«Όνειρα γλυκά» μας τραγουδά η Σαλίνα Γαβαλά μαζί με την Ελπίδα στη σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου ζωντανεύοντας ένα δικό της όνειρο. Συνάντησα τη γνωστή τραγουδίστρια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση στο αγαπημένο της στέκι στο Γκάζι, και σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης μου εξομολογήθηκε τους λόγους που την οδήγησαν να μεταπηδήσει από το τραγούδι στην υποκριτική και μάλιστα παρουσιάζοντας ένα δικό της έργο στη σκηνή, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ιδιαίτερα ευδιάθετη και λόγω της επιτυχίας της παράστασης, άμεση και αφοπλιστικά ειλικρινής, η Σαλίνα μου εξήγησε μεταξύ άλλων γιατί τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τις γυναίκες, και γιατί μεγαλώνοντας τα όνειρα μας μικραίνουν…

 

«Όνειρα γλυκά» λοιπόν, πες μας δυο λόγια για την παράσταση.

Είναι πραγματικά το πιο γλυκό μου όνειρο. Αυτή η παράσταση είναι κάτι που ήθελα εδώ και χρόνια, γιατί συνδυάζω και τραγούδια που αγαπάω αλλά και δικά μου τραγούδια μαζί με ένα θεατρικό κείμενο που δεν είναι απλά συνδετικό και νομίζω ότι αυτή είναι και η πρωτοτυπία της δουλειάς αυτής. Είναι ένα θεατρικό κείμενο που έχει αρχή, μέση και τέλος που σε πάει κάπου, που σου δίνει πράγματα και καταλήγει λυτρωτικά στο τέλος. Τα τραγούδια είναι και αυτά μέρος της εξέλιξης, χρησιμοποιούνται άλλοτε ως διάλογοι και άλλες φορές ως μονόλογοι. Η ιστορία μιλάει για μια γυναίκα γύρω στα τριάντα που περνάει μια κρίση στη ζωή της, με τα επαγγελματικά, με τα προσωπικά αλλά και με άλλους τομείς και που ταυτόχρονα μετακομίζει και νιώθει αυτό το συναίσθημα που νιώθουμε όλοι όταν αλλάζουμε. Σε αυτή λοιπόν την κρίσιμη φάση έρχεται ο φανταστικός μελλοντικός της εαυτός σαν όνειρο για να την βοηθήσει να αγαπήσει ξανά τον εαυτό της, τα όνειρα της, να συμφιλιωθεί με τα λάθη της και να ξεκινήσει τη ζωή της από την αρχή.

Πως γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Ξεκίνησα να γράφω κάτι που δεν ήξερα που θα με πάει και τότε ήταν που είδα την ταινία «La La land», που νομίζω ενέπνευσε όλους τους καλλιτέχνες και μας βοήθησε να γίνουμε δημιουργικοί. Κάπως έτσι και εμένα με έβαλε στη διαδικασία να γράψω. Γενικά έχω μια αγάπη στη γραφή, έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή, έχω γράψει στίχους, ποιήματα και από τότε που με θυμάμαι ήταν πάντα στο μυαλό μου να κάνω και κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία στο έργο;

Σίγουρα από μένα ξεκίνησε όλο αυτό, ήθελα να βρω τον εαυτό μου και να κάνω την δικιά μου ψυχανάλυση και την δικιά μου άσκηση θετικής σκέψης. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία θετικής σκέψης και έχω προσπαθήσει να δουλέψω με τον εαυτό μου και με το να βλέπω τα πράγματα πιο θετικά και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Είναι το ίδιο με το να γυμνάζεσαι, χρειάζεται την ίδια δύναμη, την ίδια όρεξη για να γυμνάζεις το μυαλό σου στο θετικό, γιατί οι εποχές μας σπρώχνουν στο αρνητικό, δεν είναι εύκολο να τα βλέπεις όλα θετικά σε έναν κόσμο που όλα είναι δύσκολα.. Παρόλ' αυτά οι ασκήσεις θετικής σκέψης και το κείμενο μου σε βοηθάει να προσανατολιστείς στις μικρές στιγμές και να καταλάβεις ότι αυτές είναι η πραγματική ευτυχία. Αν νιώσουμε ευγνωμοσύνη για τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, τότε θα έρθουν καλύτερα πράγματα και πιο σημαντικά. Ήταν κάτι για τον εαυτό μου που θέλω να βοηθήσει όλους όσους παρακολουθούν την παράσταση.

Η παράσταση ξεκινάει με τη φράση «Μέχρι τα 30 θα τα είχα καταφέρει», Πιστεύεις πως τα τριάντα είναι μια κομβική ηλικία για τη ζωή ενός ανθρώπου;

Νομίζω πως για τη γυναίκα είναι, γιατί αρχίζεις λίγο να νιώθεις ότι έχεις ένα deadline για να προλάβεις να πετύχεις επαγγελματικά και να κάνεις οικογένεια, ενώ οι άντρες δεν το έχουν τόσο πολύ αυτό το πρόβλημα. Μεγαλώνουν και γίνονται γοητευτικοί, εμείς μεγαλώνουμε και ο χρόνος μετράει αντίστροφα και εναντίον μας, οπότε νιώθω και εγώ πώς βρίσκομαι σε αυτή τη φάση. Είμαι 30 ξανά και για πάντα και ήθελα να το μοιραστώ αυτό. Άνθρωποι που έχουν δει την παράσταση μου λένε πως συνειδητοποιούν ότι τελικά είμαστε ίδιοι όλοι, όλοι τους ίδιους φόβους έχουμε, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες απογοητεύσεις έχουμε ζήσει και έχουμε την ίδια να ανάγκη να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

 

«Ο έρωτας είναι μια διαδρομή από το γοητεύομαι στο απογοητεύομαι» συμπεραίνεις στο κείμενο σου. Γιατί πιστεύεις ότι ισχύει αυτό;

Το πιστεύω γιατί δυστυχώς έτσι ξεκινάνε όλα, στην αρχή έχουμε μια τάση να τα μυθοποιούμε όλα, να θεωρούμε πως όλα είναι υπέροχα και στην πορεία όλο αυτό το βγάζουμε από το βάθρο, το ρίχνουμε κάτω και από κει που αγαπούσαμε τα πάντα, και γοητευόμασταν από τα πάντα, μας ενοχλούν τα πάντα. Αρχίζει η φθορά και το τέλος και δυστυχώς έτσι έχουν γίνει πια οι σχέσεις. Προσεγγίζουμε πολύ εύκολα αυτή τη διαδρομή πια, ενώ παλιά ίσως να προσπαθούσαν περισσότερο οι άνθρωποι να κρατήσουν τη γοητεία στη σχέση.Πλέον, όπως και με τα υπόλοιπα αντικείμενα που όταν χαλάνε τα πετάμε και παίρνουμε άλλα έτσι και στις σχέσεις μας όταν απογοητευόμαστε ψάχνουμε το επόμενο που θα μας γοητεύσει.

Αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες;

Νομίζω ότι γοητευόμαστε πιο εύκολα και πιο γρήγορα όταν είμαστε νέοι αλλά η απογοήτευση έρχεται με τους ίδιους ρυθμούς σε όποια ηλικία και αν είσαι. Πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να το κερδίσουμε αυτό, να μην απογοητευόμαστε, να μην έχουμε τόσο μεγάλες προσδοκίες, να μην είμαστε τόσο αυστηροί ούτε με τους άλλους ούτε με τον εαυτό μας. Να συγχωρούμε τα λάθη, ώστε να μην φθάνουμε στην απογοήτευση τόσο εύκολα.

Το έργο χαρακτηρίζει την υπομονή ως αξία. Πόσο ωφελεί η υπομονή στον έρωτα; Γιατί όσο μεγαλώνουμε η υπομονή εξαντλείται;

Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις με τον καιρό, όταν έχεις κάνει υπομονή. Όταν είσαι νέος δεν το καταλαβαίνεις γιατί το μόνο που έχεις είναι ανυπομονησία για όλα. Εγώ ήμουν πάντα ανυπόμονη, γιατί γενικά έχω μάθει να είμαι πολύ γρήγορη σε ταχύτητες και τα πράγματα πάντα μου ερχόντουσαν με καθυστέρηση οπότε ταλαιπωρήθηκα για να φτάσω στην υπομονή. Νομίζω όμως ότι και στον έρωτα χρειάζεται η υπομονή, στην αρχή για να σιγουρευτείς ότι αυτός ο άνθρωπος που σε γοήτευσε σε γοήτευσε για τους σωστούς λόγους και πιο μετά για να κάνεις υπομονή στα λάθη του και να προσπαθείς να τα διορθώσεις και όχι να τα γκρεμίσεις. Όσο για τον λόγο που όσο μεγαλώνουμε εξαντλείται η υπομονή μας, σε μένα έχει γίνει το αντίθετο, όσο μεγαλώνω τόσο βρίσκω την υπομονή που δεν είχα μικρότερη. Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις εξαντλείται η διάθεση που έχεις στο να αφιερώνεις χρόνο σε πράγματα που δεν έχουν ουσία και σε ανθρώπους που δεν θα σε πάνε κάπου. Επιλέγεις που χρειάζεται να επενδύσεις χρόνο και όταν δεν χρειάζεται το αφήνεις για να μην κουβαλάς αρνητικά πράγματα και σχέσεις.

Πιστεύεις ότι όσο μεγαλώνουμε τα όνειρα μας μικραίνουν;

Φοβάμαι πως ναι γιατί συμβιβαζόμαστε. Κάποια όνειρα μας απογοητεύουν γιατί αλλιώς τα φανταζόμασταν και αλλιώς τα φέρνει η ζωή. Μαθαίνουμε να περιοριζόμαστε σε ένα πλαίσιο πολύ συγκεκριμένο και σταματάμε να ονειρευόμαστε, γινόμαστε λίγο ρομπότ. Και τελικά καταλήγουμε να είμαστε τι; Αυτό που κάνουμε, αυτό που σκεφτόμαστε ή απλά ένα τίποτα;

Ποια πιστεύεις ότι είναι η σχέση έρωτα και χρόνου; Μήπως τελικά ο έρωτας δεν γιατρεύεται με το χρόνο αλλά με την ωριμότητα που αποκτάει ο άνθρωπος;

Με το χρόνο κάποια πράγματα βρίσκουν τη σωστή τους διάσταση. Όσο περνάει ο χρόνος, θα γυρίσεις πίσω και θα πεις ''Κοίτα να δεις, ήμουν εγώ τόσο ερωτευμένη με αυτόν τον άνθρωπο. γιατί;''. Τα βλέπεις πιο αποστασιοποιημένα, με καθαρό βλέμμα χωρίς αυτό το πάθος που σε τυφλώνει και τότε καταλαβαίνεις. Και η ωριμότητα έχει σίγουρο κάποιο ρόλο αλλά νομίζω ότι ο χρόνος από μόνος του φέρνει την χρονική απόσταση που χρειάζεται από τα πράγματα για να τα δεις με άλλο μάτι. Είναι αλληλένδετα.

Υπάρχει κατάλληλη ηλικία για μια γυναίκα για να κάνει την εσωτερική της αναζήτηση;

Νομίζω όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο, αλλά αν δεν το έχεις καταφέρει πριν, νομίζω ότι στα 30 είναι αναγκαίο .Και η αλήθεια είναι ότι έχω την αίσθηση ότι οι πιο πολλοί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας, να μιλήσουμε με εμάς, μας φαίνεται λίγο σχιζοφρενικό να μιλάμε με τον εαυτό μας. Είναι όντως περίεργο αλλά είναι τόσο αναγκαίο. Εγώ ήμουν τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν του έδωσα το «μπράβο» που θα έπρεπε τις κατάλληλες στιγμές για να μπορέσω να κάνω περισσότερα. Έχουμε όλοι την τάση να μεγεθύνουμε τα κατορθώματα των γύρω μας και να μειώνουμε τα δικά μας. Και σε αυτό βοηθάει πολύ η εποχή του instagram και του facebook που βλέπουμε φωτογραφίες των άλλων και δεν συνειδητοποιούμε ότι είναι απλά φιλτραρισμένες και σκόπιμα ωραίες. Δεν γίνεται να είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι όλη τη μέρα.

Πως είναι η συνεργασία σου με την Ελπίδα;

Η Ελπίδα ήταν μια ιδέα του Αντώνη Λουδάρου που αποδείχθηκε πολύ καλή. Για τις φωνητικές τις ικανότητες δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, η φωνή της είναι αναλλοίωτη αλλά και σαν ηθοποιός πραγματικά είναι έκπληξη γιατί έχει μια υπέροχη αμεσότητα και βγάζει μια ζεστασιά πάνω στη σκηνή . Έχει μια ωραία ενέργεια και την αγαπάει ο κόσμος. Είχε κάνει μια αποχή χρόνων και είναι τιμή μου το γεγονός οτι δέχτηκε να επιστρέψει μέσα από το έργο μου. Η χημεία μεταξύ μας βγαίνει πολύ έντονα πάνω στη σκηνή και γενικά μέσα από αυτό έργο αγαπηθήκαμε και είδαμε πόσα κοινά έχουμε. Ξεκινήσαμε όπως ξεκινάς με τον εαυτό σου που απλά το δουλεύεις στην αρχή και μετά φτάνεις να τον αγαπήσεις.

Στην παράσταση βλέπουμε μια σύμπραξη θεάτρου και τραγουδιού. Αν σε έβαζα να επιλέξεις ανάμεσα στα δύο, τι θα επέλεγες;
Γι’ αυτό έκανα αυτό το έργο για να μην πρέπει να επιλέξω γιατί ουσιαστικά θέλω να συνδυάζω και τα δύο, γιατί από πάντα αγαπούσα εξίσου τη μουσική και την υποκριτική. Ο σκηνοθέτης μας ο Αντώνης Λουδάρος το ονόμασε μιούζικαλ δωματίου και αν και δεν υπάρχει αυτός ο όρος νομίζω ταιριάζει απόλυτα. Έτσι λοιπόν θα ήθελα να πορευτώ από δω και πέρα, με μιούζικαλ δωματίου, δηλαδή με μουσικοθεατρικές παραστάσεις που να βγάζουν αυτό το έντονο συναίσθημα.

Σαν παιδί σου έλειψε η πατρική φιγούρα;

Οι δικοί μου χώρισαν όντως νωρίς και με τον μπαμπά μου δεν είναι ότι χαθήκαμε, απλά δεν είχα ποτέ την εμπειρία του πατέρα στην οικογένεια γιατί δεν έχω μνήμες. Είχα όμως έναν παππού που ήταν περισσότερο από πατέρας, οπότε δεν μου έλειψε αυτό το πρότυπο και αυτή η παρουσία, έστω και αν αυτόν τον ρόλο τον έπαιξε άλλο πρόσωπο. Ένιωθα ότι μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια και δεν μου έλειψε αυτό παρόλο που κουβαλάω κάποια θέματα σε σχέση με τον πατέρα μου, τα οποία νιώθω ότι τα έχω βρει μέσα μου και ας μην τα έχουμε λύσει επί της ουσίας μαζί. Κάποια πράγματα δεν είναι απαραίτητο να λυθούν, μπορεί αν τα βρεις μέσα σου και βάλεις εσύ τον επίλογο, να λυθούν έτσι. Έχουμε μια σχέση με τον πατέρα μου, όχι αυτή που θα έπρεπε να έχουμε αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερα.

Τα δικά σου «όνειρα γλυκά» ποια είναι από δω και πέρα;

Τα δικά μου όνειρα είναι αυτή η παράσταση να έχει μέλλον, να συνεχίσει και του χρόνου αλλά και να ταξιδέψουν τα όνειρα μας και στην Κύπρο και στη Θεσσαλονίκη. Γενικά θα ήθελα να το μάθει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται γιατί όσοι έρχονται και το βλέπουν το έχουν αγαπήσει και τα σχόλια και οι αντιδράσεις τους είναι τόσο συγκινητικά. Χαίρομαι που τους έχουμε αγγίξει οπότε εύχομαι να το δουν όσο πιο πολλοί άνθρωποι γίνεται.

 

Η Σαλίνα Γαβαλά έγραψε και πρωταγωνιστεί μαζί με την Ελπίδα στην παράσταση «Όνειρα Γλυκά» στο Σύγχρονο Θέατρο.

Έχει παίξει ίσως την καλύτερη Κλυταιμνήστρα που έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» που σκηνοθέτησε η Μαρία Πρωτόπαππα για το Φεστιβάλ Αθηνών το 2013. Σε κάθε παράταση καταφέρνει να ξεχωρίζει.

Φέτος στην πρώτη της συνεργασία με την ομάδα ΝΑΜΑ και την Ελένη Σκότη πετυχαίνει για μια ακόμα φορά μια εκπληκτική ερμηνεία ως Ματριόνα, μια αδίστακτη χωριάτισσα που σπρώχνει το γιο της μεταξύ άλλων μέχρι το έγκλημα για το χρήμα.

Μετά το τέλος της δίωρης και ιδιαίτερα εξαντλητικής παράστασης μοιάζει τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας που ξεχνάς ότι η Αγορίτσα Οικονόμου ήταν η γυναίκα η οποία κινούσε τα νήματα στη «Δύναμη του σκότους» του Λεβ Νικολάγεβιτς Τολστόι. Η αδυσώπητη Ματριόνα έχει μεταμορφωθεί σε φωτεινό άγγελο και μου μιλά για τον «ελεήμονα θεό του θεάτρου»…

 

Μετά την ενασχόλησή σου με το συγκεκριμένο έργο ποια νομίζεις πως είναι τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ανθρώπινη φύση;

Καταρχήν το έργο το έγραψε γύρω στο 1886, προς το τέλος της ζωής του. Ήταν απογοητευμένος και πηγή έμπνευσης για το εν λόγω κείμενο ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Το 1880 κάποιος στο γάμο της πρόγονής του αποκάλυψε μπροστά σε όλους ότι μαζί της έκανε παιδί, το σκότωσε και είχε σκοτώσει και ένα άλλο παιδί του. Αυτό τον τάραξε, γιατί μέχρι τότε στη Ρωσία επικρατούσε η άποψη ότι κακοί και διεφθαρμένοι ήταν οι αριστοκράτες, οι βασιλιάδες, ενώ οι μουζίκοι, οι αμόρφωτοι, οι οποίοι δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ και πίστευαν στον Θεό, ήταν καλοί και αγνοί. Έπειτα από το συγκεκριμένο συμβάν ο Τολστόι κλονίστηκε, αν και δεν ζούσε στον κόσμο του. Έγραψε λοιπόν ένα έργο η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται σε μια ρωσική επαρχία, σε ένα χωριό στη μέση του πουθενά, που το μαστίζει η φτώχεια και στο οποίο γίνονται απίστευτα εγκλήματα που όλοι γνωρίζουν αλλά κανένας δεν αναφέρεται σε αυτά. Θεωρώ πως ο Τολστόι ήταν βαθύτατα απογοητευμένος, όμως, επειδή έτρεφε τεράστια αγάπη και θαυμασμό για το ανθρώπινο είδος που είναι ελαττωματικό, υποστήριζε ότι όλοι είναι εν δυνάμει ικανοί για τα πάντα, από τους πολύ πλούσιους μέχρι τους πιο φτωχούς, από τους πολύ θρησκευόμενους μέχρι τους άθεους.

Γι’ αυτό κατά κάποιο τρόπο δικαιολογεί τους ήρωες;

Νομίζω πως ναι. Άλλωστε και οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες, όταν είναι αντιμέτωποι με αρνητικούς ρόλους, είναι υποχρεωμένοι να βρουν ελαφρυντικά. Και στο συγκεκριμένο έργο, το οποίο κατά την άποψή μου είναι ένα αριστούργημα, ο Τολστόι τους δικαιολογεί όλους, ακόμα και εμένα. Αναφέρεται συνέχεια ότι στην περίπτωσή της δεν γίνεται αλλιώς, ότι επιβάλλεται να σκοτωθεί το νεογέννητο.

Υπάρχει πάντως μια τάση η μάνα να δικαιολογείται, με το πρόσχημα ότι τα κάνει όλα για το παιδί της. Αυτό το ελαφρυντικό τής δίνεις και εσύ;

Ναι, αλλά η Ματριόνα φτάνει στο έγκλημα. Και αυτό δεν έχει σχέση μόνο με το μωρό. Το πρώτο της έγκλημα αφορά τα χρήματα. Θεωρώ πως όλα τα κάνει για την επιβίωσή της. Μπορεί να μη συμφωνούμε, μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά συμβαίνει και αυτό.

Πώς δικαιολογείς μέσα σου τη Ματριόνα;

Είναι παντρεμένη με έναν άνθρωπο που δεν αγάπησε ποτέ, είναι βαθύτατα ερωτευμένη με το γιο της, ζει μέσα στην ανέχεια και προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο να βελτιώσει τη ζωή της.

Το έργο δεν το έχουμε ξαναδεί στην Αθήνα. Έχει ανέβει μόνο μία φορά στη Θεσσαλονίκη. Εσύ γνώριζες το κείμενο;

Όχι.

Ποια ήταν η πρώτη σου αντίδραση όταν το διάβασες;

Τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως ο Τολστόι έγραψε αυτό το έργο το 1886 με τόσο χιούμορ. Όταν το διάβαζα, γελούσα πάρα πολύ. Είναι η γραφή του τέτοια. Πιστεύω πως πολλοί σημαντικοί συγγραφείς έχουν πάρα πολύ χιούμορ, γιατί είναι διάνοιες, τόσο απλά. Τώρα, αν εμείς το αντιληφθούμε, θελήσουμε να το ενστερνιστούμε και να το προβάλουμε και στο κοινό, είναι θέμα απόφασης. Θεωρώ πως όλα τα σπουδαία έργα έχουν χιούμορ. Η «Ορέστεια», για παράδειγμα, έχει πάρα πολύ χιούμορ. Ο Ευριπίδης έχει πάρα πολύ χιούμορ. Όλοι οι τραγικοί, οι μεγάλοι συγγραφείς. Και ο Τολστόι είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας. Γι’ αυτό έπαθα πλάκα, επειδή δεν το περίμενα. Είναι ιδιαίτερα σκληρός, βάζει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλά έχει και πάρα πολύ χιούμορ.

Η συνεργασία σου με την Ελένη Σκότη και την ομάδα ΝΑΜΑ πώς ήταν;

Αριστούργημα. Είναι πολύ ανοιχτά μυαλά, διαβάζουν, μελετούν, ψάχνουν, κάνουν έρευνα. Δεν είναι τυχαίοι άνθρωποι. Γι’ αυτό εξάλλου είναι στο χώρο τόσα χρόνια και πάει καλά το θέατρό τους. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία που σημείωσε, για παράδειγμα, το «Αγαπητή Ελένα». Είχα έναν ενδοιασμό γιατί καμιά φορά, όταν ακούς Τολστόι, σκέφτεσαι ότι το κείμενο θα είναι πολύ σοβαρό. Όμως, όταν το διάβασα, εξεπλάγην με το χιούμορ του και είχα μια φοβία μήπως το προτείνω και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Ωστόσο η πορεία ήταν κοινή. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό, διότι με την πάροδο των προβών διαπιστώσαμε ότι συμβαδίζουμε.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας;

Γι’ αυτό ευθύνονται η Πέγκυ Τρικαλιώτη και ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Είπαν στην Ελένη (Σκότη) ότι ήξεραν μια ηθοποιό που πίστευαν πως θα έκανε για το ρόλο και άξιζε να με δει.

Σε ποια συνθήκη νιώθεις πιο δημιουργική, στις πρόβες ή στην παράσταση;

Και στις πρόβες και στην παράσταση. Στις πρόβες έχεις το πλεονέκτημα ότι, αν ο μη γένοιτο συμβεί κάτι, σταματάς και ξαναρχίζεις. Στην παράσταση δεν έχεις αυτή την πολυτέλεια. Πρέπει να μπαλώσεις το οτιδήποτε άρον άρον. Ο θεός του θεάτρου όμως είναι μεγάλος και ελεήμων, είναι δίπλα μας.

Έχεις αναφέρει ότι δεν θέλεις να έρχονται οι δικοί σου στις πρεμιέρες. Γιατί;

Ναι, αυτό ίσχυε πιο παλιά. Δεν το έχω ξεπεράσει εκατό τοις εκατό, αλλά το δουλεύω. Είναι λίγο δύσκολο. Στην πρεμιέρα έχεις μεγάλη αγωνία, να πάνε όλα καλά, να πεις σωστά τα λόγια. Μια μητέρα, για παράδειγμα, πώς να την πείσεις; Αφού βλέπει το παιδί της. Υπάρχει και ένα δεύτερο, τρίτο επίπεδο. Μια αγωνία να είσαι καλή, να τα καταφέρεις, να στηρίξεις. Δεν είναι εύκολο. Αν έρθουν και οι δικοί μου, αυτό ενισχύεται.

Έχεις ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά είδη. Σε έχουμε δει από μιούζικαλ, παιδική παράσταση, μέχρι αρχαία τραγωδία. Εσύ πού αισθάνεσαι καλύτερα;

Μου αρέσουν όλα. Προσπαθώ και έχω κάνει πάρα πολλά είδη και με διαφορετικούς συνεργάτες. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο αρχαίο δράμα. Για κάποιον ανεξήγητο ρόλο νιώθω οικεία. Αγαπώ ιδιαίτερα το συγκεκριμένο είδος και έχω παίξει σε αρκετές παραστάσεις. Ξεκίνησα με τις «Τρωάδες», στις οποίες γνώρισα και την Πέγκυ. Εκεί με είδε και ο Δημήτρης Λιγνάδης και με πήρε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ωστόσο αγαπώ και άλλα είδη. Το μιούζικαλ, για παράδειγμα, το αγαπώ πάρα πολύ και, όταν μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία πέρυσι, ξετρελάθηκα.

Αν και πολλά χρόνια στο θέατρο, στην τηλεόραση σε έχουμε δει μόνο στο «Κάτω Παρτάλι». Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Πολύ ωραία, διότι οι πιο πολλοί ήμασταν γνωστοί. Με τους περισσότερους είχαμε ξαναδουλέψει στο θέατρο, οπότε το θέμα της επικοινωνίας είχε λυθεί. Είχαμε κατά κάποιο τρόπο προϋπηρεσία.

Απογοητεύτηκες που έληξε έτσι άδοξα η σειρά;

Δεν μου άρεσε. Θέλω να πω, όταν γίνεται μια δουλειά με τόση αγάπη, τόσο ταλέντο και τέτοια αφοσίωση από όλους, σημειώνει τόση επιτυχία και καταλήγει έτσι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι θλιβερό. Αντιλαμβάνομαι την κατάσταση, αλλά είναι στενόχωρο.

 

 Ποιος προσωπικός ή επαγγελματικός σου μύθος έχει καταρριφθεί; Τι πίστευες και περίμενες από αυτή τη δουλειά και απογοητεύτηκες;

Πίστευα πως, αν είσαι πάρα πολύ καλός, θα σε πάρουν, για παράδειγμα, μέσα από κάποια ακρόαση. Με την πάροδο των χρόνων συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ισχύει, γιατί πολύ απλά ίσως να μην είσαι αυτό που θέλει ο άλλος. Μπορεί να περάσεις από ακρόαση και να είσαι αριστούργημα, έτοιμος, πάρα πολύ καλός, αλλά όχι αυτό που αναζητά ο σκηνοθέτης. Για παράδειγμα, βλέπει ένας σκηνοθέτης σε μια ακρόαση μια κοπέλα ένα και ογδόντα, μελαχρινή, πάρα πολύ καλή, όμως για το συγκεκριμένο ρόλο αναζητά κάποια ξανθωπή, πιο αδύνατη και πιο κοντή. Γιατί έτσι την έχει φανταστεί. Μια ενδεχόμενη απόρριψη δεν έχει πάντα σχέση με την αμφισβήτηση της αξίας ή του ταλέντου του ηθοποιού. Αυτή λοιπόν ήταν μια αλήθεια που ανακάλυψα, καθώς ήμουν πεπεισμένη ότι, αν είσαι πολύ καλός, σε προτιμούν. Βεβαίως ενδέχεται να σε δει κάποιος, να ξετρελαθεί και να σε επιλέξει μεμιάς. Και αυτό συμβαίνει. Όλα αυτά τα κατάλαβα στη διάρκεια της δουλειάς. Κατά τα άλλα δεν έχει καταρριφθεί κάτι. Άλλωστε εγώ δεν ήμουν ποτέ αιθεροβάμων. Μπήκα και μεγάλη στη σχολή, όχι στα δεκαεπτά, στα δεκαοκτώ, όπως μπαίνουν πολλά παιδιά. Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη και ήξερα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Ότι έπρεπε να προχωρήσω βήμα βήμα. Ότι απαιτείται πάρα πολλή δουλειά, πάρα πολλή δουλειά.

Ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση ότι «του αθώου τα δάκρυα πέφτουν σαν μπόρα πάνω στον ένοχο». Αυτό τη συγκεκριμένη περίοδο τι συνειρμούς σού δημιουργεί;

Είμαι λίγο απαισιόδοξη. Αυτή λοιπόν η φράση μού φέρνει στο μυαλό όλον αυτό τον κόσμο, όλα αυτά τα παιδιά που έχουν έρθει σε μας και έχουν πάει και σε άλλες χώρες. Όλοι αυτοί διά της βίας εγκατέλειψαν τα σπίτια τους, τη ζωή τους για να σωθούν. Αυτή η αγριότητα με συγκλονίζει. Με ταράζει το γεγονός ότι οι υψηλά ιστάμενοι δεν ενδιαφέρονται και φοβάμαι ότι καμία χώρα δεν θα νοιαστεί γι’ αυτούς. Μόνο οι απλοί άνθρωποι βοηθούν, δίνουν από το υστέρημά τους, φιλοξενούν, προσφέρουν ό,τι μπορούν. Δεν ξέρω αν το είχατε ακούσει, αλλά πριν από πολλά χρόνια στο πλαίσιο μιας έρευνας σε διάφορες χώρες έβαλαν κάποιον να λιποθυμήσει για να διαπιστώσουν αν ο κόσμος ευαισθητοποιείται μπροστά σε ένα τέτοιο συμβάν. Όπως προέκυψε, μόνο στην Ελλάδα έτρεξαν. Δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά το έχω ακούσει. Είμαστε ένας πονεμένος λαός. Έχουμε περάσει πάρα πολλά και περνάμε και δυστυχώς θα περνάμε. Οπότε μόνο ο ένας με τον άλλο. Καμία συμπόνια από τους κρατούντες.

Η Αγορίτσα Οικονόμου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η δύναμη του σκότους» του Λέοντα Τολστόι στο Σύγχρονο Θέατρο, σε σκηνοθεσία-καλλιτεχνική επιμέλεια Ελένης Σκότη-Γιώργου Χατζηνικολάου.

 

 

Μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα του θεάτρου Επί Κολωνώ στο Σύγχρονο Θέατρο.

Η Ομάδα Νάμα καταπιάνεται με ένα αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι, άγνωστο στο αθηναϊκό κοινό, Η δύναμη του σκότους, που θα ανέβει από 12 Φεβρουαρίου 2017 στο Σύγχρονο Θέατρο από ένα εξαιρετικό θίασο. 

Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της πρόγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της, το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται η δύναμη του σκότους. Ένα έργο που το αβυσσαλέο σκοτάδι του θυμίζει τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και την Κόλαση του Δάντη.

Το αναμφισβήτητο και σχεδόν άγνωστο αυτό αριστούργημα είναι γραμμένο μέσα στη δίνη μια βαθύτατης εσωτερικής κρίσης και φωτίζει με σπαρακτικό τρόπο τις διαστάσεις της, γιατί εδώ ο Τολστόι έχει ως ήρωές του όχι πρόσωπα της «καλής κοινωνίας», που έτσι και αλλιώς την κατακρίνει και την αρνιέται, μα απλούς μουζίκους - «αγνούς», «καλούς» χωρικούς θα λέγαμε αφελώς - κοντά στους οποίους προσπαθεί να ζήσει γαλήνια και ειρηνικά. Κι όμως συμβαίνουν και εδώ πράγματα φρικαλέα.

Τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα.

Δεν αποκλείεται όμως, ύστερα από την πτώση - όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή -, την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική, ολοκληρωτική «εκ των ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη - σχεδόν αδύνατη - και εάν φαίνεται.

(Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, από το βιβλίο Η δύναμη του Σκότους, Εκδόσεις Ροές)

 

«Η δύναμη του σκότους»

του Λέοντος Τολστόι, από την Ομάδα Νάμα

στο Σύγχρονο Θέατρο

 από 12 Φεβρουαρίου έως 11 Απριλίου 2017

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια :Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνικά/Κοστούμια:Γιώργος Χατζηνικολάου 

Πρωτότυπη Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου,  Γιώργος Παπαγεωργίου

Επιμέλεια Φωτισμών:Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Video/Trailer:Σταύρος Συμεωνίδης, Κώστας Δαβελάς

Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια

Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου

Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Διανομή

Ματριόνα: Αγορίτσα Οικονόμου

Νικήτας:Γιώργος Παπαγεωργίου

Ανίσια:Πέγκυ Τρικαλιώτη

Μίτριτς:Χρήστος Σαπουντζής

Ακίμ: Θανάσης Χαλκιάς

Μαύρα:Αθηνά Αλεξοπούλου

Πιοτρ:Μιχαήλ Γιαννικάκης

Ακουλίνα:Αθανασία Κουρκάκη

Ανιούτκα: Μαρία Προϊστάκη

Μαρίνα:Βαλέρια Δημητριάδου

Ο Βασιλιάς Ύπνος

 

«Μα, έλα ύπνε, καλώς να ‘ρθεις; Και στο σκαμνί να κάτσεις; Δεν έχει έρθει δηλαδή; Που είναι; Αν τον γυρεύεις δεν θα σου κάνει τη χάρη. Πρέπει να λες πως ήρθε. Για να κάτσει και στο σκαμνί, ως να γνέσεις και τα συναφή. Έλα ύπνε καλώς ήρθες. Κατάλαβες; Ήρθες. Ήρθε».

 

Το όνειρο για να γίνει πραγματικότητα πρέπει να το πιστέψεις. Είναι η πρώτη συμβουλή που λέει στην ορφανή Άννα η παραμάνα της. Πρέπει να πιστέψεις για να έρθει ο Ύπνος και σφιχταγκαλιασμένοι να βαδίσετε στο μέλλον. Και αυτή η συμβουλή, η προτροπή να πιστέψει, είναι η κινητήριος δύναμη μιας παράστασης που ξεκινά με αφορμή ένα παραδοσιακό παραμύθι και τελειώνει σε μια σκηνή γεμάτη γήινα άχυρα και μακρινά αστέρια…

 

Τον παραδοσιακό Βασιλιά Ύπνο τον συνέλεξε η λαογράφος Μαριάννα Καμπούρογλου περί τα 150 χρόνια πριν. Ο βασιλιάς Ύπνος του Γρηγόρη Χατζάκη κλέβει από αυτόν την ατμόσφαιρα, τους πρωταγωνιστές, την αντίθεση του χωριατόσπιτου με το παλάτι. Προσθέτει το όνειρο, μια παιχνιδομηχανή και βέβαια wifi και φτιάχνει μια ιστορία μπλεγμένη στον χώρο και το χρόνο, το όνειρο και την πραγματικότητα.

Όταν όμως η Άννα πιστεύει ότι όλα είναι δυνατόν να συμβούν τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.

 

Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς γονείς, ο φόβος για το άγνωστο, η χρήση της τεχνολογίας, η πίστη στον εαυτό μας, ο σεβασμός στην διαφορετικότητα: Όλα χωρούν στην σκηνή του θεάτρου χωρίς να συνωστίζονται.

 

Μια παράδοξη, τρυφερή ιστορία δοσμένη με χιούμορ και μέτρο. Δουλεμένη αισθητική, διακριτική μουσική και ηχητική επένδυση. Έξυπνη χρήση της τεχνολογίας χωρίς υπερβολές, ωραία σκηνικά και κοστούμια.

 

 

ΒΕΡΕΝΙΚΗ

 

 

 

Στο πρόγραμμα ο σκηνοθέτης σημειώνει ότι στόχος ήταν να στήσει μια παράσταση «με κέντρο τα παιδιά, χωρίς –όσο το δυνατόν- την παραμικρή έκπτωση, σε σχέση με την αντίστοιχη απόδοσή του, για ενήλικο κοινό». Τον στόχο τον πετυχαίνει. Η παράσταση χωρίς να γίνεται διδακτική, προβληματίζει και εγείρει συζητήσεις με έναν άμεσο, απλό, μα και γλυκό τρόπο.

 

Να πάτε να την δείτε μαζί με τα παιδιά σας. Θα περάσετε όλοι καλά. Απευθύνεται κυρίως σε παιδιά δημοτικού, αλλά και  γυμνασίου. Τελευταία παράσταση 9 Απριλίου.

 

 

 

 

Η Υπόθεση

Μια κοπέλα σε ένα φτωχικό επαρχιακό σπίτι, δυσκολεύεται να κοιμηθεί και νανουρίζει τον εαυτό της. Στον ύπνο της συναντάει έναν νεαρό που μελετά τα αστέρια και φτιάχνει ιστορίες.

Στο παλάτι, ο πρίγκιπας, με το ιδιαίτερο όνομα «Ύπνος», βαριέται. Τα βράδια, που κάνει διάλειμμα από την αγαπημένη του παιχνιδομηχανή, ανεβαίνει τους γύρω λόφους να φτιάξει νέους αστρικούς σχηματισμούς.

Η βασίλισσα και μητέρα του Ύπνου που απορεί με την απροθυμία του να βρει νύφη, πιστεύει πως κάποια συναντά κρυφά τα βράδια που λείπει. Έτσι, εκείνη κατεβαίνει στο χωριό, ψάχνοντας το σπίτι που μπορεί να βρίσκεται ο γιος της.

Ένα βράδυ η βασίλισσα περνάει έξω από το σπίτι της κοπέλας που καλεί με το τραγούδι της τον ύπνο και πιστεύει πως η κοπέλα απευθύνεται στο γιο της, τον βασιλιά Ύπνο. Χαρούμενη τότε αρχίζει να γεμίζει την κοπέλα με πολυτελή προικιά. Η κοπέλα όμως, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Ο Ύπνος κοιτάζει τ’ άστρα. Κι όσο ο καθένας κοιμάται «τον ύπνο του δικαίου», η ιστορία τους χτίζεται σιγά σιγά μέσα από όνειρα, πραγματικότητα και ό,τι υπάρχει ανάμεσά τους.

 

 

 To παραδοσιακό παραμύθι «Ο βασιλιάς Ύπνος» που συνέλεξε η λαογράφος Μαριάννα Γρ. Καμπούρογλου στα μέσα περίπου του 19ου αι. μπορείτε να το βρείτε στην  ηλεκτρονική έκδοση του Σπουδαστηρίου Nέου Eλληνισμού 

http://www.snhell.gr/kids/content.asp?id=247&cat_id=11

 

Το θεατρικό έργο του Γρηγόρη Χατζάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια 

 

Συντελεστές:

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Χατζάκης

Σκηνικά: Ζωή Αρβανίτη

Κοστούμια: La Reina

Μουσική: Βύρων Κατρίτσης

Κίνηση: Μαρία Καραγεώργου

 

Παίζουν:

Βασίλισσα: Κατερίνα Αντζουλάτου

Άννα: Άννα Κολιοφώτη

Βασιλιάς Ύπνος: Νίκος Πλυτάς

Παραμάνα: Κλεοπάτρα Τολόγκου

 

Φωτογραφίες: Στυλιανός Παπαρδέλας

Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua

 

Παραγωγή: Σύγχρονο Θέατρο