Οι λάτρεις της Ζωρζ Σαρή έχουν τώρα την ευκαιρία να ακολουθήσουν τα σχολικά αποτυπώματα στο έργο της.

Μέχρι τα τέλη Νοέμβρη φιλοξενείται στο Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης -που στεγάζεται σε ένα ιδιαίτερο διατηρητέο, νεοκλασικό κτίριο του 1850, στην Πλάκα- η έκθεση «Σχολικά αποτυπώματα στο έργο της Ζωρζ Σαρή». 

Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης (Τριπόδων 23, Πλάκα) 

Ωράριο: Τρίτη ως Παρασκευή 10:00-18:00 Σάββατο και Κυριακή 11:00-19:00 

Η είσοδος είναι δωρεάν 

 

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που συνοδεύουν την έκθεση, σημειώστε επίσης: 

Αύριο Σάββατο 19/11 στις 16:00 το Greek Cultural Institute και το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης οργανώνουν έναν Λογοτεχνικό Περίπατο στην Πλάκα στα ίχνη ποιητών και πεζογράφων που έζησαν για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα και δημιούργησαν στην καρδιά της Αθήνας. Στο τέλος του περιπάτου θα γίνει ξενάγηση στην έκθεση και θα προβληθούν αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες. 

 

Την ερχόμενη Τετάρτη 23 Νοεμβρίου στις 19:00 πολλοί φίλοι της Ζωρζ, συγγραφείς, εκπαιδευτικοί και αναγνώστες θα συναντηθούμε με αφορμή την πρόσκληση του μουσείου και του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου σε μια εκδήλωση στην οποία θα μιλήσει η Δρ. Χρύσα Κουράκη, υπεύθυνη πολιτιστικών θεμάτων δ/νσης Π.Ε. Ανατολικής Αττικής και η Δρ. Βασιλική Νίκα, πρόεδρος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

 

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου. 

Τα κοστούμια της παράστασης, τα υλικά για το μακιγιάζ και το χτένισμα, παραμάνες. 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Ως χώρο β) Με ποιους συναδέλφους. 

Το πιο ωραίο καμαρίνι από άποψη χώρου ήταν στο Θέατρο Αλίκη. Όσον αφορά τους συναδέλφους, ήταν με την Ομάδα 92 στο «Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ». Αγάπη, συντροφικότητα και πολύ πολύ γέλιο!

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. 

Το καμαρίνι της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο Θέατρο Αλίκη. 

 Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι. 

Οι συζητήσεις με τον Δημήτρη Ποταμίτη στο καμαρίνι του στο Θέατρο Έρευνας.

 

 Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου. 

Πίνω μια γουλιά νερό, συγκεντρώνομαι στη σκηνή που ακολουθεί και παίρνω το τρακ μου αγκαλιά.

 

Η Μαρία Καρακίτσου πρωταγωνιστεί στο "Φρουρά στο Ρήνο" Της Λίλιαν Χέλμαν σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή στο στούντιο Μαυρομιχάλη.

Η παράσταση παίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη

Τετάρτη: 7.00

Πέμπτη: 9.00

 

 

 

ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛEYΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗ MARJANE SATRAPI

—

30 Νοεμβρίου 2016 | 19:00 | Κεντρική Σκηνή

 

Σχεδιάζει και γράφει κόμικς, κάνει εικονογραφήσεις, ζωγραφίζει, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί στη σκηνοθεσία. Η Marjane Satrapi έρχεται για ένα απόγευμα στη Στέγη να κουτσομπολέψουμε, όπως οι ηρωίδες στα «Κεντήματα».

Μια από τις πιο ταλαντούχες και πολύπλευρες καλλιτέχνιδες της εποχής μας, η Γαλλοϊρανή Μαρζάν Σατραπί, έρχεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση για μια συζήτηση επί σκηνής με τη δημοσιογράφο Άννα Δαμιανίδη στις 30 Νοεμβρίου 2016.

Η Μαρζάν Σατραπί έγινε διεθνώς γνωστή όταν εξέδωσε τις αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια υπό μορφή κόμικς (graphic novel), που μέχρι σήμερα έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από σαράντα γλώσσες. Στη σειρά βιβλίων με τον τίτλο Περσέπολις, αφηγείται την ιστορία μιας πανέξυπνης πιτσιρίκας που μεγαλώνει στο Ιράν της δεκαετίας του 1970, όταν η Ισλαμική Επανάσταση και ο πόλεμος με το Ιράκ εισβάλλουν στη ζωή της οικογένειάς της και αναστατώνουν τον κόσμο της. Η ιστορία συνεχίζεται στη Βιέννη, όπου θα την στείλουν οι γονείς της, με την ευχή να ζήσει ελεύθερα. Με ειλικρίνεια και καταλυτικό χιούμορ, η Σατραπί διηγείται την ιστορία μιας ασυνήθιστης ενηλικίωσης που, χάρη στο σπάνιο ταλέντο της, θα αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και συγκρίσεις με το Maus, το κορυφαίο graphic novel του 20ού αιώνα, από τον Art Spiegelman. Λίγα χρόνια αργότερα, η ίδια θα διασκευάσει την αυτοβιογραφική Περσέπολις για τον κινηματογράφο, κερδίζοντας –ανάμεσα σε άλλα– το Βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ των Καννών, δύο Βραβεία Σεζάρ, καθώς και μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων.

Η Σατραπί μεγάλωσε στην Τεχεράνη, προτού φύγει για τη Βιέννη και από εκεί για το Στρασβούργο, όπου σπούδασε Διακοσμητικές Τέχνες. Εκτός από τη σειρά Περσέπολις, έχει γράψει άλλα δύο κόμικς για ενηλίκους: το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα, το οποίο επίσης διασκεύασε για τη μεγάλη οθόνη, καθώς και το σπαρταριστό Κεντήματα, στο οποίο μια παρέα γυναικών, που εκπροσωπούν τρεις γενιές, συναντιούνται γύρω από ένα σαμοβάρι για να κουτσομπολέψουν, να ανταλλάξουν μυστικά, να αφηγηθούν προσωπικές ιστορίες, να μιλήσουν για τις σσχέσεις, τους άνδρες και το σεξ.

Τα τελευταία χρόνια, ασχολείται κυρίως με τον κινηματογράφο. Το 2013 σκηνοθέτησε την ταινία Gang of the Jotas και την επόμενη χρονιά την ταινία The Voices (Φωνές). Αυτό τον καιρό εργάζεται πάνω στην ταινία The Extraordinary Journey of the Fakir, με πρωταγωνίστρια την Uma Thurman. Παράλληλα, συνεχίζει να ζωγραφίζει και να συμμετέχει σε εκθέσεις. Η Μαρζάν Σατραπί ζει στο Παρίσι.

Η Marjane Satrapi συνομιλεί με τη δημοσιογράφο Άννα Δαμιανίδη

Επιμέλεια: Πάσκουα Βοργιά, Αφροδίτη Παναγιωτάκου

Στο τέλος της εκδήλωσης, η Μαρζάν Σατραπί θα υπογράψει βιβλία.

Τα βιβλία της Σατραπί για ενηλίκους που κυκλοφορούν στα ελληνικά είναι τα κόμικς Περσέπολις (δύο τόμοι), σε μετάφραση Γεωργίας Τσάκωνα και Μελίττας Γκουρτσογιάννη, και Κεντήματα σε μετάφραση Γεωργίας Τσάκωνα, από τις εκδόσεις Ηλίβατον.

Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις του Κύκλου «Λέξεις & Σκέψεις» είναι δωρεάν και τηρείται σειρά προτεραιότητας.

Η διανομή των δελτίων εισόδου ξεκινά 1 ώρα πριν από κάθε εκδήλωση.

Για τις ομιλίες των ξένων προσκεκλημένων υπάρχει ταυτόχρονη διερμηνεία.

H εκδήλωση θα αναμεταδοθεί και με live streaming μέσω του sgt.gr.

Πληροφορίες 

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Συγγρού 107

Πληροφορίες: 210 900 5 800

30 Οκτωβρίου 2016 | 19:00

Κεντρική Σκηνή

 

 

Το Μουσείο Νεώτερης Κεραμεικής στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών του δράσεων προσφέρει δωρεάν σε παιδιά ανέργων τη βιωματική εκπαιδευτική δράση «Ο πήλινος κόσμος των σχημάτων».

 

Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα ξεκινά με διαδραστική παράσταση  της ομάδας ΆΝΑΣΣΑ που μυεί τους μικρούς θεατές στην  διαδικασία της δημιουργίας και τους εισάγει στις βασικές έννοιες της Γεωμετρίας. 

 

Ακολουθεί ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΗΛΟΥ στο οποίο τα παιδιά χρησιμοποιώντας  στοιχεία της παράστασης, δημιουργούν με  πηλό σχήματα και εικόνες.  Μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας  ανακαλύπτουν βιωματικά τη διαδρομή από  τη σύλληψη μιας ιδέας στην πραγμάτωσή της. Εξερευνούν τον Κόσμο της Γεωμετρίας, μαθαίνουν να δουλεύουν τον πηλό, δίνουν σχήμα στα συναισθήματα τους και δημιουργούν το δικό τους μοναδικό κόσμο.

 

Η δράση απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 4-8 ετών.

 

Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνείτε στα τηλέφωνα 210-3318491/2 ή ηλεκτρονικά στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..

 

Απαραίτητη η επίδειξη κάρτας ανεργίας του γονιού.

 

 Η ΔΡΑΣΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΕΙ ΣΤΙΣ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ & ΣΤΙΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016.

 

 

 

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΝΙ- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου

Πρεμιέρα Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Το ΠΟΡΤΑ παρουσιάζει από τις τις 6 Δεκεμβρίου την παράσταση “Μαύρο Χιόνι- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη” σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου. Μια παράσταση βασισμένη στο αυτοβιογραφικό Θεατρικό Μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ, που έγραφε παράλληλα με το Μαιτρ και Μαργαρίτα και άφησε λόγω του θανάτου του ημιτελές (1936-1939).

Η ιδέα για το “Μαύρο Χιόνι- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη” γεννήθηκε πριν από 17 χρόνια σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι. Ο Κώστας Φιλίππογλου, με την ιδιαίτερη αισθητική του, χρησιμοποιεί τις δυνατότητες του σωματικού θεάτρου, για να δημιουργήσει μια ποιητική παράσταση με πηγαίο χιούμορ, έντονες κινηματογραφικές εναλλαγές εικόνων και καταιγιστικό ρυθμό, δίνοντας πνοή σε ένα έργο που αναδεικνύει την καταπίεση και την περιθωριοποίηση που υφίσταται ο καινοτόμος δημιουργός από το κατεστημένο, ο νέος καλλιτέχνης από τους γηραιότερους και ο ανυπεράσπιστος πολίτης από την εξουσία.

 

Το Θεατρικό Μυθιστόρημα αποτυπώνει με χιούμορ και διαβρωτικό σαρκασμό τη θέση του καλλιτέχνη σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, εστιάζοντας συγκεκριμένα στην περιπέτεια ενός συγγραφέα μπλεγμένου στα γρανάζια του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας επί Στάλιν. Χάρη στη διεισδυτική γραφή του Μπουλγκάκωφ ανακαλύπτουμε τα περίφημα χαρακτηριστικά του Θεάτρου Τέχνης εκείνης της περιόδου, από τη διαμάχη των Στανισλάβσκι και Νεμίροβιτς- Ντατσένκο και τον άρρητο εμφύλιο στο εσωτερικό του ως τον παραλογισμό της τυπολατρίας και της γραφειοκρατίας που επικρατούσε στο θέατρο κατ’ εικόνα του  καθεστώτος. Κι από την εμμονή με τον πειραματισμό– που ο Μπουλγκάκωφ παρωδεί ξεκαρδιστικά– ως την υποχονδριακή ιδιοσυγκρασία του ίδιου του μυθικού δασκάλου και σκηνοθέτη Στανισλάβσκι που επηρέαζε καταλυτικά και τη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού προϊόντος, όπως εν προκειμένω και του έργου που κρίνεται εδώ και το οποίο είναι καταδικασμένο ποτέ να μην ανέβει…

 

Αυτή η περιπέτεια δίνει στον Μπουλγκάκωφ την αφορμή να σκιαγραφήσει μια ολόκληρη πινακοθήκη χαρακτήρων, ηθοποιούς, γραμματείς και φαρισαίους περί του θεάτρου αλλά και των γραμμάτων γενικότερα, γκροτέσκα τονισμένους, σ’ ένα όλο και πιο ασφυκτικό γαϊτανάκι γύρω από τη μοναχική κι απεγνωσμένη φιγούρα του Συγγραφέα που αναζητά βιοποριστική διέξοδο μέσα απ’ το έργο του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμείνει πιστός στο συγγραφικό του όραμα και ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του.

 

Εδώ έγκειται, βέβαια, και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του μυθιστορήματος, που υπερβαίνει εντέλει κάθε ηθογραφική διάσταση και αγγίζει την τραγωδία του δημιουργού στην

προσπάθειά του να συνδιαλλαγεί με το σύστημα, υπερασπίζοντας την αλήθεια του· προσπάθεια τις περισσότερες φορές καταδικασμένη. Ο αυτοβιογραφούμενος συγγραφέας, ωστόσο, δεν αφήνει κανέναν μελοδραματισμό να παρεισφρήσει. Η αφήγησή του απογειώνεται με τέχνη μέσα από το φίλτρο του χιούμορ και της εξπρεσιονιστικής απόστασης.

Εξάλλου, “οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα”. 

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Διασκευή: Δήμητρα Κονδυλάκη, Κώστας Φιλίππογλου

Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα

Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα

Συνεργάτης σκηνογράφος: Μιχαήλα Πλιαπλιά

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Lost Bodies
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Σερεμέτη

Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη

Φωτογραφίες-Promo video: Όλγα Μπρούμα (art direction) - Βαγγέλης Πουλής  (κάμερα)

Παραγωγή: GoodHeart Productions

Με τους: Εύα Αγγελοπούλου, Γιάννη Γιαννούλη, Τάσο Δημητρόπουλο, Δημήτρη Δρόσο, Εύα Οικονόμου Βαμβακά, Γιάννη Στεφόπουλο και Κώστα Φιλίππογλου

Μέρες και ώρες παραστάσεων:

 Δευτέρα και Τρίτη: 21:15
Τετάρτη (λαϊκή απογευματινή): 20:00
Κυριακή: 18:30

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό 15€
Φοιτητικό, ΑΜΕΑ, άνω των 65, ομαδικό (άνω των 10 ατόμων) 10€
Λαϊκή απογευματινή 10€
Ανέργων 8€

 

 

«45 Χρόνια Θέατρο ΣΤΟΑ»

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου

Είσοδος ελεύθερη

 

ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ώρα 19:00

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

 

Τετάρτη 7/12

Μάριου Ποντίκα, «Η γυναίκα του Λωτ», παραγωγή για το Θέατρο της Δευτέρας, ΕΡΤ, 1991

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Νίκος Παντελούς

Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Νίκη Χαντζίδου

Η ταινία προβάλλεται με την ευγενική παραχώρηση των δημιουργών και του Αρχείου της ΕΡΤ 

 

Τετάρτη 14/12

Μίκη Θεοδωράκη, «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», 2015

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Σκηνικά: Γιώργος Πάτσας

Κοστούμια: Λέα Κούση

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Κώστας Αρζόγλου, Χρήστος Πλαΐνης, Σπύρος Περδίου, Μαριαλένα Ροζάκη, Ελευθερία Στεργίδου, κ.ά. Στο ρόλο του λαϊκού τραγουδιστή,      ο Κώστας Μακεδόνας.

 

Τετάρτη 11/1

Παναγιώτη Μέντη, «Άννα, είπα!», 1996

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Σκηνικό-κοστούμια: Αφροδίτη Κουτσουδάκη

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Νίκη Χαντζίδου, Μαρία Τσιμά, Παναγιώτης Μέντης, Αθηνά Καραμπά, Βίλη Σωτηροπούλου, Σπύρος Κωτσόπουλος, Βασίλης Ψυχογιόπουλος

 

Τετάρτη 18/1

Μποστ, «Φαύστα», 1987

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Βασίλης Δημητρίου

Σκηνικό-κοστούμια: Μποστ

Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Δημήτρης Γιαννόπουλος, Παύλος Ορκόπουλος, Κωνσταντίνος Τζούμας, Χαρά Ρωμούδη, Νανά Τσόγκα

 

Τετάρτη 25/1

Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Τρεις σε μοναξιά», 1992

Τρεις μονόλογοι: Ο πανηγυρικός, Αυτός και το παντελόνι του, Ο επικήδειος

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Σκηνικό-κοστούμια: Λέα Κούση

Ερμηνεύει ο Θανάσης Παπαγεωργίου.

 

Τετάρτη 1/2

Φ.Γ. Λόρκα, «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», 2002

Μετάφραση: Κατερίνα Χαλκίδου

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Σκηνικό-κοστούμια: Λίλη Πεζανού

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Ανδριανή Τουντοπούλου, Άννα Κοζαδίνου, Ευδοκία Σουβατζή, Νίκη Χαντζίδου, Εύα Καμινάρη, Ειρήνη Ράπτη, Δέσποινα Γιαννοπούλου, Ελένη Κουλουριώτη, Ειρήνη Χέλιου, Βέρα Χατζηιακώβου, Μαρίκα Κούρου και Φιλιώ Νικολοπούλου (βουβές)

 

Τετάρτη 8/2

Έντουαρντ Μποντ, «Η φυλακή του Όλλυ», 1997

Μετάφραση: Ελπίδα Μπραουδάκη

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Σκηνικό-κοστούμια: Αφροδίτη Κουτσουδάκη

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Μαρία Τσιμά, Παναγιώτης Μέντης, Αθηνά Καραμπά, Βίλη Σωτηροπούλου, Σπύρος Κωτσόπουλος, Βασίλης Ψυχογιόπουλος, Παύλος Ορκόπουλος, Φαίδων Καστρής, Αντώνης Ταμβακάς, Ανατολή Αθανασιάδου

 

Τετάρτη 15/2

Παναγιώτη Μέντη, «La Cumparsita», 1998

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Σκηνικό-κοστούμια: Γιώργος Πάτσας

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Μίνα Λαμπροπούλου, Βασίλης Ρίσβας

 

Τετάρτη 22/2

«Με όλο μου το είναι», 2013

Τρεις μονόλογοι:

Ιάκωβου Καμπανέλλη, Ο επικήδειος

Θανάση Παπαγεωργίου, Η Αντριάνα

Θάλειας Ασλανίδου & Μαρίας Κονδύλη, Μια μητέρα…

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Σκηνικό-κοστούμια: Λέα Κούση

Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Εύα Καμινάρη  

 

 

ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ, ώρα 11:00

 ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ – ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

 

Σάββατο 3/12

«45 ΧΡΟΝΙΑ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟΑ»

Ομιλητές: Λουκάς Αξελός (Διδάκτωρ στο ΕΚΠΑ, ποιητής, συγγραφέας, ιδρυτής και διευθυντής των Εκδόσεων «Στοχαστής»), Κώστας Μποσταντζόγλου

Προβολή: «Θανάσης Παπαγεωργίου», από τη σειρά Μονόγραμμα της ΕΡΤ.

Η ταινία προβάλλεται με την ευγενική παραχώρηση των δημιουργών και του Αρχείου της ΕΡΤ 

 

Σάββατο 10/12

«Η ΣΤΟΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ»

Ομιλητές: Λήδα Πρωτοψάλτη (ηθοποιός), Θανάσης Παπαγεωργίου (ηθοποιός-σκηνοθέτης, ιδρυτής του Θεάτρου Στοά)

Προβολή: Ευριπίδη, Εκάβη, 1999

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Σκηνικό-κοστούμια: Λίλη Πεζανού

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Άλκης Παναγιωτίδης, Παύλος Ορκόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου (φωνή), Αντώνης Ταμβακάς, Δημήτρης Ιωακειμίδης, Ευδοκία Σουβατζή, Εύα Καμινάρη, Ελένη Κουλουριώτη, Μίνα Λαμπροπούλου, Αριέτα Μουτούση, Ειρήνη Ράπτη, Νίκη Χαντζίδου, Σπύρος Κωτσόπουλος, Γιώργος Χατζηγεωργίου

 

Σάββατο 17/12

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΗΣ ΣΤΟΑΣ»

Θα παρουσιαστούν τραγούδια που γράφτηκαν για την παιδική σκηνή της Στοάς, από τα παιδιά και τους εφήβους των θεατρικών εργαστηρίων του Θεάτρου Στοά. Διδασκαλία-επιμέλεια: Εύα Καμινάρη. Ο συνθέτης Σταύρος Παπασταύρου θα ερμηνεύσει και θα συνοδέψει τα παιδιά με την κιθάρα του.

Στο πιάνο η Εύα Καμινάρη.

 

Σάββατο 14/1

«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, Α’ μέρος»

Ομιλητής: Νίκος Ξυδάκης (συνθέτης, τραγουδιστής, πιανίστας)

Προβολή: Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, 2003

Μετάφραση: Κ.Χ. Μύρης

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Νίκος Ξυδάκης

Σκηνικό-κοστούμια: Λίλη Πεζανού

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Παύλος Ορκόπουλος, Ανδριανή Τουντοπούλου, Γιώργος Κοτανίδης, Πολύκαρπος Πολυκάρπου, Ευδοκία Σουβατζή, Νίκη Χαντζίδου, Εύα Καμινάρη, Ελένη Κουλουριώτη, Ειρήνη Χέλιου, Βέρα Χατζηιακώβου, Μαρία Παπαστεφανάκη, Μένη-Λουΐζα Κωνσταντινίδου, Χριστόδουλος Στυλιανού, Ηλίας Κατέβας

 

Σάββατο 21/1

«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, Β’ μέρος»

Ομιλητής: Μιχάλης Γρηγορίου (συνθέτης, πιανίστας)

Προβολή: Πέτερ Βάις, Άσμα για το σκιάχτρο της Λουσιτανίας, 2014

Μετάφραση: Θεόφιλος Φραγκόπουλος

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Μιχάλης Γρηγορίου

Σκηνικό-κοστούμια: Λέα Κούση

Παίζουν: Εύα Καμινάρη, Λεονάρδος Μπατής, Γιώργος Πέππας, Χριστίνα Πλατανιώτη, Ευδοκία Σουβατζή, Θοδωρής Τούμπανος, Κοραλία Τσόγκα, Νικόλας Φραγκοπανάγος (φλάουτο)

 

Σάββατο 28/1

«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, Γ’ μέρος»

Ομιλητής: Σταύρος Παπασταύρου (συνθέτης, κιθαρίστας)

Προβολή: Μπέσι Σμιθ, Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν, 1996

Διασκευή: Παναγιώτης Μέντης

Σκηνοθεσία: Λήδα Πρωτοψάλτη

Μουσική: Σταύρος Παπασταύρου

Σκηνικό-κοστούμια: Αφροδίτη Κουτσουδάκη

Χορογραφίες: Μαρία Αλβανού

Παίζουν: Μίνα Λαμπροπούλου, Σπύρος Κωτσόπουλος, Βασίλης Ψυχογιόπουλος, Αθηνά Καραμπά, Αντώνης Ταμβακάς, Μάκης Κυρλής, Ανατολή Αθανασιάδου, Φαίδων Καστρής, Βίλη Σωτηροπούλου

 

Σάββατο 4/2

«ΣΚΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ»

Ομιλήτρια: Λέα Κούση (σκηνογράφος-ενδυματολόγος)

Προβολή: Α. Στρίντμπεργκ, Ο πατέρας, 2007

Μετάφραση: Ομάδα της Στοάς

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Σκηνικό-κοστούμια: Λέα Κούση

Παίζουν: Θανάσης Παπαγεωργίου, Λήδα Πρωτοψάλτη, Πολύκαρπος Πολυκάρπου, Γιώργος Ζιόβας, Νάντια Περιστεροπούλου, Άννα Κοζαδίνου, Αλέκος Κούρος, Στέφανος Καλαϊτζής

 

Σάββατο 11/2

«ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΣΤ»

Ένα αφιέρωμα στον αγαπημένο συνθέτη που έφυγε πρόωρα, με τα παιδιά, τους εφήβους και τους ηθοποιούς της Στοάς. Θα ακουστούν τραγούδια από τις παραστάσεις Φαύστα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα και Μήδεια. Διδασκαλία τραγουδιών: Εύα Καμινάρη. Επιμέλεια: Θανάσης Παπαγεωργίου

 

Σάββατο 18/2

«Η ΣΤΟΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΓΟ»

Ομιλητές: Παναγιώτης Μέντης (συγγραφέας, ηθοποιός), Πολύκαρπος Πολυκάρπου (ηθοποιός, θεατρολόγος, μεταφραστής)

Προβολή: Παναγιώτη Μέντη, Εθνική Πινακοθήκη, 2001

Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαγεωργίου

Μουσική: Δημήτρης Μαραμής

Σκηνικό-κοστούμια: Λέα Κούση

Παίζουν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Παύλος Ορκόπουλος, Θανάσης Παπαγεωργίου, Ευδοκία Σουβατζή, Ελένη Κουλουριώτη, Εύα Καμινάρη, Γιώργος Χατζηγεωργίου, Γιώργος Αφεντάκης, Ηλίας Κατέβας, Παναγιώτης Μέντης

 

 

 

«Η ΏΡΑ ΤΩΝ 50 ΛΕΠΤΩΝ»

Με τον Αντώνη Μποσκοΐτη

Την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 21.00, στο ζεστό και φιλόξενο φουαγιέ του «Αγγέλων Βήμα», η Ευσταθία θα ξαπλώσει στο ντιβάνι του σκηνοθέτη – δημοσιογράφου Αντώνη Μποσκοΐτη για μια εκ βαθέων συνεδρία – συνέντευξη! Αμέσως μετά, η δημοφιλής τραγουδοποιός θα ερμηνεύσει για εμάς κάποια από τα τραγούδια της που αγαπήθηκαν και μισήθηκαν παράφορα!!! Στο πιάνο θα τη συνοδεύσει ο συνθέτης Αντώνης Παπακωνσταντίνου.

Η «Ώρα των 50 λεπτών» είναι ένα project του Αντώνη Μποσκοΐτη που ενώνει τη δημοσιογραφία με το θέατρο και που πρώτη φορά παρουσιάζεται σε θεατρική σκηνή. 

Ο Αντώνης Μποσκοΐτης γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε κινηματογράφο και δημοσιογραφία στην Αθήνα. Δημιουργός των βραβευμένων ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη, τον Νίκο Κούνδουρο, την ελληνική ροκ σκηνή των 70s και την Κατερίνα Γώγου. Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και εφημερίδες (Έθνος, Κ της Καθημερινής, Δίφωνο, Οδός Πανός, ΠΟΠ+ΡΟΚ κ.α.) Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 500 συνεντεύξεις με καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια οι συνεντεύξεις του με μουσικούς για τη LIFO θεωρούνται από τις καλύτερες στον ημερήσιο, περιοδικό και ιντερνετικό Τύπο. 

Θέατρο «Αγγέλων Βήμα»

Σατωβριάνδου 36, Στάση μετρό «Ομόνοια»

Τηλ. 210 52 42 211

Είσοδος: 10 ευρώ (με προαιρετικό ποτό)

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016, ώρα 21.00

 

Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΘΠ Νίκος Διαμαντής, σας περιμένουν  στη συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί στο Φουαγιέ του Δ.Θ.Π., με τη συγγραφέα Μάρω Δούκα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης Η ζωή μου όλη..., με την επιμέλεια του Θανάση Θ. Νιάρχου. 

 

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016, στις 19.00

 

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 5 €

 

Πωλήσεις εισιτηρίων: Στο ταμείο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και στην www.ticketservices.gr

 

Ώρες ταμείου:Δευτέρα: ΑΡΓΕΙ /Τρίτη έως Σάββατο: 10.00-14.00 και 18.00-21.00 | Κυριακή: 15.00-21.00

 

Πρόσβαση:040 - από Σύνταγμα στάση Δημοτικό Θέατρο /X96 - από Αεροδρόμιο στάση Δημοτικό Θέατρο

Ηλεκτρικός - Τερματικός Σταθμός Πειραιά

Τιερί Ζανσέν

Έπεσε Νέκρα

Από Δευτέρα 21 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη

στο θέατρο Αποθήκη

 

Η μαύρη κωμωδία του Τιερί Ζανσέν Έπεσε Νέκρα ξεκινάει από τη Δευτέρα 21 Νοεμβρίου στο θέατρο Αποθήκη. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται οι: Γιούλικα Σκαφιδά, Μαρία Κωνσταντάκη και Δανάη Μπάρκα. 

Μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία, με έξυπνο χιούμορ, ωραίους χαρακτήρες, γρήγορο ρυθμό κι ανατροπές.

Η ιστορία: 

Τι κάνουν σ΄ένα νεκροστάσιο μια  παρουσιάστρια δελτίου καιρού, μια ακτιβίστρια της Greenpeace και μια εγκληματολόγος  που μιλάει σαν ρομπότ; 

Ποιός είναι μέσα στο φέρετρο; Ο Φρανκ, ο Ζακ ή ο Μικ;

Τι κοινό έχουν μεταξύ τους η Κριστίν, η Αναΐς και η Λόλα; 

Ανακαλύπτουν εντελώς τυχαία πως «μοιράζονταν» τον ίδιο άντρα! 

Τότε «βγάζουν νύχια» και διεκδικούν τον τίτλο της «Πρώτης κυρίας» στην καρδιά του συγχωρεμένου… 

Ξαφνικά, χτυπά το τηλέφωνο της Κριστίν. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο διευθυντής της αστυνομίας: «Πώς είπατε; ΖΕΙ;»

Οι τρείς «χήρες» κοιτάζονται μεταξύ τους δολοφονικά…

«Έπεσε νέκρα!»

 

Με αφορμή την ανδρική απιστία, ο Τιερί Ζανσέν θίγει αριστοτεχνικά την αυταπάτη του έρωτα (που είναι άλλωστε κοινή και στα δυο φύλα), το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης, τη μοναξιά και την οικολογική καταστροφή.

Συντελεστές:

Μετάφραση: Δημήτρης Ψαρράς

Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Κοστούμια: Γιώργος Σεγρεδάκης

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκος Αποστολίδης

 

Πρωταγωνιστούν 

Γιούλικα Σκαφιδά

Μαρία Κωνσταντάκη

Δανάη Μπάρκα

 

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00

Διάρκεια παράστασης: 90’ (χωρίς διάλειμμα)

Θέατρο Αποθήκη: Σαρρή 40, Ψυρρή

 

Τρία χρόνια μετά το La ultima noche ή οι Καρχαρίες, το πρώτο θεατρικό έργο του Θανάση Τριαρίδη, ο Δημήτρης Γιαμλόγλου επιστρέφει στον ιδιαίτερο κόσμο του συγγραφέα, σκηνοθετώντας το τελευταίο μιας άτυπης δωδεκαλογίας.

Στο πιο ερμητικό έργο του Τριαρίδη, συναντάμε όλα τα χαρακτηριστικά που πλέον αναγνωρίζουμε ως προϋποθέσεις της δραματουργίας του: Ένα παιχνίδι ρόλων, μια αλληλουχία αποκαλύψεων και ανατροπών, ένα ταξίδι στα βάθη του ασυνειδήτου και – κυρίως – το ζήτημα της μεταβαλλόμενης ταυτότητας. Οι ήρωες των έργων του αποφασίζουν να είναι ό,τι θελήσουν (ή πιστεύουν πως είναι ό,τι θελήσουν) προσδίδοντας μιαν άλλη σημασία στην έννοια της ταυτότητας.  

 Το Lacrimosa ή το απέπρωτο είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, ένα σπαρακτικό παραμύθι, μια ιστορία αγάπης που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, μια αλληγορία για τους ρόλους της γυναίκας στην οικογένεια, μια ιστορία στο κατώφλι του φανταστικού, ένα υπαρξιακό δράμα και ταυτόχρονα – όπως πάντα – μια αναζήτηση για τα όρια του ίδιου του θεάτρου.

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν δύο νέοι, πρωτοεμφανιζόμενοι, ηθοποιοί 22 ετών που αποφοίτησαν φέτος από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης και η Μάρθα Λαμπίρη Fedorόw, καλούνται να υποδυθούν δυο συνομήλικούς τους: δυο αδέλφια που υποδύονται τους γονείς τους, που στη συνέχεια μετατρέπονται στα παιδιά τους, τα οποία γίνονται οι γονείς τους – μέχρι που το αίνιγμα της Lacrimosa να βρει τη δική του απάντηση, πέρα από κάθε προσδοκία.

 

ΣΥΝΟΨΗ

 Στην αρχή, ήταν η Σχισμή: Ένα ζευγάρι επιτυχημένων δικηγόρων εξαφανίζεται μυστηριωδώς αφήνοντας πίσω τα εντεκάχρονα παιδιά τους και κάποιους ακατάληπτους στίχους σε ένα μωβ τετράδιο.

Έντεκα χρόνια μετά, απόψε, ο Κ και η Ρ στα εικοσιδύο τους, αποφασίζουν να υποδυθούν τους γονείς τους προκειμένου να κατανοήσουν την αλλόκοτη εξαφάνιση.

Μέσω μιας αυτοσχέδιας (ή όχι;) μυστικιστικής τελετής, φτάνουν τόσο βαθιά στον ψυχισμό των γονιών τους ώστε κάποια στιγμή παρασύρονται και γίνονται εκείνοι. Λίγο πριν εξαφανιστούν, οι γονείς αποφασίζουν να υποδυθούν τα παιδιά τους έντεκα χρόνια αργότερα. 

Ένα ταξίδι, παρόμοιο με το παιχνίδι με τις ρώσικες κούκλες έχει ξεκινήσει. Και μέσα από τρομακτικές ιστορίες θυσίας, αλληλοκατηγορίες, ανάσυρση κρυμμένων επιθυμιών, ενοχές και δοκιμασίες πίστης, το Απέπρωτο θα ολοκληρωθεί.

 

Κι όπως έχουν πει και άλλοι, παλιότεροι:

Όσα ήταν να γίνουν δεν έγιναν ποτέ – κι όσα έγιναν δεν ήταν για να γίνουν.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Γιαμλόγλου

Σκηνικά / Κοστούμια: Αιμιλία Κακουριώτη

Φωτισμοί: Μαριάννα Κοντούλη

Μουσική: Γιάννης Πλαστήρας

Βοηθός σκηνοθέτη / Φωτογράφηση: Γιάννης Ζαφείρης
Συμπαραγωγή: Εκδόσεις Ευρασία – Μανόλης Σάρδης, PRO4

 

Παίζουν: Μάρθα Λαμπίρη – Fedorów,  Μιχαήλ Ταμπακάκης

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου στις 23:45

Παραστάσεις: Παρασκευή, 25 Νοεμβρίου 2016 έως Σάββατο, 14 Ιανουαρίου 2017

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 23:45

Διάρκεια: 80 λεπτά

Εισιτήριο: 12€ γενική είσοδος, 10€ μειωμένο

Διεύθυνση: θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ,  Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210-3255444

 

 

Ticket services

Πανεπιστημίου 39 (εντός Στοάς Πεσματζόγλου)

Τηλεφωνική αγορά 210 7234567

Online: www.ticketservices.gr 

 

θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ

Τουρναβίτου 7, Ψυρρή

τηλέφωνο ταμείου: 210-3255444

ώρες ταμείου : 17:00-23:30 (ανοικτό μόνο τις ημέρες των παραστάσεων)

 

www.facebook.com/theseumtheatre | www.pro4.gr

Κριτική Βιβλίου

Από τον Νεκτάριο – Γεώργιο Κωνσταντινίδη*

 

Γιάννης Λασπιάς, Camille Claudel: Mudness, Αθήνα, Κάπα Εκδοτική, 2016

 

      Το έργο του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιάννη Λασπιά, με τίτλο Camille Claudel: Mudness, συνταιριάζει την ιστορικότητα με τη φαντασιακή ή θεατρική θεώρηση του λόγου, ο οποίος καταχωρείται στα δύο γυναικεία πρόσωπα που συνδιαλέγονται σύμφωνα με την εξέλιξη της πλοκής. Πρόκειται για μια φανταστική συνάντηση της διάσημης γλύπτριας Καμίλ Κλωντέλ, αδελφή του λογοτέχνη Πωλ Κλωντέλ, μαθήτρια και ερωμένη του Ροντέν, με τη Ρουμάνα ψυχίατρο Κονστάνς Πασκάλ. Εντούτοις, η πλοκή αποτελεί μέρος της εν δυνάμει ανάπτυξης των προσώπων κυρίως μέσα από τις χαρακτηριστικές σκηνικές οδηγίες, οι οποίες συνθέτουν άλλωστε ένα σχεδόν ανεξάρτητο κείμενο. Χάρη σε αυτό το κείμενο, το εννοιολόγημα αποκτά υπερβατικές ιδιότητες, που οφείλονται σε παραλεκτικές εκτροπές του λόγου.  

      Ο Γιάννης Λασπιάς σέβεται ιδιαίτερα, όπως διαπιστώνουμε, την εικονοποιήσιμη διάθεση και την θεατρικότητα του λόγου, που αποτυπώνει στο χαρτί η συνάντηση της τραγικής Καμίλ Κλωντέλ με τον ίδιο της τον εαυτό μέσω της ψυχιάτρου Κονστάνς Πασκάλ. Σημειωτέον ότι τα δύο πρόσωπα των γυναικών της ιστορίας συγχέουν θεαματικά την «πραγματικότητα» και τη φαντασία, κατά τρόπον απολύτως φυσιολογικό, θα έλεγε κανείς. Ο συγγραφέας αναμειγνύει, στην ουσία, δύο ιδιάζοντα συστατικά, εκείνο της υγείας και εκείνο της νόσου. Μολαταύτα, ο αναγνώστης/θεατής/ακροατής δεν έχει πολλές δυνατότητες επεξεργασίας της διαφοράς δυναμικού ή ακόμα-ακόμα της διαφοράς αυτής καθεαυτής ανάμεσα στο ομαλό και στο μη ομαλό. 

       Σε τελευταία ανάλυση, η Καμίλ Κλωντέλ δηλώνεται ως ασθενής και επωμίζεται δικαιωματικά τον ρόλο της σχιζοφρενούς εξαιτίας και των «συμφραζομένων» που δίνει ο χώρος της ψυχιατρικής κλινικής. Εντούτοις, η εξ αντανακλάσεως συμπεριφορά της ιατρού Κονστάνς υπογραμμίζει τη λειτουργία του καθρέφτη που νοηματοδοτεί ακριβώς τις φάσεις τις οποίες διανύει η ψυχίατρος στις πολλαπλές «διαδρομές» του «σταδίου του καθρέφτη», όπως το αναλύει ο Λακάν και όπως διατυπώνεται στο έργο του Λασπιά: η ψυχίατρος Κονστάνς Πασκάλ αυτοαναγνωρίζεται στην ασθένεια της Καμίλ και ξαναζεί τη ζωή της στην πατρίδα της, τότε που τα «φαντάσματα» του μυαλού την ωθούσαν να αποδράσει από το οικείο περιβάλλον.

       Το θεατρικό έργο του Γιάννη Λασπιά, χωρισμένο σε έξι σκηνές, τοποθετεί την Σκέψη σε σημεία διακεκριμένα της λεκτικής και της σωματικής εκφοράς. Ποιο μπορεί τελικά να θεωρηθεί οικείο περιβάλλον και ποιο μπορεί να είναι το ανοίκειο; Το ερώτημα πλανάται τόσο στη δομή του έργου, ως σκηνικής κατασκευής, όσο και στην πολυεπίπεδη θεματική που δεσπόζει εν είδει πολύχρωμης παλέτας ενός ζωγράφου της ψυχής.

        Ο Γιάννης Λασπιάς «χρωματίζει», θα λέγαμε, με χρώματα της γήινης μαρτυρικής εμπειρίας των δύο ψυχισμών που συναντώνται στο μελαγχολικό μουντόχρωμο άσυλο, όπου η κανονικότητα συγκρούεται με την αφασία των πραγμάτων και των προσώπων. Η Καμίλ Κλωντέλ υφίσταται τις διαθλάσεις των ακτινών της ψυχικής «διαταραχής» και αρνείται την ένταξη σε πλαίσιο ενοχών και παγίδων, τις οποίες άλλοι αποφασίζουν να ενεργοποιήσουν για το κοινό καλό. Ποιο είναι όμως το κοινό καλό; Πόσες στρατιές αναξιοπαθούντων θα παρελάσουν μέχρι να βρει ο κόσμος τους κανονισμούς που θα «απαντήσουν» στη μία γενική αλήθεια;

        Ο Γιάννης Λασπιάς θέτει ανελέητα ερωτήματα στον αναγνώστη/θεατή/ακροατή του έργου τονίζοντας την έντονη ενσάρκωση της ιδέας και την αναγωγή της σε ιδεολογία του παραληρήματος, όταν η ψυχή δεν βολεύεται εύκολα στη συνήθεια του καθημερινού μόχθου και συνάμα της καθημερινής ραστώνης προτιμώντας την εξέγερση.

       Η Καμίλ Κλωντέλ του Γιάννη Λασπιά είναι ένα εξεγερμένο πλάσμα, διπολικό και κομμένο στα δύο. Το ίδιο συμβαίνει άλλωστε και στην ψυχίατρο Κονστάνς Πασκάλ, η οποία προτιμά να αγνοεί την προσωπική της ενοχή στην αρρώστια. Εξάλλου, είναι βολικότερο το να παρατηρείς την ασθένεια του άλλου και να αναγνωρίζεις τον δικό σου αλλοιωμένο ψυχισμό στις κινήσεις του δικού σου καθρέφτη, που είναι ο Άλλος. Στη λάσπη της τρέλας, ο κάθε πόνος γίνεται ηδονή…

 

*Ο Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης είναι διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών, κριτικός και μεταφραστής θεάτρου. 

 

Ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης πατάει με το ένα πόδι στη μουσική και με το άλλο στο θέατρο. Ταλαντούχος ηθοποιός και τραγουδιστής έχει ξεχωρίσει τόσο σε θεατρικές παραστάσεις όσο και σε μουσικές σκηνές. Αυτή την περίοδο μάλιστα ετοιμάζει και την πρώτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «5η Εποχή».

Μία πρώτη γεύση αυτού του νέου album θα μας δώσει στο live που θα πραγματοποιήσει το Σάββατο, 26 Νοεμβρίου, στο HolyWood Stage. Μία μουσική παράσταση γεμάτη φως, νότες, συναισθήματα, γέλιο, συγκίνηση. Με την υπέροχη φωνή του και παρέα με την 6μελή του μπάντα ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης ρίχνει γέφυρες ανάμεσα στο έντεχνο και το λαϊκό μέσα από αγαπημένα τραγούδια του σήμερα και του χθες, αλλά και διασκευές σε ρυθμούς jazz και swing.

Εν αναμονή μιας νέας Ρόκ Όπερας, στην οποία θα πρωταγωνιστεί από τον Μάρτιο του 2017 σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας, ο Δημήτρης μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στη δική του… «5η Εποχή». Δύο τραγούδια από τη νέα του δισκογραφική δουλειά συναντούν λόγια και μουσικές του Μικρούτσικου, του Καραμουρατίδη, του Ελευθερίου, της Βιτάλη, του Ιωάννου, του Κραουνάκη, του Ξυδάκη και άλλων καταξιωμένων δημιουργών. Ένα μουσικό οδοιπορικό που κάνει στάση στη «Μαρκίζα», ακολουθεί πιο σύγχρονους δρόμους μέσα από «Το δίκιο μου» και το «Όνειρο ήτανε» και απογειώνεται με σταθερές λαϊκές αξίες, όπως το «Μακριά μου να φύγεις».

Με τον σημαντικό συνθέτη Χρίστο Θεοδώρου να υπογράφει τη μουσική επιμέλεια και τις ενορχηστρώσεις και συνοδοιπόρους τους έξι μουσικούς του ο Δημήτρης Αϊβαλιώτης  μας συστήνει τη δική του μουσική «5η Εποχή»!

Σάββατο 26 Νοεμβρίου

Ώρα έναρξης: 22:30

HolyWood Live Stage

Λ. Βουλιαγμένης 289, Αγ. Δημήτριος

 

 

 

Με τρόπο θεατρικό

Ο Bertrand Moreau γεννήθηκε στη Γαλλία, αλλά μετά από 11 χρόνια που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα θα μπορούσε να πει κανείς ότι πια έχει πολιτογραφηθεί Έλληνας. Άλλωστε ο τίτλος της προηγούμενης μουσικής του παράστασης “Je suis Grec” μιλάει από μόνος του. 

Η μεγάλη αγάπη του Bertrand ήταν και παραμένει το τραγούδι. Η ερμηνεία του όμως έχει μία θεατρικότητα που σε ηλεκτρίζει. Έχει έναν δικό του τρόπο να βιώνει κάθε τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, αν και δεν δηλώνει ηθοποιός, έχει συμμετάσχει και σε θεατρικές παραστάσεις δίνοντας άλλη διάσταση στα μουσικά τους μέρη.

Φέτος ο Bertrand επιστρέφει με το καινούργιο του live "Influences" στις 24 Νοεμβρίου στο «Μπαράκι της Διδότου». Μία μουσική παράσταση πλημμυρισμένη με τα τραγούδια και τις μουσικές που τον σημάδεψαν και τον επηρέασαν καταλυτικά στη μέχρι τώρα μουσική του διαδρομή. Τραγούδια γαλλικά και ελληνικά. Τζαζ και ρεμπέτικα. Σύγχρονα και παραδοσιακά. Ένα μουσικό ταξίδι χωρίς σύνορα. Από την Edith Piaf και τον Jacques Brel μέχρι τον Χατζιδάκι, τον Τσιτσάνη και τον Κραουνάκη. Κι από τους σύγχρονους Γάλλους δημιουργούς μέχρι την Ella Fitzgerlad, τα πορτογαλικά fados και τις ιταλικές ταραντέλες. 

Το ξεχωριστό σε αυτή την παράσταση είναι ότι όλα αυτά τα τραγούδια δεν θα τα ακούσουμε όπως τα έχουμε συνηθίσει, αλλά σε πρωτότυπες διασκευές και ενορχηστρώσεις για μπουζούκι και κοντραμπάσο. 

Ραντεβού λοιπόν στο «Μπαράκι της Διδότου». Πιστέψτε μας, ο Bertrand έχει τον τρόπο για να σας συναρπάσει. Αρκεί να βρεθείτε σε ένα live του για να το καταλάβετε. 

Μπουζούκι : Ισίδωρος Παπαγεωργίου

Κοντραμπάσο : Λευτέρης Πανταζής

Τιμή   εισιτηρίου : 12 Ευρώ με ποτό

Ώρα Έναρξης : 21.30

Κρατήσεις : 210 36 42 990

Στα 23 της χρόνια κατάφερε με το έργο της, μια  εντυπωσιακή τοιχογραφία, εννιά επί δυόμισι μέτρα, με τίτλο The Allegory of an Essence, να κοσμεί την πόλη του Μανχάταν. Χρειάστηκαν δεκαοχτώ ημέρες σκληρής δουλειάς ώστε να ολοκληρωθεί ο πίνακας, ενώ στη μεταφορά του έργου βοήθησαν πέντε άνθρωποι, οι οποίοι, κρατώντας τον στα χέρια, διήνυσαν απόσταση ίση με εφτά οικοδομικά τετράγωνα, ώστε το The Allegory of an Essence να καταλήξει στον προορισμό του. Η Κυβέλη Ζωή, μια νέα δημιουργός με άποψη και όραμα, μίλησε στο texnes-plus για το έργο της, τη ζωή της στη Νέα Υόρκη, όλα όσα την εμπνέουν, αλλά δεν άφησε ασχολίαστη και την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ. 

 

 

Ένα ελληνικό έργο στην καρδιά του Μανχάταν...Πώς ξεκίνησαν όλα;

Όλα ξεκίνησαν από την πρώτη μου ατομική έκθεση, τη «Hebdomeros», που πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 2016 στη Νέα Υόρκη. Εκεί ο κύριος Λιβανός είδε για πρώτη φορά τη δουλειά μου και μου πρότεινε να φιλοτεχνήσω την οκτώ μέτρων τοιχογραφία που πλέον κοσμεί το νέο του εστιατόριο ονόματι «Ουσία» στο Μανχάταν. Ήταν μια «pop-up» έκθεση της μιας βραδιάς, συγκεκριμένα διάρκειας τριών ωρών, στην οποία είχαμε την τύχη να συναντηθούμε. Το αποτέλεσμα ήταν να συνεργαστούμε έπειτα από έξι μήνες!

 

Όταν άρχισα να δουλεύω το έργο στις 9 Οκτωβρίου, είχα σκεφτεί κάτι διαφορετικό από αυτό στο οποίο κατέληξε. Τις 18 μέρες που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί –προηγήθηκαν δέκα εκδοχές μέχρι να τελειοποιηθεί– ήμουν στα όρια της παράνοιας. Και, όταν λέω παράνοια, το εννοώ, γιατί θεωρώ πως είχα απειροελάχιστο χρόνο στη διάθεσή μου για ένα τέτοιο εγχείρημα. Έτσι, προκειμένου να αποτυπώσω το «χρονικό» του έργου, αφέθηκα να με παρασύρουν οι πιο τρελές μου αισθήσεις. Ωστόσο δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι απεικονίζει κάτι πέρα από το παρόν στο όποιο δημιουργήθηκε… Απλώς προέκυψε! Οι συμβολισμοί και κάποια στοιχεία που υιοθετώ σχεδόν πάντα όταν ζωγραφίζω περιλαμβάνονται και στη συγκεκριμένη σύνθεση, όμως κατά τα άλλα θα κατανοήσω το περιεχόμενό της ύστερα από καιρό. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε το όνομα του μαγαζιού: «Ουσία». Προσπάθησα λοιπόν να αποδομήσω την «Αλληγορία» μιας κάποιας ουσίας, κινήθηκα σε αυτό το πλαίσιο, και στο τέλος έδωσα αυτό το όνομα στην τοιχογραφία («Η Αλληγορία της Ουσίας» – «The Allegory of an Essence»). Σε εύλογο χρονικό διάστημα θα μπορέσω να πω τι ακριβώς απεικονίζει…

 

Προς το παρόν, δυστυχώς ή ευτυχώς, θέλω απλώς να επισημάνω πόσο τυχερή ήμουν που είχα την ευκαιρία να δουλέψω σε έναν τόσο μεγάλο καμβά στο πλαίσιο του συγκεκριμένου πρότζεκτ. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, συν το ότι έπρεπε να παραδώσω το έργο σε 18 μέρες… Αυτή την εμπειρία θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή, είτε στο μέλλον νιώσω ικανοποιημένη με τη δουλειά μου είτε όχι! (Πολλές φορές αλλάζω γνώμη για τις δημιουργίες μου… Βέβαια αυτό είναι θετικό, γιατί με βοηθά να συνεχίσω και να πειραματίζομαι διαρκώς.)

 

Κυβισμός, αποδόμηση και σουρεαλισμός.

Ναι, πιστεύω πως όλα αποδομούνται, αλλά όχι με τον κυβισμό. Κατά την άποψή μου, με τον κυβισμό έχουμε μια πολύ ασπρόμαυρη άποψη μιας αποδόμησης, οπότε δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη συγκεκριμένη λογική. Ο σουρεαλισμός είναι τα πάντα και το τίποτα, το φυσικό και το μεταφυσικό, οπότε υπό αυτό το πρίσμα όλα έχουν αποδομητικό χαρακτήρα. Είναι δηλαδή… άπειρος, με αποτέλεσμα να εκφράζει την απόλυτη αμφισβήτηση του κατεστημένου «πραγματικού», αλλά και την υποτιθέμενη σιγουριά του συνόλου. Η ζωή είναι ό,τι πιο «σουρεάλ», δεν την αντιλαμβάνομαι ούτε την προβάλλω σε σκιασμένες/φωτισμένες ή «τετραγωνισμένες» προοπτικές. Ό,τι λάχει και προχωράμε, με δίχως «πλαίσια» πίστη.

 

Η καθημερινότητα στη Νέα Υόρκη

Η καθημερινότητα στη Νέα Υόρκη για μένα είναι η επιτομή της παράνοιας, δηλαδή το μεγαλείο της ανθρωπότητας. Μεγαλώνοντας στην Αθήνα (στην Ελλάδα γενικότερα), που είναι ένας τόπος συνδεδεμένος με την αρχαιότητα, όλοι οι Έλληνες, θέλοντας και μη, κουβαλάμε την κουλτούρα μας. Αυτό μας κάνει καλό, όμως παράλληλα μας εγκλωβίζει και δεν μας επιτρέπει να αποδεσμευτούμε από την παράδοσή μας. Είμαι περήφανη για την ιστορία μας και το παρελθόν μας, όμως, όταν βρέθηκα στο «Νέο Κόσμο», συνειδητοποίησα πόσο εύκολο είναι να αποτινάξεις αυτό το βάρος, κάτι που εξηγεί γιατί η Νέα Υόρκη έγινε ένα μεγάλο κέντρο τέχνης. Αυτή η «ελευθερία» έχει βέβαια και αρνητικές επιπτώσεις, διότι η έλλειψη ιδιαίτερου πολιτισμικού χαρακτήρα συνεπάγεται μια πολύ επιφανειακή αίσθηση των πραγμάτων, ωστόσο παράλληλα η Νέα Υόρκη είναι ένας τόπος στον οποίο μπορεί κανείς να εντοπίσει ίχνη της σύντομης ιστορίας της. Αυτό μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι από τούτη την πόλη έχει περάσει ο μισός πλανήτης τα τελευταία 200 χρόνια και κάθε λαός έχει αφήσει το στίγμα του σε κάθε γωνία της είναι συγκλονιστικό. Επίσης είναι ο τόπος στον οποίο κατέφυγαν οι καλλιτέχνες στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου για να σωθούν, γεγονός που συνέβαλε στην αδιάλειπτη συνέχεια της ιστορίας της τέχνης. Το ίδιο το Μανχάταν (εκτός των γύρω περιοχών) αποτελεί μια μικρογραφία του κόσμου. Το ότι σε αυτό τον τόπο συμβιώνουν άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων και διαφορετικής κουλτούρας είναι κάτι πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο. Παρ’ όλα αυτά, αυτό ισχύει μόνο για τη Νέα Υόρκη και, από ό,τι φαίνεται, δεν θα ισχύει για πολύ ακόμη. Η Αμερική προβάλλει τη συγκεκριμένη εικόνα, όμως για μένα αυτό δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με το αποτέλεσμα των εκλογών και λυπάμαι  βαθύτατα. Μέσα σε μία μέρα οι Αμερικανοί κατάφεραν να διαγράψουν ό,τι είχαν πετύχει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

 

Τέχνη και τόπος δημιουργίας

Πλέον δημιουργώ στην πατρίδα μου. Ίσως όχι για πολύ, αλλά πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα. Εκείνο που αποτελούσε πηγή έμπνευσης για μένα στη Νέα Υόρκη ήταν η νοσταλγία μου για την Ελλάδα, για το φως… Δεν τίθεται θέμα περηφάνιας. Ο τόπος στον οποίο βρίσκομαι δεν ταυτίζεται με τη δουλειά μου τόσο απόλυτα. Θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης είναι τυχερός γιατί έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί οπουδήποτε και αν ζει. Λίγο μετά το καλοκαίρι αποφάσισα να γυρίσω στην Αθήνα, επηρεασμένη από την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της τέχνης στη Νέα Υόρκη. Ένας επιπλέον λόγος που με ώθησε να φύγω ήταν η τότε πιθανή εκλογή του Τραμπ ή της Κλίντον. Πλέον η Νέα Υόρκη δεν έχει να μου προσφέρει κάτι καινούργιο… Η τέχνη κατάντησε τόσο εφήμερη, που με έκανε να σιχαθώ τον όρο «καλλιτέχνης» περισσότερο από ποτέ. Είναι μια πόλη στην οποία όλοι επιθυμούν διακαώς να τους αποκαλούν «καλλιτέχνες», γεγονός που ταυτίζεται με την έλλειψη ποιότητας. Η τέχνη στη Νέα Υόρκη απέκτησε έναν ξεχωριστό χαρακτήρα όταν οι άνθρωποι είχαν ακόμη λόγο να εκφραστούν. Κάποια στιγμή, όταν όλοι ήταν σε θέση να βγάλουν πολλά χρήματα και η πόλη έγινε διεθνές οικονομικό κέντρο, αυτή η ανάγκη εξαλείφθηκε. Εννοείται ότι εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από πολυπολιτισμικότητα, όμως η Αθήνα έχει περισσότερα να μου προσφέρει ψυχικά, ίσως εξαιτίας του χάους που επικρατεί λόγω κρίσης. Προτιμώ να είμαι ευτυχής με λίγα χρήματα, παρά να ταλαιπωρούμαι σε ένα όχι και τόσο πρόσφορο για να εκφραστώ μέσω της τέχνης περιβάλλον. Και στους δύο τόπους, αν δεν πίστευα στον εαυτό μου, δεν θα ήμουν παραγωγική… Ούτως ή άλλως, αντλώντας έμπνευση μέσα από τη νοσταλγία, είμαι σίγουρη πως, βλέποντας την πορεία των πραγμάτων, θα αρχίσω να δημιουργώ αναπολώντας την απίστευτα όμορφη Νέα Υόρκη που γνώρισα, πριν από την επικράτηση του ακροδεξιού και ρατσιστικού καθεστώτος…

Πηγή έμπνευσης

Τα πάντα. Κυρίως οι άνθρωποι που συναντώ και διασταυρώνονται οι δρόμοι μας. Όσο υπάρχει ζωή σε κάτι/κάποιον τόσο θα εμπνέομαι. Η έμπνευση δεν προγραμματίζεται. Πρέπει απλώς να αγαπήσεις τη ζωή για να αντιληφθείς την ύπαρξή της μέσα σε αυτή.

 

Δημιουργία μακριά από την Ελλάδα

Έλειψα πέντε χρόνια από την Ελλάδα. Την έχω δει να αλλάζει ραγδαία μέσα σε αυτό το διάστημα και φαντάζομαι πως θα αλλάξει πολύ ακόμη. Παρ’ όλα αυτά, πέντε χρόνια δεν είναι αρκετά για να αντιληφθούμε τις πραγματικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Επίσης είμαι τυχερή και ατυχή συνάμα που τα άτομα της γενιάς μου στην πιο κρίσιμη ηλικία, στην εφηβεία, βίωσαν την κατάρρευση της οικονομίας και όλα τα παρατράγουδα. Λέγοντας «τυχερή» εννοώ ότι ΕΛΠΙΖΩ πως όσοι ζήσαμε αυτή την απότομη αλλαγή στα 15-16 μας, συν τη δολοφονία του συνομηλίκου μας Αλέξη Γρηγορόπουλου, που εκείνη την περίοδο ήταν η αφορμή για να ανοίξει το κουτί της Πανδώρας, θα πάρουμε παράδειγμα από αυτή τη βίαιη και διεφθαρμένη κατάσταση την οποία τόσα χρόνια οι γονείς μας, και οι πριν από αυτούς, συντηρούσαν και θα παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο, γεμάτο ελπίδα. Εκείνο που με στενοχωρεί περισσότερο είναι η συνεχόμενη υποβάθμιση της εκπαίδευσης –φαινόμενο που υπήρχε και πριν, αλλά με την κρίση εντάθηκε– και φυσικά η καλλιέργεια του ρατσισμού, κάτι που είναι απόρροια της έλλειψης παιδείας. Μου φαίνεται αδιανόητο η Ελλάδα, η χώρα στην οποία γεννήθηκε η φιλοσοφία, να μη λειτουργεί με γνώμονα τη σοφία. Θεωρώ πως επικρατεί απίστευτος παραλογισμός, καθώς και αναρχία στο ελληνικό σύστημα, ωστόσο, αν πάψουμε να πιστεύουμε πως θα βελτιωθούν τα πράγματα, τότε τα  κοινωνικοπολιτικά προβλήματα θα διογκωθούν. Αν έχω ένα παράπονο από την ελληνική κοινωνία, αυτό είναι ότι ξεχνάμε την αξία της συναίνεσης. Όλοι επιθυμούμε να συνταχθούμε με κάποιο κόμμα, έχουμε μια συγκεκριμένη  ιδεολογία, όμως παραλείπουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας και έτσι  συντηρούμε τη διαφθορά που τόσο κραυγαλέα προσπαθούμε να αποτρέψουμε…

 

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ και το θέατρο του παραλόγου

Είτε για καλό είτε για κακό, αυτό που βιώνω, αυτό που αποκαλείται «πολιτική», το θεωρώ απλώς ένα καλοστημένο θέατρο. Και αυτό ισχύει για όλες τις χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα μάθαμε αυτά τα κόλπα και τα διαδώσαμε πριν από χιλιάδες χρόνια… Σήμερα απλώς έπεσαν οι μάσκες. Ήμουν σίγουρη ότι θα κέρδιζε ο Τραμπ, καθώς είναι το πιο «αυθεντικό αμερικανικό προϊόν», δηλαδή αντιπροσωπεύει ΞΕΚΑΘΑΡΑ το έθνος του. Δεν χαίρομαι γι’ αυτό, ωστόσο δεν χρειάστηκαν και πολλά για να αποκαλυφθεί ο  πραγματικός χαρακτήρας του «αμερικανικού προϊόντος». Διάβασα κάτι που ίσως δεν αρμόζει να συμπεριληφθεί σε μια συνέντευξη, όμως με καλύπτει απόλυτα: «Η κάλπη είναι σαν το πεπτικό σύστημα. Ό,τι και αν ρίξεις μέσα, πάλι σκατά θα βγάλει». Αυτό θα συνεχίζω να το πιστεύω μέχρι να επικρατήσει μια ΑΜΕΣΗ, ανθρώπινη δημοκρατία.

 

 

« - Πέσε χάμω και άκουσε που θα πούμε τώρα, μια προσευχή. Πες το κι εσύ μαζί μου. Δέσε τα χέρια σου, και ανάσανε:

“μας είπανε ότι πίσω από τα σύννεφα δεν έχει τίποτα

-κάνε να υπάρχουν πίσω από τα σύννεφα κι άλλοι καλικαντζάροι σαν κι εμάς, και να τους συναντήσομε

-βοήθα να καταλάβομε

-κάνε να συναντήσομε και τη Μαρία μας

-η Μαρία μας θα φωτίσει, ανάβοντας όλες τις λάμπες του ουρανού, εκείνο το κρυφό, ιδιαίτερο μυστικό της ζωής μας

-να φτάσομε να αξίζουνε τα πράματα με τρόπο πιο τρομαχτικό από τα πράματά μας τα καθημερνά

-να ανοίξομε για να στραγγίσουνε αυλάκια οι φλέβες της ζωής γυρίζοντας, κατά τη θέλησή μας, από την αρχή”.

Πες το ακόμα μια φορά μαζί μου και ανάσανε.

 

Εδώ τελειώνει η ιστορία του έρωτα του ανθρώπου.

Η ιστορία της ζωής.

Εκείνος ο μεγάλος άνθρωπος ο ομαδικός, κύριος της γνώσης, του χρόνου και του απέραντου, -ρυθμιστής αύριο της τύχης του κόσμου.

        Και ίσως θα χρειαστεί εμείς τώρα να ξαναπλάσομε μια παιδική χαρά, για να μπορούμε να διαβάσομε».

 

Μέλπω Αξιώτη, «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;»

 

H  Ηλέκτρα Ελληνικιώτη σκηνοθετεί στο «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;» της Μέλπως Αξιώτη στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής η παράσταση κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 14 Νοεμβρίου και θα παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00.

 

 

Εργαστήρι δημιουργικής γραφής (5μηνης διάρκειας) για παιδιά πρόκειται να λειτουργήσει στην Περιφερειακή  Βιβλιοθήκη Σταθμού (Μοναστηρίου 93 β, τηλ. 231331 8394) .

Στόχος του  εργαστηρίου  είναι να εξοικειωθούν τα παιδιά με το βιβλίο και μέσα από ευχάριστες δραστηριότητες να αναπτύξουν τις δεξιότητες του γραπτού λόγου δημιουργώντας τις δικές τους ιστορίες.

Μέσα από τα μαθήματα τα παιδιά θα  βοηθηθούν ώστε ο λόγος τους να γίνει πιο «καθαρός» και σαφής, και παράλληλα θα αναπτύξουν την κριτική σκέψη, τη δημιουργικότητα  και τη φαντασία τους.

Απευθύνεται σε παιδιά 10-13 χρονών, μέχρι 10 άτομα.

Υπεύθυνη του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής θα είναι η εθελόντρια Λίνα Μακρή, φιλόλογος.

Η πρώτη συνάντηση να γίνει τη Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016 και  ώρα 16:00 – 18:00.

Δηλώσεις συμμετοχής θα γίνονται δεκτές από 8/11/2016 έως 23/11/2016 ΜΟΝΟ με τη φυσική παρουσία του ενδιαφερόμενου  –  κηδεμόνα στη βιβλιοθήκη . Θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας. Χωρίς οικονομική επιβάρυνση.

Ωράριο λειτουργίας Βιβλιοθήκης

Δευτέρα – Παρασκευή: 8.00 π.μ – 8.30 μ.μ

21 Νοεμβρίου 2016 – 5 Δεκεμβρίου 2016

Κάθε Δευτέρα, 18:30 – 20.00

Κύκλο τριών διαλέξεων με θέμα  «Έρωτας & σχέσεις των ανθρώπων σε ταραγμένους καιρούς» πραγματοποιεί η Φωτεινή Τσαλίκογλου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στις 21 Νοεμβρίου, 28 Νοεμβρίου και 5 Δεκεμβρίου, στις 18.30. Πρόκειται για τρεις  συναντήσεις που εστιάζουν στην αναζήτηση μαθημάτων ζωής με οδηγό την ψυχολογία.

Είμαστε οι σχέσεις μας∙ οι σχέσεις με τον εαυτό μας και τους άλλους∙ οι σχέσεις που αναζητάμε ενώ ταυτόχρονα φοβόμαστε και υπονομεύουμε. Οι σχέσεις που μας εμπλουτίζουν κι εκείνες που μας φτωχαίνουν και μας συρρικνώνουν.

«Δεν μπορείς να βρεις γαλήνη αποφεύγοντας τη ζωή» αναφέρει  η Βιρτζίνια Γουλφ. Ζωή είναι ο εαυτός μας, ο άλλος έξω από μας, το όμοιο και το διαφορετικό, ο  κόσμος γύρω και μέσα μας. Αδιέξοδα, αντιφάσεις, ασυνέχειες, ρωγμές, επιθυμία και τρόμος της υπέρβασης, σημαδεύουν τη ζωή μας από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο κύκλος της Φωτεινής Τσαλίκογλου εστιάζει στις περιπέτειες και τις οδύνες που συναντάμε στο ταξίδι του υπάρχειν και του συν υπάρχειν. 

 

Λίγα λόγια για την ομιλήτρια

H Φωτεινή Τσαλίκογλου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, με καθηγητή τον Jean Piaget, και ειδικεύτηκε στην Κλινική Ψυχολογία. Είναι συγγραφέας και καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο όπου και διετέλεσε αντιπρύτανης ακαδημαϊκών υποθέσεων και διευθύντρια του Διατμηματικού Μεταπτυχιακού Προγράμματος  «Ψυχολογία και Μ.Μ.Ε». Αρθρογραφεί  κατά καιρούς στα ΜΜΕ  και έχει επιμεληθεί σειρές εκπομπών στη δημόσια  τηλεόραση γύρω από θέματα ψυχολογίας  και  κοινωνικού αποκλεισμού. 

Τα επιστημονικά της ενδιαφέρονται στρέφονται γύρω από την κλινική ψυχολογία μέσα από τη λογοτεχνία και την τέχνη, την εγκληματολογική ψυχολογία και τις σχέσεις κοινωνίας, τρέλας και δημιουργικότητας. Εχει ένα πλούσιο λογοτεχνικό έργο το οποίο μεταφράζεται σε διάφορες γλώσσες. Έχει γράψει μυθιστορήματα και νουβέλες, όπως «Η κόρη της Ανθής Αλκαίου», «Εγώ», «Η Μάρθα Φρόυντ», «Έρως φαρμακοποιός», «Το χάρισμα της Βέρθας» (υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών 2010 του ΕΚΕΒΙ), «Όλα τα ναι του κόσμου», «Το Eυτυχισμένο Nησί», καθώς και το διαλογικό έργο «Μήπως;», με τη Μαργαρίτα Καραπάνου. 

Το τελευταίο της μυθιστόρημα «8 ώρες και 35 λεπτά» (The Secret Sister), που  κυκλοφορεί στην Ευρώπη και την Αμερική, διακρίθηκε από το World Literature Today ως ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα μεταφρασμένα βιβλία του 2015. Υπό έκδοση το νέο της μυθιστόρημα «Η Μετακόμιση». Με τη σύζευξη επιστημονικού και λογοτεχνικού λόγου αποτυπώνει με ένα ιδιαίτερα δικό της τρόπο τις   διαδρομές της   εσωτερικής περιπέτειας της ανθρώπινης ύπαρξης.

 

ΚΥΚΛΟΣ ΤΡΙΩΝ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ 

 

Από 21 Νοεμβρίου – 5 Δεκεμβρίου 2016

Κάθε Δευτέρα, 18:30 – 20.00

Μέγαρο Σταθάτου, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης

ΚΟΣΤΟΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ 

Κύκλος 3 διαλέξεων: 24€ | Μεμονωμένη διάλεξη: 10€

Φίλοι Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης

Έκπτωση 20 έως 50 % για τους Φίλους του ΜΚΤ  

Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής ηλεκτρονικά ή τηλεφωνικά: Τ. 210 7228321-3 [εσωτ. 150], Δάφνη Δρακούλη

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ρώτησα τους μαθητές μου στα παιδικά εργαστήρια μας, ηλικίες από 11 μέχρι 14, τι θα θέλατε να λείπει από τη ζωή σας για να είναι καλύτερη και κάποιο κορίτσι με διέλυσε απαντώντας «η άγνοια». Με χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο. Να τι με καίει. Η άγνοια των ανθρώπων, η έλλειψη γνώσης για ό,τι συμβαίνει γύρω μας, η παρερμηνεία των γεγονότων και των εννοιών. Αυτό που με οδήγησε στην πλήρη απομυθοποίηση, ή καλύτερα, στο μίσος για τη μυθοποίηση. Οι άνθρωποι θαυμάζουν κατασκευάσματα. Αυτοί που τα δημιουργούν το γνωρίζουν γι’ αυτό και τους τα δίνουν αφειδώς. Είτε με τη βιομηχανία της κατανάλωσης που τεχνηέντως αποκαλείται άνεση, είτε με τη βιομηχανία του θεάματος, που πονηρά μετονομάζεται πολιτισμός. Μια ζωή προσπάθησα να τοποθετήσω τον θεατή δίπλα μου και όχι απέναντί μου. Να τον κάνω να ‘συναισθανθεί’ το ίδιο με μένα, να βαδίσουμε πλάι-πλάι, ψάχνοντας και μαθαίνοντας. Να καταλάβει την ουσία της τέχνης μου, κι όχι το ψεύτικο λαμπερό περίβλημα με το οποίο τη ντύσανε για να τη μοσχοπουλήσουν. Επειδή θεωρώ την Τέχνη γενικώς μια ταπεινή δούλη που γεμίζει τα ποτήρια των συνδαιτυμόνων για να ευφρανθούν κι όχι για να μεθύσουν. Επειδή στενοχωριέμαι που οι άνθρωποι μεθάνε για να ξεχάσουν κι όχι από χαρά. Και πιστεύω ότι η χαρά της γνώσης είναι ανεπανάληπτη και αναντικατάστατη.

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου  είναι  πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου σκηνοθετεί το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδης & Ελένη Χαβιαρά

Θέατρο Στοά: Μπισκίνη 55, Ζωγράφου, τηλ. 210 7702830

και το «Το τρίτο στεφάνι» στο ΚΒΘΕ στη Θεσσαλονίκη 

 

 

 

 Βαλεντίνα Κάντα

 Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Πάντα; Νερό και χαρτομάντιλα.

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

α) Στην «Ωραία κοιμωμένη2» έμαθα ότι καμαρίνι μπορεί να γίνει οποιοσδήποτε χώρος πριν από τη σκηνή που σου επιτρέπει να κάνεις κάποια προετοιμασία. Οπότε νομίζω πως άξια την πρωτιά θα μπορούσαν να πάρουν αρκετές σχολικές αίθουσες. 

β) Μάλλον αυτό που μοιραζόμουν με την τρελή μου φίλη τη Ρόζα Σταμούλη στο Θέατρο Σοφούλη στη Θεσσαλονίκη. Τα πάντα ήταν σουρεάλ.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Μμμ, ακόμη δεν το έχω δει.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Η πιο γλυκιά και αθώα ανάμνηση, που δεν θα πάψει να με συγκινεί κάθε φορά που τη φέρνω στο μυαλό, είναι από την τελευταία μας παράσταση («Ο γυάλινος κόσμος») ως τελειόφοιτων στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά. Λατρεμένη δουλειά, έντονη συναισθηματική φόρτιση, πανικός και μέσα σε όλα αυτά ο ένας να τρέχει να ετοιμάζει τον άλλον.

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

 «Μας περιμένουν!» Ααα, και συγκεκριμένα τώρα, στο Θέατρο 104, κοιτάζω από τη χαραμάδα στα παρασκήνια πότε σβήνουν τα φώτα.

 

 Γιώργος Σοφικίτης

 

Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.

Αποσμητικό, κολόνια-άρωμα, το κολατσιό μου για μετά την παράσταση (συνήθως ένα τοστ και μια μπανάνα), ένα ποτήρι τσάι με λίγο κονιάκ (συνήθως στις βραδινές παραστάσεις) και φυσικά κάτι από Παναθηναϊκό (κασκόλ, μπρελόκ κ.λπ.), «σαν γούρι», σε εμφανές σημείο.

Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ. α) Από άποψη χώρου. β) Με ποιους συναδέλφους.

Γραφικότατη θα είναι η απάντησή μου. Θεωρώ πως τα καμαρίνια «φτιάχνονται» από τους ανθρώπους που τα γεμίζουν. Όλα τα καμαρίνια που μοιράστηκα με την ομάδα μου, την ΟΥΚ ΝΟΥΚ, ήταν τα καλύτερα. Και νομίζω πως απαντώ και στα δύο ερωτήματα. Από το πιο μικρό και στενόχωρο κοντέινερ χωρίς πολύ φως και τουαλέτα στο Ηράκλειο μέχρι τα καμαρίνια του ΚΘΒΕ.

Ξεχωριστή ήταν η εμπειρία μου με την ομάδα Hippo και την «Κοιμωμένη» μας. Τα τρία τελευταία χρόνια έχουμε ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη ανά την Ελλάδα. Έχουμε παίξει σε εκατοντάδες σχολεία και χώρους. Συναντήσαμε πανέμορφα μέρη και ζήσαμε υπέροχες στιγμές με τα παιδιά. Μέσα σε όλη αυτή τη μαγική εμπειρία περιλαμβάνεται και η εμπειρία των καμαρινιών. Εν προκειμένω, τα καμαρίνια μας μπορεί να ήταν τουαλέτες, γραφεία καθηγητών, αποθήκες, διάδρομοι σχολείων, αίθουσες με χάρτες, με μπάλες και άλλοι παρόμοιοι χώροι, που κάλυπταν τις ανάγκες της στιγμής. Όσο μικρά όμως και αν ήταν, δεν μας πτόησαν στιγμή. Το ακριβώς αντίθετο. Αυτές οι συνθήκες μάς «ζέσταιναν» όλο και πιο πολύ. Κατά κάποιο τρόπο ενίσχυαν το αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην παράσταση καθαυτή και στα παιδιά. Σε μέρη όπου εκ των πραγμάτων δεν υπάρχουν τέτοιου είδους πολυτέλειες (ακριτικά, απομακρυσμένα χωριά και σχολεία) αυτές οι δυσκολίες βοηθούσαν –ερήμην μας– στην εξέλιξή μας και, χάρη στην αγάπη μας για τη δουλειά μας, ήμασταν διαρκώς σε ετοιμότητα. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πια ότι και σε αυτό τον τομέα η παράστασή μας, καθώς και η θέση του Άλεξ και του Φώτη (Αλέξανδρος Ράπτης και Φώτης Δούσος ή αλλιώς Hippo Theatre Group) για την αναγκαιότητα μιας παράστασης να ταξιδεύει όσο περισσότερο γίνεται, σε ολοένα και περισσότερα σχολεία, μέχρι και το πιο ακριτικό σημείο, είναι μια τεράστια εμπειρία και ένα μεγάλο σχολείο. Κυρίως για την ίδια τη ζωή και μετά για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε και εξελισσόμαστε επαγγελματικά. Έτσι λοιπόν η ζυγαριά μέσα μου γέρνει αναπόφευκτα προς τα μικρά και ασήμαντα καμαρίνια. Τα «δύσκολα» και τα «κρύα». Όπως συμβαίνει άλλωστε, τα δύσκολα μας «ψηλώνουν» 

 

 Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Προφανώς αυτό του ΚΘΒΕ. Με διαφορά. Δεν πίστευα βέβαια ποτέ ότι είμαστε τόσο αυτάρεσκα όντα εμείς οι «καλλιτέχνες»... Πολυτέλειες! Όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.

Θα πω δύο από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω από καμαρίνι. Η μία αφορά τη Γερμανία. Εκεί το καμαρίνι το μοιραζόμουν με τον Μ.Π. (ξέρει αυτός). Τον γνώρισα τότε μέσω της συμπαραγωγής του ΚΘΒΕ με το θέατρο της Κόνστανς. Όλα όσα λέγαμε και κάναμε πριν από την παράσταση έθεταν σε κίνδυνο την ίδια την παράσταση. Πολλές φορές ξεκινούσαμε με εμάς τους δύο, και τα υπόλοιπα παιδιά από την ομάδα, να έχουμε ανεξήγητα χαμόγελα. Η δεύτερη ανάμνηση έχει σχέση με την ομάδα μου, η οποία, κακά τα ψέματα, αποτελείται από ανυπολόγιστα γελοίους ανθρώπους. Για να αποβάλουμε το άγχος, την αναμονή και την παράξενα αγχωτική χαρά μας για την πρώτη μας περιοδεία, στα καμαρίνια της Σητείας παίξαμε το κορυφαίο τηλεπαιχνίδι που έχει περάσει ποτέ από την ελληνική τηλεόραση, το «Ρουκ ζουκ». Το θέμα δεν είναι ότι παίξαμε «Ρουκ ζουκ», αλλά ότι λειτούργησε απόλυτα ως αγχολυτικό. Να μην παραλείψω να πω ότι παίζουμε και «Καμαρίνια». Μιμούμενοι το ανάλογο εξουσιαστικό ύφος και τις ίντριγκες που επικρατούν μέσα σε αυτά. 

Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.

Σίγουρα στις πρεμιέρες των παραστάσεων, λίγο πριν ξεκινήσουμε, ακολουθώ ένα μικρό τελετουργικό. Μη φαντάζεστε μεσαιωνικά δράματα. Μια υπενθύμιση στον εαυτό μου κάποιων πραγμάτων και προσώπων. Μια, τρόπον τινά, προσωπική υπόσχεση.

 

Τον Γιώργο και την Βαλεντίνα μπορούμε να απολαύσουμε στην "Ωραία Κοιμωμένη²"

Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα (μετρό Κεραμεικός)

 

“in black ink my love may still shine bright...” 

ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ WILLIAM SHAKESPEARE

 

Επιμέλεια: ΙΡΙΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥ

 

...“in black ink my love may still shine bright...” 

Με αυτόν τον θαυμάσιο σκοτεινό στίχο από τα σονέτα του William Shakespeare ως τίτλο και τα εικονοποιημένα θραύσματα της περιπέτειας της αγάπης ως αφετηρία και περιεχόμενο, ένα μικρό επετειακό εικαστικό αφιέρωμα που πραγματοποιείται σε συνομιλία με το θεατρικό αφιέρωμα στα 400 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων Λευτέρης Βογιατζής, θα υποδέχεται τους θεατές από τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου και ως τα τέλη Ιανουαρίου στο φουαγιέ του Θεάτρου. 

 

Εγκαταστάσεις στον χώρο και μικρά γλυπτά ή ζωγραφικά έργα, φωτογραφικά αποτυπώματα και κεντημένες λέξεις, συνυπάρχουν στο φουαγιέ του θεάτρου, σε μια απόπειρα ιχνογράφησης της Αγάπης «που δεν είναι αγάπη όταν αλλάζει ή λυγίζει», της Αγάπης που ατενίζει τις καταιγίδες χωρίς να κλονίζεται, μόνο λάμποντας σαν φωτεινό αστέρι σε έναν μακρυνό Γαλαξία.   

 

Στην έκθεση συμμετέχουν με παλαιότερα και νέα έργα τους οι:

 

Άγγελος Αντωνόπουλος, Μάριος Βουτσινάς, Μαίρη Γαλάνη Κρητικού, Γεωργία Δαμοπούλου, Κωνσταντίνος Έσσλιν, Λένα Ζευγαρίδου, Βούλα Καραμπατζάκη, Κυριακή Μαυρογιώργη, Χαρίτων Μπεκιάρης, Δημήτρης Πολυχρονιάδης, Δημήτρης Σκουρογιάννης, Λίλα Σωτηρίου & Ανδρέας Γεωργιάδης (κοινή συμμετοχή).

 

 

 

Η έκθεση θα παραμείνει επισκέψιμη ως το τέλος Ιανουαρίου κατά τη διάρκεια λειτουργίας του Θεάτρου 

Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού  

 

 

Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής.

Διεύθυνση: Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη

Τηλέφωνο: 210 8217877