Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Είδα «Τη Δημοκρατία του Μπακλαβά», σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά

Η παράσταση Η Δημοκρατία του Μπακλαβά σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά έκανε πρεμιέρα τη Δευτέρα 26 Ιουλίου 2021 και θα παίζεται μέχρι την Πέμπτη 29 Ιουλίου στον χώρο της Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Τα κείμενα της παράστασης υπογράφουν οι Γεράσιμος Μπέκας, Μιχάλης Πητίδης κι Ανέστης Αζάς. Η θεματική της παράστασης ασχολείται με τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας στο σήμερα με αφορμή τον εορτασμό της Επανάστασης του 1821, την πολυπολιτισμικότητα, τον ρατσισμό, το bullying αλλά και την ιδέα της ανεξαρτησίας μιας χώρας. Σημαντικό χαρακτηριστικό της παράστασης είναι ο πολυπολιτισμικός της θίασος: Κατερίνα Μαυρογεώργη, Cem Yigit Üzümoglu, Γιώργος Κατσής, Gary Salomon.

Υπόθεση: Η Δημοκρατία του Μπακλαβά ήταν αρχικά ένα ψηφιακό μικροέθνος. Ιδρύθηκε από την μαθηματικό Σοφία Παπαδάκη και τον επιχειρηματία Faith Demir. Οι δυο τους αναδείχθηκαν πρόεδρος κι αντιπρόεδρος του νέου κράτους στην πρώτη διακήρυξη ανεξαρτησίας. Αργότερα το «κράτος» απέκτησε δική του γεωγραφική επικράτεια σε ένα νησί της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου. Η Δημοκρατία του Μπακλαβά είχε τη δική του κυβέρνηση, νόμισμα, και δημόσιες υπηρεσίες. Ωστόσο, ποτέ δεν αναγνωρίστηκε επίσημα ως κυρίαρχο κράτος από καμία χώρα του κόσμου. Θεωρήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση τέχνασμα για να συγκεντρώσει χρήματα από τουρίστες, αποφεύγοντας την εθνική φορολογία και για σύντομο χρονικό διάστημα υπήρξε είσοδος παράτυπων μεταναστών. Καταλήφθηκε από τις ελληνικές αστυνομικές δυνάμεις στις 26 Ιουλίου της επόμενης χρονιάς της ίδρυσής του. Από την πρώτη στιγμή της κατάλυσης της, η ιστορία της Δημοκρατίας του μπακλαβά έχει αποτελέσει αντικείμενο έρευνας ντοκιμαντέρ. Μέσα από απολαυστικές κωμικές καταστάσεις, οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τις αντιφάσεις της νεοελληνικής κοινωνίας, την προβληματική της εθνικής ταυτότητας, αλλά και την ουτοπική πραγματικότητα ενός μελλοντικού, οικουμενικού ψηφιακού κράτους – κι εμείς μαζί τους!

Azas Dimokratia tou BaklavaVasia Anagnostopoulou 06 Gallery

Η παράσταση

Ο Ανέστης Αζάς –γνωστός για την πειραματική του ματιά στην σκηνοθεσία και πρώην διευθυντής της Πειραματικής του Εθνικού μαζί με τον Πρόδρομο Τσινικόρη - συνέθεσε μια multimedia παράσταση με καταγωγή από το θέατρο ντοκιμαντέρ και τεχνικές devised theatre. Η ιδέα του ήταν πολύ πρωτότυπη κι ενδιαφέρουσα, αφού αφορούσε τη δημιουργία μιας νέας χώρας με νέο πολιτισμικό εντός μιας προϋπάρχουσας μεγαλύτερης χώρας. Συγκεκριμένα, πρόκειται για τη συνένωση ενός Τούρκου και μιας Ελληνίδας, του Faith Demir και της Σοφίας Παπαδάκη, που έχουν ανοίξει το μπακλαβαδίτζικο τους στο Μεσολόγγι. Μετά από μια σειρά αρνητικών περιστατικών αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα δικό τους κράτος παίρνοντας άδεια από τον ΟΗΕ, στο οποίο θα είναι οι ίδιοι κυβερνήτες, νοικιάζοντας ένα νησί στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Πρόκειται ουσιαστικά όχι για μια διακήρυξη ανεξαρτησίας, όπως αυτοί που ζητούν οι Καταλανοί και οι Βάσκοι στην Ισπανία, το Κόσοβο στην Αλβανία ή ακόμη και οι Γαλονοί από τους Φλαμανδούς του Βελγίου, αλλά για τη δημιουργία ενός μικρού κι ανεξάρτητου κράτους με σεβασμό στη διαφορετικότητα, χωρίς σύνορα και διακρίσεις βάσει του πολιτισμού ή της θρησκείας. R.o.B. (Republic of Baklava) θα πει Δημοκρατία του Μπακλαβά, θα πει αποδοχή κι αγάπη χωρίς ενοχές. Το R.o.B. είναι ένα είδος ετεροτοπίας όπου οι υπήκοοι αλλά κι οι θεατές για λίγο ξεχνούν τις κακοποιητικές συμπεριφορές, τη μισαλλοδοξία, την καταπάτηση του Εγώ τους και… τους φόρους.

Η παράσταση Η Δημοκρατία του Μπακλαβά μου θύμισε έντονα την ιστορία του τεχνητού νησιού Libera Teritorio de la Insulo de la Rozoj ή εν συντομία Rose Island, του οποίου την ανεξαρτησία επιδίωξε ο Τζιόρτζιο Ρόζα στις 24 Ιουνίου 1967. Το μικρό πλωτό κρατίδιο είχε αναστατώσει τόσο τις ιταλικές αρχές όσο και τον Διεθνή Τύπο. Την άνοιξη του 1967, ο ιταλός μηχανικός σχεδίασε, χρηματοδότησε και έχτισε μια τεχνητή πλατφόρμα 400 τ.μ. μέσα στη θάλασσα, περίπου 7 ναυτικά μίλια (11 χλμ) από τις ακτές του Ρίμινι. Στηριγμένο σε χαλύβδινες σωληνώσεις, 26 μέτρα πάνω από τον βυθό της θάλασσας, το project του Ρόζα ήταν μια άκομψη κατασκευή: ένα τσιμεντένιο κτίσμα πάνω σε μια εξέδρα πετρελαίου. Ωστόσο, η θέση του ήταν αναμφίβολα εντυπωσιακή. Βρισκόταν έξω από τα ιταλικά χωρικά ύδατα, και δεν δεσμευόταν από τους νόμους της χώρας. Παράλληλα, ο ελευθεριάζων τρόπος ζωής και η αθρόα προσέλευση ανθρώπων από όλο τον κόσμο είτε ως τουρίστες είτε ως αιτούντες υπηκοότητας, είχαν προκαλέσει μια θύελλα αντιδράσεων. Η ιστορία αυτή ξαναήρθε στο προσκήνιο το περασμένο φθινόπωρο, με την κυκλοφορία της ταινίας «Rose Island» του σκηνοθέτη Sydney Sibilia.

Αν αναλογιστούμε πως δεν είναι απλώς η αποικία ενός ακατοίκητου νησιού από πρόσφυγες ή «κλέφτες», αλλά η ανάγκη ενός νέου ζευγαριού από διαφορετικές χώρες και μάλιστα από δύο γειτονικές χώρες, την Ελλάδα και την Τουρκία, οι οποίες είναι σε διαρκή επιφυλακή και διπλωματικά επεισόδια κι ας έχουν περάσει 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, καταλαβαίνουμε πόσο φρικτά επίκαιρο είναι το έργο. Εκτίμησα ιδιαιτέρως την επιλογή τούρκου ηθοποιού για τον ρόλο του Faith (που σημαίνει πίστη) και για την γλωσσολογική επιλογή ν’ ανέβει το έργο κυρίως στ’ αγγλικά, με κομμάτια στα ελληνικά και στα τουρκικά, ενώ ασφαλώς ολόκληρο το κείμενο προβαλλόταν με υπέρτιτλους. Τέτοιες επιλογές σχεδόν επιβάλλονται από μια φεστιβαλική παράσταση, ενώ διευκολύνεται η κινητικότητα ελληνικών παραγωγών σε θέατρα ή φεστιβάλ του εξωτερικού.

Ο Ανέστης Αζάς φαίνεται πως ξέρει πολύ τι κάνει και σε ποιο κοινό απευθύνεται. Δημιούργησε μαζί με την ομάδα του μια παράσταση καθόλα σύγχρονη και με το βλέμμα προς το μέλλον, μια παράσταση συμπεριληπτική χωρίς μεροληψίες ή παρωχημένες ιδέες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενώ βασίζουμε προς το 2022, μιλάμε ακόμη για την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία, την ηλικία ή ακόμη και το επάγγελμα κάποιο ως ενδεικτικό του χαρακτήρα ή φορέα μιας σειράς στερεοτύπων, όπως αντίστοιχα, πως δεν είμαστε οι ένδοξοι πρόγονοι μας, απλώς έτυχε να γεννηθούμε σε μια χώρα, μια δεδομένη στιγμή. Προσωπικά, εκτιμώ πολύ όσους υποστηρίζουν και δημιουργούν πάνω στην κουλτούρα τους κι ενίοτε συνεισφέρουν στην ιστορία περισσοτέρων από ένα ανθρώπων, αλλά προτιμώ να βλέπω τον καθένα ως μονάδα κι όχι ως υποσύνολο μιας νόρμας. Παρακολουθώντας τη Δημοκρατία του Μπακλαβά, ένιωθα πως βλέπω μια καθαρά ευρωπαϊκή (πειραματική) παράσταση, που αφορά πέραν από εμένα –το ελληνικό κοινό γενικότερα- κι ένα μεγαλύτερο κι ετερόκλητο κοινό.

Και σκέφτομαι: τι θέση δίνουμε σε μια πιο καθαρά ερευνητική δραματουργία στην εγχώρια θεατρική σκηνή; Αν εξαιρέσουμε την πολύπαθη Πειραματική Σκηνή, την οποία μάλιστα κατήργησε ο τέως Διευθυντής του Εθνικού, ή τα εκάστοτε θεατρικά φεστιβάλ θεατρικών ομάδων (Off Off Athens, Νεανική Πλατφόρμα, τα Δευτερότριτα στο Αμόρε παλιότερα), οι νέοι καλλιτέχνες δύσκολα βρίσκουν το πράσινο φως, πόσω μάλλον να επιδοτούνται. Η Στέγη έχει κάνει σίγουρα έχει κάνει δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά σίγουρα δεν είναι προσιτή σε όλους. Δεν είναι τυχαίο μάλλον που ορισμένες παραστάσεις, στην «πιάτσα» τις χαρακτηρίζουμε «φεστιβαλικές», αφού μόνο τα Φεστιβάλ παίρνουν το ρίσκο να το ψάξουν λίγο παραπάνω, να δεχτούν και κάτι πιο διαφορετικό ή μη δοκιμασμένο. Έχοντας αυτό κατά νου, εκτίμησα λίγο παραπάνω την παράσταση Η Δημοκρατία του Μπακλαβά.

Azas Dimokratia tou BaklavaPinelopi Gerasimou 02 Gallery

Νωρίτερα μέσα στο καλοκαίρι είχαμε παρακολουθήσει την παράσταση Εθνικό Ντεφιλέ στην Πειραιώς 260 στην Πειραιώς 260 που ήταν σε παρόμοια θεματική. Αν βάλουμε μέσα και το 1821 – Η επιθεώρηση, το Λούκη Λάρα κι άλλες δουλειές, γίνεται αισθητή μια τάση διερεύνησης της εθνικής μας ταυτότητας και της έννοιας της Επανάστασης στο σήμερα, που φαίνεται μακρινή ανάμνηση. Η βασική διαφορά με το Εθνικό Ντεφιλέ είναι πως εκεί ήταν μια πιο ντοκιμενταρίστικη παράσταση, ένα είδος πασαρέλας με πληροφοριακό κείμενο, ενώ εδώ είχαμε μια πιο ολοκληρωμένη μεταδραματική δραματουργία με σαφείς χαρακτήρες και με πιο σύγχρονη ματιά.

Στο σκηνογραφικό-ενδυματολογικό κομμάτι, εκτίμησα ιδιαίτερα τον τρόπο που η Βασιλεία Ροζάνα αξιοποίησε τα κοστούμια με πολλαπλές χρήσεις, δανειζόμενη στοιχεία κι από τις δύο κουλτούρες σε μια πιο συμπεριληπτική και fashionable γραμμή. Οι σκηνές όπου οι ηθοποιοί χόρευαν με τους δίσκους με τη ζάχαρη άχνη, ή μετατράπηκαν στην μπάντα Bakla Sabbath, ήταν ένα λαμπρό παράδειγμα της κινησιολογίας της Ζωής Χατζηαντωνίου και της φρεσκάδας της ιδέας του Αζά. Οι ηθοποιοί ήταν τόσο δοσμένοι στη συνθήκη που η ερμηνεία τους έμοιαζε αβίαστη.

Όσον αφορά τον θίασο, θα ήθελα να σταθώ στην χαρισματική και ακαλούπωτη φυσιογνωμία του Γιώργου Κατσή, τον οποίο έχουμε θαυμάσει σε πολλές νεανικές δουλειές στις οποίες είτε έχει παίξει είτε έχει σκηνοθετήσει. Η διαφορά με τις προηγούμενες δουλειές του, ήταν ότι ως τώρα έβλεπα μια αμετροέπεια κι έναν καλοδεχούμενο ερμηνευτικό χαβαλέ, ενώ εδώ μπόρεσε να λειτουργήσει περισσότερο εντός πλαισίου και να δείξει περισσότερα στοιχεία της ερμηνευτικής του παλέτας. Δεν είναι όλοι ηθοποιοί ρεπερτορίου, αλλά δεν είναι κι όλοι διαθέσιμοι στο να το ψάξουν, να πειραματιστούν, να αυτοαναιρεθούν επί σκηνής. Ο Γιώργος Κατσής ανήκει στη δεύτερη (παραγνωρισμένη) κατηγορία.

Συνοπτικά, Η Δημοκρατία του Μπακλαβά δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση παράστασης, αλλά κάτι που δεν με πειράζει να συνηθίσω είναι η έκπληξη του μια παράσταση να ξεπερνάει τις προσδοκίες σου και τελικά να ξεχνιέσαι και να μπαίνεις σ’ ένα άλλο σύμπαν. Η παράσταση του Ανέστη Αζά ήταν πασπαλισμένη από αγάπη και … φιστίκι.

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία