Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ένα μικρό κλειστοφοβικό σύμπαν με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι πλουσίων αστών που ζουν μαζί με την υπηρέτρια τους από την επαρχία και τον ιδιωτικό τους φρουρό παρακολουθούμε στο νέο θεατρικό έργο του βραβευμένου συγγραφέα, Γιάννη Τσίρου («Αόρατη Όλγα», «Άγριος Σπόρος», «Αξύριστα πηγούνια» κ.λ.π)
Όλη η πλοκή λαμβάνει χώρα στον κήπο της οικογένειας και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι της πισίνας, μιας πισίνας που κανείς ποτέ δεν κολυμπά. Ενός σημείου, όπου διαδραματίστηκε το μεγαλύτερο δράμα της οικογένειας. Μέρος αμαρτωλό κατά τον μουσουλμάνο κηπουρό του σπιτιού, γιατί σπαταλά άδικα το νερό.
Ο τίτλος του έργου είναι, όπως συνήθως στα έργα του συγγραφέα, αλληγορικός. Η φράση «Ημέρα Κυρίου» υπάρχει δεκαεννέα φορές στην Παλαιά Διαθήκη και τέσσερις φορές στην Καινή Διαθήκη.
Τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στην ημέρα του Κυρίου μεταφέρουν συχνά μια αίσθηση εγγύτητας και προσδοκίας: «Επειδή, κοντά είναι η ημέρα, ναι, η ημέρα τού Κυρίου είναι κοντά …» (Ιεζεκιήλ 30:3). Αυτή την προσδοκία έχει και ο θεατής ή αναγνώστης του έργου. Από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο για το τι μέλλει γενέσθαι.
Αφορμή για όλα είναι ένα βανδαλισμός με πέτρα που δέχεται το σπίτι ένα βράδυ, μ’ αποτέλεσμα να σπάσει το βιτρό της σοφίτας, όπου κοιμάται η κυρία. Ακόμη και η ίδια η πέτρα στο έργο βρίθει συμβολισμών «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» είναι μία από τις γνωστότερες φράσεις της Αγίας που βρίσκεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο.
Πράγματι και οι τέσσερις ήρωες του Τσίρου, όπως και οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν την ηθική τελειότητα για να καταδικάσουν κάποιον συνάνθρωπό τους.
Το εύρημα του συγγραφέα να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον μουσουλμάνο κηπουρό –απών από τη σκηνή αλλά έντονα παρόν στη δράση- που καθημερινά προσεύχεται στον κήπο των αλλόθρησκων λειτουργεί εξαιρετικά.
Είναι εκείνος που θα πέσει από τα χέρια του φύλακα στα αγκάθια από τις κομμένες τριανταφυλλιές, σαν άλλος Ιησούς με το αγκάθινο στεφάνι. Υποφέροντας τη ρατσιστική συμπεριφορά σ' αντίθεση με τον κύριο του σπιτιού που θα χρειαστεί φροντίδα όταν πατήσει δύο μόνο αγκαθάκια.
Ο συγγραφέας εγκαθιδρύοντας δραματουργικά δίπολα βασισμένα στις κοινωνικές και ταξικές διαφορές όπως: οι πλούσιοι κύριοι- οι φτωχοί υπάλληλοι, η νιότη- η μέση ηλικία, η σωματική ρώμη- η αδυναμία, η πίστη- η απιστία, ο φθόνος- η ανωτερότητα, το φανταστικό- το πραγματικό, το «είναι» και το «φαίνεσθαι»,καταφέρνει να αποσπάσει ενδιαφέρουσες διασταυρώσεις αξιοποιώντας παράλληλα κώδικες του πολιτικού- ψυχολογικού θρίλερ.
Δημιουργώντας ένα κοινωνικό δράμα από το οποίο δεν απουσιάζει το χιούμορ αλλά και οι ποιητικές νότες που το απεγκλωβίζουν από τον καθαρό ρεαλισμό. Ένα έργο μοντέρνου ρεαλισμού, με επιρροές τόσο από τον «αντι-ρεαλισμό» του μεταμοντέρνου Μπρεχτ, όσο και από τις παύσεις και το στείρο αστικό περιβάλλον του Πίντερ. Το ζευγάρι εδώ μου θύμισε έντονα τους πρωταγωνιστές από τον πιντερικό «Ανεπαίσθητο Πόνο», τον 'Εντουαρντ και τη Φλώρα στον ανθισμένο κήπο τους, τη μεγαλύτερη μέρα του καλοκαιριού.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης κατάφερε με τη σκηνοθεσία του να αναδείξει το έργο του Τσίρου και να ζωντανέψει οικείους χαρακτήρες που τοποθετούν σε πρώτο πλάνο τις υπαρξιακές τους αγωνίες.
Το οξύ κριτικό πνεύμα του συγγραφέα είναι συνεχώς παρόν στη σκηνή και με τη διεισδυτική οπτική του σκηνοθέτη και τις ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο και η παράσταση καταφέρνει ένα από τα σπουδαιότερα που μπορεί να πετύχει το θέατρο: να προβληματίσει τον θεατή.
Επιτυχία του συγκεκριμένου ανεβάσματος είναι και η επιλογή των ηθοποιών.
Μετά την επιτυχημένη της παρουσίαση στον Αύλειο Χώρο των Καπναποθηκών Παπαστράτου στο Αγρίνιο και στο Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο, η παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη «Φύλακας μιας Επανάστασης» επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, από τις 20 Δεκεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Ο ιστοριοδίφης και συγγραφέας, από τη Ναύπακτο, Γιάννης Βλαχογιάννης εδραίωσε στη συλλογική μνήμη τον Αγώνα του 1821. «Καταγραφέας» της Επανάστασης, διέσωσε και ανέδειξε, μεταξύ πολλών άλλων, τα απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη.
Στο πρωτότυπο κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη, ο οποίος καταπιάνεται ξανά με την ιστορική μνήμη μετά τις παραστάσεις του «Για την Ελένη» και «Μάρτυρες των Αθηνών» καθώς και την ταινία του «Μελίνα Στοπ Καρέ - αναζητώντας την σύγχρονη ελληνικότητα», ο Γιάννης Βλαχογιάννης παραδίδει, κάνοντας έναν ποιητικό απολογισμό της ζωής του, ένα σύγχρονο μάθημα ελληνικής ιστορίας: από τη φτώχεια των πρώτων χρόνων της ζωής του όπου η ελληνική κοινωνία, αφού «κέρδισε τα μεγάλα, έπρεπε να παλέψει για τα μικρά» μέχρι την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους των οποίων υπήρξε διευθυντής για περισσότερα από είκοσι χρόνια.
Μέσα από τις διηγήσεις του «Άγνωστου Ιστορικού» και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη, ο οποίος δημοσίευσε τα πρώτα του λογοτεχνικά κείμενα με το ψευδώνυμο «Γιάννης Επαχτίτης», εμπλουτισμένες με στίχους από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, ξεπροβάλλει η Ελλάδα ως πηγή νοσταλγίας ή ως ιστορική σύνθεση ζωντανεύοντας μορφές μιας άλλης εποχής όπως ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Κυρίως όμως αποδίδεται η αξία της παιδείας, ως κύριο στοιχείο κάθε δημοκρατικής πολιτείας. Της παιδείας, που τόσο λείπει πια από τον τόπο μαςστις μέρες μας.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Γιάννης Νταλιάνης
Μουσική: Δημήτρης Τσάκας
Σκηνικό: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμι: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο - Συμπαραγωγή με το ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Αγρινίου, την Αδελφότητα Ναυπακτίων Νομού Αττικής “Ο Έπαχτος” και το Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις:
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, από 20 Δεκεμβρίου μέχρι 4 Ιανουαρίου.
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 15€
Φοιτητικό: 12€
«Κοινωνικό εισιτήριο»: Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 8€
Ομαδικό (πάνω από 10): 10€
Ατέλεια: 3€
Διάρκεια: 60 λεπτά
Προπώληση: viva.gr
Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267
Θέατρο ΣΤΑΘΜΟΣ |
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα | 210 52 30 267 |
www.stathmostheatro.gr
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ
site:http://stathmostheatro.gr/
e-mail:Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
https://www.facebook.com/theatrostathmos2
Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη το Θέατρο Σταθμός επαναπροβάλλει στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του «πατριάρχη του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου», το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του» που παρουσιάστηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μαζί με τον «Ουρανό Κατακόκκινο» της Λούλας Αναγνωστάκη σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Ο Ουρανός και… Το Παντελόνι του» σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης, ο ήρωας του Καμπανέλλη, που ενσαρκώνεται από τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, είναι «Αυτός» που συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά.Το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται ηχηρός μονόλογος, με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του.Η υποσυνείδητη ανάγκη «Αυτού» να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.Άλλωστε, η πίκρα και η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, σάτιρα, αγάπη και νοσταλγία είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο του συγκεκριμένου μονόπρακτου αλλά κι ολόκληρου του έργου του Καμπανέλλη.
Δωρέαν Ψηφιακή προβολή στις 2 και 3 Δεκεμβρίου στην ιστοσελίδα του θεάτρου stathmostheatro.gr
Ταυτότητα παράστασης
Ερμηνεύει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνογράφος: Γιάννης Αρβανίτης
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτογραφία: Γιώργος Καβαλιεράκης
Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώη Οικονόμου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου
Οnline προβολή της βραβευμένης παράστασης του Μάνου Καρατζογιάννη Για την Ελένη, η οποία μετά την επιτυχημένη πρεμιέρα της στο πλαίσιο της πλατφόρμας νέων δημιουργών «Θέμα Εμφύλιος» της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, παίχτηκε για δύο σεζόν: πρώτα στο Tempus Verum - Εν Αθήναις και στη συνέχεια, την επόμενη θεατρική περίοδο, στο Θέατρο Σταθμός. Στο πλαίσιο μάλιστα της περιοδείας της παρουσιάστηκε επίσης στο Ηράκλειο Κρήτης, στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα, στην Μυτιλήνη,στην Πάτρα καθώς και στο Φεστιβάλ Πτολεμαΐδας.
Στην παράσταση, που παρουσιάζει για πρώτη φορά στην σκηνή την τραγική ιστορία της μεγάλης Ελένης Παπαδάκη, θύμα των Δεκεμβριανών, η Ηθοποιός επιστρέφει στο χώρο της για να αφηγηθεί το εμφύλιο κύτταρο του Θεάτρου, του τόπου της, του καιρού της.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Μαρία Κίτσου, στο ρόλο της Ελένης και Μάριος Μακρόπουλος, στο ρόλο του βουβού εκτελεστή της. (Στους δύο πρώτους κύκλους της παράστασης τον ρόλο αυτόν ερμήνευσε ο Σπύρος Κυριαζόπουλος)
Σκηνικό: Γιάννης Αρβανίτης
Κουστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου (Στους δύο πρώτους κύκλους της παράστασης τους φωτισμούς επιμελήθηκε η Κατερίνα Μαραγκουδάκη).
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Πούλιος
Μουσική σύνθεση τραγουδιού: Άρης Βλάχος
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Φωτογραφίες: Κarol Jarek
Κινηματογράφηση: Δημήτρης Ασημάκης
Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=sb_RC-lWIZI
Για την παράσταση τιμήθηκε με το βραβείο κοινού σκηνοθεσίας City Code ο Μάνος Καρατζογιάννης και ερμηνείας η Μαρία Κίτσου στα Θεατρικά Κορφιάτικα Βραβεία.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
12, 13 και 14 Φεβρουαρίου στις 20:00
Διάρκεια: 60 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Οι «Ξένες πόρτες» είναι ένα αδημοσίευτο κείμενο που ηχογράφησε και απομαγνητοφώνησε ο Μάνος Ελευθερίου και, πέντε χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, το εμπιστεύτηκε στη Νένα Μεντή.
Πρόκειται για τη σπαρακτική διήγηση της γιαγιάς του, Ευαγγελίας Διγενή, στην οποία ζωντανεύουν τα βασικά μοτίβα του έργου του μεγάλου ποιητή και στιχουργού, όπως η σκληρότητα της επαρχίας, η κοινωνική αδικία, η μελαγχολία κι ο φόβος του θανάτου. Γι’ αυτό και την παράσταση διατρέχουν χαρακτηριστικές μελωδίες και ποιήματα, που έχουν συνδεθεί με τον Μάνο Ελευθερίου και την ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Σύρο.
Στα 400 και πλέον τραγούδια του είναι εμφανής η επιρροή, τόσο από τις αφηγήσεις αυτές, όσο κι από το τοπίο της πρωτεύουσας των Κυκλάδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «Μαλαματένια λόγια», τα οποία περικλείουν όλη την ιστορία της Ελλάδας, όπως αυτή υπάρχει μέσα στην Ευρώπη που ζούμε.
Η γιαγιά του Ελευθερίου, γεννημένη την Πρωτομαγιά του 1900, πέρασε, πράγματι, μια μυθιστορηματική ζωή σημαδεμένη από τη φτώχεια και τις κακουχίες. Μια βιογραφία, γνώριμη σε πολλούς από εμάς από τις αφηγήσεις των παππούδων μας. Τι κάνει, λοιπόν, τις «Ξένες Πόρτες» μια τόσο ξεχωριστή θεατρική εμπειρία;
Μάλλον, αυτό που έλεγε η Σάρα Μπερνάρ: «Η αλήθεια, η απόλυτη αλήθεια, είναι η μεγάλη ομορφιά του θεάτρου, με τις κατάλληλες σωματικές αναλογίες».
Στη σκηνή της Ε, της Πειραιώς 260, η Νένα Μεντή, έγινε όχι μόνο η γιαγιά του Μάνου Ελευθερίου, αλλά η γιαγιά όλων μας, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, την οποία θέλεις να περιθάλψεις, το φτωχό κορίτσι, που αβίαστα αγκαλιάζεις, η ταλαιπωρημένη λεχώνα, που οφείλεις να προστατεύσεις.
Τα ποικίλα θέματα, τα οποία συμφύρονται μέσα στο έργο, είναι σκηνές από το ασυνείδητο όλων μας, αλλά μόνο μια ηθοποιός τέτοιου βελινεκούς, μπορεί να κάνει το ατομικό, συλλογικό και να επιτύχει τέτοια βαθιά κι ουσιαστική συγκίνηση στο ακροατήριό της.
Η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη εστίασε στη σπουδαία ηθοποιό και μας θύμισε, ότι ρίζα του θεάτρου είναι η υποκριτική τέχνη κι όχι τα κάθε είδους σκηνοθετικά εφέ.
Με τη σκιά του Μάνου Ελευθερίου πάντα παρούσα στα δεξιά της σκηνής και την ηθοποιό να του απευθύνεται, η παράσταση έγινε ένας φόρος τιμής στον απόντα στιχουργό. Το χαρακτηριστικό του προφίλ ήταν εκεί, σαν να μην έφυγε ποτέ.
Κι όταν η σκηνή σκοτείνιασε, ακούσαμε τη φωνή του. Η δραματουργική επεξεργασία του ίδιου του σκηνοθέτη (σύμβουλος δραματουργίας ο Θανάσης Νιάρχος), χωρίζοντας σε σκηνές-κεφάλαια το υλικό, κατάφερε να «τακτοποιήσει» τις αφηγήσεις, ώστε αυτές να βρουν τον δρόμο τους στη σκηνή.
Το σκηνικό του Γιάννη Αρβανίτη έμοιαζε, μάλλον, φτωχό κι ανολοκλήρωτο στη σκηνή της Πειραιώς, επαρκείς ήταν οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου και συμβατό το κουστούμι της Βασιλικής Σύρμα.
Ενδιαφέρουσα η μουσική σύνθεση του Γιώργου Ανδρέου ευνόησε την ακολουθία των πράξεων, χωρίς να εκβιάσει το συναίσθημα.
Μόνο αν δει κανείς έτσι την παράσταση, σαν ένα φόρο τιμής, θα κατανοήσει και το απότομο φινάλε της. Τίποτα δεν τελειώνει στην ιστορία της γιαγιάς Ευαγγελίας, όπως τίποτα δεν τελείωσε και με τον θάνατο του Ελευθερίου. Τα τραγούδια του βρίσκονται στο συλλογικό μας ασυνείδητο και με κάθε ευκαιρία τα σιγοτραγουδάμε.
Σαν μια «Διαθήκη» κι ας έφυγε ο ίδιος για «Του Κάτω Κόσμου τα Πουλιά», ο «Άμλετ της Σελήνης», η «Μαρκίζα», η «Δίκοπη ζωή» θα χαράζουν πάντα στα χείλη μας «Παραπονεμένα λόγια» σαν μια «Ατελείωτη Εκδρομή» και θα έχουμε «Μάτια στο φεγγάρι» «Ελεύθεροι και ωραίοι».
Στις 22 Ιουλίου, κλείνει ένας χρόνος, από εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, όταν η καρδιά του σταμάτησε να χτυπά.
«Στους μπαξέδες και στους ταρσανάδες/ ήρθες να μου κόψεις μια ζωή/ κι ο βοριάς που ματώνει στις Κυκλάδες/ μ' άλλα λόγια φτώχεια και κρασί./ Σε μια θάλασσα μαλαματένια/ στολισμένος μάγκας και νταής...»
Διαβάστε επίσης:
Μαρία Κίτσου,Μάνος Καρατζογιάννης Και Σπύρος Κυριαζόπουλος Μιλούν Και Φωτογραφίζονται "Για Την Ελένη"
«Ο Ήχος Του Όπλου»: Τρυπώσαμε Στις Πρόβες Και Μάθαμε Τα Πάντα Για Την Παράσταση
Το Κέντρο κοινωνικής φροντίδας «Εργαστήρι - Λίλιαν Βουδούρη» παρέχει τις υπηρεσίες του σε 100 νέους και νέες με μέση και ελαφρά νοητική υστέρηση άνω των 17 ετών εδώ και 40 χρόνια. Την παραμονή της παγκόσμιας ημέρας αναπηρίας (3 Δεκεμβρίου) το θεατρικό τμήμα του «Εργαστηρίου» μαζί με τον υπεύθυνο καθηγητή τους Μάνο Καρατζογιάννη παρουσιάζουν μια παράσταση – ωδή στην ετερότητα και στην ατομικότητα.
Ο Βασίλης αγαπάει το φλάουτο. Στη Σούλα αρέσει να κόβει χαρτιά. Η Μυρτώ γράφει ποιήματα. Στον Γιώργο αρέσει ο Μακρόπουλος. Ο Νικόλας ταξίδεψε στην Αμερική. Τον Κώστα τον ηρεμεί η Εκκλησία. Της Ελένης της αρέσει να χορεύει. Ο Χριστόφορος βλέπει κάθε μέρα τον «Φίλο μου τον Λευτεράκη». Η Βαγγελιώ φτιάχνει κοσμήματα. Ο Αντρέας σαπούνια. Ο Αλέξανδρος αγαπά τα κόμικς. Ο Γιώργος κολυμπάει. Ο Στέφανος είναι ολυμπιονίκης. Όλοι τους βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν δημόσια. Να μιλήσουν προσωπικά σε εμάς που τους ακούμε.
Σ’ εμάς που οφείλουμε να τους ακούσουμε. Καθέναν χωριστά. Μέσα από τα πράγματα που αγαπούν μας συστήνουν την ξεχωριστή ατομικότητα τους. Εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Μοιράζονται τη χαρά τους μιλώντας για αυτά που αγαπούν. «Τους δίνουν ζωή ξανά».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Παράσταση: Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στις 17:00
Ελεύθερη είσοδος
Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλ.:210 52 30 267
Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Instagram:https://www.instagram.com/theatro_stathmos/
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
Ένα ξέφρενο πάρτι στήνεται στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός. Πάνω στην ξύλινη κατασκευή (σκηνικό Γιάννης Αρβανίτης), η Πέγκυ Σταθακοπούλου με την Τζένη Σκαρλάτου δείχνουν να ξεφαντώνουν. Οι δύο τους είναι φίλες από παλιά, είναι η Κάτια κι η Μαρίκα, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου τις ακολουθεί πιο συνεσταλμένα, ίσως, και λόγω της εγκυμοσύνης της Φανής, του ρόλου που υποδύεται.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης αφήνει την καρέκλα του σκηνοθέτη για να δώσει τον παλμό στο θίασο. Η πρόβα για τον «Ήχο του όπλου» εξελίσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, καθώς η πρεμιέρα στις 9 Νοεμβρίου, είναι προ των πυλών.
Λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσει ένα πλάγιο φλερτ στα… ρώσικα. Έτσι η Πέγκυ Σταθακοπούλου, ως Κάτια, και ο Σταύρος Μερμήγκης, ως Ηλίας, θα χτίσουν έναν ξεχωριστό σκηνικό κώδικα.
«Δεν τον αγαπάτε πια;» τη ρωτάει εκείνος. «Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη, για μένα, μια λέξη υπάρχει μόνο, αγωνία» θα του απαντήσει εκείνη.
Μέσα από τα λόγια της Κάτιας συμπυκνώνονται τα υπαρξιακά αδιέξοδά του, έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Οι αγωνίες μιας γενιάς, που έμαθε να επιβιώνει με ήττες, το τραύμα της μοναξιάς και τις ενοχές της.
«Τα θερινά σινεμά» του Κάου Μπόι της ελληνικής μουσικής έριξε την αυλαία του πάρτι. Το κομμάτι που σημάδεψε όσο κανένα τον Λουκιανό Κελαηδόνη ακούγεται από το laptop του σκηνοθέτη κι όλοι οι ηθοποιοί ακολουθούν τους νοσταλγικούς στίχους παρασύροντας κι εμάς που τους παρακολουθούμε από την πλατεία.
Όλα όσα διαδραματίζονται παρακολουθεί με καχυποψία, ακουμπισμένος στη γωνία της σκηνής, ο Αγησίλαος Μικελάτος, ο γιος της Κάτιας, ο Μιχάλης. Λίγο αργότερα θα κάνει την είσοδό του στη σκηνή και με βρεγμένο από τη βροχή μαλλί, ο Κώστας Νικούλι, στον ρόλο του Γιαννούκου.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης πατά πάλι το play, επιλέγοντας ένα κομμάτι που δένει μοναδικά με την πολιτική κατάσταση που σχολιάζει η Αναγνωστάκη στο έργο. Έτσι από τα ηχεία του υπολογιστή, ακούγεται «Η Katyusha του ΚΚΕ» που κυκλοφόρησαν το 2015, ο Γιάννης Αγγελάκας κι ο Τζίμης Πανούσης και δημιούργησε μεγάλες αντιδράσεις, καθώς πρόκειται για μια παράφραση του ρωσικού τραγουδιού (Κατιούσα) που ήταν και ο αντάρτικος ύμνος του ΕΑΜ.
Ο νεαρός ηθοποιός φτάνει με ορμή στο κέντρο της σκηνής και σαν άλλος χούλιγκαν γηπέδου τραγουδά δυνατά βγάζοντας παράλληλα και την μπλούζα του:
«Με τις κάλπικες επιδοτήσεις
τους μισθούς ντροπής των βουλευτών
πλάι πλάι μαζί με χρυσαυγίτες
ορντινάντσα των καπιταλιστών»
Αυτή είναι μια μικρή γεύση από την πρόβα της σκηνής του πάρτι, από το αγαπημένο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που ανεβαίνει από το Θέατρο Σταθμός, τιμώντας τη μνήμη της σπουδαιότερης μεταπολεμικής συγγραφέως.
Η υπόθεση του έργου λίγο-πολύ γνωστή:
Παραμονές των εκλογών η Κάτια, Αθηναία δημότης, έρχεται στην Αθήνα από την επαρχία για να ψηφίσει, διαταράσσοντας την καθημερινότητα του δεκαεννιάχρονου γιού της Μιχάλη. Από την παλιά της φίλη Μαρίκα μαθαίνει πως ο Μιχάλης έχει εγκαταλείψει τη σχολή, στην οποία φοιτά και πως ετοιμάζεται να φύγει για την Αμερική, αφήνοντας πίσω την έγκυο κοπέλα του Φανή.
Στην προσπάθειά της να μεταπείσει τον Μιχάλη έρχεται αντιμέτωπη μαζί του. Εκείνος την απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει με ένα παράνομο όπλο, που βρέθηκε στα χέρια του από μια μυστήρια ιστορία παρανομίας, στην οποία φέρεται να είναι μπλεγμένος ο δεκαεξάχρονος αδελφός της Φανής, ο Γιαννούκος. Όλα θα συμβούν γρήγορα υπό την απειλή ενός όπλου που δε θα εκπυρσοκροτήσει ποτέ, αλλά θα αλλάξει τη ζωή των ηρώων για πάντα.
Τι έχουν, όμως, να μας πουν οι ηθοποιοί κι ο σκηνοθέτης της παράστασης για όσα μέλλει γενέσθαι στη σκηνή του θεάτρου Σταθμός;
Ο Μάνος Καρατζογιάννης, όπως είναι γνωστό, εδώ και χρόνια ασχολείται με την δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη.
Ο ίδιος μας λέει: «Είναι δεκαπέντε χρόνια που μ’ απασχολεί ο συγγραφικός κόσμος της Αναγνωστάκη. Έχω παίξει σε τέσσερα έργα της κι έχω σκηνοθετήσει άλλα τέσσερα. Έχω βγάλει ένα βιβλίο από τις εκδόσεις Σοκόλη («Στην Πόλη της Λούλας Αναγνωστάκη»), έχω επιμεληθεί την έκδοση του Εντευκτηρίου κι έχω οργανώσει, μαζί με τη Δήμητρα Κονδυλάκη και τον Γρηγόρη Ιωαννίδη, την έκθεση που έγινε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών».
Τι συμβαίνει, όμως, στα έργα της και τον έκανε να εντρυφήσει τόσο πολύ στο συγγραφικό τη σύμπαν;
«Για μένα είναι ένα ρολόι η ίδια η Ανγνωστάκη, ένα ρολόι της ζωής μου. Της οφείλω πάρα πολλά ως σκηνοθέτης, ως ηθοποιός, ως μελετητής κι ως άνθρωπος. Γιατί είχαμε και προσωπική σχέση. Μ’ έναν μοναδικό τρόπο, κάθε φορά, που δοκίμαζα κάτι για πρώτη φορά συνδεόμουν μ’ ένα έργο της. Πρώτη φορά, δηλαδή, έπαιξα στο θέατρο τον Γιωργάκη στην «Κασέτα», πρώτη φορά που σκηνοθέτησα ήταν πάνω σε δικό της έργο, πρώτη φορά που έγραψα. Είναι σαν να με πήρε από το χέρι σ’ όλες αυτές τις πρωτόγνωρες για μένα εμπειρίες. Τώρα εδώ συμβαίνει να έχει φύγει από τη ζωή κι είναι η πρώτη φορά που ετοιμάζω παράσταση με εκείνη απούσα», εξομολογείται ο Μάνος Καρατζογιάννης.
Αλήθεια, όμως, πώς αισθάνεται που αυτή τη φορά δουλεύει ένα θεατρικό της κείμενο, ενώ εκείνη δεν είναι πια μαζί μας;
«Παίρνω μια απόσταση ώστε να την αντιμετωπίσω, ως αυτό που πραγματικά είναι, μια συγγραφέας αντάξια των μεγάλων ευρωπαϊκών φωνών. Για μένα, δηλαδή, δεν είναι μόνο μια Ελληνίδα συγγραφέας, είναι μια συγγραφέας ανάλογη του Τσέχωφ, του Άλμπι κ.λπ, είναι διεθνούς κλίμακας. Δεν είναι τυχαίο ότι κι ο Κουν εκεί την τοποθετούσε και συνέκρινε τον «ήχο του όπλου» με τα κείμενα της τσεχωφικής δραματουργίας ως προς την ευαισθησία και το χιούμορ του έργου», μου λέει με θαυμασμό για τη συγγραφέα.
Όσον αφορά το έργο σημειώνει: «Είναι ένα έργο που συμβολίζει πολύ τον χρόνο και την υπαρξιακή αγωνία γύρω από τον χρόνο που περνά. Γι’ αυτό και είδατε στις πρόβες ότι ακούγεται στην παράσταση το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη «Τα θερινά σινεμά» που έχει επιλέξει η ίδια για τα νιάτα που περνούν. Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο, αλλά και την ελευθερία. Πώς διαχειριζόμαστε τον χρόνο; Τι επιλογές κάνουμε σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο;»
Ο σκηνοθέτης είχε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Του ζητώ, λοιπόν, να μοιραστεί μαζί μας κάτι από όλα αυτά που θα κρατάει για πάντα στην καρδιά του και συγκινημένος μου λέει: «Είναι πάρα πολλά… Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να σου δώσει την πιο γήινη συμβουλή αυτός ήταν η Λούλα. Ήξερες ότι είχες κάτι κι εκείνη θα σε συμβούλευε για το καλύτερο, με μια μοναδική ψυχραιμία. Ενώ είχε η ίδια αυτή την αγωνία που εκφράζει κι η Κάτια μέσα στο έργο και της ανυπέρβλητης ευαισθησίας, είχε, παράλληλα, μια πολύ σωστή σύνδεση με την πραγματικότητα. Επίσης, είχε μοναδικό χιούμορ η Λούλα. Κυρίως, όμως, αυτό που θα θυμάμαι είναι ότι ήταν η ίδια και στη δημόσια και την ιδιωτική της ζωή. Αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, το έχω συναντήσει σ’ ελάχιστες περιπτώσεις καλλιτεχνών στην Ελλάδα, μια από αυτές ήταν εκείνη κι ο Μάνος Ελευθερίου. Άνθρωποι, οι οποίοι αυτό που έδειχναν ήταν και στην πραγματικότητα, όσο κοντά και να πήγαινες δεν έβλεπες κάτι διαφορετικό. Επίσης, είχε μια φοβερή διαίσθηση ως άνθρωπος, σε κοιτούσε κι ένιωθες ότι έφτανε πολύ βαθιά».
Στον Μάνο Καρατζογιάννη, όμως, δεν λείπει μόνο η συγγραφέας κι ο Μάνος Ελευθερίου: «Σίγουρα η παράσταση ανεβαίνει έναν χρόνο μετά τον θάνατο της Λούλας Αναγνωστάκη, αλλά είναι πολύ στη σκέψη μου κι η Χρύσα Σπηλιώτη, με την οποία παίζαμε μαζί σ’ αυτό το έργο πριν μια δεκαετία. Θα το γράψω και στο πρόγραμμα», μου λέει εμφανώς συγκινημένος και γι’ αυτή την απώλεια.
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου έρχεται, για πρώτη φορά, στην καριέρα της αντιμέτωπη με έργο της Αναγνωστάκη και δηλώνει ενθουσιασμένη με την ηρωίδα της: «Η Κάτια είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες θεατρικές ηρωίδες. Γιατί είναι ένα πλάσμα, το οποίο φέρει θεατρικά πολλές στιγμές από ηρωίδες της παγκόσμιας δραματουργίας. Υπάρχουν στιγμές, που αισθάνεσαι ότι έχει κάτι από τις ηρωίδες του Τέννεσι Ουίλιαμς, άλλες φορές σου θυμίζει τη Νόρα, άλλες διακρίνεις τσεχωφικά στοιχεία. Είναι μια ύπαρξη πάρα πολύ ευάλωτη κι εύθραυστη, γι΄ αυτό τον λόγο έχει και μια ιδιαίτερη σχέση με το αλκοόλ. Αναζητά την ελευθερία της με κάθε τρόπο, αλλά ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που είναι κουρασμένοι κι αδύναμοι, ώστε να αλλάξουν τη ρότα της ζωής τους».
Τι θα ήθελε, λοιπόν, να αλλάξει η Κάτια; «Τα πάντα! Να φύγει μακριά να ζήσει ελεύθερη. Να μεγαλώσει τα παιδιά της, έξω από το πολύ συγκεκριμένο πρότυπο της οικογένειας, του σχολείου, των σπουδών. Ονειρεύεται το “ανέφικτο” και συνθλίβεται από αυτή τη ζωή. Μ’ αφορμή τη σχέση της με τον γιό της. Εγώ νομίζω, ότι αν δεν ήταν αυτή η σχέση της μαζί του τόσο καταλυτική, ώστε να την οδηγούσε στο θάνατο, σίγουρα θα υπήρχε κάτι άλλο που θα την συνέτριβε. Είναι από αυτά τα πλάσματα που τελικά συνθλίβονται στο τέλος», μου λέει η ίδια, επισημαίνοντας ότι «οι αλλαγές όσο δύσκολες και αν είναι στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή».
Όσον αφορά το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και τον τρόπο που φωτίζεται από την ερμηνεία της μέσα στο έργο, η Πέγκυ Σταθακοπούλου δηλώνει: «Νομίζω ότι όπως είναι γραμμένο το κείμενο κι όπως υποστηρίζεται από την ίδια την Αναγνωστάκη, μοιραία είναι πολύ ανάγλυφο. Το ζήτημα είναι η δοσολογία πάνω στην οποία πατάς και πόσο σ’ ενδιαφέρει να του βάλεις έναν προβολέα που θα το έχει σαν υπότιτλο ή θα το αφήσεις να αιωρείται. Γιατί έτσι κι’ αλλιώς στη σχέση των ανθρώπων και δη στις οικογενειακές σχέσεις και, μάλιστα,στη σχέση της μητέρας με τα παιδιά της υπάρχουν ποιότητες αισθημάτων που δεν μπορείς να τις ονομάσεις. Και το λέω κι ως μητέρα που έχω κόρη».
Τον Σταύρο Μερμήγκη, θα τον απολαύσουμε σε μια μόνο σκηνή της παράστασης, στο πάρτι: «Ο Ηλίας είναι ένα πρόσωπο κάποιας ηλικίας, έχει σχέση με τη Μαρίκα, τη φίλη της Κάτιας και νομίζω πως, γενικά, τα έχει χαμένα μέσα σ’ αυτή την κατάσταση», μου επισημάνει.
Όσον αφορά την πολιτική κατάσταση της χώρας από τη δεκαετία του 1980, όταν και διαδραματίζεται το έργο μέχρι σήμερα, ο ίδιος μου επισημαίνει: «Η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς ίδια. Τουλάχιστον, έχουμε περισσότερη γνώση για το τι πραγματικά συμβαίνει, ενώ τότε ήμασταν πιο ιδεολόγοι. Μιλάμε για εποχές και τώρα και σήμερα με φρούδες ελπίδες. Μας παραμυθιάζουν και δημιουργούν στο μυαλό μας μια ουτοπία, η οποία ποτέ δεν έρχεται».
Η Τζένη Σκαρλάτου, η Μαρίκα της παράστασης, σημειώνει για τον ρόλο της: «Η Μαρίκα είναι η παιδική φίλη της Κάτιας, είναι αντισυμβατική και απελευθερωμένη. Δεν έχει παντρευτεί και διατηρεί, παράλληλα, σχέση με τον γιο της φίλης της, τον Μιχάλη κι έναν συνομήλικο της. Συναντιέται, για πρώτη φορά, με τη φίλη της μετά από καιρό κι υπάρχει η χαρά της επανασύνδεσης, αλλά υπάρχει και το πρόβλημα με το παιδί που θέλει να φύγει και το οποίο και οι δύο γυναίκες αγαπάνε, με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Υπάρχει, όμως, και μια κριτική στάση της Μαρίκας απέναντι στην Κάτια».
Τι γοητεύει την ίδια σ’ αυτό το έργο;
«Το συγκεκριμένο έργο είναι, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, διαχρονικό, γιατί άπτεται των ανθρωπίνων σχέσεων. Παρ’ όλο που έχει νύξεις για το πολιτικό status της εποχής που είναι γραμμένο, άνετα μπορείς να το μεταφέρεις και σε μια πιο σύγχρονη εποχή, γιατί εκεί που εστιάζει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και, κυρίως, αυτή η δισεπίλυτη σχέση μάνας και γιού»
Ο Αγησίλαος Μικελάτος, ερμηνεύει τον ρόλο του Μιχάλη κι είναι, η όπως μας είπε, η πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με κάποιο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. «Αυτό που βλέπω είναι ότι έχει στη γραφή της κάτι πολύ λοξό. Οι χαρακτήρες της, ο τρόπος που γράφει είναι πολύ άμεσος. Τα πολιτικά σχόλια που κάνει, γίνονται όλα με το γάντι, είναι όλα από κάτω».
«Όλοι οι ήρωες της Αναγνωστάκη δεν ζητούν κάτι, το απαιτούν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η κυρίαρχη επιθυμία του Μιχάλη είναι να φύγει, να εξαφανιστεί, να μην υπάρχει. Σ’ ένα πολύ κομβικό σημείο του έργου λέει: ‘’Μακάρι να ήμουν αόρατος”. Είναι όλοι πάνω του, δέχεται πιέσεις από παντού κι έτσι η φυγή είναι η μόνη λύση για εκείνον. Ανοίγει, συνεχώς, θέματα και δεν κάθεται να τα αντιμετωπίσει. Αυτό που έχει μάθει να κάνει είναι να σηκώνεται και να φεύγει. Ο υπερστόχος του είναι η Αμερική, ως κάτι πολύ μακρινό και πολύ χαοτικό».
Αλήθεια όμως πόσο έχει αλλάξει η πολιτική κατάσταση από τη δεκαετία του ’80, όταν και γράφτηκε το έργο;
«Νομίζω ότι δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν διαφέρει σε κάτι γι’ αυτό το λόγο και το έργο έχει αυτό το άχρονο στοιχείο, γεγονός που το κάνει και διαχρονικό», επισημαίνει ο Αγησίλαος Μικελάτος.
Αντίθετα η Βασιλική Τρουφάκου είναι η μόνη από τον θίασο, που έρχεται αντιμέτωπη για τρίτη φορά στην καριέρα της με έργο της Αναγνωστάκη (μετά την «Παρέλαση» και το καλοκαιρινό «Εργοστάσιο» στο Φεστιβάλ Αθηνών). «Μ’ αφορμή αυτό το έργο είπαμε ότι θέλουμε να συνεργαστούμε ξανά με τον Μάνο με διαφορετικό τρόπο τώρα, (μαζί είχαν παίξει στην «Παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι). Είναι ένα καινούργιο κι άγνωστο έργο, αλλά όταν επανέρχεσαι σ’ έναν χαρακτήρα που έχεις δουλέψει, μπαίνεις ξανά στο δικό του σύμπαν κι αυτό έχει ένα ενδιαφέρον, γιατί ξανασυστήνεσαι με κάτι διαφορετικό αλλά που έχει μια κοινή ρίζα. Αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό. Μου έχει συμβεί και μ’ άλλους συγγραφείς, όπως ο Ίψεν, γιατί επανέρχεσαι στην ίδια βάση, αλλά φυσικά ερευνάς κάτι διαφορετικό, γιατί είναι άλλοι ήρωες και άλλες ιστορίες».
Η ίδια δείχνει να έχει, ήδη, βάλει στην καρδιά της τη Φανή. Μου λέει χαρακτηριστικά: «Η Φανούλα είναι ένα πολύ ερωτευμένο κορίτσι. Τίμιο με πολύ συμπαγή χαρακτήρα και μια ακλόνητη ιδεολογία, που προσπαθεί μέσα σ’ αυτό το χάος, που περιγράφει η Λούλα Αναγνωστάκη, δηλαδή μιας καινούργιας θέσης πραγμάτων, μιας ρευστότητας που υπήρξε μεταπολεμικά, να επιβιώσει».
Παρόν στην πρόβα και ο αξιαγάπητος Όσκαρ, εδώ με την Τζένη Σκαρλάτου
Πιστεύει, όμως, ότι αυτή τη «μεταπολεμική ρευστότητα» την έχουμε αφήσει πίσω σήμερα; «Νομίζω ότι ακόμα ανιχνεύουμε …Δεν ξέρουμε που ακριβώς πατάμε».
Όσο για την εγκυμοσύνη της επί σκηνής μας επισημαίνει: «Ένα από τα πρώτα πράγματα, που είπα στις πρώτες συναντήσεις είναι ότι είναι τρομερό πως αυτή η κοπέλα είναι έγκυος με μια ανειλημμένη απόφαση να ευδοκιμήσει αυτή η εγκυμοσύνη και στην πραγματικότητα κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτό. Όλοι όταν το ακούν, κάπως το παρακάμπτουν και νομίζω ότι έχει και συμβολική σημασία. Διότι, όταν στη δραματουργία επιλέγει ο συγγραφέας ένα τέτοιο γεγονός, συνήθως μ’ έναν τρόπο περιστρέφονται τα πράγματα γύρω από αυτό. Αντίθετα, εδώ υπάρχει μια εγκυμοσύνη, την οποία αγνοούν όλοι. Σαν να μην σχετίζεται κανείς τους μ’ αυτό το γεγονός»
Ο Κώστας Νικούλι, τον οποίο οι περισσότεροι θυμόμαστε από τη βραβευμένη ταινία του Πάνου Κούτρα, Xenia, μου συστήνει τον ήρωά του: «Υποδύομαι τον Γιαννούκο, τον αδερφό της Φανής και κολλητό του Μιχάλη. Στο έργο τον παρακολουθούμε να μπλέκει σε μια ιστορία μ’ ένα όπλο, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του από έναν άνδρα. Ο ίδιος ο Γιαννούκος αποκαλύπτει ότι αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος με α κεφαλαίο. Μέσα από αυτή την ιστορία του όπλου αλλάζει η ζωή του και καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα μόνος του, ανεξάρτητος από τους υπόλοιπους. Ταυτόχρονα, όμως, χάνει κι έναν φίλο, τον Μιχάλη, τον μόνο άνθρωπο, που σεβόταν και που ‘’σερνόταν” από πίσω του, όπως αναφέρει και ο ίδιος».
Το έργο σηματοδότησε την τελευταία σκηνοθετική δουλειά του Κάρολου Κουν, στο Θέατρο Τέχνης, το 1987, με τους: Ρένη Πιττακή, Στράτο Τζώρτζογλου, Κλέωνα Γρηγοριάδη, Μίμη Κουγιουμτζή, κ.ά.
«Ο ήχος του όπλου», όπως έλεγε ο ίδιος ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης στην τελευταία συνέντευξή του («Το Βήμα», 8.2.1987) «δεν ακούγεται ούτε μία φορά στη σκηνή. H συχνή αναφορά στο αντικείμενο αυτό που σκοτώνει, εισβάλλει βίαια στον φανταστικό κόσμο των ηρώων του έργου και το μήνυμα που εκτοξεύεται από την κοίτη της γλώσσας είναι μια συνεχής απειλή…»
Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Θεάτρο Σταθμός στις 9 Νοεμβρίου.
Η προπώληση έχει ξεκινήσει. Κλείστε το εισιτήριο σας εδώ.
Την αποκλειστική φωτογράφιση για το texnes-plus έκανε ο Κοσμάς Ινιωτάκης.
Κείμενο: Γιώτα Δημητριάδη
Από τον Σπύρο Σιακαντάρη
Τη Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Σταθμός, η συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματος της τρέχουσας θεατρικής περίοδου 2018 - 2019. Ο Μάνος Καρατζογιάννης για δεύτερη χρονιά είναι στο τιμόνι του θεάτρου ως καλλιτεχνικός διευθυντής και μας υποδέχθηκε στη σκηνή με μεγάλη χαρά. Σε αντίθετη με πέρυσι που το ρεπερτόριο ήταν κυρίως ελληνικό, φετος είναι ποικίλλο μέσα από περισσότερες θεματικες ενοτητες. Αξίζει να τονιστεί πως για πρώτη φορά παρουσιάστηκε το πρόγραμμα και στη νοηματική γλώσσα από διερμηνέα που βρισκόταν στη σκηνή, αφού θα υπάρχει και ειδική ενότητα στο πρόγραμμα του θεάτρου.
Τ
Νέες παραστάσεις προστίθενται για τις «Φωνές» του Χάρολντ Πίντερ, μετά την μεγάλη ανταπόκριση του κοινού και τις sold out παραστάσεις στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Οι «Φωνές» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, θα συνεχίσουν την επιτυχημένη πορεία τους για 5 ακόμα παραστάσεις έως τις 11 Ιουνίου. Ο Δημήτρης Καταλειφός, η ‘Ολια Λαζαρίδου, η Λουκία Μιχαλοπούλου κι ο Νίκος Πουρσανίδης συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής, στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου. Τη διανομή συμπληρώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης και ο μικρός Σπύρος Γουλιέλμος.
Ο νομπελίστας Χάρολντ Πίντερ με τα μονόπρακτά του Κάπου σαν την Αλάσκα, Νύχτα, Οικογενειακές Φωνές και Ένα για το δρόμο ανατρέχοντας στην παιδική ηλικία σκιαγραφεί την ύπαρξη, τον έρωτα, την οικογένεια και την εξουσία, δημιουργώντας ουσιαστικά κάτι που σχεδόν έχουμε χάσει: μια κοινή μνήμη, έναν κοινό τόπο, ένα σημείο αναφοράς ξεκάθαρο.
Όπως αναφέρει ο ίδιος ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης: «Θέμα της παράστασης είναι η ταυτότητα μέσα από τη σχέση μας με το χρόνο, το σύντροφο και την οικογένεια μας, την εξουσία. Σήμερα που ακόμα και στις πιο ιδιωτικές σχέσεις έχει εισβάλει ως ενδιάμεσος η τεχνολογία. Σήμερα που η εξουσία διεθνώς κατασκευάζοντας γερά άλλοθι διαπράττει τα πιο φριχτά εγκλήματα.»
Τα μονόπρακτα του Πίντερ τριάντα χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσίαση, μεταφράζονται εκ νέου και ενώνονται για πρώτη φορά σε αυτήν τη θεατρική σύνθεση. Η ποιητική και φιλοσοφική ματιά του Πίντερ γίνεται το όχημα για να επαναπροσεγγίσουμε τον σύγχρονο άνθρωπο στον πυρήνα του, στις πιο κοντινές του σχέσεις, στην ιδιωτική αλλά και στη δημόσια σφαίρα.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύνθεση – Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Video: Στάθης Αθανασίου
Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρέα Θωμάκου
Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός
Γραφίστας: Θωμάς Παπάζογλου
Στην ηχογράφηση της μουσικής της παράστασης πήραν μέρος οι μουσικοί:
Φλάουτο: Κωνσταντίνα Βεντούρη-Ρούσσου
Κλαρινέτο: Βασίλης Μπίλλας
Βιολί: Παναγιώτης Λάμπουρας
Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα & Μαρία Τσολάκη
Διεύθυνση Παραγωγής: ‘Ολγα Μαυροειδή
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Παραγωγή: ΛΥΚΟΦΩΣ
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καταλειφός, Όλια Λαζαρίδου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Νίκος Πουρσανίδης, Μάνος Καρατζογιάννης και ο μικρός Σπύρος Γουλιέλμος
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παράταση Παραστάσεων: Τετάρτη, 07 Ιουνίου 2017 έως Κυριακή, 11 Ιουνίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη έως Σάββατο στις 21:15 και Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Χώρος: Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Διεύθυνση: Πλαταιών και Προφήτη Δανιήλ 3 Μεταξουργείο
Εισιτήριο: Κανονικό 15 ευρώ, Φοιτητικό /ανέργων / ΑΜΕΑ / 12 ευρώ
Προπώληση:
https://www.ticketservices.gr/event/fones-toy-harold-pinter
Εισιτήρια διαθέσιμα
• Ticket Services, www.ticketservices.gr, 2107234567 Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου),
• στα καταστήματα PUBLIC και στο http://tickets.public.gr/
• στα ταμεία του θεάτρου Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός Τηλ.: 2110132002-5
Τι ήταν στ' αλήθεια η παιδική ηλικία; Πως αλλιώς να ρωτήσει να μάθει κανείς γι' εκείνην χωρίς να κάνει αυτήν την αμήχανη ερώτηση. Τι ήταν - εκείνη η φλόγα, η έκπληξη, η αδιάλειπτη αίσθηση πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
H γλυκιά, βαθιά εκείνη αίσθηση των δακρύων που σου πλημμύριζαν τα μάτια;
Rainer Maria Rilke
Οι «Φωνές» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, ενώνουν για πρώτη φορά τον Δημήτρη Καταλειφό, την ‘Ολια Λαζαρίδου, τη Λουκία Μιχαλοπούλου και τον Νίκο Πουρσανίδη επί σκηνής, στο Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, από 24 Μαΐου και για δέκα μόνο παραστάσεις. Τη διανομή συμπληρώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης και ο μικρός Σπύρος Γουλιέλμος.
Ο νομπελίστας Χάρολντ Πίντερ με τα μονόπρακτά του Κάπου σαν την Αλάσκα, Νύχτα, Οικογενειακές Φωνές και Ένα για το δρόμο ανατρέχοντας στην παιδική ηλικία σκιαγραφεί την ύπαρξη, τον έρωτα, την οικογένεια και την εξουσία, δημιουργώντας ουσιαστικά κάτι που σχεδόν έχουμε χάσει: μια κοινή μνήμη, έναν κοινό τόπο, ένα σημείο αναφοράς ξεκάθαρο.
Όπως αναφέρει ο ίδιος ο σκηνοθέτης-ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης: «Θέμα της παράστασης είναι η ταυτότητα μέσα από τη σχέση μας με το χρόνο, το σύντροφο και την οικογένεια μας, την εξουσία. Σήμερα που ακόμα και στις πιο ιδιωτικές σχέσεις έχει εισβάλει ως ενδιάμεσος η τεχνολογία. Σήμερα που η εξουσία διεθνώς κατασκευάζοντας γερά άλλοθι διαπράττει τα πιο φριχτά εγκλήματα.»
Τα μονόπρακτα του Πίντερ τριάντα χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσίαση, μεταφράζονται εκ νέου και ενώνονται για πρώτη φορά σε αυτήν τη θεατρική σύνθεση. Η ποιητική και φιλοσοφική ματιά του Πίντερ γίνεται το όχημα για να επαναπροσεγγίσουμε τον σύγχρονο άνθρωπο στον πυρήνα του, στις πιο κοντινές του σχέσεις, στην ιδιωτική αλλά και στη δημόσια σφαίρα.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύνθεση – Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Μετάφραση: Δήμος Κουβίδης
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Video: Στάθης Αθανασίου
Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης
Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρέα Θωμάκου
Φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός
Γραφίστας: Θωμάς Παπάζογλου
Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα & Μαρία Τσολάκη
Διεύθυνση Παραγωγής: ‘Ολγα Μαυροειδή
Παραγωγή: ΛΥΚΟΦΩΣ Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Καταλειφός, Όλια Λαζαρίδου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Νίκος Πουρσανίδης, Μάνος Καρατζογιάννης και ο μικρός Σπύρος Γουλιέλμος
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Παραστάσεις: από Τετάρτη, 24 Μαΐου 2017 έως Κυριακή, 04 Ιουνίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη έως Κυριακή στις 21:30
Διάρκεια: 90 λεπτά
Χώρος: Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Διεύθυνση: Πλαταιών και Προφήτη Δανιήλ 3 Μεταξουργείο
Εισιτήριο: Κανονικό 15 ευρώ, Φοιτητικό /ανέργων / ΑΜΕΑ /άνω των 65 ετών 12 ευρώ
Η προπώληση ξεκίνησε:
https://www.ticketservices.gr/event/fones-toy-harold-pinter
Ειδική προσφορά για προαγορά εισιτηρίων μέχρι και 15 Μαΐου 9€ για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων
Εισιτήρια διαθέσιμα
• Ticket Services, www.ticketservices.gr, 2107234567 Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσματζόγλου),
• στα καταστήματα PUBLIC και στο http://tickets.public.gr/
• στα ταμεία του θεάτρου Προφήτη Δανιήλ 3-5 και Πλαταιών, Κεραμεικός Τηλ.: 2110132002-5
Είδα
Video
