Γεννήθηκε στην Αθήνα, μεγάλωσε στη Λάρισα, νιώθει σπίτι της το Πήλιο. Χρωστάει σε ένα φορητό DVD Player, στον Τρίερ, στον Αλμοδοβάρ και στον Φασμπίντερ τις καλύτερες στιγμές της εφηβείας της. Και στο «Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» τα πρώτα δάκρυα σε παράσταση. Είναι, πια, ερωτευμένη με το θέατρο και αγαπάει αγιάτρευτα το σινεμά.
Αν οι καλοκαιρινές θεατρικές περιοδείες απέδειξαν πως (μας) έλειψε το θέατρο και πως είμαστε να επιστρέψουμε δριμύτεροι στις θεατρικές σκηνές, η Αγγελική Παρδαλίδου μας έκανε αμέσως να καταλάβουμε πως τελικά αυτό που μας έλειψε εκείνα τα (αλκοολικά) βράδια μπροστά στο Νέτφλιξ, ήταν η τέχνη. Συνολικά. Μιλώντας μας, λοιπόν, για τον ρόλο της ως Ορλάντο στην νέα παραγωγή του θεάτρου Τόπος Αλλού μας έκανε να νοστλαγήσουμε μια ζωή που κρατά αιώνες κι αλλάζει φύλλα με το έτσι θέλω. Ενώ, μιλώντας μας για την νέα της ταινία, "Flik Flok" που κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Δράμας μας χάρισε μια πολυπόθητη τζούρα Φεστιβάλ και κλειστής κινηματογραφική αίθουσας.
Είδαμε ότι έχεις σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστείς στην ταινία μικρού μήκους με τίτλο Flik-Flok. Είναι η πρώτη σου ταινία ως σκηνοθέτης, έτσι δεν είναι; Η κινηματογραφική σκηνοθεσία ήταν κάτι που ήθελες πάντα; Ή προέκυψε τα τελευταία χρόνια;
To Flik Flok αρχικά ξεκίνησε ως μονόπρακτο δικό μου που είχε διακριθεί στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη και είχε σκηνοθετηθεί στο θέατρο από τη Ρούλα Πατεράκη. Στη συνέχεια αποφάσισα να το μεταφέρω στη μεγάλη οθόνη σαν ταινία μικρού μήκους στην οποία ανέλαβα το σενάριο, τη σκηνοθεσία, την παραγωγή και παίζω και με το Γιώργο Καραμίχο. Το νιώθω λοιπόν πολύ «δικό» μου, σαν παιδί μου. Και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που ήδη έχει διακριθεί σε φεστιβάλ τόσο του εξωτερικού όσο και της Ελλάδας. Για παράδειγμα έχει επιλεγεί για το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας και είναι μόλις η πρώτη μου ταινία. Πόσο σημαντικό είναι αυτό! Η σκηνοθεσία προέκυψε σαν ανάγκη δημιουργίας, δεν ήταν κάτι που είχα στα σχέδιά μου. Αυτό ωστόσο που θυμάμαι να θέλω πάντα, από παιδάκι ακόμα , είναι να είμαι δημιουργική, να φτιάχνω κόσμους. Μπορεί να σπούδασα αρχικά στο Πολυτεχνείο, ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, που με έχει βοηθήσει σε όλο το πρακτικό κομμάτι της τέχνης, αλλά η βαθιά ανάγκη μου ήταν να λέω ιστορίες, να ζω μέσα σε άλλη πραγματικότητα, μέσα στον όμορφο κόσμο της φαντασίας μου. Αρχικά ως ηθοποιός , μετά ως συγγραφέας και στη συνέχεια ως σκηνοθέτης. Σε όποιο πόστο και αν είμαι βλέπω εικόνες… Εικόνα του πλάσματος που υποδύομαι, εικόνα του έργου που γράφω, εικόνα της ροής μιας παράστασης ή μιας ταινίας. Είναι υπέροχο να μπορείς να ζωντανεύεις μέσα από τη δουλειά σου την φαντασία σου. Και η φαντασία… δεν έχει όρια…
Σου έλειψε το θέατρο;
Ασφαλώς. Εννοείται. Αδιαμφισβήτητα. Λαχταρώ τόσο πολύ να ξαναπαίξω. Να βιώσω πάλι αυτήν την υπέροχη ατμόσφαιρα του ζωντανού θεάτρου. Αυτή η επικοινωνία με το κοινό, η ανομολόγητη μυσταγωγία που δημιουργείται. Ανυπομονώ να έρθει ο Νοέμβριος και να ξεκινήσουν οι παραστάσεις του Ορλάντο στο θέατρο Τόπος Αλλού. Αν όλα πάνε καλά…
Συμμετέχεις σε μία παράσταση που θα την ονόμαζα στοίχημα. Μιλάμε για τον ΟΡΛΑΝΤΟ της Βιρτζίνια Γούλφ που θα παρουσιαστεί στο Τόπος Αλλού τον Νοέμβριο. Ο σκηνοθέτης, Νίκος Καμτσής, σου εμπιστεύτηκε τον ομώνυμο ρόλο. Μίλησε μας γι΄ αυτό.
Και τι να πρωτοπώ! Είμαι τόσο ευτυχής για αυτήν τη συνεργασία. Αρχικά γιατί έχουμε ένα υπέροχο , εμβληματικό έργο της Βιρτζίνια Γουλφ σε μια πρωτότυπη θεατρική απόδοση από τον κ. Καμτσή που πραγματικά είναι εξαιρετική, με χιούμορ, με ευαισθησία, με συγκίνηση. Στη συνέχεια για όλη την ομάδα συναδέλφων και συνεργατών που είναι επαγγελματίες στο χώρο με εμπειρία , με αγάπη και πάθος για αυτό που κάνουν. Και τέλος για το ρόλο τον ίδιο που είναι το όνειρο κάθε ηθοποιού. Απαιτητικός, δύσκολος, μεγάλη ευθύνη αλλά ταυτόχρονα ένα μαγικό ταξίδι. Ένα πλάσμα που ξεκινά άντρας και γίνεται γυναίκα, διασχίζει τους αιώνες από την ελισαβετιανή εποχή μέχρι σήμερα. Το ψυχικό εύρος του Ορλάντο είναι ανεξάντλητο διότι μιλάμε για ένα ποιητικό πλάσμα που δρα σε έναν χώρο δημιουργίας και φαντασίας. Το ακολουθούμε καθώς ερωτεύεται, προδίδεται, παλεύει να δημιουργήσει, ταξιδεύει, γεμίζει εμπειρίες, γεύεται τη ζωή στα άκρα. Χρειάζεται σοβαρή έρευνα, δουλειά, αφοσίωση, πειθαρχία. Νιώθω τόσο ευγνώμων που μου δόθηκε αυτό το δώρο από τον κ. Καμτσή. Και θα ήθελα να επισημάνω τόσο την σκηνοθετική του καθοδήγηση όσο και το κλίμα ασφάλειας που δημιουργεί στους ηθοποιούς ώστε να μπαίνουν σε δύσκολα ψυχικά μονοπάτια και να βγάζουν στην επιφάνεια τα καλύτερα στοιχεία τους. Αυτό είναι κάτι τόσο σημαντικό για τις τέχνες της ψυχής.
Το Τόπος Αλλού είναι γνωστό ότι κάνει μια προετοιμασία δομημένη και συστηματική. Έχετε αρχίσει πρόβες ;
Το έργο έχει πολλές απαιτήσεις σε πολλαπλά επίπεδα. Καταρχάς να αναφέρουμε ότι είναι 8 άτομα επί σκηνής. Μιλάμε για μια πρωτότυπη θεατρική μεταφορά του πασίγνωστου μυθιστορήματος και μάλιστα με μεγάλη διανομή, κάτι που παρουσιάζεται πρώτη φορά στο κοινό της Αθήνας. Όταν ένα έργο διατρέχει 4 αιώνες, όταν κλείνει μέσα του ένα έργο σταθμό, τότε αυτό το θέαμα δε μπορεί παρά να είναι ένα μεγάλο ‘στοίχημα’ και μια μεγάλη παραγωγή. Αν υπάρχει και το ευτυχές γεγονός ο συγγραφέας και σκηνοθέτης να είναι ταυτόχρονα και παραγωγός, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει ιδιαίτερη ευαισθησία πάνω στη δημιουργία τότε το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο άρτιο. Ασφαλώς λοιπόν και οι προετοιμασίες έχουν ξεκινήσει ήδη από το καλοκαίρι. Και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη για αυτό διότι ο ρόλος είναι τόσο απαιτητικός που ήταν άκρως απαραίτητο να ξεκινήσουν οι πρόβες και να τεθεί ένα πρώτο συναισθηματικό πλαίσιο του/της Ορλάντο. Έχουμε ακόμα δρόμο αλλά ξέρουμε πού πάμε, την κατεύθυνσή μας και αυτό έχει μέγιστη σημασία…
Πώς αντιμετωπίζεις τον ρόλο που όπως ξέρουμε από το μυθιστόρημα διατρέχει τέσσερις αιώνες και το κυρίως πρόσωπο κινείται και στα δύο φύλλα, από άνδρας γίνεται γυναίκα;
Με δέος , με αγάπη, με λαχτάρα. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα για έναν ηθοποιό από το να έχει την τύχη να αναμετρηθεί με κάτι που είναι τόσο μεγάλο και τόσο έξω από τα συνηθισμένα. Ένα μαγικό πλάσμα που προσπαθείς σιγά σιγά να του δώσεις αληθινή υπόσταση. Να του χαρίσεις φωνή, σώμα, κίνηση, γέλιο, δάκρυα. Είναι μεγάλη τύχη να ενσαρκώσεις κάτι τόσο υπέροχο και να αναζητήσεις μέσα σου την αλήθεια του ρόλου και συνάμα τη δική σου αλήθεια. Ο/Η Ορλάντο ζει σε έναν κόσμο δημιουργίας, πάθους, ενθουσιασμού, αλήθειας. Βιώνει έντονα την κάθε στιγμή και συνεπαίρνει με την ενέργειά του τα πάντα γύρω του. Μπορεί να είναι άντρας, μπορεί να είναι γυναίκα, μπορεί να διατρέχει τους αιώνες και όλα αυτά είναι απλά η πραγματικότητά του χωρίς να υπογραμμίζει τίποτα. Η ερμηνεία που αναζητούμε μαζί με τον κ. Καμτσή είναι η αληθινή παρουσία επί σκηνής και το βίωμα των καταστάσεων. Πάνω σε αυτά τα θεμέλια θα προστεθούν τα εξωτερικά στοιχεία. Ανυπομονώ να ζωντανέψω τον/την Ορλάντο.
Δουλεύοντας μπροστά στην κάμερα και δουλεύοντας ζωντανά στο θέατρο ποιες διαφορές βλέπεις; Τι από τα δύο σου φαίνεται, τελικά, πιο γοητευτικό, πιο ενδιαφέρον για τη δουλειά υποκριτικά;
Οι διαφορές είναι κυρίως στο πρακτικό κομμάτι και στο να καταλάβεις τη συνθήκη της κάμερας και του θεάτρου αντίστοιχα. Ωστόσο η ψυχική διαθεσιμότητα και τα ανεπτυγμένα εκφραστικά μέσα αφορούν και στα δύο. Τα αγαπώ και δεν τα ξεχωρίζω. Το καθένα έχει την τεχνική του, τα μυστικά του, την εγρήγορσή του, τη γοητεία του. Αυτό που έχει σημασία για εμένα είναι το ταξίδι του ρόλου που επιλέγεις να κάνεις.
Είτε μέσα στις (ακούσιες) καραντίνες και τους εγκλεισμούς ζήσαμε παράφορα ερωτικά πάθη με παθιασμένες βόλτες σε πάρκα, είτε ζήσαμε μοναχικά αλκοολικά βράδια με Νέτφλιξ και Άγριες Μέλισσες, ο γαλλικός κινηματογράφος είναι εδώ κι έτοιμος να μας θυμίσει τις πεταλούδες στο στομάχι και τα βελάκια του φτερωτού θεού.
Μία έγκυος γυναίκα αναμένει -μετά του συζύγου- τον ξάδερφο του στο σπίτι τους στην γαλλική επαρχία. Όταν ο σύζυγος θα φύγει, ξαφνικά κι επειγόντως, για δουλειά, ο ξάδερφος αριβάρει με την καρδιά του πληγωμένη αλλά την γοητεία του «αναμμένη». Και βρίσκει μια εγκυμονούσα γυναίκα-εύφορο έδαφος για να μοιραστεί τα ερωτικά του πάθη και λάθη. Γρήγορα, λοιπόν, θα ξεκινήσει μια εξιστόρηση ερωτικών ιστοριών που θα καταλήξει σε μια αυξανόμενη οικειότητα που ίσως (και να) εξελιχθεί στο «χτίσιμο» ενός ισχυρού και ηχηρού ερωτισμού.
Πρόκειται για μια ταινία που διαθέτει ένα σενάριο που πατάει στα ίχνη του αφηγηματικού ελιτισμού του Ρομέρ. Κι αν, όμως, οι πρωταγωνιστές, εν είδει Ρομέρ, συζητούν για την αξία και την αδιαμφισβήτητη σημασία της τέχνης, ο Emmanouel Mouret, ανανεώνει πλήρως το γνωστό στυλ της νουβέλ βαγκ με πινελιές διακριτικού χιούμορ και πρέζες πανταχού παρόντα «σήμερα». Η σκηνοθεσία πατάει γερά πάνω στην αποστομωτική ομορφιά της γαλλικής επαρχίας καταφέρνοντας με την κάμερα και την φωτογραφία της να χαρίσει ένα ταξίδι σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπινη παρουσία, γεμάτο όμως πάθη και φυσική ομορφιά.
Μια όμορφη ταινία κι ένα κάποιο ταξίδι σε παρελθόντα πάθη, σε μέλλοντες χρόνους κι έρωτες που ξέρουν να φωτίζουν στιγμές και ζωές.
3,5/5
Αν και, χωρίς καμία αμφιβολία, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κατακλύσει απόλυτα την καθημερινότητα μας, η τηλεόραση δείχνει συχνά αμήχανη και άτολμη να τα ενσωματώσει στα σενάρια της. Στη νέα σειρά του Netflix, λοιπόν, ξεκινάμε με την παραδοχή ότι το Clickbait αφηγείται μια ιστορία βγαλμένη από τον ρεαλισμό της καθημερινότητας κι από τα κατάβαθα των social media. Κι αν τα viral video περιλαμβάνουν συνήθως μωρά, μπέργκερ και κοιλιακούς φέτες, εδώ το viral video μιας ολόκληρης κοινωνίας είναι ένας άντρας , διακεκριμένος εκπρόσωπος της αγίας αμερικανικής οικογένειας αλυσοδεμένος σε κάποιο (μάλλον) υπόγειο. Κι ενώ, λοιπόν, βρίσκεται αλυσοδεμένος με αίματα και ζουμιά να τρέχουν από τη μύτη του, κρατάει ανά χείρας ένα χαρτόνι το οποίο αναφέρει ότι στα 5.000.000 views θα πεθάνει. Κι αν λοιπόν, η πόλη αποδίδει ψήγματα αλήθειας στο ενδεχόμενο θανάτωσης του άντρα, δεν παύει, όμως, να βλέπει και να ξαναβλέπει το βίντεο προσθέτοντας το δικό της προσωπικό λιθαράκι στα περιβόητα views.
Οι χαρακτήρες της σειράς κυμαίνονται από την στενή οικογένεια, στις παράνομες ερωτικές σχέσεις και σε έναν προβληματικό και προβληματισμένο -πλην κούκλο- ντετέκτιβ. Κι αν, λοιπόν, αποτελούν χαρακτήρες σχηματικούς και απόλυτα τετριμμένους για τα ορκισμένους φαν των αστυνομικών, η σειρά καταφέρνει να ξεπεράσει τα όρια που της επιφύλαξαν οι χαρακτήρες που δημιούργησε. Το σενάριο, λοιπόν, στο οποίο εντάσσονται οι εν λόγω χαρακτήρες σερβίρει στο τηλεοπτικό πιάτο ανατροπές που ,χωρίς εύκολα μπαμ και αιματοχυσίες, καταφέρνουν να ανατρέπουν όσα έπαιρνες για δεδομένα. Ο καλός, λοιπόν, μπορεί να γίνει κακός, χωρίς αναμονές, προσμονές και βαρετές στιγμές.
Μια ιστορία βγαλμένη από τα «κόκκαλα» των social media που ακόμα κι αν δεν καταφέρνει να μας μιλήσει ανοιχτά και βροντόφωνα για την σφοδρή τους εμπλοκή στην καθημερινότητα μας, δεν παύει να αποτελεί μια αγωνιώδη στιβαρή αστυνομική σειρά.
Κατερίνα Βρανά - “About Sex”: Για μια και μόνο βραδιά | 24/9, Θέατρο Παπάγου
Μετά τη sold out επετειακή της παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η πιο αστεία γυναίκα του κόσμου (aka η Κατερίνα Βρανά) * επιστρέφει με το διαχρονικά ξεκαρδιστικό “About Sex”. Γιατί μόνο έτσι θα μας μπει καλά το φθινόπωρο! Με γέλιο, αισιοδοξία και-φυσικά- με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Ό,τι ακριβώς δηλαδή θα μας προσφέρει αυτή η solo παράσταση!
SAVE THE DATE
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου στις 21:00, στο Θέατρο Παπάγου
Το “About Sex” είναι και πάλι εδώ. Και ασχολείται με το σεξ. Γιατί φαίνεται πως όλοι ασχολούνται με το σεξ. Όχι με το σεξ, όπως το ξέραμε τόσα χρόνια τώρα, αλλά με έναν νέο, διαφορετικό τρόπο. Τρανταχτά παραδείγματα: οι διαφημίσεις, τα περιοδικά, τα «βρώμικα» sms, οι τσόντες, οι σχέσεις μας και η ενόργανη γυμναστική.
Η παράσταση της Κατερίνας είναι σέξι, εκπαιδευτική -ασχολείται ακόμη και με τις πάπιες- και πάρα πολύ αστεία. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να ασχοληθείς με το σεξ, παρά μέσω της κωμωδίας; Και μάλιστα όταν κωμικός είναι μια γυναίκα;
Η παράσταση ξεκίνησε το 2015 με sold out στο φεστιβάλ της Μελβούρνης, το 2016 προστέθηκαν έξτρα παραστάσεις στο Λονδίνο λόγω μεγάλης προσέλευσης, παίχτηκε για πέντε μέρες στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου, έγινε sold out για δύο σεζόν στην Αθήνα, ενώ περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία.
* Η Κατερίνα Βρανά αναδείχθηκε 3η στον παγκόσμιο διαγωνισμό κωμωδίας του Laugh Factory «Το Πιο Αστείο Άτομο Στον Κόσμο». Η πρώτη πιο αστεία γυναίκα στον κόσμο! Η μοναδική Ελληνίδα! Επίσης, φέτος έκλεισε 10 χρόνια στην κωμωδία. Βασικά, δώδεκα, αλλά τα δύο δεν μετράνε (το ένα σχεδόν πέθανε και το άλλο ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας λόγω πανδημίας).
Ταυτότητα παράστασης
Κατερίνα Βρανά – About Sex
Πού: Θέατρο Παπάγου
Πότε: Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου, στις 21:00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Εισιτήρια: Προπώληση 12.00 ευρώ, Ταμείο 15.00
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr,
Ταμείο θεάτρου, Γραφείο Φεστιβάλ (Αναστάσεως 90, Τηλ 213 2027186-187 Δευτέρα – Παρασκευή ώρες 09:00 - 14:00), Κατάστημα Δαναός (Μεσογείων 230, Χολαγός Τηλ. 210 6528301 ημέρες και ώρες καταστημάτων).
Φωτογραφίες/αφίσα: Θοδωρής Βρανάς / Σάντρα Σωτηρίου
Παραγωγή: Κατερίνα Βρανά & Dominus productions
Προβολή και Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Υπεύθυνος παραγωγής: Βλάσης Θεοδωρίδης
Τα αγάλματα περιμένουν στο Ηρώδειο
Το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου η παράσταση του Θεσσαλικού στην Αθήνα
Μετά την ενθουσιώδη υποδοχή στο 8ο Φεστιβάλ της Προύσας τον Ιούνιο του 2021, η παράσταση «Τα Αγάλματα Περιμένουν» ολοκληρώνει την καλοκαιρινή της περιοδεία με την παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού στις 4 Σεπτεμβρίου 2021, στις 21:00 στην Αθήνα.
Πρόκειται για ένα τολμηρό, ριψοκίνδυνο και πρωτοπόρο εγχείρημα με την υπογραφή του Ανδρέα Φλουράκη και της καλλιτεχνικής διευθύντριας του Θεσσαλικού Θεάτρου Κυριακής Σπανού. Διαπραγματεύεται τη σχέση της σύγχρονης ζωής με την Ελληνική αρχαιότητα με αφετηρία την έννοια της Απόκρυψης.
Η επιτυχημένη επιχείρηση της Απόκρυψης όλων των αρχαιολογικών θησαυρών των Ελληνικών Μουσείων ξεκίνησε, αμέσως, με την είσοδο της Ελλάδας στον Πόλεμο το 1940 και ολοκληρώθηκε πριν μπουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Μέρα και νύχτα, πολίτες και αρχαιολόγοι αποκαθήλωναν τα αγάλματα από τις βάσεις τους, τα περιτύλιγαν προσεκτικά, τα κατέγραφαν και τελικά τα έθαβαν σε τάφρους που άνοιγαν μέσα στα μουσεία και στις αυλές τους. Τα χάλκινα και τα χρυσά αποθηκεύτηκαν στις θυρίδες της Τράπεζας της Ελλάδας. Όταν επισκέφτηκαν οι Γερμανοί το Αρχαιολογικό Μουσείο, τον οδυνηρό Απρίλιο του 1941, περπάτησαν σε άδειες αίθουσες!
Τα Αγάλματα Περιμένουν, το νέο έργο του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία Κυριακής Σπανού, καταπιάνεται με την απειλή της αρπαγής κάθε στοιχείου που μας δένει με την αρχαία κληρονομιά. Μια πικρή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας για τη σχέση μας με την αρχαιότητα.
Μια παράσταση που συνδυάζει το αφηγηματικό στοιχείο από ντοκουμέντα της εποχής της Απόκρυψης του 1940, με τη μυθοπλασία. Εικόνες ενός σύγχρονου κόσμου σε περίοδο αποσύνθεσης και φθοράς. Εικόνες ανθρώπων χαμένων στην άγνοια και την εικονική πραγματικότητα. Οι ήρωες του έργου είναι οι διασκορπισμένοι άνθρωποι, οι μοναχικοί και οι απελπισμένοι – τα «μελλοντικά αγάλματα» – δίπλα στα απομεινάρια του Ελληνικού Πολιτισμού όπου με το χρόνο αποκτούν ένα χαρακτήρα ανησυχητικό, μελαγχολικό και απόκοσμα επικίνδυνο.
Αυτός ο ανοίκειος συνδυασμός ντοκουμέντου, χιούμορ, λαϊκής κουλτούρας, επιστημονικής φαντασίας μέσα στο χώρο του Αρχαίου Θεάτρου είναι μια τολμηρή και ερευνητική καλλιτεχνική παρέμβαση, στην ανίχνευση της δικής μας σχέσης με τον πολιτισμό του τόπου μας.
Η παράσταση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λάρισας.
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr. Πληροφορίες καθημερινά 10:00 – 14:00 στο 2410 621209.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Θεατρικό έργο Ανδρέας Φλουράκης
Σκηνοθεσία – Δραματουργία Κυριακή Σπανού
Σκηνικά Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια Ολυμπία Σιδερίδου
Κίνηση Αναστασία Μπρουζιώτη
Πρωτότυπη μουσική Δεσποινίς Τρίχρωμη
Σχεδιαστής φωτισμών Γιώργος Τέλλος
Βοηθός σχεδιασμού φωτισμών Παναγιώτης Τσεβρένης
Βοηθός Σκηνοθέτη Μαρία Παπουτσή
«Μουσικής και αγάπης λόγου»: Μια φλογερή και τρυφερή παράσταση | 9 Σεπτεμβρίου στον Δήμο Λυκόβρυσης/ Πεύκη
Μια μουσική παράσταση που υπογραμμίζει την ανδρεία, την τόλμη, αλλά και την αντίσταση των αγωνιστών του 1821. Τρυφερή και ξεσηκωτική, αναζωογονητική σαν αεράκι και φλογερή σαν την ίδια την επανάσταση.
«Μουσικής και αγάπης λόγου», σε μουσική διεύθυνση-ενορχήστρωση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Διεθνούς Φεστιβάλ Δωδώνης, Θεόδωρου Λεμπέση.
Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου στον Δήμος Λυκόβρυσης/ Πεύκη
Άλσος Βαρβαρέσου, στις 20.30
Εντάσσεται στις Βραδιές Πολιτισμού 2021 του Δήμου
Όπως σημειώνει η κα Βασιλική Νικολαροπούλου Προέδρος ΠΕ.Α.Π Λυκόβρυσης Πεύκης: «Στον δήμο μας, αλλά και για εμένα προσωπικά, η ανάδειξη του πολιτισμού είναι ανάγκη έκφρασης, είναι η σύζευξη της ιστορίας μας με τα καλλιτεχνικά αγαθά όλων των τεχνών. Έχει ως σκοπό, να υπηρετήσει όλες τις μορφές των τεχνών, τη μουσική, το θέατρο, το χορό αλλά και άλλες εναλλακτικές καλλιτεχνικές δράσεις, να απευθύνεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, με ένα κοινό παρονομαστή: την υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα όλων των καλλιτεχνικών γεγονότων που θα φιλοξενούμε» Αυτό ακριβώς έρχεται να καλύψει η μουσική παράσταση «Μουσικής και αγάπης λόγου».
Ο λόγος συναντά τις νότες για να διηγηθούν από κοινού μια ιστορία. Την ιστορία μας. Στην παράσταση «Μουσικής και αγάπης λόγου», η ηθοποιός Παναγιώτα Βλαντή απαγγέλει αποσπάσματα από χαρακτηριστικά κείμενα της εθνεγερσίας, ενώ μια ομάδα καταξιωμένων μουσικών και τραγουδιστών εκτελούν λυρικά έργα Ελλήνων και ξένων συνθετών, Βυζαντινά κομμάτια και δημοτικά τραγούδια.
Ο κύριος Λεμπέσης σημειώνει σχετικά με τη φιλοσοφία πάνω στην οποία δομήθηκε αυτή η μουσική παράσταση: «Ο πνευματικός αγώνας του 1821 αποτελεί κορυφαία μνήμη του Έθνους όχι μόνο λόγω της ανδρείας, του ηρωισμού και της αυτοθυσίας των αγωνιστών. Η μοναδικότητα της Επανάστασης του 1821 έγκειται στο γεγονός ότι εκεί έσμιξαν η πίστη με την παράδοση, τα άρματα με τα γράμματα και η μουσική με την ελπίδα».
Ταυτότητα μουσικής παράστασης
«Μουσικής και αγάπης λόγου»
Συντελεστές:
Λυρική τραγουδίστρια: Αγγελική Βαρδάκα
Χοράρχης –Πρωτοψάλτης: Χρήστος Βαττής
Αφηγήτρια – ηθοποιός: Παναγιώτα Βλαντή
Συνοδεύει: Ορχήστρα μουσικής δωματίου
Μουσική διεύθυνση - ενορχήστρωση μουσικών έργων: Θεόδωρος Λεμπέσης
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Πού: Άλσος Βαρβαρέσου, στις 20.30
Πότε: Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου
Είσοδος: Ελεύθερη.
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
Με την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν να έχει επαναφέρει στη συλλογική συνείδηση την τρομοκρατία, η φετινή ημέρα κατά της τρομοκρατίας (21/8) αποκτά- για κάποιους απροσδόκητα- την δική της απόλυτη κι ουσιαστική συμβολική χροιά.
Ο κινηματογράφος, λοιπόν, υπηρετώντας διαχρονικά και τον κοινωνικό ρόλο που μοιραία επιτελεί η τέχνη έχει συχνά πιάσει στα καλλιτεχνικά του δίχτυα την τρομοκρατία. Για να αναδείξει εύγλωττα το παράλογο της καταφυγής στα όπλα και τη βία ως μέσο για την επίτευξη ενός κάποιου -προσωπικά ιδωμένου- καλύτερου μέλλοντος.
Four Lions
Στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Christopher Morris, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων Βρετανών σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μεταβληθούν σε ισλαμιστές τρομοκράτες. Αποσυνδέοντας την ταινία του από την βαρβαρότητα της τρομοκρατίας, επενδύει στην παρουσίαση τεσσάρων καθημερινών ανδρών μπλεγμένων σε ένα σύστημα το οποίο αδυνατούν να κατανοήσουν και με το οποίο δεν θα καταφέρουν ποτέ να ταυτιστούν. Η τρομοκρατία, εδώ, είναι ένα δαιδαλώδες παράλογο.
Papicha
Με συμμετοχή στο τμήμα «Ένα κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών του 2019, η Mounia Meddour, μας ταξιδεύει στην Αλγερία των ’90s και σε μια κοινωνία απόλυτης υποβάθμισης των δικαιωμάτων της γυναίκας. Αψηφώντας τις απαγορεύσεις και παλεύοντας για την αυτοδιάθεση ονείρων και σωμάτων δύο νεαρές γυναίκες είναι αποφασισμένες να διοργανώσουν μία επίδειξη μόδας. Η τρομοκρατία, εδώ, είναι ο τρόμος της ίδιας της ζωής και της επιβίωσης με ελεύθερη βούληση.
Of Gods and Men
Το 2010 ο Xavier Beauvois παίρνει το βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών γι’ αυτό το χαμηλόφωνο ,πλην καλλιτεχνικά ηχηρό, κατηγορώ κατά της αλόγιστης τρομοκρατίας. Έχοντας κατά νου τον πόλεμο της Αλγερίας ως έναν αγώνα ενάντια στον Γάλλο αποικιοκράτη, με εκατέρωθεν αναγκαία εξιλαστήρια θύματα, εδώ, ο Beauvois, μας ξεναγεί στο απάνθρωπο πρόσωπο της τρομοκρατίας που βάλλει αδιακρίτως. Το 1996, λοιπόν, Αλγερινοί τρομοκράτες εισβάλλουν σε μοναστήρι απειλώντας με έξωση τους Γάλλους μοναχούς που έως τότε συμβίωναν ειρηνικά με τον τοπικό πληθυσμό, προσφέροντας τους μάλιστα αφειδώς και εθελοντικά μια σειρά από υπηρεσίες.
Timbuktu
Το βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών έλαβε το 2014 ο Abderrahmane Sissako για άλλη μία οπτικά ερεθιστική κι απόλυτα σκληρή απεικόνιση της τρομοκρατίας. Οι κάτοικοι του Τιμπουκτού διάγουν έναν βίο ειρηνικό και ταυτόχρονα πιστό στα ιδανικά και τις αρχές του μουσουλμανισμού. Η εισβολή, λοιπόν, των Τζιχαντιστών μοιάζει δίχως αντικείμενο για τους ήδη πιστούς κατοίκους. Ο κατακτητής, όμως, αδυνατώντας να αφεθεί χωρίς αντικείμενο για την άσκηση της βίαιης εξουσίας του, θα βρει κι εδώ το αναγκαίο έδαφος για να επιβληθεί. Και ό,τι φάνταζε με ειρηνική συμβίωση θα μετατραπεί γρήγορα σε ένα όργιο βίας και απόλυτης καταπάτησης δικαιωμάτων.
Hadewijch
Ο πάντα προβοκάτορας και πολυβραβευμένος Bruno Dumont, εδώ, μας αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που μοιάζει πέρα και πάνω απ’ όλα να ζητά τον δικό της προσωπικό δρόμο. Έναν δρόμο που έψαξε στην μοναστική χριστιανική ζωή, την οποία όμως γρήγορα εγκαταλείπει για να βρεθεί σε ένα ,εκ νέου, υπαρξιακό κενό. Ένα κενό που, όμως, μοιάζει γρήγορα με εύφορο έδαφος για την ισλαμιστική τρομοκρατία. Μία ταινία για την ουτοπία της ανεύρεσης του πραγματικού εαυτού ως βορά στα θηρία της τρομο
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
Αν ακόμα αναρωτιόμαστε ποια είναι εκείνη η μία και μοναδική τέχνη που η απουσία της (μας) έγινε αφόρητη όλα εκείνα τα φετινά βράδια με Νετφλιξ, κι αν το καλοκαίρι προσφέρεται για το ξανακέρδισμα όλων εκείνων των χαμένων στιγμών και των παγωμένων χρόνων, το Μέta-μπουλούκι επιχειρεί να συνδυάσει πνευστά (Κωνσταντής Πιστιόλης) , stand up comedy (Δήμητρα Νικητέα, Ήρα Κατσούδα) και Καραγκιόζη (Θωμάς Αγραφιώτης) σε ένα καλλιτεχνικό οδοιπορικό με ελεύθερη είσοδο προσφέροντας την παράσταση του στο καλλιτεχνικό πιάτο της Αθήνας αλλά και επαρχιακών πόλεων ανά την Ελλάδα.
Σε μια σύντομη κουβέντα θυμηθήκαμε την ιστορία των μπουλουκιών, του παλιού ελληνικού σινεμά και αναρωτηθήκαμε για την παρουσία ή (και) την απουσία της τέχνης στην επαρχία.
Ήρα Κατσούδα
Τι θα δούμε στο meta-μπουλούκι; Είναι ένας συνδυασμός τεχνών; Κάθε παράσταση θα είναι ίδια με την προηγούμενη;
ΚΑΤΣΟΥΔΑ: Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία γιατί καλλιτέχνες από 3 διαφορετικά είδη μοιράζονται την ίδια σκηνή. Όχι ταυτόχρονα προφανώς! Έχει Θέατρο Σκιών, Μουσική και Stand up comedy. Ναι, ο κάθε καλλιτέχνης από εμάς έχει ένα συγκεκριμένο set που παρουσιάζει και αυτό το κάνουμε σε κάθε πόλη. Η παράσταση δηλαδή είναι Franchise θα μπορούσαμε να πούμε. Βέβαια μιλάμε για live οπότε εξορισμού κάθε παράσταση είναι και διαφορετική μιας και κάθε φορά βρισκόμαστε απέναντι σε άλλο κοινό, πόλη και χώρο.
ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ:Το Meta-Μπουλούκι είναι μια αναβίωση του πνεύματος των παλιών μπουλουκιών, προσαρμοσμένων στο πνεύμα του σήμερα και τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, έτσι ώστε να μην πρόκειται για μια απλή αντιγραφή του παρελθόντος, αλλά για μια δυναμική επανεμφάνισή τους στο παρόν και φυσικά στο μέλλον. Μια επανεμφάνιση, η οποία σέβεται και τηρεί το πνεύμα και το ύφος του παραδοσιακού, ανοίγοντας όμως και το δρόμο προς το μοντέρνο. Με την ανωτέρω λογική, αφενός όλες οι τέχνες λόγου και εικόνας είναι παρούσες, συνδυάζοντας τον ήχο και τη μουσική με τον πηγαίο προφορικό λόγο και με την οπτική πανδαισία. Αφετέρου όμως, το προνόμιο αυτού του συνδυασμού είναι ότι κάθε παράσταση θα είναι ίδια και συνάμα διαφορετική, καθώς θα προσαρμόζεται στη δυναμική του κοινού της και μέσα από την αλληλεπίδραση θα γεννιέται και θα πεθαίνει την ίδια στιγμή, για να ξαναγεννηθεί την αμέσως επόμενη φορά, χωρίς να αλλάξει ως προς την ουσία της, αλλά δένοντας το «είναι» της με το «είναι» του εκάστοτε νέου χώρου της.
Θώμας Αγραφιώτης
Επιλέξατε να ταξιδέψετε και στην επαρχία. Πιστεύετε ότι στην χώρα μας η επαρχία και οι καλλιτεχνικές της ανάγκες παραγκωνίζονται;
ΚΑΤΣΟΥΔΑ: Σαν stand up comedian κάνω πολλές παραστάσεις στην Περιφέρεια και αυτό που παρατηρώ είναι ότι υπάρχει 2 ταχυτήτων αντιμετώπιση όσον αφορά στις καλλιτεχνικές ανάγκες. Οι μεγάλες πόλεις και τα αστικά κέντρα δεν παραγκωνίζονται ιδιαίτερα, μιας και είναι πάντα στην ατζέντα του εκάστοτε καλλιτέχνη. Από την άλλη τα πιο μικρά ή τα πιο απομακρυσμένα μέρη είναι αυτά που πραγματικά δεν τους προφέρεται η πρόσβαση στην καλλιτεχνική δραστηριότητα.
Το μπουλούκι έχει συνδεθεί με μια μορφή λαϊκής τέχνης. Πιστεύετε ότι η πραγματική τέχνη πρέπει να μπορεί να βρει απήχηση στα διαφορετικά κοινωνικά στρώματα;
ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ: Η λαϊκή τέχνη του μπουλουκιού έχει μέσα της το στοιχείο της γνησιότητας. Από την άλλη, ανάμεσα στις τέχνες δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση και διαχωρισμός. Όλες οι τέχνες έχουν μέσα τους το στοιχείο που μπορεί να συγκινήσει τον κάθε άνθρωπο, οποιασδήποτε ηλικίας και οποιασδήποτε κοινωνικής θέσης. Και αυτό το στοιχείο δεν είναι άλλο από την ποιότητα αφενός και από την εντιμότητα αφετέρου του καλλιτέχνη απέναντι στον κάθε θεατή, μια εντιμότητα βγαλμένη μέσα από την ψυχή του λαού. Απόδειξη ίσως για αυτό είναι οι παλιές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που έχουν αγκαλιαστεί από το σύνολο του ελληνικού λαού και από όλα τα κοινωνικά του στρώματα. Και πρόγονος αυτού του λαϊκού κινηματογράφου δεν είναι άλλος από τις τέχνες των μπουλουκιών, που υπηρετήθηκαν άλλωστε και από τους ίδιους τους συντελεστές της κινηματογραφικής τέχνης, αποδεικνύοντας έτσι πως η γνήσια τέχνη απευθύνεται στους πάντες.
Τι έχει να προσφέρει ένα σύγχρονο «μπουλούκι» στο φετινό ιδιαίτερο καλοκαίρι;
ΑΓΡΑΦΙΩΤΗΣ:Έχει να προσφέρει ένα μήνυμα ελπίδας, ανανέωσης και επιστροφής σε όλα αυτά που προσωρινά χάσαμε, μέσα από τη μαγεία των τεχνών του χθες, σε μια αρμονική συνύπαρξη στο παρόν και με όραμα το μέλλον. Και το Meta-Μπουλούκι τολμά να ατενίσει αυτό το μέλλον, προσφέροντας ψυχαγωγία και αγάπη στο λαό και μαζί και ένα καλλιτεχνικό μήνυμα αντίστασης και πάλης.
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2021, 20:30
Αν η καθημερινότητα μας συνοδεύεται πλέον αναγκαία από ιούς, κρούσματα, εμβόλια και μολύνσεις, κι αν η τραγικότητα της κατάστασης μοιάζει, συχνά, με μαύρη κωμωδία, ο Γιώργος Γεωργόπουλος έπλασε ένα σενάριο γεμάτο ιούς και λοιπά δαιμόνια πολύ πριν την παρατεινόμενη πανδημία. Και μοιάζοντας να έχει αντικατοπτρίσει την τραγικωμικότητα του σήμερα πριν από μας για εμάς, πλάθει μία μαύρη κωμωδία που «πιάνει» ανά σημεία την ουσία της 7ης τέχνης.
Εμπνεόμενος από έναν ιό σεξουαλικώς μεταδιδόμενο που οδηγεί, όμως, στον θάνατο μόνο γυναίκες, θέτει στο επίκεντρο του, τον Άρη ένα μεγαλοστέλεχος εταιρείας, έναν σεξουαλικά αχαλίνωτο, συναισθηματικά (σχεδόν) «ανάπηρο» γιάπη κλασικής κοπής, με τον Όμηρο Πουλάκη σε μια υπέροχη ερμηνεία. Έναν, όμως, Άρη που μετά από εντολή των γιατρών θα πρέπει να επιδοθεί στην αναζήτηση των σεξουαλικών του συντρόφων των 4 τελευταίων ετών για να τις ειδοποιήσει για την πιθανότητα νόσησης τους από τον νέο θανατηφόρο ιό. Μέσα, λοιπόν, από το ταξίδι στο παρελθόν και τα πεπραγμένα του Άρη, ο Γεωργόπουλος βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει ανοιχτά και απόλυτα κωμικά για την συναισθηματική αποξένωση και την μοναξιά ως τον ιό με τα περισσότερα κρούσματα παγκοσμίως και ως μία ανυποχώρητη και σφοδρή πανδημία.
Με το σενάριο των Γεωργόπουλου και Φακίνου να λειτουργεί άρτια σε όλα σχεδόν τα επίπεδα πλην ενός βιαστικού και εύκολου φινάλε μιας ιστορίας με μπόλικο -ακόμα- κινηματογραφικό ψωμί για «παπάρα» στα άδυτα των χαρακτήρων της, η σκηνοθεσία επενδύει σε ένα σύμπαν αποστείρωσης (και) από συναίσθημα. Με μία, λοιπόν, σκηνοθετική αισθητική κι επιλογή νεκρή από συναίσθημα κι από εντάσεις κι εξάρσεις που προσεγγίζει τα νερά της (πλέον) παράδοσης του weird, καταφέρνει να μην χαρίσει στις αφηγηματικές του κορυφώσεις την συναισθηματική δόνηση και ταύτιση που επιφύλασσε στον εαυτό του το ίδιο του το σενάριο.
Συμπερασματικά, είναι μια απόλυτα διασκεδαστική ταινία που κλείνει το κινηματογραφικά της μάτι στον Τζάρμους που αγαπάμε, αντιμετωπίζοντας με σεβασμό τις κινηματογραφικές της καταβολές και τολμώντας να ανανεώσει εκφραστικά μέσα και κινηματογραφικές φόρμες.
3/5
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
Μια κάποια εγχώρια εκδοτική «παράδοση» θέλει την συντριπτική πλειοψηφία των έγκριτων εκδοτικών οίκων να βρίσκονται στην Αθήνα πέριξ του Κολωνακίου και των Εξαρχείων. Πιστοί, λοιπόν, στις προσφιλείς τους παραδόσεις, (και όχι (;) έρμαια της παντελούς άγνοιας τους ή της συντονισμένης σπίλωσης υπολήψεων και σκληρής δουλειάς) η «Καθημερινή» δια στόματος Τάκη Θεοδωρόπουλου και η ιστοσελίδα athensreviewofbooks.com/ δια στόματος Μανώλη Βασιλάκη αποδεικνύοντας εμπράκτως την απόλυτη σχετικότητα της προσωπικής τους ηθικής προέβησαν τις τελευταίες ημέρες σε μια χυδαία συκοφάντηση των εκδόσεων και του λογοτεχνικού περιοδικού «Θράκα» με έδρα την Λάρισα. Αγνοώντας, προφανώς, την προσφορά των εκδόσεων στο σύνολο της εγχώριας ποίησης, η οποία πιστοποιείται από πληθώρα λογοτεχνικών βραβείων, από την διοργάνωση του Πανθεσσαλικού Φεστιβάλ Ποίησης και φυσικά από την στήριξη εκ μέρους όλων των τοπικών φορέων, χωρίς ίχνος ένδειας αφήνουν ανοιχτά υπόνοιες περί της χρήσης της επιδότησης που έλαβε ο εν λόγω εκδοτικός οίκος από το Υπουργείο Πολιτισμού. Βασιζόμενοι, λοιπόν, στην ονοματοδοσία του οίκου ο οποίος ,καθώς έχει λεχθεί, ονομάστηκε «Θράκα» λόγω της γέννησης ιδεών και λόγω των πολιτισμικών ανταλλαγών οι οποίες συνάπτονται πάνω από ένα πιάτο μεζέδων ψημένων στην θράκα, επισημαίνει πως το ποσό των 18.000 (και όχι 7.000 όπως ήταν το πραγματικό ποσό της εν λόγω επιχορήγησης) δόθηκε στην εν λόγω ΑΜΚΕ προς πόση τσίπουρου και βρώση μεζέδων. Η όποια, λοιπόν, αδυναμία κατανόησης της συνεισφοράς των διαπροσωπικών επαφών και ανταλλαγών πάνω από ένα πιάτο φαγητό αφήνει ανοιχτό το πεδίο της άποψης (μας) ότι οι εν λόγω δημοσιογράφοι, κατά την διάρκεια τέτοιων συναθροίσεων, αναλώνονται ,μονάχα, σε συζητήσεις περί της ποιότητας του ακριβού κρασιού και των όποιων τηλεοπτικών (υπό)προϊόντων.
Επιστρέφοντας στις δράσεις του εκδοτικού οίκου Θράκα και στην προσπάθεια σπίλωσης του έργου του, όπως επισημαίνει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, ο εκδότης και ποιητής Θάνος Γώγος: «Η αλήθεια είναι πως η Θράκα έλαβε 7.000 ευρώ από τη Διεύθυνση Γραμμάτων (και όχι 18.000 όπως ισχυρίζεται το άρθρο) επιχορήγηση για το μοναδικό πρόγραμμα residency στην Ελλάδα (Ulysses Shelter)που εκτός των μεταφορικών και της δωρεάν διαμονής πληρώνει τους νέους λογοτέχνες και τους μεταφραστές που συμμετέχουν (700 ευρώ ανά διαμονή). Είναι ένα Project στο οποίο συνεργαζόμαστε με έγκριτους λογοτεχνικούς φορείς από 4 άλλα Ευρωπαϊκά κράτη. Είναι ένα πρόγραμμα που υποστηρίζεται και από την Ε.Ε. (Creative Europe) αλλά και από τα υπουργεία πολιτισμού και τις πρεσβείες των συγκεκριμένων χωρών. Δεν είναι λοιπόν για τσίπουρο και μεζέδες αλλά για ένα πρόγραμμα που πέρασε με πολύ υψηλή βαθμολογία τα κριτήρια Ε.Ε. (Creative Europe)».
Αντιλαμβανόμενοι πως ο μηχανισμός των fake news και του κιτρινισμού αποτελεί πλέον άριστα διαρθρωμένο και αναπόσπαστο μηχανισμό πολιτικών πρακτικών, οι συνεργάτες και οι συγγραφείς των εκδόσεων «Θράκα» αναμένουν -ακόμη- την απόσυρση των εν λόγω ισχυρισμών και την απόλυτη μεταμέλεια των δύο δημοσιογράφων για την ανήθικη αυτή επίθεση.
Από τη Σοφία Γουργουλιάνη
Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Αν ο φετινός χειμώνας ήταν μια χρονιά που το θέατρο έλαμψε δια της απουσίας και των σκανδάλων του, η Επίδαυρος και τα ανοιχτά θέατρα δηλώνουν έτοιμα να υποδεχτούν κοινό και καλλιτέχνες και να ξανά-χαρίσουν στο θέατρο την λάμψη που του αξίζει.
Σε ένα από τα λίγα μη-βροχερά Σαββατοκύριακα του Ιουνίου συναντήθηκα με τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο στο άλσος Παπάγου, εκεί ανάμεσα στο πευκοδάδος και στο άπλετο φως του πρωινού απολαύσαμε μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης.
Η συζήτηση δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει από την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» που θα ξεκινήσει την περιοδεία της από την Επίδαυρό (2,3,4 Ιουλίου), μ' ένα σπουδαίο θίασο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Στην παράσταση ο Προμηθεάς θα ερμηνεύσει τον Πυλάδη. Ο ίδος δεν διστάζει να μιλήσει για το «βάρος» της κριτικής στους ώμους των νέων ηθοποιών, τον Μάρκο Σεφερλή, τον κανιβαλισμό των φετινών σκανδάλων στον κόσμο του θεάτρου αλλά και πόσο υπέροχα σουρεάλ είναι να συνεργάζεται με την Χαρούλα Αλεξίου. Εξάλλου η σχέση του με τον σουρεαλισμό, καλά κρατεί από τον χειμώνα, όπου όπως θα μου πει: "Έπαιξα στο ΡΕΞ σ' άδειο θέατρο χωρίς κοινό με 5 λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Φρίκη. Εντωμεταξύ είχα πρεμιέρα τη μέρα που συνελήφθη ο Λιγνάδης. Έπαιζα σε ένα άδειο θέατρο, τη μέρα που συνελήφθη ο διευθυντής του Εθνικού ντυμένος τσολιάς.."
Η Ιφιγένεια εν Ταύροις έχει πολύ έντονα μέσα της το στοιχείο του νόστου και της επιστροφής στην πατρίδα. Η έννοια της πατρίδας συζητήθηκε πολύ φέτος με αφορμή και τη συμπλήρωση των 200 ετών από το 1821. Τι είναι πατρίδα για σένα;
Αρχικά, πατρίδα είναι εκεί που νιώθεις σπίτι. Και σίγουρα μετράει πάρα πολύ το πως έχεις βιώσει τον κόσμο ως παιδί. Ως παιδιά είμαστε πολύ συχνά σε μια διαλογιστική κατάσταση πολύ συντονισμένοι με το τώρα. Και ό,τι ζούμε εντυπώνεται πολύ ισχυρά μέσα μας. Πιο ισχυρά κι απ’ ό,τι μας λένε, απ’ ό,τι μας μαθαίνουν. Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι και κάτι που μεταβάλλεται και πολύ δύσκολα. Ακόμα κι αν περάσεις πολλές εμπειρίες σε μια άλλη χώρα μπορεί να παραμείνει η αίσθηση της πατρίδας σου.
Γιατί η Ιφιγένεια εν Ταύροις σήμερα;
Αυτά τα έργα έχουν κάποια θέματα που είναι διαχρονικά, γι’ αυτό και έχει επιζήσει το είδος της αρχαίας τραγωδίας μέχρι σήμερα. Η ανάγκη για να συνυπάρξεις με την ρίζα, ας πούμε, σε ξεπερνάει κάπως. Η Ιφιγένεια με τον Ορέστη στην αλήθεια είναι δύο σχεδόν άγνωστοι. Έχουν συνυπάρξει μόνο πολύ μικροί και ο ένας θυμάται τον άλλο πολύ αχνά. Και ξαφνικά βρίσκονται και νιώθουν ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα της ζωής τους. Αυτό είναι αρχετυπικό. Είναι στο θυμικό. Όπως το υιοθετημένο παιδί που το παράτησαν οι γονείς του ψάχνει με λύσσα να βρει τους γονείς του, τους γονείς που το παράτησαν. Και το κομμάτι της φιλίας στο έργο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Επειδή έχω τρέλα με τους αρχαίους πολιτισμούς, μου κάνει εντύπωση ότι αυτά που κάνουμε εμείς, κάτι «bro», κάτι «αδελφός από άλλη μάνα», υπήρχαν και τότε. Ο Ορέστης αυτό λέει «Είμαστε αδέρφια από τη ζωή».
"Εγώ, ας πούμε, τον Σεφερλή τον θαυμάζω. Ο κόσμος γελάει και πηγαίνει να τον δει και να τον ξαναδεί. Γιατί να μην γελάς με οτιδήποτε; Δεν είναι κακό. Γελοίο είναι. Πιο πολύ με ενοχλεί που σαπουνόπερες ξαφνικά αποκτούν επίπεδο και θεωρούνται υψηλές υποκριτικές αυτές που κατατίθενται εκεί. Και πάλι δεν θυμώνω. Αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε τι λέμε."
Ως καλλιτέχνης πώς βιώνεις το κομμάτι της επαγγελματικής κριτικής στην δουλειά σου;
Η κριτική στην τέχνη, για μένα, είναι λίγο περιττή. Γιατί είναι υποκειμενική. Το ίδιο πράγμα που με αφήνει παγερά αδιάφορο εσένα σε κάνει να θέλεις να σκίσεις τα ρούχα σου. Πώς να κρίνεις οτιδήποτε όταν υπάρχει ανάγκη γι’ αυτό στην κοινωνία; Υπάρχει, ας πούμε, ανάγκη και για ελιτισμό και για λαϊκισμό γιατί έτσι είναι η κοινωνία.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η σκληρή κριτική. Γιατί κάποιος το πόνημα κάποιου άλλου πρέπει να το κράξει; Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί να εξοργίζεσαι με κάτι καλλιτεχνικό. Δεν σου το επιβάλλει κανείς. Καταλαβαίνω να εξοργιστείς με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης γιατί σου το επιβάλλουν.
Εγώ, ας πούμε, τον Σεφερλή τον θαυμάζω. Ο κόσμος γελάει και πηγαίνει να τον δει και να τον ξαναδεί. Γιατί να μην γελάς με οτιδήποτε; Δεν είναι κακό. Γελίο είναι. Πιο πολύ με ενοχλεί που σαπουνόπερες ξαφνικά αποκτούν επίπεδο και θεωρούνται υψηλές υποκριτικές αυτές που κατατίθενται εκεί. Και πάλι δεν θυμώνω. Αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε τι λέμε.
Τώρα, όσον αφορά το θέατρο, αυτό το επιλέγεις. Οπότε γι’ αυτό δεν πρέπει και να θυμώνεις. Αν κάτι θα θέλαμε να είναι καλύτερο, αυτό είναι η τηλεόραση. Στο θέατρο πάλι η κριτική παίζει σημαντικό ρόλο. Επιβάλλει συνειδήσεις. Σου λέει αυτό είναι κουλτούρα. Εκθειάζεται ένας σκηνοθέτης και τον ακολουθούμε σαν να είναι μεσσίας. Ή έναν νέο ηθοποιό τον κάνουνε θεό με δύο παραστάσεις. «Αυτός είναι ο νέος Χορν». Πόσοι ήταν οι νέοι Χορν; Έτσι του βάζεις ένα τεράστιο βάρος στους ώμους. Αν ένα πράγμα πρέπει να έχουμε ελεύθερο οι ηθοποιοί είναι η ελευθερία να τα θαλασσώσουμε. Και σου μιλάει ένας άνθρωπος που φοβάται να κάνει πράγματα στα οποία μπορεί και να μην είναι καλός. Και παλεύω για να μη με νοιάζει αυτό. Αλλά αυτά μας τα επιβάλλει η κοινωνία συνέχεια. Είναι τρομερή πίεση.
"Στο θέατρο πάλι η κριτική παίζει σημαντικό ρόλο. Επιβάλλει συνειδήσεις. Σου λέει αυτό είναι κουλτούρα. Εκθειάζεται ένας σκηνοθέτης και τον ακολουθούμε σαν να είναι μεσσίας. Ή έναν νέο ηθοποιό τον κάνουνε θεό με δύο παραστάσεις. «Αυτός είναι ο νέος Χορν». Πόσοι ήταν οι νέοι Χορν; "
Πώς είναι να παίζεις με τη Χαρούλα Αλεξίου;
Είναι σουρεάλ να παίζεις με τη Χαρούλα. Έχουμε ένα γκρουπ στο viber για την παράσταση. Όταν βλέπω στο γκρουπ «Χαρούλα is typing» σταματάω ό,τι κάνω. Λέω όπα παιδιά… Χαρούλα is typing. Όταν βγήκαμε πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο και κράτησε μικρόφωνο νόμιζες ότι θα ακούσεις … «Θεός αν είναι». Πέρα απ’ όλα αυτά έχει αυτό που έχουν πολλοί μεγάλοι άνθρωποι. Είναι πολύ απλή, καθόλου ελιτίστρια και με αυτοσαρκασμό. Σε μια κουβέντα που λέγαμε θεατρο-ιστορίες εκείνη μας είπε ότι ένα γνωστό τραγούδι δεν το έχει τραγουδήσει ποτέ σωστά. Και ήταν πολύ αστείο γιατί εμείς ξέραμε τι λέει παρακάτω. Και μας λέει τότε «ναι, αλλά αυτό νοηματικά δεν πάει πουθενά». Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα κάπου με τη Χαρούλα που είναι εκτός του περιβάλλοντος μου και αλλιώς δεν θα την γνώριζα ποτέ. Και, έχω να σου πω, ότι όταν κάναμε την πρώτη ανάγνωση, η Χαρούλα ήταν αυτή που με δόνησε περισσότερο.
"Είναι σουρεάλ να παίζεις με τη Χαρούλα. Έχουμε ένα γκρουπ στο viber για την παράσταση. Όταν βλέπω στο γκρουπ «Χαρούλα is typing» σταματάω ό,τι κάνω. Λέω όπα παιδιά… Χαρούλα is typing. Χθες που βγήκαμε πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο και κράτησε μικρόφωνο νόμιζες ότι θα ακούσεις … «Θεός αν είναι»."
Πώς βίωσες το κομμάτι των σκανδάλων φέτος δουλεύοντας στο Εθνικό Θέατρο το χειμώνα;
Δεν είμαι σίγουρος αν όντως το θέατρο θα το πληρώσει όλο αυτό που έγινε. Ο κόσμος ήδη ξεχνάει. Και δεν θα εκπλαγώ αν δω και κάποιους από αυτούς στη σκηνή. Όταν δούλευα το χειμώνα στο Εθνικό και από την Ομόνοια μέχρι το Χολαργό με σταματούσανε δύο μπλόκα για να ελέγξουν τις άδειες κυκλοφορίας, όταν στο δεύτερο μπλόκο που με σταματήσανε μια μέρα -και μου γύρισε λίγο το μάτι- ένας μπάτσος μου έκανε μια χειρονομία λέγοντας «εσείς εκεί στο εθνικό…», ήταν κάπως ενοχλητικό. Όμως, δεν εξοργίστηκα. Περισσότερο ενοχλήθηκα γιατί έπρεπε να βγάλω το γάντι της μηχανής για να βγάλω το κινητό. Ήταν κάπως πρακτικό όλο το θέμα. Κατά τα άλλα το βρήκα και λίγο κωμικό. Είναι καλό να βλέπεις και τα πράγματα λίγο κωμικά. Εκείνη την ώρα απλώς κούνησα το κεφάλι. Σίγουρα πάντως το να βγάζουν συμπεράσματα και να σε ομαδοποιούν είναι ενοχλητικό. Όμως, έχω την αίσθηση ότι αυτοί που έχουν το μυαλό μπορούν να κάνουν την απλή σκέψη ότι αυτά μόνο στο χώρο μας βγήκαν. Και αυτό μόνο να τιμήσει το χώρο μας μπορεί. Γιατί δεν βλέπω τους δημοσιογράφους να βγάζουν στη φόρα αυτά που γίνονται, τους πολιτικούς, τους νομικούς, τους γιατρούς, τους καθηγητές πανεπιστημίου όπου υπάρχουν ιστορίες γνωστές όσο και οι δικές μας. Και οι δικές μας δεν ήταν όλες γνωστές. Γιατί ξέρεις, αυτά που είναι εγκληματικά κανείς δεν τα μοιράζεται με τους φίλους του. Γιατί την πληρώνουν και οι φίλοι σ’ αυτές τις ιστορίες. Υπάρχουν ιστορίες που είναι για κάποιους το απόλυτο σκοτάδι τους. Και τους ηδονίζει και λίγο που είναι το απόλυτο σκοτάδι τους.
Υπάρχει κάτι που να σε σόκαρε πιο πολύ;
Πιο πολύ με σόκαρε η ανθρωποφαγία από τους ίδιους τους ανθρώπους του χώρου μας. Παρόλο που φυσικά και είμαι με τα θύματα, είναι απάνθρωπο και κανιβαλιστικό να στήνεις κρεμάλες στα σόσιαλ μίντια. Και με μία μεγάλη επιπολαιότητα. Και επειδή ξέρω και κάποιους από αυτούς τους «ήρωες» βλέπω και την υποκρισία. Εγώ ξέρω ότι δεν έχω κακοποιήσει κανέναν γιατί δεν παίζει στο σύστημα μου. Οπότε τι να βγω να φωνάξω; Εγώ ντρέπομαι να βάλω τη μούρη μου σε μια φωτογραφία που θα λέει είμαστε όλοι μαζί. Πού είμαστε όλοι μαζί; Τη ματαιοδοξία μου δεν τρέφω πάλι; Μιλήστε εσείς που έχετε κάτι να πείτε. Αυτή η σκληρότητα της ομαδοποίησης με τρομάζει. Λύση είναι να πας να πεις σε αυτόν που θυματοποιείται «αν θες να κάνουμε κάτι μαζί γι’ αυτό, εγώ θα σε στηρίξω.». Αυτό είναι μία πράξη πραγματική. Απ’ την άλλη βλέπεις τόσο πολύ να πηγαίνουν να επωφεληθούν απ’ αυτό για να πάρουν τις ισχυρές θέσεις τα επόμενα χρόνια. Και επειδή πλησιάζει και η δικιά μου γενιά να μπορεί πλέον να πάρει ισχυρές θέσεις το βλέπω ακόμα πιο έντονα.
"Εγώ ντρέπομαι να βάλω τη μούρη μου σε μια φωτογραφία που θα λέει είμαστε όλοι μαζί. Πού είμαστε όλοι μαζί; Τη ματαιοδοξία μου δεν τρέφω πάλι; "
Μεγάλος λόγος γίνεται και για την πολιτική ορθότητα…
Τελευταία με έχει πιάσει μια μανία να κάνω standupcomedy. Και επειδή το χιούμορ είναι για μένα κάτι ιερό πιστεύω ότι η πολιτική ορθότητα είναι η νέα μάστιγα. Συμφωνώ, βέβαια, ότι χρειάζεται για να φύγουν κάποια πράγματα, όπως το πως μιλούσαν οι άνθρωποι. Η επανάσταση, όμως, μέσω των σόσιαλ μίντια με κάνει και γελάω πάρα πολύ. Επανάσταση με hashtag είναι κάτι που μου φαίνεται πάρα πολύ αστείο.
Πώς θα είναι η Επίδαυρος με λιγότερο κοινό;
Το ένιωσα όταν έπαιξα στο Ρεξ πώς είναι να παίζεις σε άδειο θέατρο χωρίς κοινό με 5 λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Φρίκη. Εντωμεταξύ είχα πρεμιέρα τη μέρα που συνελήφθη ο Λιγνάδης. Έπαιζα σε ένα άδειο θέατρο, τη μέρα που συνελήφθη ο διευθυντής του Εθνικού ντυμένος τσολιάς. Δεν υπήρχε αυτό. Όταν με πήρε ο Νανούρης η πρώτη αίσθηση που μου ήρθε ήταν η ζεστή πέτρα και ο κόσμος με τα πολύχρωμα ρούχα που είναι σαν μπουγάδα. Το χειροκρότημα που φτάνει με καθυστέρηση. Όχι στο τέλος, στην αρχή. Αυτή η ανατριχίλα, που βγαίνεις και λες «ωχ τι γίνεται». Ο γκιώνης που ακούγεται. Είναι μαγικό. Είμαστε τρομερά τυχεροί που ως Έλληνες ηθοποιοί έχουμε την τύχη να παίζουμε σ’ αυτό το θέατρο. Ο θίασος ήταν επίσης ένα καλός λόγος. Με κάποιους είμαστε κοντά ηλικιακά και έχουμε ξαναδουλέψει μαζί. Και, φυσικά, ο Γιώργος ο Νανούρης που έχει μια τρομερή ευγένεια σαν άνθρωπος.
Αυτή η επιστροφή στο θέατρο μετά την πανδημία πώς ήταν για σένα;
Εγώ μέσα σε 14 μήνες έχω δουλέψει στην ουσία 3 μήνες για να κάνω 2 παραστάσεις σε livestreaming χωρίς κοινό. Μόνο και μόνο ότι θα βγούμε από όλο αυτό είναι φοβερό. Χθες βγήκαμε πρώτη φορά σε ανοιχτό χώρο. Η συγκυρία αυτή έστω και με μειωμένο κόσμο είναι ευτυχής. Όμως, ελπίζω να αυξήσουν το ποσοστό. Γιατί στο σινεμά δώσανε 75% και σε μας 50%;Το σινεμά παρότι είναι η τέχνη που λατρεύω πάνω απ’ όλες και θέλω να έχει 75% πληρότητα είναι αυτό που είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Τρώνε, πίνουν, καπνίζουν, δε θα φοράει μάσκα σχεδόν κανείς. Στο θέατρο δεν μιλάς, δεν τρως, δεν πίνεις. Και δη στα αρχαία θέατρα. Δεν υπάρχει λογική πίσω από αυτό. Θα ήθελα αν μπορούν να μας το εξηγήσουν.
Ακούστηκαν δηλώσεις από συνάδελφο σου εναντίον, με ένα τρόπο, των μικρών σκηνών…
Αρχικά, νομίζω ότι οι άνθρωποι παρεξηγούνται εύκολα. Οι μικρές σκηνές, σίγουρα, έχουν να προσφέρουν. Η υπερπροσφορά σκηνών, όμως, έχει βλάψει το θέατρο και πάνω απ’ όλα η υπερπροσφορά θέσεων στις δραματικές σχολές. Θα έπρεπε όλες οι δραματικές σχολές να έχουν πιο αυστηρά κριτήρια. Να έχουν, ας πούμε, όλες εξετάσεις. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα έτσι και στο δικό μας θεωρώ ότι υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα. Δεν ισχυρίζομαι ότι ξέρω ποια είναι αυτά. Ας τα βρουν αυτοί που τα ξέρουν. Όμως, δεν μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη η παραγωγή νέων ηθοποιών, όπως δεν μπορεί να είναι για καμία επιστήμη. Δε βγάζεις άπειρους γιατρούς, υπάρχουν κάποια κριτήρια. Έτσι το κοινό διασκορπίζεται και είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει κανείς.
Για τις μικρές σκηνές αυτό που πιστεύω είναι ότι όταν κάνεις κάτι χωρίς να σου είναι απαραίτητο να κάνεις επιτυχία μπορείς να παράξεις κάτι πιο ρηξικέλευθο. Θεωρώ ότι το κράτος πρέπει να στηρίζει τέτοιες προσπάθειες. Παλιότερα πολλά μικρά θέατρα ήταν κρατικοδίαιτα. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό παγιωνόταν και έπαιρνε ο ίδιος σκηνοθέτης επιχορήγηση για 25 χρόνια. Ένα κράτος πρέπει να στηρίξει το νέο μυαλό που δεν θα του αποδώσει χρήματα αύριο αλλά θα του αποδώσει μεθαύριο. Που θα περάσει μια αλλαγή στην κοινή κουλτούρα.
"Για τις μικρές σκηνές αυτό που πιστεύω είναι ότι όταν κάνεις κάτι χωρίς να σου είναι απαραίτητο να κάνεις επιτυχία μπορείς να παράξεις κάτι πιο ρηξικέλευθο."
Τι πιστεύεις ότι θα έχει ανάγκη το κοινό αν ανοίξουν τα θέατρα τον Οκτώβριο;
Είμαι σίγουρος ότι οι ανάγκες του κοινού θα είναι διαφορετικές. Σε πολύ κόσμο βλέπω μία ενδοσκοπική τάση που είναι πολύτιμη. Και, ειδικά, σε καλλιτέχνες του θεάτρου που μείνανε σπίτι. Γι’ αυτό και αυτό το διάστημα βγήκανε όλα αυτά για μας. Είναι πολύ απλό γιατί βγήκανε τώρα. Κάτσανε σπίτι τους οι άνθρωποι, αντιμετωπίσανε τα θηρία τους και είπανε τώρα θα τα βγάλω. Οι γιατροί τι να βγούνε να πούνε αυτή την περίοδο; Δεν έχω, όμως, ιδέα σε τι θα πάμε. Πολλοί συνάδελφοι προσπαθούμε να αναγνώσουμε τι θα είναι το μετά. Αν ακούσουμε την δική μας ανάγκη και όχι πράγματα που απλώς θα πιάσουνε, θα καταφέρουμε να το επικοινωνήσουμε. Το θέατρο είναι ζωντανό. Το κοινό δεν αντιλαμβάνεται μόνο την υποκριτική ή τη σκηνοθεσία ή την σκηνογραφία, αντιλαμβάνεται έναν παλμό που νιώθει την ώρα που παίζεται η παράσταση. Αν εμείς παλλόμαστε σε ωραίες συχνότητες πιστεύω ότι αυτό πάντα περνάει.
"Το θέατρο είναι ζωντανό. Το κοινό δεν αντιλαμβάνεται μόνο την υποκριτική ή τη σκηνοθεσία ή την σκηνογραφία, αντιλαμβάνεται έναν παλμό που νιώθει την ώρα που παίζεται η παράσταση. Αν εμείς παλλόμαστε σε ωραίες συχνότητες πιστεύω ότι αυτό πάντα περνάει."
Ιφιγένεια η εν Ταύροις
Μετάφραση Γιώργος Ιωάννου
Διαβάστε επίσης:
Αν τα καλοκαίρια έχουν πάντα μια δόση νοσταλγίας για (αδικό)χαμένα νιάτα, για παγωτά που (κάποτε) μετρούσαμε και για κοχύλια που (κάποτε) μαζεύαμε, τότε τα θερινά σινεμά συντονίζονται με τις κεραίες της νοσταλγίας και μας χαρίζουν κάθε χρόνο αφειδώς ταξίδια σε περασμένα κινηματογραφικά μεγαλεία.
Ερωτική Επιθυμία
Στην ,ίσως, καλύτερη ταινία μιας φιλμογραφίας γεμάτης αριστουργήματα ο Γουον Καρ Βάι, το 2000, (παρ)ακολουθεί την γέννηση ενός πλατωνικού πάθους. Γείτονας και γειτόνισσα αμφότεροι γοητευτικοί πλην παντρεμένοι συνειδητοποιούν ότι ο σύζυγος της γειτόνισσας διατηρεί δεσμό με την σύζυγο του γείτονα. Κι αν η πρώτη αντίδραση θα ήταν μια κάποια μελοδραματική κορώνα για προδοσίες και «πεταμένα» χρόνια, στο σύμπαν του Γουον Καρ Βάι, η απάντηση είναι ο έρωτας. Ένας έρωτας που ξεκινά αθόρυβα πλην συναισθηματικά ισχυρά. Εδώ, ο Γουον Καρ Βάι κινηματογραφεί κινήσεις, πρόσωπα και σιωπές καταφέρνοντας να προσεγγίσει την ίδια την ουσία του έρωτα και να την φέρει στο κινηματογραφικό θερινό μας πιάτο ολοζώντανη και σπαρταριστή.
Κραυγές και Ψίθυροι
Ο κινηματογραφικός θεός Ίνγκμαρ Μπέργκμαν πιάνει στα χέρια του, εδώ, το 1972, άλλη μία τραγική οικογενειακή ιστορία. Στις αρχές του 20ου αιώνα η πλούσια πλην βαριά ασθενής, Agnes, δέχεται την επίσκεψη των δύο αδερφών της στην εξοχική της έπαυλη. Η ήδη πένθιμη επίσκεψη μετατρέπεται σε εφιάλτη όταν η κατάσταση της Agnes χειροτερεύει και οι δύο αδερφές βρίσκονται ανίκανες να συνδράμουν στις τελευταίες στιγμές της θνήσκουσας Agnes. Μια ιστορία για τα οικογενειακά μυστικά που πάντα βρίσκουν τον τρόπο να έρθουν στην επιφάνεια.
Ο Τρελός Πιερό
Αν το καλοκαίρι είναι ένα κάποιο state of mind γεμάτο άμμο κι αλκοόλ, χωρίς σκοπό και στόχο, τότε βρίσκει στον "Τρελό Πιερό" την απόλυτη ενσάρκωση του. Άντρας απολύεται από εταιρεία, συναντά γυναίκα-παλιά ερωμένη και αποφασίζουν να φύγουν. Ένα αυτοκίνητο κάμπριο, λίγο τσιγάρο και η θάλασσα. Ένα ταξίδι από την αρχή -του καλοκαιριού ή της πόλης- στην μέση -της φύσης ή της θάλασσας- για το τέλος -του έρωτα ή του καλοκαιριού. Ο Γκοντάρ, το 1965, με συμμάχους τους αφοπλιστικά υπέροχους Μπελμοντό και Καρίνα μπορούν να σας παρασύρουν σε ένα απόλυτα θερινό ερωτικό σύμπαν.
Ο Ροζ Πάνθηρας
O Μπλέικ Έντουαρντς σκηνοθετεί και ο Πίτερ Σέλερς πρωταγωνιστεί στον πρώτο και θρυλικό «Ροζ Πάνθηρα» του 1963. Ένας διαβόητος κλέφτης διαμαντιών ετοιμάζεται να κλέψει το πολύτιμο διαμάντι ονόματι «Ροζ Πάνθηρας» και την υπόθεση της σύλληψης του αναλαμβάνει ο γκαφατζής Επιθεωρητής Κλουζό. Ο Σέλερς ,όντας -ίσως- ο καλύτερος κωμικός όλων των εποχών, δημιουργεί το πρότυπο του γκαφατζή πλην -σίγουρου για τον εαυτό του- αστυνομικού που θα καταφέρει με απόλυτο σύμμαχο του την τύχη να διαχειριστεί τις πάσης φύσεως αναποδιές και να βγει τελικά νικητής.
Μερικοί το προτιμούν καυτό
Δια χειρός Μπίλι Γουνάιλντερ και εν έτει 1959 εμφανίστηκε στις κινηματογραφικές οθόνες το «Μερικοί το προτιμούν καυτό» και έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για την καλύτερη κωμωδία όλων των εποχών. Δύο άντρες μουσικοί γίνονται αυτόπτες μάρτυρες μαφιόζικου χτυπήματος και για να ξεφύγουν αποφασίζουν να ενταχθούν σε μια γυναικεία μπάντα ντυμένοι γυναίκες. Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις και Μέριλιν Μονρόε έχουν βρει εδώ μία εκρηκτική χημεία η οποία χωρίς φθηνά κωμικά κόλπα για εκβιαστικά γέλια καταφέρνουν να μας χαρίσουν ένα απόλυτα διασκεδαστικό δίωρο γεμάτο έρωτες, μεταμφιέσεις και νοσταλγία.
Μπλε Βελούδο
Ο Ντέιβιντ Λιντς ,όντας ένας από τους ελάχιστους εν ζωή σκηνοθέτες που τολμά να πειραματίζεται με νόρμες και φόρμες, το 1986 ανανέωσε με ορμή το είδος της ταινίας μυστηρίου. Η απαγωγή του παιδιού μίας διάσημης τραγουδίστριας της νύχτας μπλέκεται με ένα κομμένο αυτί σε ένα λιβάδι και όσα ακολουθούν συνδυάζουν την ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ με την προσωπική ,μόνο, κατανόηση των τεκταινόμενων και τον απόλυτο ερωτισμό. Μία ταινία που με σύμμαχο την Isabella Rossellini μπορεί να αποτελέσει το καλοκαιρινό μυστήριο που θα συνοδεύσει μερικά κοκτέιλ ή τσίπουρα.
Μαλχολαντ Ντράιβ
Έχει επανειλημμένα ψηφισθεί η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα, παραδόθηκε το 2001 και πάλι δια χειρός Ντέιβιντ Λιντς. Με 15 χρόνια να τον χωρίζουν από το «Μπλε Βελούδο», ο Λιντς επανήλθε στο είδος της ταινίας μυστηρίου για να μιλήσει για την αναπόφευκτη ανισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου με πρόσχημα ένα ατύχημα και μια συνακόλουθη αμνησία. Η επίδοξη ηθοποιός, Μπέτι (Naomi Watts), σαλπάρει για το Χόλιγουντ όπου συναντά την επιζήσασα από ατύχημα Ρίτα (Laura Harring). Αν ψάχνετε για εύκολες απαντήσεις σε θερινά ή μη ερωτήματα ο Λιντς θα σας αφήσει να αποφασίσετε -μόνοι- για τις τύχες των ηρωίδων του και -με παρέα- για την τύχη της επόμενης μπύρας σας.
Μια γυναίκα εξομολογείται
Ο Τζων Κασαβέτης στην σημαντικότερη ταινία της φιλμογραφίας του αφηγείται το 1974 την ιστορία της Mabel, μιας γυναίκας και μάνας που υποφέροντας από ψυχική ασθένεια προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις οικογενειακές και συζυγικές υποχρεώσεις και στον ίδιο της τον απολωλότα εαυτό. Μία σκληρή ταινία που καταφέρνει να βουτήξει στα άδυτα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης και καταπίεσης. Μία ταινία που διαθέτει μία από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών δια ερμηνευτικής χειρός Τζίνας Ρόουλαντς. Και ,εν τέλει, μία ταινία που απηχεί αντιλήψεις και φεμινιστικές ιδεολογίες προοδευτικές ακόμα και σχεδόν μισό αιώνα μετά.
Η ωραία της ημέρας
H Σεβερίν αγαπά τον σύζυγο της, αδυνατεί όμως να συνδεθεί σαρκικά μαζί του. Αποφασίζει, λοιπόν, να βυθιστεί στις ερωτικές της φαντασιώσεις και οδηγείται αργά αλλά σταθερά στην οικειοθελή πορνεία. Ο Μπουνιουέλ, το 1967, ως ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς ανατόμους της αστικής τάξης, έρχεται εδώ ως κινηματογραφικό τρολ να της πετάξει στα μούτρα την ίδια της την αδυναμία να διαχειριστεί τους ρόλους που η ίδια έπλασε για τα μέλη της. Μία ταινία που ισορροπεί ανάμεσα στον ερωτισμό, την ευημερία και την θλίψη της συναισθηματικής αναπηρίας.
Μπέτι Μπλου
Ένας εργάτης και επίδοξος συγγραφέας είναι ερωτευμένος με την Μπέτι. Η Μπέτι είναι οξύθυμη, απρόβλεπτη κι απόλυτα ερωτευμένη. Όταν το οξύθυμο του χαρακτήρα θα αρχίσει να κλίνει προς την τρέλα, ο έρωτας θα αρχίσει να μετατρέπεται σ’ εφιάλτη και η προσπάθεια συντήρησης του σε όνειρο θερινής νυκτός. Ο Ζαν Ζακ Μπενέξ, το 1986, μας χάρισε μία από τις πιο ερωτικές ταινίες στην ιστορία της 7ης τέχνης έχοντας ως απόλυτη πρωταγωνίστρια της ενσάρκωση του πάθους, Μπεατρίς Νταλ. Αν τα καλοκαιρινά βράδια είναι μοιραία ερωτικά, εδώ, το σαρκικό πάθος θα ποτίσει μέχρι και το μπουκάλι της μπύρας.
Διαβάστε επίσης:
Αν ακόμα αναρωτιέστε αν ένας κάποιος κούκος φέρνει την άνοιξη, τότε τα θερινά σινεμά είναι εδώ για να αγνοήσουν τα ερωτηματικά περί κούκων και συναφών πουλιών και να σας διαβεβαιώσουν πως εκείνα -και μόνο εκείνα- φέρνουν το καλοκαίρι.
Monday
Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος θα βρει την ιδανική ελληνική πατρίδα της νέας του ταινίας στις πάσης φύσεως θερινές αίθουσες, αφηγούμενος την ιστορία δύο Αμερικάνων ερωτοχτυπημένων ,τόσο ο ένας με τον άλλο όσο και οι δύο με την θερινή Αθήνα. Αποφασισμένοι να εξακριβώσουν αν ο έρωτας ενός Σαββατοκύριακου θα αντέξει την μοιραία Δευτέρα αποφασίζουν να μετατρέψουν την θερινή Αθήνα σε μόνιμη πραγματικότητα.
Soul
Με δύο Όσκαρ στο τσεπάκι του, καλύτερης πρωτότυπης μουσικής και Κινουμένων Σχεδίων, η Disney ,εδώ, με όχημα το όνειρο ενός Νεοϋορκέζου τζαζίστα να γίνει μέλος μιας κάποιας μπάντας μας ταξιδεύει στον κάτω, στον άλλο, στον κάποιο κόσμο. Στον κόσμο που τα όνειρα ζούνε και που άμα για κάποιο λόγο βρεθείς εκεί, τίποτα δεν πεθαίνει κι όλα γυρνάνε (πάλι) πίσω.
Nomadland
Αν οι απέραντες έρημοι της Αμερικανικής ηπείρου και μοναξιάς σας προκαλούν υπόνοιες για κάθιδρα βράδια και ιδρωμένες μπλούζες, τότε η Οσκαρική ταινία της Κλόε Ζάο υπόσχεται να σας χαρίσει τόσα ακριβώς δάκρυα συγκίνησης όσα αρκούν για τον ιδρώτα να εγκαταλείψει το σώμα και να εγκατασταθεί κάπου ανάμεσα στα μάτια. Γουλιά μπύρα και συγκίνηση. Γουλιά συγκίνηση και μπύρα.
Minari
Μια ΚορεατικοΑμερικάνικη οικογένεια μετακομίζει στο Arkansas επενδύοντας τα μέγιστα στο χτίσιμο του δικού τους Αμερικάνικου παραδείσου και ονείρου. Οι ισορροπίες, όμως, θα ανατραπούν με την άφιξης της γιαγιάς. Μια τρυφερή ιστορία για όλα εκείνα τα βράδια στα θερινά σινεμά που ο μπαμπάς σου χάιδευε την πλάτη κι η μαμά σου χαμογελούσε τρυφερά.
Promising young woman
Είτε αγαπάτε, είτε αγαπάτε να μισείτε το κίνημα metoo και τις καταιγιστικές του διαστάσεις και συνέπειες, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια ταινία ενταγμένη στο hype της εποχής που ακολουθεί μια γυναίκα σε προσωπική εκδίκηση για τα όσα δεινά είχε κάποτε υποστεί από το ανδρικό φύλλο. Μια ιστορία που ,με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Καρέι Μάλιγκαν, δεν χάρισε μόνο κινηματογραφική φωνή σε μια ακόμη ιστορία κακοποίησης, αλλά απέσπασε και το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου.
Άσπρο Πάτο
Ο Τόμας Βίτενγμπεργκ χάρισε στο κινηματογραφικό του κοινό την ιστορία τεσσάρων μεσήλικων αντρών που αποφασίζουν να πνίξουν στο αλκοόλ την αστική τους πλήξη έχοντας, όμως, πίστη μόνο στις ευεργετικές ιδιότητες των πάσης φύσεως αλκοολούχων ποτών. Aka πίνουν, πίνουν, πίνουν πιστεύοντας πως το αλκοόλ μόνο γα….ει και πως ναι, αυτοί θα την βγάλουν καθαρή. Ιδανική συντροφιά για τα αλκοολικά βράδια που ξεκινούν από μια μπύρα στο θερινό και καταλήγουν σε τσίπουρο σε μια αυλή ή σε ένα πεζοδρόμιο με πολλά ή με καθόλου δέντρα.
The father
Ο Φλοριαν Ζέλλερ σκηνοθετεί και διασκευάζει το θεατρικό του έργο, «Ο Πατέρας», για την μεγάλη οθόνη και χαρίζει στον εαυτό του το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου και στον Άντονι Χόπκινς το Όσκαρ πρώτου Ανδρικού. Ένας πατέρας χάνει μυαλό και αναμνήσεις και μια κόρη παλεύει μέσα στα απομεινάρια όσων ήταν κάποτε «μπαμπάς.» Μια συγκινητική ιστορία για δακρύβρεχτα θερινά κινηματογραφικά βράδια με θέα την Ακρόπολη ή τις γύρω πολυκατοικίες.
Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν
Η πολύπαθη, λόγω των απανωτών αναβολών της κυκλοφορίας της, ταινία του Γούντι Άλεν θα αναλάβει και πάλι τον ρόλο του πανευρωπαϊκού μας ξεναγού, χαρίζοντας αυτή τη φορά αφειδώς ,κι εν μέσω ιών και λοιπών επιδημιών, ένα ταξίδι στο Σαν Σεμπαστιάν και στο κινηματογραφικό του φεστιβάλ. Ένα ζευγάρι υποκύπτει στα κινηματογραφικά και τοπικά θέλγητρα απειλώντας εκουσίως να διαλύσουν τους όσους δεσμούς κάποτε τους έδεναν. Με τον Άλεν να αποτελεί την απόλυτη δροσερή κινηματογραφική πρόταση των τελευταίων ετών, η κινηματογραφική μας εμπιστοσύνη είναι σχεδόν μοιραία.
First Cow
Αν η Αμερική αποτελεί ακόμα χώρα των ευκαιριών και το Αμερικανικό όνειρο κρατά δυνάμεις κι ανάσες, η Κέλι Ράινχαρντ μας ταξιδεύει σε μια εποχή όπου ακόμα ολόκληρη η ήπειρος αποτελούσε άγνωστη γη κι η επαγγελία που ευαγγελιζόταν έμοιαζε βέβαιη. Για να μας αφηγηθεί την ιστορία μιας φιλίας ανάμεσα σ’ έναν αποτυχημένο μάγειρα κι έναν κινέζο εργάτη και την ιστορία της εφεύρεσης ενός εκλεκτού εδέσματος που, όμως, εξαρτά την μακροημέρευση του από παράγοντες απόλυτα αστάθμητους.
Ammonite
Ο ταλαντούχος Βρετανός Francis Lee μας χαρίζει μια κρυφή ματιά στον έρωτα δύο γυναικών στην αγγλική επαρχία του 1840. Μια μοναχική κυνηγός απολιθωμάτων ερωτεύεται την γυναίκα ενός συνεργάτη της με φόντο τα αγγλικά παράλια και τις προκαταλήψεις της εποχής. Μια ταινία υψηλών αισθητικών προδιαγραφών με πρωταγωνίστριες τις Κίετ Γουίνσλετ και Σαοίρσε Ρονάν.
Dune
Αν ο Ντενί Βιλνέβ έχει επάξια ανακηρυχθεί σε έναν εκ των αρχόντων του εξαιρετικού -και- mainstream σινεμά, τότε το Dune του είναι επιτέλους εδώ και δεν μπορεί παρά να αποτελέσει τον κινηματογραφικό βασιλιά του θέρους. Το sci-fi μυθιστόρημα του Φρανκ Χέρμπερτ ,που δεν έχει ακόμα ευτυχήσει σε κινηματογραφική μεταφορά, δια χειρός Βιλνέβ πέρασε από σαράντα κύματα κι αναποδιές μέχρι να φτάσει στις καλοκαιρινές μας οθόνες και υπόσχεται να μας χαρίσει την αίγλη της κινηματογραφικής υπερπαραγωγής, και της άρτιας αισθητικής.
Ο άνθρωπος του θεού
Η Yelena Poppvic σκηνοθετεί και ο Άρης Σερβετάλης συμπρωταγωνιστεί με τον Μίκι Ρουρκ. Μία διεθνής συμπαραγωγή που φέρνει στην οθόνη μας την ζωή του Αγίου Νεκταρίου. Μια ταινία για την αναζήτηση της πνευματικότητας, για την πίστη σε έναν κάποιο προσωπικό θεό και για τα θαύματα που τελικά, μάλλον, κάπου γίνονται.
Πρόστιμο
Η ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη μας ταξιδεύει στα «μακρινά» του υποκόσμου και στα πάντα «κοντινά» της αναζήτησης προσωπικής διεξόδου και πατρίδας. Ο Βαγγέλης κι αν βγάζει τα προς το ζην ντιλάροντας κάνναβη είναι αποφασισμένος να χτίσει το σταθερό και βέβαιο μέλλον που του αξίζει. Οι κριτικές μιλούν για μία από τις καλύτερες φετινές ελληνικές ταινίες.
Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος αλλά πρέπει να μιλήσουμε για κάτι πολύ σοβαρό
Ο Γιώργος Γεωργόπουλος μας λέει την ιστορία ενός ιού. Σεξουαλικώς μεταδιδόμενου ιού. Που χτυπάει μόνο τις γυναίκες. Ο Άρης (Όμηρος Πουλάκης) μεγάλο και τρανό στέλεχος μιας αντιστοίχου διαστάσεων εταιρείας είναι ο μοναδικός φορέας αρσενικού γένους του ιού κι η μοναδική ελπίδα για παραγωγή εμβολίου και για σωτηρία της γυναίκας. Μια μαύρη κωμωδία χωρίς αναίτιες σοβαροφάνειες που καταφέρνει να μιλήσει για τα μεγάλα με μια ξεχωριστή κινηματογραφική γλώσσα.
Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ
Είτε η ζωή σας θυμίζει ταινία είτε κάποια ταινία θυμίζει την ζωή σας είτε τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, ο Δημήτρης Μπαβέλλας ,εδώ ,χτίζει την ιστορία μιας ζωής σαν σινεμά αποδεικνύοντας εμπράκτως την αναγκαία εξάρτηση ανάμεσα στα δύο. Μία προνοστάρ εξαφανίζεται και δύο φίλοι και αιωνίως πλην πλατωνικά ερωτευμένοι μαζί της την αναζητούν. Ένα ιδιαίτερο κωμικό road movie που προσφέρεται για σινεφιλικά βράδια με μπύρα και χαλαρή χαμηλόφωνη κουβέντα.
Η μαμά το χειμώνα κρατάει ζακέτα και ομπρέλα και το καλοκαίρι αντηλιακό και ψάθα. Σε κερνάει παγωτό, ένα απ’ όλες τις γεύσεις, εκτός από φιστίκι γιατί θυμάται ότι το φιστίκι το σιχαίνεσαι. Σου παίρνει δώρο ένα βιβλίο, ένα απ’ όλα τα βιβλία, εκτός από Μάρκες γιατί θυμάται ότι τον Μάρκες τον σιχαίνεσαι.
Κι εσύ όταν την θυμάσαι, γιατί δεν την θυμάσαι συχνά, της λες για τώρα που έχει κίνηση και που πεινάς. Και που πάλι σε γαμάει ο πονοκέφαλος. Της λες για την δουλειά που δεν ξεκίνησες γιατί μάλλον -ή και όχι τελικά- φοβήθηκες. Ή και όχι τελικά, ναι, έτσι ακριβώς όπως είσαι (τώρα δηλαδή που της μιλάς στο τηλέφωνο και στην Κηφισίας δεν κουνιέται τίποτα) είσαι μια χαρά, μαμά.
Mildred Pierce
O Michael Curtiz μεταφέρει το 1945 στην μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του James M. Cain σε ένα κλασικό δράμα με στοιχεία από την ανεπανόρθωτη γοητεία του φιλμ νουάρ των ‘40s και ‘50s. Η Τζόαν Κρόφορντ βρίσκεται με το χρυσό αγαλματίδιο των Όσκαρ ανά χείρας για τον ρόλο της δυναμικής Mildred που ευρισκόμενη στα κρύα του λουτρού μετά την εγκατάλειψη εκείνης και των δύο κορών της από τον εύπορο σύζυγο, αποφασίζει να εμπιστευτεί το επιχειρηματικό της δαιμόνιο, ενδίδοντας ταυτόχρονα σε νέους έρωτες. Μια ταινία που δεν διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για τον αναπόφευκτο ανταγωνισμό στην σχέση μάνας και κόρης, διατυμπανίζοντας χωρίς περιστροφές πως όποια σχέση λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός.
Imitation of Life
Ο πρώτος κι αξεπέραστος διδάξας του μελοδράματος, Douglas Sirk, μεταχειρίζεται, εδώ, το 1959, σεναριακά το μοτίβο δύο μητέρων διαφορετικού χρώματος. Με κάθε μητέρα να διαθέτει από μία κόρη, δημιουργεί μία ιστορία για μια αναπόδραστη διαμάχη με το χρώμα, την καταγωγή και την μητρική εξουσία κι επιρροή. Η λευκή Λόρα θέλει να γίνει ηθοποιός και διαθέτει μία κόρη την οποία παραμελεί συστηματικά. Η μαύρη Άνι δουλεύει για την Λόρα και διαθέτει μία κόρη η οποία προσπαθεί να αποδιώξει κάθε ψηφίδα του χρώματος της, συστηματικά. Ο Sirk μπλέκει εδώ φυλετικά στερεότυπα και μητρική αγάπη σε μια κατ’ εξοχήν γυναικεία ταινία για την διαφορετικότητα χρωμάτων κι ανθρώπων που δεν μπορεί παρά να (μας) καλεί στην απόλυτη αποδοχή της.
Grey Gardens
Ένα ντοκιμαντέρ του 1975 που έχει πλέον περιέλθει στην σφαίρα του καλτ μας μιλάει για το αμερικάνικο όνειρο που όταν σηκώνεται γνωρίζει (πάντα) πολύ καλά και πως να πέφτει. Σε μία λοιπόν βίλα γεμάτη γάτες κι ακαταστασία στο αριστοκρατικό East Hamptons της Νέας Υόρκης ζει μία 80χρονη μάνα και μία 50χρονη, μακρινές ξαδέρφες της Τζάκι Ο. και πάλαι ποτέ εκπρόσωποι της αμερικανικής ελίτ. Μία ταινία που κοιτάζει κατάματα πλην με ευγένεια και ρεαλισμό την φτώχεια και την πτώση απ’ τα ψηλά στα χαμηλά. Και που μιλάει εν τέλει ,μέσα από μια μάνα και μια κόρη σε μια σχέση ζωής, για την αγάπη που σε κρατάει και για την αγάπη που (πάντα την) κρατάς.
Eve’s Bayou
Στην καλύτερη της ταινία, το 1997 η Kasi Lemmons αφηγείται την ιστορία μίας εύπορης οικογένειας μαύρων κι ενός πάτερ φαμίλια που εξουσιάζει κι επιβάλλει βούληση κι οικογενειακή πολιτική με το γάντι της μάτσο ευγένειας. Όταν η μικρή κόρη της οικογένειας θα συλλάβει τον μπαμπά σε ερωτικές περιπτύξεις με οικογενειακή φίλη, η πατριαρχική εξουσία αρχίζει να αμφισβητείται εκ των έσω κι εκ των φανατικών της οικογενειακών οπαδών. Ένα στιβαρό οικογενειακό δράμα που ,παραδίδοντας ποιοτικό mainstream σινεμά, αποδεικνύει ηχηρά πως, ναι, η κατάρριψη της πατριαρχίας αποτελεί δυνατότητα κι επιλογή.
Savage Grace
Εδώ έχουμε να κάνουμε με την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της υπόθεσης Barbara Daly Baekeland ,το 2007 από τον Tom Kalin. Η μάνα Barbara δολοφονήθηκε από τον γιο Anthony με ένα κουζινομάχαιρο και ολόκληρη η Αμερική παρακολούθησε σοκαρισμένη έναν φόνο που αποδόθηκε στην ευθύνη της μάνας για υπερβολική αγάπη στον γιο. Ένας, λοιπόν, πλούσιος -πλην δυστυχισμένος- γάμος με απότοκο έναν «αποτυχημένο» γιο οδηγούν την μάνα σε παθολογική προσκόλληση στο τέκνο. Μια παθολογική προσκόλληση που ρέπει σε μια σχέση επικίνδυνα οιδοιπόδεια που θα έχει ένα τέλος αναπόφευκτα αιματοβαμμένο.
Με το πρωτόγνωρο ,πλην πλέον οικείο, δυστοπικό σκηνικό να μην έχεις αφήσει «όρθια» ούτε τα κινηματογραφικά βραβεία, οι απονομές βραβείων μέσω zoom και άλλων δαιμόνιων (εφαρμογών) μετατράπηκαν σε αυτονόητη λύση και ματιά στην κλειδαρότρυπα της περασμένης γκλαμουριάς.
Τα Όσκαρ, λοιπόν, εναρμονιζόμενα ακουσίως με τα αναγκαία μέτρα έρχονται με καθυστέρηση κάποιων και με αξιοσημείωτες αλλαγές αυτή την Κυριακή.
Με την παράδοση να θέλει την απονομή να γίνεται στο γνωστό Dolby Theater, αυτή τη φορά τα βραβεία θα το «παίξουν δίπορτο» έχοντας το ένα τους πόδι στο Dolby Theater και το άλλο στο L.A. Union Station. Για όσους, τώρα, υποψηφίους δεν καταφέρουν να μετακινηθούν θα υπάρχουν live συνδέσεις με διαφορετικές τοποθεσίες ανά τον κόσμο. Ενώ, ειδικός χώρος στο Λονδίνο θα φιλοξενήσει όσους Ευρωπαίους και μη βρεθούν ακουσίως ή εκουσίως μακριά από το Λος Άντζελες.
Κανέναν! Παίρνοντας μια διαφορετική στροφή και τροπή από τις Χρυσές Σφαίρες και τα Emmy’s, η τελετή των Όσκαρ θα πραγματοποιηθεί live.
Παίρνοντας την γενναία απόφαση της live αναμετάδοσης, η Ακαδημία θυσίασε το τεράστιο κοινό και το άπειρο του χειροκρότημα τη στιγμή της ανακοίνωσης υποψηφίων και νικητών. Φέτος, λοιπόν, παρόντες θα βρίσκονται μόνο οι υποψήφιοι, οι συνοδοί τους και οι παρουσιαστές.
Με τις online πλατφόρμες να αποτελούν για φέτος μοναδική επιλογή και πιστό σύντροφο μεταμεσονύχτιων κινηματογραφικών εμπειριών, η Ακαδημία μετέβαλε τον κανόνα της τουλάχιστον εβδομαδιαία κυκλοφορίας σε αίθουσα, ως κριτήριο υποψηφιότητας. Και έδωσε την ευκαιρία σε όσες ταινίες επρόκειτο να βγουν στις αίθουσες, αλλά τελικά παίχτηκαν απευθείας στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Κι αν ίσως δεν είναι πλέον έκπληξη αλλά απόλυτο φαβορί, η Κλόε Ζάο, ίσως, γίνει η πρώτη Ασιάτισσα και, μόλις, δεύτερη γυναίκα που θα κατακτήσει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας. Ενώ, αν ο Ριζ Αχμεντ πάρει το Όσκαρ πρώτου Ανδρικού Ρόλου, θα είναι ο πρώτος Μουσουλμάνος στην ιστορία του θεσμού. Αν, όμως, το ίδιο χρυσό αγαλματίδιο κρατήσει στα χέρια του ο Άντονι Χόπκινς, αυτός, θα είναι ο γηραιότερος κάτοχος Όσκαρ. Ταυτόχρονα, στις υποψηφιότητες για το αγαλματίδιο Β’ γυναικείου ρόλου βλέπουμε την Yuh-Jung Youn, την πρώτη Κορεάτισα υπόψήφια για Όσκαρ και την τέταρτη υποψηφιότητα της Βαιόλα Ντέιβις που είναι πλέον η Αφροαμερικάνα με τις περισσότερες υποψηφιότητες στην ιστορία των βραβείων.
Ενώ, έως το 2019, τα βραβεία επιλέγανε έναν και μοναδικό παρουσιαστή που με το κωμικό του φλέγμα και τις -συχνά- ατάκες κονσέρβα χάριζε στα βραβεία τον χαρακτήρα της απόλυτα ελεγχόμενης αναμετάδοσης, τα δύο τελευταία χρόνια, ο παρουσιαστής πήγε περίπατο. Όπως, λοιπόν, και στις δύο προηγούμενες τελετές την αίσθηση του κινηματογραφικού σόου θα μας χαρίσουν οι διάσημοι παρουσιαστές, όπως οι Μπραντ Πιτ, Χοακίν Φίνιξ, Χάλι Μπέρι, Χάρισον Φορντ, Λόρα Ντερν, Ρις Γουίδερσπουν και πολλοί πολλοί άλλοι.
Η Ακαδημία των Όσκαρ συμπνέοντας με μια πολιτική προοδευτισμού που είναι πλέον διάχυτη στην κινηματογραφική βιομηχανία της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού δημοσίευσε κάποια νέα κριτήρια για την δυνατότητα υποβολής και την επιλεξιμότητα των υποψήφιων ταινιών. Σκοπός, λοιπόν, της Ακαδημίας, κατά δήλωση της, είναι η ισότιμη παρουσίαση ταινιών και η απεικόνιση της κοινωνικής ποικιλομορφίας. Τα κριτήρια, όμως, αυτά θα τύχουν πρώτης εφαρμογής το 2024.
Η Ακαδημία με τις σαφείς της οδηγίες, «formal is totally cool if you want to go there, but casual is really not.», αποφάσισε να μην θυσιάσει την γκλαμουριά του κόκκινου χαλιού στο βωμό της πανδημίας. Όσοι σινεφίλ πιστοί της χολιγουντιανής fashion λάμψης προσέλθετε. Τα βραβεία σας υπόσχονται εμφανίσεις με πούλιες, τούλια, χρώμα και διάθεση για post Oscar fashion κουτσομπολιό.
Ένας 80χρονος πατέρας ψάχνει το ρολόι του. Υποπτεύεται ότι του το έκλεψε η νοσοκόμα που ζει μαζί του. Η κόρη του, του λέει πως ερωτεύτηκε έναν Γάλλο και θα ζήσει μαζί του στο Παρίσι. Υποπτεύεται πως θα τον αφήσει μόνο. Και Ο Άντονι Χόπκινς σε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ αποδεικνύει πως ακόμα στα 80 του είναι ένα υποκριτικό φαινόμενο.
Κι αν όλοι διαθέτουμε υποψίες, βεβαιότητες κι αβεβαιότητες, Ο 80χρονος Άντονι βλέπει τις αβεβαιότητες και τις βεβαιότητες να αποκλίνουν αμοιβαία από την πραγματικότητα. Ο Φλόριαν Ζέλερ, με θεατρικές περγαμηνές αξιώσεων, δοκιμάζει και δοκιμάζεται για πρώτη φορά πίσω από το σενάριο και την κινηματογραφική κάμερα αφηγούμενος την ανθρώπινη ιστορία του πατέρα ,Άντονι, σε μια μοιραία μάχη με την μνήμη και της κόρης Aνν σε μια μοιραία μάχη για την διατήρηση της μνήμης και της σχέσης τους.
Σκηνοθετικά, εδώ, ο Ζέλερ δεν βρίσκεται πίσω από την ανακάλυψη κάποιου κινηματογραφικού τροχού, αποδίδει, όμως, το θεατρικό του έργο στην οθόνη ισορροπώντας ιδανικά ανάμεσα στον ωμό ρεαλισμό και την συγκινητική ανθρωπιά. Ενώ, καταφέρνει να βρει την μαγική συνταγή του εύφορου συνδυασμού ανάμεσα στο εμπορικό και το ποιοτικό σινεμά.
Το θεατρικό έργο του ιδίου του Ζέλερ, μετά την επιτυχημένη μεταφορά του στο σανίδι, μετατρέπεται σε μια ιστορία γλυκόπικρη που εμμένοντας στα μικρά της καθημερινότητας μιλάει για τα μεγάλα των ανθρώπινων σχέσεων. Ενώ, χωρίς να υποβάλλει την γραφή σε καινοτόμες φόρμες καταφέρνει να χαρίσει στην 7η τέχνη μια γλυκόπικρη ιστορία αγάπης και προσπάθειας για διατήρηση των οικογενειακών κεκτημένων. Κεκτημένων που ξέρουν, όμως, με την ορμή του αυτονόητου να μας παρασύρουν σε μια δύνη αυταπόδεικτων συναισθημάτων.
Συμπερασματικά, δεν πρόκειται για μια ταινία που εφευρίσκει νέες κινηματογραφικές γλώσσες που μπορούνε να «πάνε μπροστά» την 7η τέχνη. Με λίγα λόγια τα όσα μας αφηγείται σεναριακά και σκηνοθετικά έχουν ξαναειπωθεί με τρόπους, στον πυρήνα τους, παρόμοιους. Όμως, η ερμηνευτική δύναμη του Άντονι Χόπκινς και της Ολίβια Κόλμαν και η διάχυτη κινηματογραφική ομορφιά μας χαρίζουν, τελικά, μια όμορφη ταινία και μια γλυκόπικρη ιστορία.
3/5
Με τον χρόνο να μένει, εδώ και 12 μήνες, παγωμένος και με τις μάσκες να καλύπτουν μύτες και στόματα, η ελληνική πραγματικότητα μοιάζει, πέρα από ιούς και πανδημίες, να επίφυλαξε στην γυναίκα (της) μια περίοπτη θέση. Με τις γυναίκες, λοιπόν, να βρίσκουν μόνες κι άοπλες το θάρρος να μιλήσουν για τα (πολύ) κακώς κείμενα στο χώρο του αθλητισμού και του θεάματος, τα μυαλά δείχνουν να ξεπαγώνουν και οι μάσκες να πέφτουν για να αποκαλύψουν πρόσωπα και καταστάσεις που δεν θα βρεθούν ποτέ ξανά σε κανενός είδους απυρόβλητο. Ενώ, λαμβάνοντας τα ηνία ενός αναγκαίου ξεμπροστιάσματος, οι γυναίκες, ως άλλες σύγχρονες Καλάμιτι Τζέιν, μοιάζουν να βρίσκουν το θάρρος ,που ποτέ δεν τους έδωσε καμία κοινωνία, και να ανοίγουν διάπλατα τους προστατευτικούς ασκούς του αιόλου για την αποκάλυψη των πάσης φύσεως κακοποιητικών συμπεριφορών ανεξαρτήτως φύλου, κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ενασχόλησης.
Κι αν ίσως, μέσα στον οχετό των αποκαλύψεων βρίσκονται ισχυρές και ηχηρές ικμάδες κιτρινισμού που μας κάνουν να ξεχνάμε την ίδια την καλλιτεχνική αξία και δυνατότητα της γυναίκας, η κινηματογραφική τους παρακαταθήκη βρίσκεται πάντα εδώ για να θυμίζει τι είμαστε ικανές να δημιουργήσουμε.
Wanda
Πατώντας στην αναπόδραστη αλήθεια του σινεμά βεριτέ, η Μπάρμπαρα Λόντεν πηγαίνοντας κόντρα στο στερεότυπο που την ήθελε -μόνο- μοιραία ενζενί, άφησε το δικό της σινεφίλ ίχνος στην χρυσή κινηματογραφική δεκαετία των ‘70s με την Wanda. Αφηγήθηκε, λοιπόν, το 1970, στην μοναδική σκηνοθετική της δουλειά την πορεία μιας γυναίκας, από την εγκατάλειψη συζυγικής και οικογενειακής εστίας στα χέρια και την αγκαλιά ενός ληστή. Μένοντας μακριά από φεμινιστικές ρητορείες και κλισέ διδακτισμούς, η Λόντεν μας χαρίζει ένα συγκινητικό πορτρέτο μιας ύπαρξης (κοινωνικά) καταδικασμένης σε αδιέξοδο.
An Angel at My Table
Σε μια αισθητικά υπέροχη ταινία, η Τζέιν Κάμπιον, το 1990, αφηγείται την ιστορία της Νεοζηλανδής συγγραφέως Τζανέτ Φρέιμ, μεταβαίνοντας από το ειδικό της μοναδικής ζωής στο γενικό της γυναικείας ύπαρξης. Η Τζανέτ βρίσκεται σε μια αδιάκοπη -πλην χαμηλόφωνη- πάλη με την πατριαρχία που περνάει μέσα από ψυχιατρεία, αδιέξοδους έρωτες και οικογενειακές συγκρούσεις. Ενώ, βρίσκοντας καταφύγιο στην τέχνη ξεκινά ταξίδια που κάποτε τελειώνουν και εφευρίσκει εαυτούς που κι αυτοί -μοιραία- (της) τελειώνουν. Πρόκειται για μια ταινία που καταφέρνει να προσεγγίσει απόλυτα την έννοια της ομορφιάς, αλλά και να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο για την γυναικεία χειραφέτηση.
Eves’ Bayou
Στην πρώτη και καλύτερη ταινία της η Κάσι Λέμονς, το 1997, αφηγείται την δραματική ιστορία μιας οικογένειας εύπορων Μαύρων στην Αμερική των ‘60s που θα λήξει τραγικά με την κόρη να δίνει την χαριστική θανατική βολή στον ίδιο της τον πατέρα. Πατώντας αισθητικά και αφηγηματικά στην παράδοση του Τένεσι Ουίλιαμς, η Λέμονς μας ταξιδεύει σε μια οικογένεια πυρηνική, πλην γεμάτη μυστικά και ψέματα, με τον άπιστο σύζυγο να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας οικογενειακής θύελλας έτοιμης να ξεσπάσει. Ενώ καταφέρνει, σχεδόν αβίαστα, να δημιουργήσει όλες εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις που κάνουν τους χαρακτήρες της απόλυτα διακριτούς και αδιαπραγμάτευτα γοητευτικούς. Μια ταινία που καταφέρνει να μιλήσει ανοιχτά για το σκληρό πρόσωπο της οικογενειακής ανδροκρατίας και να μας χαρίσει την ιδανική βερσιόν του καλού εμπορικού σινεμά.
The day I became a woman
Μοιάζοντας αφηγηματικά με κάποιο σκληρό παραμύθι ενός σύγχρονου Ιρανού Αισώπου ή με μια μουσουλμανική εκδοχή του μαγικού ρεαλισμού, η Marzieh Makhmalbaf αφηγείται το 2000 την ιστορία τριών γυναικών διαφορετικών ηλικιών στο Ιράν των αρχών του 21ου αιώνα. Πατώντας στον σκηνοθετικό πλουραλισμό και το καυστικό χιούμορ του Κουστουρίτσα, η Makhmalbaf μας χαρίζει μία υπέροχη δραμεντί η οποία, απέχοντας χιλιόμετρα από την δυτική κινηματογραφική αισθητική, αποτελεί μια ουσιαστική ματιά στην (ίσως) απέλπιδα, όμως πάντα αέναη, προσπάθεια της γυναικείας χειραφέτησης στις μουσουλμανικές χώρες.
Middle of nowhere
Η Ava DuVernay, μετέπειτα σκηνοθέτης της μίνι-σειρά του Νέτφλιξ «When they see us», στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, «In the middle of nowhere» αφηγείται, το 2012, την ιστορία μιας γυναίκας στην μέση ενός πουθενά που οριοθετείται ,μοιραία, από την πρόσφατη φυλάκιση του συζύγου της και από την απόφαση της να εγκαταλείψει τις σπουδές της στην ιατρική. Φεύγοντας από το Φεστιβάλ του Σαντάνς με το βραβείο σκηνοθεσίας ανά χείρας, η DuVernay μας χάρισε ένα στιβαρό πορτρέτο μιας χαμηλόφωνης πλην ισχυρής γυναίκας και μια σκληρή ματιά σε ένα αμερικάνικο ποινικό σύστημα δομημένο -μόνο- ταξικά.
Η Ρόζαμουντ Πάικ διαθέτει ,πλέον, μία χρυσή σφαίρα ως πολύτιμο αξεσουάρ πάνω από το αμερικάνικο τζάκι της κι εμείς καταδικασμένοι στις τηλεοπτικές μας οθόνες επικροτούμε απόλυτα την δίκαιη αυτή βράβευση. Μία βράβευση που πραγματοποιήθηκε για την απολαυστική ερμηνεία της στην ταινία «Μα Φυσικά και Νοιάζομαι» του J. Blakeson.
Πρόκειται για μια ταινία tribute στην εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο ως αυτονόητη πράξη κι επαγγελματική αποκατάσταση. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος αφηγείται, εδώ, την ιστορία μίας κατ’ επίφαση φροντίστριας ηλικιωμένων και κατ’ επάγγελμα ξεζουμίστριας των λογαριασμών τους. Ο J. Blakeson καταφέρνει ένα ιδιότυπο κωμικό δοκίμιο επάνω στην διαχρονική πηγή και τον αναπόδραστο αυτοσκοπό του κακού, το χρήμα, και στην νέμεση που ίσως, τελικά, μοιραία να ακολουθεί. Διαθέτει ,μάλιστα, ένα στιβαρό σενάριο με σαφείς αναφορές στον Τζάρμους και στους Αδερφούς Κοέν που καταφέρνει να μιλήσει ανοιχτά για το περίφημο money makes the world go round χωρίς ηθικοπλαστικές περιστροφές κι αναίτιες κοινωνικοπολιτικές συστολές. Ενώ, φέρνει τον πυρήνα του ζητήματος στο πραγματικό σήμερα της αέναης αναζήτησης μιας «καλής» ζωής.
Σκηνοθετικά, ο Blakeson, δεν αποχωρίζεται τις Κοεν-ικές του αναφορές, καταφέρνοντας, όμως, να τις ανανεώσει με έναν νέο-ποπ φρέσκο αέρα. Και μας χαρίζει, τελικά, ένα κόσμο φλούο χρωμάτων και κακών ανθρώπων με μία εσάνς από ‘80s και μια ουσία από αισθητικά μοντέρνο σινεμά. Χτίζοντας, λοιπόν, μία διακριτή αισθητική, τα επόμενα βήματα του αναμένονται με ατόφια ανυπομονησία.
Η Πάικ διαθέτει ως άξιο σύμμαχο τον Πίτερ Ντίκλατζ στον ρόλο του μαφιόζου ανταγωνιστή της πρωταγωνίστριας της. Και η ταινία δείχνει να βασίζει μεγάλο μέρος της γοητείας της -και- στην χημεία μεταξύ δύο διαφορετικών πλην απόλυτα ταιριαστών ηρώων.
Συμπερασματικά, η ταινία επενδύοντας στην κωμική της χροιά, μοιάζει ανά στιγμές να αγνοεί την πρόκληση συναισθήματος και να μην καταφέρνει να εισχωρήσει στα ενδότερα των κινηματογραφικών μας ψυχών. Πρόκειται, όμως, για ένα ευθύβολο και αισθητικά καινοτόμο σχόλιο επάνω σε μια κοινωνία που (μας) σαπίζει.
3/5
Αν ο έρωτας ή ο ερωτισμός μας έχει λείψει κατά την διάρκεια της ακούσιας παρατεταμένης καραντίνας, το Νέτφλιξ, μοιάζει να βουτά σε υποσυνείδητα και μυαλά και με την καινούρια του σειρά, Behind her Eyes, έχει βαλθεί να ικανοποιήσει το (ίσως) ανικανοποίητο της σαρκικής (μας) έλξης.
Στο Λονδίνο του σήμερα, το τυχαίο φλερτ μιας γυναίκας σε ένα μπαρ, αποδεικνύεται το νέο της αφεντικό. Και ενώ το ειδύλλιο μεταξύ προϊσταμένου και υφισταμένης συνεχίζεται με αμείωτους σεξουαλικούς ρυθμούς, η σύζυγος του αφεντικού αναπτύσσει μια ιδιαίτερη φιλική σχέση με την ερωμένη του άντρα της. Η φιλία των δύο γυναικών εξελίσσεται εν αγνοία του συζύγου και η ερωτική σχέση (μάλλον) εν αγνοία της συζύγου.
Το σενάριο μπλέκει στα τηλεοπτικά του δίχτυα σεξουαλική ένταση, ψυχολογικά προβλήματα, κοινωνικές τάξεις και εφιάλτες για να μας προσφέρει ένα ερεθιστικό ερωτικό τρίγωνο με πινελιές ψυχολογικού θρίλερ.
Το Νέτφλιξ βάζει για άλλη μια φορά τα σεναριακά του δυνατά και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο και τα μάτια ορθάνοιχτα. Ίσως, τα κλισέ να σας κάνουν να αναφωνήσετε «κάπου σ’ έχω δει, κάπου σε ξέρω». Όμως, το Νέτφλιξ έχει πέσει για τα καλά μέσα στον ζωμό της εμπορικής επιτυχίας. Και μας χαρίζει μία εύπεπεπτη πλην απόλυτα αξιοπρεπή σειρά που προσφέρεται για ξέγνοιαστο, απενοχοποιημένο binge watching μετά από μια σειρά διαδικτυακών meeting.
Ένα χαρούμενο λαμπερό θέαμα, γεμάτο χορό, τραγούδια, μάσκες, σερπαντίνες, κομφετί και πολλή συμμετοχή των παιδιών.
Οι απόκριες έφτασαν και η Λαμπρινή με την Αντωνία ψάχνουν να βρουν τι στολή θα φορέσουν ώστε να ντυθούν για το καρναβάλι. Στη σοφίτα του σπιτιού τους ανοίγουν τις παλιές βαλίτσες και ανακαλύπτουν έναν ολόκληρο κόσμο από στολές, μάσκες, καπέλα της γιαγιάς τους μαζί με το ημερολόγιο της. Το διαβάζουν και τι ανακαλύπτουν; Ότι η γιαγιά με τις φιλενάδες της, όταν έρχονταν οι Απόκριες, ντύνονταν και ζωντάνευαν τα αγαπημένα τους παραμύθια και όλους τους ήρωες που ζούσαν μέσα σ΄ αυτά. Οι βαλίτσες ανοίγουν, τα παλιά φορέματα, τα καπέλα, οι μάσκες φοριούνται, τα τραγούδια ακούγονται και ο χορός αρχίζει. Και όχι μόνο για τα δύο κορίτσια αλλά και για όλα τα παιδιά που συμμετέχουν και αυτά στο γλέντι. Γίνονται και αυτά ήρωες των παραμυθιών και μιλάνε με τους άλλους ήρωες καθώς οι ηθοποιοί τα βάζουν για τα καλά στη δράση.
Ανακαλύπτουμε έτσι μέσα από το παιχνίδι, τη μουσική, και τις μεταμφιέσεις:
Με έναν τρόπο τρυφερό τα παιδιά συμμετέχουν ζωντανά στην παράσταση, γελούν με τα κωμικά παθήματα των ηρώων των παραμυθιών, χορεύουν και τραγουδούν μαζί με τους ηθοποιούς και διασκεδάζουν με τους ήρωες των παραμυθιών.
Αν θέλουν, μπορούν να ντυθούν κι εκείνα με την αγαπημένη τους στολή, ώστε να παρακολουθήσουν ακόμη πιο κεφάτα το online, αλλά ζωντανό, αποκριάτικο γλέντι! Έτσι, θα μπορέσουν και τα παιδιά να μας πουν γιατί επιλέγουν να ντυθούν τον αγαπημένο τους ήρωα, αλλά και να πάρουν ιδέες τόσο από την παράσταση, όσο και από τα άλλα παιδιά!
Το live streaming θα πραγματοποιηθεί με επαγγελματικό προηγμένο τεχνολογικό εξοπλισμό που εγγυάται εξαιρετική ποιότητα στο θέαμα (εικόνα και ήχος) και στοιχεία προσαρμοσμένης θεατρικής διάδρασης μέσα από την οθόνη των ηθοποιών με τα παιδιά και τους γονείς.
Ημερομηνίες Live Streaming: Κυριακές 21/2,28/2, 7/3, 14/3 στις 16.00
Κράτηση μέσω viva.gr: https://www.viva.gr/tickets/theater/streaming/i-valitsa-me-tis-maskes/
Θα λάβετε στο email σας το link το οποίο θα χρησιμοποιήσετε για να συνδεθείτε στην πλατφόρμα zoom την ημέρα και ώρα της εκδήλωσης για την οποία έχετε αγοράσει εισιτήριο.
Ταυτότητα Παράστασης:
Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
Σκηνικό/κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Πρωτότυπη μουσική: Χρήστος Ξενάκης
Παίζουν: Λαμπρινή Θάνου, Άντα Κουγιά