Μάνας…, της δικής μου Μάνας…, της Μάνας όλων μας.

Η ιδέα της Μάνας, λοιπόν, πρωταγωνιστεί και στην παράσταση του Σταμάτη Πακάκη. Σχέση Μάνας-Παιδιού και πως αυτή διαμορφώνει την πορεία μας ως ενήλικες. Παιδικοί φόβοι, ενηλικίωση, «φορεμένοι» κοινωνικοί ρόλοι, βία κατά των γυναικών, το πέρασμα του χρόνου, η απώλεια των αγαπημένων προσώπων, το διαζύγιο, η υιοθεσία κι ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός.

Στη σκηνή του Faust παρακολουθούμε μια ομάδα νέων ηθοποιών τους: Καλογιάννη Ευφημία, Κονταρίνη Μαρίνα, Μελά Ειρήνη, Πακάκης Σταμάτης, Τοπάλογλου Άρης-Ηλίας, Φουρλάνου Ουρανία.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Η κουβέντα τελειώνει και μου λέει: «κόλλα το!». Ένα στοίχημα που προηγήθηκε πριν πατηθεί στο μαγνητοφωνάκι το «rec» κερδήθηκε, ουσιαστικά, από τον Θοδωρή Αθερίδη.

Αντίθετα, οι δύο παλάμες που ενώθηκαν στιγμιαία παράγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο, είχαν νικητή τη συνεργασία. Ίσως (και) σ’ αυτή την έννοια, πιθανολογώ, ότι στηρίζεται το καλλιτεχνικό οικοδόμημα που τον οδηγεί σε επιτυχίες, είτε στο θέατρο, είτε στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη.

Αυτό επιβεβαιώνεται, τουλάχιστον, από τη σκηνική σύμπραξή του στο «Art» της Γιασμίν Ρεζά με τον Άλκη Κούρκουλο και τον Γιώργο Πυρπασόπουλο στη σκηνή του Μικρού Παλλάς, μια παράσταση που φέρει, και φέτος, τη σκηνοθετική του υπογραφή.

Για έναν πίνακα «αδειανό», για μια «Ελένη», η οποία ίσως ξανάρθει, μιλήσαμε μεταξύ άλλων με τον Θοδωρή Αθερίδη, που ετοιμάζεται να δοκιμαστεί και, πάλι, στο αρχαίο δράμα, ονειρεύεται να κάνει ταινία τη ζωή ενός κορυφαίου Έλληνα επιστήμονα, εξηγεί γιατί ποτέ δεν θα έκανε μήνυση σε κριτικούς, όπως ο Γιάννης Σμαραγδής, κι αποκαλύπτει τη μεγαλύτερη πλάνη που έχουν οι θαυμαστές του γι’ αυτόν.

Το «Art» έχει χαρακτηριστεί ως «άγριο ματς», σαν «μια μονομαχία σαλονιού που καταλήγει σχεδόν σε ψυχογράφημα», παράλληλα, η ίδια η Ρεζά προτιμά να το αποκαλεί «ένα δράμα αστεία γραμμένο». Εσείς πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;

Εγώ το προσέγγισα ως μια κωμωδία φίλων. Είναι ένα ανέκδοτο, το οποίο βαθαίνει τόσο πολύ σε βαθμό που τρομάζει. Φλερτάρει με τη φράση του Νίτσε «Όταν κοιτάς την άβυσσο, να ξέρεις ότι κι η άβυσσος αρχίζει να σε κοιτά», γιατί όταν αρχίζουν κι εμβαθύνουν οι άνθρωποι στις σχέσεις τους και στο τι θέλει ο ένας από τον άλλον, εκεί χρειάζεται ωριμότητα κι υπευθυνότητα. Εξαρχής, το αντιμετωπίσαμε σαν μια κωμωδία με βάθος.

Λέτε ότι όταν γράφετε ένα έργο έχετε στο μυαλό σας τους ηθοποιούς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όταν διαβάσατε το έργο ίσχυε το ίδιο ή προϋπήρχε η τριάδα και ψάχνατε έργα;

Ναι, βέβαια. Βασικά ο πρώτος που σκέφτηκα ήταν ο Άλκης(Κούρκουλος) και μετά από κοινού επιλέξαμε, δια βοής, τον Γιώργο (Πυρπασόπουλο).

Μέσα στο έργο βλέπουμε και πόσο υποκειμενική είναι τελικά η κρίση για ένα καλλιτεχνικό προϊόν. Παλιότερα είχατε δηλώσει: «Ωραία τέχνη σημαίνει απολαυστική για όλους σε ένα πρώτο επίπεδο, ευδιάκριτη ακόμα και σε παιδί δημοτικού. Αν κάτι είναι πραγματικά καλό ο άλλος θα το απολαύσει ακόμα κι αν δεν το καταλάβει». Αυτή παραμένει η άποψή σας για την τέχνη;

Ναι, η υψηλή τέχνη είναι προσβάσιμη από τους πάντες. Υψηλή τέχνη είναι ο Μάνος Χατζιδάκις, δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο, που να μην του αρέσει ο Χατζιδάκις. Αυτό νομίζω ότι τα λέει όλα. Από εκεί και πέρα, δεν σημαίνει πως ότι δεν αρέσει σ’ όλους δεν είναι τέχνη, δεν είναι υψηλή τέχνη, ίσως.

Η Ρεζά, αν και γυναίκα, έχει γράψει μια κωμωδία για το αντίθετο φύλο. Θα σας ενδιέφερε να κάνετε κι εσείς το αντίστοιχο;

Νομίζω ναι. Μου έχουν πει ότι γράφω καλά τους γυναικείους χαρακτήρες. Στο «Art», όμως, δεν συντρέχει μονάχα το ότι είναι καλογραμμένο για άνδρες. Έχει τέτοια πιστότητα ρεαλιστική και πύκνωση ποιητική, που είναι σαν πραγματικά η συγγραφέας να έχει απομαγνητοφωνήσει κομμάτια από τους φίλους της, από το περιβάλλον της.

Ίσως γι’ αυτό το έγραψε και πολύ γρήγορα, σ’ ενάμιση μήνα….

Ναι, κι εγώ έτσι τα γράφω τα έργα. Όταν παίρνεις φόρα βουτάς και το κάνεις! Σας ξαναλέω, αυτό το έργο έχει την ομορφιά της κεντρικής ιδέας, που είναι ένα ανέκδοτο. Από εκεί και πέρα αρχίζει και χορεύει… Κάνει υψηλή ραπτική, υφαντική μέσα από ανθρώπους που ξέρει.

Φαίνεται ότι το ευχαριστηθήκατε πολύ…

Ναι, και συνεχίζουμε τώρα ακόμη περισσότερο. Γιατί τώρα πια είναι ερμηνευτικό μόνο, ενώ μέχρι τώρα ήταν ερευνητικό. Ψάχναμε πράγματα, που είναι κι η δημιουργική φάση μιας παράστασης. Όταν, όμως, η φάση φτάνει στο ερμηνευτικό πια, τότε, πια έχει μείνει μόνο η απόλαυση.

Όταν υπογράφετε τη σκηνοθεσία και παίζετε και στην παράσταση, αισθάνεστε ότι αφήνετε κάτι να προηγηθεί;

Νομίζω, ότι πιο πολύ απελευθερώνομαι εγώ, τελικά, γιατί μπαίνω εφ’ όλης της ύλης και το παλεύω.

Δεν είναι, όμως, και περισσότερο στρεσογόνο να έχεις την ευθύνη όλης της παράστασης;

Όχι, δεν έχω στρες με τη δουλειά που επέλεξα να κάνω, ευτυχώς!

Είχατε πει ότι «όταν βλέπω κάποιον να παίζει καταλαβαίνω, αν είναι καλός άνθρωπος ή όχι». Πώς γίνεται αυτό;

Καταρχάς, να ξέρετε ότι είναι μια διαρκής έκθεση η σκηνή. Τι εκθέτεις; Τον ήρωα, τον οποίον παίζεις; Νομίζεις! Εκθέτεις τις σκέψεις τις δικές σου, πώς θα ήταν αυτός ο ήρωας που παίζεις, μέσα από αυτές τις επιλογές που έχεις αποφασίσει να κάνεις, μαζί με τον σκηνοθέτη σου, κυρίως, όμως ο τελικός διαμεσολαβητής προς το κοινό είσαι εσύ. Επομένως, αντιλαμβάνεσαι αν το άτομο που βλέπεις να παίζει, έχει μέσα του καλοσύνη, πονηριά, κακία.

Υπάρχει, πιστεύετε ηθικός κι ανήθικος τρόπος υποκριτικής;

Το ότι καταλαβαίνεις αυτό, δεν σημαίνει ότι κάποιος, ο οποίος δεν είναι τόσο καλός άνθρωπος είναι ανήθικος.

Εννοώ, αν παίζει εις βάρος των άλλων…

Ας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να παίζει καλά…! (γέλια)

Τη Δευτέρα ανακοινώθηκαν οι παραστάσεις που θα δούμε στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 2019. Το 2011 παίξατε με το Εθνικό Θέατρο στον «Ηρακλή Μαινόμενο», ενώ νωρίτερα είχατε σκηνοθετήσει την «Ελένη» του Ευριπίδη. Είχαν γίνει, μάλιστα, συζητήσεις να ξανανέβει στο «Παλλάς»;

Υπήρχε μια σκέψη, πέρσι, αλλά πήγε λίγο πίσω, γιατί οι πράκτορες δεν ήταν τόσο εύκολο να οργανώσουν το δίκτυο που χρειάζεται για τους τουρίστες, γιατί είναι μια πολύ ακριβή παραγωγή κι απαιτείται μεγάλη οργάνωση. Όμως, έχω ραντεβού την επόμενη εβδομάδα με τους παραγωγούς, τον Κεντ και τον Κατσαρίδη, για να δούμε τι θα κάνουμε τελικά. Αν θα είναι η «Ελένη» ή κάποιο άλλο.

Πάντως θα είναι αρχαίο δράμα.

Ναι, πρέπει να είναι αρχαίο δράμα ή σατυρικό, όπως είναι η «Ελένη». Νομίζω πάμε ή για τραγωδία ή για την «Ελένη».

Είναι μια ανατροπή αυτή η επιλογή σε σχέση μ’ όλα όσα έχετε κάνει;

Κοιτάξτε, δεν έχω ψευδαισθήσεις. Επειδή το αντικείμενό μου είναι πιο άμεσο, πιο κοντά σε εμένα, δηλαδή, το πώς είμαι σαν άνθρωπος, μ’ αυτό τον τρόπο, επεμβαίνω και στα δημόσια πράγματα, τα καλλιτεχνικά. Θέλω να κάνω κάποια πράγματα, που να είναι παρεμβατικά. Γι’ αυτό γράφω κι έργα, τα οποία αποτυπώνουν την πραγματικότητα που ζούμε, πολιτικά, κοινωνικά κ.λ.π. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η ενασχόλησή μου με το είδος της αρχαίας τραγωδίας δεν υφίσταται, είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκέψη. Δεν έχω, λοιπόν, ψευδαισθήσεις. Κοινός τόπος είναι ότι το πρόβλημα με την αρχαία τραγωδία είναι, κυρίως, η πρόταση που έχεις να κάνεις με τον χορό. Το ερμηνευτικό μπορεί να είναι καλό ή κακό. Η σκηνοθεσία, όμως, για να έχει μια ουσιαστική πρόταση να κάνει, πρέπει να έχει λύσει το ζήτημα του χορού.

Έχουμε είδηση, λοιπόν, το καλοκαίρι θα σκηνοθετήσετε αρχαίο δράμα.

Μπορεί να μην είναι και το καλοκαίρι, αλλά τον Ιανουάριο. Θα δούμε.

Αν δεν είναι η «Ελένη» ποιο άλλο δράμα θα είναι;

Πρέπει να είναι κάποιο «εμπορικό», πολύ γνωστό για τους τουρίστες, η «Μήδεια», η «Ηλέκτρα»...

Κάποτε είχατε πει ότι σκέφτεστε να κάνετε μια ταινία με τη ζωή του διάσημου για το τεστ ΠΑΠ, γιατρού κι ερευνητή, Γεώργιου Παπανικολάου. Σε τι φάση βρίσκεται αυτό το σχέδιο;

Το θέλω πολύ! Έχω μαζέψει πάρα πολύ υλικό, έχω ένα βασικό εύρημα, το οποίο δεν στο λέω για να μην μου το κλέψουν… Είμαι πρακτικός άνθρωπος, δηλαδή, γράφω σενάρια για να γίνουν ταινίες και τα γράφω έτσι, που μετά ξεκινάνε γυρίσματα αμέσως. Αυτό όμως, επειδή κοστίζει πάρα πολύ, έχει μείνει πίσω. Μιλάμε για μια ταινία, η οποία χρειάζεται τουλάχιστον 5 με 6 εκατομμύρια ευρώ για να γίνει. Είναι εποχής, έχει την Κύμη της εποχής, τη Νέα Υόρκη, το Μαρόκο, αντιλαμβάνεστε τι κόστος έχει μια παραγωγή αμερικάνικου τύπου.

Θα παίζετε στην ταινία;

Όχι, δεν θέλω να παίζω.

Μιας και μιλάμε για ταινίες, αν είχατε και εσείς κριτικές, όπως ο κ. Σμαραγδής στον «Καζαντζάκη», όπου παίζατε κι εσείς, θα προχωρούσατε σε μηνύσεις; Έχουν υπάρξει κριτικές που σας έφτασαν στα όρια σας;

Όχι, γιατί εμένα δεν με πληγώνουν οι κριτικές, αλλά δεν με χαροποιούν κι όλας.

Δηλαδή, αν γράψει κάποιος, τον οποίο εκτιμάτε, μια θετική κριτική για το «Art» δεν θα σας χαροποιήσει το γεγονός;

Όχι, όχι, καθόλου! Εμένα με ενδιαφέρει η γενική αίσθηση που αφήνει μια δουλειά και πολύ γρήγορα την καταλαβαίνεις. Κάνεις μια δουλειά και πολύ γρήγορα βλέπεις τον αντίκτυπό της. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μ’ ενδιαφέρει και με χαροποιεί ή με στεναχωρεί. Το τι θα πεις εσύ, το τι θα πει ο άλλος, δεν με νοιάζει καθόλου.

Πώς το καταφέρατε αυτό;

Γιατί νομίζω, ότι κανένας δεν ξέρει το θέατρο καλύτερα από εμένα! Ακούγεται πολύ επηρμένο, αλλά την παράσταση που έστησα και δούλεψα τόσο καιρό, κανείς δεν την ξέρει καλύτερα από εμένα.

Σίγουρα… αλλά δεν μπορεί να πει ή να γράψει κάποιος, για παράδειγμα, «Δεν παίζει καλά ο Αθερίδης, ο Πυρπασόπουλος, ο Κούρκουλος»;

Ναι, φυσικά, κι αυτό θα με στεναχωρήσει, ειδικά αν ο Άλκης, ο Γιώργος ή εγώ δεν έχουμε παίξει καλά. Γιατί μπορεί και να τύχει αυτό, δεν το συζητάμε. Γενικά, όμως, στην αίσθηση της παράστασης καμία κριτική δεν με επηρεάζει.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη πλάνη που έχουν οι θαυμαστές σας για εσάς;

Δεν ξέρω, τι έχουν στο νου τους για μένα. Νομίζω, όμως, ότι κάποιοι από αυτούς με θεωρούν πολύ σοβαρό συγγραφέα κ.λ.π. Αυτοί πέφτουν έξω! (γέλια). Δεν είμαι σοβαρός…

Τι άνθρωπος είστε;

Νομίζω ότι είμαι αυτό που φαίνομαι, με μια διαφορά: φαίνεται ότι είμαι εξωστρεφής, ενώ είμαι πιο εσωστρεφής. Στην πραγματικότητα, είμαι ένας, εξωστρεφώς, εσωστρεφής.

Αυτό πόσο σας βοηθάει στη δουλειά;

Αυτόματα συμβαίνει. Ο καθένας πηγαίνει στη δουλειά με όποιο όπλο διαθέτει, τον χαρακτήρα του, τη γνώση, την εμπειρία και το ταλέντο του. Αυτά χρησιμοποιείς, θέλοντας και μη, και σ’ αυτά πρέπει να δίνεις σημασία.

Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί, αυτή την εποχή, στη ζωή σας;

Πάει καλά το «Art» κι αυτό με χαροποιεί, γιατί οι καιροί είναι πάρα πολύ δύσκολοι. Χρωστάμε όλοι να θρέψουμε ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν να τα καταφέρουν με τη δομή του κράτους που έχουμε. Εννοώ, όλοι έχουμε αναλάβει κανά –δύο ανθρώπους του δημοσίου. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες βαλόμεθα από το σύστημα, το έχουμε αναλάβει με γνώση μας, αλλά είναι πολύ δύσκολο.

Αυτή τη στιγμή, το δημόσιο είναι ένας τομέας, ο οποίος δεν τα βγάζει πέρα πουθενά. Πουθενά δεν έχει κέρδος, παντού έχει παθητικό. Είναι δεδομένο, ότι πρέπει να υπάρχει και κάποιος πρέπει να το θρέψει.

Επομένως, είναι σαν να δουλεύετε για το κράτος. Νομίζω είχατε μιλήσει και για τα μεγάλα ποσά που καλείστε να πληρώσετε στην εφορία.

Ναι, δυσκολεύομαι πάρα πολύ, είμαι σε ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων.

Να κλείσουμε την κουβέντα μας με την ταινία «Αιγαίο SOS». Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων;

Η ταινία ξεκινάει, σε λίγες μέρες, τώρα 5 Νοεμβρίου κάνουμε την πρεμιέρα και 15 βγαίνει στους κινηματογράφους. Ένα καλοκαίρι, που πέρασα πάρα πολύ ωραία. Ντύθηκα με τα φανταρικά με 40 βαθμούς κελσίου και σκεφτόμουν ότι θα λιποθυμούσαμε με τόση ζέστη κι όλα αυτά τα κράνη, όπλα κ.λ.π. Παρ’ όλα αυτά, ούτε λιποθυμήσαμε, ούτε τίποτα, μια χαρά παρέα κάναμε εκεί. Έτσι έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις.

Ο Θοδωρης Αθερίδης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο «Art» της Γιασμίν Ρεζά στο θέατρο Παλλάς.

Κινηματογραφικά θα τον δούμε στο «Αιγαίο SOS», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Πιέρρου Ανδρακάκου, όπου πρωταγωνιστεί μαζί με τους Πάνο Βλάχο, Ευαγγελία Συριοπούλου, Μιχάλη Λεβεντογιάννη και θα βγει στις αίθουσες στις 15 Νοεμβρίου από την Odeon.

Αποκλειαστική φωτογράφιση για το texnes-plus Κοσμάς Ινιωτάκης.

 Από τη Γιώτα Δημητριάδη 

Ένα ξέφρενο πάρτι στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός. Πάνω στην ξύλινη κατασκευή (σκηνικό Γιάννης Αρβανίτης), η Πέγκυ Σταθακοπούλου με την Τζένη Σκαρλάτου δείχνουν να ξεφαντώνουν. Οι δύο τους είναι φίλες από παλιά, είναι η Κάτια κι η Μαρίκα, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου τις ακολουθεί πιο συνεσταλμένα, ίσως, και λόγω της εγκυμοσύνης της Φανής, του ρόλου που υποδύεται.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης αφήνει την καρέκλα του σκηνοθέτη για να δώσει τον παλμό στο θίασο. Η πρόβα για τον «Ήχο του όπλου» εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς η πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου, είναι προ των πυλών.

Λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσει ένα πλάγιο φλερτ στα… ρώσικα. Έτσι η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ως Κάτια, και ο Σταύρος Μερμήγκης, ως Ηλίας, θα χτίσουν έναν ξεχωριστό σκηνικό κώδικα.

«Δεν τον αγαπάτε πια;» τη ρωτάει εκείνος. «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη, για μένα, μια λέξη υπάρχει μόνο, αγωνία» θα του απαντήσει εκείνη.

Μέσα από τα λόγια της Κάτιας συμπυκνώνονται τα υπαρξιακά αδιέξοδά του, έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι αγωνίες μιας γενιάς, που έμαθε να επιβιώνει με ήττες, το τραύμα της μοναξιάς και τις ενοχές της.

«Τα θερινά σινεμά» του Κάου Μπόι της ελληνικής μουσικής έριξε την αυλαία του πάρτι. Το κομμάτι που σημάδεψε όσο κανένα τον Λουκιανό Κελαηδόνη ακούγεται από το laptop του σκηνοθέτη κι όλοι οι ηθοποιοί ακολουθούν τους νοσταλγικούς στίχους παρασύροντας κι εμάς που τους παρακολουθούμε από την πλατεία.

Όλα όσα διαδραματίζονται παρακολουθεί με καχυποψία, ακουμπισμένος στη γωνία της σκηνής, ο Αγησίλαος Μικελάτος, ο γιος της Κάτιας, ο Μιχάλης. Λίγο αργότερα θα κάνει την είσοδό του στη σκηνή και με βρεγμένο από τη βροχή μαλλί, ο Κώστας Νικούλι, στον ρόλο του Γιαννούκου.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης πατά πάλι το play, επιλέγοντας ένα κομμάτι που δένει μοναδικά με την πολιτική κατάσταση που σχολιάζει η Αναγνωστάκη στο έργο. Έτσι από τα ηχεία του υπολογιστή, ακούγεται «Η Katyusha του ΚΚΕ» που κυκλοφόρησαν το 2015, ο Γιάννης Αγγελάκας κι ο Τζίμης Πανούσης και δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις, καθώς πρόκειται για μια παράφραση του ρωσικού τραγουδιού (Κατιούσα) που ήταν και ο αντάρτικος ύμνος του ΕΑΜ.

Ο νεαρός ηθοποιός φτάνει με ορμή στο κέντρο της σκηνής και σαν άλλος χούλιγκαν γηπέδου τραγουδά δυνατά βγάζοντας παράλληλα και την μπλούζα του:

«Με τις κάλπικες επιδοτήσεις

τους μισθούς ντροπής των βουλευτών

πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες

ορντινάντσα των καπιταλιστών»

Αυτή είναι μια μικρή γεύση από την πρόβα της σκηνής του πάρτι, από το αγαπημένο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνει από το Θέατρο Σταθμός, τιμώντας τη μνήμη της σπουδαιότερης μεταπολεμικής συγγραφέως.

Η υπόθεση του έργου λίγο-πολύ γνωστή:

Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή.

Στην προσπάθειά της να μεταπείσει τον Μιχάλη έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, ο Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.

Τι έχουν, όμως, να μας πουν οι ηθοποιοί κι ο σκηνοθέτης της παράστασης για όσα μέλλει γενέσθαι στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός;

Ο Μάνος Καρατζογιάννης, όπως είναι γνωστό, εδώ και χρόνια ασχολείται με την δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.

Ο ίδιος μας λέει: «Είναι δεκαπέντε χρόνια που μ’ απασχολεί ο συγγραφικός κόσμος της Αναγνωστάκη. Έχω παίξει σε τέσσερα έργα της κι έχω σκηνοθετήσει άλλα τέσσερα. Έχω βγάλει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Σοκόλη («Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»), έχω επιμεληθεί την έκδοση του Εντευκτηρίου κι έχω οργανώσει, μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη και τον Γρηγόρη Ιωαννίδη, την έκθεση που έγινε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών».

Τι συμβαίνει, όμως, στα έργα της και τον έκανε να εντρυφήσει τόσο πολύ στο συγγραφικό τη σύμπαν;

«Για μένα είναι ένα ρολόι η ίδια η Ανγνωστάκη, ένα ρολόι της ζωής μου. Της οφείλω πάρα πολλά ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, ως μελετητής κι ως άνθρωπος. Γιατί είχαμε και προσωπική σχέση. Μ’ έναν μοναδικό τρόπο, κάθε φορά, που δοκίμαζα κάτι για πρώτη φορά συνδεόμουν μ’ ένα έργο της. Πρώτη φορά, δηλαδή, έπαιξα στο θέατρο τον Γιωργάκη στην «Κασέτα», πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ήταν πάνω σε δικό της έργο, πρώτη φορά που έγραψα. Είναι σαν να με πήρε από το χέρι σ’ όλες αυτές τις πρωτόγνωρες για μένα εμπειρίες. Τώρα εδώ συμβαίνει να έχει φύγει από τη ζωή κι είναι η πρώτη φορά που ετοιμάζω παράσταση με εκείνη απούσα», εξομολογείται ο Μάνος Καρατζογιάννης.

Αλήθεια, όμως, πώς αισθάνεται που αυτή τη φορά δουλεύει ένα θεατρικό της κείμενο, ενώ εκείνη δεν είναι πια μαζί μας;

«Παίρνω μια απόσταση ώστε να την αντιμετωπίσω, ως αυτό που πραγματικά είναι, μια συγγραφέας αντάξια των μεγάλων ευρωπαϊκών φωνών. Για μένα, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια Ελληνίδα συγγραφέας, είναι μια συγγραφέας ανάλογη του Τσέχωφ, του Άλμπι κ.λπ, είναι διεθνούς κλίμακας. Δεν είναι τυχαίο ότι κι ο Κουν εκεί την τοποθετούσε και συνέκρινε τον «ήχο του όπλου» με τα κείμενα της τσεχωφικής δραματουργίας ως προς την ευαισθησία και το χιούμορ του έργου», μου λέει με θαυμασμό για τη συγγραφέα.

Όσον αφορά το έργο σημειώνει: «Είναι ένα έργο που συμβολίζει πολύ τον χρόνο και την υπαρξιακή αγωνία γύρω από τον χρόνο που περνά. Γι’ αυτό και είδατε στις πρόβες ότι ακούγεται στην παράσταση το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Τα θερινά σινεμά» που έχει επιλέξει η ίδια για τα νιάτα που περνούν. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά και την ελευθερία. Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο; Τι επιλογές κάνουμε σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο;»

Ο σκηνοθέτης είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Του ζητώ, λοιπόν, να μοιραστεί μαζί μας κάτι από όλα αυτά που θα κρατάει για πάντα στην καρδιά του και συγκινημένος μου λέει: «Είναι πάρα πολλά… Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να σου δώσει την πιο γήινη συμβουλή αυτός ήταν η Λούλα. Ήξερες ότι είχες κάτι κι εκείνη θα σε συμβούλευε για το καλύτερο, με μια μοναδική ψυχραιμία. Ενώ είχε η ίδια αυτή την αγωνία που εκφράζει κι η Κάτια μέσα στο έργο και της ανυπέρβλητης ευαισθησίας, είχε, παράλληλα, μια πολύ σωστή σύνδεση με την πραγματικότητα. Επίσης, είχε μοναδικό χιούμορ η Λούλα. Κυρίως, όμως, αυτό που θα θυμάμαι είναι ότι ήταν η ίδια και στη δημόσια και την ιδιωτική της ζωή. Αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, το έχω συναντήσει σ’ ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών στην Ελλάδα, μια από αυτές ήταν εκείνη κι ο Μάνος Ελευθερίου. Άνθρωποι, οι οποίοι αυτό που έδειχναν ήταν και στην πραγματικότητα, όσο κοντά και να πήγαινες δεν έβλεπες κάτι διαφορετικό. Επίσης, είχε μια φοβερή διαίσθηση ως άνθρωπος, σε κοιτούσε κι ένιωθες ότι έφτανε πολύ βαθιά».

Στον Μάνο Καρατζογιάννη, όμως, δεν λείπει μόνο η συγγραφέας κι ο Μάνος Ελευθερίου: «Σίγουρα η παράσταση ανεβαίνει έναν χρόνο μετά τον θάνατο της Λούλας Αναγνωστάκη, αλλά είναι πολύ στη σκέψη μου κι η Χρύσα Σπηλιώτη, με την οποία παίζαμε μαζί σ’ αυτό το έργο πριν μια δεκαετία. Θα το γράψω και στο πρόγραμμα», μου λέει εμφανώς συγκινημένος και γι’ αυτή την απώλεια.

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου έρχεται, για πρώτη φορά, στην καριέρα της αντιμέτωπη με έργο της Αναγνωστάκη και δηλώνει ενθουσιασμένη με την ηρωίδα της: «Η Κάτια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές ηρωίδες. Γιατί είναι ένα πλάσμα, το οποίο φέρει θεατρικά πολλές στιγμές από ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας. Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι έχει κάτι από τις ηρωίδες του Τέννεσι Ουίλιαμς, άλλες φορές σου θυμίζει τη Νόρα, άλλες διακρίνεις τσεχωφικά στοιχεία. Είναι μια ύπαρξη πάρα πολύ ευάλωτη κι εύθραυστη, γι΄ αυτό τον λόγο έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με το αλκοόλ. Αναζητά την ελευθερία της με κάθε τρόπο, αλλά ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που είναι κουρασμένοι κι αδύναμοι, ώστε να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους».

Τι θα ήθελε, λοιπόν, να αλλάξει η Κάτια; «Τα πάντα! Να φύγει μακριά να ζήσει ελεύθερη. Να μεγαλώσει τα παιδιά της, έξω από το πολύ συγκεκριμένο πρότυπο της οικογένειας, του σχολείου, των σπουδών. Ονειρεύεται το “ανέφικτο” και συνθλίβεται από αυτή τη ζωή. Μ’ αφορμή τη σχέση της με τον γιό της. Εγώ νομίζω, ότι αν δεν ήταν αυτή η σχέση της μαζί του τόσο καταλυτική, ώστε να την οδηγούσε στο θάνατο, σίγουρα θα υπήρχε κάτι άλλο που θα την συνέτριβε. Είναι από αυτά τα πλάσματα που τελικά συνθλίβονται στο τέλος», μου λέει η ίδια, επισημαίνοντας ότι «οι αλλαγές όσο δύσκολες και αν είναι στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή».

Όσον αφορά το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και τον τρόπο που φωτίζεται από την ερμηνεία της μέσα στο έργο, η Πέγκυ Σταθακοπούλου δηλώνει: «Νομίζω ότι όπως είναι γραμμένο το κείμενο κι όπως υποστηρίζεται από την ίδια την Αναγνωστάκη, μοιραία είναι πολύ ανάγλυφο. Το ζήτημα είναι η δοσολογία πάνω στην οποία πατάς και πόσο σ’ ενδιαφέρει να του βάλεις έναν προβολέα που θα το έχει σαν υπότιτλο ή θα το αφήσεις να αιωρείται. Γιατί έτσι κι’ αλλιώς στη σχέση των ανθρώπων και δη στις οικογενειακές σχέσεις και, μάλιστα,στη σχέση της μητέρας με τα παιδιά της υπάρχουν ποιότητες αισθημάτων που δεν μπορείς να τις ονομάσεις. Και το λέω κι ως μητέρα που έχω κόρη».

Τον Σταύρο Μερμήγκη, θα τον απολαύσουμε σε μια μόνο σκηνή της παράστασης, στο πάρτι: «Ο Ηλίας είναι ένα πρόσωπο κάποιας ηλικίας, έχει σχέση με τη Μαρίκα, τη φίλη της Κάτιας και νομίζω πως, γενικά, τα έχει χαμένα μέσα σ’ αυτή την κατάσταση», μου επισημάνει.

Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας από τη δεκαετία του 1980, όταν και διαδραματίζεται το έργο μέχρι σήμερα, ο ίδιος μου επισημαίνει: «Η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς ίδια. Τουλάχιστον, έχουμε περισσότερη γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει, ενώ τότε ήμασταν πιο ιδεολόγοι. Μιλάμε για εποχές και τώρα και σήμερα με φρούδες ελπίδες. Μας παραμυθιάζουν και δημιουργούν στο μυαλό μας μια ουτοπία, η οποία ποτέ δεν έρχεται».

Η Τζένη Σκαρλάτου, η Μαρίκα της παράστασης, σημειώνει για τον ρόλο της: «Η Μαρίκα είναι η παιδική φίλη της Κάτιας, είναι αντισυμβατική και απελευθερωμένη. Δεν έχει παντρευτεί και διατηρεί, παράλληλα, σχέση με τον γιο της φίλης της, τον Μιχάλη κι έναν συνομήλικο της. Συναντιέται, για πρώτη φορά, με τη φίλη της μετά από καιρό κι υπάρχει η χαρά της επανασύνδεσης, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα με το παιδί που θέλει να φύγει και το οποίο και οι δύο γυναίκες αγαπάνε, με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Υπάρχει, όμως, και μια κριτική στάση της Μαρίκας απέναντι στην Κάτια».

Τι γοητεύει την ίδια σ’ αυτό το έργο;

«Το συγκεκριμένο έργο είναι, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, διαχρονικό, γιατί άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων. Παρ’ όλο που έχει νύξεις για το πολιτικό status της εποχής που είναι γραμμένο, άνετα μπορείς να το μεταφέρεις και σε μια πιο σύγχρονη εποχή, γιατί εκεί που εστιάζει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και, κυρίως, αυτή η δισεπίλυτη σχέση μάνας και γιού»

Ο Αγησίλαος Μικελάτος, ερμηνεύει τον ρόλο του Μιχάλη κι είναι, η όπως μας είπε, η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με κάποιο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. «Αυτό που βλέπω είναι ότι έχει στη γραφή της κάτι πολύ λοξό. Οι χαρακτήρες της, ο τρόπος που γράφει είναι πολύ άμεσος. Τα πολιτικά σχόλια που κάνει, γίνονται όλα με το γάντι, είναι όλα από κάτω».

«Όλοι οι ήρωες της Αναγνωστάκη δεν ζητούν κάτι, το απαιτούν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η κυρίαρχη επιθυμία του Μιχάλη είναι να φύγει, να εξαφανιστεί, να μην υπάρχει. Σ’ ένα πολύ κομβικό σημείο του έργου λέει: ‘’Μακάρι να ήμουν αόρατος”. Είναι όλοι πάνω του, δέχεται πιέσεις από παντού κι έτσι η φυγή είναι η μόνη λύση για εκείνον. Ανοίγει, συνεχώς, θέματα και δεν κάθεται να τα αντιμετωπίσει. Αυτό που έχει μάθει να κάνει είναι να σηκώνεται και να φεύγει. Ο υπερστόχος του είναι η Αμερική, ως κάτι πολύ μακρινό και πολύ χαοτικό».

Αλήθεια όμως πόσο έχει αλλάξει η πολιτική κατάσταση από τη δεκαετία του ’80, όταν και γράφτηκε το έργο;

«Νομίζω ότι δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν διαφέρει σε κάτι γι’ αυτό το λόγο και το έργο έχει αυτό το άχρονο στοιχείο, γεγονός που το κάνει και διαχρονικό», επισημαίνει ο Αγησίλαος Μικελάτος.

Αντίθετα η Βασιλική Τρουφάκου είναι η μόνη από τον θίασο, που έρχεται αντιμέτωπη για τρίτη φορά στην καριέρα της με έργο της Αναγνωστάκη (μετά την «Παρέλαση» και το καλοκαιρινό «Εργοστάσιο» στο Φεστιβάλ Αθηνών). «Μ’ αφορμή αυτό το έργο είπαμε ότι θέλουμε να συνεργαστούμε ξανά με τον Μάνο με διαφορετικό τρόπο τώρα, (μαζί είχαν παίξει στην «Παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι). Είναι ένα καινούργιο κι άγνωστο έργο, αλλά όταν επανέρχεσαι σ’ έναν χαρακτήρα που έχεις δουλέψει, μπαίνεις ξανά στο δικό του σύμπαν κι αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί ξανασυστήνεσαι με κάτι διαφορετικό αλλά που έχει μια κοινή ρίζα. Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό. Μου έχει συμβεί και μ’ άλλους συγγραφείς, όπως ο Ίψεν, γιατί επανέρχεσαι στην ίδια βάση, αλλά φυσικά ερευνάς κάτι διαφορετικό, γιατί είναι άλλοι ήρωες και άλλες ιστορίες».

Η ίδια δείχνει να έχει, ήδη, βάλει στην καρδιά της τη Φανή. Μου λέει χαρακτηριστικά: «Η Φανούλα είναι ένα πολύ ερωτευμένο κορίτσι. Τίμιο με πολύ συμπαγή χαρακτήρα και μια ακλόνητη ιδεολογία, που προσπαθεί μέσα σ’ αυτό το χάος, που περιγράφει η Λούλα Αναγνωστάκη, δηλαδή μιας καινούργιας θέσης πραγμάτων, μιας ρευστότητας που υπήρξε μεταπολεμικά, να επιβιώσει».

 Παρόν στην πρόβα και ο αξιαγάπητος Όσκαρ, εδώ με την Τζένη Σκαρλάτου

Πιστεύει, όμως, ότι αυτή τη «μεταπολεμική ρευστότητα» την έχουμε αφήσει πίσω σήμερα; «Νομίζω ότι ακόμα ανιχνεύουμε …Δεν ξέρουμε που ακριβώς πατάμε».

Όσο για την εγκυμοσύνη της επί σκηνής μας επισημαίνει: «Ένα από τα πρώτα πράγματα, που είπα στις πρώτες συναντήσεις είναι ότι είναι τρομερό πως αυτή η κοπέλα είναι έγκυος με μια ανειλημμένη απόφαση να ευδοκιμήσει αυτή η εγκυμοσύνη και στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Όλοι όταν το ακούν, κάπως το παρακάμπτουν και νομίζω ότι έχει και συμβολική σημασία. Διότι, όταν στη δραματουργία επιλέγει ο συγγραφέας ένα τέτοιο γεγονός, συνήθως μ’ έναν τρόπο περιστρέφονται τα πράγματα γύρω από αυτό. Αντίθετα, εδώ υπάρχει μια εγκυμοσύνη, την οποία αγνοούν όλοι. Σαν να μην σχετίζεται κανείς τους μ’ αυτό το γεγονός»

Ο Κώστας Νικούλι, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε από τη βραβευμένη ταινία του Πάνου Κούτρα, Xenia, μου συστήνει τον ήρωά του: «Υποδύομαι τον Γιαννούκο, τον αδερφό της Φανής και κολλητό του Μιχάλη. Στο έργο τον παρακολουθούμε να μπλέκει σε μια ιστορία μ’ ένα όπλο, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του από έναν άνδρα. Ο ίδιος ο Γιαννούκος αποκαλύπτει ότι αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος με α κεφαλαίο. Μέσα από αυτή την ιστορία του όπλου αλλάζει η ζωή του και καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνος του, ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όμως, χάνει κι έναν φίλο, τον Μιχάλη, τον μόνο άνθρωπο, που σεβόταν και που ‘’σερνόταν” από πίσω του, όπως αναφέρει και ο ίδιος».

 Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή, κ.ά.

«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή. H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…»

 Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Θεάτρο Σταθμός στις 9 Νοεμβρίου. 

Η προπώληση έχει ξεκινήσει. Κλείστε το εισιτήριο σας εδώ. 

Την αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης. 

Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Τι κι αν βρίσκονται ή έχουν ξεπεράσει την όγδοη δεκαετία της ζωής τους; Μοιάζουν τόσο ακμαίοι στη σκηνή, συνεχίζοντας να μας χαρίζουν στιγμές συγκίνησης αλλά και γέλιου. Καλλιτέχνες, οι οποίοι επιβεβαιώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την άποψη ότι: «Η ηλικία είναι για να γράφεται στην ταυτότητα, για κανέναν άλλο λόγο».

Ξεχωρίσαμε εφτά ενεργούς ηθοποιούς, οι οποίοι δεν θέλουμε να συνταξιοδοτηθούν ποτέ.

Άγγελος Αντωνόπουλος

Ένα μικρό και ταυτόχρονα σπουδαίο μάθημα για τη σκηνική αμεσότητα, δίνει ο Άγγελος Αντωνόπουλος με την ερμηνεία του στον μονόλογο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μάρξ στο Σόχο», ο ίδιος αυτή τη φορά υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Άμα τη εμφανίσει στη σκηνή του θεάτρου Άλμα, δεν μπορεί παρά να σε καθηλώσει με το πηγαίο χιούμορ του και τη συγκινητική ερμηνεία του.

Γιώργος Μιχαλακόπουλος

Δεν είναι τυχαίο ότι το «Τίμημα» του Α. Μίλλερ από την περσινή σεζόν σπάει τα ταμεία. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έχει εξαργυρώσει και μόνο με τη συμμετοχή του σε μια παράσταση την προσέλευση των θεατρόφιλων.

Ως Γκρέγκορι Σόλομον μοιάζει να ζει τον ρόλο του ηλικιωμένου εκτιμητή επίπλων υιοθετώντας την απαραίτητη ειρωνεία και τον σαρκασμό του ανθρώπου που τα έχει δει και τα ξέρει όλα, εκφράζοντας έτσι τις αλήθειες χωρίς περιστροφές κι αποζητώντας, παράλληλα, να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα ζωής.

Κρατάμε τη συμβουλή, που ο ίδιος δίνει στους νέους ηθοποιούς στο υπέροχο «γράμμα σε ένα νέο ηθοποιό» : «Η κάθε παράστασή σου πρέπει να κρύβει ένα ξεχωριστό ταξίδι, που ξέρεις, έχεις διαβάσει τους χάρτες σου αλλά δεν πρέπει να ξεχάσεις στη διαδρομή σου, να τους πετάξεις μαζί με τις πυξίδες σου και να κρατήσεις μόνο για οδηγό και συντροφιά σου τα άστρα, τους ανέμους που θα συναντήσεις. Τότε θα είσαι δημιουργικός, πειθαρχημένος, απρόβλεπτος»

Γιάννης Φέρτης

Οι θαυμάστριές του συνεχίζουν να δηλώνουν «ερωτευμένες» μαζί του, μοιάζει σαν τη τετριμμένη φράση που λέμε για το «παλιό καλό κρασί»: δεν μεγαλώνει, ωριμάζει και παραμένει γοητευτικός.

Την προηγούμενη σεζόν τον απολαύσαμε στους «Ήρωες» του Γάλλου δραματουργού Gerald Sibleyras σε σκηνοθεσία Νικίτα Μιλιβόγεβιτς. Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου.

Εκεί με τον ρόλο του απόστρατου στρατιωτικού Φερνάν κερδίζει με ευκολία το κοινό χάριν της λιτής κι άμεσης ερμηνείας του.

Νικήτας Τσακίρογλου

Γιάννης Φέρτης και Νικήτας Τσακίρογλου ήταν χάρμα οφθαλμών και στο έργο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη», του Λεωνίδα Προυσαλίδη, μια παράσταση που σκηνοθέτησε η Λίλλη Μελεμέ. Η εμπειρία τους μαζί με την εξαιρετική τους χημεία είχε αποδώσει ένα αξιομνημόνευτο θεατρικό αποτέλεσμα.

Η «Αντιγόνη» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη παίχτηκε για δύο καλοκαιρινές σεζόν σ’ όλη την Ελλάδα. Εκεί ο Νικήτας Τσακίρογλου μας χάρισε έναν στιβαρό Κρέοντα, αποδίδοντας αριστοτεχνικά τον αλαζόνα και στην συνέχεια χαμένο βασιλιά, αποδεικνύοντας το υποκριτικό του κύρος.

Από τις 7 Νοεμβρίου θα τον απολαύσουμε στην «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά στο Από Μηχανής Θέατρο.

Θανάσης Παπαγεωργίου

Θα ήταν πρακτικά αδύνατον, έστω και να αναφέρουμε όλες τις σπουδαίες ερμηνείες του. Αυτό που μπορούμε να τονίσουμε όμως είναι πως, αν δεν είδατε ακόμη τον μονόλογο «Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης», όπου ο Θανάσης Παπαγεωργίου αυτοσκηνοθετείται στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Στοά. Σπεύσατε!

Χωρίς υπερβολή ο σημαντικός θεατράνθρωπος προσφέρει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Η ζωή του σπουδαίου ρεμπέτη ζωντανεύει κι ο ίδιος με αφοπλιστική σκηνική απλότητα, έχοντας ως μοναδικό συμπρωταγωνιστή το μπουζούκι του φωτίζει άγνωστες στιγμές από την προσωπική ζωή του μουσικού.

«Ο άνθρωπος, για να λέγεται αληθινός άνθρωπος, πρέπει να έρχεται στη θέση του άλλου, του ομοίου του», θα πει μεταξύ άλλων ο Μάρκος, ο οποίος «υπόφερνε» στη ζωή και το έβγαζε στην «πενιά»…

Γιάννης Βογιατζής

Νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νεανική ορμή και τη χαρά που σου μετέδιδε, όταν πριν μερικά χρόνια έτρεχε ως Τάσος, στους διαδρόμους του REX στη μαγική «Γκόλφω» του Νίκου Καραθάνου. Από τότε δεν σταμάτησε να μας εκπλήσσει και μ’ άλλες ερμηνείες του, στο Εθνικό, στη Στέγη, στην Επίδαυρο. Από τις 10 Νοεμβρίου, θα τον απολαύσουμε στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου.

Γιώργος Μπινιάρης

Στην ίδια παράσταση είχαμε απολαύσει και τον νεότερο συνάδελφό του Γιώργο Μπινιάρη, ο οποίος πέρσι μας συγκίνησε ως παππούς Έκνταλ στην «Αγριόπαπια» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου. Δύσκολα, όμως, ξεχνάει κανείς και την καθηλωτική ερμηνεία του στο αργολικό κοίλον της Επιδαύρου στην παράσταση «Άσκηση Επίδαυρος - Σύσσημον» του Σίμου Κακάλα, όταν εισήρθε στη σκηνή για να αφηγηθεί ένα παραμύθι για το Άρς Αρσινό.

Από τις 24 Οκτωβρίου αναμένουμε να τον δούμε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, που θα σκηνοθετήσει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο Θέατρο Χόρν.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Ο Στέλιος Δημόπουλος ανήκει στη dream-team της παράστασης «Εθνικός Ελληνορώσων» που συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν, με επιτυχία, στο Από Μηχανής Θέατρο.

Στο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου, το οποίο σκηνοθέτησε μοναδικά ο Γιώργος Παλούμπης, ο Στέλιος ερμηνεύει τον ρόλο του Μανώλη «ένα ρόλο σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Των παιδιών του μαζί τα φάγαμε. Των παιδιών που γαλουχήθηκαν με ενοχικό σύνδρομο ότι αυτά έφταιγαν. Των παιδιών που από πτυχιοθήρες εν μια νυκτί τους ενημέρωσαν ότι δουλειές δεν υπήρχαν και ότι θα βάζαν τα πτυχία στον κ@λo τους. Μέλος των οποίων είμαι και εγώ», όπως μας επισημαίνει ο ίδιος.

Σ’ ένα time-out της παράστασης είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και όπως θα συνειδητοποιήσετε και εσείς ο Στέλιος δεν μασάει τα λόγια του , τολμά να μας εκφράσει ελεύθερα τη γνώμη του και εύχεται «καλή χώνεψη» σ’ όποιον σοκάρεται με την αλήθεια.

Επέστρεψες στο θέατρο μετά από ένα ατύχημα με τη μηχανή. Τι αποκόμισες από αυτή τη δύσκολη εμπειρία;

Το ατύχημα με βρήκε σε μια περίοδο τρομακτικής σωματικής και πνευματικής πίεσης. Το πόδι μου κινδύνευσε 3 φορές για ακρωτηριασμό και πέρασα από την απόλυτη υπερδραστηριότητα στην απόλυτο αδράνεια με μπόνους έναν έξω-σκελετό και κάπου 14 βίδες που διαπερνούσαν το κορμί μου. Όταν ένας υποτυπωδώς σκεπτόμενος άνθρωπος αντιληφθεί στην ουσία του την τυχαιότητα του να είσαι ζωντανός, το λιγότερο που μπορεί να συμβεί είναι η απόλυτη αναθεώρηση της βιοθεωρίας του για τη ζωή. Στο ατύχημα αυτό χρωστάω την απόλυτη ωρίμανση μου κατά μια δεκαετία.

Γιατί πιστεύεις ότι η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» κέρδισε το παιχνίδι με το κοινό και συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν;

Ο Εθνικός Ελληνορώσων είναι ένα σπουδαίο νεοελληνικό κείμενο. Είναι ένα κείμενο που επιχειρεί να εξερευνήσει το ζήτημα της νεοελληνικής διπολικότητας. Της άρνησης του να μπορείς να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου αντί να μεταβιβάζεις την ευθύνη σε κάποιον άλλο. Την άρνηση της προσωπικής ευθύνης. Το φαινόμενο του πως ένας οικογενειάρχης είναι ικανός να κερατώνει τη σύζυγο του και την ίδια στιγμή να είναι ο πρώτος που φρίττει όταν το θέμα της απιστίας «σκάει» στο τραπέζι.

Βρίσκεις κοινά σημεία με τον ρόλο σου; Αν, ναι ποια είναι αυτά;

Η Στέλλα Άντλερ έλεγε ότι πάντα ο ρόλος είναι μεγαλύτερος από τον ηθοποιό. Ο Μανώλης είναι ένας ρόλος σύμβολο μια ολόκληρης γενιάς. Των παιδιών του μαζί τα φάγαμε. Των παιδιών που γαλουχήθηκαν με ενοχικό σύνδρομο ότι αυτά έφταιγαν. Των παιδιών που από πτυχιοθήρες εν μια νυκτί τους ενημέρωσαν ότι δουλειές δεν υπήρχαν και ότι θα βάζαν τα πτυχία στον κ@λο τους. Μέλος των οποίων είμαι και εγώ.

Είθισται να θεωρούμε ότι οι ανδρικές φιλίες κρατάνε περισσότερο και έχουν πιο γερές βάσεις. Στο έργο όμως βλέπουμε ότι και σ’ αυτές τις σχέσεις υπάρχουν πολλά απωθημένα και ανταγωνισμοί. Εσύ πως βιώνεις τη φιλία μεταξύ ανδρών;

Θα ήταν γενίκευση και λάθος να μιλήσουμε για ανωτερότητα της ανδρικής σε σχέση με τη γυναικεία φιλία. Φιλία κατ’ εμέ είναι όταν μπορείς χωρίς να το σκέφτεσαι να τρως σφαίρα για τον άλλο/η. Εγώ για τους φίλους μου πεθαίνω.

«Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένας σκηνοθέτης που δεν προσπαθούσε να καπηλευτεί την τέχνη του και να γα@@ γκομενάκια» Έγραψες στα social media για τον Γιώργο Παλούμπη. Πώς ήταν η συνεργασία σας;

 Ας μην κρυβόμαστε. Η αντιστοιχία του «βύσμα-πολιτικός» είναι το «σκηνοθέτης θα σε φτιάξω – ηθοποιός θα σου κάτσω». Όλοι μας έχουμε βιώσει το φασισμό του να κρίνεται η υποκριτική σου απόδοση με γνώμονα του πόσα κομπλιμέντα κάνεις και το πόσες μπυρίτσες πίνεις μετά την πρόβα. Αυτό ισχύει για αγόρια και κορίτσια. Δόξα το Θεό σε αυτό, το σύστημα είναι ακριβοδίκαιο. Μεγαλύτερος θρήνος κατά την άποψη μου σε αυτό τον κλάδο είναι ότι καθημερινά χάνονται ταλέντα τα οποία αρνούνται να υποκύψουν στο παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων. Ταλέντα που θα μπορούσαν να επαναπροσδιορίσουν τη θεατρική εξίσωση. Έχουμε γεμίσει πολιτικώς ορθά καλά παιδιά, ηθοποιούς του ΝΑΙ σε όλα. Ηθοποιούς που από φόβο του να μην μείνουν στην απέξω ξέχασαν την ιερή αποστολή του να αλλάξουν τον κόσμο. Μπερδέψαμε τον ηθοποιό με το διασκεδαστή. Ο Παλούμπης λοιπόν -και όχι επειδή είναι σκηνοθέτης μου- είναι ένας άνθρωπος μάλαμα. Ένας άνθρωπος που όταν τον φώναξαν να παραλάβει το βραβείο σκηνοθεσίας το μοιράστηκε με τον Τσιοτσιόπουλο και όλη την ομάδα μας. Ένας άνθρωπος που στα σεμινάριά του ποτέ δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον γλύψει. Ένας άνθρωπος που εμπιστεύτηκε το ρόλο ενός χαρακτήρα που παίζει μπάσκετ σε έναν ηθοποιό που κανείς δεν ήξερε αν θα ξαναπερπατήσει. Η συνεργασία μας ήταν εξαιρετική. Είναι σπουδαίος άνθρωπος ο Γιώργος και ναι δεν καπηλεύεται την τέχνη του. Τώρα για όποιον σοκάρεται με την απλή διατύπωση της αλήθειας, καλή χώνεψη.

 Έχεις συνεργαστεί με σκηνοθέτες που «καπηλεύονταν» την τέχνη τους;

Όχι και ούτε πρόκειται. Με ξέρουν, τους ξέρω και είμαστε σε πόλεμο.

Ποιες είναι οι χαρές που ζεις μέσα στο θέατρο;

Ο Τσιοτσιόπουλος, ο Αλεξίου, ο Παπαδημητράτος, ο Σταμουλακάτος και ο Φυτίλης είναι άνθρωποι που χουν ζήσει το underground στην πλάτη τους. Είναι εδώ που είναι με τις πλάτες τους και με τον ιδρώτα τους. Τους θαυμάζω και τους σέβομαι. Και είναι μεγάλη τιμή από μια ομάδα σαραντάρηδων με τέτοια πορεία και τέτοιες επιλογές ζωής να αναγνωρίζουν έναν 35άρη σα δικό τους. Αυτό με κάνει χαρούμενο και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.

  Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι;

     Ο Μάκμπεθ.

 Επόμενα επαγγελματικά σχέδια.

Βγάζουμε δίσκο με τη μπάντα που τραγουδάω τους Granny Goes Mad και ετοιμάζουμε με το Δημήτρη Γεωργαλά τη Μήδεια που παίχτηκε στο Εθνικό θέατρο της Χάγης και δεν προλάβαμε να μεταφέρουμε στην Ελλάδα ποτέ λόγω του ατυχήματος.

Η παράσταση «Εθνικός Ελληνορώσων» παίζεται από τις 26/9 κάθε Τετάρτη στις 18:00, Σάββατο στις 18:00 & Κυριακή στις 21:30 στο Από Μηχανής θέατρο.

Οι φωτογραφίες είναι του Πάτροκλου Σκαφιδά.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

«Κι όλου του κόσμου να ήσουν βασιλιάς, θα ‘ταν ντροπή να δώσεις με νοίκι αυτή τη χώρα, όμως όταν δεν έχεις παρά μονάχα τη χώρα αυτή δεν είναι περισσότερο κι από ντροπή να την ντροπιάζεις έτσι;»

Μετά από 47 επιτυχημένες παραστάσεις σε Αθήνα και Κύπρο-τις οποίες παρακολούθησαν περισσότεροι από 1500 θεατές- η χορογράφος Μαρία Γοργία και η ομάδα Αμάλγαμα επιστρέφουν στη Μενάνδρου με την παράσταση «από τί υποφέρετε; από Ύπαρξη».

Μια παράσταση που πραγματεύεται το διαιώνιο ζήτημα της μη αποδοχής του Θανάτου, της φθοράς του σώματος αλλά και της ουσιαστικής σύνδεσης και «κυκλικής» σχέσης μεταξύ Ζωής και Θανάτου.

Μ’ αφορμή την επιστροφή της ομάδας στον τόπο του εγκλήματος, ανακρίναμε τον εγκέφαλο της υπόθεσης Μαρία Γοργία.

Τι σας ενέπνευσε στην ποίηση του Νίκου Καρούζου, ώστε να την χρησιμοποιήσετε σαν πρωτογενές υλικό για την παράστασή σας;

Το μεγαλύτερο μέρος του πρωτογενούς υλικού του έργου αποτελείται από αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου, από το βιβλίο “Συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου” εκδόσεις Ίκαρος. Έχω επιλέξει βέβαια και ποιήματα, όπως και μερικά μονόλεκτα του ποιητή. Περισσότερο με ενέπνευσε θα έλεγα η προσωπικότητά του. Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις του, συγκινήθηκα και ταυτίστηκα ως καλλιτέχνης, αλλά και ως άνθρωπος σε αρκετά σημεία. Στο βιβλίο αυτό μιλά για την τέχνη, την πολιτική, τη θρησκεία, τη γλώσσα, τη φιλοσοφία και για πολλά ακόμα. Μιλά με τόλμη, καθαρότητα και μια αίσθηση γενναιότητας! Δε χαρίζει κάστανα πουθενά! Φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος που έχει ψάξει και μελετήσει πολύ την ελληνική γλώσσα και την ιστορία βεβαίως.Η ποίηση του για μένα έχει μοναδικές αντιφατικές εικόνες. Είναι γεμάτη πάθος και συναίσθημα. Ένα συναίσθημα όμως καθόλου μελό! Έχει ένα δυναμισμό, μια επαναστατικότητα και ταυτόχρονα ή αμέσως μετά, μια βαθύτερη ματαίωση…

Η θάλασσα αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην ποίηση του Καρούζου. Στην παράσταση βλέπουμε εμφιαλωμένα μπουκάλια νερό. Τι συμβολίζουν;

Το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο ή το «φυλακισμένο» νερό, μου γεννήθηκε σαν ιδέα, καθώς αρχικά φαντάστηκα το χώρο στη Μενάνδρου να μεταμορφώνεται σε χώρο που παραπέμπει σε θέρετρο-spa  αλλά και ένα είδος ναού μαζί...Ο χώρος αυτός έχει βεβαίως και μια πισίνα. Η πισίνα αυτή όμως αντί να έχει νερό, έχει το νερό της φυλακισμένο σε πολλά μπουκάλια. Το νερό, συμβολίζει τη ζωή, την κίνηση, και βεβαίως τη γέννα,(αμνιακό υγρό). Για μένα η αίσθηση του νερού είναι αίσθηση απελευθέρωσης. Είμαι δε και εγώ ερωτευμένη με τη θάλασσα, όπως δηλώνει στα γραπτά του ο ποιητής. Επίσης, το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό εικονογραφεί αυτό που λέει ο Καρούζος σε μια από τις συνεντεύξεις του και που αποτελεί και δική μου επιθυμία: «Σας θέλω λιγάκι τρελούς, να ξεφεύγετε από εκείνα τα εμφιαλωμένα νοήματα της φιλοσοφικής διαλεκτικής, να ξεφεύγετε. Η ζωή δεν έχει πώμα.» Το εμφιαλωμένο νερό μπορεί επίσης να λειτουργήσει και ως σχόλιο της  καταναλωτικής-καπιταλιστικής κοινωνίας και του δυτικού τρόπου ζωής.  Τα μπουκάλια στο έργο λειτουργούν και ως αρκετά άλλα σημαινόμενα. Τα νοήματα αυτά θα ήθελα να τα αφήσω “ελεύθερα” να αποκαλυφθούν και να πάρουν ζωή μέσα από το βίωμα των μελλοντικών θεατών μας. Δε θα ήθελα να τα “προδώσω” εδώ…

Πώς λειτουργεί η διάδραση με το κοινό;

Από το ισόγειο αρχίζει κιόλας η συμμετοχή του κοινού στο δρώμενο, καθώς τους υποδέχεται η «συνάδελφος» του Θέρετρου Στέλλα, αν και ακόμα δεν είναι στόχος μου να αφήσουμε πολλά περιθώρια στον κόσμο να το αντιληφθεί αυτό. Με το που φτάσουν στον 5^ο όροφο και καθώς τους υποδέχομαι εγώ, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σαφή ως προς αυτό που αποκαλώ εγώ διάδραση: ένα κάλεσμα για μια «συνομωσία» με τους περφόρμερς ακολουθώντας τις οδηγίες των περφόμερς, που σε κάποιες σκηνές τους ζητούν να ακολουθήσουν τη διαδικασία προσέλευσης στο χώρο αυτού του ξεχωριστού Θερέτρου-Ναού...Ο λόγος που χρησιμοποιώ και σε αυτό το έργο το συμμετοχικό στοιχείο, είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο το χρησιμοποιώ και στα 3 προηγούμενα έργα ( «Το μονόπετρο του Πύργου» «Νηπιαγωγείο», «στην άκρη του βατήρα»). Με ενδιαφέρει το κοινό να έχει τη βιωματική εμπειρία μέσα από τις σκηνές αυτές. Στο συγκεκριμένο έργο, οι σκηνές αυτές αποτελούν ένα μικρό σε έκταση μέρος , αλλά σημαντικό.

Υπάρχει κάποιο περιστατικό με θεατή, το οποίο να σας έκανε εντύπωση και να θυμάστε;

Ναι υπάρχει πάνω από ένα! Όταν μπερδεύονται τα όρια του πραγματικού με το παραστατικό, όλα είναι επόμενα και φυσικό μερικές φορές να συμβαίνουν, κυρίως σε ανυποψίαστους ή απαίδευτους θεατές…Έλα που όμως εμένα μου αρέσει να ανακατεύω αυτά τα όρια…

Στο “μονόπετρο του Πύργου” (παραγωγή 2016-2017), μετά από αρκετές παραστάσεις, στην αρχή του έργου, η μάλλον κατά την έναρξή του, η οποία γινόταν με τη μορφή μιας ουράς θεατών που μόλις είχαν έρθει, και που τους ζητούσαμε να συμπληρώσουν μια αίτηση από το ισόγειο, και μόλις έφθαναν στον 5ο όροφο έπρεπε να περιμένουν στην ουρά, σαν να επρόκειτο για δημόσια υπηρεσία, ερμήνευα τότε σε εκείνη τη σκηνή τη δημόσια υπάλληλο. Σε μια κυρία ,που μου φάνηκε αρκετά ανυπόμονη και με κακή διάθεση θα έλεγα, μέσα από το ρόλο μου την προέτρεψα να φύγει… Χωρίς να το θέλει είχε παίξει το ρόλο του ανυπόμονου, σχεδόν αγενούς ανθρώπου που δε μπορεί να περιμένει λεπτό στην ουρά κάτι που ήταν επιτυχία για τη συγκεκριμένη σκηνή! Μετά έμαθα ότι ήταν πολύ γνωστή και σημαντική συγγραφέας και στεναχωρήθηκα που θα με μίσησε, αλλά…

Στο “Νηπιαγωγείο” ένας θεατής που πριν ακόμα αρχίσει το έργο, φαινόταν ότι δε μπορεί να σεβαστεί τίποτα, παρά μόνο αν βρισκόταν ίσως σε συμβατικό θεατρικό χώρο, έπαιξε το ρόλο του ανήλικου-ενηλίκου (αυτό ήταν και το κεντρικό θέμα του έργου), χωρίς καν να το καταλάβει, από την αρχή μέχρι και το τέλος του έργου, όντας κάθε τόσο σε κόντρα με αυτό που ζητούσαμε από το κοινό να κάνει, αλλά χωρίς να αντιλαμβάνεται βέβαια το πόσο εύστοχο ήταν αυτό για την ουσία του έργου!

Γενικότερα βέβαια, με ενδιαφέρει το ώριμο κοινό, και θα πρέπει εδώ να αναφέρω, ότι ανώριμου τύπου συμπεριφορές, μπορεί να είναι διαχειρίσιμες από τους περφόρμερς του Αμάλγαμα, γιατί εκπαιδεύονται για όλες τις περιστάσεις και είναι και ταλαντούχοι, αλλά αυτής της ποιότητας οι συμπεριφορές δεν προσφέρουν κάτι σε κανέναν! Θα το πω με μια λαϊκή παροιμία: το “δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι” έχει νόημα όταν υπάρχει πρόθεση συνδημιουργίας και συνδιαλλαγής και όχι ναρκισσιστική ανωριμότητα…

Σύμφωνα με τον Καρούζο, ένας καλλιτέχνης είναι πολιτικός είτε το θέλει είτε όχι. Συμβαίνει ακόμα αυτό ή πολλές φορές, λόγω της γενικότερης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος, οι καλλιτέχνες επιλέγουν μια απολιτίκ στάση;

Εγώ προσωπικά δε νομίζω ότι συμβαίνει συχνά, παρόλο που κάποιοι διατείνονται ότι έχει γίνει σχεδόν μόδα το να κάνει κανείς πολιτικοποιημένη τέχνη. Ναι, βλέπει συχνά κανείς παραστάσεις με θέματα κοινωνικοπολιτικά (πρόσφυγες, εμφύλιο ζήτημα, ταξικά ζητήματα κτλ), αλλά η άποψή μου είναι ότι στα περισσότερα από αυτά τα έργα οι σκηνοθέτες ασχολούνται επιφανειακά με το “πολιτικό”. Εννοώ αφενός ότι μέσα από τη δραματουργία που φτιάχνουν, συχνά το πολιτικό είναι το κερασάκι και όχι η τούρτα, και αφετέρου, ότι αρκετά συχνά δεν παίρνουν θέση, πχ προτείνοντας, δημιουργώντας προβληματισμούς και ερωτήματα στο θεατή κτλ.

Ακόμα και το απολιτικ είναι πολιτική στάση. Για μένα αυτή η στάση είναι πολύ προβληματική, αλλά και το μέγα επίτευγμα της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας: καθένας κοιτάει τη δουλειά του και τα δικά του προβλήματα, τη δική του πόρτα, τη δική του καρέκλα και αδιαφορεί για τον διπλανό του και τους γύρω του! Αυτό είναι το απολιτίκ και θεωρώ ότι είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και μια παραμόρφωση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.

Πώς είναι να υποφέρει κανείς από ύπαρξη; Το έχετε βιώσει ποτέ;

Ναι, το ζω τα τελευταία δύο χρόνια… Μέσα από το χαμό φίλων και γνωστών, αλλά και αγνώστων, για τους οποίους μαθαίνουμε όλο και πιο συχνά ότι “έφυγαν”, (μαθαίνουμε θεωρώ με πολύ πιο πυκνό ρυθμό λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του διαδικτύου), άρχισα να υποφέρω και εγώ από ύπαρξη…

Είναι σα να βρίσκεσαι στο μεδούλι της ζωής, αλλά χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό ή με αυτό. Είναι για μένα σαν εγκλωβισμός…Βρίσκεσαι στο μεδούλι γιατί μόνο τότε αντιλαμβάνεσαι τι σημαίνει ζωή…

Γεννιόμαστε με αυτό το άδικο συμβόλαιο, και για αρκετά χρόνια, το παραβλέπουμε. Σε κάποια χρονική περίοδο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό. Δεν ξέρω…δεν λύνεται για μένα…Τα γράφει υπέροχα θα έλεγα ο Καρούζος, σε αρκετά ποιήματα του! Παρακάτω απόσπασμα από το ΥΡΑΥΛΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ:

 Τι είμαστε;

Πεσμένοι στο ρέμα, εννοούμε γέννηση και εννοούμε θάνατο.

‘Ο,τι βλασταίνει την αλήθεια είναι μονάχα ο ενεστώτας. Υπάρχουμε στο

ρέμα της αρχής και του τέλους, χωρίς να ανευρίσκεται ένοχος.

Τι ρόλο μπορεί να παίξει η Τέχνη σε δύσκολες καταστάσεις, στις οποίες ο άνθρωπος υποφέρει ακόμα και από ύπαρξη;

Ωραίο το ερώτημά σας…. Όχι τόσο αποτελεσματικό όσο μπορεί κάποιος να φαντάζεται… Απαλύνεται κάπως ο πόνος, γιατί η τέχνη είναι πάνω από όλα ένα μοίρασμα συναισθημάτων με τους άλλους. Εξωτερικεύεται το συναίσθημα και όταν επικοινωνείται στους άλλους και αισθάνεσαι την ενσυναίσθηση (μαγικό πράγμα η ενσυναίσθηση), ή ταυτίζεσαι με πλευρές του άλλου, νιώθεις μια κάποιου είδους ανακούφιση.

Πώς βλέπετε την εξέλιξη του χορού τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Ποιες πρωτοβουλίες θεωρείτε αναγκαίες για την εξέλιξή του;

 Έχει γίνει λίγο περισσότερο γνωστή η τέχνη αυτή στην ελληνική κοινωνία καταρχάς. Θεωρώ ότι αναπτύσσεται με καλούς ρυθμούς και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα σε σχέση με το εξωτερικό πλέον. Από την άλλη πλευρά όμως, θεωρώ ότι ο Χορός ως τέχνη περνά κρίση παγκοσμίως! Οι “σημαντικοί” χορογράφοι του 21ου αιώνα παρουσιάζουν, κατά την άποψή μου πάντα, μια φλυαρία του σώματος, ένα σώμα που κάνει τα πάντα, είναι πολύ αθλητικό, αλλά συχνά κενό νοήματος ή συναισθήματος, ακόμα κι αν πρόκειται για έργα που αναφέρονται, συμβολίζουν, σημαίνουν εκ πρώτης όψεως… Άλλοι πάλι στηρίζονται σε μια αισθητικοποίηση του έθνικ, ή του συγκερασμού στοιχείων δύσης και ανατολής ή δύσης και παράδοσης. Όταν καταφέρνουν να χρησιμοποιούν τη φόρμα και τις “ωραίες” κινητικές εικόνες ως εργαλεία, και όχι ως αυτοσκοπό, τότε με αφορούν κι εμένα. Πολύ συχνά δε με αφορούν καθόλου την τελευταία δεκαετία, γι’ αυτό και αναζητώ την επικοινωνία αυτή σε άλλες τέχνες.

Θεωρώ, όπως και σε άλλους τομείς του πολιτισμού και του κοινωνικού γίγνεσθαι, ότι όλα αρχίζουν από τη σωστή παιδεία και το άνοιγμα στη γνώση! Μια πληθώρα ερασιτεχνικών σχολών δίνει τη “βάση” στα περισσότερα παιδιά που αργότερα αποφασίζουν να σπουδάσουν επαγγελματικά. Αυτή η βάση αρκετά συχνά αρχίζει με όρους του “τι πουλάει” στην αγορά, “τι θέλουν οι γονείς” κτλ κτλ. Το δεύτερο πρόβλημα εμφανίζεται στην εκπαίδευση του χορού στις μετέπειτα ηλικίες και στις επαγγελματικές σχολές. Υπάρχει ακόμα έλλειψη σοβαρών θεωρητικών μαθημάτων, λόγω ενδεχομένως οικονομικού προβλήματος των σχολών; Δεν είμαι βέβαιη. Το βασικό πρόβλημα θεωρώ ότι έχει πιο βαθιές ρίζες. Δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό το ότι σώμα και νους είναι μια ενιαία οντότητα, και από εκεί αρχίζουν όλα….

Επομένως η λύση για τη βελτίωση είναι: άνοιγμα στη γνώση, βελτίωση της σφαιρικότερης παιδείας, παροχή ερεθισμάτων στα παιδιά και στους σπουδαστές και επαφή με τις άλλες τέχνες, με τη φιλοσοφία, την ιστορία, την πολιτική, τις ανθρωπιστικές επιστήμες… Γενικά ανοιχτάδα ερεθισμάτων!

Απο τη Γιώτα Δημητριάδη

«Στο θέατρο είμαστε όλοι μια οικογένεια» ακούμε, πολύ συχνά, να λένε οι ηθοποιοί. Κάποιοι, όμως, είναι και στην πραγματικότητα οικογένεια, αφού εκτός από τους δεσμούς συγγένειας που τους ενώνουν, βρίσκονται αρκετά συχνά μαζί και στη σκηνή.Εμείς ανακαλύψαμε μόνο μερικούς δεσμούς συγγένειας από τις παραστάσεις της φετινής σεζόν, που θα παρακολουθήσουμε σε έντεκα θέατρα της πόλης.

Ο ηθοποιός Γιάννης Νταλιάνης συνεργάζεται ξανά με τη σύζυγό του Μαριλίτα Λαμπροπούλου. Η δεύτερη από την καρέκλα του σκηνοθέτη, τον καθοδηγεί σκηνικά στο έργο του Ευγένιου Ο’ Νηλ «Ένα Φεγγάρι για τους καταραμένους».

Μετά τη «Σκακιστική Νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ, η οποία είχε παρουσιαστεί κι αυτή στο θέατρο Πορεία, οι δύο τους μαζί με την ομάδα Zero Gravity ανεβάζουν από τις 15 Οκτωβρίου, το κύκνειο άσμα του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα (βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας και τέσσερα Πούλιτζερ), που πρωτοείδαμε στην Ελλάδα πριν είκοσι χρόνια και τώρα θα παρακολουθήσουμε σε καινούργια μετάφραση. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ακόμα οι: Ιωάννα Παππά, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Ιωάννης Κοτίδης και Ντίνος Γκελαμέρης.

Τον Τάσο Νούσια, στον ρόλο του έκπτωτου σαιξπηρικού βασιλιά που βιώνει την απόλυτη μοναξιά μέσα στη φυλακή του, σκηνοθετεί η σύζυγός του Μαρλέν Καμίνσκι. Οι δύο τους συνεργάστηκαν, για πρώτη φορά, ως ηθοποιοί στα «Σκουλήκια» του Χιλέλ Μίτελπουνκτ σε σκηνοθεσία Μάνου Πετούση. Η παράσταση «Ριχάρδος Β’-Το Ρέκβιεμ ενός Βασιλιά» έχει, ήδη, κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Άλφα.Ιδέα. Στη σκηνή παρακολουθούμε και τον Αλέξανδρο Φιλιππόπουλο.

Η παράσταση «Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο», σε μινιμαλιστική φόρμα, με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη, έκανε πρεμιέρα το καλοκαίρι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, απέσπασε τις καλύτερες κριτικές και τώρα επέστρεψε για λίγες ακόμη παραστάσεις. Τον ταλαντούχο ηθοποιό σκηνοθετεί για μια ακόμη φορά η σύζυγός του, σκηνοθέτης και εικαστικός Έφη Μπίρμπα. Τον θίασο ολοκληρώνουν οι: Αχιλλέας Χαρίσκος, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Σοφία Γεωργοβασίλη, Δάφνη Αντωνιάδου και Κυριάκος Σάλης.

Το αντίστροφο σχήμα με τη γυναίκα στη σκηνή και τον άνδρα στη σκηνοθετική καρέκλα βλέπουμε στο Θέατρο 104 και στο «Beginning» του Ντέιβιντ Έλντριτζ. Είναι, μάλιστα, η δεύτερη φορά που ο Τάσος Ιορδανίδης σκηνοθετεί τη Θάλεια Ματίκα. Η πρώτη ήταν η μεγάλη επιτυχία «Δυο γυναίκες χορεύουν» του Ζουζέπ Μαρία Μπένετ Ζουρνέ, όπου συμπρωταγωνιστούσε με την Χρυσούλα Διαβάτη. Στο «Beginning» η Θάλεια Ματίκα πρωταγωνιστεί μαζί με τον Γιάννη Δρακόπουλο σ’ ένα συγκινητικό και βαθιά ανθρώπινο ρομάντζο του 21^ου αιώνα.

Από το 2014 ο Δημήτρης Μυλωνάς και η Άννα Ελεφάντη αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και προχωρούν στη σύσταση της Εταιρείας Θεάτρου Εν Δράσει. Ένα χρόνο πριν αναλαμβάνουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του Θεάτρου Από Μηχανής από ένα άλλο γνωστό και αγαπημένο θεατρικό ζευγάρι τον Χρήστο Βαλαβανίδη και την Ασπασία Κράλλη. Από τις 7 Νοεμβρίου, ο Δημήτρης Μυλωνάς θα σκηνοθετήσει την «Προσωπική Συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ, μια μεγάλη σύμπραξη πρωταγωνιστών όλων των γενεών, Νικήτας Τσακίρογλου, Χρήστος Βαλαβανίδης κι Αλέξανδρος Μπουρδούμης. Μαζί τους στη σκηνή κι η Άννα Ελεφάντη, η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, ο Παναγιώτης Γουρζουλίδη, ο Κώστας Κουτρούλης κι ο Δημήτρης Μπούρας.

Το έργο γράφτηκε το 1995 και βασίζεται σε πραγματικά ημερολόγια του σπουδαίου μαέστρου Βίλχελμ Φουρτβένγλερ, τα οποία κρατούσε κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του και το 2001 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη σε διασκευή του ίδιου του συγγραφέα, σε σκηνοθεσία του Ούγγρου Ίστβαν Σάμπο με τον Χάρβευ Καϊτέλ στο ρόλο του ανακριτή Άρνολ.

Ένα θεατρικό αφιέρωμα στη μνήμη της Άννας Πολιτκόφσκαγια σκηνοθετεί ο Μιχάλης Κοιλάκος. Το άκρως ενδιαφέρον θεατρικό έργο του Στέφανο Μασίνι «Ανεπίδεκτη Διόρθωσης» ανεβαίνει στη Β' Σκηνή του Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας από τις 17 Οκτωβρίου, με τον ίδιο και τη σύζυγό του, Τάνια Παλαιολόγου να ερμηνεύουν τους δύο ρόλους του έργου. Η παράσταση είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και σε περιοδεία ανά την Ελλάδα την θεατρική περίοδο 2014-2015.

Στη «Μόλλυ Σουήνη» του Μπράιαν Φρίελ, ο Αργύρης Ξάφης και η Δέσποινα Κούρτη είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, όπως και στην πραγματική ζωή. Οι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί έχουν συνεργαστεί αρκετές φορές στο θέατρο με την ομάδα ΠΥΡ. Στη συγκεκριμένη παράσταση, που σκηνοθετεί η Ιώ Βουλγαράκη στο Δώμα του Θέατρο του Νέου Κόσμου, την πετυχημένη σκηνική τριάδα ολοκληρώνει ο Δημήτρης Γεωργιάδης.

Ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή είναι κι ο Γιωργής Τσουρής με τη Βάλια Παπακωνσταντίνου. Οι δύο τους πρωταγωνιστούν στο έργο του Βαγγέλη Ρωμνιού, ο οποίος δυστυχώς, έφυγε από τη ζωή πριν μερικούς μήνες. Στον «Χαρτοπόλεμο» τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Παλούμπης και στη σκηνή παρακολουθούμε μια εξαιρετική ιστορία με χιούμορ, σασπένς και στοιχεία θρίλερ. Στη σκηνή του Μικρού Γκλόρια, απολαμβάνουμε και τους: Θάνο Αλεξίου, Παύλο Πιέρρο και Φοίβο Ριμένα.

Η συνεργασία τους θα συνεχιστεί στο «Moonwalk» έργο που έγραψε το Γιωργής Τσουρής και θα ανέβει στο Από Μηχανής Θέατρο, πάλι σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.

Η Ιωάννα Μιχαλακοπούλου σκηνοθετεί, για δεύτερη θεατρική σεζόν, τον πατέρα της και σπουδαίο ηθοποιό, Γιώργο Μιχαλακόπουλο στο «Τίμημα» του Άθρουρ Μίλλερ με τον ίδιο να δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας. Μαζί του στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο Χρήστος Σαπουντζής κι η Ρένια Λουιζίδου. Πατέρας και κόρη συνεργάζονται στο θέατρο εδώ και είκοσι χρόνια. Η πρώτη παράσταση που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή και των δύο ήταν ο «Επιστάτης» του Πίντερ με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο στον ομώνυμο ρόλο.

Πατέρα και γιο θα δούμε κι αυτή τη σεζόν μαζί στην επιτυχημένη παράσταση«Οι 12 ένορκοι»του Ρέτζιναλντ Ρόουζ, που συνεχίζει τη sold-out πορεία της για 5^η χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη. Ο Τάσος κι ο Παντελής Παπαδόπουλος θα κληθούν να βγάλουν ετυμηγορία για ένα 16χρόνο αλλοδαπό αγόρι, το οποίο κατηγορείται για φόνο στη Νέα Υόρκη του 1957. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη. Τη δωδεκάδα των ενόρκων συμπληρώνουν οι: Νίκος Βατικιώτης, Σωτήρης Δούβρης, Μάνος Ζαχαράκος, Αλέξανδρος Καλπακίδης, Τρύφων Καρατζάς (διπλή διανομή με τον Παντελή Παπαδόπουλο), Θανάσης Κουρλαμπάς, Περικλής Λιανός, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Κωνσταντίνος Μπάζας, Ορέστης Τρίκας. Στον ρόλο του φύλακα o Αλέξης Σταυριανός. Η πρεμιέρα αναμένεται για τις 11 Οκτωβρίου.

Πολλά φορές, όμως, έχουν συνεργαστεί στο θεατρικό τους σπίτι, στο θέατρο «Μεταξουργείο» κι η Άννα Βαγενά με την κόρη της Γιασεμί Κηλαηδόνη. Από την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου, μάλιστα, θα συνυπάρξουν σκηνικά στο έργο του Καταλανού συγγραφέα, Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ Ζουρνέτ, «Δύο γυναίκες χορεύουν» σε σκηνοθεσία Nebojsa Bradic. Στο έργο, το χιούμορ κι η συγκίνηση να εναλλάσσονται γοργά. Δύο γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, ηλικία, μνήμες, επιθυμίες, με μόνο κοινό τη μοναξιά τους, ενώνουν τις ζωές τους και χορεύουν μαζί... τον τελευταίο χορό.

Από τη Γιώτα Δημητριάδη

Μια νέα εποχή ξεκινάει για το θέατρο «Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες», καθώς η καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία (Νικορέστης Χανιωτάκης και Γεράσιμος Σκαφίδας) αναλαμβάνει τα ηνία του ιστορικού χώρου.

Μέσα σ’ ένα αισιόδοξο κλίμα με θετική ενέργεια και πολλά χαμόγελα, πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη Τύπου, την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου. Μπορεί ο καιρός να ήταν βροχερός αλλά το φρέσκο και πλούσιο ρεπερτόριο του θεάτρου, μας κάνει να ελπίζουμε ότι ένα φωτεινό ουράνιο τόξο θα κάνει την εμφάνισή του, στο στενό της Τουρναβίτου.

Με μότο τους τη φράση του Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Αφήστε έξω τις προκαταλήψεις σας και φέρτε μέσα τις ιδέες σας» οι δύο άνδρες, υποδέχθηκαν στη σκηνή τους νέους, αλλά και καταξιωμένους καλλιτέχνες που θα παρακολουθήσουμε στις έντεκα, συνολικά, παραστάσεις.

Ο Γεράσιμος Σκαφίδας δήλωσε πως: «η απόκτηση μιας σταθερής στέγης είναι ένα άλμα για τη Μυθωδία» και συμπλήρωσε: «Η γενιά μου έχει ανάγκη να πάρει ρίσκα, δεν πιστεύουμε ότι είμαστε μια χαμένη γενιά».

Ενώ ο Νικορέστης Χανιωτάκης συμπλήρωσε: «Συνεργαζόμαστε με καλλιτέχνες που πριν μερικά χρόνια αποτελούσαν άπιαστο όνειρο για εμάς. Τους βλέπαμε και τους θαυμάζαμε».

Ο τελευταίος υπογράφει και τις δύο εφηβικές παραστάσεις της σεζόν για το Θησείον. Η πρώτη με τίτλο: «Η μουσική που σταμάτησε τον πόλεμο» θα συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά μετά την περσινή της επιτυχία και το «Συρματόπλεγμα», έργο που έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, θα κάνει πρεμιέρα την Κυριακή (30/9).

«Μετά τον Θεοδωράκη θέλουμε οι έφηβοι να γνωρίσουν και τον Λοΐζο» επισήμανε ο Νικορέστης Χανιωτάκης μ’ αφορμή τις μουσικές των δύο παραστάσεων.

Εκείνος όμως, θα υπογράψει και τη σκηνοθεσία στη μεγάλη παραγωγή του θεάτρου, η οποία επιχορηγείται και από το Υπουργείο Πολιτισμού και δεν είναι άλλη από τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» του Μ.Μπρέχτ .(πρεμιέρα2/11)

Στο κλασικό αριστούργημα θα απολαύσουμε επί σκηνής έναν αξιόλογο θίασο με την Λήδα Πρωτοψάλτη «να βγαίνει, και φέτος, μετά από 47 χρόνια έξω από το θέατρο Στοά», όπως δήλωσε και η ίδια «για να συναντηθεί με νέους συναδέλφους και να δει πόσο πάθος έχουν».

Η σπουδαία ηθοποιός αναφέρθηκε, συγκινημένη, στα χρόνια που φοίτησε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης με δάσκαλό τον Κάρολο Κουν αλλά και σ’ άλλες σπουδαίες προσωπικότητες που τη διαμόρφωσαν και που σήμερα λείπουν από το ελληνικό θέατρο.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κωνσταντίνος Κάππας, Μπέτυ Αποστόλου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και Βαλέρια Δημητριάδου. Οι ηθοποιοί θα παίζουν ζωντανά επί σκηνής τη μουσική που συνέθεσε για την παράσταση, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

Στο δεύτερο μισό της σεζόν, θα δούμε και τη «Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι, που έχει μεταφράσει από το έτος των εξετάσεων της δραματικής σχολής ο Νικορέστης Χανιωτάκης και από τότε ήθελα να το ανεβάσει. Τώρα, όπως όλα δείχνουν βρήκε και την ιδανική διανομή με την Ελένη Ράντου (που τα τελευταία χρόνια μόνο για τη «Φιλουμένα» έπαιξε εκτός του θεάτρου Διάνα), τον Νίκο Κουρή, ο οποίος δήλωσε ενθουσιασμένος που θα συνεργαστεί μαζί της και τους Γιάννη Δρακόπουλο και Μιχαήλ Ταμπακάκη. (πρεμιέρα 14/1)

Η Ηλέκτρα Ελληνικιώτη θα σκηνοθετήσει την παράσταση «Θα ονειρεύεσαι πάλι μια καινούργια φορεσιά», βασισμένη στον «Οδοιπόρο» του Παναγιώτη Σούτσου με τους: Μαρία Κίτσου, Δημήτρη Δρόσο, Μαρία Μαμούρη και Θεοδωσία Σαββάκη. (πρεμιέρα3/10)

Ο Δημήτρης Μπογδάνος έρχεται στο Θησείον με δύο παραγωγές, την επανάληψη της πετυχημένης παράστασης «Ορφέας και Ευριδίκη», (από 1/10) με τους Ευθαλία Παπακώστα και Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη, που ανέβηκε πέρσι για πρώτη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και το έργο του ΜαρκΖαν Ζερμέν «Ένα μάθημα χορού» με τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Γιωργή Τσαπουράκη. (πρεμιέρα 29/10)

Η Αλίκη Δανέζη Knutsen σκηνοθετεί το «Reigen-Δέκα λόγοι για το σεξ» του Άρτουρ Σνίτσλερ, το οποίο είναι γνωστό στη χώρα μας, με τον τίτλο «Ερωτικό Γαϊτανάκι». Η ίδια δήλωσε: «Το έργο μας δίνει τη δυνατότητα για αρκετό πειραματισμό. Φαίνεται απλό, αλλά είναι αινιγματικό». Το έχει διασκευαστεί για δύο ηθοποιούς, έτσι στη σκηνή θα δούμε τη Δανάη Σκιάδη και τον Νίκο Πουρσανίδη.

Το σκηνοθετικό της ντεμπούτο θα κάνει τον Ιανουάριο(14/1), η Ανοιξία Μπουντζιούκα διασκευάζοντας το μυθιστόρημα του Κνουντ Χάμσουν «Η Πείνα». Στην παράσταση με τίτλο «Στη σκιά της πείνας» θα δούμε τους: Γιώργο Βουρδάμη-Μαυρογένους, Βασιλική Σουρρή και Νίκο Φλεσιόπουλο.

Ο Βαγγέλης Κοσμίδης και η παρέα του μας δίνουν «Rendez-vous?»από τις 8 Μαρτίου με μια μεταμεσονύχτια παράσταση- πάρτι. Ένας μουσικός και έξι νέοι ηθοποιοί παρευρίσκονται σ’ αυτή τη συνάντηση και μας αφηγούνται ιστορίες από τα δικά τους ραντεβού. Το υλικό για την δραματουργία αντλήθηκε, όπως μας αποκάλυψε ο σκηνοθέτης της παράστασης, από πραγματικές ιστορίες που έχουν βιώσει τα μέλη της ομάδας.

Τέλος, μια παράσταση που προσεγγίζει το πολύ ευαίσθητο θέμα της άνοιας και την ανάγκη των πασχόντων για επικοινωνία είναι οι «Μενεξένες και ζουμπούλια» που έχει ήδη κάνει πρεμιέρα στο Θησείον. Το κείμενο και η σκηνοθεσία είναι του Νότη Παρασκευόπουλου και στη σκηνή παρακολουθούμε τους: Γιάννη Αννούση, Μαρίνα Κουτρούμπα, Μάνο Κωστή, Κωνσταντίνα Μαλτέζου, Πετρούλα Μαντζουκίδου και Τάσο Τζιβίσκο.

Διαβάστε αναλυτικά όλο το ρεπερτόριο εδώ:

«Μενεξέδες και ζουμπούλια»

(Μια παράσταση γι' αυτό που μένει)

Πρεμιέρα: 21/9/2018

Παραστάσεις:

κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 19.00

Από 24 Σεπτεμβρίου για 10 παραστάσεις

Στην αίθουσα αναμονής κάποιου αεροδρομίου και με αφορμή την καθυστέρηση της πτήσης τους, πέντε ηλικιωμένοι επιδίδονται σε ένα περίτεχνο γαϊτανάκι αναμνήσεων, ξεδιπλώνοντας τις ζωές μιας ολόκληρης γενιάς μέσα από τη δουλειά, τα ταξίδια, τους μεγάλους έρωτες και τα παιδικά τους χρόνια. Το "Μενεξέδες και Ζουμπούλια" είναι μια αισιόδοξη παράσταση για την ομορφιά του τέλους και τη σπουδαιότητα της αρχής, για την καθημερινότητα της άνοιας και την ανάγκη για επικοινωνία.

Λίγα λόγια για το έργο

Τα τελευταία χρόνια, μέσα από γόνιμες συνεργασίες και την πολύτιμη στήριξη Κοινωφελών Οργανισμών, η εταιρεία μας υλοποιεί ένα πρόγραμμα ψυχαγωγίας για ανθρώπους που φιλοξενούνται σε γηροκομεία.

Το 2016 ξεκινήσαμε να πραγματοποιούμε με δική μας πρωτοβουλία μία πιο ενδελεχή έρευνα στις ιστορίες που έχουν να μας διηγηθούν οι άνθρωποι που φιλοξενούνται στα γηροκομεία, ψήγματα μιας Ελλάδας που αφήνουμε πίσω μας. Αυτό το σύγχρονο μουσείο ιστορίας επιλέξαμε να διατηρήσουμε, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό άγραφων ιστοριών που ζουν πίσω από την καταγεγραμμένη ιστορία μεταφέροντας στη θεατρική σκηνή αυτούσιες τις μαρτυρίες αυτών των ανθρώπων δίνοντάς τους βήμα, σε ένα αφιέρωμα στα χρόνια που πέρασαν και στις απλές καθημερινές στιγμές που τόσο εύκολα προσπερνάμε. Αυτό που καθιστά το συγκεκριμένο εγχείρημα ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως οι άνθρωποι που μοιράστηκαν μαζί μας τις ιστορίες και τις σκέψεις τους βρίσκονται σε ανοϊκές καταστάσεις, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ.

Μέσα από την παράστασή μας, προσεγγίζουμε με ιδιαίτερη προσοχή το ζήτημα της στερεοτυπικής εικόνας που έχουμε για την Τρίτη Ηλικία σε μια προσπάθεια να την απενοχοποιήσουμε και ταυτόχρονα να αφυπνίσουμε την κοινή γνώμη για τις εκφυλιστικές ασθένειες του εγκεφάλου, ένα πεδίο για το οποίο η ορθή ενημέρωση είναι το πρώτο βήμα. Η παράσταση ενέχει όλα τα κωμικά στοιχεία και το χιούμορ με το οποίο οι ηλικιωμένοι μπόλιασαν τις ιστορίες που μας διηγήθηκαν και αφήνει μία γεύση γόνιμου προβληματισμού και αισιοδοξίας. Με όχημα τη δύναμη που έχει το θέατρο να ευαισθητοποιεί και να δημιουργεί κοινωνικό αντίκτυπο, στόχος μας είναι η πρωτοβουλία μας αυτή να ενθαρρύνει τον διάλογο και να χαράξει ακόμη ένα μονοπάτι προς την κοινωνική ευαισθητοποίηση αναφορικά με τις ασθένειες που σχετίζονται με τη γήρανση.

Η παράσταση υλοποιείται με δωρεά από το ΤΙΜΑ Κοινωφελές Ίδρυμα, καθώς και την υποστήριξη των πρότυπων Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων "Άκτιος" και "Νέα Θάλπη" και την πολύτιμη συμβολή των Διευθυντών τους, καταξιωμένων Ψυχολόγων/Γεροντολόγων Δρ Κωστή Προύσκα και Δρ Δημήτρη Καμπανάρο. Επιπλέον, η παράσταση χαίρει της υποστήριξης της FIX Hellas, της Οινοποιίας Ainos Wines και της ελληνικής εταιρείας αναψυκτικών και χυμών Λουξ.

Το έργο "Μενεξέδες και Ζουμπούλια" θα παρουσιαστεί στο "Θησείον - ένα θέατρο για τις τέχνες", τη διοικητική και καλλιτεχνική διεύθυνση του οποίου αναλαμβάνουν για τη θεατρική σεζόν 2018-2019, η καλλιτεχνική εταιρεία "Μυθωδία" (Νικορέστης Χανιωτάκης, Γεράσιμος Σκαφίδας ) .

Ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο - Σκηνοθεσία:  Νότης Παρασκευόπουλος

Κατηγορία Έργου: Κοινωνικό

Κίνηση:                Γιάννης Πολύζος

Σκηνικά: Μυρσίνη Μανέτα

Επιμέλεια Κοστουμιών: Κωνσταντίνα Μαλτέζου

Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Ζαΐρης

Κατασκευή Κοστουμιών: Ευαγγελία Τσιούνη

Κατασκευή Σκηνικού:    Γεράσιμος Μαλτέζος

Φωτογραφίες-Βίντεο:   Γιώργος Χαρίσης

Οπτική Επικοινωνία:      Νίκος Γαζετάς

Ηθοποιοί:           

Γιάννης Αννούσης

Μαρίνα Κουτρούμπα

Μάνος Κωστής

Κωνσταντίνα Μαλτέζου

Πετρούλα Μαντζουκίδου

Τάσος Τζιβίσκος

Κρατήσεις: 210 3255444 & 693 6159929

Προπώληση Εισιτηρίων: www.ticketservices.gr

Παραστάσεις:Από 24 Σεπτεμβρίου

κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 19:00

για 10 μόνο παραστάσεις.

Διάρκεια: 75 λεπτά

Τιμές Εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€

Μαθητικό/Φοιτητικό, Πολυτέκνων,

ΑΜΕΑ, άνω των 65, Ανέργων: 10€

Ειδική τιμή:        10€ γενική είσοδος

για αγορές ως 20 Σεπτεμβρίου

Οργάνωση Παραγωγής: seveneleven ομάδα θεάτρου

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Λήδα Ασλανίδου

«Ορφέας και Ευρυδίκη »

Μετά τη sold out επιτυχία στο Θέατρο του Νέου Κόσμου,

η παράσταση Ορφέας & Ευρυδίκη του Δημήτρη Μπογδάνου

μεταφέρεται για 8 μόνο παράστασεις στο Θέατρο θησείον.

από Δευτέρα 1 Οκτωβρίου

έως και Τρίτη 23 Οκτωβρίου

* μια παράσταση για όποιον πεθαίνει να πεθαίνει από έρωτα

Το πιο απαρηγόρητο love story όλων των αιώνων ζωντανεύει σε μια σπαρακτική ποιητική αφήγηση για την ατόφια, οικουμενική, διαμπερή αγάπη που κάθε εμβληματικό ή καθημερινό ερωτευμένο ζευγάρι πεθαίνει να ζήσει.

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπογδάνος ανα-παριστά έναν άλλο "Άλλο Κόσμο" που διατηρεί με καθαρότητα και ευαισθησία το παραμυθένιο και συγκινησιακό φορτίο του μύθου των διαχρονικών εραστών, αλλά ταυτόχρονα στέκει ωμά στο σήμερα λες και η Ιστορία ξανασυνέβη προχθές, σε λίγο, τώρα ή αύριο. Η βία και το απροσδόκητο επανεξετάζονται μέσω μίας διάφανης, λιτής, απογυμνωμένης οπτικής, άλλοτε τρυφερής κι άλλοτε άγριας και θνητής, παρασέρνοντας τον θεατή στο θεοσκοτεινό ταξίδι του ανυπόμονου αοιδού που με την Αγάπη του κερδίζει για λίγο τον Άδη και με τον "Άδη" του χάνει για πάντα την Αγάπη.

Όλα τα σύμβολα, οι οιωνοί και οι πυξίδες υποδεικνύουν ξανά και ξανά την ίδια στιγμή, την ίδια στιγμή, την ίδια στιγμή, εκείνο το αγύριστο νανοδευτερόλεπτο όπου οι μοίρες κάνουν οριστικά στροφή, γκρεμίζοντας την ελπίδα για κάθε Ορφέα και κάθε Ευρυδίκη που αρνούνται να πειθαρχήσουν στο σκοτάδι.

Ποιος είπε πως δεύτερη ζωή δεν έχει; Έχει αν το θέλεις πολύ. Αν όμως δεν χειριστείς με σεβασμό τη δεύτερη ζωή στον Έρωτα, παραμονεύει και δεύτερος θάνατος. Κι αν ο Έρωτας στέκει μόνο έτσι, μόνο "μέχρι θανάτου"; Αντέχεις να τον ξαναζήσεις;

Από 1 έως 23 Οκτωβρίου 2018

κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15

Διάρκεια 65 λεπτά

Εισιτήρια στο ticketservices.gr και τα ταμεία του θέατρου

Σκηνοθεσία & Δραματουργική επιμέλεια

Δημήτρης Μπογδάνος

Πρωταγωνιστούν

Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης & Ευθαλία Παπακώστα

Σκηνικά-κοστούμια

Λυδία Κοντογιώργη

Φωτισμοί

Σάκης Μπιρμπίλης

Ειδικός Συνεργάτης

Ιωάννα Νασιοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη

Κωνσταντίνος Κουνέλλας

Συντονισμός παραγωγής

Μαρία Δημητρίου

Επικοινωνία

Μαρία Τσολάκη

Φωτογραφίες

Γιάννης Ζάχος

Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από τον Δεκέμβριο του 2017 έως τον Μάιο του 2018 σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου και την αμέριστη υποστήριξη του κ. Μίλτου Σωτηριάδη.

Εταιρεία Θεάτρου "Θέρος"

«Θα ονειρεύεσαι πάλι μια καινούργια φορεσιά»

(Οδοιπόρος, Παναγιώτη Σούτσου)

Από Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018

και για 20 παραστάσεις

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Δύο γυναίκες, άγνωστες μεταξύ τους, συζητούν μέσα στη νύχτα. Οι ήχοι της τις αποσυντονίζουν.

Ένας άντρας παλεύει με το παρελθόν του και τις επιλογές του.

Μια όμορφη γυναίκα, κάθεται στη σιωπή.

Ο νεκρός εραστής της ζει και βρίσκεται στο ίδιο μέρος με εκείνη.

Αυτό που υπήρξαν κάποτε και οι τέσσερις έχει καταστραφεί. Φαιδροί και παράταιροι μέσα στις παλιές στολές τους, σχεδιάζουν με ελπίδα το θάνατο τους σα να ονειρεύονται πάλι μια καινούρια φορεσιά.

ΤΟ ΕΡΓΟ

Ο Οδοιπόρος είναι το πρώτο ποιητικό έργο του Αθηναϊκού Ρομαντισμού, γραμμένο το 1831, τη χρονιά που δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Αυτή η σύμπτωση, δεν αποτελεί παρά μόνο την αρχή μιας σειράς συμπτώσεων, που δένουν το έργο σφιχτά με την ίδια τη ζωή του Παναγιώτη Σούτσου, καθιστώντας το, 187 χρόνια μετά, στα μάτια του σημερινού αναγνώστη και θεατή, μια ασυνείδητη βιογραφία.

Ο Οδοιπόρος είναι ο εξιδανικευμένος Παναγιώτης Σούτσος και η Ραλού η εξιδανικευμένη ερωμένη της εφηβείας του. Σ' όλη του τη ζωή ο Σούτσος θα επεξεργάζεται τον Οδοιπόρο και θα τον επανεκδίδει (1842, 1851, 1864), σε μια ανάγκη του να αποτελέσει το έργο του αυτό, ένα ακλόνητο επιχείρημα της ζωής του και των επιλογών του. Κάθε επανέκδοση του έργου, θα παρουσιάζει αλλαγές στη γλώσσα, για να υπερασπιστεί ο ίδιος τη στροφή του στις πιο ακραίες αρχαϊστικές τάσεις. Ο ποιητής βλέπει στον Οδοιπόρο ένα σπουδαίο ήρωα της ελληνικής επανάστασης του οποίου οι αγώνες παραγνωρίστηκαν απο το νεο ελληνικό κράτος. Όπως και στον εαυτό του. Στη Ραλού βλέπει την πιστή ερωμένη για την οποία δόθηκαν όλες οι μάχες. Όπως, δηλαδή, και στην πραγματική Ραλού. Οι δυο ήρωές του θα πεθάνουν αγκαλιά εναν ένδοξο θάνατο από τα ίδια τους τα χέρια.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Σούτσος δεν υπήρξε ουδέποτε σπουδαίος ήρωας της ελληνικής επανάστασης, και δεν έμεινε πιστός σε ιδέες και απόψεις. Και η πραγματική Ραλού δεν τον αγάπησε ποτέ. Γι' αυτό, διαβάζοντας σήμερα τον Οδοιπόρο, στην πράξη την αυτοχειρίας μπορεί να δει κανείς τον Παναγιώτη Σούτσο να θανατώνει τη δυνατότητα του εαυτού του να είχε γίνει κάποιος άλλος.

Αυτός που πεθαίνει στον Οδοιπόρο, είναι ο Παναγιώτης Σούτσος ο έντιμος πολιτικός, ο ριζοσπαστικός ποιητής, ο ανεξάρτητος δημιουργός που δεν ακολουθεί τακτικισμούς στο έργο του. Στη θέση του μένει ζωντανός, ο Παναγιώτης Σούτσος που θα αλλάξει τρεις φορές πολιτική στάση, που θα κατηγορηθεί για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος, που θα υποδαυλίσει τη γλωσσικό ζήτημα, που θα αλλοιώσει το ίδιο του το έργο, ώσπου να πεθάνει τελικά το 1868, και να κηδευτεί δημοσία δάπανη.

Αυτό όμως ο Σούτσος δεν το γνώριζε το 1831, ότι δηλαδή στο πρόσωπο του ήρωά του, σκοτώνει την καλύτερη μελλοντική εκδοχή του εαυτού. Κι αυτή η εν αγνοία του βιογραφική ταυτότητα του Οδοιπόρου, είναι που ανοίγει το ενδεχόμενο σε πολλαπλές αναγνώσεις του.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία, Δραματουργία, Σχεδιασμός φωτισμών: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Σκηνικά-Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Μουσική: Γρηγόρης Ελευθερίου

Παίζουν: Μαρία Κίτσου, Δημήτρης Δρόσος, Μαρία Μαμούρη, Θεοδοσία Σαββάκη

Στην παράσταση περιέχεται κείμενο του Γιώργου Πρεβεδουράκη

Βοηθός Σκηνοθέτης: Ισαβέλλα Μαργάρα

Καλλιτεχνικός σύμβουλος: Αθανάσιος Μυλωνόπουλος

Φωτογραφίες: Γιώργος Βαλσαμής

Βίντεο: Βασίλης Κεκάτος

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Άρης Άσπρούλης

Συμπαραγωγή: Εταιρία Θεάτρου "Θέρος", Lead-In Arts

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Πρεμιέρα: Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018

Πότε: Τετάρτη με Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00

Περίοδος παραστάσεων: Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018 - Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

Για 20 παραστάσεις

«REIGEN Δέκα διάλογοι για το Σεξ»

του Άρτουρ Σνίτσλερ

Από 19 Οκτωβρίου 2018

Η Stefi & Lynx Productions παρουσιάζει στο "Θησείον-Ένα θέατρο για τις τέχνες" σε σκηνοθεσία και μετάφραση της Αλίκης Δανέζη Knutsen, το πολυσυζητημένο έργο του Αυστριακού Άρτουρ Σνίτσλερ "REIGEN-Δέκα διάλογοι για το Σεξ", που έγινε γνωστό στην Ελλάδα με τον τίτλο "Το Γαϊτανάκι του Έρωτα". Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τις 19 Οκτωβρίου.

Ένα έργο για το σεξ και τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μέσα από τις ιστορίες δέκα ζευγαριών. Όλους τους ρόλους υποδύονται η Δανάη Σκιάδη και ο Νίκος Πουρσανίδης, μέσα από ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων και συνεχών εναλλαγών.

Μια περίτεχνη σκυταλοδρομία ερωτικών συνευρέσεων, όπου οι ήρωες κινούνται πέραν της κοινωνικής τους θέσης και της οικονομικής και οικογενειακής τους κατάστασης, δημιουργώντας ένα κύκλο διαδοχικών ιστοριών, που σκιαγραφούν το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας.

To "REIGEN" γράφτηκε το 1897, εκδόθηκε το 1903 και στη συνέχεια απαγορεύτηκε ως προκλητικό και αιρετικό. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια για να ανέβει για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ακόμα και ο Φρόιντ παραδέχθηκε πως ο Σνίτσλερ, "καίτοι δεν διέθετε τα επιστημονικά εργαλεία, έψαυσε τα μύχια της σεξουαλικότητας".

Σε έργα του Άρτουρ Σνίτσλερ βασίστηκε το σενάριο σημαντικών ταινιών όπως το "Eyes Wide Shut" του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, "360" του Φερνάρντο Μεϊρέγιες κ.α.

Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Blaine Reininger (Tuxedomoon).

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλίκη Δανέζη Knutsen

Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης

Μουσική: Blaine Reininger

Κίνηση: Στέλλα Δημητρακοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Ράνια Πολυχρονάκη

Βοηθός σκηνογράφου: Γεωργίνα Γερμανού

Κατασκευή κοστουμιών: Μαρία Σιαφάκα

Διεύθυνση παραγωγής: Βάσια Υφαντή

Βοηθός παραγωγής: Πέτρος Αγγελόπουλος, Aναστασία Γεωργοπούλου

Επικοινωνία: Ανζελίκα Καψαμπέλη

Παραγωγή: Stefi & Lynx Productions

ΠΑΙΖΟΥΝ: Δανάη Σκιάδη, Νίκος Πουρσανίδης

Φωτογραφίες προώθησης: Bill Georgoussis

Σχεδιασμός αφίσας: Φίλιππος Βασιλειάδης

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Παρασκευή, 19.00

Σάββατο και Κυριακή, 21.15

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Παρασκευή

Κανονικό: 12 ευρώ, Μειωμένο 10 ευρώ

Σάββατο και Κυριακή

Κανονικό: 15 ευρώ, Μειωμένο: 12 ευρώ

«Ένα μάθημα χορού»

Ώρα να χορέψεις με την καρδιά σου.

Όχι με τα πόδια σου.

του Μαρκ Σαν Ζερμέν

σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου

Μετά τις sold out παραστάσεις Mon Petit Prince και Ορφέας & Ευρυδίκη, ο Δημήτρης Μπογδάνος επιστρέφει με μία δραματικά αστεία και τραγικά ειλικρινή κομεντί για το ερώτημα που δεν παύει ποτέ να χορεύει στο μυαλό σου: Τι θα πει νορμάλ; Και μετά από πόσες στροφές θα πάψει επιτέλους να σε νοιάζει;

Μια ταλαντούχα χορεύτρια αποχαιρετά την καριέρα της στο Broadway εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού. Ένας καθηγητής γεωφυσικής με σύνδρομο Άσπεργκερ της προσφέρει 2.153 δολάρια για ένα μάθημα χορού. Η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Γιωργής Τσαμπουράκης ζωντανεύουν μία "χορογραφία" που ξεκινά από απλές κινήσεις αλλά καταλήγει σε μία σύνθετη σπουδή πάνω στις επίπονες κοινωνικές αναπηρίες και τις συναισθηματικές αγκυλώσεις. Ματαιώσεις, μοναξιά, συμπληρωματικότητα, αυτοσαρκασμός και έρωτας από το πουθενά. Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω, σε ένα ντουέτο τόσο αδέξιο φαινομενικά μα τόσο απροσδόκητα αρμονικό. Ίσως τελικά το μόνο που χρειάζεται για να μπουν όλα στη θέση τους είναι να ξεχάσεις τις φιγούρες που μέχρι σήμερα σου δίδαξε εντατικά η κοινωνία, να απαρνηθείς τα σόλο και με παρτενέρ τη μοναδικότητά σου να αποδεχθείς ότι η ζωή είναι ένας χορός που μαθαίνεται βήμα-βήμα.

Έρχεται από 29 Οκτωβρίου και για 12 μόνο παραστάσεις.

Σκηνοθεσία

Δημήτρης Μπογδάνος

Μετάφραση

Αντώνης Γαλέος

Πρωταγωνιστούν

Βίκυ Παπαδοπούλου & Γιωργής Τσαμπουράκης

Σκηνικά & Κοστούμια

Λυδία Κοντογιώργη

Κινησιολογία

Μαριάννα Καβαλλιεράτου

Βοηθός Σκηνοθέτη

Γιάννης Λατουσάκης

Φωτογραφίες

Γιάννης Ζάχος

Παραγωγή

Visionartt / Κ.Ξενόπουλος & Π. Παρασκευοπούλου

από 29 Οκτωβρίου 2018 κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15 για 12 μόνο παραστάσεις.

«Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν»

σε μετάφραση-σκηνοθεσία

Νικορέστη Χανιωτάκη

και μουσική

Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Λίγα λόγια για το έργο

Τρυφερό, αστείο όσο και σκληρό, ρομαντικό όσο και ρεαλιστικό, "Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν" αποτελεί το έργο του Μπρεχτ, με τις περισσότερες απευθύνσεις στο κοινό, με τις περισσότερες τομές στην δράση του. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν πολλαπλούς ρόλους, παραμένουν διαρκώς στη σκηνή συνθέτοντας ένα βουβό θίασο, που σχολιάζει και υπογραμμίζει τα δρώμενα επί σκηνής.

Επίσης, ερμηνεύουν ζωντανά την μουσική και τα τραγούδια της παράστασης.

Δεν πρόκειται για διδακτικό έργο. Στο κέντρο του βρίσκεται ένα ηθικό πρόβλημα: Μπορεί ο καλός να επιβιώσει σε μια κοινωνία διεφθαρμένων;

"Πως μπορείς να είσαι καλός όταν όλα γύρω σου είναι τόσο ακριβά;"

(Σεν Τε)

Κεντρική θέση κατέχουν από τη μία ο έρωτας, ως μια σαρωτική δύναμη που υπερβαίνει την λογική της ηρωίδας, από την άλλη η μητρότητα, που φέρνει την ηρωίδα αντιμέτωπη με την πιο ακραία εκδοχή της σκληρότητάς της - για να σώσει το παιδί της υιοθετεί ένα ακόμη σκληρότερο προφίλ. Η έγκυος Σεν Τε, στην πιο αδίστακτη στιγμή της μεταμόρφωσής της, γίνεται ο Σουί Τα.

Τους εμβληματικούς ρόλους του έργου ενσαρκώνουν:Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Κωνσταντίνος Κάππας, Μπέτυ Αποστόλου, Γιάννης Καλατζόπουλος, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Βαλέρια Δημητριάδου.

Στον ρόλο της Ιδιοκτήτριας Μι Τσου η Λήδα Πρωτοψάλτη.

Υπόθεση

Στο έργο "Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν" (γραμμένο την περίοδο 1930-1941, κατά τη διάρκεια της εξορίας του Μπρεχτ στη Σκανδιναβία), τρεις θεοί έρχονται στη γη, με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να ζουν με αξιοπρέπεια, ώστε να δικαιολογήσουν την θεϊκή ύπαρξή τους και να διατηρηθεί ο κόσμος ως έχει. Έπειτα από πολλές δυσκολίες, εντοπίζουν τον μοναδικό καλό άνθρωπο, μια πόρνη στην επαρχία Σετσουάν της Κίνας, τη Σεν Τε.

Οι θεοί την ανταμείβουν με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κι εκείνη ανοίγει ένα μικρό καπνοπωλείο. Προκειμένου να αντιμετωπίσει τους συμπολίτες της, που την εκμεταλλεύονται, η Σεν Τε εφευρίσκει ένα alter ego, έναν "φανταστικό" ξάδελφο, τον σκληρό Σουί Τα, παίρνοντας τη μορφή του, όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν. Πόσο καιρό, όμως, θα αντέξει να παίζει αυτόν τον διπλό ρόλο;

Συντελεστές

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Δραματολογική συνεργασία - Απόδοση Στίχων: Μαριλένα Παναγιωτοπούλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Άννα Μαχαιριανάκη

Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ενορχηστρώσεις/ Μουσική διδασκαλία: Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τόνια Καζάκου

Οργάνωση και Διεύθυνση παραγωγής: Αναστασία Γεωργοπούλου

Βοηθός παραγωγής: Έμα Μαυρέλη

Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ

Προβολή - Επικοινωνία: Brainco S.A. (υπεύθυνη project: Σταυρούλα Κεντιέ)

Ημέρες / ώρες παραστάσεων

Από Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2018 έως 27 Ιανουαρίου 2019, κάθε

Τέταρτη / 19:00

Πέμπτη / 21:15

Παρασκευή / 21:15

Σάββατο / 19:00

Κυριακή / 19:00

*Επιπλέον παραστάσεις:

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου

Τρίτη 1 Ιανουαρίου

Διάρκεια

120 λεπτά (με διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων

ΤΕΤΑΡΤΗ & ΠΕΜΠΤΗ

Κανονικό: 16 ευρώ

Μειωμένο (φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι): 12 ευρώ

ΟΑΕΔ: 10 ευρώ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΣΑΒΒΑΤΟ - ΚΥΡΙΑΚΗ

Κανονικό: 18 ευρώ

Μειωμένο (φοιτητές, μαθητές, εκπαιδευτικοί, συνταξιούχοι): 14 ευρώ

ΟΑΕΔ: 10 ευρώ

ΕΙΔΙΚΗ ΤΙΜΗ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ: 14 ευρώ (έως την προηγούμενη ημέρα κάθε παράστασης)

*Η ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

Πωλήσεις

- "θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ"

Τουρναβίτου 7, Αθήνα (Ψυρρή)

Στο ταμείο του θεάτρου 18:00 - 21:00 (ανοικτό ΜΟΝΟ τις ημέρες των παραστάσεων)

- Ticket Services

on-line: https://www.ticketservices.gr/ event/o-kalos-anthropos-tou-se tsouan-theatro-thiseion

τηλεφωνικά: 210-7234567

εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 - Στοά Πεσμαζόγλου

- Public

on-line: http://tickets.public.gr/event /o-kalos-anthropos-tou-setsoua n-theatro-thiseion

από όλα τα καταστήματα PUBLIC

«Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» του Έντουαρντ Άλμπι

Το τελευταίο έργο (2003) του βραβευμένου με τέσσερα Πούλιτζερ Αμερικάνου συγγραφέα θεωρείται ένα από τα κορυφαία και πιο τολμηρά του. Ένας επαγγελματικά άκρως επιτυχημένος οικογενειάρχης, χωρίς να πάψει να αγαπάει την γυναίκα του, ερωτεύεται την Σύλβια, η οποία τυχαίνει να είναι... γίδα! Ένας δημοσιογράφος και φίλος της οικογένειας το "καρφώνει" στην σύζυγο και στον γιο του, με αποτέλεσμα η μία ακραία αντίδραση να φέρει την άλλη, μέχρι το συναρπαστικό φινάλε. Η "Γίδα", έργο με έντονο χιούμορ, εκρηκτικούς χαρακτήρες, πανέξυπνους διαλόγους, σκληρότητα αλλά ταυτόχρονα μεγάλη τρυφερότητα, υποδεικνύει όχι μόνο το μέλλον των έως τώρα παραδοσιακών δομών της κοινωνίας, αλλά και τα κρίσιμα ερωτήματα που βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά - Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα

Πρωτότυπη μουσική - Επιμέλεια ήχων: Γιάννης Μαθές

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη

παίζουν

Ελένη Ράντου,

Νίκος Κουρής,

Γιάννης Δρακόπουλος,

Μιχαήλ Ταμπακάκης

από 14 Ιανουαρίου 2019

Δευτέρα & Τρίτη 21:15

«Στη σκιά της πείνας»

Η παράσταση, Στη σκιά της πείνας, θα αντλήσει το υλικό της, και ως προς το λόγο και ως προς τη δράση, από το μυθιστόρημα, Η Πείνα(Sult,1890) του Κνουτ Χάμσουν. Τρεις ηθοποιοί επιχειρούν να παρακολουθήσουν και να αφηγηθούν την ιστορία ενός μοναχικού συγγραφέα-ανθρώπου, που αποφασίζει να θέσει τον εαυτό του σε μια διαδικασία πειράματος. Επιλέγει να μπει στη θέση αυτών που παλεύουν για την καθημερινή τους επιβίωση. Προσπαθεί να υπάρξει μέσα από τα ελάχιστα και έρχεται αντιμέτωπος, με τη σωματική και ψυχική πείνα, τόσο του ίδιου του εαυτού, όσο και της ίδιας του της πόλης, στην οποία περιφέρεται σαν ζωντανός νεκρός ανάμεσα στις σκιές της.

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Ανοιξιά Μπουντζιούκα

Πρωτότυπη μουσική: Νικόλ Σουβατζή Ι Σκηνικά - Κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου

Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη Ι Επιμέλεια video: Λουίζος Ασλανίδης

Συνεργάτις Δραματουργός: Μαγδαληνή Καραβάτση

Συνεργάτις Σκηνογράφου - Ενδυματολόγου: Αθανασία Τσουκαλά Ι Παραγωγή: Ekso Productions Ι Εκτέλεση παραγωγής: Λουίζος Ασλανίδης, Ανοιξιά Μπουντζιούκα

παίζουν

Γιώργος Βουρδαμής- Μαυρογένης,

Βασιλική Σουρρή,

Νίκος Φλεσιόπουλος

από 14 Ιανουαρίου 2019

κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 19.00

μόνο για 14 παραστάσεις

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την Αιγίδα της Νορβηγικής Πρεσβείας και του Νορβηγικού Ινστιτούτου.

«Rendez - vous?»

Meat Me On Facebook

Με χαρά σας προσκαλούμε στα "πάρτι" που διοργανώνουμε στο θησείον -ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ.

Για να περάσουμε καλά. Να γνωριστούμε. Να μη μείνουμε μόνοι για μία ακόμα μέρα.

Νέοι άνθρωποι, οι σχέσεις τους, ένα party, μουσική, κοκτέιλ, χορός, τραγούδι, και...

τα social media.

Πρόκειται για ένα πάρτι, κι όπως σε κάθε πάρτι, κάποιοι άνθρωποι συναντιούνται

εκεί. Γνωρίζονται. Συζητούν. Πίνουν. Χορεύουν. Εκμυστηρεύονται. Μαλώνουν.

Φιλιούνται. Θέλουν να συνάψουν σχέσεις. Ψάχνουν να μην είναι μόνοι.

Έξι ηθοποιοί και ένας μουσικός παρευρίσκονται σ' αυτήν την συνάντηση, και

μας αφηγούνται ιστορίες από πραγματικά ραντεβού, δικά τους ή άλλων. Η

παράσταση επικεντρώνει την προσοχή της στο προσωπικό, μικρό βίωμα,

επιθυμώντας να το καταστήσει οικουμενική πιθανότητα. Προσπαθεί να κατανοήσει τις

ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων -και συγκεκριμένα των νέων- στη σημερινή εποχή:

την ανάγκη του νέου ανθρώπου να μοιραστεί με τον άλλον τη σάρκα, την ψυχή του,

αλλά και το φόβο του απέναντι στη μοναξιά.

Μέσα από την καθομιλουμένη ωμή γλώσσα και τον κυνισμό της

καθημερινότητας, στόχος είναι να ξεπροβάλλει η ποίηση.

Οι θεατές είναι αναπόσπαστο μέρος αυτού του πάρτι. Είναι προσκεκλημένοι.

Κάθονται πάνω στη σκηνή, κυκλώνοντας τους ηθοποιούς. Ο χαμηλός και ο

πολύχρωμος φωτισμός, η ρυθμική μουσική μπιτ, η εικόνα ενός μπαρ, τους

υποβάλλουν σε αυτήν την αίσθηση του βυθίσματος στα ένστικτα της συνενοχής.

Πάνω από τα κεφάλια όλων υπάρχουν δύο οθόνες που προβάλλουν τη σελίδα του

Rendez-vous? στο Facebook. Μια ακόμα παράσταση εκτυλίσσεται εκεί ταυτόχρονα.

Μια παράσταση από αναρτήσεις, φωτογραφίες, απευθείας μεταδόσεις. Ηθοποιοί και

θεατές συμμετέχουν και στις δύο την ίδια στιγμή. Τα social media δρουν ως μία

εναλλακτική, ψηφιακή πραγματικότητα, το ίδιο υπαρκτή με την κανονική. Εκεί το εγώ, κατασκευάζεται λεπτομερώς για να είναι όπως επιθυμεί να φαίνεται . Ο άλλος γίνεται

πιο προσιτός. Η ζωή δείχνει διαφορετική και ωραία.

Με πόσους έχεις πάει;

Τι σημαίνει σχέση σήμερα;

Υπάρχει κάτι που διαρκεί;

Υπάρχει το "φυσιολογικό";

Έχουμε μείνει μόνο εγώ και εσύ, να κοιτιόμαστε;

Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Κοσμίδης

Δραματουργία: Χάρης Ηλιάδης, Ματίνα Παγουλάτου Ι Σκηνογραφία - φωτισμοί: Βαγγέλης Μαρούλης Ι Μουσική: Μάριος Μορφίδης Ι Οργάνωση παραγωγής: Νίκος Μαυράκης/ TooFarEast Productions Ι Βοηθός σκηνοθέτη: Στέλλα Ψαρουδάκη

παίζουν

Νικόλας Ανδρουλάκης,

Έκτορας Γασπαράτος,

Εμμανουέλα Κοντογιώργου-Οικονόμου,

Βαγγέλης Κοσμίδης,

Μαριέλα Ντούμου,

Αντιγόνη Σταυροπούλου,

Χριστίνα Χειλά Φαμέλη

από 8 Μαρτίου 2019

Παρασκευή & Σάββατο

στις 23:45

Και 2 εφηβικά έργα.

Το Μουσείο Μπενάκη, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και το θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ενώνουν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τις δυνάμεις τους στο πλαίσιο του θεάτρου για παιδιά παρουσιάζοντας "Το Συρματόπλεγμα" και ένα σημαντικό έργο της ελληνικής λογοτεχνίας ("Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο").

Δημιουργούν μια "μεταφερόμενη σκηνή" που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε σχολείο να παρακολουθήσει την παράσταση σε όποια από τις τρεις σύγχρονες θεατρικές σκηνές επιθυμεί ή και σε χώρο του σχολείου.

«Το Συρματόπλεγμα»

του Νικορέστη Χανιωτάκη

με τα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου

Μετά τις μεγάλες επιτυχίες "4 λεπτά & 12 δευτερόλεπτα" και "Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο", το θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ συνεχίζει την δραστηριοποίησή του στο θέατρο για νέους/εφήβους.

Η παράσταση: Απευθύνεται σε παιδιά κι εφήβους από 12 έως 18 ετών και έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα καθώς τα παιδιά συναντούν το ιστορικό θέμα των γενοκτονιών, μεταδίδοντάς τους την αξία της ισότητας, της φιλίας και της παιδικής αθωότητας.

Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια του πολέμου , ένα μικρό αγόρι, γεμάτο ενέργεια αποφασίζει να αγνοήσει τις προειδοποιήσεις της μητέρας του και να ανακαλύψει την περιπέτεια στο γειτονικό δάσος. Εκεί πίσω από ένα συρματόπλεγμα, συναντά ένα συνομήλικο αγόρια διαφορετικής καταγωγής. Το παιχνίδι θα νικήσει την έχθρα μεταξύ των λαών και μια εκπληκτική φιλία γεννιέται με απρόβλεπτες συνέπειες.

Συντελεστές:

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά: Έλλη Εμπεδοκλή / Κοστούμια: Αναστασία Σπάνθη

Μουσική Διδασκαλία - Ενορχηστρώσεις: Γιάννης Μαθές

Κίνηση: Μόνικα Κολοκοτρώνη / Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός σκηνοθέτη: Στέφανος Παπατρέχας / Προβολές: Ειρήνη Τηνιακού

Συμπαραγωγή: Μανόλης Σάρδης PRO4 & Καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία.

Παίζουν (αλφαβητικά): Μπέτυ Αποστόλου, Μαρία Δελετζέ, Γιάννης Καλατζόπουλος, Φάνης Μιλλεούνης, Ελισάβετ Μπούρα, Παύλος Παυλίδης, Γεράσιμος Σκαφίδας, Δημήτρης Σταματελόπουλος.

Διάρκεια: 90 λεπτά

Παραστάσεις για το κοινό

Κυριακές 14, 21 & 28 Οκτωβρίου 2018 16.00

«Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο» - 2η Χρονιά!

του Δημήτρη Σπύρου (συγγραφέας του "Ψύλλου")

με την μουσική του Μίκη Θεοδωράκη

Σ' ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας βλέπουμε, μέσα απ' τα μάτια των παιδιών, μια σημαντική περίοδο απ' την εξόριστη ζωή του "αιώνιου έφηβου" Μίκη Θεοδωράκη. Η μουσική του γεμίζει τις ψυχές των νέων, οι οποίοι αφήνουν τις πέτρες για να ακούσουν τις μελωδίες του, που έμελλαν να σημαδέψουν ολόκληρη την Ελλάδα. Μια ωδή στην ελευθερία, την ειρηνική συνύπαρξη και τις ξεχασμένες αξίες διανθισμένη από δημοτικά τραγούδια και την αυθεντική μουσική του Μίκη.

Η παράσταση: Τα παιδιά έρχονται σε επαφή με μία ιστορική περίοδο για την Ελλάδα (1966-1974) και γνωρίζουν σημαντικές προσωπικότητες (Μ. Θεοδωράκης, Γ. Ρίτσος, Γ. Σεφέρης, Ο. Ελύτης κ.α.). Επίσης, βλέπουν πως ζούσαν οι συνομήλικοί τους πριν 40 χρόνια στην περιφέρεια, τι παιχνίδια έπαιζαν κτλ. Τέλος, ακούνε με συνοδεία ζωντανής μουσικής υπέροχα δημοτικά τραγούδια και αξέχαστες δημιουργίες του Μίκη ("Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ", "Άξιον Εστί", "Άρνηση", "Νύχτα μαγικιά" κ.α.). Η γλώσσα είναι αυθεντική και συντελεί στο να μεταφέρεται η ατμόσφαιρα της εποχής. Ο συγγραφέας μας υπενθυμίζει ξεχασμένους "άγραφους" νόμους... Οκτώ ηθοποιοί δημιουργούν μπροστά στους θεατές μία παράσταση με γρήγορο ρυθμό, περιπέτεια, αγωνία και πάρα πολλές αστείες αλλά και συγκινητικές σκηνές.

Υπόθεση: Στο Πετροχώρι (η γνωστή μας Ζάτουνα) τη δεκαετία του '60, εκτυλίσσονται ιδιότυπες, σκληρές και πολλές φορές ανελέητες μάχες στον πετροπόλεμο, με πρωταγωνίστριες την πάνω και την κάτω ρούγα. Ώσπου ο ερχομός ενός εξόριστου μουσικοσυνθέτη φέρνει τα πάνω κάτω στην κλειστή κοινωνία μέχρι που τα παιδιά παρατάνε τις πέτρες για να ακούσουν τις εξαίσιες μελωδίες που βγαίνουν απ' το πιάνο! Ο πετροπόλεμος, άγνωστος στους σημερινούς εφήβους, δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι. Είχε τους κανόνες και το τελετουργικό του, που τηρούνταν με ευλάβεια...

Συντελεστές:

Πρωτότυπο κείμενο: Δημήτρης Σπύρου

Θεατρική διασκευή - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Μουσική Διδασκαλία - Ενορχηστρώσεις: Γιάννης Μαθές

Σκηνικά: Έλλη Εμπεδοκλή / Κοστούμια: Αναστασία Σπάνθη

Χορογραφίες: Μαργαρίτα Βαρλάμου / Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Κομνηνίδου

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα / Προβολές: Ειρήνη Τηνιακού

Παίζουν (αλφαβητικά): Μπέτυ Αποστόλου, Μαρία Δελετζέ, Γιάννης Καλατζόπουλος, Φάνης Μιλλεούνης, Ελισάβετ Μπούρα, Γεράσιμος Σκαφίδας, Δημήτρης Σταματελόπουλος.

Διάρκεια: 85 λεπτά

Συμπαραγωγή: Μανόλης Σάρδης PRO4 & Καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ:

θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Τουρναβίτου 7, Θησείο, Αθήνα

Το θέατρο βρίσκεται ανάμεσα στον ηλεκτρικό του Θησείου και την στάση Μετρό Μοναστηράκι.

Χωρητικότητα: 150 άτομα.

Αμφιθέατρο Μουσείου Μπενάκη

Πειραιώς 138

Το Μουσείο βρίσκεται πολύ κοντά στην στάση Μετρό Κεραμεικός.

Χωρητικότητα: 360 άτομα.

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Λεωφ. Ηρώων Πολυτεχνείου 32

Χωρητικότητα: 295 άτομα

Στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» επιστρέφει η Αθανασία Καραγιαννοπούλου για να παρουσιάσει το μνημειώδες έργο του Ζολά «Νανά».

Η σκηνοθέτις υπογράφει και τη θεατρική διασκευή του έργου.

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή με την Νανά από κορίτσι ταπεινότατης καταγωγής να αναδεικνύεται στην πιο φημισμένη εταίρα της αυτοκρατορικής Γαλλίας δημιουργώντας θύματα, καταστρέφοντας ανθρώπους και οικογένειες και κατασπαταλώντας περιουσίες. Με την ζωή και τον θάνατό της που συμπίπτει με την κήρυξη του Γαλλογερμανικού πολέμου συμβολίζει ολόκληρη την άνοδο και την πτώση ενός ολόκληρου διεφθαρμένου κόσμου.

Αυτή θα είναι η δεύτερη φορά που χώρος και καλλιτέχνις ενώνουν τις δυνάμεις τους. Η αρχή έγινε με την παράσταση με τίτλο «John Lennon: Το σκαθάρι και τα μάτια σας» του Mark St. Germain που η Αθανασία Καραγιαννοπούλου μετέφρασε και σκηνοθέτησε στο Αγγέλων Βήμα κατά την καλλιτεχνική περίοδο 2012-13 στο πλαίσιο της τότε θεματικής ενότητας του χώρου με τίτλο ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ.

Πολύ σύντομα θα ανακοινωθούν περισσότερες λεπτομέρειες για το  νέο τους εγχείρημα.