«Μη μου κάνεις ερωτήσεις, ψέματα να μη σου πω», τραγουδούσε ο Νίκος Ζιώγαλας το 1987. Βλέποντας την παράσταση «Το ψέμα», μου ήρθαν πάλι στο μυαλό οι συγκεκριμένοι στίχοι του τραγουδιού «Θα σου φανερωθώ». Ο Θοδωρής Αθερίδης επέλεξε να παρουσιάσει φέτος στο Μικρό Παλλάς το έργο του δημοφιλούς Γάλλου συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ και μας έβαλε όλους σε περίεργα διλήμματα.

 Το έργο πραγματεύεται τη σχέση δύο ζευγαριών, που, αν και είναι φίλοι χρόνια, δεν είναι μεταξύ τους όσο ειλικρινείς νομίζουν. Η Άλις και ο Πολ ετοιμάζονται να υποδεχτούν στο σπίτι τους τον Μισέλ και τη Λοράνς για ένα συνηθισμένο δείπνο. Λίγες ώρες πριν όμως η Άλις βλέπει στο δρόμο τον Μισέλ να αγκαλιάζει μια άγνωστη γυναίκα. Ενώ λοιπόν αναρωτιέται αν πρέπει να πει στη φίλη της την αλήθεια, κατά βάθος προβληματίζεται αν θέλει να τη φανερώσει στο σύντροφό της και αν αντέχει να αντιμετωπίσει όσα θα επακολουθήσουν.

 Ένα φαινομενικά μικρό ψέμα, για την ακρίβεια η απόκρυψη της αλήθειας, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και ο Θοδωρής Αθερίδης, η Σμαράγδα Καρύδη, η Μυρτώ Αλικάκη και ο Κωνσταντίνος Κάππας φέρνουν στην επιφάνεια τους πιο κρυφούς μας φόβους. Σε αυτό ακριβώς συνίσταται η επιτυχία της παράστασης. Ο Αθερίδης, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, αντιμετωπίζει το έργο με ειλικρίνεια και απλότητα. Ένα σαλόνι, δύο μπουκάλια καλό κρασί, μια καράφα που δεν βρίσκεται ποτέ και πάθη που, αν και τα υποψιαζόμαστε από την αρχή, αποκαλύπτονται με μαεστρία.

 Σχεδόν σαν να παρακολουθούμε δύο ζευγάρια από την κλειδαρότρυπα, ερχόμαστε κάθε φορά στη θέση του ενός και του άλλου και καλούμαστε να απαντήσουμε στα ερωτήματα που θέτουν. «Αντέχεις να ακούσεις την αλήθεια ή προτιμάς το ψέμα; Και αν κάποιος σου αποκρύπτει την αλήθεια, θεωρείται ψέμα ή απλώς παράλειψη;» 

 Ο καθένας καταλήγει στα δικά τους συμπεράσματα και σκοπός του έργου δεν είναι απαραίτητα να αποδοθούν κατηγορίες στον έναν ή στον άλλον. Άλλωστε κανένας δεν ξέρει τι πραγματικά συνέβη ανάμεσα στα δύο ζευγάρια και η επανάληψη μιας σκηνής στο τέλος της παράστασης η οποία φέρνει στο φως περισσότερα στοιχεία για τη δράση των τεσσάρων επιβεβαιώνει μόνο μερικές πτυχές της ζωής τους.

Ερμηνευτικά η Σμαράγδα Καρύδη είναι η σίγουρη επιλογή για τον Αθερίδη, αφού η μεταξύ τους σχέση τούς βοηθά ακόμα περισσότερο να αλληλεπιδράσουν και να ταιριάξουν στη σκηνή. Αντίθετα η Μυρτώ Αλικάκη και ο Κωνσταντίνος Κάππας σε πολλά σημεία μοιάζουν αμήχανοι. Στο σύνολό της η παράσταση είναι μια ευχάριστη αφορμή για να προσδιοριστεί η αξία της αλήθειας, καθώς και το τίμημά της.