Η φωτογράφηση έγινε από τη Χριστίνα Φυλακτοπούλου, στο σκηνικό της παράστασης “Γυναικείες Ιστορίες” (βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργη Μασσαβέτα, σε θεατρική διασκευή – σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά), που μόλις κινηματογραφήθηκε και θα πραγματοποιηθεί με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. 

Καμία ελαφρότητα, ούτε γραμμάριο υπερβολής. Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς τα πάει καλά με τον εαυτό του και αυτό περνάει στους συνομιλητές του. Πάρε για παράδειγμα τις παραστάσεις που ανεβάζει στο θέατρο Vault. Τις ξεχωρίζεις για την αυθεντικότητά τους, για τη “μόνο θέατρο” διάστασή τους, για τα πιστά χειροκροτήματα που ακούστηκαν στο φινάλε τους. Κατά μία έννοια όσα συμβαίνουν εκεί, από το μικρό φουαγέ ως το ρεπερτόριο που ανεβαίνει στις δύο σκηνές του, είναι μέρος ενός διαλόγου που θα μπορούσες να έχεις μαζί του. Μετά από ένα χρόνο κλειστά θέατρα ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου, εκτός των άλλων, δηλώνει τον εγκλεισμό ως “διάλειμμα” και το ελληνικό #metoo πράξη θάρρους με ανοιχτές διαστάσεις στον χρόνο.

-Πως αισθάνεται ένας άνθρωπος που κρατά κλειδιά θεάτρου αυτή την εποχή;
 
Τα κοίτα, μόνο αυτά έχει. Το θέατρο ούτως ή άλλως είναι κλειστό κοντά 13 μήνες. Αν εξαιρέσουμε τα εργαστήρια, διάρκειας μίας εβδομάδας, που έκανα πέρσι το καλοκαίρι από εκεί και πέρα είμαστε κλειστά. Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, πώς θα γίνει. Πότε με το καλό θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στις δουλειές μας, στις ζωές μας. Θεωρώ πως είμαστε σε μια τελική ευθεία. Πως σύντομα θα ανοίξουμε και εμείς.
 
-Η ζωή που είχαμε πριν θα επιστρέψει αυτούσια;  
 
Θεωρώ πως ο άνθρωπος είναι προσαρμοστικό ον. Θεωρώ, θέλω να θεωρώ, πως όλο αυτό που περάσαμε και περνάμε είναι ένα διάλειμμα για να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν. Πιστεύω πως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ξαναγυρίσουμε πίσω. Ήμουν πολύ χαρούμενος με τα πράγματα που έκανα. Είχα το θέατρο. Είχα τη ζωή μου. Κάναμε παραστάσεις με φίλους. Ο κόσμος μας στήριζε. Είχα αυτό που θα λέγαμε μια τακτοποιημένη ζωή. Θεωρώ πως ο κορονοϊός είναι ένα διάλειμμα από αυτή. Κυρίως μου έχει λείψει η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Μου έχει λείψει το να βγω έξω και να πιω έναν καφέ σαν κανονικός άνθρωπος. Θέλω να πάω ξανά σε εστιατόριο.
 
-Είπες “διάλειμμα”. Έχει ένα θετικό πρόσημο η λέξη αυτή. Διάλειμμα είναι για παράδειγμα η πιο ευχάριστη στιγμή στις ζωές των μαθητών. Διάλειμμα είναι η περίοδος του χρόνου που ένας εργαζόμενος βρίσκει ανακούφιση. Διάλειμμα είναι οι διακοπές.
 
Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Θέλω να το βλέπω έτσι.
 
–Εγώ πάντως έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου θυμωμένο.
 
Θυμωμένος, μάλιστα. Όλη αυτή την περίοδο το μόνο που θα μπορούσε να με κάνει να θυμώσω είναι τα social media. Ναι, μπορεί να με θυμώσει αυτό που θα πει ή θα γράψει ένας συνάδελφος για όλο αυτό που έχει προκύψει με το #metoo ή τα κλειστά θέατρα. Είμαστε λαός με πολύ ισχυρό ταμπεραμέντο και με πολύ ισχυρές απόψεις. Όταν οι απόψεις μου δεν ταιριάζουν εντελώς με τις δικές σου αυτό δεν θα με ενοχλήσει αλλά αν οι απόψεις σου είναι ακραίες ναι, εκεί μπορεί να θυμώσω. Δεν μου αρέσει η αδικία. Δεν μιλώ για τον εαυτό μου μόνο. Δεν μου αρέσει η αδικία γενικώς. Αυτή με θυμώνει. Η ανοησία και η χαζομάρα πια μπορούν να μου φανούν και διασκεδαστικές.
 
-Συμπεριφερόμαστε στα ποστ μας λες και μπορούν να χωρέσουν το δίκιο και το άδικο της γης. Ξεχνάμε βέβαια πως οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης είναι μεγαλύτερες από εμάς. Συμβαίνει το ίδιο και στο θέατρο; Το πλαίσιο που παρουσιάζεται μια παράσταση να είναι μεγαλύτερο από την ίδια την θεατρική δράση; 
 
Εκεί χάνουμε την ουσία των πραγμάτων. Αλλά ξέρεις, η θεατρική σκηνή της Αθήνας είναι αρκετά μικρή και απόλυτα ξεκάθαρη. Θέλω να το πω αυτό. Σε θέατρα σαν το Vault δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο, τίμιο θέατρο. Αυτό είναι το όπλο σου. Το πλαίσιο που παρουσιάζουμε μια παράσταση δεν είναι μεγαλύτερο από το ζητούμενο, την ίδια την παράσταση. Και να θέλαμε να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό, ο χώρος μας είναι τόσο μικρός που δεν προσφέρεται. Στα μεγάλα θέατρα μπορείς να προσφέρεις λάμψη. Θέλω να πιστεύω πως εμείς έχουμε τον δικό μας δρόμο. Και θέλω να πιστεύω πως σαφώς θα γυρίσουμε πιο βελτιωμένοι, όταν ανοίξουμε ξανά. Η ουσία αυτού που κάναμε δεν αλλάζει. Ούτε πρόκειται.
 
-Δηλαδή θεατρικά έχεις, ήδη, πάρει όσα διεκδίκησες; 
 
Παλιότερα δούλεψα σε πολύ μεγάλες παραγωγές. Στο Παλλάς, στην Επίδαυρο, στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ, στο Μικρό Χορν. Ωραία ήταν, δε λέω, παρά πολύ ωραία ήταν, αλλά εκεί πάντα υπήρχε έντονη η αίσθηση του θεάματος. Η θεατρική ατμόσφαιρα συχνά, απλά, έπονταν. Εμένα η καρδιά μου είναι στις παραστάσεις που κάνουμε στο Vault. Μια σκηνή που φτιάξαμε με τους συνεργάτες μου. Μαζί με τον μουσικοσυνθέτη Μάνο Αντωνιάδη είπαμε: “εδώ θα στεγάσουμε τις δικές μας παραστάσεις αλλά και ανθρώπων οι οποίοι μοιράζονταν το ίδιο θεατρικό όραμα”. Τα πράγματα ήρθαν φυσικά.
-Ποια ήταν η κατάστασή σου όταν άνοιξες το Vault; 
 
Μια σεζόν που έμεινα χωρίς δουλειά είπα πως θα ήθελα να κάναμε τη δική μας σκηνή. Λειτούργησα σκεπτόμενος “Τι είχαμε, τι χάσαμε”. Πια το λέω με σιγουριά. Δεν πρόκειται να γυρίσω εύκολα στο πριν. Και να σου πω την αλήθεια θεωρώ πως όσα συμβαίνουν στο Vault δεν απέχουν του εμπορικού θεάτρου όπως το έχουμε ορίσει.
 
-Τι εννοείς όταν λες δεν γυρνάς πολύ εύκολα στο πριν; 
 
Δεν θα μπορούσα να επιστρέψω πίσω και να επαναλάβω πράγματα που έκανα πριν από 15 χρόνια. Για μένα, τώρα, στην ηλικία που είμαι μετά από όλα αυτά 9 χρόνια στο Βολτ, άλλαξε και η θεωρία μου περί θεάτρου. Να πω ένα παράδειγμα. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις που άνθρωποι μού πρότειναν πάρε τα τάδε χρήματα για να κάνεις την τάδε παράσταση εκτός της θεατρικής σκηνής που στήσαμε. Έχω πει πολλές φορές όχι. Αρχικά πρέπει να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον το έργο ή οι συντελεστές που προτείνουν να δουλέψουμε μαζί. Αν δεν συμβαίνουν αυτά απλώς δεν το κάνω. Και δεν ήταν λίγες οι προτάσεις που έγιναν στο πέρασμα του χρόνου. Θέλω να κάνω πράγματα που είναι κοντά μου, κοντά στις απαιτήσεις μου, σε αυτά που με εκφράζουν.
 
-Σήμερα τι σε εκφράζει; 
 
Ένα καλό με την καραντίνα ήταν ότι διάβασα πάρα πολύ. Μελέτησα πράγματα που ήθελα να μελετήσω εδώ και χρόνια. Υπάρχει ένα είδος θεάτρου που με απασχολεί ιδιαίτερα. Το βιογραφικό θέατρο. Στη φάση που είμαι θεωρώ πως οι βιογραφίες έχουν τρομακτικό ενδιαφέρον. Από τις τελευταίες παραστάσεις που έσκυψα πάνω τους ήταν ο “Άνθρωπος Ελέφαντας” που ανεβάσαμε πριν το πρώτο λοκντάουν. Μια αληθινή ιστορία, ένα πολύ δύσκολο έργο. Η ιστορία της Ψιλικατζούς που ανεβάσαμε στο Βολτ ήταν επίσης μια βιογραφία. Ήταν η αληθινή  ιστορία, ο γολγοθάς μιας καθημερινής γυναίκας που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει αλλά το επιθυμεί με σφοδρότητα. Αυτές οι απλές, αλλά συνάμα συγκλονιστικές, εμπειρίες κεντρίζουν το θεατρικό μου ενδιαφέρον.
-Τι ετοιμάζεις;
 
Τώρα είμαι σε πρόβα για τις “Γυναικείες ιστορίες”. Είναι η ζωή του δημοσιογράφου Γιώργη Μασσαβέτα. Τον θυμάσαι;
Είναι δημοσιογράφος ζει και βασιλεύει.
 
-Τι το ιδιαίτερο με αυτόν τον άνθρωπο; 
 
Πριν από 3-4 χρόνια έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που το έλεγαν Γυναικείες Ιστορίες. Το αγόρασα, το διάβασα και μετά άρχισα να ψάχνω την εποχή στην οποία αναφερόταν. Πήγα στον Μασσαβέτα και του είπα ότι έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο. Ξέρεις, ο Γιώργος πιτσιρίκος στο Χαϊδάρι πήγαινε και κρυφάκουγε στην πεζούλα της γειτονιάς του τη γυναικοπαρέα της γιαγιάς του. Οι αφηγήσεις εκείνης της παρέας έγιναν βιβλίο. Ξεκινούν από το 1940 και φτάνουν μέχρι την πτώση της χούντας. Μέσα τους καταγράφεται η θέση της γυναίκας, οι ζωές των Μικρασιατών μεταναστών, ο πόλεμος, ο εμφύλιος, η μεταπολεμική περίοδος. Όλες αυτές οι ιστορίες δίνονται με έναν κωμικό τρόπο. Ο διχασμός και ο εμφύλιος. Οι εθνικόφρονες και οι κομουνιστές. Η ΕΔΑ και οι Χίτες. Έχει τρομακτικό ενδιαφέρον όλο αυτό. Ο Μασσαβέτας από τη μια ασχολείται με την ιστορία της Ελλάδας και πώς αυτή διαμορφώθηκε και από την άλλη υπάρχει η αθωότητα του παιδιού που μεγαλώνει κρυφακούγοντας γυναίκες. Σε μια στιγμή, μέσα από τις συζητήσεις του, μαθαίνει πως η γυναίκα που θεωρούσε μητέρα του είναι στην πραγματικότητα η γιαγιά του. Και πως η μάνα του τον παράτησε σε ηλικία 16 ετών, γιατί ο πατέρας του ήταν κομουνιστής και μπαινόβγαινε σε φυλακές ως πολιτικός πρόσφυγας. Έχουμε φτιάξει έναν πολύ αγαπησιάρικο θίασο. Θέλουμε σύντομα να κινηματογραφήσουμε την παράσταση. Έχει επιδοτηθεί από το υπουργείο πολιτισμού. Εννοείται πως περιμένουμε πότε τελικά θα μπορέσουμε να την ανεβάσουμε και στο θέατρο.

Γιατί πρέπει να είμαι μόνο ηθοποιός ή μόνο σκηνοθέτης ή μόνο συγγραφέας; Γιατί πρέπει να είμαι μόνο του ποιοτικού ή μόνο του εμπορικού θεάτρου; Γιατί όλα αυτά; Έχω φίλους που δουλεύουν στην τηλεόραση και το εμπορικό θέατρο. Έχω και φίλους και από την άλλη πλευρά της, υποτίθεται, κουλτουριάρικης σκηνής. Εμένα, όμως, δεν με ενδιαφέρει να πάρω το έναν ή τον άλλο δρόμο.

-Ο εγκλεισμός σου είχε κάτι από την ένταση της δημιουργικότητας; 
 
Θα έλεγα πως ναι αλλά δεν στέκομαι μόνο σ’ αυτό. Δεν είμαι ξεκομμένος από όσα συμβαίνουν γύρω μου. Αγαπώ πολύ αυτή την Αθήνα. Λατρεύω τη ζωντάνια που είχε. Είμαι από τις Σέρρες. Και ήταν επιλογή μου να έρθω να ζήσω εδώ, σε αυτή την πόλη που τώρα με θλίβει. Κυκλοφορώ στο Γκάζι και βλέπω μια γειτονιά γεμάτη πωλητήρια, ενοικιαστήρια και μαγαζιά κλειστά. Όταν περπάτησα στην Ερμού και όλα τα στενά γύρω της, όλο αυτό το πράγμα που είδα μου προκάλεσε κατάθλιψη. Από ένα σημείο και μετά προτίμησα οι δικές μου βόλτες να γίνουν τα βιβλία, η μελέτη και οι ταινίες.
 
-Σε όλη αυτή τη γενικότερη καταθλιπτική εικόνα της Αθήνας που περιέγραψες, η πολιτική που μπλέκεται;
 
Η πολιτική εμπλέκεται παντού. Τα πάντα είναι πολιτική. Όσα κάνω, οι παραστάσεις που ανεβάζω για παράδειγμα, εμπεριέχουν το πολιτικό στοιχείο.
 
-Το τσιμέντωμα της Ακρόπολης ήταν πολιτική πράξη;
 
Δεν έχω ανέβει ακόμα. Έχω διαβάσει, έχω ακούσει, έχω δει εικόνες. Το σίγουρο είναι πως έπρεπε να υπάρξει μέριμνα για τους ανθρώπους με αναπηρία για να έχουν πρόσβαση στο μνημείο. Θέλω να πιστεύω πως όλα έγιναν με τρόπο που δεν πλήγωσαν τον βράχο.
 
-Τι μπορεί να συμβεί όταν ο πολιτικός λόγος συχνά θυμίζει το hate speech που αναπαράγεται στα social media; 
 
Θέλω να το πάω παρακάτω. Τα αδιέξοδα μεγαλώνουν. Φοβάμαι πως θα υπάρξει εκείνη η στιγμή που ο κόσμος θα βγει από τα σπίτια του με άγριες διαθέσεις. Φοβάμαι πως κάποια στιγμή θα χυθεί αίμα. Όταν συσσωρεύεται τόσος θυμός και τόση οργή, η οποία σε κάποιο βαθμό είναι δικαιολογημένη και ο κόσμος βγει έξω για να υπερασπιστεί τη δουλειά του ή την οικογένεια του ή την υγεία του ή όλα αυτά μαζί, εκεί φοβάμαι πως θα χάσουμε την μπάλα και θα γίνει χαμός.
 
-Εσύ σε μια τέτοια στιγμή τι θα κάνεις; 
 
Κοίτα, ήμουν πάντα στο δρόμο σε όλες τις μαζικές συγκεντρώσεις, όλα αυτά τα χρόνια, όποια κυβέρνηση και να ήταν. Σαφώς και πάλι, αν χρειαστεί, εκεί θα είμαι. Πια πρέπει η κάθε κυβέρνηση να παίρνει πολύ σοβαρά τον λαό. Ειδικά τώρα. Περάσαμε έντεκα, δώδεκα δύσκολα χρόνια και τώρα, πάνω που βλέπαμε φως στο τούνελ, τα πράγματα δεν πάνε καλά ξανά. Αν τραβήξει όλο αυτό το πράγμα και την επόμενη μέρα της πανδημικής κρίσης, δεν ξέρω πώς θα κρατηθεί ο κόσμος. Το είδαμε πρόσφατα με τον χαμό που έγινε μετά το περιστατικό της Νέας Σμύρνης. Αρκεί μια σπίθα για να δημιουργηθούν συνθήκες εξέγερσης. Ούτε το ένα ήταν σωστό, ένας αστυνομικός να βαρέσει ένα παιδί στην πλατεία, αλλά ούτε και το άλλο να πάνε να σκοτώσουν αστυνομικούς. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το πού πάμε. Είμαι σίγουρος πως θα ξαναδούμε εικόνες τύπου Νέας Σμύρνης αν δεν προσέξουμε. Εύχομαι να προσέξουμε. Αλήθεια το λέω.
h

Ο θίασος από τις “Γυναικείες Ιστορίες”

-Ετοιμάζεσαι να ανεβάσεις μια παράσταση που αναφέρεται στο παρελθόν…

 
Δεν είναι και τόσο παρελθόν. Ο διχασμός είναι μέσα στο DNA του Έλληνα. Παθιαζόμαστε τόσο πολύ και τόσο εύκολα. Σήμερα έχουμε τους Νεοδημοκράτες και τους Συριζαίους. Παλιότερα ήταν η Χρυσή Αυγή και όλοι οι υπόλοιποι. Υπάρχει ο διχασμός μέσα μας. Το βλέπω ακόμη και στον δικό μου τον χώρο. Είναι οι ποιοτικοί, είναι και οι εμπορικοί. Παντού υπάρχει η ευκολία της ταμπέλας. Γιατί πρέπει να σε κατατάξουν κάπου ακόμα και αν έχεις δηλώσει πως δεν θέλεις να είσαι πουθενά; Γιατί πρέπει να είμαι ένα πράγμα και όχι δέκα;
 
-Έχεις την απάντηση σε αυτό που μόλις ρώτησες; Ποια αναγκαιότητα γεννά αυτές τις ταμπέλες;  
 
Γιατί πρέπει να είμαι μόνο ηθοποιός ή μόνο σκηνοθέτης ή μόνο συγγραφέας; Γιατί πρέπει να είμαι μόνο του ποιοτικού ή μόνο του εμπορικού θεάτρου; Γιατί όλα αυτά; Έχω φίλους που δουλεύουν στην τηλεόραση και το εμπορικό θέατρο. Έχω και φίλους και από την άλλη πλευρά της, υποτίθεται, κουλτουριάρικης σκηνής. Εμένα, όμως, δεν με ενδιαφέρει να πάρω το έναν ή τον άλλο δρόμο. Ακόμα και στο Βολτ υπήρξαν παραστάσεις που είχαν προπωληθεί δύο εβδομάδες πριν ανέβουν στη σκηνή. Ναι, είναι παραστάσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν εμπορικές. Αυτό σημαίνει πως κάνω εμπορικό θέατρο;
-Οι ταμπέλες που ορίζουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό των ανθρώπων τι σου λένε; 
 
Α, ναι και αυτό. Είδα τις προάλλες ένα διαφημιστικό τρέιλερ για μια συνέντευξη που έδωσε ο Σπανουδάκης και έλεγε: “Έχω φίλους γκέι”. Στα σοβαρά τώρα; Ζούμε στο 2021; Ποιον ενδιαφέρει η άποψη του τάδε για το αυτονόητο; Ποιον ενδιαφέρει τι κάνω εγώ ή ο οποιοσδήποτε άλλος στο κρεβάτι του; Ποιον θα έπρεπε να ενδιαφέρει το χρώμα της επιδερμίδας ή ο τόπος καταγωγής ενός ανθρώπου; Ξέρεις, όλα αυτά δεν με απασχόλησαν ποτέ. Θεωρώ πως πρέπει να πάμε στο επόμενο βήμα. Ο καθένας να ζει όπως θέλει χωρίς να ενοχλεί τον διπλανό του.
-Έχουν περάσει δύο, δύο και κάτι μήνες από την έξαρση του ελληνικού #metoo. Συχνά σκέφτομαι πως το όλο πράγμα ήταν ένα φανταχτερό πυροτέχνημα.
 
Έχω άλλη άποψη. Θεωρώ πως όλα αυτά ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο.
 
-Ποια είναι η ημερομηνία γέννησης του ελληνικού me too; 
 
Κοίτα, έσκασε τώρα αλλά υπήρχαν καταγγελίες εδώ και καιρό. Για μένα οι κακοποιητικές συμπεριφορές υπήρχαν από τότε που, σχεδόν, γεννήθηκε το θέατρο. Έχουμε ακούσει για τέρατα που έκαναν οι πολύ παλιότεροι συνάδελφοι, ιερά τέρατα κατά τα άλλα του σινεμά και του θεάτρου. Εκτόξευαν τασάκια, τσιμπούσαν και κλωτσούσαν συναδέλφους τους κάτω από το τραπέζι. Οπότε δεν μπορούμε να πούμε πότε ακριβώς ξεκίνησε όλη αυτή η υπόθεση. Χρονικά το δικό μας me too ξεκίνησε με τις καταγγελίες της Μπεκατώρου. Μετά ήρθε η Ζέτα Δούκα και μετά βγήκαν όλες αυτές οι καταγγελίες από παιδιά που τους βγάζω το καπέλο για το θάρρος τους. Γιατί περί θάρρους πρόκειται να καταγγείλουν  δημόσια όλα αυτά τα πράγματα που έκαιγαν την ψυχή τους. Είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο για έναν άνθρωπο που έχει υποστεί βία να την ξεπεράσει. “Γυρίζει” στη σκέψη  του συνέχεια. Η καραντίνα βοήθησε πολύ στην ανάδειξη των κακοποιήσεων. Τι θέλω να πω; Πως το κλείσιμο των εργασιών ήταν μια καλή στιγμή σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να εκφραστούν για κάτι τόσο πληγωτικό, να το κάνουν. Ήταν επιλογή να ξεφορτωθούν τα τραύματά τους λέγοντάς τα. Καλά έκαναν. Μιλάμε για κακοποιητικά περιστατικά που τους έκαναν τεράστια ζημιά. Έπρεπε να υπάρξει και εκείνη η στιγμή που τα θύματα θα έπαιρναν τον λόγο και θα μιλούσαν. Χαίρομαι πολύ που κάποιοι βγήκαν μπροστά. Το ξαναλέω, τους βγάζω το καπέλο, μπράβο τους. Και είμαι σίγουρος πως θα ακολουθήσουν και άλλες μαρτυρίες. Η εξουσία μπορεί να σε τρελάνει. Να σε κάνει να πιστέψεις πως είσαι ανίκητος. Πως μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Όχι. Όλοι πρέπει να πούμε όχι σε αυτό. Πρέπει να μπουν όρια και όλοι να γνωρίζουν μέχρι που τους παίρνει. Μόνο καλό έγινε που κάποιοι άνθρωποι μίλησαν. Επαναλαμβάνω, θα βγουν και άλλοι άνθρωποι να πουν πολλά. Και μακάρι να μη σταματήσει το πράγμα μόνο στον δικό μας χώρο. Γνωρίζω και είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζουμε περιστατικά κακοποίησης. Όλοι πρέπει να βγουν και να μιλήσουν. Εντάξει, ο δικός μας χώρος έχει τη χρυσόσκονη της αναγνωρισιμότητας αλλά κάθε θύτης πρέπει να γνωρίζει πως ο κόσμος, όσο εύκολα σε ανεβάζει, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να σε κατεβάσει. Και αυτή η  αποκαθήλωση είναι συντριπτική. Πέφτεις και γίνεσαι κομμάτια. Είναι πολύ παράξενη η δουλειά μας. Μπορεί τη μία σεζόν να γίνεις πάρα πολύ γνωστός και την άλλη να μην ενδιαφέρεις κανέναν.
 
-Εκεί τι κάνεις; 
 
Κοίτα, αυτή η δουλειά μπορεί να σου δημιουργήσει αδιανόητη πικρία. Αν είσαι άνεργος αναρωτιέσαι γιατί δεν δούλεψες. Σου φταίει το σύστημα, το ένα, το άλλο, τα πάντα. Είναι παρά πολύ απλό. Σε αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι απαραίτητος.
 
-Πώς το ορίζεις το “απαραίτητος” στη συγκεκριμένη περίπτωση; 
 
Θα πρέπει να δουλέψεις πολύ. Θα πρέπει πάντα να είσαι πολύ, μα πάρα πολύ, καλός. Με το παραμικρό λάθος που θα κάνεις μπορεί να εκτεθείς ανεπανόρθωτα. Μπορεί η τηλεοπτική σειρά που παίζεις να σκίζει αλλά εσύ να μην είσαι απαραίτητος, να μην κάνεις τη δική σου προσωπική επιτυχία. Υπάρχει βέβαια και η μεθοδική δουλειά. Δεν γίνεται να μη στερηθείς πράγματα για να τα καταφέρεις. Σκέψου, πως για να πάει καλά το Βολτ στο πατρικό μου πάω μια φορά τα 3 χρόνια και δεν είναι να πεις ότι βρίσκεται στο Κογκό ή την Αυστραλία, στις Σέρρες είναι. Φίλες μου, που έγιναν μητέρες – και πολύ καλά έκαναν – που στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους ή του πρώτου μεγαλώματος των παιδιών τους δεν δούλεψαν, είναι πολύ δύσκολο να επιστρέψουν στον χώρο. Και μιλώ για γυναίκες που τα είχαν καταφέρει, που είχαν κάνει πράγματα. Οι ρυθμοί της δουλειάς μας είναι εξωφρενικοί και πρέπει να είσαι προσαρμόσιμος. Συχνά επιστρέφω σε αυτά που μας έλεγαν στη σχολή. Πρέπει να είστε απαραίτητοι στο θέατρο. Μέχρι και η ιδιαιτερότητα της εμφάνισής σου μπορεί να σε κάνει απαραίτητο. Βγαίνει ας πούμε το ξανθό σαντρέ, τυχαία το λέω, γίνεται μόδα και τις βλέπεις όλες να έχουν ίδιο χρώμα στα μαλλιά. Και κάνεις μια ακρόαση για έργο εποχής και έρχονται όλες με χρώμα ξανθό σαντρέ. Ε, σε α αυτές τις περιπτώσεις θα ξεχωρίσει η μελαχρινή. Με εκείνη θα δουλέψεις. Όχι γιατί είναι απαραιτήτως η καλύτερη, αλλά γιατί είναι εκείνη που ξεχωρίζει. Όταν ξύρισα το κεφάλι μου, γιατί όλες και όλες είχα 25 τρίχες, το πρώτο που μου είπαν ήταν “πήγανε βάλε μαλλιά γιατί δεν θα δουλέψεις πότε έτσι”.
 
-Αυτό πότε έγινε; 
 
Αρχές του 2000. Και ξεκίνησα ευτυχώς να δουλεύω στο θέατρο και μετά ήρθε η τηλεόραση και η συνεργασία με τον Κουτσομύτη. Στη δική του ακρόαση πέρασα με λαμογιά. Στην οντισιόν του Κουτσομύτη μού πρότεινε να πάμε ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Τότε δουλεύαμε μαζί στο θέατρο. Μια μέρα μου είπε ότι θα πάει στη συγκεκριμένη ακρόαση και πρότεινε να πάμε μαζί. Του απάντησα πως δεν έχω στείλει τίποτα, ούτε καν βιογραφικό. Πήγαμε μαζί τελικά. Και ήταν τότε ο βοηθός του Κουτσομύτη, ο Τάκης Μιχαήλ, που κάποια στιγμή μου είπε: “Πού είναι το βιογραφικό σας, δεν το βλέπω;” Του απάντησα: “Σας φαίνομαι για τρελός; Θα ερχόμουν ποτέ σε κλειστή ακρόαση; Με ειδοποιήσατε να έρθω”. Ο Τάκης ψάρωσε κανονικά. Απάντησε: “Χίλια συγνώμη αλλά δεν βρίσκω το βιογραφικό σας πουθενά”. Του είπα πως μπορώ να φύγω, αν αυτό είναι το πρόβλημα και εκείνος αποκρίθηκε: “Όχι, παρακαλώ καθίστε να κάνετε το δοκιμαστικό σας”. Το έκανα και αργότερα έμαθα ότι πήρα το ρόλο. Δούλεψα με τον Κουτσομύτη έχοντας πει ένα αθώο ψεματάκι. Το θράσος παίζει και εκείνο τον δικό του ρόλο στη δουλειά μας.
https://eretikos.gr/fragilemag/wp-content/uploads/2021/04/Elephant-9-768x1151-1-683x1024.jpg 683w, 

Ο Δημήτρης Καρατζιάς ως Τζον Μέρικ στην παράσταση “Ο άνθρωπος ελέφαντας”

-Τι θυμάσαι από την εποχή που έφυγες από τις Σέρρες για να έρθεις στην Αθήνα; Πώς ήταν ο κόσμος σου τότε; 

 
Πρώτα κατέβηκα στη Θεσσαλονίκη. Οι δικοί μου δεν είχαν την οικονομική βοήθεια να με στηρίξουν, άρα έπρεπε να πληρώνω τα πάντα. Ήμουν ένα βλαχάκι στη μεγάλη πόλη. Στο πρώτο μου σπίτι δεν είχαμε ρεύμα. Τη δεύτερη χρονιά έμενα σε κοινόβιο μαζί με άλλα επτά άτομα. Μια φίλη μας που σπούδαζε στη Φιλοσοφική, έδειχνε την κάρτα της στο εστιατόριο της Φοιτητικής Λέσχης και μπουκάραμε μαζί της ένα τσούρμο πειναλέοι για να φάμε. Δεν ήταν εύκολα χρόνια, αλλά από την άλλη ήταν τα ωραιότερα χρόνια που θα μπορούσαν να μου τύχουν. Δεν είχαμε τηλεόραση. Ήταν μια εποχή χωρίς ίντερνετ. Έστω και έτσι ήμασταν μια παρέα που θεωρούσε πως μπορεί να κατακτήσει τον κόσμο με τον δικό της τρόπο.
 
-Μεγαλεπήβολο αυτό.  
 
Ήμασταν απλά παιδιά από τις Σέρρες που βρέθηκαν, από επιλογή, στη μεγαλούπολη και τη ζούσαμε σε όλο της το μεγαλείο. Τα βράδια βγαίναμε έξω, γυρνούσαμε σπίτι στις 5 το πρωί, ξυπνούσαμε λίγο αργότερα για να πάμε στη δουλειά. Εγώ εκείνη την περίοδο έκανα ραδιόφωνο, μετά πήγαινα στη σχολή και μια φορά την εβδομάδα είχα θεατρικό εργαστήρι. Ήταν ξεκάθαρο, έπρεπε να αξιοποιώ τα πάντα όσο καλύτερα μπορούσα για να ζήσω. Δεν ήταν μια εύκολη περίοδος αυτή αλλά, από την άλλη, την ξεχωρίζω ως μια από τις ομορφότερες της ζωής μου.
 
Πηγή:fragilema.gr