Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 

Η Χρηστίνα Γαρμπή Μας Γράφει Γι' Αυτό Που Την «Καίει»

Με καίει το ότι μας κινεί όλο και πιο πολύ ο φόβος μήπως αποτύχουμε  παρά η πραγματική ανάγκη να πράξουμε. Αυτή η ιδιότυπη δειλία, η ψυχική δειλία σε παραλύει από μέσα.

Σε μια χώρα που όλα μοιάζουν σαν απόηχος μιας μεγάλης καταστροφής - η οποία όμως δεν ήρθε και ποτέ ολοκληρωτικά- τί  έχουμε να ελπίζουμε;;

Οι πιο πολλές επιλογές των ανθρώπων μοιάζουν να είναι προϊόν  φόβου και όχι λαχτάρας για κάτι. Η δουλειά μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους ακόμα και ο τρόπος που συνδεόμαστε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Επιλέγουμε ένα επάγγελμα βάσει του φόβου μας για την ενδεχόμενη μη επιβίωσή μας, επιλέγουμε σύντροφο γιατί φοβόμαστε να είμαστε μόνοι, επιλέγουμε φιλία - όποια κι αν είναι αυτή- γιατί επίσης δεν μπορούμε να μένουμε λεπτό μόνοι, γιατί τότε σκεφτόμαστε και αυτό είναι τρομακτικό. . Ψηφίζουμε γιατί έτσι πρέπει, γιατί μόνο αυτό έχουμε και μάλιστα ψηφίζουμε αυτόν που απλά μας κάνει να φοβόμαστε λιγότερο. 

 Οι άνθρωποι – ακόμα και οι νέοι σε ηλικία- μοιάζουν να μην έχουν να ελπίζουν  σε πολλά σήμερα. Ίσως όχι άδικα. Όμως πώς μπορεί κανείς να είναι ειλικρινής απέναντι στα πράγματα όταν έχει έναν μόνιμο φόβο για τη ζωή; Είναι σαν να ζεις με κρατημένη την αναπνοή, είναι κάτι βαθιά αφύσικο. Και ναι , η κατάθλιψη καραδοκεί στη γωνία. Ακόμα και αυτός, ο έρωτας, ο υπέρ πάντων, ο τα πάντα πλήρων, αυτός που μας αποζημιώνει για την δύσκολη πραγματικότητα, ακόμα και αυτός μοιάζει να είναι δειλός και μουδιασμένος. Ακόμα και τη στιγμή που τον βιώνουμε στεναχωριόμαστε ήδη για το μετά, για το τέλος.  Μοιάζουμε να ζούμε με φόβο εγκατάλειψης. Θα με αφήσει ο σύντροφός μου, θα με απολύσουν, θα στεναχωρήσω τους γονείς μου με τις επιλογές μου. Φόβος. Ναι αλλά εσύ; Τι θέλεις; Τι ονειρεύεσαι; Τι επιθυμείς πραγματικά; Πώς θα κρατήσει μια σχέση -σε οποίο φάσμα της ζωής κι αν  ανήκει- αν οι μονάδες τις είναι λειψές;; Η ζωή είναι ένας ατελείωτος αυτοσχεδιασμός, επομένως πώς μπορούμε να θέλουμε να προκαταβάλουμε τα πάντα;

 Όποτε ανακαλύπτω ένα πεδίο πραγματικής ανάγκης , ένα πεδίο στο οποίο δεν με κινεί ο φόβος αλλά η πραγματική λαχτάρα για κάτι -είτε αυτό το πεδίο ανήκει στη δουλειά μου είτε στις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους - είναι σαν να συμβαίνει ένα μικρό θαύμα.  Απ’ αυτά που σε κάνουν να προχωράς προς τα μπροστά χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα από τη ζωή απλά πράττοντας - και μάλιστα όχι ως κέντρο του κόσμου αλλά ως μέρος αυτού. Αυτή η δύναμη προς τα μπροστά είναι αυτό που με καίει. Πώς θα ξαναθυμηθούμε τη δύναμη προς τα μπροστά, πώς θα νικήσουμε αυτόν τον φόβο για τα πάντα που σου παραλύει το μυαλό και το σώμα και σε κάνει να ζεις σαν κάποιον που μοιάζει με τον εαυτό σου αλλά δεν είναι αυτός ακριβώς. Νομίζω ότι η ποίηση και τα θαύματα βρίσκονται δίπλα μας κάθε μέρα απλά τα κοιτάμε  χωρίς να τα βλέπουμε. Ένα παιδί έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα να διακρίνει αυτά τα θαύματα, έχει ακόμα καθαρό τον τρόπο που προσλαμβάνει τα εξωτερικά ερεθίσματα. Αυτό με καίει. Αυτό το ξεσκόνισμα της ψυχής. Να μη φοβάμαι το ρίσκο, την ήττα, την αποτυχία. Άλλωστε τι είναι η πτώση αν όχι μια ευκαιρία για να σηκωθείς πραγματικά;

Η Χρηστίνα θα παίζει Το «BU21» που κάνει πρεμιέρα στις 17/1 στο θέατρο 104 σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά.

 

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία