Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος μας ανοίγει το καμαρίνι του

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Μια κούπα για ένα ζεστό ρόφημα ή καφέ, το ρολόι μου, κάποιες φωτογραφίες με τους δικούς μου ανθρώπους, το κείμενο της παράστασης (έτσι, για ασφάλεια, γιατί στην ουσία δεν το κοιτάω όταν τελειώνουν οι πρόβες) και ηχεία που συνδέονται με το κινητό μου για να ακούω μουσική.

 

 

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο. β) Με ποιους συναδέλφους.

Από άποψη χώρου, θα έλεγα το καμαρίνι του Ρεξ. Ή μάλλον τα καμαρίνια αυτής της σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Στα επτά διαφορετικά έργα που έχει τύχει να παίξω σε αυτή τη σκηνή είχα και επτά διαφορετικά καμαρίνια, σχεδόν. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η αύρα αυτών των καμαρινιών, το παλιό κτίριο, οι αφίσες της Κοτοπούλη, η ιστορία του Εθνικού Θεάτρου, και αυτή η αίσθηση που έχεις ότι παίζεις, ας πούμε, και εσύ σε μια εθνική ομάδα, κάνουν το χώρο πιο πλούσιο από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. 

Όσο για τους συναδέλφους, θα αναφέρω το καμαρίνι που είχα με τον Παντελή Δεντάκη, τον Γιώργο Μακρή, τον Δημήτρη Πασσά και τον Δημήτρη Αντωνίου. Κάναμε απίστευτες πλάκες και πειράγματα στο «Βίο του Γαλιλαίου» του Μπρεχτ το 2015-2016. Όπως και με τους υπόλοιπους του «τρελού» αυτού θιάσου (Σταύρο Σβήγκο, Γιάννη Κλίνη, Κώστα Γαλανάκη, Γιώργο Μπινιάρη και όλους, όλους, μηδενός εξαιρουμένου), αφού μαζευόμασταν συνήθως σε ένα καμαρίνι όταν κάτι ωραίο συνέβαινε ή είχαμε την υποψία ότι θα συμβεί.

Δεν θα ξεχάσω και ένα χρόνο νωρίτερα, στους «Μυστικούς αρραβώνες», το καμαρίνι που μοιραζόμουν με τον Μελέτη Γεωργιάδη και τον Αργύρη Παυλίδη, δεν θα ξεχάσω τις υπέροχες ιστορίες του και τα φοβερά ποιήματά του. Εγώ τότε μάθαινα μονόκυκλο για την επόμενη παράσταση και το είχα πάντα μαζί μου στο καμαρίνι. Στα διαλείμματα των διπλών παραστάσεων έκανα προπόνηση. Τους είχα τρελάνει. Ήταν όμως και η χρονιά που γεννήθηκε ο γιος μου. Αυτό και μόνο φτάνει για να το θυμάμαι πάντα.

 

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Δεν ξέρω. Έχω δει πολλά. Αλλά χωρίς τους κατάλληλους ανθρώπους δεν μου λένε τίποτα. Αυτό που έχω φέτος, για παράδειγμα, στον Νέο Κόσμο μού φαίνεται πανέμορφο, γιατί έχω υπέροχους ανθρώπους πλάι μου! Τη Ρηνιώ, τη Σοφία, τη Βάσια. Είναι σαν να είμαι σπίτι μου!

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Με διαφορά στο καμαρίνι του Θεάτρου της Επιδαύρου. Αν και έχω πάει πολλές φορές, μία ήταν εκείνη που έκανε τη διαφορά, το 2006, στην «Αντιγόνη» με τον Λευτέρη Βογιατζή. Όποτε μας έβλεπε το καμαρίνι (δηλαδή σχεδόν ποτέ), εκτιμούσαμε την «αξία» του! Επίσης, ήμασταν όλοι σαν να είχαμε ένα καμαρίνι: τον εξωτερικό χώρο των κάτω καμαρινιών, όπου κάναμε ξανά και ξανά πρόβα για ώρες πριν αρχίσει η παράσταση. Είχαμε εξαντληθεί, αλλά φαινόταν στα μάτια όλων ότι μπορούσαμε να αντέξουμε λίγο ακόμα. Οι μουσικές πρόβες του Σπύρου (Σακκά) μας ανακούφιζαν κάπως, ήταν και «θεϊκά» φτιαγμένες, όμως μετά περνούσαμε στα χέρια του Λευτέρη και στις διορθώσεις του, στις άπειρες μικρές διορθώσεις. Ακόμα και όταν οι θεατές είχαν ήδη μπει και καθίσει στις κερκίδες, εκείνος ζητούσε από τους υπεύθυνους του θεάτρου λίγο χρόνο ακόμα. Τελικά, ολοκληρωμένη Γενική πρόβα ή πέρασμα δεν κάναμε ποτέ! Αυτό έγινε κατευθείαν στην παράσταση. Και όταν πια γυρίσαμε ξανά στο ίδιο καμαρίνι μετά την παράσταση, καταλάβαμε τι είχε συντελεστεί.

 

 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Το τελευταίο πράγμα που κάνω είναι να τσεκάρω αν έχω μαζί μου όλα όσα πρέπει να έχω. Η τελευταία μου κίνηση είναι να κάνω το σταυρό μου και η τελευταία μου σκέψη η συνομιλία με τον εαυτό μου, και όχι μόνο. Ας πούμε, φέτος γίνεται από κοινού με τη Ρηνιώ, καθώς ξεκινάμε την παράσταση μαζί: «Πάμε γερά, συγκεντρωμένα! Να χαρούμε το παιχνίδι! Ενέργεια! Επικοινωνία! Ρυθμός!»

 Φωτογραφίες: Δομηνίκη Μητροπούλου

 

Τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλου απολαμβάνουμε  στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και στην παράσταση "Το μικρό πόνι" του Πάκο Μπεθέρα αλλά και στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου και την παράσταση για παιδιά  "Μέγας Αλέξανδρος" του Ν.Καζαντζάκη.

Η παράσταση "Το μικρό πόνι" από 21/1 μετακομίζει στο θέατρο 104

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία