Τελευταία Νέα
Από τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη στην παιδοκτόνο της Πάτρας Ζητούνται ηθοποιοί από το Εθνικό Θέατρο Πέθανε η σπουδαία τραγουδίστρια Ειρήνη Κονιτοπούλου-Λεγάκη Είδα τους «Προστάτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιουρτσίδη (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Ανακοινώθηκε το Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου Είδα το «Hyperspace ή αλλιώς…» , σε σκηνοθεσία Δανάης Λιοδάκη   «Καραϊσκάκενα, O Θρύλος» Της Σοφίας Καψούρου στον Πολυχώρο VAULT «Μπες στα παπούτσια μου - Ταυτίσου με τη διαφορετικότητα αυτοσχεδιάζοντας» στο Θέατρο Όροφως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2022 – Το μήνυμα του Peter Sellars Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου ανοίγει Mοτέλ στη Φρυνίχου Η πρώτη δήλωση του Νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ Δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Ακρόαση ηθοποιών για την νέα παράσταση του Γιάννη Κακλέα Είδα το «Γράμμα στον πατέρα», σε σκηνοθεσία Στέλιου Βραχνή (Αποστολή στη Θεσσαλονίκη) Κερδίστε διπλές προσκλήσεις για την παράσταση «Η σιωπηλή Λίμνη»
 
texnes-team

texnes-team

E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Οι Χαΐνηδες και οι «Κι όμΩς κινείται», μαζί με τον Ψαραντώνη, θα παρουσιάσουν τον Ερωτόκριτο του Βιτσέντζου Κορνάρου την Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016, στις 21.00 στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη».

Μια τραγουδαφήγηση, που πότισε, με τέτοιο τρόπο, τη μουσική παράδοση, έπλασε σε μεγάλο βαθμό τη γλώσσα που μιλιέται σε αυτόν τον τόπο,  συγκίνησε γενιές ανθρώπων, τους δάνεισε εικόνες και σύμβολα για τον έρωτα, τον ηρωισμό, τη φιλία, τη γενναιότητα, την αξιοπρέπεια, τον πόνο, το σωστό, το λάθος και τελικά υιοθετήθηκε ως σύμβολο-αντιπρόσωπος  του πολιτισμού τους.

«…ο Ερωτόκριτος καθώς δεν είναι ούτε ποίημα, ούτε τραγούδι, ούτε θεατρικό έργο, απαιτεί άλλη στάση, άλλη ευθύνη, άλλη απεύθυνση, άλλη πίστη και εντέλει, άλλη αναπαράσταση. Για την ανάδειξη αυτών των θησαυρών θα ήθελα να επιχειρήσω μιαν άλλη αναπαράσταση της διαλεκτικής του Ερωτόκριτου, στηριγμένη στη δύναμη, την πίστη και την τέχνη των ιδιαίτερων προσώπων, που θα καταδυθούν σ΄ αυτή την αρχέγονη συνειδησιακή κατάσταση του Ομηρίδη– Λυράρη–Ράπερ. Η διαλεκτική της τραγουδαφήγησης από τα πολλά διαφορετικά όργανα και τις φωνές, συμπληρώνεται και διαχέεται στη θεατρική πτυχή του έργου, από τη στικτική ή αντιστικτική παρουσία της ομάδας «κι όμΩς κινείται». Η ανάγκη που μας οδήγησε στην παρουσία του χορού, είναι η άμεση και καθαρή σχέση του με τη ρυθμολογία και την εκστατική υπόσταση του έπους, μια σχέση απαλλαγμένη από τη θεατρική του αναπαράσταση», σημειώνει ο Δημήτρης Αποστολάκης.

 

Συντελεστές

Χαΐνηδες: Δημήτρης Αποστολάκης (λύρα), Δημήτρης Ζαχαριουδάκης (τραγούδι –κιθάρα), Μαρία Κώτη (τραγούδι), Τάκης Κανέλλος (κρουστά), Κλέων Αντωνίου (ηλεκτρική κιθάρα), Μιχάλης Νικόπουλος (λαούτο, μαντολίνο), Ρέλλος Θοδωρής (σαξόφωνο), Παλαμιώτης Γιώργος (μπάσο)

Ομάδα Κι όμΩς κινείται: Αμέντας Γιώργος, Δημάς Βασίλης, Μακατσώρης Χριστόφορος, Μαλκότσης Ερμής, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Χαμηλοθώρη Λία

Φωτισμοί: Bentancor Camilo

Σκηνικόςχώρος: Κι όμΩς κινείται

Ηχοληψία: Σάκης Γκίκας

 

Τιμές εισιτηρίων: 

Προπώληση 12ευρώ, Ταμείο 15ευρώ, Α.Μ.Ε.Α.και Άνεργοι 8ευρώ

 

Συντάκτης: Γιώργος Παραδείσης, Msc

  Ψυχολόγος

 

 

Κοιτάζοντας καθημερινά γύρω μας, βλέπουμε ανθρώπους, οι οποίοι επιδεικνύουν διαφορετικές συμπεριφορές στα ίδια ερεθίσματα.  Όταν προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τις συμπεριφορές τους, συχνά τις αποδίδουμε στην προσωπικότητά τους ή στο χαρακτήρα τους. Τι είναι όμως αυτά τα δύο πράγματα τα οποία επικαλούμαστε διαρκώς, και με ποιο τρόπο λειτουργούν;

 

Με τον όρο προσωπικότητα -όπως αυτός έχει καθιερωθεί -αναφερόμαστε σε ένα σύνολο από σταθερούς τρόπους με τους οποίους ένας άνθρωπος σκέφτεται, συμπεριφέρεται και αντιδρά στο περιβάλλον του. Στην γενική του χρήση, πρόκειται για έναν όρο ο οποίος χρησιμοποιείται για να διαχωρίσει τους ανθρώπους μεταξύ τους. Είναι άκαμπτος, αναφέρεται σε στοιχεία τα οποία αποδέχεται αξιωματικά ότι δύσκολα μεταβάλλονται και αποδίδει αυτά τα στοιχεία στο άτομο. 

 

Ακόμη πιο άκαμπτος είναι ο όρος χαρακτήρας. Όταν μιλάμε για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου αναφερόμαστε σε ένα σύνολο από εγγενή στοιχεία τα οποία τον διακρίνουν από τους υπόλοιπους. Αυτά τα χαρακτηριστικά, αποτελούν ιδιότητες ή γνωρίσματα με τα οποία ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει γεννηθεί, πράγματα δηλαδή που έχει κληρονομήσει από τους γονείς του.

 

Προκύπτει από τα παραπάνω, ότι η προσωπικότητα αναφέρεται στα στοιχεία μας τα οποία αναπτύξαμε μεγαλώνοντας, από την αλληλεπίδραση μας με το περιβάλλον, ενώ ο χαρακτήρας καλύπτει στοιχεία με τα οποία γεννηθήκαμε -πράγματα τα οποία κληρονομήσαμε και είναι συνυφασμένα με τη βιολογία μας.

 

Η αντίληψη ότι διαφέρουμε μεταξύ μας σε επίπεδο σκέψης και συμπεριφοράς, λόγω βιολογικών παραγόντων, μπορεί να υποστηρίζεται ακόμη από πολλούς ερευνητές, αλλά έχει αρχίσει να σπάει και να καταρρίπτεται από μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας. Πολλές έρευνες καταλήγουν στο να αποδώσουν συμπεριφορές όπως η εξάρτηση από μία ουσία ή η θρησκευτικότητα ή ακόμη και η επιθετικότητα ενός ανθρώπου, σε βιολογικούς παράγοντες με τους οποίους έτυχε να γεννηθεί. Παρόλα αυτά, πολλοί επιστήμονες εστιάζουν στα κενά που έχουν οι εν λόγω έρευνες και τείνουν να υποστηρίζουν την ακριβώς αντίθετη άποψη:

 

Χαρακτήρας δεν υπάρχει. Δεν γεννιόμαστε με τάσεις προς την εξάρτηση ή προς την βία μεγαλύτερες ή μικρότερες από τον διπλανό μας. Αυτά είναι δουλειά του περιβάλλοντος (είτε του οικογενειακού, είτε του κοινωνικού, είτε του πολίτικο-οικονομικού) και προκύπτουν από τον τρόπο και τις συνθήκες με τις οποίες μεγαλώνουμε.

 

Ακόμη και αν δεχτούμε όμως την μη ύπαρξη χαρακτήρα και την απόδοση όλων των γνωρισμάτων που μας κάνουμε να ξεχωρίζουμε από τους γύρω μας, στο περιβάλλον, ο όρος της προσωπικότητας με την κλασική έννοια είναι πολύ στενός και άκαμπτος για να περιγράψει αυτά που παρατηρούμε στην πραγματικότητα. Οι άνθρωποι γύρω μας κάνουν διαρκώς πράγματα τα οποία μας εκπλήσσουν και αναπτύσσουν συμπεριφορές που δεν δικαιολογούνται από την «προσωπικότητά» τους. Ας δούμε ένα παράδειγμα:

 

Ο Αντώνης εργάζεται ως καθηγητής μαθηματικών στο λύκειο. Έχει μια σύζυγο και ένα παιδί και μένουν κοντά στο σπίτι των γονιών του, στο οποίο μεγάλωσε.

Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος γενικά δεν παίρνει πρωτοβουλίες και και του αρέσει να αφιερώνει αρκετό χρόνο σε μοναχικές ασχολίες, όπως το ποδήλατο και οι εκδρομές στο βουνό. Με τη σύζυγό του, επίσης καθηγήτρια, δεν έχουν περισσότερες διαφωνίες από το μέσο ζευγάρι, κυρίως επειδή εκείνη θεωρεί ότι δεν ασχολείται αρκετά με τα θέματα του σπιτιού. Πράγματι, εκείνη είναι που έχει αναλάβει την διαχείριση των οικονομικών της οικογένειας, και τις αποφάσεις για τα φροντιστήρια και τις υποχρεώσεις του παιδιού. Ακόμα και κατά την διάρκεια των συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια, ο Αντώνης είναι ήρεμος και αντιμετωπίζει τις καταστάσεις με χιούμορ το οποίο μοιάζει να χρησιμοποιεί σαν αμυντικό μηχανισμό.

Στο σχολείο, είναι ένας άριστος καθηγητής ο οποίος παίρνει διαρκώς πρωτοβουλίες, έχοντας πολλές φορές ηγετικό ρόλο στο σύλλογο των καθηγητών. Ελάχιστοι συνάδελφοί του γνωρίζουν για το χιούμορ του, αφού χαρακτηρίζεται από μια σοβαρότητα σε οτιδήποτε και αν συζητούν. Οι μαθητές του τον εκτιμούν και θεωρούν ότι είναι πολύ πιο ανοικτός και κοινωνικός, απ’ ότι ομολογούν οι συνάδελφοί του.

Στο πατρικό του σπίτι, παρουσία των γονιών του, ο Αντώνης είναι πάντοτε εξαιρετικά ευερέθιστος. Ο πατέρας του τον κατηγορεί ότι «δεν σηκώνει κουβέντα», για να πάρει την απάντηση ότι «τα αστεία» του, «μόνο αστεία δεν είναι». Σε κάθε παρατήρηση, ο Αντώνης φωνάζει δυνατά και δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που καταπιέζεται και δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

 

Το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί, ούτε με την θεωρητική κατασκευή του «χαρακτήρα», αλλά ούτε και με τον ορισμό της προσωπικότητας που έχουμε δώσει μέχρι στιγμής. Βλέπουμε ότι τα στοιχεία που θέλουμε να αποδίδουμε σε έναν άνθρωπο ως «σταθερά», μόνο σταθερά δεν είναι. Το πλαίσιο φαίνεται να παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο απ’ όσο συνειδητοποιούμε. 

 

Οι περιβαλλοντικοί αλλά και οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, έχοντας καταλάβει την δύναμη του πλαισίου εδώ και καιρό, μας εξηγούν ότι η συμπεριφορά του Αντώνη την ώρα που διδάσκει στο Λύκειο, μοιάζει πολύ περισσότερο με τη συμπεριφορά των συναδέλφων του την ώρα που διδάσκουν, παρά με την συμπεριφορά του ίδιου του, του εαυτού την ώρα που γευματίζει με τους γονείς του. 

 

Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη της δημιουργίας ενός μοντέλου, το οποίο θα μπορεί να εξηγήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά, χωρίς να έχει την ανάγκη να την αποδώσει σε σταθερά γνωρίσματα, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τα πλαίσια στα οποία αυτή εμφανίζεται. 

 

Η απάντηση έρχεται μέσα από τη Θεωρία των Συστημάτων και πιο συγκεκριμένα, μέσα από την έννοια των Ρόλων.

 

 Οι ρόλοι και η σημασία τους στην ζωή μας

 

Μέσα από την εξέταση της οικογένειας ως όλον, η θεωρία συστημάτων, εξηγεί ότι στο επίκεντρο της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται η επικοινωνία. Προκειμένου να κατανοήσουμε αλλά και να αξιοποιήσουμε την παραπάνω πληροφορία, καλούμαστε να στρέψουμε τον φακό από τον εσωτερικό ψυχισμό του ατόμου, με τον οποίο ασχολούνταν οι υπόλοιπες θεωρίες, στις σχέσεις που συνάπτει το άτομο με τους ανθρώπους γύρω του.

 

Η θεωρία συστημάτων, ουσιαστικά λέει ότι πρέπει να αντιληφθούμε τη ζωή μας σαν ένα θεατρικό έργο, κατά την διάρκεια του οποίου, υποδυόμαστε διάφορους ρόλους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν νοείται η φράση «είμαι αυστηρός χαρακτήρας», αλλά ούτε και το «είμαι αυστηρός ως προσωπικότητα». Δεν νοείται καν η φράση «είμαι αυστηρός». Αυτό το οποίο στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι σε ορισμένα σημεία στην καθημερινότητά μου, υποδύομαι τον ρόλο του αυστηρού. Μπορεί λοιπόν να έχω το ρόλο του αυστηρού γονιού, ενώ η σύζυγός μου να έχει υιοθετήσει τον ρόλο της ελαστικής μητέρας, ενώ ταυτόχρονα στη δουλειά μου να έχω τον ρόλο του ελαστικού καθηγητή.

 

Οι ρόλοι που μαθαίνω να υποδύομαι ξεκινούν από τους πρώτους κιόλας μήνες της ζωής μου, όπου μπορεί να μου έχει δοθεί από την οικογένεια ο ρόλος του ζωηρού παιδιού ενώ στη συνέχεια μπορεί να αναλάβω το ρόλο του κακού μαθητή, αλλά ταυτόχρονα το ρόλο του ευαίσθητου παιδιού, κλπ.

 

Η σημερινή μου προσωπικότητα αποτελείται από το σύνολο των ρόλων που έχω μάθει καλύτερα να υποδύομαι, δηλαδή από το σύνολο των ρόλων στους οποίους έχω μάθει να νιώθω άνεση και ασφάλεια. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε στιγμή μπορώ να αλλάξω εντελώς το ρόλο μου, αλλά συνήθως δεν θα κάνω κάτι τέτοιο, διότι νιώθω πιο άνετα στους ρόλους που παίζω από παλιά.

 

Εφαρμογή των ρόλων στην αντίληψη του εαυτού μας

 

Προκειμένου να γίνει αντιληπτό το πως τα παραπάνω μπορούν να προκαλέσουν αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας μπορούμε να δοκιμάσουμε την παρακάτω πολύ απλή άσκηση:

 

Σκεφτείτε κάποια χαρακτηριστικά που μέχρι στιγμής θεωρούσατε βασικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς σας. 

 

Στη συνέχεια σκεφτείτε πότε άρχισαν να εμφανίζονται. 

 

Δείτε τα τώρα ως ρόλους οι οποίοι μοιράζονται μέσα στην οικογένειά σας, εξυπηρετούν κάποια λειτουργία και συμπληρώνουν αντίστοιχους ρόλους που έχουν υιοθετήσει άλλα μέλη

 

Εάν η ζωή μέσα στην οικογένειά σας ήταν ένα θεατρικό έργο, τι ρόλο θα έπαιζε στην εξέλιξη της πλοκής του, ο χαρακτήρας σας; 

 

Γράψτε σε ένα χαρτί, ποιοι συνετέλεσαν στο να αναλάβετε τους ρόλους που έχετε, όταν πρωτοεμφανίστηκαν και με ποιο τρόπο. Επίσης γράψτε ποιοι συντελούν στο να τους αναλαμβάνετε τώρα.

 

Κοιτάζοντας τα αποτελέσματα αυτής της άσκησης είναι πολύ πιθανό να προκύψουν αλλαγές στην εικόνα που είχαμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.

 

popolaros banner

popolaros banner

lisasmeni mpalarina

Video

 

sample banner

Ροή Ειδήσεων

 

τέχνες PLUS

 

Ποιοι Είμαστε

Το Texnes-plus προέκυψε από τη μεγάλη μας αγάπη, που αγγίζει τα όρια της μανίας, για το θέατρο. Είναι ένας ιστότοπος στον οποίο θα γίνει προσπάθεια να ιδωθούν όλες οι texnes μέσα από την οπτική του θεάτρου. Στόχος η πολύπλευρη και σφαιρική ενημέρωση του κοινού για όλα τα θεατρικά δρώμενα στην Αθήνα και όχι μόνο… Διαβάστε Περισσότερα...

Newsletter

Για να μένετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα του texnes-plus.gr

Επικοινωνία