Γιώτα Δημητριάδη
Είναι δημοσιογράφος και φιλόλογος. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, το Εργαστήρι Δημοσιογραφίας και έκανε μεταπτυχιακό πάνω στο θέατρο. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, σε κάποια παράσταση της πόλης θα είναι. Της αρέσουν οι συνεντεύξεις - συναντήσεις, που της επιτρέπουν να γνωρίσει ένα κομμάτι των ανθρώπων από κοντά.
Αντικείμενα που έχω πάντα στο καμαρίνι μου.
Δήμητρα Βαμβακάρη: Παλιότερα αγόραζα μια καινούργια κούπα για κάθε παράσταση και μετά το τέλος της παράστασης την άφηνα στο θέατρο. Τα τελευταία χρόνια φροντίζω να έχω πάντα μαζί μου τα δώρα των συναδέλφων μου, από την εκάστοτε παράσταση. Είτε είναι ένα κερί, είτε γλυκά, είτε μια αφιέρωση σε ένα χαρτί. Το κείμενο της παράστασης, συνήθως, μένει στο καμαρίνι από την πρώτη παράσταση μέχρι την τελευταία, για ψυχαναγκαστικούς κυρίως λόγους. Νερό, καλλυντικά, τσιμπιδάκια υπάρχουν πάντα στο καμαρίνι.
Δήμητρα Σύρου: Εκτός από όλα τα συνηθισμένα (τσιμπιδάκια, ψαλιδάκια, πούδρες, μάσκαρες κτλ) ΚΟΥΤΙΑ. Πολλά κουτάκια για να είναι όλα αυτά τακτοποιημένα. Μικρά, μεσαία και μεγαλύτερα! ΚΟΥΤΙΑ!
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Δήμητρα Βαμβακάρη: Όταν προφέρω τη λέξη καμαρίνι, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι οι συνάδελφοι με τους οποίους το έχω μοιραστεί. Απαντώ λοιπόν με αυτή τη λογική και η αλήθεια είναι πως έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες συναντήσεις. Στο “Iράκ, 9 τόποι επιθυμίας”, στο θέατρο Vault, μοιραζόμασταν 7 γυναίκες ένα μεγάλο καμαρίνι και πριν από κάθε παράσταση τα γέλια κι οι φωνές μας ακούγονταν σε όλο το θέατρο. Ιδιαίτερο καμαρίνι, ήταν για μένα στην παράσταση του “Ταρτούφου”, στο θέατρο “Τζένη Καρέζη”, το καμαρίνι που μοιραζόμουν με τον σύντροφο μου. Μόλις είχα γεννήσει, έφερνα πολλές φορές το μωρό στην παράσταση, το κοίμιζα και το άλλαζα στο καμαρίνι... αισθανόμουν μια οικεία, οικογενειακή αύρα σε ένα μικρό παρασκηνιακό δωματιάκι, το οποίο μάλιστα μοιραζόμασταν και με άλλη παράσταση. Αγαπώ το καμαρίνι που μοιράζομαι τώρα με την Έλενα και τη Δήμητρα. 6 χρόνια μετά την πρώτη μας συνάντηση στο ίδιο ακριβώς θέατρο, κοιταζόμαστε και προετοιμαζόμαστε στον ίδιο καθρέφτη, ούσες πολύ διαφορετικές από τότε, αλλά με την ίδια και περισσότερη αγάπη κι εκτίμηση η μία για την άλλη. Κι άλλα καμαρίνια, που αδικώ.. Στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, κάθε πρωί, για έναν χρόνο, κάναμε ολόκληρη ιεροτελεστία στο καμαρίνι με τον πρωινό καφέ. Με την Τσεβά, το πρώτο μου καμαρίνι… Δε μπορώ να διαλέξω το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ…
Δήμητρα Σύρου: Για πολλούς λόγους, θα πω τα δύο παρακάτω:
Αυτό, εδώ, τώρα. Θέατρο Vault, Φελίτσε & Λίλυ. Από το καμαρίνι, μέχρι τη σκηνή, μέχρι το φουαγιέ μόνο γέλια και υγεία… Γιατί το πρώτο το βρίσκεις, ειδικά στο χώρο μας, και καμιά φορά σε υπερβολική δόση. Και τα δύο μαζί όμως σπάνια. Και τα θέλει και τα δύο αυτή η ζωή!
Και στο Fabrica Athens, στην παράσταση «Ψέματα ή Αλήθεια», με τον Νίκο Αξιώτη και την Ελεάννα Σταθοπούλου. Οικογένεια… Ίδιος πλανήτης, ίδιοι κόσμοι, πολλά γέλια, πολύ επικοινωνία.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Δήμητρα Βαμβακάρη: Τα πιο ωραία καμαρίνια για μένα είναι αυτά στα οποία έχουν ακουστεί άπειρες θεατρικές ιστορίες, που έχουν φιλοξενήσει σπουδαίες προσωπικότητες, που μυρίζουν θέατρο σε κάθε γωνιά. Στο καμαρίνι του Καζάκου, είχα εντυπωσιαστεί. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο Άγγελος Μπούρας έχει το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει. Χα χα χα! Μαζεύονται όλοι στο καμαρίνι του (το οποίο είναι εφοδιασμένο με καφετιέρα, σπάνια τσάγια, καλλυντικά για κάθε συνάδελφο) και χωρίς να το καταλάβουν εξομολογούνται όλες τις θεατρικές τους εμπειρίες. (Άγγελε, συγγνώμη, έπρεπε να γίνει γνωστό.“Ζηλεύουμε” όλοι το καμαρίνι σου. Είναι το πιο ωραίο που έχω δει στη ζωή μου! χαχαχα)
Δήμητρα Σύρου: Ένα κουκλίστικο που είχε κι ένα μικρό κρεβάτι!
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Δήμητρα Βαμβακάρη: Βρίσκομαι στο δημοτικό θέατρο Πειραιά (πριν την ανακαίνιση) για μια παράσταση μπαλέτου μιας φίλης. Περιμένω να της δώσω “συγχαρητήρια” , θυμάμαι να μυρίζει ξύλο και να λέω στον εαυτό μου : “θέλω να γίνω ηθοποιός και κάποια στιγμή να βρεθώ κι εγώ σε ένα καμαρίνι”. Επαγγελματικά, έχω να θυμάμαι πολλές στιγμές ευτυχισμένες από καμαρίνι. Αναφέρω μία πρόσφατη, μόλις την προηγούμενη βδομάδα, μετά την παράσταση, είμαστε αρκετά φορτισμένες με τις συναδέλφους μου, κατεβαίνει η σκηνοθέτις μας, συγκινημένη και μας λέει “Ευχαριστώ”. Αγκαλιαστήκαμε όλες μαζί και κλάψαμε για λίγα δευτερόλεπτα, σε μια μέθη ευτυχίας.
Δήμητρα Σύρου: Όλες οι κρίσεις γέλιου και/ή άγχους πριν «βγούμε». «Θα παίξουμε σήμερα;», «Γιατί βάφεστε;», «Μπορώ να κάτσω άλλο λίγο εδώ;»
Α! Και η μέρα που μέσα στο καμαρίνι συνειδητοποίησα ότι δεν είχα ούτε μισό ρούχο της παράστασης μαζί μου!...
Το τελευταίο πράγμα-κίνηση-σκέψη που κάνω πριν βγω από το καμαρίνι μου.
Δήμητρα Βαμβακάρη: Να ευχαριστηθώ την παράσταση!
Δήμητρα Σύρου: Κλείνω τα φώτα.
Η Δήμητρα Σύρου, η Δήμητρα Βαμβακάρη και η Έλενα Τυρέα παίζουν στην παράσταση «Φελίτσε και Λίλυ: ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους», της Ελένης Καρασαββίδου, που παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στον Πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου.
Πως είναι αυτές οι πρώτες ημέρες παραστάσεων στο Hotel Ermou;
Είναι πραγματικά μία όμορφη και έντονη εμπειρία, η στιγμή που το κοινό μπαίνει στον χώρο. Για μας άλλαξε πολύ η αίσθηση του έργου. Όταν μπήκαν οι θεατές στον χώρο του κλαμπ, τότε ένιωσα ότι ενεργοποιήθηκε ολοκληρωτικά η παράσταση μας. Η δράση μας πραγματοποιείται πολύ κοντά στο κοινό και εξελίσσεται σε διάφορα σημεία του κλαμπ, ενός δηλαδή μη θεατρικού χώρου. Ο τρόπος που ενώνεται η θεατρική δράση με τον χώρο και τους θεατές είναι πολύ ιδιαίτερος, αποτελούν στοιχεία που ολοκληρώνονται και παίρνουν μορφή ως έργο μόνο στο πλαίσιο των παραστάσεων. Και όλο αυτό μέχρι στιγμής έχει υπάρξει μία πολύ θετική εμπειρία.
Τι σας ενέπνευσε για το έργο του Λακλό;
Ο τρόπος που προσεγγίζει τον έρωτα. O Λακλό βλέπει τον έρωτα μέσα από τα μάτια δύο κυνικών Δον Ζουάν, του Βαλμόν και της Μερτέιγ. Και ενώ τους τοποθετεί στο κέντρο της ιστορίας του να χλευάζουν και να κοροϊδεύουν τους πάντες και τα πάντα, στο τέλος αφήνει να αναδυθεί η δύναμη του έρωτα που επηρεάζει και σαρώνει τα πάντα, ακόμη και όταν εκείνοι αντιστέκονται για να μην νιώσουν τίποτα. Ακόμη και οι πιο σκληροί και αποφασισμένοι επηρεάζονται, ερωτεύονται. Και όταν δεν αποδέχονται το συναίσθημα τους, το τέλος είναι καταστροφικό.
Βρήκες κοινά με την ηρωίδα που υποδύεσαι;
Η Μερτέιγ έχει έναν κυνισμό και ένα καυστικό χιούμορ που τα βρίσκω απολαυστικά. Έχει μία ελευθερία στην έκφραση της, στον τρόπο που δρα και μιλάει, χωρίς να υπολογίζει το ηθικό κόστος που προκαλεί στους γύρω της. Αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μένα και την ψυχοσύνθεση μου. Έχοντας μεγαλώσει με το βάρος της καλής μαθήτριας και του καλού παιδιού από το σχολείο μέχρι το σπίτι μου, το να υποδύομαι έναν χαρακτήρα που επιτρέπει στον εαυτό της να λειτουργεί χωρίς κανόνες και πρέπει, το βρίσκω σε στιγμές απελευθερωτικό. Αλλά εκεί που διαφοροποιούμαι εντελώς από τη Μερτέιγ και δεν ‘συμφωνώ’ μαζί της, είναι ότι η ‘επανάσταση’ της απέναντι στα κοινωνικά και προσωπικά πρέπει, δεν έχουν τελικά έναν υψηλό στόχο ή ένα όραμα, ένα σημαντικό αντίκρισμα. Όλες οι ικανότητες και οι προσπάθειες αυτής της πανέξυπνης γυναίκας εξαντλούνται σε ένα μικρό, ρηχό πλαίσιο χειρισμών και συμφερόντων. Και έτσι καταλήγει να καταστρέψει τον εαυτό της και τους άλλους.
Τι είναι για σένα οι σχέσεις; Ο έρωτας;
Για μένα οι σχέσεις και ο έρωτας προϋποθέτουν μία γενναιοδωρία, ένα άνοιγμα ψυχής. Αυτό που με δυσκολεύει στις σχέσεις είναι η μικροψυχία, η τσιγκουνιά, το δόσιμο με το μέτρο, με τον πόντο. Μπαίνω σε μία σχέση, ερωτική ή φιλική, με την όρεξη να δώσουμε μεγάλη αγάπη. Όταν αρχίζουν να μπαίνουν πολλά μέτρα και σταθμά ή προϋποθέσεις, όταν τα συναισθήματα δε ρέουν απλόχερα, πραγματικά δεν μπορώ να ακολουθήσω. Στεναχωριέμαι, περιορίζομαι και θέλω να φύγω.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια της ομάδας;
Αυτή την περίοδο προσωπικά ετοιμάζομαι να ξεκινήσω ένα τρίμηνο residency στο Onassis Air, το οποίο περιμένω με μεγάλο ενθουσιασμό, ενώ η νέα ταινία μεγάλου μήκους που υπογράφει ο Μιχάλης Κωνσταντάτος, μία ευρωπαϊκή συμπαραγωγή, ετοιμάζεται να να κάνει την πρεμιέρα της μετά το καλοκαίρι. Ως blindspot, ετοιμάζουμε μαζί ένα πρότζεκτ που θα παρουσιάσουμε πριν την αρχή του καλοκαιριού, ενώ παράλληλα δουλεύουμε τη διασκευή ενός κειμένου που αγαπάμε πολύ και σχεδιάζουμε να το παρουσιάσουμε μέσα στην επόμενη χρονιά.
«Επικίνδυνες Σχέσεις» για λίγες παραστάσεις στο Ξενοδοχείο Ερμού κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Σύλληψη - Δραματουργία: Γιώτα Αργυροπούλου, Μιχάλης Κωνσταντάτος (blindspot theatre group)
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κωνσταντάτος
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Πρωτότυπη μουσική: Γιώργος Πούλιος
Σκηνογραφική επιμέλεια: Μιχάλης Κωνσταντάτος
L επεξεργασία ive : Μιχάλης Κωνσταντάτος, Πάνος Κανής
Επιμέλεια κίνησης: Ιρίς Καραγιάν
Φωτισμοί: Γιάννης Φώτου
Χύτευση: Αθήνα Χύτευση
Βοηθός σκηνοθέτη: Ολγα Καπαγιόριδου
Παίξτε: Γιώτα Αργυροπούλου, Κατερίνα Μισιχρόνη, Αντώνης Μυριαγκός, Ελένη Νταλαχάνη.
Στο βίντεο εμφανίζεται η Ευγενία Αποστολοπούλου.
Παραγωγή: Όμιλος blindspot στο συγκρότημα με το Ξενοδοχείο Ερμού.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που είχα ποτέ.
Το πιο ωραίο καμαρίνι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Την πιο ωραία ανάμνηση που έχω από καμαρίνι.
Η Εταιρεία Θεάτρου Θέση, μετά το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» και τον «Δον Κιχώτη», παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θεατρικό έργο «Το Σύστημα του Πόντζι» του Νταβίντ Λεσκό, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα, στο θέατρο 104 κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21:15.
Ο Γερμανός συγγραφέας Πάτρικ Ζίσκιντ, διάσημος για το μυθιστόρημά του «Το Άρωμα», το οποίο πριν από λίγα χρόνια μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, στην πραγματικότητα κέρδισε ένα μεγάλο κομμάτι της φήμης του στις αρχές της δεκαετίας του '80 με το μονόπρακτό του «Το κοντραμπάσο».
«Αυτό που κανένας μουσικός δεν έχει συνθέσει ακόμα, το έγραψε ένας συγγραφέας: ένα έργο για σόλο κοντραμπάσο που θα γεμίσει μια ολόκληρη βραδιά», έχει γραφτεί για το έργο, που αποτελεί έναν εκ των πλέον δημοφιλών θεατρικών μονολόγων παγκοσμίως. Γράφτηκε το 1980 και τη σεζόν 1984-85 ανέβηκε σε περισσότερες από 500 γερμανικές σκηνές, ενώ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Τον έναν και μοναδικό ρόλο του έργου ερμηνεύει ο ταλαντούχος Ευάγγελος Βογιατζής στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου Εμπρός. Εμείς είχαμε μια σύντομη κουβέντα μαζί του μ' αφορμή τις νότες που μοιράζεται μόνος του επί σκηνής..
Tι σε γοήτευσε στο βιβλίο του Πάτρικ Ζίσκιντ όταν το πρωτοδιάβασες;
Όσα έμαθα σχετικά με την κλασσική μουσική, όσα θυμήθηκα για τους μεγάλους φόβους, τα συναισθήματα που ξύπνησαν από τους ανεκπλήρωτους έρωτες, την απέχθεια σε αυτά που μισώ, όσα έμαθα για το κοντραμπάσο, όσα θυμήθηκα και έμαθα για εμένα.
Είναι πιο απαιτητικό το θεατρικό είδος του μονολόγου;
Το θέατρο μιμείται τη ζωή, όταν είσαι μόνος απέναντι στον κόσμο όλα είναι αλλιώς, πιο απαιτητικά, πιο δύσκολα, πιο άγρια, πιο ποιητικά -επιβιώνεις τρώγοντας την σάρκα σου-. Και μετά χειροκρότημα για αντίο.
Ο μουσικός που υποδύεσαι στη σκηνή του Εμπρός παραπονιέται για τα δάχτυλά του που έχουν γεμίσει κάλους κι αυλάκια. Υπάρχουν αντίστοιχοι «κάλοι» από την δική σου ενασχόληση με το θέατρο; Αν ναι, ποιοι είναι αυτοί;
ΑΚΡΟΑΣΗ:
Ψάχνουμε ο/η/το ηθοποιό, μεταξύ 20-23 ετών, να τραγουδάει σε τρεις (3) γλώσσες, να χορεύει σύγχρονο, τάνγκο και ζωναράδικο, να ξέρει ιππασία (με δικό του άλογο), να γνωρίζει απταίστως ιαπωνικά, ρώσικα και πορτογαλικά, να είναι ζυγός με ωροσκόπο ταύρο, Δία στον αιγόκερω, και να παίζει κοντραμπάσο. Πρόβες (πολλές πρόβες, πάρα πολλές πρόβες) χωρίς αμοιβή. Πληρωμή με ποσοστά.
Ο ήρωας στο «Κοντραμπάσο» ξεκινάει κατηγορώντας τον μικρόκοσμο της συμφωνικής συνεχίζει κατηγορώντας το ίδιο το κοντραμπάσο και εκφράζοντας την απέχθειά του γι' αυτό και καταλήγει να παραδεχτεί τη δική του μετριότητα ως το βασικό αίτιο της κατάστασής του. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να παραδεχθούμε τα δικά μας λάθη όταν βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση;
“…Η δική μου μοίρα είναι τυπικό παράδειγμα της ζωής ενός κοντραμπασίστα:Κυριαρχικός πατέρας, υπάλληλος και αυτός, εντελώς άμουσος. Αδύνατη μητέρα, παίζει φλάουτο, τρελή και παλαβή για την μουσική. Εγώ έχω θεοποιήσει την μητέρα, η μαμά αγαπάει το μπαμπά, ο μπαμπάς αγαπάει την μικρή μου αδελφή, εμένα δεν με αγαπάει κανείς. Υποκειμενικά όλα αυτά. Από μίσος λοιπόν για τον πατέρα, αποφασίζω να μην γίνω υπάλληλος, αλλά καλλιτέχνης. Για να εκδικηθώ όμως τη μητέρα, διαλέγω το πιο μεγάλο, το πιο άβολο όργανο, που δεν σου δίνει καμία απολύτως δυνατότητα να γίνεις σολίστας. Και για να ολοκληρώσω την εκδίκησή μου, και να δώσω ένα τελειωτικό χτύπημα, στον μακαρίτη πια πατέρα μου, γίνομαι τελικά υπάλληλος. Κοντραμπασίστας στην κρατική ορχήστρα, τρίτο αναλόγιο... Εγώ δεν μπορώ να παίξω όμορφα. Δικό μου είναι το λάθος!...”.
Είναι επώδυνη ή ανακουφιστική η αυτογνωσία;
Όπως ακριβώς ο ορισμός της τραγωδίας κατά τον Αριστοτέλη στο έργο του Περί Ποιητικής:
«…δι' ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Αυτή η στάση του μουσικού ( που αρνείται την ευθύνη του) είναι και ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει τους Νεοελλήνες;
Η ευθύνη έγκειται συνεπειών, οι συνέπειες φέρνουν φόβο, ο φόβος οδηγεί στην άρνηση. Στην άρνηση των ευθυνών και στην επίρριψη τους στους άλλους, σε παγκόσμιο επίπεδο ανά τους αιώνες.
Ο ήρωας είναι η προσωποποίηση του μέτριου, ο «μέσος όρος». Γιατί το έχουμε ενοχοποιήσει αυτό;
Στην περίπτωση που έχουμε ένα νόμισμα και το γυρίσουμε, αυτό που ενώνει τις δύο όψεις, την μία που κερδίζει και την άλλη που χάνει, είναι ο μέσος όρος .
Τα εύσημα ή τα κατηγορώ τα δίνουμε σε αυτούς που ξεχωρίζουν και όχι στο σύνολο που τους έκανε να ξεχωρίσουν.
Τι θέλεις να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από το Εμπρός;
Αφού έρθει σε επαφή με τον “κοντραμπασίστα” που ζει κλεισμένος μέσα του, να τον απελευθερώσει, να του επιτρέψει να αυτοσχεδιάσει παίζοντας τζαζ, να τον αφήσει να ζήσει.
Και από το χώρο, να μην ξεχάσει ότι κανείς δεν είναι ξένος στο Εμπρός. Μια ελεύθερη καλλιτεχνική στέγη για όλους.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
Πρόβες, ως σκηνοθέτης αυτήν την φορά, με τη θεατρική ομάδα της Γαλλικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, με υπεύθυνη καθηγήτρια την κα Μαρίνα Βήχου και με την βοήθεια της ηθοποιού Μαρίας Μενεγάκη, θα μεταφέρουμε σε θεατρική μορφή ένα διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν τη “Χοντροπαλού”, που θα παρουσιαστεί στα τέλη Μαΐου.
Ημερομηνίες παραστάσεων:
7, 8, 11,13, 20, 21/2
Ώρα έναρξης: 21:00
Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά
Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός
Ρήγα Παλαμήδου 2, Ψυρρή
Σκηνοθεσία: Τατιάνα Σκανάτοβιτς
Σκηνικά: Δημήτρης Νίκας
Φωτισμοί: Βαγγέλης Σαγρής
Ενδυματολόγος: Κατερίνα Κωστάλα
Βοηθός σκηνοθέτις: Μαριλού Κούφη
Επιμέλεια οπτικοακουστικού υλικού: Άντυ Δήμα
Σχέδιο αφίσας: Όλγα Μαυρομμάτη
Κοντραμπάσο παίζει ο Ilya Algaer
«Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το να κάνεις την πλάκα σου και μερικές φορές κουράζομαι να κάνω πλάκα»
Γραμμένο πριν από μια πενταετία, το έργο της Γερμανό - Ελβετίδας δραματουργού και συγγραφέως Σιμπίλε Μπεργκ (συγγραφέας με βιβλία μεταφρασμένα σε 34 γλώσσες) είναι αδυσώπητα σύγχρονο, αφοπλίζοντας τον θεατή με την ειλικρίνεια και την αμεσότητά του. Πολύ εύστοχος είναι ο χαρακτηρισμός της συγγραφέα από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, που την έχει αποκαλέσει ως: «το πιο βίαιο eye-liner της Γερμανίας».
Η Ελένη Ευθυμίου αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το «ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα» για το Εθνικό Θέατρο στη Σκηνή «Κατίνα Παξινού» του Rex. Η ταλαντούχα σκηνοθέτις, η οποία έχει θέσει τον πήχη πολύ ψηλά με τις καινοτόμες και, συγχρόνως, ευαίσθητες παρατάσεις της, προσωπικά ξεχωρίζω την τριλογία που έχει παρουσιάσει με την ομάδα Εν δυνάμει (μία κολεκτίβα νέων καλλιτεχνών με και χωρίς αναπηρία) αποφασίζει να παρουσιάσει τον θεατρικό μονόλογο της Μπεργκ, ως μια πολυφωνική παράσταση με οκτώ ηθοποιούς (συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας). Ένα «όλο» που θα καταλήξει στο ένα και μοναδικό «εγώ» καθιστώντας ξεκάθαρα ότι τα συναισθήματα της μοναξιάς, της απογοήτευσης και της ματαίωσης, που βιώνει η σύγχρονη γυναίκα μέσα στην απαιτητική αλλά, τελικά, απόλυτα κενή καθημερινότητά της είναι καθολικά.
Το έργο παρουσιάζει την καθημερινότητα νεαρών γυναικών, οι οποίες μέσα στη σκληρή καπιταλιστική κοινωνία έχουν να παλέψουν και με τους προσωπικούς τους δαίμονες, αδυνατούν να πιστέψουν ότι υπάρχει πραγματικός έρωτας και, παρόλο, που περιφρονούν την αγορά, ζούν πουλώντας δικά τους φάρμακα για το σεξ στο διαδίκτυο. Νιώθοντας παγιδευμένες σε έναν κόσμο που προωθεί μονάχα πλασματικές ανάγκες και ψεύτικες επιλογές, έχουν χάσει κάθε κίνητρο κι αναρωτιούνται αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να αγωνιστούν. Παράλληλα, είναι έντονο το ψυχαναλυτικό στοιχείο κι η επιρροή της οικογένειας στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας.
Η Σιμπίλε Μπεργκ έχει μπολιάσει το έργο της με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, η ηρωίδα της, όπως κι εκείνη, είναι παιδί χωρισμένων γονιών με μητέρα αλκοολική. Παράλληλα, στο έργο ελοχεύει και το στοιχείο της ενοχής και της αυτοτιμωρίας ως αντίδραση στο νοσηρό οικογενειακό περιβάλλον. Όλη αυτή η κατάσταση την οδηγεί σε μια βίαιη συμπεριφορά χρησιμοποιώντας, κυρίως, λεκτική βία ενάντια σ' ένα σύστημα που την έχει εγκλωβίσει. Αποδέκτης όλου αυτού του μονολόγου είναι ο Άλεξ ή Αλέξανδρος ή Αλέκος ένα πρόσωπο του οποίου την ταυτότητα μαθαίνουμε λίγο πριν το φινάλε της παράστασης.
Η σκηνοθετική επιλογή της Ελένης Ευθυμίου να μην παρουσιάσει την παράσταση, ως μονόλογο αλλά ως ένα έργο συνόλου τη δικαιώνει. Ο χορός των γυναικών λειτουργεί σαν έναν δυναμικό σύνολο ενώ, ταυτόχρονα, δίνει την ευκαιρία και σε κάθε ηθοποιό ξεχωριστά να κάνει αισθητή την παρουσία και το ταλέντο της στις σκηνές, όπου υποδύεται την κεντρική ηρωίδα. Σαν ένας χορός αρχαίας τραγωδίας, στον οποίο κάθε φορά αλλάζει ο ρόλος της κορυφαίας, δίνοντας τη σκυτάλη στην επόμενη.Όλος ο θίασος (Ελένη Ευθυμίου, Στέλλα Νούλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Κατερίνα Παπανδρέου, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Νατάσσα Σφενδυλάκη και Αναστασία Χατζάρα) καταφέρνει, με μοναδική αμεσότητα, να επικοινωνήσει τόσο το χιούμορ, όσο και τις σκληρές αλήθειες του έργου, φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με την προσωπική του ενδοσκόπηση.Τα σκηνοθετικά ευρήματα, αν και κάποια από αυτά χιλιοειπωμένα, κεντρίζουν το ενδιαφέρον του θεατή, εξυπηρετώντας τη ροή της παράστασης, η διάρκεια της οποίας νομίζω ότι θα μπορούσε να ήταν μικρότερη. Αυτό, ίσως, ήταν και το μεγαλύτερό της μειονέκτημα, κατά τη γνώμη μου.Τα οκτώ κορίτσια εμφανίζονται ντυμένα με τις ίδιες σχολικού τύπου ποδιές (κουστούμια: Λουκία Χουλιάρα) και αποκαλύπτονται σιγά-σιγά. Η εξωτερική εμφάνιση κι οι ιδανικές αναλογίες είναι ένα από τα βασικότερα άγχη τους. «Είσαι το σώμα που δεν έχω. Θα ήθελα να είμαι μια από αυτές που βλέπω στην Τv» λέει μια από αυτές, ενώ λίγο αργότερα θα τραγουδήσουν όλες μαζί το ρεφρέν «Είμαι σαν μπόγος από φλούδες πορτοκάλι».
Η παράσταση γαργαλάει τα συναισθήματα των θεατών με πολλές εναλλαγές από το κωμικό στο δραματικό στοιχείο και μ' ένα υπέροχα εμπνευσμένο φινάλε, που συγκινεί και κλείνει το μάτι στο κοινό.Λιτά τα πολυμορφικά και λειτουργικά σκηνικά της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη, που συμπληρώνονται εικαστικά από τους φωτισμούς της ίδιας και τα live video του Δημήτρη Ζάχου. Εύστοχη και μέσα στο κλίμα του έργου η μουσική του Λευτέρη Βενιάδη (Κρουστά παίζει ζωντανά στη σκηνή ο Γιώργος Μπουκαούρης ). Πολύ καλή κι η δουλειά της Ανδρονίκης Μαραθάκη στην κίνηση, με επιρροές χιπ-χοπ και ντίσκο ξεφαντώματος.
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, ενός πολύ δυνατού σύγχρονου κειμένου που δικαιώνει την ύπαρξή του στο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής, ενώ απευθύνεται, κυρίως, σε ένα γυναικείο κοινό με εύρος ηλικίας από τα mid '20s μέχρι τα late '30s, το οποίο σίγουρα θα ταυτιστεί με πολλές από τις ατάκες του, αφορά, τελικά, πολύ μεγαλύτερη μερίδα θεατών.
Κίττυ Παϊταζόγλου: «Στην Ελλάδα Τα Πράγματα Γίνονται Από Ενθουσιασμό, Λαχτάρα Και Με Πολύ Προσωπικό Κόστος»
Η Ελένη Ευθυμίου Και Ο Δημήτρης Ζάχος Μας Μιλούν Για Μια Σπάνια Χορωδία
Το έργο του Furio Bordon «Αγαπημένε Elvis, αγαπημένη Janis», παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έλενας Μουνδρούβαλη από την καλλιτεχνική πλατφόρμα Politheatro | performing arts. Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν στο θέατρο ΜΠΙΠ (Αγίου Μελετίου & Κυκλάδων) από τις 29 Φεβρουαρίου και κάθε Σάββατο και Κυριακή έως 29 Μαρτίου.
Η τραγικότητα της νεολαίας του 1960
Στην πρόσφατη ιστορία του δυτικού κόσμου, η δεκαετία του εξήντα, μπορεί εύκολα να παρομοιαστεί με την περίοδο μιας εφηβείας. Η κοινωνία ήρθε σε επαφή με μια ταραχώδη νεολαία, κι αυτά τα παιδιά έμελλε να γίνουν ήρωες και πρωταγωνιστές αυτής της δεκαετίας! Ήρωες βγαλμένοι από δράματα , πολύ διαφορετικοί από τους καριερίστες της δεκαετίας του ’80. Κι αυτό γιατί ζούσαν τη ζωή τους έντονα – στα άκρα – καταλήγοντας τις περισσότερες φορές με τσακισμένα φτερά εξαιτίας της καταστροφικής επίδρασης που είχαν οι ουτοπικές τους ιδέες στην προσπάθεια τους να φέρουν αντίσταση στο κατεστημένο. Στο τέλος όμως, όλα εκείνα τα σχέδια τους να αλλάξουν τον κόσμο, έμοιαζαν περισσότερο με εκείνους τους παιδικούς πυρετούς από τους οποίους βγαίνεις πιο αδύναμος και πιο ενήλικας. Μερικοί νέοι όμως δεν τα κατάφεραν και ο πυρετός αυτός τους εξόντωσε! Πρόκειται για την περίπτωση των αστέρων της ροκ , οι οποίοι αδυνατώντας να εξορθολογήσουν τα επαναστατικά τους ένστικτα , οδηγήθηκαν σε ένα αυτοκαταστροφικό παροξυσμό με απόηχο την αυτοκτονία. Μαζί με αυτούς, υπήρχαν και εκατομμύρια θαυμαστές τους. Αυτοί οι μικροί, ανώνυμοι οπαδοί που συχνά υπέφεραν πολύ περισσότερο και μπορούσαν να καταλήξουν , όπως και τα ίδια τους τα είδωλα, στον θάνατο. Το ‘Αγαπημένε Elvis, αγαπημένη Janis’ γεννήθηκε με αφορμή αυτά τα γεγονότα και από την επιθυμία μου να διηγηθώ την προσωπική ιστορία της Μαρίνας, σε ένα μεταγενέστερο χρόνο, όταν οι γονείς της ανακαλύπτουν πια την οδυνηρή εμπειρία από τη ζωή της κόρης τους.
Furio Bordon
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Είμαστε όμορφοι;
Είμαστε άσχημοι;
Συμβαδίζουμε με τα πρότυπα της εποχής;
Γινόμαστε αποδεκτοί στους άλλους;
Κι αν ναι, ποια είναι τα κριτήρια;
Κατά πόσο η προσωπική μας ευτυχία, οι σχέσεις και η σεξουαλική μας ζωή εξαρτώνται από την εξωτερική μας εικόνα;
Καταφέρνουν οι νέοι να βρουν τελικά τη θέση τους στην κοινωνία του θεάματος;
Σε αυτόν τον κόσμο που η εικόνα κυριαρχεί , οι αρετές κάθε ανθρώπου φαίνεται να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Η σκληρή καθημερινότητα που κατακλύζεται από είδωλα και κατασκευασμένα πρότυπα μας αναγκάζει να ψάχνουμε διαρκώς και απεγνωσμένα τη θέση και την υπόσταση μας. Η αγάπη, η τρυφερότητα, η κατανόηση, η αποδοχή, η συντροφικότητα…δεν είναι πια προτεραιότητα μας….Μια μεγάλη μαύρη τρύπα δημιουργείται που μας καταπίνει διαρκώς!
Με αυτές τις σκέψεις, με αγάπη και κατανόηση για τους χαρακτήρες του έργου, προσπαθήσαμε να φωτίσουμε όλες τις πτυχές τους. Να τους καταλάβουμε. Να ταιριάξουμε τις δικές μας σκέψεις με τις δικές τους. Να τους βοηθήσουμε να αποκαλυφθούν και να μας βοηθήσουν κι εκείνοι με τη σειρά τους να γίνουμε έστω και λίγο…καλύτεροι!
Ο Furio Bordon στο ‘Αγαπημένε Elvis, αγαπημένη Janis’ , συνθέτει μια τρυφερή ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα σ’ένα σκληρό κόσμο. Η κεντρική ηρωίδα (Μαρίνα), ενηλικιώνεται και αναγκάζεται έτσι να εισχωρήσει στον ‘προσβλητικό’ κόσμο των ενηλίκων όπως λέει και η ίδια. Προσπαθεί, αγωνίζεται με νύχια και με δόντια αλλά δεν τα καταφέρνει να συνεχίσει….αφήνοντας έτσι πίσω της τους γονείς της να αναρωτιούνται το ‘γιατί’. Και μαζί με αυτούς και εμάς να αναρωτιόμαστε για το ποια είναι τελικά η δική μας θέση σ’αυτό τον κόσμο.
Βιογραφικό σημείωμα Furio Bordon:
Γεννήθηκε και ζει στην Τεργέστη. Αποφοίτησε από τη νομική σχολή αλλά εγκατέλειψε το επάγγελμα αυτό σε ηλικία είκοσι πέντε ετών με σκοπό να αφιερωθεί στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία. Ως συγγραφέας, έκανε το ντεμπούτο του σε ηλικία είκοσι ετών σε τηλεοπτικό πρόγραμμα του σταθμού Rai. Την επόμενη χρονιά, το Teatro Stabile στην Τεργέστη ανέβασε την πρώτη του κωμωδία: Canto e Controcanto. Από τότε έχει γράψει πολυάριθμα έργα για το θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μεταξύ των οποίων: Παιχνίδια χειρός (Idi Selection 1983), Στην κοιλιά της φάλαινας (Riccione Selection 1987), I figli del boogie woogie (Fondi Prize 1987), Τα τελευταία φεγγάρια (Flaiano 1993), Αγαπημένε Elvis, αγαπημένη Janis (Βραβείο Idi 1994). Ως κινηματογραφιστής συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Valerio Zurlini και με τους παραγωγούς Franco Cristaldi, Carlo Ponti, Goffredo Lombardo. Από το 1988 έως το 1992 σκηνοθέτησε στο Teatro Stabile del Friuli-Venezia Giulia, έργα των Harold Pinter, Tennessee Williams, Ivan Goncerov, Biagio Marin, David Maria Turoldo κ.α.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:
Μετάφραση: Έλενα Μουνδρούβαλη
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόγκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Καρακυριάκος
VIDEO ART: Κωστής Εμμανουηλίδης
VIDEO FICTION: Στεργιανή Βερνιώτου
Σχεδιασμός φωτισμού: Θοδωρής Γκόγκος
Φωτογραφίες: Γιώργος Σταύρος
Γραφιστικά: Σεμέλη Παπαοικονόμου
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Θοδωρής Γκόγκος
Μαρβίνα Πιτυχούτη
Σεμέλη Παπαοικονόμου
Στα video της παράστασης συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί: Βασίλης Γουργούλης, Γιώργος Καρακυριάκος, Στέλλα Κατσαρού, Βασίλης Κονταξής, Βαγγέλης Κουντουριωτης, Γεράσιμος Μαύρος, Κωνσταντίνος Μπάζας, Όλγα Παππά, Μαρίνα Πολυμέρη, Αλέξανδρος Ντάκης, Άντρια Ράπτη, Χριστίνα Χριστοφή
Από τη Γιώτα Δημητριάδη
«Αχ πόσο ύπουλη είναι η ελπίδα» λέει ο Φιόντορ Ηλίτς Κουλίγκιν διά στόματος Γιάννη Κλίνη και αυτή ακριβώς η φράση ταιριάζει απόλυτα στην παράσταση «Τρεις Αδελφές», που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς και που αναμέναμε με μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς διέθετε το τρίπτυχο της επιτυχίας: εμπνευσμένος σκηνοθέτης, εξαιρετικός θίασος και φυσικά ένα κλασικό θεατρικό αριστούργημα.Δυστυχώς, όμως το σκηνικό αποτέλεσμα όχι μόνο δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μας αλλά μάλλον μας απογοήτευσε.
Μια εβδομάδα πριν την πρεμιέρα του «Hotel Éternité», ο Αργύρης Ξάφης μιλά και φωτογραφίζεται για το texnes-plus.
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης
Το ραντεβού μας είναι στο φουαγιέ του Εθνικού Θεάτρου, λίγο μετά την πρόβα για τη νέα παράσταση του Γιάννη Καλαβρινού, στην οποία και πρωταγωνιστεί, το «Hotel Éternité».
Ο Αργύρης Ξάφης έχει απαχθεί και στη θέση του εμφανίζεται ένας πολύ νεότερος κι εντυπωσιακά, πιο αδύνατος άνδρας, το ίδιο χαρισματικός με εκείνον και πολύ πιο ήρεμος, όπως μου αποκαλύπτει.
Εντυπωσιασμένη, ακόμα, από την ερμηνεία του στην παράσταση «Ρίττερ, Ντένε, Φος» σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα στο Θεάτρο Τέχνης, του λέω πως για μένα ήταν, ίσως, η καλύτερη ερμηνεία του μέχρι σήμερα.
Χαμογελάει και μου απαντάει: «Οφείλεται στο έδαφος που προετοιμάζουν τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη και Λουκία Μιχαλοπούλου). Όταν τις παρακολουθείς μέσα από την κουίντα, δεν έχεις επιλογή. Λες ή θα βγω ή δεν θα βγω! Προετοιμάζουν το γήπεδο για έναν ωραίο αγώνα».
Σε λίγες μέρες, μετά το ψυχιατρείο, όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωή του, ως Φος, στον ρόλο του Τόμας Μπέρνχαρντ, θα γίνει υπάλληλος σ’ ένα φανταστικό ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά και θα παλεύει με τους δαίμονες που προκαλεί ο ανελέητος χρόνος στους ανθρώπους.
Μείον 30 κιλά!
Αδυνάτισα με τη νηστειοθεραπεία. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος διατροφής, που σε μαθαίνει πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι με το φαγητό. Για παράδειγμα σε μαθαίνει ότι πρέπει να μασάς πολλές φορές την τροφή σου. Για να φάω κρέας θα πρέπει να μασήσω την κάθε μπουκιά 50 φορές, γι’αυτό και πλέον τρώω μια φορά την εβδομάδα. Φτάνεις στο σημείο να τρως όπως έτρωγαν παλιά οι άνθρωποι.
«Ρίττερ, Ντένε, Φος» ...για τόσο λίγο;
Όταν βρεθήκαμε με τα κορίτσια (Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου και Μαρία Πρωτόπαππα) θέλαμε να πάμε το «Ρίττερ, Ντένε, Φος» όλη τη χρονιά, αλλά η παραγωγή θεωρούσε ότι ήταν δύσκολο να πάει για ολόκληρη τη σεζόν.
Τώρα, βέβαια με την επιτυχία που σημείωσε έχουν αλλάξει γνώμη, αλλά δυστυχώς όλοι μας έχουμε κλείσει για την άλλη μισή χρονιά δουλειές.
Πρώτη συνεργασία με τον Γιάννη Καλαβριανό
Με τον Γιάννη (Καλαβριανό) προσπαθούμε 4-5 χρόνια να συνεργαστούμε. Όταν του έγινε η πρόταση από το Εθνικό Θέατρο να γράψει και να σκηνοθετήσει ένα έργο, πριν καν το γράψει είπαμε ότι θα δουλέψουμε μαζί! Το μόνο που μου είχε πει είναι ότι σκέφτεται κάτι σχετικά με τον χρόνο και τη φθορά που επιφέρει.
«Hotel Éternité»
Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο κείμενο, με τη γνωστή ευαισθησία της γραφής του Γιάννη, αλλά διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα, καθώς μοιάζει με θρίλερ.
Είναι ένα ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά, στόχος του είναι να βοηθάει όσους ανθρώπους έχουν θέμα με τον χρόνο. Είτε για παράδειγμα αυτούς που θέλουν να παγώσουν τον χρόνο, γιατί είναι μια καλή περίοδος της ζωής τους, είτε εκείνους που για κάποιο λόγο έχουν περιορισμένο χρόνο ζωής (π.χ λόγω μιας αρρώστιας) θέλουν στον χρόνο που τους απομένει να ζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Όλοι οι ρόλοι αφορούν τους ανθρώπους, οι οποίοι δουλεύουν σ’ αυτό το ξενοδοχείο και που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τιθασεύουν τον χρόνο, που άλλοτε τρέχει κι άλλοτε δεν κυλάει καθόλου.
Ο ρόλος μου
Εγώ είμαι ο εραστής και το δεξί χέρι της διευθύντριας κι ιδιοκτήτριας, η οποία έχει κληρονομήσει την επιχείρηση από τους γονείς της και τη συνεχίζει η ίδια. Ο δικός μου ρόλος είναι αυτός που φέρνει ένα κομμάτι τεχνογνωσίας στην επιχείρηση. Προσπαθεί να στηθεί όλο αυτό πιο πειστικά.
Σκέψου ότι αλλάζουμε την ημέρα με τη νύχτα, αλλάζουμε το εικοσιτετράωρο σε δωδεκάωρο, τους δημιουργούμε εμπειρίες συμπυκνωμένης ζωής κ.λ.π ανάλογα με την περίπτωσή τους. Στην παράσταση δεν βλέπουμε κανέναν από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου. Παρακολουθούμε μόνο τους ανθρώπους, οι οποίοι εργάζονται εκεί κι όλα όσα κάνουν για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες. Κανείς τους δεν έχει πάει να εργαστεί εκεί μόνο για βιοποριστικούς λόγους, όλοι έχουν κάτι πιο σημαντικό που τους ενώνει μ’ αυτή τη δουλειά.
Η σχέση μου με τον χρόνο
Νομίζω, ότι όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, θέλω να είναι πολύς και πολύτιμος! Τον σπαταλάω, όμως, γιατί συνεχώς όλο κάτι προκύπτει και παίρνει τη θέση κάποιου σημαντικού πράγματος. Όσο μεγαλώνεις και πατάς περισσότερο στα πόδια σου, στο κομμάτι των απαιτήσεων που μπορείς να έχεις, τόσο περισσότερο κερδίζεις χρόνο, έχοντας παράλληλα όμως έντονα την αίσθηση ότι είναι λιγότερος.
Θα ήθελα περισσότερο χρόνο για...
Διακοπές! Αυτό νιώθω ότι έχω στερηθεί κι όσο περνά ο χρόνος είναι σαν να μου το στερούν περισσότερο ή εγώ να το στερώ από τον εαυτό μου.
Δεν έχω το περιθώριο να πω ότι «Δεν θα δουλέψω μια σεζόν!»
Δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια, ούτε έχω κάποια έξτρα εισοδήματα. Ζω από τη δουλειά μου. Μπορώ να μην δουλέψω κάποιους μήνες, αν μου τύχει ένα θέμα υγείας αλλά δεν μπορώ μην δουλέψω κι έτσι απλά να κάτσω να κάνω διακοπές.
Αν μπορούσα να παγώσω τον χρόνο σε μια περίοδο...
Αν ήξερα ότι έχω παγώσει σε μια εποχή και δεν θα μπορούσα να φύγω από αυτή δεν θα ήθελα να το κάνω! Πιστεύω ότι αν γνώριζα κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσα ποτέ να το χαρώ!
Αυτή την περίοδο...
Χαίρομαι που έχω μια τάση μεγάλης αλλαγής στη ζωή μου. Έχω ανάγκη από πράγματα που δεν τα έχω δοκιμάσει και με προκαλούν πολύ να τα κάνω. Από καινούργια κείμενα και συνεργασίες ή στις υπάρχουσες πράγματα που δεν έχουμε ξανακάνει, όπως τώρα με τους ΠΥΡ, που ετοιμάζουμε ένα καινούργιο εκπληκτικό έργο, το «Μάκιναλ» της Σόφι Τρέντγουελ. Τελείωσα τη μετάφραση, η οποία ήταν ιδιαίτερα απαιτητική. Σκέψου, ότι πέρσι με τις επιχορηγήσεις είχα μεταφράσει ένα-δύο κομμάτια και μου πήρε τόσους μήνες να την ολοκληρώσω! Είναι ένα έργο με εννέα σκηνές στο σύνολό του. Μπορεί να υπάρχει μια σκηνή δικαστηρίου, η οποία να είναι 15 σελίδες, να παίζουν είκοσι άτομα κι ο καθένας να πετάει μια λέξη και εσύ να πρέπει να το μεταφράσεις μ’ έναν τρόπο, ώστε να μην είναι τεχνική μετάφραση, αλλά θεατρική!
ΠΥΡ, η ομάδα μου
Πέρσι κάναμε την «Ορέστεια», που δεν ήταν στα πλάνα μας, αλλά επιλέχθηκε η Ιώ Βουλγαράκη να σκηνοθετήσει και δουλέψαμε όλοι σαν ομάδα. Η τελευταία παράσταση «Μόλλυ Σουήνη» έγινε πριν δύο χρόνια, απλά πήγε για 2η χρονιά επανάληψη. Η προηγούμενη ήταν η «Άφιξις» πριν ενάμιση χρόνο κι η «Μισσαλοδοξία» πριν δύο χρόνια. Ουσιαστικά έχουμε κάνει πέντε δουλειές από το 2012 μέχρι σήμερα.
Είχαμε πει από την αρχή ότι είναι ζητούμενο αυτής της ομάδας να μην υπάρχει η αίσθηση της εξάρτησης μεταξύ μας, ώστε όσο είμαστε να είμαστε, επειδή θέλουμε να είμαστε ομάδα και όχι επειδή δεν έχουμε άλλη πρόταση, που και αυτό είναι πολύ ανθρώπινο και το καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να το ξεπεράσεις για να είσαι ενεργός καλλιτεχνικά. Δεν μπορείς να βασίσεις μια μακροχρόνια συνεργασία στην εξάρτηση, γιατί δημιουργεί προβλήματα.
Το κριτήριό μου για να πω «ναι» σε μια συνεργασία είναι...
Το ένστικτό μου! Σκέψου ότι και τώρα με το «Hotel Éternité» δεν υπήρχε έργο όταν μου έκανε την πρόταση ο Γιάννης (Καλαβριανός).
Μας κυνηγούν οι «Άγριες Μέλισσες»...
Είναι απλοικό να πούμε ότι ο κόσμος δεν πάει θέατρο, γιατί παρακολουθεί τη σειρά. Ο κόσμος βλέπει τις «Άγριες Μέλισσες» αλλά το κάνει για πολλούς λόγους. Πρώτα απ’ όλα, γιατί δεν έχει χρήματα για να βγει κι η σειρά είναι δωρεάν, τις βλέπει γιατί είναι σίγουρα καλύτερες από το μηδέν που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια κι επειδή, επιτέλους, βλέπει πολύ καλούς ηθοποιούς! Όλοι λένε «Πού ήταν αυτοί οι ηθοποιοί τόσα χρόνια!» κι εμείς λέμε ότι «Εδώ, είμαστε και δουλεύουμε τόσα χρόνια!». Δεν είναι μόνο ότι είναι πλούσια παραγωγή, είναι ότι και το κοινό δεν είναι πλούσιο και πολλές φορές δεν έχει και διάθεση να βγει έξω. Το είδαμε αυτό και στην αγορά την άσχετη με το θέατρο που έπεσε 20-30%...Οι άνθρωποι δεν βγήκαν να ψωνίσουν! Θέατρο θα πάνε; Αν και θέατρο θα έπρεπε να πάνε...Παρ’ όλα αυτά, καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό που συμβαίνει. Το βλέπω και με την οικογένειά μου και τους γύρω μου, ζορίζονται οι άνθρωποι και χρειάζονται εμψύχωση!
Υπερπληθώρα ηθοποιών
Το πρόβλημα ξεκινάει από το ίδιο το σύστημα, που έχει δημιουργήσει μια παραγωγή 600-700 ηθοποιών κάθε χρόνο κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να εργαστούν. Οι αντίστοιχες πληθυσμιακά χώρες του πλανήτη βγάζουν, το πολύ, 60 ηθοποιούς κάθε χρόνο. Όσο καλλιτεχνικός λαός και να είμαστε, που είμαστε, υπάρχει ένας μηχανισμός εκμετάλλευσης των ανθρώπων που λέει: «Εφόσον μπορείς να κάνεις τον άλλον να γελάει μ’ ένα ανέκδοτο μπορείς να γίνεις ηθοποιός και δεν χρειάζεται να σπουδάσεις κάτι ιδιαίτερο. Θα βγεις και θα έχεις δουλειά».
Έτσι έχουμε φτάσει τις 1.800 με 2.000 παραστάσεις τον χρόνο και το κοινό έχει σαστίσει και δεν ξέρει που να κατευθυνθεί. Αυτό είναι ένα ντόμινο πολλών πραγμάτων κι η ευθύνη των καλλιτεχνών αφορά στη διεκδίκηση της αξίας της δουλειάς τους. Οι ηθοποιοί, σήμερα, πληρώνουν για να παίξουν, αυτό δεν εκτιμάται από το κοινό. Αντίθετα θα πρέπει να διεκδικήσουν αμειβόμενοι να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας τους.
ΣΕΗ
Ήμουν τέσσερα χρόνια στο ΣΕΗ και μάλιστα πολύ ενεργό μέλος. Επειδή, όμως, δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου κλάδος, απογοητεύτηκα και τα παράτησα. Ασχολήθηκα με τις διεθνείς σχέσεις και προσπάθησα να καταλάβω, γιατί σ’ αντίθεση με το εξωτερικό, δεν έχουμε μηχανισμούς που να δουλεύουν έτσι, ώστε κι όλοι να πληρώνονται και το κοινό να απολαμβάνει γεμάτες παραγωγές. Δυστυχώς, το πρόβλημα ξεκινάει από τις δραματικές σχολές κι από το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα φίλτρο για το ποιος μπορεί να ανοίξει μια σχολή και ποιος μπορεί να διδάξει σ’ αυτήν.
Οι μαθητές μου
Αυτό που ξεκίνησα εγώ στην σχολή, γεγονός που συμβαίνει χρόνια στις σχολές του εξωτερικού, είναι ότι αναλαμβάνω ένα έτος από την αρχή, από τις εισαγωγικές εξετάσεις. Διαλέγω, δηλαδή, την ομάδα που θα περάσει στη σχολή και δουλεύω με τα παιδιά, μέχρι να αποφοιτήσουν στο τέταρτο έτος.
Επιπλέον, είμαι υπεύθυνος για όλο το πρόγραμμα σπουδών τους: από τη δραματουργία μέχρι την ξιφασκία. Μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν κάπου να «λογοδοτήσουν» για την πρόοδό τους, αλλά και τον φόβο ότι θα κοπούν. Γιατί κόβονται οι μαθητές στο Ωδείο, δεν τελειώνουν όλοι όσοι ξεκινάνε. Σ’ αντίθεση με πολλές άλλες δραματικές σχολές, όπου οι καθηγητές αλλάζουν κάθε εξάμηνο και τα παιδιά ακούνε άλλα από τον έναν και άλλα από τον άλλον κι αποπροσανατολίζονται.
Μέχρι σήμερα έχω βγάλει δύο φουρνιές ηθοποιών κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτά τα παιδιά! Όλοι τους δουλεύουν.
Το Ωδείο είναι η μοναδική ελληνική δραματική σχολή που έχει μπει στον παγκόσμιο οργανισμό δραματικών σχολών. Είμαστε στις 15 καλύτερες σχολές στον κόσμο και, σήμερα, διαθέτουμε και την καλύτερα εξοπλισμένη αίθουσα black box στην Ελλάδα.
Μόνο μια οπτική του ρόλου μπορείς να κατακτήσεις....
Ούτε καν μια μεριά! Μόνο την οπτική του κάθε ηθοποιού κι αυτό είναι και το ωραίο στο θέατρο, γιατί η κάθε οπτική είναι ιδιωτική κι αποκαλύπτει στους άλλους κάτι που δεν γνώριζαν. Αν δεν υπάρχει η προσωπική οπτική του καλλιτέχνη, όλες οι ερμηνείες θα ήταν ίδιες.
Σκηνοθετώ...
Μόνο όταν ξέρω ότι αυτό το έργο δεν θα ενδιέφερε κανέναν άλλο, γι’ αυτό κι έχω σκηνοθετήσει μόνο 4 φορές στη ζωή μου. Γεγονός που θα ξανακάνω μ’ ένα εκπληκτικό κείμενο του Κρίστοφερ Μπρετ Μπέιλι, την Άνοιξη στο Skrow. Σε μια παράσταση που θα παίζουν αγαπημένοι μαθητές μου, οι οποίοι σήμερα, ήδη, ξεχωρίζουν στον χώρο κι είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτούς.
Διαφορετικά, πιστεύω ότι υπάρχουν σκηνοθέτες, οι οποίοι είναι καταπληκτικοί επαγγελματίες και ξέρουν να οργανώσουν τα πράγματα πολύ καλύτερα. Προτιμώ να δουλεύω ως ηθοποιός και να δίνω στον εαυτό μου την ελευθερία να κάνει ακόμη και λάθη.
Στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικούς σκηνοθέτες και σπουδαίους ηθοποιούς, όποιος δεν το βλέπει αυτό είναι μάλλον νοσταλγός του Rock and Roll....των παλιών εποχών!
Νοσταλγώ...
Δεν γίνεται να μην νοσταλγώ το «Αμόρε», ήταν μια μοναδική συγκυρία. Ξέρω ότι είναι ανεπιστρεπτί κι αυτό έχει γραφτεί βαθιά μέσα μου. Παρ’ όλα αυτά, θα ήμουν αχάριστος να μην πω ότι ήταν μια πολύ λαμπερή εποχή για όλους μας. Υπήρξε υπόδειγμα συνεργασίας πολλών ανθρώπων: ο τρόπος που στήριζε η μια παράσταση την άλλη ήταν μοναδικός. Ήταν όλοι για όλους, έπαιζαν δεν έπαιζαν, υπήρχε η λογική ότι όλοι έκαναν τα πάντα για να βοηθοήσουν. Υπήρχε μια μεγάλη αίσθηση ισοτιμίας, ανεξαρτήτως από τα πόσα χρόνια είχες ξεκινήσει κι αυτό οφειλόταν στον Γιάννη (Χουβαρδά), που είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια τρομερή ισορροπία μεταξύ μας.
Η νέα χρονιά σε προσωπικό επίπεδο....
Θα ήθελα επειδή είμαι σε φάση που μετακομίζω, να έχω καταφέρει να μπω στο σπίτι, που έχω σημαδέψει κι έχω βρει και μέχρι να τελειώσει η χρονιά να έχω καταφέρει να είμαι χαρούμενος μέσα σ’ αυτό το σπίτι, έχοντας καταφέρει να το στήσω όπως το φαντάζομαι.
Ακούω πάρα πολύ...
Μουσική, ατελείωτη μουσική....Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να έχω ελεύθερο αυτό κάνω.
Μέλος μια διαφορετικής αναρχίας....με κώδικες και bitcoins
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ασχολούμαι με το bitcoin και με την έννοια της αποκέντρωσης της εξουσίας και πώς αυτό επιτυγχάνεται μέσω της τεχνολογίας. Βλέπεις τι γράφει εδώ; (μου δείχνει την μπλούζα του) Paralelni Polis, αυτό είναι μια κολλεκτίβα, που ξεκίνησε από την Πράγα και υπάρχει πίσω της μια ιδεολογία κρυπτοαναρχίας, καμία σχέση με την αναρχία που έχουμε στην Ελλάδα, γιατί το «κρύπτο» αναφέρεται στην κρυπτογραφία και πως αυτή μέσω της ιδιωτηκότητας και του κώδικα μπορούν να συμβαίνουν πράγματα, χωρίς να χρειάζονται την παρέμβαση της κεντρικής εξουσίας ή κάποιου άλλου μεσάζοντα. Υπάρχει, πλέον, κώδικας που δεν χρειάζεται την τράπεζα για τις συναλλαγές μας ή όποιον άλλον μεσάζοντα, όπως για παράδειγμα έναν δικηγόρο.
*Ακολουθεί αναλυτικό παράδειγμα συναλλαγής με bitcoins για να κατανοήσει η ανίδεη δημοσιογράφος. Τελικά ο Αργύρης είναι καλός δάσκαλος.
«Hotel Éternité» του Γιάννη Καλαβριανού από 18/1/2020 στη σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού Θεάτρου.
Σκηνθεσία: Γιάννης Καλαβριάνος
Παίζουν οι: Δέσποινα Γιαννοπούλου , Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη, Αργύρης Ξάφης.
«Έτσι πεθαίνουμε» του Κρίστοφερ Μπρετ Μπέιλι από 24/4/2020 στο Skrow
Σκηνοθεσία: Αργύρης Ξάφης
Παίζουν: Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Μαρία Δαμασιώτη, Ιώκο Ιωάννης Κοτίδης, Γιώργος Δικαίος, Μαίρη Μηνά,Βασίλης Ντάρμας, Ανδρέας Παπανικόλας
«Μάκιναλ» της Σόφι Τρέντγουελ από την Ομάδα ΠΥΡ από 27/4/2020 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου
Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη
Παίζουν: Δέσποινα Κούρτη, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Κορωναίος, Δημήτρης Γεωργιάδης, Αμαλία Καβάλη, Μάνος Κοντός
Διαβάστε επίσης:
Στεφανία Γουλιώτη: «Στις Πρόβες Διαλύομαι Γνωρίζοντας Τον Εαυτό Μου»
Η Μαρία Πρωτόπαππα Δεν Έγινε Γιατρός Και Υπήρξαν Φορές Που Το Μετάνιωσε (Συνέντευξη)
Η Λουκία Μιχαλοπούλου Έγινε Ηθοποιός, Γιατί Ονειρευόταν Να Παίξει Στην Επίδαυρο (Συνέντευξη)
-Από πού ερχόμαστε;
-Ποια είναι η θέση μας μέσα στο σύμπαν;
-Επηρεάζει η ύπαρξή μας την ισορροπία του σύμπαντος;
«Το χρονικό του Χρόνου», το εκδοτικό φαινόμενο του Stephen Hawking, αποτελείται από δώδεκα κεφάλαια. Ο συγγραφέας, με επιστημονική διαύγεια αλλά και απαράμιλλο χιούμορ, παραθέτει τις βασικές επιστημονικές ανακαλύψεις του ίδιου και των προκατόχων του πάνω στο χωρόχρονο, τη διαστολή του Σύμπαντος, την αρχή της απροσδιοριστίας, τις αγαπημένες του Μαύρες Τρύπες και το επονομαζόμενο Βέλος του Χρόνου, αναζητώντας μια ενοποιημένη θεωρία των πάντων, που θα οδηγήσει σε μια νέα κοσμογονική ερμηνεία.
Η απόδειξη, μόλις στον 20ο αιώνα, ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό και αμετάβλητο αλλά δυναμικό και διαστελλόμενο, δημιουργεί έναν νέο τόπο σκέψης και φιλοσοφικής θεώρησης σχετικά με την ανθρώπινη κατάσταση και τη θέση της μέσα στο σύμπαν. Πρόκειται για έναν νέου τύπου «κοσμογονικό Διαφωτισμό», κατά τον οποίον ο άνθρωπος μπορεί, αποδεδειγμένα πια, να νιώθει μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου χώρου και να κατανοήσει πως ο χρόνος, η ενέργεια και η ύλη του σύμπαντος στο οποίο ανήκει εξηγούν πολλές από τις λειτουργίες του, πέρα από τις μέχρι τώρα φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ψυχολογικές ερμηνείες.
«Το χρονικό του Χρόνου» μεταφέρεται για πρώτη φορά στο θέατρο σε μια παράσταση που επιχειρεί να φέρει την επιστημονική σκέψη σε διάλογο με την καλλιτεχνική δημιουργία. Η αποκαλυπτική ευφυία του Hawking θα συναντηθεί επί σκηνής με την έμπνευση και το πάθος λογοτεχνικών και θεατρικών ηρώων οι οποίοι, ίσως και εν αγνοία τους, πλησίασαν τις ίδιες θεματικές που συνοψίζονται στην αμετάβλητη αγωνία για τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ταυτότητα παράστασης
Σύλληψη- Σκηνοθεσία – Σκηνικός Χώρος: Νατάσα Τριανταφύλλη
Κείμενο Παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Λευτέρης Σαράφης, Δημήτρης Πασσάς, Δήμητρα Μητροπούλου, Μελέτης Ηλίας, Νατάσα Τριανταφύλλη
Μουσική: Μonika
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Επιστημονικός Συνεργάτης: Λευτέρης Σαράφης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Μητροπούλου
Videos- teasers: Κωνσταντίνος Χαϊδαλής
Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης
Πρωταγωνιστούν:
Μελέτης Ηλίας
Δημήτρης Πασσάς
+Guests
Τα ονόματα των guests θα ανακοινωθούν προσεχώς.
Το κείμενο της παράστασης είναι βασισμένο στο βιβλίο του Stephen Hawking «Το χρονικό του Χρόνου», σε μετάφραση Κωνσταντίνου Χάρακα, εκδόσεις Κάτοπτρο 1998.
Πρεμιέρα: 24 Φεβρουαρίου 2020
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου 14, Πλάκα
Πληροφορίες:
210 3222464 - 210 3236732.
Εισιτήρια:
Κανονικό : 16 ε
Φοιτητικό-Μειωμένο: 12ε
Ανεργίας -ΑΜΕΑ : 8ε
Διαβάστε επίσης:
«Δαναΐδες:Τρυπώσαμε Στις Πρόβες Και Μάθαμε Τα Πάντα Για Την Παράσταση (Φώτο)
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε για παιδιά;
Αυτό το ταξίδι ξεκίνησε κάπως αναπάντεχα , μιας και η αφορμή δόθηκε από κάτι τελείως διαφορετικό. Συγκεκριμένα από την ανάγκη μου να δημιουργήσω ένα θεματικό πάρκο για παιδιά το 2008. Μέσα από την διαδικασία δημιουργίας του, ανακάλυψα τον κόσμο της συγγραφής που υπήρχε μέσα μου και ομολογώ με κέρδισε ολοκληρωτικά. Από τότε δεν άρχισαν να γεννιούνται μόνο ιστορίες για παιδιά αλλά άλλαξε και όλη η επαγγελματική μου πορεία . Βούτηξα σε έναν κόσμο που όλα μπορεί να συμβούν , σ ένα κόσμο που τα θαύματα περπατάνε στο δρόμο αγκαζέ με τα όνειρα
Πόσα βιβλία έχετε γράψει μέχρι σήμερα;
Έχω γράψει και έχουν εκδοθεί 19 βιβλία για παιδιά , από 4 ετών μέχρι 12 ετών καθώς και 12 παραβολές ενηλίκων. Το εικοστό , «Οι Ελέφαντες με Τιράντες», θα κυκλοφορήσουν τον Μάρτιο του 2020.
Τι εισπράττετε από τους μικρούς σας αναγνώστες;
Τα παιδιά που διαβάζουν τα βιβλία μου δείχνουν πως τα αγαπούν και από όσο μου λένε οι περισσότεροι γονείς, τα διαβάζουν πάρα πολλές φορές. Επίσης, όταν συναντάω τα παιδιά από κοντά μου κάνουν πολλές ερωτήσεις σχετικά με την ιστορία και τους ήρωες κι έτσι διαπιστώνω αυτή την αγάπη. Ωστόσο αυτό που με κάνει να συγκινούμε σε σχέση με την ανταπόκριση τους είναι τα δώρα και οι αγκαλιές ,που με κάνουν να θέλω συνέχεια να τους φτιάχνω όμορφες ιστορίες.
Οι γονείς βλέποντας τα παιδιά τους χαρούμενα καθρεφτίζουν το ίδιο. Το αστείο είναι πως επειδή οι πιο πολλοί μου λένε με τα μάτια γουρλωμένα πως έχουν διαβάσει τις ιστορίες άπειρες φορές , εγώ αντί να τους πω ευχαριστώ, τους ζητάω αστειευόμενος συγγνώμη!
Τι σας κινητοποιεί;
Με εμπνέουν οι ατέλειες τον ανθρώπων , οτιδήποτε στον κόσμο προσπαθεί να ομορφύνει , οτιδήποτε γύρω μας που προσπαθεί γενικά να γίνει από ατελές , τέλειο.
Φέτος ανεβαίνει η «Βυθούπολη» στο Θέατρο Παλλάς. Ποια άλλα βιβλία σας έχουν μεταφερθεί στη σκηνή;
Έχουν ανέβει κάποιες ιστορίες από τη σειρά Ψαρόσουπα και το Κομμάτι (ή Ουρανένιος). Επιπλέον έχω κάνει τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου της Κατερίνας Μαρκαδάκη «Το σπάταλο τερατάκι» και μια εκδοχή του Αλαντίν. Στη Βυθούπολη φτάσαμε λόγο της συνεχόμενης προσπάθειας και της δέσμευσης μου προς τους αναγνώστες μου για εξέλιξη. Οφείλω απέναντι τους να παρουσιάζω κάθε φορά και κάτι καλύτερο βάζοντας τους στον κόσμο της φαντασίας ως αντάξιος οικοδεσπότης.
Επιπλέον στάθηκαν δίπλα μου άνθρωποι που στήριξαν και πίστεψαν στο έργο και στο όραμά μου. Τους αγαπώ πολύ και είμαι ευγνώμον για όλους όσους είναι κοντά μου αυτά τα χρόνια.
Στη «Βυθούπολη» συνεργάζεστε με τον ξάδερφό σας, Γιώργο Λεμπέση, ο οποίος υπογράφει τη μουσική της παράστασης. Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία.
Η συνεργασία μου με τον Γιώργο ήταν από τις πιο απολαυστικές που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Οι μουσικές του με μάγεψαν γι αυτό και έγραφα τους στίχους πάνω στη μουσική και όχι το ανάποδο. Οι μελωδίες του με ενέπνεαν. Δουλέψαμε σκληρά επί ενάμιση χρόνο , κάναμε αλλαγές, γράφαμε ξανά και ξανά μέχρι και λίγο πριν την πρεμιέρα. Ως αποτέλεσμά ντύσαμε μουσικά ολόκληρο το έργο το οποίο θα ζήσει και μέσα από το CD που κυκλοφορεί από την MINOSEMIμε τον τίτλο Βουτιά στη Βυθούπολη και με τις φωνές των Σάκη Ρουβά , Πάνου Μουζουράκη , Ανδριάννας Μπάμπαλη, Καλομοίρας , Stereo Soul, Locomondo, IndraKayne, Χάρη Βαρθακούρη, Τάμτα και Γιώργου Λεμπέση.
Υπάρχουν σχέδια και για τον κινηματογράφο;
Αρχικά λατρεύω τον κινηματογράφο και σίγουρα θα είναι το επόμενο βήμα. Ήδη δουλεύουμε κάτι σχετικό για τα παιδιά σε συνεργασία με μεγάλη εταιρία στο Hollywood, το οποίο ελπίζω κάποια στιγμή να απολαύσουμε. Πέρα από αυτό όμως, φλερτάρω με την ιδέα συγγραφής σεναρίου για μια ταινία φαντασίας ενηλίκων κάτι το οποίο ομολογώ πως είναι πολύ δύσκολο για τα μέχρι τώρα ελληνικά δεδομένα. Αν και υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι συντελεστές στη χώρα μας , είμαστε μια πολύ μικρή αγορά για τα μεγέθη τέτοιων παραγωγών. Εγώ όμως θα το προσπαθήσω γιατί όπως έλεγε και ο Κάρολος Κουν: "Πρέπει να πιστεύουμε στα θαύματα για να συμβούν".
Είστε καλλιτεχνικός διευθυντής της εταιρείας που ανέλαβε, το φετινό videomappingστη Βουλή των Ελλήνων την ημέρα που άναψαν τα λαμπάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και γιατί κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον του ξένου Τύπου;
Η αρχική ιδέα για κάτι τόσο μεγάλο στην Αθήνα ήταν του ίδιου του Δημάρχου Κώστα Μπακογιάννη που προς τιμή του έφερε τα πιο μαγικά Χριστούγεννα που έχουμε δει στην πόλη. Αυτή του η επιθυμία κίνησε την διαδικασία κι έτσι δημιουργήθηκε μια εξαιρετική ομάδα. Η Κατερίνα Γκαγκάκη αρχικά τηλεφώνησε στον Β. Μεντζελόπουλο και αμέσως κάναμε το πρώτο ραντεβού. Στη συνέχεια επιλέξαμε τη σκηνοθέτη Μέμη Κούπα ,που θα ήταν ικανή να μεταφέρει σε εικόνα αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Έτσι μια φανταστική ομάδα υπό την ομπρέλα της amuse,την καλλιτεχνική μου διεύθυνση και την στενή συνεργασία της Τεχνόπολις, άρχισε να δουλεύει πάνω στο σενάριο και στο όραμα. Το αποτέλεσμα το απόλαυσαν πολλές χιλιάδες Αθηναίοι από κοντά και ακόμα περισσότεροι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό που καταφέραμε όχι μόνο για το θέαμα που προσφέραμε αλλά γιατί αποδείξαμε πως ο κόσμος , χρειάζεται φαντασία.
Αν σας έλεγα να ξεχωρίσετε, τρία σημεία στην μέχρι σήμερα διαδρομή σας. Ποια θα ήταν αυτά;
Το πρώτο χρονικά είναι η δημιουργία του TownForKidsτο οποίο και έγινε η αφορμή για να ανακαλύψω μέσα μου τον κόσμο της δημιουργίας.
Το δεύτερο είναι η γνωριμία μου με τον Βασίλη Μεντζελόπουλο και η συνεργασία μου με την AMUSE που με έκανε να ξεπεράσω όρια και σύνορα .
Και το τρίτο , η συνεργασία με την εταιρία CreativeCapersστο Hollywoodκαι τον απίθανο DavidMolinaπου με έκανε να πιστέψω πως τίποτα τελικά δεν είναι απίθανο, αρκεί να είσαι ζωντανός και γεμάτος όνειρα!
Τα μελλοντικά σας σχέδια, ποια είναι;
Να εξελίξω τη δουλειά μου ως καλλιτεχνικός διευθυντής της amuseκαι να γράψω το επόμενο musicalτο οποίο έχω ήδη αρχίσει να δημιουργώ και σας διαβεβαιώ, είναι γεμάτο μαγεία .
Σάββατο βράδυ, 14η Δεκεκμβρίου.
Έξω πολύ κρύο- μέσα πραγματική ζέστη. Ο αντικαπνιστικός νόμος έχει καθαρίσει το μαγαζί από κάθε σύννεφο και σε αφήνει να περιεργαστείς τον όμορφο χώρο. Ζεστός, ξύλινος, ψηλοτάβανος. Σαν να βρίσκεσαι σε ένα καταφύγιο από τη μιζέρια των δρόμων, φιλόξενος χώρος οι Γραμμές.
23:30
Βγαίνει στη σκηνή ο Στέφανος Κορκολής. Πραγματικά συγκινημένος για την παρουσία του κόσμου και ευγνώμων.Αφού μετά τις sold-out παραστάσεις στη Σφίγγα, το κοινό τον ακουληθεί και στις Γραμμές. Μόνος του πάνω στη σκηνή μας ξεναγεί στις «Μουσικές του Ιστορίες», ξεδιπλώνοντας τον χάρτη του προγράμματος που θα ακολουθήσει.
Κάθεται στο πιάνο και αρχίζει να σολάρει. Σε έναν προτζέκτορα πίσω του, μια live cam προβάλλει κοντινά από τα μαγικά του δάχτυλα που αναστατώνουν τα πλήκτρα. Χωρίς ανάσα μας χαρίζει τα δύο πρώτα τραγούδια της βραδιάς και μετά σηκώνεται και σεμνά μας συστήνει έναν- έναν τους συνεργάτες του που έρχονται και παίρνουν τη θέση τους επί σκηνής. Με αγάπη και με ένα σεβασμό που σπάνια συναντάς σε τόσο αναγνωρισμένους καλλιτέχνες.
Και λίγο πριν το ταξίδι ξεκινήσει μοιράζεται μαζί μας μια παιδική ανάμνηση, τη νταντά του που με κακά ελληνικά προσπαθούσε από τότε να ορίσει την ευγένειά του και θέλοντας να πει ότι «έχει τρόπους» συνήθιζε να τον φωνάζει «τροπικό». Βαφτίζει λοιπόν δικαιωματικά τη μπάντα του τροπική και ξεκινάει.
Το πρόγραμμα που έχει συνθέσει είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και καταφέρνει να αγγίξει όλους όσους το παρακολουθούν, είτε γνωρίζουν τα τραγούδια του είτε όχι. Συστήνεται σαν δημιουργός και χορτασμένος από τη χρυσόσκονη του ερμηνευτή η μόνη του έγνοια είναι πια να μοιραστεί τη μουσική του μαζί μας, κάνοντας τη βραδιά να κυλήσει όμορφα. Και το πετυχαίνει. Από το «Σβήσε το φεγγάρι» μέχρι το «Σκόνη και θρύψαλα» και από τον Μίμη Πλέσσα ως τον Μίκη Θεοδωράκη προσπαθεί να χωρέσει στη βραδιά όλες του τις μουσικές επιρροές και συνιστώσες. Και μας γνωρίζει τον πολύπλευρο, υπερταλουντούχο και ουσιαστικά ευγενή εαυτό του. Μαζί του, η δωρική Σοφία Μανουσάκη που με την εντυπωσιακή φωνή της, καταφέρνει -τις περισσότερες φορές μάλιστα acapella- να μας κάνει να ανατριχιάσουμε με την ερμηνεία της. Ερωτόκριτος και μαντινάδες μπλεγμένες με ξένη jazz. Και κάνουν τα λεπτά να πετάνε από πάνω μας και όταν το ρολόι δείχνει 2:30κανένας δε θέλει να φύγει.Ούτε αυτός που φαίνεται διατεθειμένος να χτυπάει ως το πρωί τα πλήκτρα του πιάνου του για εμάς, ούτε εμείς που κάπως έχουμε γίνει μια παρέα που διστάζουμε να διαλύσουμε.
Αποχωρούμε στις 3:00 πμ με βαριά καρδία αλλά και με μια αίσθηση πετυχημένου ραντεβού, που ξέρεις ότι δε μπορεί να μην έχει συνέχεια....
«γραμμές»
Κωνσταντινουπόλεως 111, Κεραμεικός
Τηλ. Κρατήσεων: 2103477058 - 6945106604
Ημέρες παραστάσεων: 21,24,25,28, 31/12 και 4/1/2020
Προπώληση: viva.gr
Συντελεστές
Σοφία Μανουσάκη: τραγούδι
Βασίλης Δεφίγγος: σαξόφωνο, φλάουτο, κρουστά, πλήκτρα
Ρόλη Γιαμοπούλου: τύμπανα, κρουστά, τραγούδι
Σπύρος Γεωργαντάς: κιθάρες, τραγούδι
Βίκτωρ Κουλουμπής: μπάσο
Στέφανος Κορκολής: πιάνο, ενορχηστρώσεις, διασκευές, τραγούδι
Λίγες μέρες πριν την εκπνοή του έτους, θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα του θεάτρου που μίλησαν στο texnes-plus από τον Ιανουάριο του 2019 μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2019.
Συνολικά πάνω από 200 καλλιτέχνες μας άνοιξαν το καμαρίνι τους, έγραψαν για ό,τι τους "καίει",μίλησαν και φωτογραφήθηκαν για texnes-pluς.
Ποιες συνεντεύξεις όμως ξεχωρίσατε εσείς; Ποια πρόσωπα διαβάστηκαν περισσότερο από τους αναγνώστες του texnes-plus;
Συνεντεύξεις που κατάφεραν να ξεπεράσουν ακόμη και τα 20.000 views!
Είθε το 2020, να μας χαρίσει ακόμη μεγαλύτερες θεατρικές συγκινήσεις και συναντήσεις μ' ανθρώπους που όλοι μας αγαπάμε.
15. Γιώργο Χρανιώτη, Υπάρχει Έρωτας, Χωρίς Σεξ; (Συνέντευξη)
Συνέντευξη: Δήμητρα Πέτρου/Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς
14.Δημήτρης Φραγκιόγλου: «Η Αναβίωση Σειρών Είναι Δίκοπο Μαχαίρι»
Συνέντευξη: Δήμητρα Πέτρου/Φωτογραφίες Κόσμας Ινιωτάκης
13.Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: «Υπάρχει Μια Φτήνια Άνευ Προηγουμένου»
Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης
12.Θανάσης Τσαλταμπάσης:«Ο Ηθοποιός Οφείλει Να Έχει Ένα Μυστήριο»
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
11.Ο Γεράσιμος Και Ο Νικορέστης Δεν Πήραν Ούτε Ένα Ευρώ Επιχορήγηση (Συνέντευξη)
Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Χριστίνα Δενδρινού
TOP 10
10. Μαρία Ζορμπά: «Μέχρι Σήμερα Δεν Είχα Κάτι Σοβαρό Να Ακουμπάω»
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη
9. Σάββας Στρούμπος: «Τα Έργα Αποκαλύπτονται Όταν Αρνηθούμε Τα Κλισέ Που Έχουν Κατακάτσει Πάνω Τους»
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
8.Η Μαρία Πρωτόπαππα Δεν Έγινε Γιατρός Και Υπήρξαν Φορές Που Το Μετάνιωσε (Συνέντευξη)
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες:Κοσμάς Ινιωτάκης
7.Ο Στέλιος Μάινας Βρίσκεται Σε Συνεχές Reloading (Συνέντευξη)
Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/ Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
6.Ανακαλύψαμε Ένα Ακόμη Ταλέντο Του Λεωνίδα Κακούρη (Συνέντευξη)
Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες:Κοσμάς Ινιωτάκης
TOP 5
5.Βασίλη Μαυρογεωργίου: Τι Κόλλημα Έχεις Φάει Με Τα Ισπανικά Έργα
Συνέντευξη Αναστάσης Πινακουλάκης/φωτογραφίες Χριστίνα Δενδρινού
4.Αμαλία Αρσένη: «Η Παράσταση Ήταν Μια Ανάγκη Μου Να Μιλήσω Για Τον Θάνατο Του Πατέρα Μου»
Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης
3.Θάλεια Ματίκα Και Τάσος Ιορδανίδης:11 Χρόνια Μαζί Στη Ζωή Και Στη Σκηνή! (Συνέντευξη)
Συνέντευξη Γιώτα Δημητριάδη/φωτογραφίες Κοσμάς Ινιωτάκης
2.Άρης Μπινιάρης: «Η Ουδετερότητα Δεν Προσφέρει Καρπούς Για Σκέψη»
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες:Χριστίνα Δενδρινού
1.Γιασεμί Κηλαηδόνη, Τι Σου Λείπει Περισσότερο Από Τον Λουκιανό;
Συνέντευξη: Γιώτα Δημητριάδη/Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού
Συνέντευξη:Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης
Ο Λεωνίδας Κακούρης, τους τελευταίους μήνες, δίνει έναν αγώνα δρόμου, με δεκάωρα καθημερινά γυρίσματα, πρόβες για το έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας» και καθημερινή μελέτη των σκηνών της επόμενης μέρας για τις «Άγριες Μέλισσες». Παράλληλα, σε λίγες μέρες, θα τον δούμε και στη μεγάλη οθόνη να ερμηνεύει τον Βασίλη Τσιτσάνη, στην ταινία «Ευτυχία», για τη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Το ραντεβού μας είναι στο Θέατρο Άλμα λίγο μετά την πρόβα. Ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου κερδίζει, άμα τη εμφανίσει, το σεβασμό και τη συμπάθειά μου: σοβαρός, ευγενής αλλά και μ’ ένα ακόμη ταλέντο που δεν το γνώριζα κι έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την τηλεοπτική του εικόνα ως Δούκα Σεβαστού.
Ο Λεωνίδας Κακούρης μπορεί να σε ρίξει κάτω από τα γέλια, όταν ξεκινάει τις μιμήσεις!
Το πρώτο πράγμα που τον ρωτάω, πριν καν πατήσω το rec για την ηχογράφηση, είναι πώς αντιμετωπίζει τον ενθουσιασμό του κοινού για τη σειρά: «Και πριν λίγο, που ψώνισα από το ψιλικατζίδικο έβγαλα και μια σέλφι! Μου ζήτησε ένα παλικάρι μια φωτογραφία...Ε, δεν μπορείς και να αρνηθείς! Έτσι, όπως κρεμόμαστε, άλλωστε όλοι στα μανταλάκια θα ήταν και χαζό να το αρνηθείς. Η αγάπη του κόσμου κι ο τρόπος που έχει αγκαλιάσει τη σειρά μας δίνει χαρά και δύναμη.
Στο έργο του Μηνά Βιντιάδη: «Ο Κάτω Παρθενώνας» o επίλογος του τίτλου δεν είναι τυχαία. Πείτε μας δύο λόγια γι’ αυτό.
Ναι, μ’ αυτό ο συγγραφέας εννοεί ένα μικρό χωριό, όπου ζει ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών. Ένας άστεγος, ο οποίος παραμένει στο δρόμο περισσότερο από ιδεολογία. Μετά από μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του αποφασίζει να πετάξει ό,τι περιττό έχει και να ζήσει με τα λιγότερα. Ο «Κάτω Παρθενώνας» είναι ένα μικρό χωριό στον λόφο του Φιλοπάππου.
Μπορούμε να δούμε τους ήρωες του Βιντιάδη ως δύο μπεκετικούς κλοσάρ ήρωες κι, ίσως, τον έναν αντανάκλαση του άλλου;
Ναι, θα μπορούσε να είναι το άσπρο και το μαύρο. Ουσιαστικά στο έργο συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: ο ένας βλέπει τον Παρθενώνα από τη σπηλιά του κι ο άλλος από το υπέροχο πανάκριβο διαμέρισμά του. Κάποια στιγμή, λοιπόν, ο επιχειρηματίας βρίσκεται σε μια τραγική κατάσταση, καθώς την επόμενη μέρα θα κυκλοφορήσουν οι εφημερίδες γράφοντας την επικείμενη χρεοκοπία του. Μέσα στην απόγνωσή του αυτός ο άνθρωπος, μη γνωρίζοντας τους λόγους που τον οδήγησαν σ’ αυτή την παρακμή, επιλέγει μια ακραία λύση. Γιατί πίσω από κάθε οικονομική καταστροφή υποβόσκει και μια ηθική παρακμή, όπως συμβαίνει σήμερα, και στη χώρα μας. Διότι, αν δεν υπήρχε ηθική κρίση, με τα σκάνδαλα και τα ψέματα που λέγονται στον λαό, δεν θα είχαμε βρεθεί σ’ αυτά τα αδιέξοδα. Δεν θα κορόιδευε ο ένας τον άλλον και τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.
Ο λαός έχει μάθει να τιμωρεί με την ψήφο του για τα ψέματα που ακούει;
Φοβάμαι, πώς όχι. Ο λαός, εμείς δηλαδή, έχουμε πολύ κοντή μνήμη. Μνήμη χρυσόψαρου, ξεχνάμε πάρα πολύ εύκολα και πιστεύουμε, επίσης, πολύ εύκολα αυτόν που θα μας πει αυτά που θέλουμε να ακούσουμε.
Ας επανέλθουμε στη σύγκρουση των δύο αυτών κόσμων...
Η σύγκρουση των δύο κόσμων έχει να κάνει ως εξής: ο επιχειρηματίας καλεί τον άστεγο σπίτι του πιστεύοντας ότι αν του δώσει ένα μεγάλο ποσό θα καταφέρει να πετύχει τον στόχο του. Ποιος είναι αυτός; Να τον πείσει να τον σκοτώσε, ώστε να εισπράξει η οικογένεια του την αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία. Με μια απάτη, λοιπόν, με μια δήθεν δολοφονία, θέλει να αποκαταστήσει τη φήμη του, ώστε να μην έχει τη ρετσινιά του αποτυχημένου.
Ξαφνικά, όμως, έρχεται σ’ επαφή μ’ έναν τελείως διαφορετικό άνθρωπο από αυτόν που θα περίμενε, έναν καλλιεργημένο τύπο, ιδιαίτερα μορφωμένο, ο οποίος από τα λεγόμενά του φαίνεται ότι είχε ένα επίπεδο ζωής, από τη μεσαία τάξη και πάνω.
Υπάρχει κι ένα πραγματικό περιστατικό πίσω από το θεατρικό έργο: το 1994 η Γιόλα Βαγενά ζήτησε από τον Ματθαίο Μορσελά, ο οποίος ήταν άστεγος, να τη δολοφονήσει....
Ναι, βέβαια. Οι άστεγοι πολλές φορές χρησιμοποιούνται από διάφορα στρώματα της κοινωνίας, από τα ψηλότερα μέχρι τα χαμηλότερα. Πριν τρία χρόνια, είχαμε ανεβάσει ένα έργο, το «Συγγνώμη» (της Μάρτα Μπουτσάκα, σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαριά), όπου τρεις έφηβοι πυρπόλησαν μια άστεγη γυναίκα και της έβαλαν φωτιά για να ανεβάσουν το βίντεο στο youtube. Κι αν μπείτε στο youtube θα δείτε ασύλληπτα πολλά τέτοια περιστατικά. Βλέπεις κτηνώδη τζιπ και να βγαίνουν από μέσα δύο –τρία άτομα και να χτυπάνε, χωρίς έλεος, αστέγους.
Τη σκηνοθεσία της παράστασης υπογράφει η Βάνα Πεφάνη. Έχετε κι εσείς εμπειρία ως σκηνοθέτης. Πόσο διαφορετικό είναι να σκηνοθετεί κάποιος ηθοποιός συναδέλφους του;
Εξαρτάται. Έχω συναντήσει ανθρώπους, οι οποίοι είναι αποκλειστικά σκηνοθέτες και δεν ξέρουν να δουλέψουν με τους ηθοποιούς, μένουν μόνο στο να δημιουργήσουν κάποιες εικόνες και κάποια σχήματα επί σκηνής. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ο ηθοποιός πρέπει να καλύψει το κενό του σκηνοθέτη δουλεύοντας μόνος του πάνω στην ερμηνεία του.
Η Βάνα, επειδή είναι κι ίδια ηθοποιός κι επειδή το έργο είναι ένα έργο ερμηνειών, δεν στηρίζεται, δηλαδή, σε εντυπωσιακά σκηνικά, εφέ, κ.λ.π., έχεις την αίσθηση, ως ηθοποιός, ότι από κάτω υπάρχει ένα μάτι και μια φροντίδα, η οποία θα σε προστατεύσει από τις κακοτοπιές. Επιπλέον, η Βάνα είναι πολύ ανοιχτή, καθώς σ’ αφήνει να φέρεις ιδέες στην πρόβα.
Παράλληλα, βιώνετε μια μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία με τις «Άγριες Μέλισσες». Πώς την εισπράττετε από τον κόσμο;
Είναι από τις φορές που καταλαβαίνεις ότι τη σειρά την παρακολουθεί πολύ κόσμος. Υπάρχει ένας ενθουσιασμός από το κοινό κι αυτό μας δίνει χαρά και κουράγιο!
Γιατί πέτυχε αυτή η σειρά;
Γιατί είχε καλά υλικά! Ποια είναι αυτά; Πρώτα απ’ όλα το σενάριο, έπειτα ο άνθρωπος, που επιμελείται του σεναρίου, ο σκηνοθέτης που αναλαμβάνει να το στήσει, οι σκηνοθέτες που είναι στα γυρίσματα, η σκηνογραφία και μετά οι ηθοποιοί. Σε κάποιες περιπτώσεις, λοιπόν, όλα αυτά τα υλικά έρχονται και κουμπώνουν. Οι μέλισσες είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένα μελίσσι που βουίζει συνεχώς. Από τον Αύγουστο, που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, δεν έχουμε σταματήσει λεπτό! Όλοι οι συντελεστές είμαστε εργάτριες μέλισσες και δουλεύουμε συνέχεια....Το μέλι μας, όμως, καταναλώνεται κι όσο καταναλώνεται, τόσο θα πρέπει να το παράγουμε και πάντα με την έννοια και τη φροντίδα για να μην χαθεί η ποιότητά μας.
Φαντάζομαι, όλοι θα σας ρωτάνε: «Τι θα γίνει στη συνέχεια...»
Ναι, αλλά τι να σας πω; Γίνεται χαμός! Ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις. Δεν είναι ένας είναι χωριό ολόκληρο!
Δεν είναι πιο δύσκολο να χτίσεις έναν χαρακτήρα, όταν δεν γνωρίζεις από την αρχή τι θα γίνει; Σ’ ένα θεατρικό έργο υπάρχει αρχή, μέση, και τέλος. Στα τηλεοπτικά σενάρια αυτό διαφέρει.
Σαφέστατα. Εδώ, όμως, πριν ξεκινήσουμε είχαμε 30-40 σενάρια. Μέσα σ’ αυτά, λοιπόν, μπορείς να δεις την πορεία του χαρακτήρα σου. Φυσικά, συζήτησα πολύ και με τη σεναριογράφο της σειράς για το πως έχει στο μυαλό της τον ρόλο και μετά από συνεργασία καταλήξαμε σ’ αυτή την προσωπικότητα του Δούκα, την οποία παρακολουθείτε στη σειρά.
Ποιος είναι για εσάς ο Δούκας;
Είναι ένας σκληρός, αυταρχικός άνθρωπος μ’ έναν δικό του κώδικα τιμής. Ουσιαστικά ένας άνθρωπος ανάπηρος, που πίσω από το προσωπείο του πλούσιου και δυνατού κρύβεται ένα παιδί, το οποίο πάντα, μάταια, έψαχνε την επιβεβαίωση από τον πατέρα του.
Αντιστοίχως, κι αυτός διαιωνίζει την ιστορία, με το να φέρεται με τον ίδιο τρόπο στα παιδιά του, δημιουργώντας πάλι κάποιους ανθρώπους πολύ σκληρούς, όπως είναι ο Κωνσταντής. Ουσιαστικά, κι εκείνος αναζητά την αγάπη και την αποδοχή, αλλά δεν τις βρίσκει με αποτέλεσμα να ξεσπά πάνω στους άλλους.
Είναι αλήθεια ότι προτιμούσατε να παίξετε τον ρόλο του Μιλτιάδη, ώστε να μην είστε πάλι ο «κακός» της ιστορίας;
Ισχύει. Εξάλλου μου είχαν πει ότι με σκεφτόντουσταν για έναν από τους δύο ρόλους κι επειδή εκείνη την περίοδο είχα τελειώσει την «Επιστροφή», όπου είχα φάει δεν ξέρω και εγώ πόσο κόσμο...(γέλια!) Σκεφτείτε ότι είχα πάει σ’ένα νεκροταφείο να κάνουμε γύρισμα και μου λέει ο πάτερ : «Έλα, έλα μου το γέμισες το μαγαζί!» (γέλια) .
Ήθελα, λοιπόν, να κάνω έναν θετικό ήρωα, γιατί έχω κουραστεί να μου λένε «πόσο κακός είσαι». Από την άλλη, οι «κακοί» έχουν πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό, γιατί στόχος είναι να μπορέσεις να αναδείξεις κι άλλες ποιότητες του χαρακτήρα. Στον Δούκα προσπάθησα, από την αρχή, να βρω τα τρωτά του σημεία και να τα αναδείξω. Αυτός ο άνθρωπος για να είναι τόσο σκληρός κάτι υπάρχει από πίσω... Δεν θα είχε κανένα νόημα αν μέναμε μόνο στο πρώτο επίπεδο.
Νομίζω, πως εκείνη την εποχή, κι ειδικά στην επαρχία, οι άνθρωποι ήταν έτσι κι αλλιώς πιο σκληροί...
Σίγουρα, όλοι ήταν πιο σκληροί εκείνη την εποχή και δεν υπήρχε και η κατάθλιψη...Σκέφτεσαι ότι τότε ήταν τόσο δύσκολα τα πράγματα κι, όμως, δεν ήταν σε τέτοια έξαρση οι ψυχικές νόσοι.
Σήμερα, που η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη, ο μισός πληθυσμός πάσχει από κατάθλιψη. Τότε η Ελλάδα, έβγαινε από έναν πόλεμο, και το μόνο που είχε σημασία ήταν να επιβιώσεις, να καταφέρεις να υπάρξεις και την επόμενη μέρα. Οτιδήποτε άλλο δεν είχε θέση στις ζωές των ανθρώπων. Παράλληλα ήταν εποχές, στις οποίες υπήρχε ένα όραμα, να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις ζωές τους, να φύγουν από τα χωριά και να πάνε στα αστικά κέντρα. Υπήρχε μια ελπίδα για το μέλλον...
Έχετε περάσει κάποια δύσκολη ψυχολογική φάση ή κατάθλιψη;
Ναι, έχω περάσει και νομίζω οι περισσότεροι άνθρωποι στην εποχή μας, είτε το έχουμε καταλάβει, είτε όχι έχουμε νιώσει την ανάσα από αυτό το μικρό τερατάκι. Είναι σημείο των καιρών. Ζούμε σε μια εποχή εικονικής πραγματικότητας, έχουν χαθεί τα απλά, τα ανθρώπινα, αυτά που εξαργυρώνονται εκείνη τη στιγμή.
Όλα τα ωραία πράγματα είναι δωρεάν, απλά οι άνθρωποι φοβόμαστε να κοιταχτούμε κατάματα με τον άλλον και να πούμε την αλήθεια μας. Ο καθένας βρίσκει τρόπους ή προσωπεία για να καλύπτει τις αδυναμίες του. Αυτό μέχρι ενός σημείου είναι καλό, γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά να μην πηγαίνουμε και στο άλλο άκρο, να είμαστε αδιάβροχοι και να μην μας επηρεάζει τίποτα.
Αυτό ισχύει περισσότερο στον δικό σας κλάδο;
Ναι, γιατί έχει πάρα πολύ μεγάλη ανασφάλεια. Σ’ όποιο σημείο της καριέρας σου κι αν βρίσκεσαι, είτε είσαι στην αρχή, είτε στη μέση, είτε στο τέλος. Κάθε παράσταση είναι μια καινούργια πρόκληση και μια πηγή ανασφάλειας. «Θα πάει;», «Δεν θα πάει;», «Θα έχει καλλιτεχνικό ενδιαφέρον;», «Θα έχει κόσμο;» .
Για εσάς, τι μετράει περισσότερο: να έχει κόσμο, να γραφτούν καλές κριτικές, να σας πει ένας συνάδελφος καλά λόγια;
Και τα τρία αυτά είναι πολύ σημαντικά! Αν μια παράσταση έχει κόσμο, δείχνει ότι η δουλειά σου έχει απήχηση. Για μένα, όμως, είναι πολύ σημαντικές κι οι συνεργασίες, όπως τώρα με τον Χρήστο Σαπουτζή, με τον οποίο παίζουμε μαζί κι αισθάνομαι πολύ καλά.
Έχει τύχει να παίξετε σε μια παράσταση που εσάς σας ικανοποιούσε, αλλά δεν είχε ανταπόκριση ή και το αντίστροφο;
Βέβαια, σε τόσες δουλειές είναι λογικό. Το οξύμωρο είναι ότι αυτές που δεν πήγαν δεν τους άξιζε να μην πάνε καλά και κάποιες άλλες μπορεί να πήγαν πολύ καλύτερα από όσο τους άξιζε. Αυτό το ξέρει μόνο Θεός του Θεάτρου...
Ξεκινήσατε από τη Νομική, αλλά στη συνέχεια κάνατε στροφή στην υποκριτική;
Όχι, ξεκίνησα παράλληλα στο Πολιτικό της Νομικής και στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στη Νομική άντεξα μέχρι το 3ο έτος, στη συνέχεια κατάλαβα ότι μόνο το θέατρο μ’ ενδιαφέρει.
Υπήρχαν στιγμές που μετανιώσατε γι’ αυτό;
Όχι. Μπορεί κάποιες φορές να ζορίστηκα και κάποιες άλλες να σκέφτηκα ότι, ίσως, μπορώ να κάνω και κάτι άλλο, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα μείνω μακριά από την υποκριτική.
Με τη σύζυγός σας είστε ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι. Τα παιδιά σας έχουν εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες;
Τα παιδιά κάνουν κλασικό και σύγχρονο χορό και τα δύο (αγόρι και κορίτσι), πανιά, εναέρια γυμναστική και μουσική. Κάποιες φορές τα έχω πάρει, σε κάτι AudioBook, που έχω κάνει για παράδειγμα στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη κι ήταν και πολύ καλά! Γενικά, νομίζω ότι είναι καλλιτεχνικές φύσεις.
Πώς αντιμετωπίζουν την επιτυχία του μπαμπά τους; Φαντάζομαι θα γίνεται ένας χαμός στο σχολείο.
Κάπως έτσι, βέβαια, κι εγώ προσπαθώ να το υποβιβάσω. Δεν θέλω να έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι τρομερά σημαντικό.
Θα σας δούμε και στην ταινία του Άγγελου Φραντζή, «Ευτυχία», για τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η ιστορία της γνώρισε μεγάλη επιτυχία και στο θέατρο στην παράσταση με τη Νένα Μεντή και, τώρα, θα την δούμε και στη μεγάλη οθόνη. Γιατί μας γοητεύει τόσο πολύ η ζωή της;
Η Παπαγιαννοπούλου ήταν μια γυναίκα, η οποία εμποτίστηκε από τη ζωή! Ζούσε τις καταστάσεις και πάλεψε πάρα πολύ. Μας άφησε αυτά τα υπέροχα διαμάντια, τα οποία πήραν στα χέρια τους σπουδαίοι συνθέτες κι έχουμε αυτή τη μοναδική παρακαταθήκη.
Σε ποιόν ρόλο θα σας δούμε;
Θα ερμηνεύσω τον Βασίλη Τσιτσάνη! Και ξέρετε πώς μιλούσε ο Τσιτσάνης ε; (Μιμείται τη φωνή του τέλεια!)
Σε λίγες μέρες, αποχαιρετάμε στο 2019. Τι κρατάτε και τι θέλετε να ξεχάσετε από αυτή τη χρονιά;
Από το ’19 θα αφήσω πίσω κάποιες δυσκολίες, οικογενειακές, που είχαμε με κάποια θέματα υγείας, τα οποία ευτυχώς πήγαν καλά και τελείωσαν. Φυσικά, κρατάω την «Επιστροφή», η οποία ήταν κι η επιστροφή μου στην τηλεόραση κι η γνωριμία μου με τη Μελίνα την Τσαμπάνη και με οδήγησε στις «Άγριες Μέλισσες».
Info: Ο Λεωνίδας Κακούρης πρωταγωνιστεί μαζί με τον Χρήστο Σαπουτζή στο έργο του Μηνά Βιντιάδη «Ο Κάτω Παρθενώνας», σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη. Πρεμιέρα 16 Δεκεμβρίου στο Θέατρο Άλμα .
Από 19 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί στις αίθουσες η ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή.
Από Δευτέρα έως Πέμπτη τον παρακολουθούμε στη σειρά του ANT1 «Άγριες Μέλισσες».
Αρχαία Ιστορία επί Σκηνής
«Ηρόδοτος Δραματικός: Θερμοπύλες»
Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη
2/12, 3/12, 9/12/, 10/12 και 18/12 στις 21.00
Μετάφραση - Κείμενο: Γιάννης Λιγνάδης
Σκηνοθεσία: Άρης Λάσκος
Ταυτότητα Παράστασης
«Ηρόδοτος Δραματικός: Θερμοπύλες»
Μετάφραση – Κείμενο: ∆ρ. Γιάννης Λιγνάδης
Σκηνοθεσία: Άρης Λάσκος
Ιστορικός Σύμβουλος: ∆ρ. Ανδρονίκη Μακρή
Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου
Επιμέλεια Φωτισμού́: Σεσίλια Τσελεπίδη
Επικοινωνία: Μαριλένα Θεοδωράκου
Παίζουν: Ελένη Ζαχοπούλου και Μάνος Βαβαδάκης
Πού: Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη, Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν, Αθήνα, τηλ. 210 361120, www.thf.gr
Πότε: Πρεμιέρα 2 Δεκεμβρίου 2019 στις 21.00
Παραστάσεις: Δευτέρα 2/12, Τρίτη 3/12, Δευτέρα 9/12, Τρίτη 10/12 και Τετάρτη 18/12 στις 21.00
Διάρκειά παράστασης: 60 λεπτά
Εισιτήρια:13 ευρώ γενική είσοδος, 10 ευρώ (φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ, 65+, πολύτεκνοι)
Προπώληση: www.viva.gr
Διαβάστε επίσης:
Μάνος Βαβαδάκης: «Δεν Δίνουμε Χρόνο Στον Έρωτα Να Οδηγηθεί Στην Ωριμότητα»
Περίπου δύο στους τρεις Εβραίους, οι οποίοι ζούσαν στην Ευρώπη πριν από τον πόλεμο, σκοτώθηκαν στο Ολοκαύτωμα. Όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έληξε το 1945, έξι εκατομμύρια Εβραίοι της Ευρώπης ήταν νεκροί. Περισσότερο από ένα εκατομμύριο των θυμάτων ήταν παιδιά. Οι Γερμανοί κι οι συνεργοί τους υπήρξαν αδυσώπητοι στη δίωξη κι εξόντωση Εβραίων στις περιοχές της Ευρώπης που ήταν υπό τον έλεγχό τους. Οι θηριωδίες του Χίλτερ και το όραμά του για την "άρια φυλή" ενέπνευσαν εκατομμύρια συγγραφείς ανά τον κόσμο.
Αλλά και το ίδιο το καθεστώς χρησιμοποίησε ακόμα και την Τέχνη για την προπαγάνδα του. Στην κυβέρνηση του Τρίτου Ράιχ, η καλλιέργεια των τεχνών είχε μεγαλύτερη και πιο διαρκή σημασία, ακόμα κι από την ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών των ανθρώπων. Ο ίδιος ο Φύρερ δήλωσε χαρακτηριστικά το 1936 στη Νυρεμβέργη: «Η τέχνη είναι η μόνη πραγματικά διαχρονική επένδυση της ανθρώπινης εργασίας».
Δεκαετίες μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, θεατρικά έργα εμπνευσμένα από τις τραγωδίες του, ελκύουν το ενδιαφέρον σκηνοθετών και κοινού. Εστιάζουμε σε έξι παραστάσεις, οι οποίες ζωντανεύουν ιστορίες από το φρικαλέο ιστορικό παρελθόν στις θεατρικές σκηνές της πόλης. Ενώ, μια ακόμη το "Himmelweg (Ο δρόμος για τον ουρανό)" του Χουάν Μαγιόργκα, σε σκηνοθεσία Ελένης Καρακούλη έριξε αυλαία πριν λίγες μέρες.
«Πριν την αποχώρηση»: Μία πολιτική σάτιρα που αποκαλύπτει την «αρρώστια» του δυτικού πολιτισμού
Για δεύτερη φορά, το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας κι η Μπέττυ Αρβανίτη, παρουσιάζει το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ ( 1931 – 1989 ) «Πριν την αποχώρηση», του κορυφαίου Αυστριακού συγγραφέα που με το συνολικό του έργο σφράγισε τη γερμανόφωνη λογοτεχνία το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Μαστοράκης. Στο «Πριν την αποχώρηση» ο συγγραφέας δίνει πολιτικές διαστάσεις σ΄ ένα ψυχολογικό οικογενειακό δράμα. Σύμφωνα με την υπόθεση: ο δικαστής Χέλλερ, ένας πρώην ναζί που κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη και να αναλάβει ανώτατο κρατικό αξίωμα στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, ζει με τις δύο αδελφές του, προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση του ζοφερού παρελθόντος…Στη σκηνή του ιστορικού θεάτρου της Κυψέλης, τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί: η Μπέττυ Αρβανίτη, ο Περικλής Μουστάκης κι η Σμαράγδα Σμυρναίου.
«Ρίττερ, Ντένε, Φος»: Ένα δείπνο με φόντο, ένα μαυσωλείο
Στο δεύτερο έργο του Αυστριακού δραματουργού που παρουσιάζεται αυτή τη σεζόν στη θεατρική Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, ο Μπέρνχαρντ αναφέρεται εμμέσως αλλά σαφώς στους Ναζί. Στο συγκεκριμένο θεατρικό καυτηριάζει αλληγορικά την εθελοτυφλία, όσον αφορά τη συμμετοχή των συμπατριωτών του στα τερατώδη εγκλήματα των ναζί.
Στην εξαιρετική παράσταση, που σκηνοθέτησε η Μαρία Πρωτόπαππα, το σκηνικό του Σάκη Μπιρπίλη είναι μια σαφή αναφορά σε μαυσωλείο, ένα εντυπωσιακό μεταλλικό μνημείο πεσόντων
αποτίοντας φόρο τιμής στα θύματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ιστορία έχει πρωταγωνιστές τρία αδέρφια. Όλα ξεκινάνε όταν ο Λούντιβιχ, επιστρέφει στο πατρικό του, μετά από μήνες σε ψυχιατρική κλινική. Η Λουκία Μιχαλοπούλου, η Στεφανία Γουλιώτη κι ο Αργύρης Ξάφης δίνουν σάρκα και οστά στα τρία αδέρφια και μας χαρίζουν τρεις απολαυστικές ερμηνείες.
«Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους», μια αληθινή ιστορία αγάπης, από το Βερολίνο του 1942
Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.
Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει κι η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας.
Τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία υπογράφει η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και στη σκηνή του θεάτρου Vault θα δούμε τις: Δήμητρα Βαμβακάρη, Δήμητρα Σύρου κι Έλενα Τυρέα.
Η πρεμιέρα αναμένεται σύντομα!
«Προσωπική Συμφωνία», όταν η τέχνη ανακρίνεται
Στο Από Μηχανής Θέατρο παρουσιάζεται, για δεύτερη χρόνια, το βραβευμένο αριστούργημα «Προσωπική Συμφωνία» (Taking sides) του Ρόναλντ Χάργουντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά. Το έργο γράφτηκε το 1955 και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα· τα οποία ο συγγραφέας άντλησε από τα ημερολόγια του Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ. Η παράσταση, αποδόθηκε σε παγκόσμια πρώτη από τον μεγάλο Χάρολντ Πίντερ, ενώ στον ρόλο του μαέστρου ο Ντάνιελ Μάσεϊ απέσπασε το βραβείο Λόρενς Ολίβιε.
Ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μαέστρους του 20ου αιώνα. Τιμήθηκε γι΄αυτό και χαίρει της εκτίμησης όλων των μουσικόφιλων ανά τον κόσμο. Από το ταλέντο του γοητεύτηκε κι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Βίλχελμ έβλεπε τον εαυτό του σαν έναν ρομαντικό θεωρητικό ιδεαλιστή της μουσικής, ο οποίος αγαπούσε τη χώρα του. Έτσι, παρέμεινε στην Γερμανία και το ναζιστικό καθεστώς τον εκμεταλλεύθηκε. Τον χρησιμοποίησε για να δώσει κύρος σε μια απαίδευτη κάστα ανθρώπων, που εν πολλοίς, δεν γνώριζαν και πολλά για τη μουσική ή μάλλον γνώριζαν ότι μπορούσαν να τη φέρουν στα μέτρα τους.
Στον ρόλο του μαέστρου, ο Νικήτας Τσακίρογλου και στον ρόλο του Ταγματάρχη Άρνολντ, που τον ανακρίνει, ο Αλέξανδρος Μπουδούμης. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης είναι ο μάρτυρας που θα αλλάξει την τροπή της ανάκρισης. Στη σκηνή του Από Μηχανής απολαμβάνουμε επίσης τους: Άννα Ελεφάντη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Παναγιώτη Γουρζουλίδη, Κώστα Κουτρούλη και Δημήτρη Μπούρα.
«Ρόουζ», μια συγκλονιστική εξομολόγηση
Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη επιστρέφει στην Αθήνα για να ερμηνεύσει τη Ρόουζ, την επιζήσασα Εβραία του Martin Sherman. Ένας δυνατός θεατρικός μονόλογος, σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραγέωργου.
Η Ρόουζ κατάφερε να επιβιώσει– είναι μια επιζήσασα Εβραία. Η αξιόλογη ζωή της άρχισε σ’ ένα μικρό Ρωσικό χωριό, μεταφέρθηκε σ’ ένα γκέτο της Βαρσοβίας, σ’ ένα πλοίο με το όνομα «Έξοδος» και τελικά στους δρόμους του Ατλάντικ Σίτυ, των φαραγγιών της Αριζόνα και τις μυρωδάτες νύχτες του Μαϊάμι Μπιτς. Το έργο είναι το πορτραίτο μιας φοβερής γυναίκας και μέσον υπενθύμισης των γεγονότων που στιγμάτισαν τον 20ο αιώνα. Ένα ρεσιτάλ ερμηνείας από την καταξιωμένη ηθοποιό στη σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου.Τον ίδιο μονόλογο είχε ερμηνεύσει και η Αντιγόνη Βαλάκου το 2000.
«Ο ΑΓΩΝας ΤΟΥΣ»:Δύο ξεχωριστές παραστάσεις. Δύο διαφορετικά τρίγωνα. Ένας κοινός Αγώνας.
Ο Φίλιππος Ζαρφειάδης γράφει και σκηνοθετεί, έχοντας ως υλικό του ντοκουμέντα και άγνωστες μαρτυρίες των επιζώντων του ολοκαυτώματος, των ομοφυλόφιλων ανδρών και των τσιγγάνων, δύο ομάδων ανθρώπων που παραγκωνίστηκαν από την «πολιτική ορθότητα» της Ιστορίας… Υπήρξε μία από τις πιο εγκληματικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Τα στρατόπεδα εξόντωσης του Χίτλερ και των συνεργατών του έφεραν στο προσκήνιο ένα από τα πιο σκληρά πρόσωπα του Ανθρώπου… Μέχρι εκείνη την στιγμή, τέτοιου είδους εγκλήματα δεν είχαν καν όνομα… τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας…
Στη σκηνή του Άβατον ανεβαίνουν δύο ξεχωριστές παραστάσεις(«Οι Τσιγγάνοι», «Οι κούκλοι»)Η κοινή συνισταμένη των δύο αυτών παραστάσεων είναι οι τραυματικές, για την ιστορία της ανθρωπότητας, ιστορίες των ανθρώπων που φορούσαν το καφέ και το ροζ τρίγωνο, οι οποίες πρέπει να παραμείνουν ζωντανές.
Ερμηνεία Οι “κούκλοι”: Θωμάς Αντωνόπουλος, Φίλιππος Ζαρφειάδης, Μαρία Καραμάνη, Μαρίνα Παντελάκη
Ερμηνεία Οι τσιγγάνοι: Μαριλένα Δήμα, Φίλιππος Ζαρφειάδης, Χρήστος Κασιέρης, Βιργινία Μιχαήλ
Διαβάστε επίσης:
Δέσποινα Μπεμπεδέλη:«Πάντα Παραλληλίζω Την Τέχνη Του Ηθοποιού Με Τον Πρωταθλητισμό»
Είδα Το «Ρίττερ,Ντένε,Φος», Σε Σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα
Η Μαρία Πρωτόπαππα Δεν Έγινε Γιατρός Και Υπήρξαν Φορές Που Το Μετάνιωσε (Συνέντευξη)
Είδα
Video
