Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η κάθε λέξη και η κάθε έννοια επαναπροσδιορίζονται στην εφαρμογή τους. Κάπως έτσι συμβαίνει με την έννοια θέατρο όταν εφαρμόζεται από τον Αντώνη Αντωνίου και τη Νατάσα Ασίκη. Για τέταρτη θεατρική σεζόν, ο Αντώνης και η Νατάσα επιμένουν στο έργο του Διονύση Χαριτόπουλου “Αυγά Μαύρα”. Και προφανώς έχουν το λόγο τους αφού το συγκεκριμένο έργο έχει μία “εφιαλτική επικαιρότητα” όπως επισημαίνει ο Αντώνης Αντωνίου που είναι και ο σκηνοθέτης της παράστασης.
Συναντηθήκαμε στο καμαρίνι της “Θεατρικής Σκηνής” μετά την παράσταση. Δεν ξέρω σε ποιον να απευθύνω ερώτηση γιατί μεταξύ τους κάνουν πάντα ενδιαφέρουσες κουβέντες κι εγώ αρκούμαι στο να τις καταγράφω! Πριν σας παραθέσω την κουβέντα μας όμως, θα ήθελα να επισημάνω ότι οι ερμηνείες τους επί σκηνής είναι υποδειγματικές! Όχι μόνο φέτος! Χρόνια τώρα! Υποδειγματικοί και ως άνθρωποι και φίλοι! Ως ήρωες του έργου θυμούνται τις πληγές τους από τον εμφύλιο πόλεμο. Τις επιπτώσεις του μέσα στην ψυχή και στη ζωή τους.
-Για ποιο λόγο επιλέξατε για 4η χρονιά να παίξετε τα “Αυγά Μαύρα”; Επιτυχία; Επικαιρότητα; Ανάγκη προσωπικής έκφρασης; Όλα μαζί;
Α.Α: Νομίζω ότι είναι και τα τρία μαζί και ο κάθε λόγος έχει και το ποσοστό του! Και δεν είναι ανάγκη το ποσοστό αυτό να είναι μέχρι 100%. Μπορεί να είναι 200% γιατί το έργο έχει επιτυχία, μπορεί να είναι 300% γιατί έχει μία εφιαλτική επικαιρότητα και μπορεί να είναι άλλο ένα 300% γιατί εκφραζόμαστε μέσα από αυτό το έργο που περιέχει βιώματα και αναμνήσεις μας…
Ν.Α: Έχει κι άλλο ένα 300%! Το ότι ο κόσμος ταυτίζεται με τους ήρωες του έργου και είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας που όλα έχουν καταρρεύσει να μπορείς να βλέπεις δύο ανθρώπους που να τους αγαπάς και να μπαίνεις στη θέση τους εκείνη την ώρα.
Α.Α: Να βάλουμε κι άλλο ένα τρακοσάρι;!
Ν.Α: Για βάλε (γελάει)!
Α.Α: Να μην ξεχνάμε τι περάσαμε, να θυμόμαστε αυτές τις ηρωικές εποχές αλλά και να μην επιτρέψουμε εύκολα να ξανασυμβούν όλα όσα είχαν γίνει. Βέβαια δεν είναι στο χέρι μας να το αποφύγουμε ή να το φρενάρουμε αλλά είναι στο χέρι μας τουλάχιστον να μην το θέλουμε. Να πάμε απέναντι και να πολεμήσουμε την προοπτική του να ξαναγίνει.
-Μέσα στο πρόγραμμα της παράστασης επισημαίνετε μια φράση που λέει ο Σπύρος, ο ήρωας του έργου: “Εμφύλιος γινότανε, σκότωνε ο ένας τον άλλον. Να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό”. Και μάλιστα ο Αντώνης απαιτεί αυτή η ευχή να βγει αληθινή. Θεωρείτε ότι κοινωνικά είμαστε ένα βήμα πριν από αυτό το σημείο;Α.Α: Νομίζω ότι θα είχαμε φτάσει αν δεν υπήρχε μία αποφασιστικότητα η οποία μετατράπηκε σε “σούρσιμο”, να φυλακιστούν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του φόνου. Θα έπρεπε να συλληφθούν και οι άλλοι, έτσι; Αλλά αυτούς δεν τους πιάσανε. Εν πάσει περιπτώσει, εκεί κάπως φρέναρε η αιματοχυσία η οποία φαινόταν ότι έρχεται. Εμένα μου θύμισε στιγμές τότε που δεν έζησα αλλά τις ξέρω από πρώτο χέρι, τότε που η Αθήνα ήταν χωρισμένη σε γειτονιές κι απ' τη μία γειτονιά ήταν οι Χίτες, από την άλλη γειτονιά οι ΕΑΜίτες και ο ΕΛΑΣ και δεν τολμούσες να πλησιάσεις στο Γκύζη, στο Θησείο ή σε άλλες περιοχές. Γενικά ήταν εικόνες φοβερής κατάντιας.
-Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τον διχασμό του λαού. Βρισκόμαστε άραγε σε έναν θεωρητικό εμφύλιο;
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στo viewtag.gr